வெண்முரசு நாவல் வரிசையில் இருபத்து இரண்டாவது நாவல் ‘தீயின் எடை’. போர், அறம், மனித வாழ்க்கையின் யதார்த்தம் ஆகியவற்றைத் தாண்டி, மனிதர்கள் தீமை மற்றும் வெற்றியை எப்படிப் புரிந்துகொள்கிறார்கள் என்பதைப் பற்றியதொரு பெரிய சிந்தனையை இந்த நாவல் நமக்குக் கொடுக்கிறது.
தீய செயல்களை, தவறான நெறிகளைப் பின்பற்றும் செயல்களை எடையிட்டு அளக்க முடியாது. சான்றாக, ஒரு கொலை செய்தவனுக்கும் ஒரு சாதாரணத் திருடன் ஒருவருக்கும் இடையில் எது மிகவும் தீமை என்று நாம் தீர்மானிக்க முடியுமா? ஒரு செயல் மற்றொன்றைவிட கொடூரமாகத் தெரிந்தாலும் ஒட்டுமொத்தமாக இரண்டும் அறத்துக்கு மாறானவைதானே!. எனவேதான், “அறத்தராசி”யில் இவற்றை எடையிட முடியாது என்கிறேன்.
அறம் என்பது ஓர் அளவிடும் கருவி அல்ல. அது உணர்வுகளின் ஒளி, மனித வாழ்வில் நெறி, ஒழுக்கம், கருணை, சகிப்புத்தன்மை போன்றவற்றின் அடிப்படை. ஆனால், மனிதன் தான் அறம் என்னும் தராசியில் தீய செயல்களுக்கு எடையிட முயற்சி செய்கிறான். இதுவே மனித அறிவின் குறைத்தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. அதாவது, தன்னை மிகுந்த அறிவுடையவன் என நினைக்கும் மனிதன், உண்மையில் தீமையை நன்கு புரிந்துகொள்ளவோ, அதன் அளவினை உணரவோ முடியாதவனாகவே இருக்கிறான்.
போரின் முடிவு முற்றழிவாக இருந்தால், வெற்றியின் அர்த்தம் என்ன? இந்தக் கேள்வி மிக முக்கியமானது. யாராவது ஒரு தரப்பு போரில் வெற்றியைப் பெறுவார்கள். ஆனால், அதன் பின்னர் என்ன நடக்கிறது? எல்லாம் அழிவுற்று வெறுமையாகிறது. ஒவ்வொரு பெரும்போரின் முடிவிலும் ஏற்படும் உண்மையான விளைவு, எஞ்சுவது இதுவே. வெற்றி பெற்றவரும்கூட அதை அனுபவிக்க முடியாத நிலையில்தான் இருக்கிறார்.
அதாவது, போரின் முடிவில் இருபுறமும் முற்றிலும் அழிவடைகின்றன. இதைத்தான் — “முற்றழிவே போர் என்றால், வெற்றிக்கு அர்த்தம்தான் என்ன?” என்ற கேள்வி வழியாக இந்த நாவல் நம்மைச் சிந்திக்கச் சொல்கிறது.
இளைய யாதவர் என்பவர் ஸ்ரீகிருஷ்ணர். அவர் யுதிஷ்டிரரிடம் சொல்வதெல்லாம் வாழ்க்கையின் தத்துவ உண்மைகள். போருக்குப் பிறகு யுதிஷ்டிரர் மிகவும் மனவேதனை அடைகிறார். அவ்வளவுதான்; சகோதரர்களை இழந்து, மக்கள் துன்பம் அடைந்ததைப் பார்த்து, தான் யுத்தத்தை நடத்தியதமைக்காக மன்னிப்புக் கேட்க விரும்புகிறார். அப்போது, ஸ்ரீகிருஷ்ணர் கூறும் பதில்கள் மனித வாழ்க்கையின் அர்த்தம், நெறி, தர்மம் போன்றவற்றைப் பற்றி ஆழமான புரிதலை நமக்குக் கொடுக்கின்றன.
இந்த நாவல் எதையும் நேராகச் சொல்லாமல், வாசகரைச் சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது. தீமை, அறம், போரின் விளைவுகள், வெற்றியின் உண்மைநிலை, மனிதன் செய்த தவறுகள் ஆகிய அனைத்தையும் ஒரு வட்டத்தில் வைத்து நம்மைக் கேள்விகள் கேட்க வைக்கிறது.
இது ஒரு தத்துவ நாவல் மட்டுமல்ல. இது ஒரு மனிதநேயம் நிரம்பிய, யதார்த்தத்தை நமக்குத் தெளிவாகக் கூறும் அறப்பாடநூலும்கூட. எல்லாம் அழிந்த பிறகும், எதற்காக நாம் அந்தக் கட்டத்தை அடைந்தோம் என்பதை நம்மைச் சிந்திக்க வைக்கும் படைப்பு.
பிழைகள் எப்படிப் பிழைகளை உருவாக்குகின்றன என்பதையும் அறங்கள் எப்படியெல்லாம் மீறப்படுகின்றன என்பதையும் எளிய, ஆனால் ஆழமான முறையில் விளக்குகிறது.
