‘வெண்முரசு’ நாவல்தொடரில் பத்தொன்பதாவது நாவல் “திசைதேர்வெள்ளம்”. அதாவது, “திசையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் வெள்ளம்” என்று பொருள் கொள்ளலாம். இங்கே “வெள்ளம்” என்பது சாதாரணமான நீர்வெள்ளம் அல்ல; போரில் ஈடுபட்டுள்ள வீரர்களின் மனநிலையை உருவகமாகக் குறிக்கிறது. போர் தொடங்கியவுடன் அந்த வீரர்களின் எண்ணங்கள், ஆசைகள், உற்சாகம், கோபம் ஆகியவை ஒன்றிணைந்து பெரும் சக்தியாக எழுவது போன்றது. அந்த சக்தி தான் ஒரு “வெள்ளம்” போல ஒலித்தும் ஓடியும் “வீரசுவர்க்கம்” எனும் திசையை நோக்கிச் செல்கிறது.
இந்த நாவல் போரை மையமாகக் கொண்டது என்பதால், போரில் பங்கேற்கும் வீரர்களின் மனநிலை, அவர்கள் மரணத்தை எவ்வாறு எதிர்கொள்கிறார்கள், தங்களின் கடமையைக் குறித்து எவ்வாறு சிந்திக்கிறார்கள் என்பதெல்லாம் அந்த “வெள்ள” உருவகத்தின் மூலம் வெளிப்படுகிறது. போர்க்களத்தில் வீரர்கள் அணிமாற (அணிவகுப்பு மாற்றம்) விரும்பும் மனநிலைகூட இந்த வெள்ளத்தில் அடங்குகிறது. இதன் பொருள், போர்க்களம் என்பது நிலையாக நின்ற இடமல்ல; அது திசை மாறும் நீரோட்டம் போல தொடர்ந்து நகர்கிறது. வீரர்கள் தங்கள் உயிரை பணயம் வைத்து போராடும்போது, அவர்களின் உள்ளார்ந்த உணர்வுகளும் மாற்றமடைந்து, அதே வெள்ளத்தில் கலந்து திசையைத் தேர்ந்தெடுக்கின்றன.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் பார்வையில் இந்த நாவல் வெறும் போர்கதையல்ல; அது “விழைவுகளின் வெள்ளம்” எனக் கூறலாம். இதில் தெய்வங்களின் விழைவுகளும், மனிதர்களின் விழைவுகளும் ஒன்றிணைந்து ஓடுகின்றன. மகாபாரதம் போன்ற மகத்தான காவியத்தில் தெய்வங்களின் தலையீடு இன்றிப் போர் நடைபெறாது. அதே நேரத்தில் மனிதர்களின் ஆசை, கோபம், பழி, பெருமை போன்ற உணர்வுகளும் அதே அளவில் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. இந்த இரண்டு உலகங்களின் விழைவுகளும் சேர்ந்து ஓடும் பெருவெள்ளமே “திசைதேர்வெள்ளம்” எனும் தலைப்புக்குரிய ஆழமான பொருள்.
இந்த நாவல் முழுவதும் மகாபாரதப் போரின் ஆரம்பத்தைக் கூறுகிறது. குறிப்பாக பீஷ்மரின் தலைமையில் நடைபெறும் முதல் பத்து நாட்கள் போர்தான் இந்த நாவலின் மையம். பீஷ்மர் மகாபாரதத்தில் மிக முக்கியமான பாத்திரம். அவர் நீதி, ஒழுக்கம், கடமை ஆகியவற்றைக் கடைப்பிடிக்கும் “அறச்சின்னம்” போல் விளங்குகிறார். ஆனால், அதேநேரத்தில் அவர் சில இடங்களில் அறத்திற்கே மாறான முடிவுகளையும் எடுக்கிறார். இதன் மூலம் அவர் ஒரு மனிதராக இருப்பதற்கான முரண்பாடுகளை வெளிப்படுத்துகிறார்.
இந்த நாவல் பீஷ்மரின் வாழ்க்கையின் இரு தளங்களையும் வெளிச்சமிட்டுக் காட்டுகிறது – அவர் அடையும் வியப்பூட்டும் வெற்றிகளையும், சில சமயங்களில் அவரைச் சூழும் துயரங்களையும், பின்னடைவுகளையும் சேர்த்தே!. அவர் ஒருபுறம் வீரர்களை ஊக்குவிக்கும் தலைவராகத் திகழ்கிறார்; மறுபுறம் தன் சொந்த சிந்தனைகளால் சிக்கிக்கொள்ளும் மனிதராகவும் மாறுகிறார். இதனால் அவர் ஒரு சாதாரண போராளி அல்லர், போரின் திசையையே மாற்றக்கூடிய முக்கியமான சக்தி ஆகிறார்.
இவ்வாறு நாவலின் ஒட்டுமொத்தம் பீஷ்மரைச் சுற்றியே சுழல்கிறது. அவரது சிந்தனை, தீர்மானம், செயல் ஆகியவை போரின் வெள்ளத்தில் திசையைக் குறிக்கும் பாறைகள் போல அமைகின்றன. அவரின் காரணமாகவே குருக்ஷேத்திரப் போரின் முதல் பத்து நாட்கள் இவ்வளவு பெரும் அர்த்தத்துடன் நடைபெறுகின்றன. எனவே, “திசைதேர்வெள்ளம்” நாவலின் உண்மையான நாயகன் ‘பீஷ்மர்’தான் என்று சொல்லலாம்.
“திசைதேர்வெள்ளம்” போர்கதை அல்ல; அது மனித மனங்களின் வெள்ளத்தையும், தெய்வங்களின் விருப்பங்களையும், அறமும் அறமீறலும் இணைந்து உருவாக்கும் ஒரு பெருஞ்சிந்தனையின் குவிமையமாகும். போரின் நடுவில் திசையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் வீர மனங்களின் பயணமே இந்த நாவலின் உயிர். இதனால் இது வெண்முரசு தொடரில் முக்கியமான மற்றும் சிந்தனையைத் தூண்டும் நாவலாகத் திகழ்கிறது.
மகாபாரதப் போரின் தொடக்கத்தில் பீஷ்மரின் வீரமும் வலிமையும் அதீதமாக வெளிப்படுகின்றன. அவர் ஒருவராகவே பாண்டவர்களின் படையின் பாதியை அழித்து விடுகிறார். அவர் நடத்திய கொலைத்தாண்டவம் போர்க்களத்தை இரத்தக் கடலாக்குகிறது. அவர் முன் நிற்பவர்கள் யாராக இருந்தாலும் — இளமையோ முதுமையோ, பலவோ பலவீனமோ — அவர்கள் எல்லாம் ஒரே அளவில் எதிரிகளே என்று அவர் மனத்தில் எந்த ஐயமுமின்றி நினைக்கிறார். இதுவே அவரின் போர் நெறி. போர்க்களத்தில் உணர்ச்சியோ கருணையோ இல்லை; எதிரி என்றால் அழிக்கப்பட வேண்டியவர்களே என்பதுதான் அவரது போர்நெறி. இந்த உறுதியான எண்ணத்தால்தான் அவர் ஒருவராகவே எத்தனையோ வீரர்களை வீழ்த்தி முன்னேற முடிகிறது.
பீஷ்மரின் இந்த விற்திறமும் தடுக்க முடியாத தாக்குதல்களும் இளைய யாதவரின் (ஸ்ரீ கிருஷ்ணர்) மனத்தையும் உலுக்குகின்றன. அவர் தன்னுடைய படையாழியை எடுத்துத் தலையிட வேண்டும் என நினைக்கும் அளவுக்கு பீஷ்மரின் கொலையாடல் கடுமையாகவும் இரக்கமற்றதாகவும் உள்ளது. எதிரியைக் கண்டு தயக்கம் கொள்ளாமல் தாக்குதல் நடத்த வேண்டும் என்பதையே பீஷ்மர் ஆனால், தலைக்கொண்டுள்ளார்.
