‘வண்ணக்கடல்’ நாவல், வெண்முரசு தொடரின் மூன்றாவது நூல். பொதுவாக நாம் கடலாகக் கருதும் நீரின் பரப்பை குறிக்கும் போலத் தோன்றினாலும், இந்நாவலில் ‘கடல்’ என்பது உண்மையில் மனஉணர்வுகளால் உருவான சினக் கடலைக் குறிக்கிறது. மனிதர்கள் வாழ்க்கையில் எதிர்கொள்ளும் அவமானங்கள், துன்பங்கள், ஏமாற்றங்கள் இந்தக் கடலை உருவாக்கும் முக்கிய காரணிகள். நாவல் தொடக்கம் முதலே, ஒருவர் தன்னை உருவாக்கிய தெய்வத்தாலேயே வஞ்சிக்கப்படுவதைப் பற்றிக் கூறுகிறது. இது மனிதனின் உள்ளார்ந்த வலியையும் பெரும் மனச்சோகத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. தன்னைத்தானே வஞ்சிக்கப்பட்டவர் உணர்வது போன்ற வலியும் அதற்குப் பிறகு ஏற்படும் செயல்களும் நாவல் முழுவதும் பிரதிபலிக்கின்றன.
மனிதன் வஞ்சனை, அவமானம் போன்ற பெருந்துயரை அனுபவித்தால் அவனை அடக்குவது கடினம். அத்தகைய நிலைமையில் சிலர் தன்னை அழிப்பதற்கான வழியைத் தேர்வு செய்கின்றனர்; சிலர் மற்றொருவரை, தங்களுக்குப் புறக்கணிப்பை ஏற்படுத்தியவர்களைச் சண்டையாடி அழிக்க முயற்சிக்கிறார்கள். இந்நாவல் அவ்வாறு அவமானமடைந்த மனிதர்களின் வாழ்க்கைக் களத்தையும், அவற்றின் தொடர்ச்சியாக உருவாகும் சிந்தனைகளையும் காலவரிசையில் நமக்குக் காட்டுகிறது. படைப்பாளி நாவல் மூலம் நமக்குக் கேட்க வைத்திருப்பது ‘மகாபாரதப் போர்கள் அவமானமடைந்தவர்கள் தமது சினத்தால் தொடங்கப்படவில்லையா?’ என்ற கேள்வி. இது நம்மைச் சிந்திக்கச் செய்கிறது, ஏனெனில், தொன்மையான போரும் உணர்வுகளால், குற்றச்செயல்களால், விரக்தியால் உருவானதாகவே இருக்கலாம் என்பதே நாவலின் முக்கியக் கருத்து.
‘வண்ணக்கடல்’ நாவல் கூறுவது, பெருந்துயர் என்பது மனிதர்களுக்கே மட்டுமின்றி, தெய்வங்களுக்கும், அசுரர்களுக்கும் பொதுவானதாகும் என்பதுதான். மனிதன் தன்னை உருவாக்கிய தெய்வத்தால் வஞ்சிக்கப்படுவதற்கும், துன்புறுத்தப்படுவதற்கும் எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கிறான். இதற்குப் பிறகு மனிதன் கேட்கும் முக்கியமான வினா, “என்ன காரணத்தால் இவர்களை உருவாக்கிய தெய்வன் அவர்களைக் கைவிட்டார்?” இதற்கு நாவல் விடை ‘ஊழ்’.
‘ஊழ்’ என்ற பெருஞ்சொல், மனித வாழ்வில் ஏற்படும் துயரங்களையும், சினங்களையும், அவமானங்களையும் விளக்குகிறது. அது காசோலைகளால், விதிகளால், தெய்வங்களின் மனோபாவங்களால் அல்லது வாழ்க்கையின் இயல்பான சுழற்சிகளால் உருவாகும் நிலையைக் குறிக்கிறது. நாவல் நம்மைச் சிந்திக்கச் செய்கிறது; வாழ்வில் எதிர்பாராத சோதனைகள் நம்மை அழிக்கவோ, வேறொருவரை அழிக்கவோ முடியும். ஆனால், அவை அனைத்தும் ஒரு வகையான ஊழுக்குள் நிலைத்திருக்கும்.
‘வண்ணக்கடல்’ நாவல், மனிதன், தெய்வம், அசுரம் ஆகியோரின் சினத்தால் உருவாகும் பெருந்துயரங்களைப் பற்றி நமக்கு ஆழமான புரிதலைத் தருகிறது. அவமானம், சினம், வஞ்சனை மற்றும் அவற்றின் விளைவுகள் நம்மை வாழ்க்கை, நீதிமுறை, தர்மம் போன்ற முக்கியக் கருத்துக்களுடன் சமன்வயப்படுத்திக் காட்டுகின்றன. இந்நாவல், ஒரு கடல் போலக் காணப்படும் மனித உணர்வுகளின் தீவிரத்தையும் அதனால் உண்டாகும் முடிவுகளையும் நமக்குப் புரிந்து கொள்ள வைக்கும் ஒரு முக்கிய படைப்பு.