மகாபாரத யுத்தம் என்பது சாதாரண ஒரு யுத்தமல்ல. அது மனித மனத்தின் அறியாமையும் அகங்காரமும் பழிவாங்கும் எண்ணங்களும் இணைந்து உருவாக்கிய அழிவின் சுழற்சி. இந்தப் பகுதியில், “முற்றழிவு ஏன் நிகழ்த்தப்பட்டது?” என்ற கேள்விக்கு நாம் பல பரிமாணங்களில் பதிலைப் பெறுகிறோம். ஆனால், அதற்கான மூலக்காரணம் ஒன்றே – அறப்பிழைகள்.
ஒரு பிழை பிறந்ததிலிருந்து தொடங்குகிறது. அந்தப் பிழைக்குப் பழிவாங்கும் எண்ணம் மூலமாக மற்றொரு பிழை செய்யப்படுகிறது. பிறகு அதற்கும் பதிலடியாக இன்னொரு பிழை. இவ்வாறு, பிழைகள் ஒரு தொடர் சங்கிலி போல உருவாகின்றன. அதேபோல், இரண்டு தரப்பினரும்—பாண்டவர்கள் மற்றும் கௌரவர்கள்—ஒருவருக்கொருவர் செய்த தவறுகளைப் பழிவாங்க முற்பட்டதால், இருவராலும் முற்றழிவே ஏற்படுகிறது.
துரியோதனன், பாண்டவர்களின் ராஜதானியான இந்திரபிரஸ்தத்தில் ஒரு மாயக்கோட்டையில் விழுந்து, பிறர் முன் அவமானப்பட்டதாக எண்ணுகிறார். உண்மையில், அது ஒரு தவறான புரிதல்.
அது ஓர் உணர்வுப் பிழை. உண்மையில் அது ஒரு கேலி அல்ல. ஆனால், துரியோதனனின் மனத்தில் பாண்டவர்களை வெறுக்கும் எண்ணம் ஏற்கனவே இருந்ததால், இது ஒரு திரும்ப முடியாத பாதையாக மாறுகிறது. இதுவே “ஊழின் பிழை” எனக் கூறப்படுகிறது — அதாவது மனிதனின் தானாக ஏற்பட்ட செயல்கள், புரியாத பிழைகள், எதிர்பாராத விளைவுகள்.
துரியோதனன் யாரும் மறுக்க முடியாத மூன்று பெரிய தவறுகளைச் செய்கிறான்:
வாணரவதத்தில் அரக்குமாளிகை உருவாக்கி, பாண்டவர்களைச் சிதைக்கும் முயற்சி
– இது ஒரு தீவிரமான கொலை முயற்சி.
சூதாட்டத்தில் சகுனியின் துணை கொண்டு கள்ளமாக வெற்றிபெற்று, பாண்டவர்களை வனவாசத்திற்கு அனுப்பியது – இது நீதிக்கே எதிரான செயல்.
திரௌபதியைச் சபையில் அவமானப்படுத்தியமை – இது பெண்மையின் மீது செய்த மிக மோசமான அவமதிப்பு.
இந்த முப்பிழைகளும் துரியோதனன் தரப்பின் அற மீறல்களாகக் கருதப்படுகின்றன. பாண்டவர்கள் இந்த முப்பிழைக்குப் பதிலளிக்க வேண்டும் என்று போருக்குத் துணிகிறார்கள். அவர்களுக்கு இளைய யாதவர் வழிகாட்டுகிறார். ஆனால், போரில் அவர்கள் செய்யும் செய்கைகள் ஒவ்வொன்றும் முற்றிலும் அற மீறலாகவே உள்ளன.
பீஷ்மரை வீழ்த்த பாண்டவர்கள், சிகண்டி என்ற பெண்ணாக மாறிய ஆணின் உதவியுடன் பீஷ்மரின் எதிர்ப்புச் சக்தியைக் குறைத்து, தாக்குகிறார்கள். இது நேர்மையான போராட்டம் அல்ல.
துரோணரை வீழ்த்த ஸ்ரீகிருஷ்ணர் சதி வகுத்து, அசுவத்தாமன் இறந்துவிட்டான் என்ற பொய்யைச் சொல்விக்கிறார். துரோணர் மனத்தில் ஏற்பட்ட சோகத்தால் வலுவிழக்கிறார். இது மனஅழுத்தத்தின் அடிப்படையில் செய்த படுகொலை.
பூரிஷ்சிரவஸைச் சாத்யகி, அவர் ஆயுதமின்றி இருந்தபோது அவரைக் கொலை செய்கிறார். இது போரறத்திற்கே எதிரானது.
இவை அனைத்தும் பாண்டவர்களின் பிழைகள். இது, அவர்கள் தாம்தான் நீதிக்காகப் போராடுகிறோம் என்று கூறினாலும் யாரும் முற்றிலும் தூய்மையானவர்கள் அல்லர் என்பதற்கான ஆதாரம்.
போரில் யாராவது அறத்தைக் கடைப்பிடித்தார்களா என்றால், அது துரியோதனனும் அஸ்வத்தாமனும்தான்.
“ஆயுதம் இழந்து நிற்கும் ஒருவனைக் கொல்லக் கூடாது” – இந்தக் போரறத்தை, துரியோதனன் கடைப்பிடிக்கிறார். பீமனைக் கொல்ல இயலும் சூழ்நிலையில்கூட, அவன் ஆயுதம் இல்லாமல் நிற்பதால், கொல்ல மறுக்கிறான். இது, துரியோதனனின் உள்ளத்தில் சில அறநெறிகள் இருந்துள்ளன என்பதைக் காட்டுகிறது.
