‘மாமலர்’ நாவல் ‘வெண்முரசு’ நாவல் தொடரின் 13ஆம் நாவலாகும். ‘மாமலர்’ என்பது கல்யாண சௌந்திகம் எனப்படும் மலரைக் குறிக்கிறது. இந்த மாமலர், கன்னியரின் தூய துயிலில் மட்டுமே மணம் பரப்பும் ஒரு தேவமலராகும். அதாவது, இது தூய்மையான, தூண்டுதலற்ற காதலின் சின்னமாகும். இது பீமனின் உள்ளுணர்வால் மட்டுமே உணரப்படக்கூடிய உண்மைமலர்வடிவமாகும்.
இது பெருங்காதலின் தூய மலர். இது கனவுகளில் மட்டும் சந்திக்கக் கூடிய, பெருமணத்தால் ஆன நறுமணமுள்ள, களவுமலரான காதல் மலர். இது கன்னியரின் நினைவுகளால் சுழன்று, களவாகி, கற்பாகி ஓடும் வாழ்க்கையின் அகமான (உள்ளார்ந்த) மலரைக் குறிக்கும். இது காதலின் பெருநினைவுகளால் தோன்றும், வாழ்க்கையின் எல்லாக் கரையிலும் மணமூட்டும் மாமலராகும்.
இந்த நாவல் புதிர்மிகுந்த, ஆழமான கதைகளால் நிரம்பியதாகும். இதில் முக்காலம் எனப்படும் மூன்று நேரங்களின் கதைகளும் புழங்கி, அவிழ்க்க இயலாத புதிர்கள் நிறைந்துள்ளன. கதையின் நாயகன் பீமன், இந்தப் புதிர்களைப் புரிந்து கொள்ள முயற்சி செய்கிறான். அவன் தவித்தும், நெடிய கால பயணமும் மேற்கொண்ட பிறகுதான், தன் தளத்தில் மட்டுமே மெய்மையை உணர்ந்து, அதன் உண்மையைப் புரிந்து கொண்டு திரும்பி வருகிறான்.
இந்நாவல் காதல், வாழ்க்கை, நினைவுகள், மற்றும் உண்மையின் மாயைப் பற்றிய ஆழ்ந்த ஆராய்ச்சியை மேற்கொள்ளும் நாவல் என வரையறுக்கலாம். இந் நாவல் காதல் என்ற சொல்லின் மேல் இருக்கும் பெரும் அழகையும் அதனால் ஏற்படும் சிக்கல்களையும் எடுத்துரைக்கிறது. காதல் என்பது வெறும் இன்பம் அல்ல; அது ஆழமான, பரிணாமமான மற்றும் பலதரப்பட்ட மன உணர்வுகளால் நிரம்பிய ஒரு நிலையாகும் என்பதையே இந்நாவல் வெளிப்படுத்துகிறது.
மொத்தத்தில், இந் நாவல் என்பது காதல் வாழ்க்கையின் அகநிலையைக் கொண்டு, வாழ்க்கையின் நடுவில் உள்ள பிரச்சனைகள், புதிர்கள் மற்றும் உண்மைகள் குறித்து விசாரணை செய்யும் இலக்கியம். இந்நாவல் வாசகர்களைக் காதல்வாழ்க்கையின் ஆழமான அர்த்தங்களைச் சிந்திக்க வைத்து, மனத்தைத் தொட்டுத் தேற்றிக் கொள்ளும் வகையில் அமைந்துள்ளது.
இந் நாவல் காதலின் தூய்மையான தோற்றத்தையும், அது கொண்டிருக்கும் இனிமையும், அதனால் வரும் சிக்கல்களும், உண்மைகளும் என்ன என்பதை அழகாகச் சொல்லும் பெரும் பரப்பாகும். இதன் மூலமாகப் பீமனின் வாழ்க்கை என்ற நெடிய பயணத்தில் பல சிக்கல்களைச் சந்தித்து அவற்றின் விடைகளைத் தேடுகிறான். இறுதியில், அவன் தன்னுள் உள்ள உண்மையைப் புரிந்துகொண்டு, வாழ்க்கையை ஒரு புதிய பார்வையோடு நோக்குகிறான். ‘வெண்முரசு’ நாவல் தொடரில் ‘மாமலர்’ நாவல், ‘நீலம்’ நாவலைப் போலவே தனித்துவம் கொண்ட நாவலாக விளங்குகிறது. ‘நீலம்’ நாவல் மொழியிலும் கதை அமைப்பிலும் சிறப்பாகவும், தனித்துவமாகவும் இருந்தது. அதுபோல் ‘மாமலர்’ நாவலும் இரண்டு முக்கியமான வகைகளில் தனித்துவமானது.