இந் நாவல் மனிதர்களும் தெய்வங்களும் அனுபவிக்கும் பெருந்துயரங்களையும், அவற்றின் காரணமாக ஏற்படும் சினத்தையும், அவமானத்தையும் நேர்மையாக வெளிப்படுத்துகிறது. அவை ஒவ்வொன்றும் ஒரு கடலாக மெருகேறும்; நம்முடைய மனதில், வாழ்க்கையில் நிகழும் ஊழின் விளைவுகளை நாவல் ஆழமாகக் காட்சிப்படுத்துகிறது.
இந்தப் பத்தியில் கூறப்பட்ட கருத்துகளை எளிய தமிழ் நடையில் விரிவாக விளக்குவதற்கு முன்னதாக, நாவல் கதாபாத்திரங்களின் தனித்துவமும் அவர்களை மாற்றிய “ஊழ்” என்ற விசயத்தையும் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.
‘அன்பு, அறிவு, வலிமை’ ஆகிய மூன்று முக்கியமான குணங்களைக் கொண்டிருந்த மூவரும் – துரியோதனன், துரோணர், கர்ணன் – வாழ்க்கையில் பெரிய மனிதர்களாக உருவெடுக்கப்பட்ட விதம், அவர்களைச் சூழ்ந்த ஊழ்தாலும் அவமானங்களாலும் நெருக்கப்பட்டது. இவர்கள் எல்லோரும் பெரும்புள்ளிகளாக, வரலாற்றில் முக்கியமாகத் தோன்றுவது, அவர்களை மாற்றிய சூழலின் வலிமை காரணமே.
முதலில், இவர்கள் பிறப்பினாலேயே விதியை எதிர்கொண்டவர்கள். துரியோதனன் மதங்கக் கர்ப்பத்திலிருந்து பிறந்ததால் சுயநம்பிக்கையிலும் வலிமையிலும் ஒற்றுமை குறைந்து, அவமானங்கள் உருவாகியன. துரோணர், குலமுறைப் பிறழ்வு கொண்ட குடும்பத்தில் பிறந்ததால், திறனானும் உலகத்தில் தன்னை நிரூபிக்க முடியாமல் புறக்கணிக்கப்பட்டார். கர்ணன், தெய்வக் கர்ப்பத்தில் பிறந்தவர் என்றாலும், பிறப்பின் காரணமாக மனிதர்களால் மறுக்கப்பட்டார். எனவே, அவர்களை அவமானப்படுத்தும் காரணம் அவர்களின் பிறப்பைச் சுற்றிய சூழல்.
துரியோதனன் வலிமை வாய்ந்தவன்; ஆனால் அது பெரிய நகரில் வாழ்ந்தாலும் அவனை முழுமையாக பாதுகாக்கவில்லை. வலிமை அதிகமாக இருந்தால் கூட, அவன் உள்ளே உளக்குழப்பம் மற்றும் கோபம் பொங்கி, அவமானத்தை உணர்ந்து கொண்டான். இது அவனை ஒரு மனஅழுத்தத்தில் வைத்தது.
துரோணர் அதீத அறிவையும் திறனையும் கொண்டிருந்தார்; ஆனால், அவருடைய குடும்பம் மற்றும் குலமுறைப் பிறழ்வு அவரைச் சமுதாயத்தில் முறையாக ஏற்றுக்கொள்ள வைக்கவில்லை. இதனால் அவர் ஆசைகள் விரிந்து, பேராசையாக மாறி, வாழ்க்கையில் சவால்களை அதிகரித்தது. அவரின் அறிவும் திறனும் சமூகவழியில் முழுமையாக வெளிப்படவில்லை, அதனால் அவமானம் அவரது உள்ளார்ந்த உலகத்தை மாற்றியது.
கர்ணன் தனித்திறமையால் தன்னை நிரூபிக்க முயன்றான்; ஆனால், பிறப்பு குறித்து உருவான புறக்கணிப்பின் காரணமாகச் சமூகத்தில் ஒவ்வொரு இடத்திலும் மறுக்கப்பட்டான். இது அவனை இன்னும் வலிமையாக்கியது. அவன் ஒவ்வொரு தடையும் தாங்கும் போது, மனம் மேலும் வலுவடைந்தது. அவமானம், புறக்கணிப்பு என்ற எதிர்ப்பு, அவனை உயர்த்தியது.
மூவரும் தங்களைக் கையாளும் ஒவ்வொரு அவமான தருணத்திலும் தமது ஆன்மாவைப் பற்றிக் கவனம் செலுத்தி, தம்மைப் புதுப்பித்துக் கொண்டனர். துரோணர், கர்ணன் தங்கள் வாழ்விடத்தை மாற்றிப் புதிய வழிகளை உருவாக்கினார்கள்; துரியோதனன் பரந்து விரிந்த அஸ்தினபுரியில் இருந்தாலும் உள்ளே தனியாகக் கசங்கி இருந்தார். இவர்கள் அனைவரும், ஆழமான அவமானங்களையும், சவால்களையும் தாங்கி, தமது உள்ளார்ந்த வலிமையால், அறிவால், தனித்திறமையால் வாழ்க்கையில் பெரும்புள்ளிகள் ஆனார்கள்.