அஸ்வத்தாமன் பின்னாளில் அறங்களை மீறினாலும் போர்க்காலத்தில் தன் தர்மத்தைக் கடைப்பிடித்தவன்.
தவறுகள் முற்றும் அழிவை மட்டும் உருவாக்கும். ஒரு தவறுக்குப் பதிலளிக்கச் செய்யப்படும் மற்றொரு தவறு, நேர்மையான தீர்வாக மாறாது. அது, இன்னொரு தவறையே உருவாக்கும். இதனால் ஒருவரையும் வெற்றியாளனாகக்கூற முடியாது.
துரியோதனனும் பாண்டவர்களும் இருவரும் மிகப்பெரிய இழப்புகளையே சந்திக்கிறார்கள். பாண்டவர்கள் வெற்றியடைந்தாலும், அவர்கள் வாழ்நாளில் பெற்ற துயரமும், குற்ற உணர்வும், அவர்கள் யுத்தத்தை வென்றதாக உணரக்கூடவில்லை.
பழிவாங்கும் எண்ணம் தவறு, அறம் என்பது ஒரு பக்கம் மட்டும் அல்ல, தவறுகளைச் செய்தவர்களும் அறங்களைக் கடைப்பிடிக்கக் கூடியவர்களாக இருக்கலாம் மற்றும் முற்றழிவு என்பது தவறுகளின் கூட்டு விளைவே ஆகும்.
அறப்பாதையில் நடப்பது எளிதல்ல. ஆனால், தவறு செய்ததைத் திருத்த முயற்சி செய்யாமல் பழிவாங்க முயன்றால், முடிவில் முற்றழிவே ஏற்படும்.
மகாபாரதம் என்ற மாபெரும் காவியத்தின் முக்கியமான எதிர்நிலைப் பாத்திரமான துரியோதனனைப் பற்றிய ஒரு புதிய பார்வையை நமக்கு இந்த நாவல் வழங்குகிறது. சாதாரணமாக, துரியோதனன் எதிராளியாகவும் அகங்காரத்தின் உருவாகவும் அறமற்ற செயல்களின் பிரதிநிதியாகவும் கூறப்படுகிறான். ஆனால், இந்த ‘வெண்முரசு’ நாவல்வரிசையில் துரியோதனனைப் பேரறம் உடையவனாகக் காட்டியுள்ளார் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன்.
மகாபாரதத்தின் முடிவில் நடைபெறும் முக்கியமான சம்பவம் ஒன்று – பீமன், துரியோதனனை தோற்கடிக்கும் விதம். கதாயுதப் போரில், இடுப்புக்கும் தொடைக்கும் இடைப்பட்ட பகுதியில் அடிக்கக்கூடாது என்பது பொதுவிதி. அது ஒரு முக்கியமான போரறம் (battle ethics). ஆனால் பீமன், துரியோதனனைத் தோற்கடிக்க, அந்தப் போரறத்தை மீறுகிறான். இது, பீமனின் வெற்றியைப் பெருமையடையச் செய்யவில்லை, மாறாக அது ஒரு மாபெரும் பிழையாக அமைந்தது. இந்தப் பிழைக்குப் பிறகு, துரியோதனன் எப்படி நடந்துகொள்கிறான் என்பதுதான் மிக முக்கியம். அவன் எந்த சலனமும் இன்றி, தனது உயிரை ஒரு விளக்குச் சுடரை அணைப்பது போல அமைதியாக விட்டுவிடுகிறான். அவன் கதறியோ, கோபப்பட்டோ, பழிவாங்க முயன்றோ உயிரைவிடவில்லை. மாறாக, அதனை அமைதியாக ஏற்றுக்கொண்டு, இந்த உலகத்திலிருந்து விலகுகிறான். இந்த மௌனம், துரியோதனனின் உள்ளார்ந்த பெருமையைக் காட்டுகிறது. அவன் ஒரு மிக உயர்ந்த பண்பு கொண்ட மனிதனாக இங்கே உயர்த்தப் படுகிறான்.
சாதாரணமாக, மகாபாரதத்தில் பீஷ்மர், தர்மர் போன்றவர்களே அறநெறி மிகுந்தவர்கள் என்று பார்க்கப்படுகிறார்கள். ஆனால், ‘வெண்முரசு’ நாவல் வரிசையின் வழியாக உண்மையில் ‘பேரறத்தான்’ என்ற பட்டம் யாருக்கு உரியது எனில் அது துரியோதனனுக்கே என்பது உறுதிப்படுத்தப் படுகிறது.
அவன் தவறுகள் பல செய்திருந்தாலும், தன்னுடைய உயிரை இழக்கும் தருணத்திலும் அறமீறல் நிலையை விலக்கிக்கொள்ளாமல், அமைதியாக அதனை ஏற்று இறந்தவன். அவனது இந்த இறுதிச் செயல்தான் அவனை உண்மையான அறவழியில் கொண்டுசென்றது எனலாம்.
துரியோதனன் மிகுந்த நாட்டுப்பற்று உடையவன். அஸ்தினபுரி, அவனுக்குப் பிறந்த மண் மட்டுமல்ல; அவனுடைய அடையாளம். இந்த நாட்டை அழிய விடாமல், 13 ஆண்டுகள் பாண்டவர்களை வனவாசத்திற்கு அனுப்பிய பின்னர் தன்னிகரற்ற ஆட்சியைச் செய்து வந்தவன் துரியோதனன்.
