எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் மகத்தான இலக்கியப் பயணமான ‘வெண்முரசு’ நாவல்தொடரில் இருபத்தொன்றாவது பகுதி ‘இருட்கனி’. இந்த நாவல் முழுவதும் மகாபாரதத்தின் ஒரு முக்கியமான பாத்திரமான கர்ணனை மையமாகக் கொண்டு எழுதப்பட்டுள்ளது. கர்ணன் சாதாரண மனிதர் அல்லர்; சூரியன் (கதிரவன்) தந்த அதிசயமான பரிசு, ஒளியின் மகன். மிகக் குறைந்த ஒளியே இருள் என்பது அறிவியல் அடிப்படையிலான ஓர் ஆழ்ந்த கருத்து. அதனால், ‘இருள்’ என்பது இல்லை. மீச்சிறு ஒளியையே நாம் ‘இருள்’ எனக் குறிப்பிடுகிறோம்.
கதிரவன் இந்தப் பூமிக்கு வழங்கிய பெருங்கொடைப்பழம் கர்ணன். அதாவது, சூரியன் தன்னுடைய ஒளியைப் போலவே இந்த உலகிற்கு ஒரு கனியாகப் பரிசளித்தான்; அந்தக் கனிதான் கர்ணன். இந்தக் கனியானவன் இனிய சுவையுடையவன், ஆனால் அவன் வாழ்ந்த வாழ்க்கை பல துன்பங்களாலும், வஞ்சங்களாலும், கீழ்மைகளாலும் சூழப்பட்டிருந்தது. அந்த எல்லாவற்றையும் மீறியும் அவன் ஒளியின் துளியாக இருந்தான். ஆனால், மனிதர்கள் அவனைப் புரிந்து கொள்ள முடியாமல், அவர்களது பார்வையில் அவர் ‘இருளில் இருக்கும் கனி’ என்று தவறாக அகப்புரிதல் கொண்டனர்.
இதற்குக் காரணம் மனிதர்களின் இயல்பே ஆகும். மனிதர்கள் குறைந்த ஒளியுடையவர்கள், அதாவது அவர்களின் அறிவும் புரிதலும் குறைந்த அளவில்தான் உள்ளன. அதனால்தான் அவர்கள் இருளை மட்டுமே காண்கிறார்கள். உண்மையில் ஒளியாக இருப்பதையும் அவர்கள் இருளாகவே நினைத்து விடுகிறார்கள். கர்ணன் ஒளியின் மகனாக இருந்தாலும், அவர்களின் பார்வையில் அவர் கசப்பான கனியாகவே தெரிகிறார்.
ஆனால், உண்மையில் கர்ணன் எந்தவித குற்றமுமின்றி வாழ்ந்தவன். “கனிகளில் இனிய கனி இது. அறமன்றிப் பிறிதிலாது மண்ணில் வாழ்ந்து நிறைந்தவன்” என்று கூறப்படுகிறது. இதன்பொருள், கர்ணன் அறம் தவிர வேறு எதிலும் வாழவில்லை. மண்ணில் பிறந்த சாதாரண மனிதனாக வாழ்ந்தாலும், அறத்தின் பாதையில் இருந்து விலகாதவன். அவனது உடல் அழகானது, மனம் தூய்மையானது.
அவன் கனிந்து, தன்னைத் தெய்வத்தின் பலிபீடத்தில் வைத்தவன் என்ற உவமை மிக முக்கியமானது. இதன் பொருள், அவன் தன்னை முழுமையாகத் தியாகம் செய்தான் என்பதாகும். ஒரு பழம் மரத்திலிருந்து விழுந்து பலிபீடத்தில் வைக்கப்படுவது போல, கர்ணனும் தன் வாழ்க்கையை அறத்திற்கும் கடமைக்கும் அர்ப்பணித்தான்.
கொடிக்குத் தெரியும் தன்னில் மலர்ந்த மலரின் மணம். மரத்துக்குத் தெரியும் தான் விளைவித்த கனியின் இன்சுவை. கதிரவனுக்குத் தெரியும் தன் மகனின் அகவொளி.