மூன்றும் முக்கியமான குணங்களைக் கொண்டிருந்தாலும், சமூக சூழல், பிறப்பு, குலம், புறக்கணிப்பு போன்றவை அவமானத்தை உருவாக்குகின்றன. அந்த அவமானம் மனிதரை அழிக்கக்கூடியது; ஆனால், அதே நேரத்தில், அதை எதிர்கொள்வதன் மூலம் மனிதன் தனது உள்ளார்ந்த வலிமையைக் கண்டறிந்து, புதிய உயரங்களை அடைகிறான்.
துரியோதனன், துரோணர், கர்ணன் மூவரும் இதற்குச் சிறந்த சான்றாக அமைகின்றனர். அவமானமும் ஊழ்தும் அவர்களை ஒரு சாதாரண மனிதர்களிலிருந்து வரலாற்றில் நினைவிடத்தக்க பெரும்புள்ளிகளாக மாற்றியது.
முதலில், துரோணர், அர்சுணன், அஸ்வத்தாமன் மற்றும் கர்ணன் ஆகியவர்கள் உறவுகளின் பின்னணியில் நிகழும் பிணக்குகள் மூலம் வாழ்க்கையின் சவால்களை எதிர்கொள்கின்றனர். துரோணர் தன் மகன் அஸ்வத்தாமனையும், முதன்மையான மாணவன் அர்சுணனையும் ஒரே சமயத்தில் வழிநடத்த வேண்டிய நிலைமையில் இருக்கிறார். ஆனால், அவர்களுக்கு இடையிலான பிணக்கினைத் துரோணர் தனக்குத் தீர்க்க இயலவில்லை. அந்த நேரத்தில் கர்ணன் நடக்கிறார். துரோணர் மற்றும் கர்ணனுக்கு இடையில் மனப்பிணைப்பு உருவாகுவது அவ்வாறு இயல்பானது. ஏனெனில், இருவரும் பிறப்பினால் பிறரால் புறக்கணிக்கப்பட்டவர்கள்.
பிறப்பின் காரணமாக சந்தித்த புறக்கணிப்பு, அவமானம், மறுத்தல் போன்ற அனுபவங்கள், ஒருவரின் மனத்தை ஆழமாகத் தாக்கும். துரோணரும், கர்ணனும் பல தடவைகள் வாழ்க்கையில் அவமானம் அடைந்துள்ளனர். இங்கு நாம் குறிப்பது, அவமானம் என்பது ஒரு மனஅசைவு மிகுந்த பேராயுதமாக இருக்கிறது. ஒருவரின் ஆன்மாவை அசைத்து, அந்த மனிதனில் அடர்ந்த கோபத்தை உருவாக்கும் சக்தி அவமானத்திலே உள்ளது.
இந்தப் பேராயுதத்தை ‘ஊழ்’ என்ற கருத்து கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு இருக்கிறது. ஊழ்தான் துரியோதனன், துரோணர், கர்ணன் ஆகிய மூவரையும் தாக்கியுள்ளது. ஊழால் உருவான அவமானம், புறக்கணிப்பு, வெறுப்பு போன்ற உணர்வுகள் இவர்களை உள்மனதில் போராட்டத்திற்காகத் தூண்டுகின்றன. மூவரும் அதனால் மனத்தில் சிக்கல்களை அனுபவித்து, தன்னையே சோதிக்கின்றனர். ஆனால், அந்தச் சோதனைகள் அவர்களை அழிக்காமல், மாறாக வலிமை, நிமிர்வு, சுயநம்பிக்கை ஆகியவற்றை ஊட்டுகின்றன. அவர்கள் அடிபட்ட புலி போல் தன்னைக் கட்டுப்படுத்தி, தன்னைத்தானே வென்று, உலகுக்கு எதிராக நிமிர்வுக் கொள்கிறார்கள்.
இந்த நிமிர்வு, இவர்களின் பெருஞ்சினமாக வெளிப்படுகிறது. துரியோதனன், துரோணர், கர்ணன் ஆகிய மூவரும் தங்கள் அவமானத்தையும் சோதனையையும் எதிர்கொண்டு, அதில் இருந்து உருவாகும் கோபம், ஆற்றல், மற்றும் வலிமையால் தான் மகாபாரதத்தின் பெரும் பரிமாணம் உருவாகியது. இதோடு, மகாபாரதம் வெறும் போர்க்கதையல்ல; அது ஆழமான மனித மனோவியலின் வரலாறாகவும், அவமானம் மற்றும் சினத்தின் தாக்கத்தால் உருவான வாழ்க்கை அனுபவங்களின் வரலாறாகவும் பார்க்கப்படுகிறது.
முக்கியமாக, இந்த மூவர் இல்லாதிருந்தால் மகாபாரதம் இத்தனை வலிமையானதாக, ஆழமானதாக இருக்க முடியாது. ‘ஊழ்’ மூலம் உருவான அவமானமும், அதனை எதிர்கொண்டு உருவாகும் பெருஞ்சினமும்தான் இக்கதையின் மைய சக்தியாகச் செயல்படுகிறது. அதாவது, மகாபாரதத்தின் முழு விரிவு, ஆழம், கதையின் சக்தி, மூவர் வெளிப்படுத்தும் பெருஞ்சினத்தில் அமையுள்ளது.