இந்த நாட்டை வளர்க்கும் பொறுப்பை முழுமையாக எடுத்துக்கொண்டு, அரசைச் சிறப்பாக நடத்தியவனே துரியோதனன்தான். இதை, பீஷ்மரே அம்புப் படுக்கையில் இருந்து உறுதிபடுத்துகிறார் – துரியோதனன் நாட்டுக்காகத்தான் போராடினான் என்ற நினைவில்.
தர்மபுத்ரன் ஒருவேளை அறத்துக்காகச் சிறந்தவன் எனக் கருதப்பட்டாலும், ஆட்சி செய்பவராகத் துரியோதனன், அதேதரத்தில் இருந்தான் என்று இந்த நாவல் கூறுகிறது. அரசியலிலும் திறமையிலும் நாட்டைப் பாதுகாப்பதிலும் அவன் தருமருக்கு நிகராகவே, சற்று மேலாகவே இருந்தான்.
ஒரு மனிதனை ஒரே கோணத்தில் பார்க்கக் கூடாது. துரியோதனன் செய்த பிழைகள் இருந்தாலும், அவன் இறுதித் தருணத்தில் காட்டும் அறமும் அமைதியும் பெருமையும் அவனைப் பேரறத்தான் என்ற பட்டத்திற்குத் தகுதியானவனாக மாற்றுகின்றன.
அவன் ஓர் அரசராக மட்டும் அல்லாமல், மிக உயர்ந்த பண்புகள் கொண்ட மனிதனாக இங்கு எடுத்துரைக்கப்படுகிறான். இது, நம்மை மனிதனின் மனஆழத்தைக் காணச்செய்யும் ஒரு புதிய பார்வையை வழங்குகிறது. மகாபாரதக் கதையின் முக்கியமான மூன்று பாத்திரங்களைப் பற்றிய ஒரு புதிய, ஆழமான பார்வையை நமக்கு இந்த நாவல் வழங்குகிறது.
மகாபாரதத்தில் பலர் பல நோக்கங்களுடன் இடம்பெற்றிருந்தாலும் தன்நம்பிக்கை, நோக்கம் மற்றும் செயல் வழிமுறை ஆகியனவற்றை உறுதியாகக் கடைப் பிடித்தவர்கள் மிகச் சிலர்தான். அவர்கள் மூவராவர் (துரியோதனன், பீமன், மற்றும் துச்சாதனன்) இவர்கள் போராளிகள், செயலில் உறுதியுடன் நிலைத்தவர்கள் என்று பாராட்டப் படுகிறார்கள். அவர்களின் பாதை சரியா, தவறா என்பதைப் பற்றி ஆராயாமல், அவர்கள் கடைசி வரை தம் கொள்கையிலிருந்து விலகாமல், வழுவாமல் வாழ்ந்தவர்கள்.
துரியோதனன் – குருஷேத்திரப் போரை முதலிலிருந்து கடைசிவரை உறுதியுடன் நடத்தியவன். தனது கொள்கையில் எவ்வித மாற்றமும் இல்லாமல், முடிவு வரை தனது நிலைப்பாட்டில் நிலைத்திருந்தான்.
பீமன் – திரௌபதிக்கு நடந்த அவமரியாதைக்காக, “துச்சாதனனைக் கொல்ல வேண்டும்” என்ற தனது வஞ்சத்தைத் தீர்மானித்து, போர் முடிவில் அதை நிறைவேற்றுகிறான். அவனது சிந்தனையிலும், செயலிலும் ஒரே நிலைத்தன்மை இருக்கிறது.
துச்சாதனன் – தன் தாய் காந்தாரியின் சொல்லைக் கடைப்பிடித்து, தன் வாழ்க்கையின் முழுவதும் தன் அண்ணனான துரியோதனனுக்காக வாழ்ந்தவன். தன்னுடைய தனித்துவமான எண்ணங்கள் இல்லாவிட்டாலும், தன் பாசத்திலும், கடமை உணர்விலும் மாற்றமின்றி இருந்தவன்.
இவர்கள் செய்த செயல்கள் நல்லதா, தீயதா என்று தீர்மானிக்க வேண்டியதில்லை. ஏனெனில், நல்லது, தீயது என்பன பார்வைக்கோண மாறுபாட்டைப் பொருத்து மாறுபடுபவை. இவர்கள் தங்களது செயல்களை உறுதியுடன், கவலையின்றி, மனநிலை மாற்றமின்றிச் செய்ததற்காகவே, “செயல்வீரர்கள்” என அழைக்கப் படுகிறார்கள்.
முடிவைப் பற்றிச் சிந்திக்காமல், மனதாரச் செயல்படுவதே கர்மயோகம். இந்த மூவரும் செயல்தான் முக்கியம் என்ற எண்ணத்தில் இயங்கியவர்கள். அவர்களுக்கு வெற்றி, தோல்வி முக்கியமல்ல. தங்களது தர்மம், நம்பிக்கை, உறுதி இவையேதான் முக்கியம்.
துரியோதனன், அவனுடைய உள் ஆழத்தில் மிகுந்த உணர்ச்சிகள், எண்ணங்கள், நெஞ்சழுத்தங்கள் கொண்டவன். அவனுடைய நடத்தைகளை மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், சினமும் இறுமாப்பும் நிறைந்தவன் என்று தோன்றும். ஆனால், உண்மையில், அவன் பேரூழ்கத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும் ஒரு கடலுக்கு நிகரானவன். அதனால்தான், மகா தோல்விக்கும் பிறகும் அவனால் பிறறை மன்னிக்க முடிகிறது.