பாண்டவர் தரப்பினர் பீஷ்மரின் இந்தக் கொடூரமான போக்கை எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. அவர் இவ்வளவு சக்திவாய்ந்த தாக்குதலை நடத்துவார் என்ற எண்ணமே அவர்களுக்கு இல்லாததால், அவரை எவ்வாறு தடுக்கலாம் என்பதிலேயே அவர்கள் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தனர். இதற்குள் முதல் பத்து நாட்களும் கடந்து செல்கின்றன. அந்த நாட்களில் பீஷ்மர் முழுப் போர்க்களத்தையும் தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்திருந்தார்.
பீஷ்மரின் கொடூரமான கொலைவெறியைப் பார்த்து சகிக்க முடியாமல் பீமன் தன்னுடைய கோபத்தையும் ஆத்திரத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறார். அவர் தன்னை “அறமில்லாதவன்” என்று அறிவித்து, காட்டுமிராண்டித்தனத்தோடு கௌரவர்களின் படைகளைக் கொன்று குவிக்கிறார். பீமனுக்கு அந்த நேரத்தில் அறமும் ஒழுக்கமும் முக்கியமல்ல; பீஷ்மரின் கொடூரத்துக்கு எதிராக அதே அளவிலான கொடூரத்துடன் பதிலளிக்க வேண்டுமென்பதே அவரின் எண்ணம். அதற்காக அவர் எந்த விதியையும் மதிப்பதில்லை. கௌரவர்களையும் அவர்களது துணை படைகளையும் முடிந்தவரை அழிக்க முயற்சி செய்கிறார்.
ஆனால், பீமனின் இந்தக் கொந்தளிப்பான நடவடிக்கைகளுக்கு தருமர் ஒருபோதும் சம்மதிக்கவில்லை. தருமருக்குப் போர் என்பது வெறும் வெற்றி தோல்வி அல்ல; அது நீதியும் அறமும் நிலைநிறுத்தப்படும் ஒரு வழி. அதனால் அவர் பீமனின் “அறமில்லா”ப் போரை ஏற்க மறுக்கிறார். இது பாண்டவர் தரப்பில் ஓர் உள்முரணை உருவாக்குகிறது.
இளைய யாதவர் (ஸ்ரீ கிருஷ்ணர்) பீஷ்மரை வீழ்த்துவதற்காகச் சிகண்டியை முன்னிறுத்தும் ஒரு திட்டத்தை வகுக்கிறார். சிகண்டி பெண் பிறப்பாக இருந்ததால் பீஷ்மர் அவரை எதிரியாகக் கருதாமல் ஆயுதம் எடுக்கமாட்டார் என்பதுதான் அந்தத் திட்டத்தின் அடிப்படை. இதன் மூலம் பீஷ்மரை வீழ்த்த முடியும். ஆனால் இந்தத் திட்டத்திற்கும் பீமனே முதலாவது எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்துகிறார். அவர் நேர்மையான போரில் எதிரியை நேரடியாக வீழ்த்துவதே வீரத்தின் அடையாளம் என நம்புகிறார்.
இதற்கு மாறாக தருமர் அதற்கு முதலில் ஆதரவு அளிக்கிறார். பீஷ்மரை நிறுத்த வேண்டிய அவசியம் நீதிக்காகவும் மனிதாபிமானத்திற்காகவும் அவசியம் என அவர் கருதுகிறார். இதனால் பாண்டவர் தரப்பில் இரு கருத்துக்கள் மோதுகின்றன — ஒன்று வீரத்தையும் நேர்மையையும் முன்னிறுத்தும் பீமனின் கோட்பாடு, மற்றொன்று அறத்தையும் வெற்றியின் அவசியத்தையும் முன்னிறுத்தும் தருமரின் கோட்பாடு.
இந்த முரண்பாடு போரின் வெளிப்புறத்தில் நடக்கும் யுத்தத்தைவிட ஆழமானது. அது மனித மனங்களுக்குள் நடைபெறும் போராட்டம். போரின் நெறி என்ன? அறம் என்றால் என்ன? வெற்றிக்காக எல்லாம் செய்யலாமா? என்ற கேள்விகளை இது எழுப்புகிறது. பீஷ்மரின் வீரமும் பாண்டவர்களின் உள்முரண்களும் இணைந்து இந்தப் பகுதியை ஆழமான சிந்தனையுடன் நிறைக்கின்றன.
இந்த நாவல் முழுக்கவே கொடூரமான போர்களையும் ரத்தவெள்ளத்தையும் மையமாகக் கொண்டது. எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் போரின் கொடுமைகளையும் எண்ணற்ற உயிரிழப்புகளையும் வாசகர்களின் கண்முன் வெளிப்படையாக வர்ணிக்கிறார். ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் இரத்தம் சிந்தும் காட்சிகள் நிரம்பியுள்ள இந்த நாவலின் நடுவே, வாசகர்கள் ஓய்வெடுக்கவும் மனத்திற்கு ஓரளவு நிம்மதி கிடைக்கவும் மூன்று மணவிழாக்களை அவர் சித்தரித்துள்ளார். இந்த மணநிகழ்வுகள் போரின் இருளில் ஒளியாகவும், மரணத்தின் மத்தியில் வாழ்வின் நம்பிக்கையாகவும் செயல்படுகின்றன.
அந்த மூன்று மணநிகழ்வுகள் —
- கலிங்க அரசியை கர்ணன் மணந்தல்: இது கர்ணனின் வாழ்க்கையில் ஒரு முக்கியமான தருணம். பெரும்பாலும் துன்பமும் மறுப்பும் சந்தித்த அவரது வாழ்க்கையில் இம்மணவிழா ஓர் இனிய நிகழ்வாக திகழ்கிறது. இதன் மூலம் கர்ணனின் மனதிற்கும் ஓர் அமைதி மற்றும் நிறைவு கிடைக்கிறது.
- அசங்கன் மற்றும் சௌம்யையின் திருமணவாழ்வு: இவர்கள் இருவரின் இணைவு ஒரு சாதாரண மணவிழாவைவிட அதிகமான அர்த்தத்தைக் கொடுக்கிறது. போர் சூழ்நிலையிலும் மனிதர்கள் தங்கள் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொள்ளும் திறனை இது வெளிப்படுத்துகிறது.
- கடோத்கஜன் மற்றும் அகிலாவதியின் திருமணம்: அரக்க அரசகுமாரனான கடோத்கஜனுக்கும் அகிலாவதிக்கும் இடையிலான இம்மணவிழா, இன வேறுபாடு, சமூக வேறுபாடு போன்றவற்றை மீறி மனித மனங்களின் இணைப்பை வெளிப்படுத்துகிறது.
இந்த மூன்று நிகழ்வுகளும் வாசகர்களுக்கு ஒரு மன நிம்மதியை அளிக்கின்றன. ரத்தம் சிந்தும் போர்க்களத்திலிருந்து சிறிது நேரம் தப்பித்துத் தெய்வீகமான மகிழ்ச்சியை உணர்த்தும் ஓய்வுத் தருணங்களாக இவை அமைகின்றன. போரின் இருளில் வாழ்வின் ஒளி இன்னும் உள்ளது என்பதை இந்த நிகழ்வுகள் நினைவூட்டுகின்றன.
இந்த நாவலில் முக்கியமாக வெளிப்படும் மற்றொரு அம்சம் அபிமன்யுவின் வீரமும் இளமை உற்சாகமும் ஆகும். அபிமன்யு அர்ஜுனனின் மகனாக இருந்தாலும், தன் தந்தையின் நிழலில் மட்டும் நின்று விடாமல் தன் திறமையையும் தனித்தன்மையையும் வெளிப்படுத்துகிறார். அவரது வீரத் தன்மை, போரில் எடுத்துக் கொள்ளும் துணிச்சலான முடிவுகள் ஆகியவை நாவலில் பிரகாசமாகச் சித்தரிக்கப்படுகின்றன.
இளமைக்கே உரிய ஒரு முக்கியமான குணம் எல்லைகளை மீற முயல்வது. அபிமன்யு இதை முழுமையாக வெளிப்படுத்துகிறார். பீஷ்மரிடம் போரில் தோல்வியடைந்து அர்ஜுனன் பின்வாங்கும்போது, அபிமன்யு அதைப் பொறுத்துக் கொள்ளவில்லை. தன் தந்தை பின்வாங்கினாலும், தானோ தைரியமாக பீஷ்மரைத் துரத்திச் சென்று போரிடுகிறார். இந்தக் காட்சி அவரது துணிச்சலையும் ஆணவத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது.