- துரோணரும் கர்ணனும் பிறப்பினால் புறக்கணிக்கப்பட்டவர்கள்.
- அவமானம் மற்றும் ஊழால் அவர்களில் உருவான பெருஞ்சினம் அவர்களை வலிமை வாய்ந்தவர்களாக மாற்றியது.
- அந்த வலிமையும் பெருஞ்சினமும் இல்லாமல் மகாபாரதம் இத்தனை வலிமையான மற்றும் ஆழமான காவியமாக இல்லை.
அதனால், ஊழ், அவமானம், சினம் ஆகியவை மனிதர்களை உருவாக்கும் சக்தியான முக்கிய காரணிகளாக இக்கதையில் வெளிப்படுகின்றன.
முதலில், பீமசேனன் மற்றும் துரியோதனன் இரண்டு பெரும் வீரர்களாக வரலாற்றில் நம் கண்களுக்குத் தெரிகிறார்கள். ஆனால், இவர்கள் ஒருவரைப் பார்க்கும் போது, அவர்களின் வெளிப்படையான வலிமை மட்டுமே கவனிக்கப்படும். உண்மையில், இவர்கள் இருவரும் தமது உள்ளார்ந்த மனத்தில், குழந்தைபோல் அஞ்சாமை, பயமின்மை போன்ற தன்மைகளைக் காத்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் யாரையும் அஞ்சவில்லை, யாரையும் தாழ்த்தவில்லை. ஆனால், ஒரு விசேஷமான உண்மை உள்ளது: உண்மையான வலிமை, ஒருவரின் இணை எதிரியைப் புரிந்து கொண்ட பின்னரே வெளிப்படுகிறது.
பீமசேனனும் துரியோதனனும் ஒருவருக்கொருவர் இணை எதிரியாக இருப்பதை உணரும்போது, அவர்கள் மோதல்களில் ஒரே அளவின் வலிமையை வைத்திருப்பதை அறிந்துகொள்கிறார்கள். அதாவது, ஒருவருக்கொருவர் வெற்றி அளவில் சமமானவர்கள் என்பதை அவர்கள் தங்களின் ஆழ்மனத்தில் ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள். இது ஒரு முக்கியமான மனவளர்ச்சி. காரணம், ஒருவரின் சக்தியையும் திறமையையும் உணர்ந்தால் மட்டுமே, ஒருவர் மற்றவருடன் நட்போடு வாழும் விதம் உருவாகும். இதே விதமாக, பீமசேனன் மற்றும் துரியோதனன் ஒருவருக்கொருவர் மோதி, சந்திக்கும் போதெல்லாம், அவர்களின் ஆழ்மனம் உண்மையான சமநிலையைப் புரிந்து, இணைபிரியாத நண்பர்களாக மாறுகின்றது.
அடுத்த கட்டத்தில், பீமசேனன் மற்றும் துரியோதனன், நகுலன் மற்றும் சகாதேவன் போன்றவர்களுடன் சேர்ந்து இரட்டைப் பிள்ளைகளாகவே நடந்து கொள்கின்றனர். இதன் பொருள் என்னவென்றால், அவர்கள் வெளிப்படையாக வேறுபட்டதாக இருந்தாலும், உள்ளார்ந்த எண்ணங்களிலும், உணர்வுகளிலும் ஒரே காந்தத்துண்டின் இரண்டு முனைகள் போல் இணைந்துள்ளனர். வெளிப்படையாகப் பார்ப்பவர்கள் இருவரையும் தனித்தனியாகப் பார்த்தாலும், உண்மையில் அவர்கள் ஒரே நிலை, ஒரே சக்தி, ஒரே மனோபாவத்தில் இணைந்திருக்கிறார்கள்.
இந்தக் கருத்தில் வாழ்க்கையின் ஆழமான உண்மையும் வெளிப்படுகிறது. இளமையில் பகையும் நட்பும் ஒருவரையும் மற்றவரையும் நீட்டிக்க முடியாது. காரணம், இளம் வயதில் உள்ள மனங்கள் முழுமையாக வளரவில்லை. ஆனால், காலம், அனுபவம், சோதனை மற்றும் நேரத்தின் முன், அந்த இணைநிலை மெல்ல மாறி, ஒருவரையும் நண்பராகவும், பகையாகவும் தனித்து நிலைத்துவிடும். நட்பும் பகையும் நேரத்தின் அனுபவத்தால் உறுதியடைந்து, மனங்களில் நிலைத்துவிடும். இங்குக் கூறப்படுவது, வாழ்க்கையில் உறவுகள், எதிரிகள், நட்புகள் அனைத்தும் நேரம் மற்றும் அனுபவத்தின் சோதனையில் மட்டுமே உண்மையான நிலையை அடைகின்றன.