வெளிப்புற மனிதர்களுக்குக் கர்ணனின் மகத்துவம் புரியாவிட்டாலும், அவரை உருவாக்கிய கதிரவனுக்கு அவரது ஒளி, அழகு, மகத்துவம் அனைத்தும் தெரியும். மலர் தன்னுடைய மணத்தை அறிந்துகொள்வதைப் போல, மரம் தன்னுடைய கனியின் இன்சுவையை உணர்வதைப் போலவே, கதிரவன் தன் மகனின் அக ஒளியையும் தெய்வீக தன்மையையும் அறிந்துகொள்கிறான்.
இந்த நாவல் கர்ணனின் வாழ்க்கையில் மிக முக்கியமான ஒரு தருணத்தை – அவர் உயிர் விட்டுச் சென்ற அந்த நொடிகளை – மையமாகக் கொண்டு செல்கிறது. கர்ணன் தனது வாழ்க்கை முழுவதும் துன்பங்களையும் துரோகங்களையும் எதிர்கொண்டு, இறுதியில் தனது உயிரையும் தியாகம் செய்கிறான். அது ஒரு சாதாரண மரணம் அல்ல; ஒளியின் துளி உலகை விட்டுச் செல்லும் தருணம்.
இவ்வாறு இருட்கனி நாவல், கர்ணனின் வாழ்க்கையை வெளிப்புறத்தில் காணப்படும் இருளில் மறைந்த கசப்பான கனியாக அல்லாமல், உள்ளார்ந்த ஒளி நிரம்பிய இனிய கனியாகக் காட்டுகிறது. உண்மையில் கர்ணன் தியாகத்தின், அறத்தின், அழகின், ஒளியின் வடிவமாக விளங்குகிறான். அவனது வாழ்க்கை ஒரு தோல்வி அல்ல; அது ஒரு தெய்வீகத் தியாகத்தின் சின்னம்.
மொத்தத்தில், ‘இருட்கனி’ நாவல் கர்ணனின் வாழ்க்கையை ஒளி மற்றும் இருள் என்ற இரண்டு கோணங்களில் சித்தரித்து, வெளி உலகம் காணும் கசப்பைவிட, உள்ளார்ந்த இனிமையையும் தெய்வீக ஒளியையும் நமக்கு உணர்த்துகிறது. இது மனித வாழ்க்கையின் உண்மையையும் அறத்தின் ஆழத்தையும் உணர்த்தும் ஆழமான இலக்கியப் பயணமாகும்.
தமிழ் நாட்டார் பாடல்களில் ஒரு முக்கியமான கூறு ‘ஒப்பாரி’. அதேபோல, சங்க இலக்கியத்தில் அதற்குச் சமமான ஒரு துறை ‘கையறுநிலை’. இவை இரண்டும் இயல்பில் ஒன்றுக்கொன்று மிக நெருக்கமானவை. இரண்டிலும் அடிப்படையில் ஒரே உணர்ச்சி – இழப்பின் வலி, நினைவு, இரங்கல் மற்றும் அன்புதான் பிரதிபலிக்கப் படுகிறது.
இறந்தவரின் வாழ்க்கை, குணநலன்கள், பெருமைகள் அனைத்தையும் ஒப்பிட்டு கூறி, துயரத்தோடு அழுவது. இதையே ‘பிணைக்கானம்’, ‘இரங்கற்பா’, ‘இழவுப்பாட்டு’ என்பதாகவும் குறிப்பிடுவர். ஒருவர் மறைந்துவிட்ட பிறகு, அவரை நினைத்து நினைத்து, அவர் இழந்துபோன வாழ்க்கை பெருமைகளைச் சொல்லி, “இவரைப் போன்றவர் மீண்டும் வரமாட்டார்கள்” என்ற உணர்வுடன் துயரமாகப் பாடுவது தான் ஒப்பாரி. இது ஒரு துக்க வெளிப்பாடாக மட்டுமல்லாமல், அவரின் நினைவுகளை நிலைத்திருக்கச் செய்யும் வழியாகவும் உள்ளது.