பொதுவாகவே இளைய தலைமுறை தங்களுக்கு வாய்ப்பு கிடைக்கும் போது மூத்தோரையும் முன்னேற்றவும் முந்திச் செல்லவும் விரும்புகின்றனர். அவர்களுக்கு அச்சமோ தயக்கமோ இல்லை; அவர்களின் மனத்தில் வெற்றிக்கான விழைவும் அதனை அடையத் தேவையான துணிவுமே நிறைந்திருக்கும். அபிமன்யு இதற்குச் சிறந்த உதாரணம். அவர் தன்னுடைய உயிரையும் பணயம் வைத்து போரில் பங்கேற்கத் தயங்கவில்லை. அந்த அளவுக்கு அவர் போரில் ஈடுபாடு கொண்டவர், வீரத்தை வெளிப்படுத்தும் இளைஞர்.
இந்த நாவலில் கொடூரமான போர்க்களத்தின் நடுவே எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் வாழ்க்கையின் இனிமையையும் மகிழ்ச்சியையும் மூன்று மணநிகழ்வுகள் மூலம் காட்டுகிறார். அதேபோல் இளமைக்குரிய தைரியம், உற்சாகம் மற்றும் எல்லைமீறிய போராட்டத்தை அபிமன்யுவின் கதாபாத்திரத்தின் வழியாக வெளிப்படுத்துகிறார். இதனால் இந்த நாவல் வெறும் போர்கதையாக இல்லாமல், வாழ்வின் பல பரிமாணங்களையும் ஒன்றிணைக்கும் ஒரு முழுமையான காவியமாக மாறுகிறது.
“திசைதேர்வெள்ளம்” நாவலின் முக்கியமான ஒரு சிறப்பான தருணம் பார்பாரிகனும் (கடோத்கஜனின் மகன்) துரியோதனனின் மகன் லட்சுமணனும் இடையே நடைபெறும் உரையாடலாகும். இது வெறும் இரண்டு இளைஞர்களின் பேச்சு அல்ல; போரின் நெறி, வீரத்தின் அடிப்படை, ஒழுக்கம் என்ற அனைத்தையும் சிந்திக்க வைக்கும் ஓர் ஆழமான தருணமாகும்.
பார்பாரிகன் அசாதாரணமான வலிமை கொண்ட வீரன். அவன் போரில் கலந்து கொண்டால், நாலு பீமனைக்கூட வெல்லக் கூடிய திறன் அவனிடம் இருக்கிறது என்று சொல்லப்படுகிறது. அதாவது, பார்பாரிகனின் சேர்க்கை கௌரவர்களின் வெற்றியை உறுதி செய்யும் அளவுக்குப் பெரிய பலமாக இருக்கும். இத்தகைய வலிமையான சக்தி தன்னுடன் சேர வாய்ப்பு இருக்கும் போதும், லட்சுமணன் அவனைப் போரிலிருந்து விலக்க முயல்கிறான். இதுதான் வாசகனை ஆச்சரியப்பட வைக்கும் அம்சமாகும்.
போரில் வெற்றியை அடைவதே ஒரே குறிக்கோள் என்று பலரும் நினைக்கும் நேரத்தில், லட்சுமணன் முற்றிலும் வேறுபட்ட எண்ணத்துடன் செயல்படுகிறான். அவனுக்கு வெற்றி முக்கியமானது என்றாலும், அது “போர்நெறி”க்கு விரோதமாக இருந்தால் அந்த வெற்றிக்கு மதிப்பில்லை என்று அவன் நம்புகிறான். அதனால்தான் பார்பாரிகனின் வலிமை தன் தரப்பிற்குப் பெரும் ஆதாயமாக இருந்தாலும், அவன் போரின் நெறியை மீறக் கூடாது என்பதற்காக அவனை விலக்க முயல்கிறான்.
இந்த அணுகுமுறை ஓர் இளைஞனிடமிருந்து வருவது வியப்புக்குரியது. பொதுவாக இளையோர் வெற்றியை மட்டுமே குறிக்கோளாகக் கொண்டு செயல்படுவார்கள். ஆனால், லட்சுமணன் அதற்கு மாறாகத் தன் கொள்கையில் உறுதியாக நிற்கிறான். போரில் ஈடுபடுவது என்பது வெறும் பலம் காட்டுவது அல்ல, ஓர் ஒழுக்கத்தை, ஒரு மரபை நிலைநிறுத்துவது என்பதையே அவன் உணர்ந்திருக்கிறான்.
லட்சுமணனின் இந்த உளவிரிவு அவனது குடும்ப மரபிலிருந்தே வந்தது என்று சொல்லலாம். அவனது தந்தை துரியோதனனும் தாத்தா திருதராஷ்டிரனும் சில தருணங்களில் தங்களது நிலைப்பாட்டை உறுதியாகக் காத்தவர்கள். திருதராஷ்டிரர் தனது பாசத்தாலும் தந்தை உணர்வாலும் சில தவறுகளைச் செய்தாலும், அவரிடம் ஒரு விரிவான சிந்தனை இருந்தது. அதேபோல் துரியோதனனும் தன் தரப்பின் நம்பிக்கையையும் உரிமையையும் உறுதியாக நிலைநிறுத்தியவர். அந்த மனப்பாங்கே லட்சுமணனிலும் குடிகொண்டுள்ளதுபோலத் தெரிகிறது.
அவன் பார்பாரிகனிடம் பேசும் விதத்திலும் இதே மனப்பாங்கு வெளிப்படுகிறது. அவனுக்குப் போரில் சேர்க்க வேண்டியவர் வலிமையானவர் என்பதல்ல; போர்நெறியை மதிக்கும், ஒழுக்கத்துடன் நடக்கும் வீரன் என்பதே முக்கியம். போர்க்களத்தில் பலம் மட்டுமல்ல, ஒழுக்கமும் நீதியும் முக்கியம் என்பதை அவன் செயல் நிரூபிக்கிறது.
இங்கு எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் காட்ட விரும்பிய ஆழமான சிந்தனை – போரில் வெற்றி என்பதே இலக்கு அல்ல; நீதியுடன், நெறியுடன் அடையும் வெற்றிதான் உண்மையான வெற்றி. லட்சுமணன் இதையே பிரதிபலிக்கிறான். அவன் போரில் வெற்றி பெறும் வாய்ப்பை இழந்தாலும், போர்நெறியை மீற மாட்டான்.
இவ்வாறு பார்த்தால், லட்சுமணனின் இந்தச் செயல் அவரது உளவிரிவையும், சிந்தனையின் ஆழத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. அவன் வெறும் போராளி அல்ல; ஒரு கொள்கைமிக்க வீரன். போரின் நடுவிலும் ஒழுக்கத்தைக் காத்துக் கொள்ளும் அவனது மனப்பான்மை தந்தை துரியோதனனுக்கும் தாத்தா திருதராஷ்டிரருக்கும் இருந்த அதே விரிவான மனப்பாங்கை நினைவூட்டுகிறது.
இதன் மூலம் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் போரின் வெளிப்புற வன்முறையை மட்டும் காட்டாமல், அதன் உள்நிலை மதிப்புகளையும் நுட்பமான சிந்தனைகளையும் வெளிப்படுத்துகிறார். இதுவே இந்த நாவலைச் சாதாரண போர் கதை அல்லாமல் ஆழமான மனித நெறிகளின் சிந்தனையாக மாற்றுகிறது.
இந்த நாவலின் ஒரு முக்கியமான பகுதி, போரின் கொடூரமான அழிவுகளுக்குப் பிறகு உருவாகும் மனநிலையை வெளிப்படுத்துகிறது. போர்க்களத்தில் இரு தரப்பினரும் – பாண்டவர்கள் மற்றும் கௌரவர்கள் – எண்ணற்ற வீரர்களை இழந்து, இரத்தமும் சிதைவுமாகிய நிலையை அனுபவிக்கிறார்கள். இப்படிப்பட்ட கடுமையான அழிவுகளுக்குப் பிறகு, மனித மனம் இயல்பாகவே சமாதானத்தை நாடத் தொடங்குகிறது. இதுவே இங்கே இரு தரப்புப் படைவீரர்களின் மனநிலையாகவும் சித்தரிக்கப்படுகிறது.