வெளிப்படையான வலிமை மட்டும் முக்கியமில்லை; ஒருவருக்கொருவர் உண்மையான இணை எதிரி என்பதை உணர்வது, மனத்தின் ஆழத்தில் சமநிலை காண்பது, பின்னர் நட்பாக மாறுவது, வாழ்க்கையின் மிக முக்கியமான பாடம். இளமையில் பகையும் நட்பும் திடம்செய்ய முடியாது; நேரத்தின் முன் அனுபவப்பட்டு, உண்மை நிலை வெளிப்படும். காந்தத்தின் இரண்டு முனைகள் போல் அவர்கள் ஒரே அடிப்படையில் இணைந்திருப்பது, உண்மையான நட்பும் எதிரிகளும் ஒரே சக்தியால் உருவாகும் என்பதை நமக்கு உணர்த்துகிறது.
முதலில், கதை நிகழும் சூழலைப் பார்க்கலாம். துரியோதனன் கானாடுதலின் போது அன்னைக் கரடியால் தாக்கப்படுகிறார். அப்போது பீமசேனன் அவனை காப்பாற்றுகிறார். சாதாரணமாக யாராவது உதவி செய்தால் நன்றியும் உணர்ச்சியும் கூட இருக்க வேண்டும். ஆனால், துரியோதனனின் மனத்தில் எதிர்பாராத முறையில் கோபம் பொங்குகிறது. ஏன்? காரணம், அவன் தன்னுடைய உடல்வலு – வலிமை – அவமானப்பட்டதாகவே நினைக்கிறான். பீமசேனன் அவனைக் காப்பாற்றுவதால், தன் சக்தியை வெளிப்படுத்துவதற்கான வாய்ப்புக் குறைந்ததாகவும், தன் பெருமை பாதிக்கப்பட்டதாகவும் அவன் உணர்கிறான். அதனால் அந்த அவமானம் அவனை வெறுத்து, பீமசேனனைக் கொல்லத் தூண்டுகிறது. இதுதான் மனித மனத்தில் உள்ள சோகம், வெறுப்பு, கோபம் போன்ற உணர்வுகள் எவ்வாறு வெளியேறக்கூடுமென்பதை உணர்த்தும் மிகச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு.
இதற்கு முன்பு நிகழ்ந்த வேறு சம்பவத்தையும் பார்ப்போம். துரியோதனன் மற்றும் துச்சாதனன் ‘சியாமன்’ என்ற யானையைத் தேடி செல்கிறார்கள். அவர்களுடன் பல வீரர்களும், யானைப் பாகர்களும் இருக்கிறார்கள். யானை மீது அவர்களால் கையெழுத்தும் முன்பே, யானையில் உறைந்திருந்த தெய்வம் துரியோதனனைத் தாக்கத் தொடங்குகிறது. அப்போது துச்சாதனன் துரியோதனனைக் காப்பாற்றுகிறார். அதன்பிறகு துரியோதனன் தானே யானையுடன் தனியாகச் சண்டை போராடி அதனை அடக்குகிறான்.
இதிலும், துரியோதனன் துச்சாதனன் மீது கோபம் கொள்ளவில்லை. காரணம், துச்சாதனன் தன்னைக் காப்பாற்றிய விதம் அவனுக்கு அவமானமாகத் தெரியவில்லை. துச்சாதனன் தன்னுடைய வீரர்கள், யானைப் பாகர்கள் முன்னால் உதவியதால், துரியோதனன் தனது வலிமையை இழந்ததாக எண்ணவில்லை; உடல்வலு அவமானம் ஏற்பட்டதாகவும் கருதவில்லை. அதனால் கோபம் உண்டாகவில்லை.
இங்கே குறிப்பிடக்கூடிய முக்கியக் கருத்து என்னவென்றால், ஒருவருக்கு அவமானமாகத் தோன்றுவது, ஒருவரின் மனம் அதை எப்படி உணர்கிறது என்பதிலே உள்ளது. கானாடுதலின் போது பீமசேனன் துரியோதனனைக் காப்பாற்றியதை, துரியோதனன் தனக்கு ஏமாற்றம், பெருமை பாதிப்பு, வலிமை இழப்பு என்று உணர்கிறார். இதுவே அவனில் கடும் சினத்தை உருவாக்குகிறது.
அதற்கான காரணம், நாவல் சொல்லுவது போல, “ஊழ்”. ஊழ் என்பது மனிதர்களின் மனத்தில் கோபத்தை, சினத்தை, வெறுப்பை, மன அழுத்தத்தையும் உருவாக்கும் சக்தியாகும். அதாவது, ஒருவரின் உணர்வுகளை அவமானம் மற்றும் எதிர்மறை சூழல் வழியாக கட்டுப்படுத்துவது – அதுவே ஊழ்தான். பீமசேனனின் உதவி துரியோதனனுக்கு மன அவமானமாக மாறியதில், ஊழ் தாக்கல் செய்திருக்கிறது. இது மனிதர்களின் மன நிலையையும், அவமானம் எப்படிச் சினத்தை உருவாக்கி, நட்பையும் பகையும் பாதிக்கிறதென்பதையும் நமக்கு உணர்த்துகிறது.
