வெண்முரசு நாவல்தொடரில் இருபத்து ஆறாவது மற்றும் இறுதி நாவலாக அமைந்துள்ளது ‘முதலாவிண்’ நாவல். வெண்முரசு தொடரின் பிற நாவல்களுடன் ஒப்பிடும்போது, இதன் பக்க எண்ணிக்கை குறைவானதாக இருந்தாலும் இதில் அடங்கியுள்ள செய்திகள் மிகவும் ஆழமானவை, காலத்தால் அழியாதவை. எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் இந்த நாவல் மூலம் குருஷேத்திரப் போரின் பின்னரான பாண்டவர்களின் வாழ்க்கையை வெளிச்சமிட்டுக் காட்டுகிறார்.
மகாபாரதத்தில் குருஷேத்திரப் போர் உலகையே அதிரவைத்த பெரும் போராகக் குறிப்பிடப்படுகிறது. அந்தப் போரில் பாண்டவர்கள் வெற்றியைப் பெற்றாலும் அவர்களின் வாழ்வில் சாந்தி (அமைதி) எதுவும் கிடைக்கவில்லை. எதிரிகளை அழித்தபின், ஆட்சியைக் கைப்பற்றிய பின்னருங்கூட அவர்கள் மன அமைதி அடையவில்லை. வெற்றியைக் கொண்டாட முடியாமல், அலைந்து கொண்டே வாழ வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது.
இந்த நாவல் முக்கியமாக வலியுறுத்துவது, போரின் வெற்றி வாழ்க்கையின் வெற்றி அல்ல என்பதே! பாண்டவர்கள் உடல், மனம் இரண்டிலும் ஓய்வு அறியாத துயரத்தில் ஆழ்ந்திருந்தனர். போரின் வன்முறை அவர்களின் உள்ளத்தையே சிதைத்துவிட்டது. அவர்கள் அனைவரும் சகோதரர்களாக இருந்தும் ஒன்றிணைந்து வாழ முடியாத நிலை ஏற்பட்டது. எவ்வளவு முயன்றாலும் அவர்களின் வாழ்க்கை நிலையான திசை ஒன்றையும் எட்டவில்லை.
இதற்கு அடிப்படை காரணம், முன்னர் அவர்கள் வாழ்வில் விதைத்திருந்த சில “தீச்சொற்கள்” என்கிறார் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன். மனிதன் வாழ்வில் சொற்கள் எவ்வளவு தாக்கம் செலுத்துகின்றன என்பதை அவர் நினைவூட்டுகிறார். ஒருமுறை உச்சரிக்கப்படும் தீச்சொல், பல வருடங்களுக்குப் பின்கூட வாழ்க்கையைப் பிளந்துவிடக் கூடிய சக்தி கொண்டது. பாண்டவர்களிடையேயான ஒற்றுமை குறைபாடு, அவர்களுக்குள் இருந்த பழைய மனக்கசப்புகள், ஆழ்ந்த சிந்தனையற்ற சொற்கள் எல்லாம் பின்னர் அவர்களின் வாழ்வை உடைத்துவிட்டன.
‘முதலாவிண்’ நாவலின் மூலம், வெண்முரசு தொடரை எழுத்தாளர் ஓர் ஆழ்ந்த தத்துவ சிந்தனையோடு நிறைவு செய்கிறார். ‘நம்மால் கடந்த காலத்தை அழிக்க முடியாது. ஆனால், அதிலிருந்து கற்றுக்கொண்டு வாழ்வை அமைத்துக்கொள்ள முடியும்’. பாண்டவர்களின் கதையை எடுத்துக்காட்டாகக் கொண்டு, எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் மனித வாழ்வில் ஒற்றுமையின் அவசியத்தை, அன்பும் பொறுமையும் இல்லையெனில் வெற்றிக்கும் அர்த்தமில்லை என்பதை வலியுறுத்துகிறார்.