சங்க இலக்கியத்தில் உள்ள “கையறுநிலை” என்பது “கை அறுபட்ட நிலை” அல்லது “துணை இழந்த நிலை” என்ற பொருள் தருகிறது. நாம் தாங்கியிருப்பதைக் கையில் வைத்திருக்கும் போல ஓர் அரசனை, தலைவரை அல்லது அன்பினை இழந்த பிறகு வரும் வெறுமைதான் கையறுநிலை. ஒருவர் தம் வாழ்க்கையில் மிகப் பெரிய ஆதாரமாக இருந்தவர் இறந்துவிட்டால், அவரை நினைத்து மனம் தளர்ந்து அழுவது, அவரை பற்றிய நினைவுகளை மீட்டுரைப்பது – இதுவே கையறுநிலை.
கர்ணன் ஒரு சாதாரண வீரன் அல்லர்; எண்ணற்ற மக்களின் பற்றுக்கோடு, நம்பிக்கை, தாங்கு கயிறு. அவர் தன் எதிரிகளின் மனத்திலும் ஓரிடத்தில் மரியாதையும் பாசமும் பெற்றவர். அந்த அளவுக்குக் கருணையுடனும் பேராண்மையுடனும் வாழ்ந்தவன்.
கர்ணன் போரில் வீழ்ந்தபோது ஏற்பட்ட அதிர்ச்சி வெறும் அரசியல் அல்லது போர் நிகழ்வாக இல்லை; அது ஒரு மாபெரும் இழப்பாக உணரப்பட்டது. அவரை நேசித்தவர்களும் அவருக்கு எதிராக இருந்தவர்களும்கூட இந்த இழப்பில் மனம் தளர்ந்து துயரத்துடன் இருந்தனர். அவர்கள் அனைவரும் கையற்றவர்களாக, ஆதாரத்தை இழந்தவர்களாக உணர்ந்தனர். இதுவே ‘கையறுநிலை’ எனும் நிலையைப் பிரதிபலிக்கிறது.
‘இருட்கனி’ முழுவதும் கர்ணனுக்காகப் பாடப்படும் ஒரு மாபெரும் ஒப்பாரியைப் போல அமைந்துள்ளது. போரில் மானுட நெறிகளும், போர்நெறிகளும் மீறப்பட்டு அவர் வீழ்ந்தார். இந்த மரணத்தின் பின்னர், அவரைச் சார்ந்தவர்களின் மனங்களில் எழும் நினைவுகளும் இரங்கல்களும் முழுமையாக வெளிப்படுகின்றன. அவர் வாழ்ந்த பாதைகள், செய்த தியாகங்கள், காட்டிய கருணை – இவை அனைத்தும் ஒரு நினைவுத் தடமாக மனங்களில் பதிந்துள்ளன.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் இந்த நாவலின் வழியாக வெறும் ஒரு கதையைச் சொல்லவில்லை; அவர் கர்ணனின் வாழ்க்கையையும் மரணத்தையும் ஒரு மனித உணர்ச்சியின் ஆழத்தில் இருந்து வெளிப்படும் ஒப்பாரியாக எழுதியுள்ளார். இது வெறும் துயரப் பாடல் அல்ல, கர்ணனின் மகத்துவத்தையும், அவர் விட்டுச் சென்ற மனநிலையையும், மனிதர்கள் அனுபவிக்கும் இழப்பின் வேதனையையும் வெளிப்படுத்தும் ஓர் இலக்கிய இரங்கற்பா.
இந்த நாவல் கர்ணனின் களவீழ்ச்சியிலிருந்து தொடங்கி, அவர் எவ்வாறு அந்தப் பதினேழாம் நாள் போரில் தைரியமாகவும் அறச்செம்மையாகவும் எதிர்கொண்டார் என்பதையும் விரிவாகச் சொல்கிறது. போரின் இறுதியில் கர்ணனின் பெரிய தியாக மனப்பான்மை மற்றும் கொடையாளுமை முழுமையாக வெளிப்படுகிறது. அதனால், இந்த நாவலை வாசித்த பிறகு கர்ணன் நம் மனத்தில் சாதாரண வீரனாக அல்லாமல், ஓர் உயர்ந்த மனிதனாகவும் என்றும் மறக்க முடியாதவராகவும் பதிந்துவிடுகிறான்.