போர் என்றால் வெற்றி – தோல்வி என்ற இரண்டு முடிவுகள் மட்டுமே அல்ல; அதற்கிடையில் உயிரிழப்புகள், குடும்பங்கள் சிதைவது, அரசாட்சிகள் இடிந்து விழுவது போன்ற எண்ணற்ற துயரங்களும் உள்ளன. இதை நேரில் கண்ட வீரர்கள் தங்கள் உள்ளத்தில் ஒரேயோர் எண்ணத்துடன் நிற்கிறார்கள்: “இப்போது போதும், இனி சமாதானம் தேவை.” அவர்களுக்கு இது வெறும் ஆசை அல்ல, உயிர்வாழ்வதற்கான அடிப்படைத் தேவையாக மாறுகிறது.
இந்த மனநிலையின் அடிப்படை காரணம், எந்த மன்னனும் தன் நாட்டின் முழுமையான அழிவை விரும்ப மாட்டான் என்ற உண்மையே. மன்னர்களுக்கு வெற்றி முக்கியமானதுதான், ஆனால் அந்த வெற்றியின் பெயரில் தம் மக்கள் அழிந்து போகக் கூடாது என்ற எண்ணமும் அவர்களிடம் இருக்கும். அதனால் தான் போரின் இரு தரப்பினரும் ஒருமித்த எண்ணத்துடன் சமாதானத்தை எதிர்பார்க்கின்றனர். “இப்போது போதும், இதை முடிவுக்குக் கொண்டுவர வேண்டும்” என்ற எண்ணம் போர்க்களத்தின் எல்லையிலும் பரவத் தொடங்குகிறது.
ஆனால் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் இந்த நாவலில் ஒரு முக்கியமான சிந்தனையை முன்வைக்கிறார்: ஒருவேளை பாண்டவர் தரப்போ அல்லது கௌரவர் தரப்போ சமாதானம் செய்ய முனைந்தாலும், அதனைத் தடுத்து நிறுத்தும் முதல் நபர் இளைய யாதவர்தான் (ஸ்ரீகிருஷ்ணர்) என்றார். இதுவே நாவலின் ஆழமான கருத்தாகும்.
ஸ்ரீகிருஷ்ணரின் இந்த நிலைப்பாட்டைப் புரிந்து கொள்வதற்கு நாம் போரைப் பற்றிய அவரது பார்வையைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். அவருக்கு இந்தப் போர் வெறும் இரு தரப்பினரின் ஆட்சிக்கான போட்டி அல்ல. இது அறமும் அநியாயமும் மோதும் ஒரு யுகப்போர். இதில் சமாதானம் ஏற்பட்டுவிட்டால், அநியாயம் வெற்றிபெற்று விடும் அபாயம் உண்டு. அதனால், வெறும் இரத்தப்பாசத்தாலும் மனிதாபிமானத்தாலும் சமாதானத்தை ஏற்படுத்த முடியாது என்று அவர் நம்புகிறார்.
ஸ்ரீகிருஷ்ணருக்கு இது ஒரு தீர்க்கமான யுத்தம் – தர்மம் நிலைநிற்ற வேண்டிய போராட்டம். இதை நிறுத்துவது என்பது, தர்மத்தைப் பாதியில் கைவிடுவதுபோல. அதனால்தான் அவர் எப்படியும் போரின் முடிவை வரைக்கும் அதைத் தொடரச் செய்வார். இதனால்தான் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன், யாராவது சமாதானத்திற்கு முன்வந்தாலும் அதைத் தடுக்கும் முதன்மனிதர் கிருஷ்ணர்தான் என்று குறிப்புணர்த்துகிறார்.
இது வாசகனுக்கு ஓர் ஆழமான சிந்தனையை அளிக்கிறது. மனிதநேயத்தின் கோணத்தில் சமாதானம் சரியான தீர்வாகத் தெரிந்தாலும், நீதியின் கோணத்தில் அது தவறாகவும் இருக்கலாம். உண்மையான நீதி நிலைநிற்க வேண்டுமென்றால், சில சமயங்களில் போராட்டம் அவசியமாகிவிடும். ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் எண்ணம் இதுதான்.
இதனால், “திசைதேர்வெள்ளம்” நாவல் வெறும் போர்கதையாக இல்லாமல், சமாதானம் மற்றும் நீதிக்கான தத்துவ சிந்தனையையும் நமக்கு வழங்குகிறது. அழிவுகள் எவ்வளவு ஏற்பட்டாலும், தர்மம் நிறைவேறாமல் சமாதானம் ஏற்க முடியாது என்பதை எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் செயல்மூலம் வலியுறுத்துகிறார்.
இந்த நாவல் மிக முக்கியமான ஓர் உண்மையை நமக்குத் தெளிவாகச் சொல்கிறது. மகாபாரதப் போரின் தோற்றம், முன்னேற்றம் மற்றும் முடிவில் யார் முக்கியப் பங்கு வகித்தார்கள் என்பதைக் குறித்து நாம் வழக்கமாக நினைப்பது — பாண்டவர்களும் கௌரவர்களும் எனும் இரு தரப்புகளுக்கிடையிலான மோதல் — ஆனால், எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் இங்கு வேறொரு உண்மையை வெளிக்கொணர்கிறார். அதாவது, கௌரவர்களுக்கு உண்மையான எதிரி பாண்டவர்கள் அல்ல, இளைய யாதவர்தான் (ஸ்ரீகிருஷ்ணர்) என்பதையே அவர் வலியுறுத்துகிறார்.
பாண்டவர்கள் வெறும் வெளிப்படையான எதிரிகளாக மட்டுமே இருக்கிறார்கள். ஆனால், அந்தப் போரின் பின்புலத்தில், அதன் வழிநடத்தியாக, அதைத் திட்டமிட்டு முன்னெடுக்கும் மனித வடிவில் “ஊழி”யாகக் களம் இறங்கியவர் ஸ்ரீகிருஷ்ணர். அவர் தன் பெரிய நோக்கத்தை நிறைவேற்ற பாண்டவர்களை ஒரு கருவியாகப் பயன்படுத்துகிறார். இதனால், போரின் வெளிப்படையான முகம் பாண்டவர்களாக இருந்தாலும், அதின் இயக்க சக்தி இளைய யாதவர் என்பதும் வெளிப்படையாகிறது.
இது ஓர் ஆழமான சிந்தனைக்கு வழிவகுக்கிறது. நாம் யாரை எதிரியாக நினைக்கிறோமோ அவர்கள் சில சமயங்களில் வெறும் முகம்மட்டுமே. அவர்களுக்குப் பின்னால் யாரோ ஒருவர் திட்டமிட்டு நுட்பமாகச் செயற்படுத்தி இருக்கலாம். மகாபாரதப் போரில் இதையே நாம் காண்கிறோம். பாண்டவர்கள் நீதிக்காகவும், தங்கள் உரிமைக்காகவும் போராடுகிறார்கள். ஆனால், அந்த நீதி எவ்வாறு கிடைக்க வேண்டும், போரின் திசை எப்படிச் செல்ல வேண்டும், முடிவில் யார் உயிருடன் இருக்க வேண்டும், யார் அழிய வேண்டும் — இவை அனைத்தையும் தீர்மானிப்பது இளைய யாதவர்தான்.
அவரது செயல்கள் சாதாரண மனிதரின் செயல்கள் அன்று. அவர் “ஊழி”யின் மனித உருவாகத் திகழ்கிறார் என்று எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் கூறுவது மிக ஆழமான கருத்து. “ஊழி” என்றால் அழிவு, மறுசீரமைப்பு, காலத்தின் இயற்கை ஓட்டம் என்பதைக் குறிக்கும். இந்த உலகம் பழையதை அழித்தே புதியதை உருவாக்குகிறது. அதுபோல், பழைய அநியாய அமைப்பை அழித்து, புதிய தர்ம உலகத்தை உருவாக்கும் பணியைச் செய்வதற்காகவே ஸ்ரீகிருஷ்ணர் மனிதராகப் பிறந்தார் (அவதரித்தார்).