முதலாவதாக, ‘மாமலர்’ நாவல் முழுக்க கனவுகளின் அடிப்படையில் அமைந்திருக்கிறது. இதில் பேசப்படுவது கனவுகளின் வாயிலாக மட்டுமே உணரக்கூடிய ஒரு மலரின் மணம் பற்றிய தேடல். இந்தக் கனவு என்பது ஒரு சாதாரண கனவல்ல, அது காதலின், உணர்ச்சியின், உள்ளார்ந்த வாழ்க்கையின் சுவைகளைக் கொண்ட கனவு. அதனால் நாவல் முழுவதும் ஒரு மென்மையான, மறைந்திருக்கும் அற்புதமிகு வாசனை போலவே இருக்கிறது. இதன் மூலம் நாவல் வாசகர்கள் மனத்திற்கு இனிமையாய்த் தொலைநோக்கும் அனுபவமாக அமைக்கிறது.
இரண்டாவதாக, இந்த நாவலில் முக்காலம் என்ற மூன்று காலங்களும் ஒன்றாகக் கலந்து மாறி மறுபடியும் மீள்கின்றன. சென்னதே, நிகழ்வதே, வருபவையாக இருக்கும் முக்காலமும் கலைந்து ஒன்று சேர்ந்து, அலைபோல் ஒரேநேரத்தில் நடக்கிறது. இந்தக் காலங்கள் பின்னும் முன்னும், முந்தியும் வந்து, பல முறை மாறி மாறி நடக்கின்றன. அதுவும் மாறும் வேகத்தால் ஒரு தனி இசை போல ‘மாமலர்’ நாவலில் இடம் பெறுகிறது. இந்த முக்காலம் அலைகள் ஒருவரின் நினைவுகளை, அனுபவங்களை, எதிர்பார்ப்புகளை, நம்பிக்கைகளை ஒருங்கிணைத்து நாவலை முன்னேற்றுகின்றன.
‘பிள்ளைப்பெரும்பித்து’ என்ற ஊழின் படைக்கலம் ‘மாமலர்’ நாவலிலும் வலுவாக இடம்பெற்றுள்ளது. ‘பிள்ளைப்பெரும்பித்து’ என்பது பல கதாபாத்திரங்களின் வாழ்க்கைகளை இணைக்கும் ஒரு பொதுக்கட்டமைப்பாக செயல்படுகிறது. இந்தக் கட்டமைப்பில் புரூரவஸ் – ஆயுஸ், ஆயுஸ் – நகுஷன், சுக்ரர் – தேவயானி, விருஷபவன் – சர்மிஷ்டை, யயாதி – புரு போன்ற கதாபாத்திரங்கள் இணைந்து, அவர்களின் கதைகள் ஒருவருக்கொருவர் தொடர்ந்து, பரிமாறிக் கொள்கின்றன. இது நாவலின் கதைக்கான அடிப்படையை உருவாக்கி, அவற்றை ஒருங்கிணைத்து வாசகர்களுக்கு ஆழமான அனுபவத்தை வழங்குகிறது.
இந்த நாவல் கனவு மற்றும் காலக் கலப்பில் இயங்கும் சிறந்த நாவலாகும். இது காதல், நினைவுகள் மற்றும் வாழ்க்கையின் பல பரிமாணங்களை நுட்பமாகக் கையாள்கிறது. நாவல் முக்காலங்கள் அலை போல மாறி மாறித் திரும்பும் காரணமாகக் கதையின் மேம்பாடு மற்றும் மெய்மையின் வெளிப்பாடு சுவாரஸ்யமாக அமைகிறது. ‘பிள்ளைப்பெரும்பித்து’ கதையின் பல பாகங்களை ஒன்றிணைத்து நாவலை முழுவுருவாக்கியுள்ளது.
இந் நாவல் கனவுகளின் மேல் உருவான காதல் மலரின் வாசனை போன்றது. அதில் வாழ்க்கையின் கடந்தகாலம், இன்றைய காலம், எதிர்காலம் ஒன்றிணைந்து நடக்கிறது. இந்தக் காலங்கள் எவ்வாறு ஒருவரின் வாழ்க்கையை, நினைவுகளை, ஆசைகளை ஒருங்கிணைக்கின்றன என்பதைக் நாவல் நமக்குச் சொல்லிக் கற்றுக் கொடுக்கிறது. இதுவே இந்த நாவலின் சிறப்பு.