நாவல் வலியுறுத்துவது போல, கர்ணனே உண்மையில் மூத்த பாண்டவன். பிறப்பால் மட்டுமல்ல, ஆனால் பண்பால், அறத்தால், தியாகத்தால் அவர் அதற்குரியவர். அவர் தான் பேரறச்செல்வன், அதாவது அறத்தின் செல்வத்தில் மிகுந்தவன். அவன் வாழ்க்கையில் பல துரோகங்களையும் தாழ்வுகளையும் சந்தித்தும், அதைத் தன் காலடியில் நசுக்கி மேலே எழுந்தான். அவர் பழிவாங்கும் எண்ணத்துடன் அல்ல, தன் அறத்தின் வலிமையாலும் தன்னைக் கொடையாக்கும் மனப்பான்மையாலும் உயர்ந்த நிலையை அடைந்தார். இதனால் அவர் மனிதர்களின் மனதில் என்றும் நிலைத்து நிற்பவர்.
போர்க்களத்தில் நிகழ்ந்த ஒரு சிறு நிகழ்ச்சி கர்ணனின் மகத்துவத்தை மிக அழகாக வெளிப்படுத்துகிறது. போரில் ஆயுதத்தை இழந்தவர்கள், தங்கள் வாகனங்களை இழந்தவர்கள் பொதுவாக பொழுதிடை (இடைவெளி) கோரி போரினை நிறுத்துவர். இது போரின் ஒழுங்கு. ஆனால், கர்ணன் போரின்போது தனது தேர்ச்சக்கரம் பள்ளத்தில் சிக்கியபோதும் எந்த இடைவெளியும் கேட்கவில்லை. அதற்குக் காரணம், அவர் வாழ்க்கையில் ஒருபோதும் யாரிடமும் எதையும் கேட்டுப் பெற்றதில்லை. அவர் தன்னுடைய வாழ்க்கையை முழுவதுமாகத் தன் முயற்சியாலும் அறத்தாலும் மட்டுமே அமைத்தார்.
அவரது இந்த நிலைப்பாடு இறுதிவரை தொடர்கிறது. தேர்ச்சக்கரம் சிக்கியபோதும் அவர் அமைதியாக இருந்தார்; எதிரியைப் போர் நிறுத்தச் சொல்லவில்லை. இதனால் அவர் தனது உயிரை அர்ச்சுனனுக்குக் கொடையாக வழங்கியதாகவே நாம் கருத முடியும். அவர் போரில் தோல்வியடைந்ததில்லை; மாறாக, தன்னுடைய உயிரையே தியாகமாக அளித்தார். இதுவே அவரைச் சாதாரண வீரனிலிருந்து தெய்வீகமான மனிதனாக உயர்த்துகிறது.
இந்த நாவல் கர்ணனை வெறும் போர்வீரனாக மட்டும் காட்டுவதில்லை. அவர் தியாகத்தின் சின்னம், அறத்தின் உருவம், கொடையாளனின் உச்சநிலை என்று சித்தரிக்கப்படுகிறார். தன்னைப் புறக்கணித்த சமுதாயத்திற்கும் தன் சகோதரர்களுக்குமான அன்பை இழக்காமல், வாழ்நாள் முழுவதும் பிறருக்காக வாழ்ந்தார். தன்னைச் சார்ந்த அனைத்தையும் தானமாக வழங்கிய அவர், இறுதியில் தன் உயிரையே தானமாக வழங்கினார்.