அவரே இதைத் தன் வாயால் வெளிப்படையாகச் சொல்கிறார்: “தர்மம் குறைந்து, அதர்மம் பெருகும்போது, நான் அவதரிக்கிறேன்.” இந்தச் சொல்லின் பொருள் — உலகம் ஒரு சமநிலை இழந்தால், அதை மீண்டும் சமநிலைக்குக் கொண்டுவரும் சக்தி காலம் தானாக உருவாகும். அந்தக் காலத்தின் சக்தியே “ஊழி”. அதுவே இங்கு ஸ்ரீ கிருஷ்ணராக வந்துள்ளது.
இதனால் கௌரவர்களின் உண்மையான எதிரி பாண்டவர்கள் அல்லர், காலத்தின் இயற்கை சட்டம், அதாவது ஸ்ரீகிருஷ்ணன் தான் என்பதை அவர்கள் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. அவர்கள் பாண்டவர்களைத் தோற்கடிக்க முடியும் என நம்பினர். ஆனால், ஸ்ரீகிருஷ்ணனின் திட்டத்தைத் தோற்கடிக்க முடியாது. ஏனெனில், அவர் ஒரு மனிதர் மட்டும் அல்ல, காலத்தின் நோக்கை நிறைவேற்றும் சக்தி. அதனால் தான் எத்தனை வலிமை இருந்தாலும் கௌரவர்கள் தோல்வியடைந்தனர்.
இதில் இருந்து நாம் ஒரு பெரிய வாழ்க்கை உண்மையை அறிய முடிகிறது: சில சமயங்களில் நம் வாழ்க்கையிலும் எதிரிகள் மனிதர்கள் அல்ல, சூழ்நிலைகள், காலத்தின் ஓட்டம் போன்ற பெரிய சக்திகளாக இருக்கலாம். அவற்றை நேரடியாக எதிர்க்க முடியாது; அவற்றோடு இணைந்து நடப்பதே நம்மை வெற்றியாளர்களாக மாற்றும்.
எனவே, எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் காட்டுவது போல, மகாபாரதம் என்பது வெறும் இரு குடும்பங்களின் போர் அல்ல. அது காலத்தின் நீதியை நிலைநாட்டும் ஊழியின் நிகழ்ச்சி. அதன் மையத்தில் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் இருக்கிறார். அவர் மனிதராகத் தோன்றினாலும், மனிதனின் எல்லைகளுக்கு அப்பாற்பட்ட சக்தியாகச் செயல்படுகிறார். இதனால்தான் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அவரை “ஊழியின் மானுட வடிவம்” என அழைக்கிறார் — இது அந்தக் கதையின் ஆழமான தத்துவம்.
மீண்டும்கூட இதனை வழியுறுத்திக் கூற நான் விரும்புகிறேன். கௌரவர்களின் எதிரி பாண்டவர்கள் அல்லர்; அவர்களின் வலிமைக்கும் அப்பாற்பட்ட, காலத்தின் தீர்ப்பை நிறைவேற்றும் ஸ்ரீகிருஷ்ணனே அவர்களின் உண்மையான எதிரி. பாண்டவர்கள் வெறும் கருவிகள் மட்டுமே; இயக்குநர் இளைய யாதவர்தான்.
துரியோதனன் எனும் சிக்கலான குணநலனுடைய மனிதனின் உள்ளார்ந்த இயல்பையும், அவன் வாழ்க்கை நோக்கையும் ஆழமாக விளக்குகிறது. பொதுவாக மகாபாரதத்தில் துரியோதனனை நாம் அநியாயத்தின் முகமாகவே பார்க்கிறோம். ஆனால், எழுத்தாளர் ஜெயமோகன்கள் அவரது மனநிலையையும் உள்மன உலகையும் நுணுக்கமாகப் பகுப்பாய்வு செய்கிறார்கள். இங்கு அவர் எந்த வகையான மனிதன் என்பதை எளிய சொற்களில் இவ்வாறு கூறலாம்.
முதலில், துரியோதனன் செய்யும் ஒவ்வொரு செயலும் அவனது தன்னம்பிக்கையையும் உறுதியையும் காட்டுகிறது. “எதையும் எண்ணித் துணிவதில்லை” என்பதன் பொருள் – அவர் மிகுந்த யோசனையோ, திட்டமிடலோ இன்றி செயலில் இறங்குபவன். ஆனால், அதனால் அவர் பலவீனமானவர் அல்லர். மாறாக, ஒருமுறை தீர்மானித்துவிட்டால் அதை மாற்றாமலும், “பின்னடைவதுமில்லை” என்பதையும் காட்டுகிறார். ஒருவேளை அவனது முடிவு தவறானதாயினும், அதில் உறுதியுடன் நிற்பான். இந்தத் தன்மை, ஒருபக்கம் அவனை வீரராகவும் தன்னம்பிக்கையோடும் நிற்கும் மனிதராகவும் காட்டுகிறது; ஆனால் மற்றொரு பக்கம் அதே திடமான நிலைப்பாடு அவனையே அழிவுக்குக் கொண்டுசெல்லும் காரணமாகவும் ஆகிறது.
அவன் “தன்னுள் உறைந்த உள்ளொளியின் வெளிச்சத்தில் செயல்படுகிறான்” என்று எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் கூறுவது மிக முக்கியமானது. அதாவது, துரியோதனன் வெளியில் இருந்து அறிவுரைகளை எதிர்பார்க்கிறவன் அல்லன். அவன் முடிவுகள், எண்ணங்கள், செயல் வழிகள் அனைத்தும் அவனுடைய மனத்தின் ஆழத்திலிருந்து வருகின்றன. அவனுக்குள் உள்ள ஒளி அவனையே வழிநடத்துகிறது. ஆனால் அந்த ஒளி எப்போதும் உண்மையான ஒளி அல்ல; சில சமயங்களில் அது அவனது அகங்காரத்தின் ஒளியாகவும் இருக்கிறது.
இதன் காரணமாகவே எழுத்தாளர் ஜெயமோகன், “அவனுக்கு அவனே இருள், அவனே ஒளி” என்று கூறுகிறார் இதன் பொருள் – துரியோதனன் தன் வாழ்க்கையில் வெளிச்சத்தையும் (நல்லதை), இருளையும் (தவறையும்) தானே உருவாக்குகிறான். அவன் வெளி உலகத்தால் பாதிக்கப்படுவதில்லை; தன்னால் தானே உயர்கிறான், தன்னால் தானே விழுகிறான். இது மிக ஆழமான மனித மனநிலையைப் பிரதிபலிக்கிறது. நம்மில் பலரும் நம்முடைய செயல்களின் விளைவுகளை வெளி உலகின் காரணங்களாகக் கூறுவோம். ஆனால், துரியோதனனின் நிலை வேறு – அவனுடைய வீழ்ச்சிக்கும், எழுச்சிக்கும் காரணம் அவனே.
அவன் தந்தையான திருதராஷ்டிரனின் போல் “இருளுக்கும் ஒளிக்கும் வேறுபாடு அறியாதவன்” என்பதும் இங்கே குறிப்பிடப்படுகிறது. திருதராஷ்டிரன் பார்வையற்றவராக இருந்தாலும், அவனது ‘விழிப்பார்வையற்ற நிலை’ என்பது, உடலில் மட்டுமல்ல; மனதிலும் நீதியிலும் வெளிச்சம் மற்றும் இருள் எது என அறியாத தன்மையே. அதே தன்மை துரியோதனனிலும் தொடர்கிறது. நீதியும் அநீதியும் எது என்று அவனுக்குப் பிரிவு தெரியாது. அவனுக்குப் பிரச்சினை என்றால் அது எதிரியை அழிக்க வேண்டிய ஒன்று மட்டுமே.