இந்நாவலில் இடம்பெற்றுள்ள கானாடுதல் நிகழ்வின் வழியாக நாம் அறிவது, ‘ஒருவரின் மனம், அவன் உணர்ந்த அவமானத்தால் பாதிக்கப்படுகிறது. பீமசேனனின் உதவி போன்ற சாதாரண உதவிகூடத் துரியோதனனின் மனத்தில் சினத்தை உருவாக்கியிருக்க முடியும். இதற்குக் காரணம் ‘ஊழ்’ – மன அழுத்தத்தையும், கோபத்தையும் உருவாக்கும் சக்தி. ஒருவரின் மன நிலை, அவன் வெளிப்படையாகப் பெற்ற உதவிகளைப் பொறுத்து அல்ல, அவன் மனத்தில் அது எவ்வாறு புரியப்படுகிறது என்பதாலேயே செயல்படுகிறது’ என்பதைத்தான்.
இதன் மூலம், மனிதர்கள் சவால்கள் மற்றும் அவமானங்களை எதிர்கொள்கையில் எப்படிச் சினம், வெறுப்பு உருவாகும் என்பதை நாவல் நமக்கு உணர்த்துகிறது.
முதலில், துரியோதனன் மற்றும் துச்சாதனன் இடையேயான உறவு எப்படி அமைந்துள்ளது என்பதைப் பார்ப்போம். துரியோதனனுக்குப் பின், துச்சாதனன் நிழலாகவே உள்ளது. நிழல் என்பது மனிதனுடன் எப்போதும் இணைந்திருக்கும் ஒரு பொருளைப் போன்று, பிரிக்க முடியாதது, விரும்பினாலும் விலக்க முடியாதது. அதுபோலவே துச்சாதனன், தன் அண்ணன் துரியோதனனை நிழலாகத் தொடர்கிறான். இது காந்தாரி, துரியோதனனின் தாய் ஆணையின்படி நிகழ்கிறது. துரியோதனன் தன் வாழ்வில் எப்போதும் துச்சாதனனைப் பிரித்து பார்க்க விரும்பவில்லையெனவும், அவர் எந்தவிதமும் அதனை வெறுக்க மாட்டான் என்றும் கூறலாம்.
அடுத்த கட்டத்தில், பீமசேனன் பற்றிய உணர்வுகளைப் பார்ப்போம். பீமசேனன் துரியோதனனுக்கு ஆடிப்பாவைப் போல் இருக்கிறார். நிஜத்தன்மையால், பீமசேனன் தோற்றமும் செயல்களும் வெளிப்படையாக இருப்பதால், துரியோதனனின் மனத்தில் அவன் ஒரு வெற்றுருவாக, மாயையாகத் தோன்றுகிறான். “தன்னுடைய வெற்றுருவா தன்னைக் காப்பாற்றுவது?” எனும் எண்ணம் துரியோதனனுக்குள் அவமானத்தையும் கோபத்தையும் உருவாக்குகிறது. அதனால், பீமசேனனின் மீது கொலைவெறி தோன்றுகிறது, அதற்காகத் துரியோதன் தாக்கத் தொடங்கத் தூண்டப்படுகிறது.
ஆனால், அத்தாக்குதலை முதலில் துச்சாதனன் தொடங்குகிறான். இது துரியோதனனுக்குத் தெரியாமல் நிகழ்கிறது. நாவல் கூறுவது போல, துச்சாதனன் நாகநச்சினை உணவில் கலந்து பீமசேனனுக்கு அளித்தது துரியோதனனுக்குத் தெரியவில்லை. இதனால், துரியோதனன் துச்சாதனனை வெறுக்கவோ, சினம்கொள்கவோ சூழல் இல்லை. ஏனென்றால் தெரிந்திருந்தால், துரியோதனன் “தன் எதிரியை தன் தம்பி கொல்வதால், தன் வலிமை வெளிப்படாது போகும்” என்ற எண்ணத்தால் அல்லது “தன் எதிரியை நேருக்கு நேர் எதிர்கொள்ளாமல் சூழ்ச்சி செய்துவிடும்” என்ற எண்ணத்தால், துச்சாதனனை வெறுக்க வேண்டிய நிலை உருவாகியிருக்கும்.
பிறகு, துச்சாதனனுக்கு இன்னொரு வாய்ப்பு வருகிறது. அஸ்தினபுரியில் படைக்கலப்பயிற்சி நடைபெறுகிறது. அனைவரும் எதிர்பார்க்கும் நிலையில், பீமசேனனும் துரியோதனனும் கதாயுத சண்டையில் ஈடுபடுகின்றனர். அப்போது சகுனி துச்சாதனனிடம் பீமசேனனின் வீரத்தை உயர்த்தி, துரியோதனனின் வீரத்தைத் தாழ்த்தும் வகையில் பேசுகிறார். இதனால், துரியோதனன் சினமடைந்து அந்த இடத்தை விட்டுச் செல்கிறான். சகுனி துச்சாதனனிடம், “துரியோதனனுக்குச் சினம் ஏற்பட்டால் மட்டுமே அவன் பீமசேனனை வெற்றிகொள்ள முடியும்” என்கிறான்.