இந்த மூவரும் (துரியோதனன், பீமன், துச்சாதனன்) வெவ்வேறு பாதையில் சென்றாலும், அவர்கள் உறுதியான செயல் நெறியில் துணிந்து நடந்தவர்கள். அவர்கள் எண்ணங்கள் எத்தகையனவாக இருந்தாலும், தோல்வியைப் பார்த்தும் மனம் மாறாதவர்கள். இவர்கள் அனைவரையும் “செயல்வீரர்கள்” என்றும், அவர்கள் வாழ்ந்தது கர்மயோகம் என்றும் இந்த நாவல் வழியாகக் காட்டப்படுவது ஒரு புதிய புரிதலை நமக்கு வழங்குகிறது என்பேன்.
மனிதர் தம் நம்பிக்கையில் உறுதியாக இருந்தால், அதுவே அவரைச் சிறப்பாக்கும்.
துரியோதனனின் மரணத்துக்குப் பின்னர் நிகழ்ந்த அஸ்வத்தாமனின் செயல் மற்றும் அதனால் மனித மனநிலையின் மிக ஆழமான கீழ்மைகள் எப்படி வெளிப்படுகின்றன என்பதைக் காட்டுகிறது.
துரியோதனன் குருஷேத்திரப் போரின் இறுதியில் உயிரிழந்தான். அவனது மரணம் அஸ்வத்தாமனுக்கு மிகவும் பெரிய அதிர்ச்சியாக அமைந்தது. துரியோதனனின் இழப்பால் அவனது மனநிலை பெரும் குழப்பத்திலும் வெறுப்பிலும் விழுந்தது. இந்த மனநிலையழிவை, போரின் இளைய வீரர் அஸ்வத்தாமன், தனது நடவடிக்கைகளால் வெளிப்படுத்தினான்.
மகாபாரதப் போரில் ஆயுதவாதம் மிக முக்கியமானது. ஒவ்வொரு வீரரும் தம் ஆயுதத்தைப் பயன்படுத்திப் போராட வேண்டும் என்பது போரின் அடிப்படைக் கொள்கையாகும். ஆயுதமின்றி ஒருவர் போராடுவதற்கு அனுமதி இல்லை. இதுவே ஒரு விதிமுறை. ஆனால், அஸ்வத்தாமன், துரியோதனனின் மரணத்திற்குப் பிறகு, அதற்கான நிகரீடு செய்வதற்காக, இரவில் பண்டுவசாலையில், ஆதூரசாலையில் (மருத்துவமனையில்) ஆயுதம் இல்லாமல், அரைமயக்க நிலையிலிருந்த பாண்டவர்களின் புதல்வர்களைக் கொல்லக் களமிறங்கினான். இது ஒரு மிகப்பெரிய அறமீறல்தான்.
அஸ்வத்தாமன் ஆயுதங்களைப் பயன்படுத்தாமல், வெறும் கையில் போராடுவது ஒரு சவாலான விஷயம்தான். ஆனால், அவன் இதை ஒரு வகையான “நோன்பு” என்று எடுத்துக் கொண்டான். இங்கு நோன்பு என்பதன் பொருள், “ஒரு விதத்தில் தன்னுடைய சக்தி மற்றும் கருவிகளைப் பயன்படுத்தாமை” என்பதாகும். அது அவனது மனநிலை இழப்பைக் காட்டுகிறது. அவன் உச்சமான மனநிலையழிவில் இருந்தான். அதனால் அவன் போர் விதிமுறைகளைத் தாண்டி, அவன் வெறுப்பை வெளிப்படுத்த முயற்சி செய்தான். அஸ்வத்தாமன் மனித மனநிலையின் மிக ஆழமான கீழ்மையைப் பிரதிபலிக்கிறான். ஒருவர் மிகுந்த மனஅழுத்தத்திலும், மனக்கவலையிலும் இருந்தால், அவன் எவ்வளவு மோசமான செயல்களையும் செய்யக்கூடும் என்பதனை நாம் அஸ்வத்தாமன் மூலம் உணர முடிகிறது.
அவன் போரின் விதிகளை முற்றிலும் மறந்து, ஆயுதமின்றி, இரவு நேரத்தில் நோயாளச் சிறார்கள் மீது தாக்குதல் நடத்தினான். இது மனிதன் மனத்தில் இருக்கும் கீழ்மைகளின் ஓர் திகைப்பூட்டும் வெளிப்பாடு.
மகாபாரதம் என்பது நம் வாழ்வின் நல்லதும் கெட்டதும், அறிவும் மாயையும் கலந்து இருக்கும் ஒரு காவியம். அங்கு போரின் விதிகள் இருந்தாலும், மனித மனம் எவ்வாறு அவசியமான சமயங்களில் அவ்விதிகளை மீறுகிறது என்பதையும் நமக்குக் கற்பிக்கிறது.
அஸ்வத்தாமனின் இந்த நடவடிக்கை, மனிதன் எப்படிப் பாவங்களுக்குள் விழக் கூடியவன் என்பதற்கான தெளிவான எடுத்துக்காட்டாகும். போர் போல் கடுமையான சூழ்நிலையில், மனநிலையழிவு ஏற்பட்டு, ஒருவன் எந்த அளவுக்குக் கீழ்மையான செயல்களைச் செய்யக் கூடும் என்பதை இந்நிகழ்வு நமக்கு உணர்த்துகிறது.