இந்த எண்ணத்தை அவர் ருக்மியிடம் கூறும் அறிவுரையிலும் வெளிப்படுத்துகிறார். தன் வாழ்வை எப்படிச் செலுத்துகிறான், தன் முடிவுகள் எதைக் கொண்டு உருவாகின்றன என்பதையும் அவர் வெளிப்படையாகச் சொல்கிறான். அதாவது, தன் வாழ்க்கை எந்தத் தத்துவத்தின் அடிப்படையில் இயங்குகிறது என்பதை ருக்மியிடம் பகிர்கிறான். இது அவனது மனநிலையை நமக்குத் தெளிவாக விளக்குகிறது.
துரியோதனன் ஒரு சாதாரண எதிரி அல்லன். அவன் தன் மனத்தின் வெளிச்சத்தில் நடக்கும் மனிதன். ஆனால் அந்த வெளிச்சம் அவனை வழிநடத்துவதோடு, சில சமயம் அவனை இருளில் தள்ளுகிறது. அவன் தன் முடிவுகளில் உறுதியானவன்; ஒருமுறை எடுத்த தீர்மானத்தில் இருந்து ஒருபோதும் பின்வாங்க மாட்டான். அவனது நன்மையும் தீமையும் அவனே உருவாக்கிக் கொள்கிறான். இதனால்தான் அவன் வாழ்க்கை முழுதும் ஒளி – இருள் கலந்த பாதையாக மாறுகிறது.
மனிதனின் விதியை அவன் தானே உருவாக்குகிறான். வெளி உலகம் அளிக்கும் தாக்கங்களைவிட அவனது உள்மன உலகமே அவனது எழுச்சியையும் வீழ்ச்சியையும் தீர்மானிக்கிறது. துரியோதனனின் வாழ்க்கை அதற்கே சிறந்த சான்றாகத் திகழ்கிறது.
துரியோதனனின் மனிதநேயம், அவனது விரிந்த மனப்பாங்கு, மற்றும் கௌரவர்களின் உள்மன வேறுபாடுகள் பற்றிய ஆழமான சிந்தனைகளை வெளிப்படுத்துகிறது. பொதுவாக மகாபாரதப் போரில் துரியோதனனை நாம் அகங்காரம் மிகுந்தவராகவும், அநியாயத்தின் உருவமாகவும் பார்க்கிறோம். ஆனால், எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் எழுதிய ‘வெண்முரசு’ நாவல் வரிசைகள், அந்தப் பாத்திரத்தின் இன்னொரு முகத்தையும் நமக்குக் காட்டுகின்றன. இங்கு அவர் வெறும் கொடூரமான போர்மன்னன் அல்ல, மனித உணர்வுகளும் உள்ளபடியான ஒரு தலைவராகவும் தோன்றுகிறார்.
முதலில், துரியோதனனின் பேருள்ளம் பற்றி எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் குறிப்பிடுகிறார். போர்ச் சூழலில் நேரத்தின் தேவைப்படி ஒருவரின் மனம் மாறுவது இயல்பு. பல படைவீரர்கள் தங்கள் தரப்பை மாற்றும் முடிவை எடுப்பது சாதாரணம். துரியோதனன் இதனை குற்றமாகப் பார்க்கவில்லை; மாறாக, அவர்கள் மீது கோபமோ வெறுப்போ காட்டாமல் அவர்களை அரவணைக்கும் பெருந்தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறான். இது அவனது மனிதநேயத்தையும் ஆழ்ந்த தலைமைப் பண்பையும் வெளிப்படுத்துகிறது. எதிரியை வெறுத்தல் எளிது; ஆனால், எதிரியாக இருந்தவரை மீண்டும் தன் பக்கம் இழுத்து, அவரை அரவணைத்தல் பெரிதான மனப்பாங்கு வேண்டும். துரியோதனனில் அது இருக்கிறது என்பதை இந்தக் குறிப்புகள் காட்டுகின்றன.
இதற்கு எதிராக, பாண்டவர் தரப்பில் பீமன் வேறு விதமாக நடக்கிறார். க்ஷேமதூர்த்தி பாண்டவர் படையில் சேர வரும்போது பீமன் அவனைப் புறக்கணிக்கிறான். அதாவது, அவனிடம் அந்த மனநிலை இல்லை. இது பாண்டவர்களுக்கும் கௌரவர்களுக்கும் இடையிலான உள்மன வேறுபாட்டைக் காட்டுகிறது. சில நேரங்களில் எதிரியை அரவணைப்பது ஒரு பெரிய வலிமையாகும்; அதேநேரத்தில் அதனை செய்ய இயலாமல் இருப்பது ஒரு பலவீனத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் முன்பே “பீமன் துரியோதனனின் ஆடிப்பாவை” என்று கூறியிருந்தார். இதன் பொருள் – பீமனின் செயல்பாடுகள் பலவிதமாக துரியோதனனின் எண்ணங்களால் அல்லது அவனை எதிர்க்கும் எண்ணங்களால் இயக்கப்படுகின்றன என்பதாகும். ஆனால், இங்கு எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் ஒரு முக்கியமான கருத்தைத் தெளிவாக எடுத்துரைக்கிறார் – ஓர் ஆடிப்பாவை எவ்வளவு அழகாக இருந்தாலும் அதன் பின்னால் இருக்கும் “மெய்ப்பாவை”யின் ஆழமான உருவத்தை அதனால் காட்ட முடியாது என்று. அதாவது, பீமன் வெளிப்படையாக வலிமையானவராக இருந்தாலும் துரியோதனனின் ஆழமான மனிதநேயத்தைப் போன்ற சில குணங்கள் அவனிடம் இல்லை. அதனால், நாம் ஓர் ஆடிப்பாவையில் இருந்து மெய்ப்பாவையின் முழுப் பண்புகளையும் எதிர்பார்த்தால் அது ஏமாற்றத்தையே தரும்.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் “கௌரவர்கள் நூற்றுவரும் நூறு உடல்கள்; ஆனால் ஒரே மனம்” என்ற கூற்று மிகவும் வாசகரைச் சிந்திக்க வைக்கும் ஒன்று. இதன் பொருள் – அவர்கள் உடலில் பல்வேறு வேறுபாடுகள் இருந்தாலும் மனத்தில் ஒன்றுபட்டுள்ளனர் என்பதாகும். ஆனால், இந்தக் கூற்று ஓர் இடத்தில் சிதறுகிறது. துரியோதனனிடம் காணப்படும் அந்த விரிந்த மனப்பாங்கு, மனிதநேயம், தலைமைப் பண்பு போன்றவை அவனது சகோதரன் துச்சாதனனிடம்கூட சில விழுக்காடு அளவிலும் இல்லை. இதனால் கௌரவர்கள் “ஒரே மனம்” எனப்படும் அளவுக்கு முழுமையாக ஒன்றுபட்டவர்கள் அல்லர் என்பதையும் நாம் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது.
- துரியோதனன் வெறும் அகங்காரமான போர்வீரன் மட்டுமல்லன், சில நேரங்களில் எதிரியைப் பொறுத்து அரவணைக்கும் திறமையுள்ள தலைவரும் ஆவான்.
- பீமன் வலிமையானவனாக இருந்தாலும் துரியோதனனின் பேருள்ளம் போன்ற சில குணங்களில் குறைவானவன்.
- கௌரவர்கள் அனைத்திலும் ஒன்றுபட்டவர்கள் என்ற கருத்து சில சமயங்களில் சிதறுகிறது; அவர்களிடையே மனப்பாங்கில் வேறுபாடுகள் இருக்கின்றன.
இந்த நாவல் நமக்குத் துரியோதனனை புதிய பார்வையில் காட்டுகிறது. அவர் நியாயமற்றவன் என்ற ஒற்றை நோக்கில் பார்க்காமல், ஒரு தலைவராகவும், பெருந்தன்மையுடன் அரவணைக்கும் மனிதராகவும் பார்க்க வேண்டிய அவசியத்தை உணர்த்துகிறது. அதே நேரத்தில், மனிதர்களின் உள்மன வேறுபாடுகள், அவர்களின் செயல்பாடுகளில் எவ்வாறு பிரதிபலிக்கின்றன என்பதையும் வெளிப்படுத்துகிறது.