இதனால், இந்த நாவலின் முடிவில் வாசகரின் மனத்தில் கர்ணன் ஒரு வீரனாக மட்டுமின்றி, ஓர் உயர்ந்த மனித மதிப்புகளின் சின்னமாகப் பதிகிறார். அவன் வாழ்க்கை துன்பங்களால் சூழப்பட்டிருந்தாலும், அவன் தன்னுடைய அறத்தையும் கொடையாளுமையையும் ஒருபோதும் கைவிடவில்லை. இதுவே அவனை மற்றவர்களிலிருந்து தனித்துவமாக்குகிறது.
இந்த நாவல் கர்ணனின் இறுதி போராட்டத்தை ஒரு சாதாரண மரணமாக அல்லாமல், ஒரு உயிர்தியாகமாகக் காட்டுகிறது. தன்னுடைய கொடையாளுமை, தன்னடக்கம், அறநெறி ஆகியவற்றால் அவர் மனித வரலாற்றில் என்றும் நிலைத்திருப்பவர். போர்க்களத்தில் அவர் தோற்றிருந்தாலும், அறத்தின் போரில் அவர் என்றும் வெற்றி பெற்றவரே.
இந்த நாவல் கர்ணனின் வாழ்க்கை மட்டுமல்லாமல், அவரைச் சுற்றியுள்ள முக்கியமான பாத்திரங்களின் நிலைப்பாடுகளும் சித்தரிக்கப்படுகின்றன. அவற்றில் முக்கியமானவர்கள் சிகண்டி, சல்லியர் மற்றும் இளைய யாதவர் (ஸ்ரீகிருஷ்ணர்).
சிகண்டிக்குத் தன் அன்னையான அம்பையின் ஆணையைத் தவிர வேறு எதுவும் முக்கியமில்லை. அம்பை முன்பு பீஷ்மரால் மறுக்கப்பட்டதால், தனது உயிரையே அர்ப்பணித்து பழிவாங்க வேண்டுமென தீர்மானித்தாள். அந்த உறுதியே சிகண்டியின் வாழ்க்கை நோக்கமாக மாறியது. அவர் தன்னுடைய தனிப்பட்ட வாழ்வையும், சுய நலனையும் மறந்துவிட்டு, கர்மம் (கடமை) என்பதையே கண்களாகக் கொண்டார். அதாவது, பழிவாங்குதல் என்ற கடமையைத்தான் தன் உயிரின் இலட்சியமாக எடுத்துக்கொண்டார். இதனால்தான் அவர் தன்னுடைய சக்தியை முழுமையாகப் பயன்படுத்தி, தகுதியான எதிரிகளுடன் போரிட முடிந்தார்.
அர்சுணனுக்குப் பதினேழாம் நாள் போரில் தேர் ஓட்டியவர் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் (இளைய யாதவர்). இதேபோல கர்ணனுக்குத் தேர் ஓட்டியவர் சல்லியர். இது ஒரு சாதாரண நிகழ்வு அல்ல. அர்சுணனுக்குத் தேர் ஓட்டுபவர் யாதவராகிய ஸ்ரீகிருஷ்ணர் என்றால், கர்ணனுக்குச் சல்லியர்தான் இணையானவர். சல்லியர் மகத்தான போர்வீரனும் அறிவுடைய அரசனுமாவார்.
வாசகர் மனத்தில் “இளைய யாதவருக்குச் சல்லியர் இணையா?” என்ற கேள்வி எழலாம். ஆனால் நாவலில் ஒரு முக்கியமான இடத்தில், இருவரும் நெருங்குகிறார்கள். அது எது என்றால் – அறிவுரைகளை வழங்கும் தருணம். போர்க்களத்தில் சல்லியர் கர்ணனுக்குத் தந்த அறிவுரைகளும் கிருஷ்ணர் அர்சுணனுக்குத் தந்த அறிவுரைகளும் ஒத்த இடத்தில் நிற்கின்றன. இருவரும் தங்களது வீரர்களுக்குப் போரின் அர்த்தத்தையும் வாழ்க்கையின் உண்மையையும் சொல்லிக் கொடுக்கிறார்கள்.