பீமன், தர்மர் மற்றும் அர்சுணன் போல் தன்னுடைய உண்மையான தற்கொடை உண்மையைத் தேடி பயணிக்கிறார். ஆனால் அவருடைய தேடல் நேரடி வாழ்க்கையால் மட்டுமல்ல; காலத்தின் பல பரிமாணங்களிலும் அவன் பயணிக்கிறார். பீமன், திரௌபதியின் பிறவியிலிருந்த நான்கு உருவங்களையும் — ஊர்வசி, அசோகசுந்தரி, தேவயானி மற்றும் சர்மிஷ்டை — கனவில் மற்றும் நேரில் சிற்ப வடிவங்களில் காண்கிறான். இதனால் அவன் மனத்தில் ஓர் எண்ணம் தோன்றுகிறது: திரௌபதி ஐந்து வெவ்வேறு உருவங்களுடன் இணைந்த ஐந்து முகங்களைக் கொண்டவள் போல இருக்கிறார்.
இதனால், திரௌபதி இந்த பிறவியில் ஐந்து கணவன்மார்களைப் பெற்றவள் எனத் தோன்றுகிறது. அவள் ஒரே நேரத்தில் ஐந்து முகங்களைக் கொண்ட குத்துவிளக்காக பீமனுக்குத் தெரிகிறார். இந்த ஐந்து முகங்கள் அவளது பெருங்காதல், பெருஞ்சுடர் போன்ற பலவகையான உணர்வுகளையும், பரிமாணங்களையும் குறிக்கின்றன. அந்தப் பெருங்காதலின் தீய நிழல் பீமனின் மீது விழுந்து படிகிறது; அதாவது, அவள் காதலின் தீவிரம் பீமனை ஆழமாகப் பாதிக்கிறது.
திரௌபதி, ‘கல்யாண சௌந்திகம்’ மலரைப் பற்றிப் பீமனுடன் மட்டுமே பேசுகிறாள். இது அவளது தனிப்பட்ட, ஆழமான காதலின் சின்னமாகும். ‘கல்யாண சௌந்திகம்’ என்பது திருமணத்தின் சுபவிளக்கமாகும் மலர்; அதைப் பற்றிய பேச்சு அன்பும், காதலும் மட்டுமே பீமனிடம் பகிரப்படுகிறது. இந்நிலையில், பீமன் அந்த மலரின் மணம் மற்றும் உண்மையைக் கண்டுபிடிக்க காலங்களின் வழியாகப் பயணம் செய்கிறான்.
பீமன், மனைவியின் உள்ளார்ந்த உணர்வுகளையும், அவளை மணப்பதற்கான தகுதிகளையும் மலர்த்தும் கணவனாக விளங்குகிறான். அதாவது, அவன் தனது காலப்பயணத்தில் மட்டுமல்லாமல் மனப்பூர்வமான ஆழ்ந்த காதலும், அன்பும் கொண்டு திரௌபதியை முழுமையாகப் புரிந்து, அவளுடன் உண்மையான வாழ்க்கையை நடத்துகிறான்.
இதனால், பீமனின் கதையில் காணப்படும் காதல், சாதாரண காதலல்ல. அது ஒரு ஆழ்ந்த, பரிமாண மிக்க, பல காலங்களையும் கடந்து செல்லும் உண்மையான காதல் ஆகும். திரௌபதி ஐந்து முகங்களைக் கொண்டதால் அவள் வாழ்க்கையும், அவளது காதலும் பலவகைகளில் வெளிப்படுகின்றன. அவள் அவனுக்கு மட்டும் அந்தக் காதல் மலரின் வாசனையைப் பகிர்கிறாள். பீமனும் அதை உணர்ந்து, தன் காலங்களைக் கடந்து, அவளது மனத்தை அறிந்த கணவனாக நிற்கின்றான்.
இந்த நாவலில் காதல் என்பது நேரத்தையும், காலத்தையும் கடந்த ஒரு பரிமாணமாக வெளிப்பட்டுள்ளது. காதலின் பல முகங்கள், அனுபவங்கள் ஒரே ஒருவரின் உயிரிலும் ஓர் காலத்தில் மட்டுமின்றி, பல காலங்களில் வாழ்ந்து, மாற்றப்படுகின்றன. இதன் மூலம், பீமன் மற்றும் திரௌபதியின் உறவு ஒரு அற்புதமான, காலப்பரிமாணமான காதலாக நம் மனத்தில் பதியுகிறது.