இந்த நாவலில் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் போரின் வெளிப்புறச் சம்பவங்களைக் காட்டுவதில் மட்டும் நின்றுவிடாமல், அதன் பின்னாலிருக்கும் ஆன்மிகப் போராட்டங்களையும், தெய்விக சக்திகளின் செயல்பாடுகளையும் ஆழமாக வெளிப்படுத்துகிறார். இது மகாபாரதப் போரின் அடிநாதத்தையும் அதன் ஆழமான அடுக்குகளையும் நமக்கு உணர்த்துகிறது.
முதலில், நாவலின் தொடக்கத்திலேயே அம்பை மற்றும் கங்காதேவி அருவுருவாக (அதாவது, கண்களுக்குப் புலப்படாத சக்திகளாக) போர்க்களத்துக்குள் நுழைகின்றனர். இது மிகுந்த அடையாளமிக்க நிகழ்வாகும். அம்பை ஒருமுறை பீஷ்மரால் தன் வாழ்க்கையை இழந்தவள்; அவளது உயிர் நோக்கம் இப்போது பீஷ்மரைக் கொல்வதே. மற்றொரு புறம், கங்காதேவி பீஷ்மரின் தாயாக இருப்பதால் அவனைப் பாதுகாக்கும் எண்ணத்துடன் போர்க்களத்தில் இறங்குகிறாள். இவ்விரு சக்திகளும் ஒருவருக்கொருவர் எதிர்மறை நோக்குடன் இருந்தாலும், இருவரும் தங்களது பங்கு மூலம் போரின் முடிவை தீர்மானிக்கின்றனர்.
இந்தக் காட்சியின் சிறப்பம்சம், இவை மனிதர்களின் சிந்தனைகள் மட்டுமல்ல, மாறாகத் தெய்விக சக்திகளின் உருவங்களாக நமக்குத் தோன்றுகின்றன. அம்பையும் கங்காதேவியும் “பெருவீரர்களின் உள்ளங்களில் நுழைந்து மீள்கிறார்கள்” என்று கூறப்படுவது முக்கியமானது. அதாவது, போர்க்களத்தில் போராடும் வீரர்களின் மனங்களுக்குள்கூட இச்சக்திகள் நுழைந்து அவர்களின் முடிவுகளைத் தாக்குகின்றன. இது போரின் வெற்றியும் தோல்வியும் வெறும் வலிமை அல்லது ஆயுதங்களின் காரணமாக அல்ல, தெய்விக சக்திகளின் திசைமாற்றத்தினாலும் தீர்மானிக்கப்படுகிறது என்பதைக் காட்டுகிறது.
இறுதியில், நாவலின் முக்கியமான திருப்புமுனை நிகழ்கிறது – பீஷ்மர் களம்வீழ்கிறார். இது மகாபாரதத்தின் முக்கியமான தருணம். நீண்ட நாட்களாகக் குரு தரப்பின் மிக வலிமையான தளபதியாக இருந்த பீஷ்மரின் வீழ்ச்சி ஒரு யுகத்தின் முடிவை குறிக்கிறது. இந்தக் காட்சியில் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் மிக நுணுக்கமான சின்னங்களைக் கொண்டு ஓர் ஆழமான கருத்தை வெளிப்படுத்துகிறார்: அம்பை திரௌபதியின் உடலைத் தன் வாகனமாக்கி பீஷ்மரின் வீழ்ச்சியைப் பற்றிப் பேசுகிறாள், கொண்டாடுகிறாள்.
இதன் பொருள் – அம்பை தன் பழிவாங்கலை நிறைவேற்றியிருப்பதைத் திரௌபதியின் வழியாக வெளிப்படுத்துகிறாள். திரௌபதி இங்கு வெறும் மனிதரல்லர், நீதியின் உருவம். நீதிக்கு எதிராக நடந்த பீஷ்மர் வீழ்வது இயற்கையின் விதி. அந்த நீதி நெறியின் வாயிலாக அம்பை தன் குறிக்கோளை அடைந்ததாக எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் சின்னமாகக் காட்டுகிறார்.
இந்த முக்கியமான செய்தி யாதவப் பேரரசிக்கும் (குந்திதேவி) பாஞ்சாலத்து அரசிக்கும் (திரௌபதி) தெரிவிக்க தூதராகப் பூரிசிரவஸ் செல்கிறார். இது போரின் அடுத்த நிலையைச் சுட்டுகிறது – பீஷ்மரின் வீழ்ச்சி போரின் சக்தி சமநிலையை முழுமையாக மாற்றப்போகிறது என்பதைப் பாண்டவர்களும் அவர்களது கூட்டணியினரும் அறிந்து கொள்வது இங்கிருந்து ஆரம்பமாகிறது.
பூரிசிரவஸ் அந்தச் செய்தியைத் தெரிவிக்கும்போது பாஞ்சாலத்து அரசி திரௌபதியின் நடவடிக்கை பற்றிய செய்தியையும் சுபாகுவிடம் கூறுகிறார். இதன் மூலம், போரின் வெளிப்புறத்தில் நிகழும் அரசியல் முடிவுகளும் உள்மனப் பிரதிசெயல்களும் ஒன்றோடொன்று பின்னிப் பிணைந்து இருப்பதை நாமறிய முடிகிறது.
இந்தப் பகுதி போரின் வெறும் இரத்தப்பொழிவைத் தாண்டி அதன் பின்னாலிருக்கும் ஆழமான ஆன்மிக இயக்கங்களை வெளிப்படுத்துகிறது. அம்பையும் கங்காதேவியும் அருவுருவாக போரில் பங்கெடுப்பது – மனிதர்களின் நடவடிக்கைகளின் பின்னால் தெய்விக சக்திகள் இருப்பதை காட்டுகிறது. பீஷ்மரின் வீழ்ச்சி வெறும் வீரனின் தோல்வியல்ல; அது ஒரு நீதியின்மையின் முடிவும், விதியின் தீர்ப்பும் ஆகும். திரௌபதி என்ற நீதியின் உருவத்தின் வழியாக அம்பை தன் பழியை நிறைவேற்றுவது மிக ஆழமான தத்துவத்தைக் காட்டுகிறது – நீதி எப்போதும் தாமதமாக வந்தாலும் அது வராமல் போகாது.
இந்த நாவல் வழியாக நாம் மகாபாரதப் போர் ஒரு சாதாரண மனித மோதல் அல்ல; அது தெய்விக சக்திகளின் உள்நடப்புகளால் வழிநடத்தப்படும் பெரிய பிரபஞ்சப் போராட்டம் என்பதையும் நாம் புரிந்து கொள்கிறோம்.
இந்த நாவலில் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் மனித மனங்களின் இரட்டை நிலை, வஞ்சனையும் பெருந்தன்மையும் ஒரே நேரத்தில் வெளிப்படும் தருணங்களைப் பற்றிப் பேசுகிறார். இங்குப் போரின் வெளிப்புற நிகழ்வுகளை மட்டும் காட்டுவதோடு நின்றுவிடாமல், அதன் உள்நிலை, மனநிலை, மற்றும் மனித உணர்வுகளின் சிக்கல்களை நுணுக்கமாக வெளிப்படுத்துகிறார்.
முதலில், அம்பையின் தீரா வஞ்சம் குறித்து பார்க்கலாம். அம்பை பீஷ்மரை எதிர்க்கும் வகையில் விரும்புகிறாள்; அது அவளது மனக்குழப்பத்தையும் பழிவாங்கும் உணர்வையும் காட்டுகிறது. ஆனால், அவள் திரௌபதியையும் கவனத்தில் எடுத்துக்கொண்டு, அவளது வஞ்ச நெஞ்சத்தை ஓர் ஊர்தியாக செய்கிறாள். இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது என்னவெனில் – அம்பையின் வஞ்சம் ஒரே நோக்கத்திற்காக இல்லாமல், தனிப்பட்ட தேர்வுகளுக்காக வெளிப்படுகிறது. அதாவது, பல வஞ்ச நெஞ்சங்கள் இருந்தாலும், அவள் தன் எதிரியை மட்டுமல்ல, நண்பரைப் பாதுகாப்பதும் தன்னிடமுள்ள வஞ்ச நெஞ்சத்தைச் செயல்படுத்துவதும் காட்டுகிறது.