ஆனால் இந்த இருவருக்கிடையில் ஒரு முக்கியமான வேறுபாடு உள்ளது – அது கால வேறுபாடு. இளைய யாதவர் (ஸ்ரீ கிருஷ்ணர்) எதிர்காலத்தில் நின்று அர்சுணனுக்குச் சொல்லுகிறார். அவர் மனித வாழ்வின் எதிர்காலப் பாதையைப் பற்றியும், அதன் அற நெறிகளைப் பற்றியும் வழிகாட்டுகிறார். அவரது வார்த்தைகள் எதிர்காலத்தை நோக்கி நகரும் தத்துவமும் நம்பிக்கையும் நிறைந்தவை.
மாறாக, சல்லியர் இறந்தகாலத்தில் நின்று கர்ணனுக்கு அறிவுரை கூறுகிறார். அவரது சொற்களில் வரலாற்றின் அனுபவமும் கடந்த வாழ்க்கையின் உண்மைகளும் நிறைந்துள்ளன. சல்லியரின் அறிவுரை ஒரு தத்துவப் பார்வையாக இல்லாமல், அனுபவத்திலிருந்து வரும் நிதர்சனமாகும். இதுவே இவர்களுக்கிடையிலான அடிப்படை வேறுபாடாகும்.
இந்த வேறுபாட்டை எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் மிக நுணுக்கமாகச் சித்தரிக்கிறார். இருவரும் வீரர்களுக்குத் தங்கள் கடமையை உணர்த்த முயல்கிறார்கள். ஆனால் அவர்களின் பார்வை வேறுபட்டது. கிருஷ்ணர் எதிர்காலத்தை நோக்கி அறத்தின் பாதையைக் காட்டுகிறாரோ, சல்லியர் கடந்தகாலத்தின் பார்வையில் இருந்து கடமை பற்றிய விழிப்புணர்வை வழங்குகிறார்.
இவ்வாறு இருட்கனி நாவல் சிகண்டி, சல்லியர் மற்றும் இளைய யாதவரின் செயல்கள் மற்றும் நோக்கங்களைப் பல அடுக்குகளில் வெளிப்படுத்துகிறது. சிகண்டி தனது கடமையை முழுமையாக நிறைவேற்றுவதற்காகத் தன்னையே மறந்தவர். சல்லியர் மற்றும் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் தங்கள் வீரர்களுக்கு அறிவுரைகளை வழங்குபவர்களாக இருந்தாலும், அவர்களின் காலப்பார்வை வேறுபடுகிறது.
இந்த நாவல் போரின் காட்சிகளை மட்டும் சித்தரிப்பதல்ல; ஒவ்வொருவரின் மனநிலையும் நோக்கங்களையும் ஆழமாக வெளிப்படுத்துகிறது. இதன் மூலம் நாம் கர்ணனின் வாழ்க்கையையும், அவரைச் சுற்றியுள்ள முக்கியமான பாத்திரங்களின் பங்களிப்பையும் மேலும் ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது.
இந்த நாவல், கர்ணனின் வாழ்க்கையின் இறுதி தருணங்களையும் அதன் பிந்தைய தாக்கத்தையும் மிக ஆழமாகப் பதிவு செய்கிறது. இது கர்ணனின் மரணத்துடன் முடிவடையவில்லை; மாறாக, அவரது மரணத்தின் பின்னரும் அவர் விட்டுச் சென்ற சுவடுகள், எண்ணங்கள், மரபுகள் ஆகியவை எவ்வாறு தொடர்கின்றன என்பதை வெளிப்படுத்துகிறது.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் கூறுவதுபோல, கர்ணன் தனது மரணத்திற்குப் பின்னாலும் மறைந்துவிடவில்லை. அவர் தன்னுடைய இளைய மகனின் வடிவில் மீண்டும் எழுந்து வந்தார் போலத் தோன்றுகிறது. கர்ணனின் உயிர் முடிந்தாலும், அவரது ஆன்மாவும் வீரமும் மரணமடையவில்லை என்பதே. அவரது மகனின் வழியாக அவர் வாழ்ந்த அறமும் வீரமும் தொடர்ந்து வெளிப்பட்டன. இதன் மூலம் கர்ணன் “ஷத்ரியன்” (சத்திரியன்) – அதாவது போர்வீரன் என்ற தனது அடையாளத்தை நிலைநிறுத்திச் சென்றார்.