இந்த நாவலில் காலங்களை தாண்டி நடக்கும் கதையில் முக்கியமான பாத்திரமாக ஸ்ரீராமபக்த அனுமன் வந்துள்ளார். அனுமன் தனக்குரிய உருவத்தை மறைத்து, ‘குள்ளர் முண்டன்’ என்ற கதைமாந்தர் வடிவில் காட்சி தருகிறார். அப்போதும் ‘குஸ்மிதன்’ எனும் பெயரால் அறியப்படுகிறார். இதனால் அவன் காலத்தின் மடிப்புகளைக“ கடந்து, பீமனின் மனத்தில் நடக்கும் குழப்பங்களைப் புரிந்து, அவனை வழிநடத்தும் சகோதரன், தோழன் போல் இருக்கிறார். அர்சுணனுக்கு உதவும் இந்திரன் போல, பீமனுக்கும் அனுமன் மறைமுக உதவியாளராக இயங்குகிறார். பீமனின் கையில் தன் படைக்கலமான கதாயுதத்தை வழங்குவதன் மூலம், அவன் போராட்டத்தில் சக்தியையும் துணையையும் அளிக்கிறார்.
பீமனின் பிறப்பிற்குக் குரங்கு ஒரு முக்கியமான சம்பவமாக வருகிறது. பிறந்தவுடன் தான் மந்திக்குரங்கு வந்து அவனைப் பாலூட்டியது. இதனால் பீமனுக்குக் குரங்குகள் தோழர்களாகவும், சேவகர்களாகவும் இருந்தன. அதாவது பீமனின் வாழ்வில் குரங்குகள் மிக முக்கியமானவை. அவன் பெரும்பாலும் காடுகளிலும் குன்றுகளிலும் வசிக்கிறான், அங்குக் குரங்குகள் குடியிருக்கின்றன. அதனால் பீமனின் மொழியும் பெரும்பாலும் குரங்கினத்தின் மொழி போன்றதாக இருக்கும். அவர் தன்னைக் காட்டாளனாகவும், விலங்கினத்தான் என்று உணர்கிறான்.
பீமன்தான் ‘பெருங்கானகன்’ என்று சொல்லப்படுகிறது. அதாவது காடு, காட்டில் குடியிருப்பவர்கள் அனைவரும் பீமனைத் தமது தலைவராகக் கருதுகின்றனர். பீமன் குரங்கினத்தின் பெரிய தலைவன் எனும் பதவி அவனுக்கு இடம் பெறுகிறது. இது பீமனின் தன்மை மற்றும் வாழ்வியல் குறித்த நெறிமுறையை நமக்கு விளக்குகிறது. அவன் மனிதர்களிடையே மட்டும் இல்லாமல், வனவாசிகள் மற்றும் விலங்குகளிடையேயும் ஒரு தலைவராக விளங்குகிறான்.
இந் நாவலில் காலம் மற்றும் உருவங்கள் மாறிக்கொண்டும், விலங்குகளுடன் சேர்ந்த மனிதர்களின் வாழ்வு நன்றாகக் காட்டப்பட்டுள்ளது. அனுமன் என்ற தோழன் காலத்தைக் கடந்து பீமனுக்கு உறுதி அளிப்பதும், பீமனின் விலங்குச் சமூகம் மற்றும் காட்டுக்குள் வாழும் தன்மை நமக்கு நன்கு புரியும் வகையில் சொல்லப்பட்டுள்ளது.
மொத்தத்திால் ‘மாமலர்’ நாவல் பீமனின் தனித்துவமான வாழ்க்கை மற்றும் அவனின் உள்நிலையை நமக்குத் தெளிவாகக் கூறுகிறது. காலத்தின் மையமாக உள்ள அனுமன் கதாபாத்திரம், பீமனின் பயணத்தில் ஒரு முக்கியமான துணைவர் ஆகிறான். பீமனின் விலங்கு வாழ்க்கை, அவனின் உணர்வுகளை, மொழியை, அவன் நடத்தை மற்றும் நிலையை நம் மனத்தில் வலுவாக உருவாக்குகிறது. இதனால் பீமனின் கதையை நாமே வாழும் உலகத்துடனும், இயற்கையுடனும் இணைத்து உணர முடிகிறது.