ஒரு வஞ்ச நெஞ்சம் பிற வஞ்ச நெஞ்சத்தைத் தன் ஊர்தியாகக் கொள்ளும். அதாவது, மனிதன் தனது விருப்பத்திற்கும், நியாயத்திற்கும் இடையே தேர்வு செய்யும் போது, அவன் உணர்வும், நியாயமும் ஒரே நேரத்தில் செயல்படும். அம்பை விரக்தியுடன் குந்திதேவியை விலக்கி, திரௌபதியையே தேர்ந்தெடுக்கிறார் என்பது அதற்கான உதாரணம். இது சிந்திக்க வைக்கும் மனிதநேர்மையின்படி – மனம் எப்போதும் நேர்மையாகவும், எதிரிகளையும் நண்பர்களையும் ஒரே அளவுக்குக் கருதுவதற்கும் இயலாது; அதில் விருப்பங்கள் நெருக்கடிகளை ஏற்படுத்துகின்றன.
இதோடு சேர்ந்து, சுபாகு மற்றும் கௌரவர்களின் பெருந்தன்மை பற்றிப் பார்க்கலாம். சுபாகு தனது மகன் சுஜயனுக்காக அர்சுணனிடம் வேண்டிக் கோருகிறார். இதன் மூலம், தன் எதிரியிடம்கூட மனுஷ்யகாருண்யமும், அன்பும் காட்சியாக வெளிப்படுகிறது. அதேபோல், கௌரவர்கள் தங்களது தரப்பில் இருந்தபோதிலும், அபிமன்யூவுக்கு மருத்துவ உதவி அனுப்புகின்றனர். இதில் ஒரே தரப்பின் வீரர்கள் கூட, மகாபாரதப் போரின் கட்டாயமான வெற்றி-தோல்வியைவிட உயர்ந்த மனிதநேயம் செயல்படும் என்பதை நமக்குக் காட்டுகிறது.
‘விம்பிள்டன்’ விளையாட்டின் இறுதியில் இருதரப்பு வீரர்களும் வெற்றி-தோல்வி என்ற மனநிலைக்கு அப்பால், தங்களுக்குள் நட்புறவோடு கைக்குலுக்கிக் கொள்வது போலவே மனிதர்களுக்கும் போருக்குப் பின்னர் பெருந்தன்மை வெளிப்படுகிறது.” இதன் பொருள் – போரின் கடைசியில் வெற்றி அல்லது தோல்வி அடிப்படையல்ல; மனிதர்கள் ஒப்பந்தம், கருணை, நட்பு, பேருணர்ச்சி ஆகியவற்றைச் செயல்படுத்தும் திறன் அவசியம்.
இதில் நாமறிய வேண்டியது என்னவெனில், மகாபாரதப் போர் வெறும் இரத்தப் போரல்ல. அது மனித உணர்வுகளின் சிக்கலையும், வஞ்சமும் பெருந்தன்மையும் ஒரே நேரத்தில் காட்டும் மிகப்பெரிய தருணமாகும். அம்பை தனது பழிவாங்கலை நிறைவேற்றும் போதும், மனிதநேயம் மற்றும் தீர்மானத்திற்கான வஞ்சம் ஒன்றாகச் செயல்படுகிறது. சுபாகுவும் கௌரவர்களும் சுஜயனுக்கும் அபிமன்யூவுக்கும் காட்டும் கருணையும், மனித உறவின் உயர்மானும் அதேபோல் வெளிப்படுகிறது.
இந்த நாவல் போரின் இரத்தத்தையும் சிந்தனையையும் இணைத்து, மனிதர்களின் உள்ளார்ந்த உணர்வுகளை நுணுக்கமாகக் காட்டுகிறது. வெற்றி-தோல்வி என்ற வெளிப்புற கோட்பாடுகளுக்கு அப்பால், மனிதர்கள் கருணை, நட்பு, பெருந்தன்மை போன்ற உயர்ந்த குணங்களை வெளிப்படுத்தும் திறனைக் கொண்டிருக்கின்றனர் என்பதே இப்பகுதியின் முக்கியச் செய்தி. போரின் வெளிப்புறம் மட்டுமல்ல, அதன் உள்நிலை மற்றும் மனநிலை எவ்வளவு முக்கியம் என்பதை இந்த நாவல் வாசகருக்கு உணர்த்துகிறது.
போர்க்களத்தின் பாடிவீடுகளில் தங்கியிருக்கும் வீரர்கள், இரவு நேரத்தில், கொடுங்கனவுகளைக் காண்கிறார்கள். இந்தக் கனவுகள் வெறும் வெடிப்பான காட்சி அன்று; அவை வீரர்களின் மனங்களின் பதைபதிக்கும் நிலையை வெளிப்படுத்துகின்றன. போருக்குப் பின்னாலோ, போரின் மத்தியில் ஒருபோதும் அமைதி கிடையாது. இரவில் வரும் இந்த கனவுகள், வீரர்களின் உள்நிலை எவ்வளவு பதைபதிக்கும் என்பதையும், அவர்களின் மனத்தில் ஒரு சதிகாரம் எப்போதும் நடப்பதைச் சொல்லுகிறது. இது வாசகரைச் சிந்திக்க வைக்கும் தன்மை கொண்டது – வெறும் ஆட்களால் நடத்தப்படும் போர்தான் முக்கியம் அன்று; அதற்கு பின்னால் நிகழும் உள்மனப் போராட்டங்களும் அதே அளவு தீவிரமானவை.
அடுத்து, கவனம் செலுத்த வேண்டியது – காவற்பணியாளர்களின் செயல்பாடுகள். போர்க்களத்தில் அவர்களால் மேற்கொள்ளப்படும் பகற்காவல் மற்றும் இரவுக்காவல் பணிகள் வலியுடன், நுட்பமாகச் செயற்படுகின்றன. இவர்கள் நேரடியாக போராடவில்லை என்றாலும், ஒவ்வொரு கணமும், ஒவ்வொரு மூச்சும் போரின் ஒரு பகுதியாக இருக்கிறது. அவர்களது பணிகள், படைவீரர்களைச் சுற்றி நடக்கும் ஒவ்வொரு சிக்கலையும் முன்கூட்டியே கண்டு, பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்துகின்றன. இதனால், போரின் வெற்றி அல்லது தோல்வி மட்டுமல்ல, படைவீரர்களின் மனநிலையும், அவர்களின் செயல்திறனும் நன்றாக நிர்ணயிக்கப்படுகின்றது.
போரில் முன்னேற்றம் சம்பந்தப்பட்ட உணர்வுகளும், நுட்பமும் ஒரு தனி வரிசையாக நிகழுகின்றன. காவற்பணியாளர்கள் போர்க்கட்சிகளுக்கு நேரடியாகச் சேர்ந்தவர்களல்லர். ஆனால், அவர்கள் செயல்பாடுகள், மனமும் அச்சமும் கலந்துள்ள நடத்தை ஏற்படுத்துகிறது. இது ஒரு விதமாக “போரின் உள்மனத் திரை” போலச் செயல்படுகிறது. வாசகன் அவர்களின் இந்த உள்நிலை போராட்டத்தைப் படிப்பினையின் போது அனுபவிக்கிறார்.
போரின் வெற்றியை உருவாக்குவது வெறும் படைத்தளபதி அல்லது வீரர்களின் வலிமை மட்டுமல்ல. ஒவ்வொரு மனிதனின் உள்நிலை, மனச் சிக்கல், கவனம், மற்றும் பாதுகாப்பு பணிகள்கூட போரின் நிலையை நிர்ணயிக்கும் முக்கிய அம்சமாகும். இரவு நேரக் கனவுகள், காவல்துறை நடவடிக்கைகள் ஆகியவை எல்லாம் போரின் “அதிகாரப்பூர்வமான” நிகழ்வுகளாக வெளிப்படுகின்றன. வீரர்கள் நேரடியாகப் போராடவில்லை என்றாலும், மனநிலையில் நிகழும் போராட்டங்கள் அவர்களைப் போலவே போரில் ஈடுபடுத்துகின்றன.
– – –