- மன அழுத்தம், சஞ்சலம் போன்றவைகள் ஒருவரின் எண்ணங்களையும் செயல்களையும் மிக மோசமாக மாற்றக்கூடும்.
- எந்தச் சூழலிலும், நம் செயல் முறைகள் நியாயமானவையாகவே இருக்க வேண்டும்.
- நியாயத்திற்குப் புறம்பான செயல்கள் நம்மை மட்டுமல்ல, சுற்றியோரையும் பாதிக்கும்.
- மிகவும் கோபம், மனச்சோர்வு இருந்தாலும், அதைக் கட்டுப்படுத்தும் திறனுடைய மனிதனுக்கே பெருமையும் உயர்வும் கிடைக்கும்.
இந்த நாவலில், சகுனி என்ற வீரனின் வாழ்க்கை ஒரு தனிப்பட்ட முறையில் விவரிக்கப்பட்டுள்ளது. போருக்கு வெளியில் இருக்கும்போது அவன் மனத்தில் என்ன நடக்கிறது, அவனது குடும்பத்தில் உள்ள உறவுகளோடு அவன் எப்படிப் போராடி வாழ்கிறான் என்பதையும் நன்றாக வெளிப்படுத்தியுள்ளார் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன்.
சகுனிக்குள் இருக்கும் பேரன்பு, அவருடைய குடும்பத்துடன் உள்ள அன்பும் இந்த நாவலில் நன்றாகவே காட்டப்படுகிறது. அவன் ஒரு கடுமையான வீரன் மட்டுமல்ல, மனம் நிறைந்த மனிதனும் என்பதையும் உணர்த்துகிறது.
இந்த நாவலில் மற்றொரு முக்கிய அம்சம் தர்மருக்குச் சொந்தமான ‘தயை’ என்ற வில் பற்றிய விவரிப்புகள். “படைக்குப் பெயர் ‘தயை’யா?” என்ற கேள்வியுடன் அறிமுகமான இந்த வில், விற்களுள் மிகவும் சிறந்தது, அதே சமயம் அற்புதமானது என்று நமக்குத் தெரிகிறது.
இந்த வில் என்பது தெய்வங்களால் கையாளப்படும் மிகவும் வலிமையான ஆயுதமாகும். இது ஒவ்வொரு அம்சத்திலும் தனித்துவம் கொண்டது. வில்களில் இதுவே சிறந்தது என்று நம்மால் சொல்ல முடியும். இதன் முக்கியத்துவம் என்னவென்றால், அது ‘அறத்தின் சீற்றம்’ என்பதே!.
அதாவது, தர்மம் மற்றும் நீதியைக் காக்கும் கருவியாக இது உள்ளது. தன்னிலக்கைத் தானே தேர்ந்தெடுத்து, எந்த இடத்திற்கும் சரியாகத் தாக்கும் வில் இது. எனவே, இதுவே தர்மனின் கையில் இருக்க வேண்டும் என்பது முக்கியம். அந்தக் காரணத்தினால்தான், துரியோதனன் இதனைத் தானே வைத்துக் கொள்ளாமல், தர்மனிடம் கொடுத்துவிட்டான்.
துரியோதனன் தனது நியாயத்தை இழக்காமல், அதாவது தனது கர்மத்தை உணர்ந்து, இதுவே தர்மனுடைய கையில் இருக்க வேண்டும் என்று தீர்மானித்தான். இதன் மூலம் துரியோதனனின் மனத்தில் கூடும் குற்ற உணர்வு மற்றும் அறிவாற்றல் வெளிப்படுகிறது.
துரியோதனன், உண்மையில் நியாயத்தையும் தர்மத்தையும் மதிக்கும் ஒரு வீரன் என்பதும், அவன் எண்ணங்களும் செயல்களும் அப்படியே உள்ளன என்பதையும் நாமே இங்கே காணலாம். வில்களைப் பற்றிய இந்த நிகழ்வு போர், தர்மம் பற்றிய அவரது எண்ணங்களை நமக்குக் காட்டுகிறது.
இந்த நாவல், போரின் வெளிப்புறக் காட்சிகளோடு அதனுடைய உள்ளார்ந்த உணர்ச்சிகளையும் மனிதர்களின் மனப்போராட்டங்களையும் நமக்கு நன்றாக வெளிப்படுத்துகிறது.
சகுனியின் குடும்ப வாழ்க்கை மற்றும் மனநிலைகள், தர்மனுக்குச் சொந்தமான ‘தயை’ வில் பற்றிய விளக்கம் ஆகியன இந்த நாவல் கதையின் ஆழமான பரிமாணங்களை நமக்குத் தருகின்றன. இதன் மூலம், போர் என்பது வெறும் சண்டை மட்டும் அல்ல, அதனுடன் இணைந்துள்ள மனநிலைகள், மனித நேயத்தையும் அறத்தையும் எப்படிப் பாதிக்கின்றன என்பதையும் நமக்கு உணர்த்துகிறது.
இந்த நாவல் நமக்குப் போரின் அகலமும் ஆழமும் அதனுடன் வரும் அறத்தின் முக்கியத்துவமும் பற்றி நல்ல புரிதலை அளிக்கிறது. பாண்டவர்கள் தங்கள் தந்தையை, துரோணர் மீது நடந்த போரின் போது, போரறம் (போரின் விதிகள்) மீறிக் கொன்றனர். இதன் பின்னர், அஸ்வத்தாமனின் மனத்தில் பெரும் சோகம், சினம் ஆகியன எழுந்தன. இவை அவனுக்குள் பெருஞ்சினமாக மாறின.