இந்த ‘வெண்முரசு’ என்ற மாபெரும் காவியத்தில், மாபெரும் வல்லமை கொண்டவர்கள் மட்டும் வெளிச்சமாகத் திகழ்கிறார்கள். அதாவது, கதையின் முன்னணி வீரர்கள், தலைவர் வகிப்பவர்கள் மட்டுமே பெரும் கவனம் பெற்றுக்கொள்ளப் படுகின்றனர். ஆனால், அவற்றுடன் இணைந்து இருக்கும் அன்றாட சாதாரண மக்களும் இந்தக் காவியத்தில் நன்றாக பிரதிபலிக்கப் படுகிறார்கள். பெரியோர் ஒளிரும் இடத்தில் அந்நிற ஒளியை நாருடன் கூடிய பூவும் பெறுகிறது; அதுபோலவே சாதாரண மக்களும் அவர்களுடன் இணைந்து சிறிய ஒளியைப் பெற்றுக்கொண்டு, கதையின் ஓரமாக விளங்குகிறார்கள்.
இவ்வாறு பெருங்காவியங்களில் சாதாரண மக்களைப் பற்றிப் பேசுவது மிகவும் அரிதானது. பெரும்பாலும், வீரர்கள் மற்றும் அரசர்கள் பற்றியது மட்டுமே பேசப்படும். ஆனால், இந்தக் காவியத்தில் எளிய மக்களையும், அவர்களுடைய வாழ்க்கையையும், அவர்களது துயரங்களையும் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் நுண்ணறிவுடன் காட்டியிருக்கிறார். அவர்களின் உலகம் எப்படிப் பிரச்சினைகளால் நிரம்பியுள்ளது என்பதையும், அந்த உலகில் அவர்களுக்கு ஏற்படும் துன்பங்களையும் நம் மனத்திற்கு வரவழைத்துள்ளார். இதனால், சாதாரண மக்கள் நம்முள் நிகழும் கதைகளும் அவர்களது அனுபவங்களும் நமக்குப் புரியக் கூடியதாகவும், நெருக்கமாகவும் உணரப்படுகின்றன.
இதோடு, அரண்மனைகளில் பணியாற்றும் சேடியர் உலகத்தைப் பற்றி எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அளித்துள்ள தகவல்கள் நம்மை வியக்கச் செய்கின்றன. ஒருவகையில் அவை அச்சத்தையும் தருகின்றன. அரண்மனைகளில் பணிபுரியும் சேடியர்கள் எவ்வாறு வாழ்கிறார்கள், அவர்கள் எந்த நிலைப்பாட்டிலும் இருக்கிறார்கள், அவர்களுக்கு ஏற்படும் சிக்கல்கள் என்னென்ன என்பது குறித்து இந்த நாவல் நமக்கு ஒரு தெளிவான பார்வையைக் கொடுக்கிறது. அரண்மனைகளின் அழகோ, பெருமையோ மட்டுமல்லாமல், அந்தக் கட்டடத்துள் இருக்கும் சேடியர்களின் வாழ்க்கை, துன்பங்கள் அகியனவற்றை நமக்குத் தெரிய வைத்து, கதையை இன்னும் விரிவாக்கியுள்ளார் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன்.
சாதாரண மக்களின் வாழ்வியல் மற்றும் மன உறவுகளின் உண்மைப் படங்களைக் காட்டி, இந்தக் காவியத்தின் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் ஒரு சமதளமான, பலபரிமாண கதையை உருவாக்கியுள்ளார். பெரியோரின் வீரமும், வல்லமைக்கும் இடையே இருந்தும் சாதாரண மக்களின் வாழ்க்கையை அவர்களது ஆழமான உணர்வுகளுடன் நம்மிடம் கொண்டுவந்து, அவர்கள் வாழ்க்கையின் கண்ணோட்டத்தை நமக்கு வழங்கியுள்ளார். இதனால் இந்த நாவல் வெறும் வீரர்களின் கதையல்ல; அது அந்தச் சமூகத்தின் முழுப் படைப்பாகவும், எல்லோருடைய வாழ்க்கையை உணர்வுப்பூர்வமாக வெளிப்படுத்திய சிறந்த இலக்கியமாகவும் நமக்குத் தெரிகிறது.
மொத்தத்தில் இந்நாவல், வீரர்களின் மகத்துவத்தையும், சாதாரண மக்களின் உள்நோக்கத்தையும் ஒன்றாக நம்மிடம் வெளிப்படுத்துகிறது. அரண்மனைகளில் பணியாற்றும் சேடியர்களின் வாழ்க்கை நமக்கு ஒரு புதிய பார்வையைத் தருகிறது. சாதாரண மக்களின் துயரும், அவர்களின் கனவுகளும் இந்த நாவலில் நன்றாக வெளிப்படுகின்றன. இதனால் அந்தக் காலத்தின் சமூகத்தின் விரிவான படிமத்தையும் நம்மால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.
– – –