ஒரு மனிதனின் வாழ்க்கை முடிந்த பிறகும், அவரது சிந்தனைகள், செயல்கள் மற்றும் மதிப்புகள் தொடர்ந்தால் மட்டுமே அவர் உண்மையில் உயிருடன் இருப்பார். கர்ணன் இதற்கே மிகச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. அவரது தியாக மனப்பான்மை, அறநெறி, தன்னம்பிக்கை ஆகியவை அவரது மகனில் மறுபிறவி எடுத்து நிற்கின்றன. இதனால் அவர் தனது வாழ்க்கையின் நோக்கத்தை நிறைவேற்றி விட்டார் என்று சொல்லலாம்.
மகாபாரதம் முழுவதும் பார்த்தால், அதன் பெரும்பகுதியும் போர்க்களங்களைச் சுற்றியே நடக்கிறது. சிறிய அளவிலான மோதல்களிலிருந்து மிகப் பெரிய யுத்தங்கள்வரை, அனைத்துக் காட்சிகளும் போர்க்களத்தின் பின்னணியில் நிகழ்கின்றன. அந்தப் போர்க்களமே வீரர்களின் அறத்தையும், வலிமையையும், மனநிலையையும் சோதிக்கும் அரங்கமாகிறது. இந்த நாவலில் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அதனை மிகத் துல்லியமாகவும் உணர்ச்சியுடனும் சித்தரித்துள்ளார். அவர் எழுதிய போர்க்களக் காட்சிகள் வாசகர்களின் மனத்தில் ஒரு “மனக்காட்சி” (mental image) ஆக உருவாகின்றன. அதாவது, அவர் எழுத்து வெறும் சொற்களாக மட்டும் இல்லை; அதை வாசிக்கும் போது வாசகர் அந்தப் போர்க்களத்தில் தானும் இருப்பது போலவே உணர முடிகிறது. வீரர்கள் ஆயுதங்களுடன் போரிடும் தருணம், தேர்கள் மோதும் சத்தம், வீரர்களின் தியாக உணர்வு – இவை அனைத்தும் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் உருவாக்கிய செஞ்சொற்களில் உயிருடன் எழுந்து நிற்கின்றன.
இவ்வாறு எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் வாசகர்களை இந்த நாவலை வெறும் கதையைப் படிக்கச் செய்யவில்லை; மாறாக, அவர்கள் மனத்தில் ஒரு படமாக அதை அனுபவிக்கச் செய்கிறார். போர்க்களம் என்பது வெறும் வன்முறை நடக்கும் இடம் அல்ல, மனிதனின் உள்ளார்ந்த மதிப்புகள் சோதிக்கப்படும் மேடையாகவும் காட்டப்படுகிறது. கர்ணன் அந்த மேடையில் தனது முழு ஆற்றலையும், மன உறுதியையும் வெளிப்படுத்தியவர்.
இந்த நாவலின் இறுதியில் கர்ணனின் மகன் வழியாகக் கர்ணன் மீண்டும் எழுந்து நிற்கிறார். அவரது “ஷத்ரிய” பண்பும் வீரமும் தலைமுறைகளுக்கு எடுத்துக்காட்டாக நிலைகொள்கின்றன.
‘இருட்கனி’ நாவல் கர்ணனின் மரணத்தை ஒரு முடிவாக அல்லாமல் ஒரு புதிய தொடக்கமாகக் காட்டுகிறது. அவரது மகன் வழியாக அவர் வாழ்ந்த வீரமும் அறமும் தொடர்ந்து வெளிப்படுகிறது. இந்த நாவலின் சாதனை என்று நான் அறிவது, கர்ணனின் வாழ்வையும் அவரது மரபையும் மனித மனத்தின் ஆழமான தளத்தில் நிலைநிறுத்தியது என்பதையே!.
– – –