இதில் முக்கிய கருத்து என்னவென்றால், ஒருவரின் மனநிலை, அவன் எதிரிகளை எப்படி உணர்கிறான் என்பதால் அவருடைய செயல் வெளிப்படுகிறது. துரியோதனன் தனது உணர்வுகளை, பெருமையை, மன அவமானத்தை ஒழுங்குபடுத்த முடியாமல் இருக்கிறார். பீமசேனனின் சாதாரண உதவும், மற்றவரின் வாயிலான சின்னச் செயலும் அவனை கோபப்படுத்துகிறது. இதனால் ஊழ் மற்றும் மன அவமானம், சினம் உருவாக்குவதில் முக்கியப் பங்கு வகிக்கின்றன.
மனிதர்கள் தங்களது மனத்தில் ஏற்படும் அவமானத்தையும் பெருமையையும் உணராமல் இருக்கும்போது, சாதாரண சம்பவங்கள்கூட சினத்தையும் வெறுப்பையும் உருவாக்கலாம். துச்சாதனன் நிழலாகவும், சகுனியின் சொல்லும் ஆலோசனையும், பீமசேனனின் வெளிப்படையான செயல்களும், துரியோதனனின் மனத்தில் சினத்தைத் தூண்டுகின்றன. இதன் மூலம் நாவல் மனித மனத்தின் நுண்ணறிவையும், அவமானம், சினம், கொலைவெறி போன்ற உணர்வுகளின் தாக்கத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது.
முதலில், துரியோதனனின் மனநிலையைப் பார்ப்போம். துரியோதனனின் மனத்தை முழுவதும் அறிந்தவர் சகுனி. அந்தக் காரணத்தால், சகுனி துரியோதனனை அவமானப்படுத்துகிறார். அவமானம் என்பது மனத்தில் உள்ள பெரும் சக்தியையும் வெளிப்படுத்தும் ஓர் ஆயுதமாகவே இருக்கிறது. சகுனி நினைக்கிறது: “துரியோதனன் அவமானத்தை உணர்ந்து அதைக் தாண்டும் போது, அவன் உளவியல் மற்றும் உடல்வலத்திலும் மிகுந்த வலிமையை அடையும்.”
அவ்வாறு அவமானம் உண்டாக்கிய பின்னர், துரியோதனன் தன்னையே நிரூபிக்க ஆரம்பிக்கிறார். அவன் இரவில் தூங்காமல் பயிற்சி செய்கிறான், தனது வலிமையையும் திறமையையும் அதிகரிக்கத் துன்புறுகிறார். இதன் விளைவாக, பீமசேனன் மீது அவனுக்குத் தீராச் சினம் உருவாகிறது. மனத்தில் கூடிய சினம் அவனைப் பீமசேனனை எதிர்கொள்வதில் மிகவும் தீவிரமாகச் செயல்பட வைக்கிறது.
பிறகு, பொழுது விடும் போது துரியோதனன் பெரும் வீரராகவும் பேராற்றல்மிக்க வீரராகவும் உருவாகியவாறு படைக்கலப்பயிற்சிக் களத்திற்குச் செல்கிறான். அங்குக் கிருபர், பீமசேனனுடன் கதாயுத சண்டையிட துச்சாதனனை அழைக்கிறார். இதுவே துரியோதனனுக்கு ஏமாற்றமாகவும் அவமானமாகவும் இருக்கிறது. காரணம், துரியோதனன் பீமசேனனை நேரடியாக எதிர்கொள்வதேயே விரும்புகிறான்; ஆனால், துச்சாதனன் அவருக்குப் பாதையாக வந்ததால், தன்னுடைய எதிரியை நேரடியாக எதிர்கொள்ள முடியாமல் இருக்கிறான்.
இதன் விளைவாக, துரியோதனன் தனது கதாயுதத்தைத் துச்சாதனனிடம் தருகிறான். அதைப் பயன்படுத்தி, துச்சாதனன் முதல்தாக்குதலைக் கொலைவெறியுடன் பீமசேனனிடம் நடத்துகிறான். அத்தாக்குதலின் உட்பொருளைப் பீமசேனன் உணர்கிறான். ஆனாலும் பீமசேனன் எளிதாக வெற்றி பெறுகிறான்.
இது துரியோதனனுக்கு மன அழுத்தமும் கோபத்தையும் ஏற்படுத்துகிறது. காரணம் தன்னுடைய கதாயுதமும் தானும் வேறுவேறு அல்ல என்று நினைப்பவன் துரியோதனன். தன் எதிரியை நேரடியாக எதிர்கொள்ள முடியாமல் விட்டதற்கும், பீமசேனன் வெற்றி பெற்றதற்கும் மனத்தில் ஏமாற்றமும், அவமானமும் அடைகிறான் துரியோதனன். அவமானம், மன அழுத்தம், சினம் போன்ற உணர்வுகள் ஒருவரை செயல்பட வைக்கும் முக்கிய சக்தியாக இருக்கின்றன.