பெருஞ்சினம் என்பது சின்ன சின்ன சினங்களின் தொகுப்பு என்பதல்ல. அது மனத்துக்குள் தீவிரமாகப் பதிந்திருக்கும் எரிமலை போன்றது. ஒருவன் ஒருவருக்கான கோபம், சோகம் அல்லது வெறுப்பு இவ்வாறு உள்ள மனத்தில் தீவிரமாகப் பதிந்தால், அவை எளிதில் மறைந்து போகது. அது உடலிலும் மனத்திலும் தொடர்ந்து வலியோடு பிணைந்திருக்கும்.
திருஷ்டத்யும்னன், பாண்டவர்களின் நண்பர் மற்றும் வீரர், துரோணரைக் கொன்ற போது, அது போரறம் மீறிய ஒரு செயலாக இருந்தது. இதனால் அஸ்வத்தாமனுக்குப் பெரும் வருத்தமும் சினமும் ஏற்பட்டது. அது ஒரு பெருஞ்சினமாக அவனின் உள்ளத்தில் நிலைத்தது.
அவன் இந்தச் சினத்தைக் கொண்டிருந்ததால்தான் திருஷ்டத்யும்னன் இறந்த பிறகும் அஸ்வத்தாமன் அவன் மீது கொண்ட சினத்தை மறக்கவில்லை. இந்தச் சினம் அவனுடைய வாழ்க்கையையும் செயல்களையும் தீவழியே நடத்தியது.
பெருஞ்சினம் ஓர் அம்பைப் போன்றது. நாம் அம்பை விலக்கினாலும் அது ஆரம்பித்த திசையில் இன்னும் ஓடிக்கொண்டிருக்கும். அது போலவே, ஒரு பெருஞ்சினமும். அஸ்வத்தாமனின் மனத்தில் இருந்த சினம் அங்கு நிற்காமல், அவன் செயல்களில் வெளிப்பட்டது.
அவன் மனத்தில் இருக்கும் அந்தப் பெருஞ்சினம் அவனைத் தொடர்ந்து வலியுடன் உந்தியது. அதனால் தான் அவன் செய்த செயல்கள் அனைத்தும் மிகத் தீவிரமானதாகவும் எளிதில் தணியாதவையாகவும் இருந்தன. அதுவே அவனை காப்பாற்றியதும், அழித்ததும் ஆகிவிட்டது.
அஸ்வத்தாமன் இந்தப் பெருஞ்சினத்தால் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டான். அவனால் இதனை விலக்க முடியவில்லை. இதனால் அவன் எதிரிகளுக்கு மட்டுமல்ல, சில நேரங்களில் தன்னையும்கூடக் காயப்படுத்திக் கொண்டான்.
மனத்தில் இருக்கும் கோபம், வெறுப்பு மற்றும் மனச்சோர்வு போன்ற உணர்வுகள் ஒருவரை எவ்வாறு பாதிக்கின்றன என்பதை இந்த நிகழ்வு நமக்குத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது. போராளிகள் வெறும் ஆயுதங்களால் மட்டுமல்ல, மன நிலையில் ஏற்படும் பாதிப்புகளாலும் ஆபத்துக்கு ஆளாகின்றனர்.
பாண்டவர்களால் துரோணரை கொன்றதும், திருஷ்டத்யும்னன் பிறகு அவனைக் கொன்றதும், அஸ்வத்தாமனின் மனத்தில் பெரும் கோபமும் வருத்தமும் உருவானது. இந்தச் சினம் அவன் உள்ளத்திலும் உடலிலும் தொடர்ந்து உயிரோட்டமாக இருந்தது. இந்த பெருஞ்சினம் அவனை தொடர்ந்து வலியூட்டிக் கொண்டு இருந்தது. இது அம்பு தன் தொடக்க விசையால் தொடர்ந்து முன்னேறுவது போல, அவன் மனதில் இருந்த கோபமும் அவரைத் தொடர்ந்து முன்னெடுத்துக் கொண்டே இருந்தது.
இதனால் அஸ்வத்தாமனின் வாழ்க்கையும் செயல்களும் பாதிக்கப்பட்டன. இந்த நிகழ்வு போரின் போது ஒருவரின் மனநிலை எவ்வாறு தீவிரமாகப் பாதிக்கப்படக் கூடும் என்பதையும் அது ஒருவரின் நடத்தை மற்றும் வாழ்க்கையை எவ்வாறு மாற்றக்கூடும் என்பதையும் நமக்கு உணர்த்துகிறது.
இதனால், மனிதன் மனத்தில் இருக்கும் கோபம், வெறுப்பு போன்ற உணர்வுகளைச் சரியாக மடைமாற்றம் செய்ய வேண்டும் என்பதையும் அவற்றை வலியோடு அள்ளிக் கொள்வது ஆபத்தானது என்பதையும் இந்த நாவல் நமக்கு அறிவுறுத்துகிறது.
போரின் நிகழ்வுகள் பெண்களுக்குப் பெரிய துயரத்தையும் கவலையையும் ஏற்படுத்தியதுதான். ஆனால் அந்தச் செய்திகளுக்கு அவர்களின் பதில்கள் ஒரே மாதிரியாக இல்லை. குந்தியும், திரௌபதியும், காந்தாரியும், பானுமதியும், இப்போது இந்த நாவலில் நமக்குத் தெரியும் விதமாகவே, வெவ்வேறு மனப்பாங்குகளோடு அந்தச் செய்திகளை எதிர்கொண்டு விட்டனர்.