துரியோதனன் மனநிலை, அவனது எதிரிகளை எவ்வாறு எதிர்கொள்கிறான் என்பது அவனின் மனச் சூழல், அவமானம் மற்றும் சிந்தனை போன்ற காரியங்களால் உருவாகிறது. சகுனி அவனை அவமானப்படுத்தியதில் இருந்து, அவனுக்குள் உளவியல், உடலியல் சோதனைகள் ஏற்பட்டு, பீமசேனனை எதிர்கொள்வதில் சினம் உருவாகிறது. துச்சாதனனின் திடீர் தந்திரமும் துரியோதனனுக்குப் பெரிய ஏமாற்றமாக இருக்கிறது. மனநிலையும் அவமானமும், மனிதரின் செயல்பாடுகளையும், எதிரிகளுக்கு எதிரான எண்ணங்களையும் தீர்மானிக்கும் முக்கியச் சக்திகளாகும் என்பதனையே இந்நாவல் நமக்கு உணர்த்துகிறது.
முதலில், நாவல் முழுவதும் கதைநிகழ்வுகள் மிகப் பெரும் பாய்ச்சலுடன் முன்னேறுகின்றன. கதையின் முக்கியமான சம்பவங்களுக்கு இடையே வெற்றிடங்கள் ஏற்படும்போது, எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அந்த வெற்றிடங்களை நிரப்பும் வகையில் ‘இளநாகன்’ என்ற சூதனின் பயணத்தைக் கொண்டு வந்துள்ளார். இளநாகன் ஒரு நட்சத்திரம் போல கதைநிகழ்வுகளுக்கு வழிகாட்டுகிறார். அவன் பயணம் கதையின் வெற்றிடங்களை நிரப்புவதோடு, நமக்கு ஒரு சமூக, புவியியல், வரலாற்று கோணத்தையும் அளிக்கிறது.
இளநாகன் இந்தியாவின் அதிதென்முனையிலிருந்து அஸ்தினபுரி வரை பயணம் செய்கிறான். இந்தப் பயணத்தின் போது அவன் பல நகரங்களைக் கடந்து, பல சூதர்களைப் பார்த்து, அவர்களிடமிருந்து தகவல்களைப் பெறுகின்றான். இதன் மூலம், ஒரு வகையில், சூதர்களின் சொற்கள், செய்திகள், அறிவுரைகள் போன்றவற்றின் வழியாக மகாபாரதப்போரின் நிகழ்வுகள் தலைமுறை தலைமுறையாகப் பரவியுள்ளதாக நாவல் நமக்கு உணர்த்துகிறது. அதாவது, ஒட்டுமொத்த மகாபாரதம் நேரடியாக எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் சொல்வது அல்ல; இது சூதர்களின் வழியாக நமக்குச் சொல்லப்படுகின்றது. இது நாவலின் தனித்துவமான அமைப்பாகும்.
இளநாகனின் பயணத்தின் மூலம், எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் பாரதவர்ஷத்தின் பரப்பையும், அந்தப் பரப்பின் சமூக, அரசியல், புவியியல் நிலைகளையும் நம் கண்முன் எடுத்துச் சென்று காட்டுகிறார். “அஸ்தினபுரி எங்கு இருக்கிறது?” “அங்கு எந்தப் பொதுக்குடிகள் வாழ்ந்தனர்?” என்பன போன்ற வினாக்களுக்குப் பதில் நாவல் இளநாகனின் பயணத்தின் வழியாகக் கிடைக்கிறது. இவ்வாறு பயணத்தின் சிறு நிகழ்வுகள்கூட பெரிய வரலாற்று, புவியியல் விவரங்களை நமக்குத் தெரிந்துகொள்ள உதவுகின்றன.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அக்காலப் பெருவழிச்சாலைகள் மற்றும் வணிகச் சாத்துகளின் (காலம் பழமைவாய்ந்த வணிகக் குழுக்கள்) நடவடிக்கைகள், பரப்பளவு, நகரங்களின் இடம் போன்றவற்றையும் இளநாகனின் பயணத்தில் நமக்குக் காட்டுகிறார். இதன் மூலம், நாவல் ஒரு சுமை நிறைந்த வரலாற்று, புவியியல் உணர்வைக் கொடுக்கும். வாசிப்பவர்களுக்கு வெறும் கதாபாத்திரங்களின் போராட்டங்கள் மட்டுமல்ல; அந்தப் போராட்டங்கள் எங்கு, எந்தச் சூழலில் நடந்தன என்பதையும் தெளிவாகக் காண்பிக்கிறது.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் இளநாகனின் பயணத்தின் வழியாக இந்த நாவலின் கதையின் வெற்றிடங்களை நிரப்புகிறார். மகாபாரதத்தின் நிகழ்வுகளைத் தலைமுறை தலைமுறையாக வெளிப்படுத்துகிறார். பாரதவர்ஷத்தின் புவியியல், சமூக அமைப்புகளை நமக்குத் தெளிவாகக் காட்டுகிறார்.
அக்காலப் பெருவழிச்சாலைகள், வணிகச் சாத்துகள், நகரங்கள் போன்ற விவரங்களின் மூலமாக நாவலை வாசிப்பவர்களுக்குப் பெருங்களிப்புணர்வை தருகிறார்.
இதனால், ‘வண்ணக்கடல்’ நாவல் தொல் வரலாறு, புவியியல் ஆகியவற்றின் நுண்ணறிவையும், கதையின் அதிரடித்தன்மையையும் இணைத்து வாசிப்பவர்களுக்கு ஒரு முழுமையான அனுபவத்தை அளிக்கிறது.
– – –