குந்தி அழிக்கப்பட்டவர்களைப் பற்றிப் பார்க்காமல், அழிப்படாமல் தப்பித்தவர்களைப் பற்றிச் சிந்திக்கிறார். இதன் மூலம் அவர் உயிரைக் காப்பாற்றியவர்களின் முக்கியத்துவத்தை உணர்கிறார். அந்த மனப்பாங்கு ஒரு நல்லதொரு சக்தியாகவே இருக்கிறது.
திரௌபதியின் உள்ளத்தில் எவ்வளவு ஆழமான சினமும் துயரமும் இருப்பதை நமக்கு இந்த நாவல் காட்டுகிறது. அவள் அழிக்கப்பட்டவர்களின் குருதியை உணர்ந்து, அதனை உண்டு செரிக்கிறார், எனவே அவள் அந்த நிகழ்வுகளை மிகுந்த உணர்ச்சியோடு எதிர்கொள்கிறாள். அவளின் மனம் முழுக்கவே அந்தச் சோகத்தால் நிரம்பியுள்ளது.
பானுமதி தன் கணவன் துரியோதனனின் மரணம் முன்னமே பலமுறை எதிர்பார்க்கப்பட்டதைப் போலவே அந்தச் செய்தியை ஏற்றுக் கொள்கிறாள். இது அவளின் மனநிலையை நன்றாகக் காட்டுகிறது..
காந்தாரி, மிகவும் வெறுமையாகவும், அக்கறையற்றவராகவும் காணப்படவில்லை. அவளுக்கு யாருடைய அழிவும் பெரிதாகத் தெரியவில்லை. ஆனால், பாண்டவரின் புதல்வர்களின் படுகொலை செய்திதான் அவருக்கு மிகுந்த வேதனையைத் தருகிறது. இது அவளின் உண்மையான உணர்ச்சியை வெளிப்படுத்துகிறது.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் காந்தாரியை ஓர் அறச்செல்வியாக இங்குக் காட்டியுள்ளார். போர் ஆரம்பிக்கும் முன், அவள் தன் மைந்தர்களுக்கு வாழ்த்துத்தெரிவிக்கும்போது “அறம் வெற்றி பெறட்டும்” என்றே வாழ்த்தினாள். இந்த வாழ்த்தே அவளின் உயர்ந்த அறநெறியைத் தெளிவாக நமக்குக் காட்டிவிடுகிறது.
துரியோதனன் அஸ்தினபுரியை ஆட்சிசெய்தாலும், அந்த நாட்டின் முழுப் பொறுப்பு துரியோதனனின் முதல் மனைவி பானுமதியிடம் வந்துவிடுகிறது. அப்பொழுது அவள் தன்னளவில் மற்றொரு திரௌபதியாகவே மாறிவிடுகிறாள்.
அவள் ஒரு பெண்ணாக மட்டுமல்ல, அஸ்தினபுரி போன்ற ஒரு ராஜ்யத்தின் தலைவராகவும் மாறி, பொறுப்புகளை எடுக்கும் சக்தியுடையவளாக மாறுகிறாள். இது அவளது வலிமையும், வாழ்க்கை சவால்களைக் கடக்கக் கூடிய மனப்பாங்கையும் காட்டுகிறது.
இந்த நாவல் பெண்களின் மன நிலைகள் மற்றும் அவர்களின் வாழ்க்கையில் நடந்த மாற்றங்களை நன்றாக எடுத்துக் காட்டுகிறது. போரின் செய்திகளைப் பெண்கள் எப்படி எதிர்கொண்டனர், அவர்களின் மனத்தில் என்ன நடக்கிறது என்று நன்கு புரிய வைக்கிறது.
குந்தி உயிரைக் காக்கும் மகத்தான எண்ணங்களை, திரௌபதி ஆழ்ந்த வேதனையை, பானுமதி முன்கூட்டியே ஏற்றுக் கொள்ளும் மனப்பாங்கையும், காந்தாரி அறத்தின் மீது வைத்துள்ள நம்பிக்கையையும், பானுமதி அரசியல் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டு மாற்றம் ஏற்படுத்திய கதாபாத்திரமாக மாறுவதையும் இந்த நாவல் நமக்கு உணர்த்துகிறது. இதனால், போரின் பின்னணியில் உள்ள பெண்களின் உணர்ச்சிகளை, அவர்களின் துணிவு மற்றும் அவற்றின் தாக்கத்தை நாமும் உணர்ந்து கொள்ள முடிகிறது.
‘தீயின் எடை’ நாவல் உண்மையில் மனிதர்களின் மனவோட்டத்தையே எடையிடுகிறது. தீமையைக் கொண்டு தீமையையும் நன்மையைக் கொண்டு நன்மையையும் அறத்தைக் கொண்டு அறத்தையும் எடையிடுகிறது இந்த நாவல். இறுதியில் எந்த எடையும் எதனுடைய எடையையும் சமப்படுத்தவில்லை. அதனதன் எடை அதனதற்கு எனத் தனித்தே தம்மை எடையிட்டுக் கொள்கின்றன. எதற்கும் எதுவும் நிகரல்ல.
– – –