இந்த நாவல் சிறியதாக இருந்தாலும், மனித வாழ்க்கையின் பெரிய உண்மைகளை எடுத்துரைக்கிறது. வெற்றி என்பது வெளிப்புற சாதனைகள் மட்டும் அல்ல; அது உள்ளத்தின் அமைதி, உறவின் ஒற்றுமை, மனதின் சாந்தி (அமைதி) ஆகியவற்றோடு சேர்ந்து நிறைவுறும் ஒன்று என்பதை உணர்த்துகிறது.
இந்த நாவல் வாழ்க்கையின் உண்மை நிலைகளைப் பிரதிபலிக்கும் கண்ணாடியாகவும் விளங்குகிறது. போரால் கிடைத்த வெற்றி, சிதைந்த மனத்தால் வீணாகிப் போகும் என்பதை உணர்த்தும் இந்நாவல், வாசகர்களுக்குப் பல தத்துவக் கற்பனைகளைத் தூண்டுகிறது. இது ஒரு வரலாற்றுக் கதை மட்டுமல்ல; மனித வாழ்க்கைக்கு வழிகாட்டும் ஆன்மிகப் பாடமாகவும் பார்க்கப்படுகிறது.
பாண்டவர்கள் காட்டுக்குச் சென்ற பிறகு, அஸ்தினபுரியைத் துரியோதனன் மிகவும் திறம்பட ஆட்சி செய்தான் என்று வரலாறு கூறுகிறது. அவனுடைய குற்றங்களை ஒதுக்கிப் பார்த்தால், நாட்டின் நிர்வாகத்தில் திறமை பெற்றவன் என்பதை மறுக்க முடியாது. ஆனால், பாண்டவர்கள் குருஷேத்திரப் போரில் வெற்றி பெற்று, அஸ்தினபுரியில் மீண்டும் நுழைந்தபோது, அந்த நகரை அவர்கள் ஆண்டு கொண்டது யுயுத்ஸும் சம்வகையும்தான். அதாவது, பாண்டவர்கள் நேரடியாக நாட்டின் ஆட்சியில் ஈடுபடவில்லை. இதிலிருந்து எழும் கேள்விகள் ‘பாண்டவர்கள் போரின் மூலம் பெற்றது என்ன?’, ‘அவர்கள் பாரத வர்ஷத்திற்கு கொடுத்த பங்களிப்பு என்ன?’ என்பனவே!
போர் முடிந்தபின் கிடைத்த நிலைமை மகிழ்ச்சியானது இல்லை. எண்ணற்ற உயிர்கள் அழிந்து, குடும்பங்கள் சிதைந்து, பாரத வர்ஷம் முழுவதும் துயரத்தில் மூழ்கியது. பாண்டவர்கள் பேரறத்தை நிலைநாட்டியவர்கள் என்று சொல்லப் படுகிறது. ஆனால், அதற்கான விலை என்ன? முற்றழிவுதான். எல்லாவற்றையும் இழந்த பிறகு அவர்கள் அறத்தின் அடிப்படையில் வாழ்ந்தார்கள் என்றால், அது உண்மையிலேயே அவர்கள் விரும்பியதுதானா என்ற கேள்வி எழுகிறது.
இந்த நிலைமை காட்டுத்தீயை ஒத்ததாகும். காட்டுத்தீ ஏற்பட்டால், பழைய மரங்களும் செடிகளும் எரிந்து சாம்பலாகிவிடும். ஆனால், அந்த அழிவின் பின் இயற்கையாகவே புதிய புல்லும் சிறு செடிகளும் முளைக்கும். அதுபோலவே, குருஷேத்திரப் போரின் பின் புதிய தலைமுறை பாரதவர்ஷம் முழுவதும் எழுந்தது. ஆனால், அவர்கள் அந்தப் போரின் பாடங்களை உணர்ந்தார்களா என்பது ஐயமே!. வரலாறு சொல்வதுபோல, அடுத்த தலைமுறையினர் அந்த அழிவின் காரணங்களை அறிந்து, அதிலிருந்து கற்றுக் கொள்ளவில்லை.
இதற்கான சாட்சி துவாரகையில் நடந்த நிகழ்வுகள். யாதவர்கள் தங்களுக்குள் சண்டைபோட்டு ஒருவரை ஒருவர் கொன்றார்கள். அதுவே ஒரு செயற்கை அழிவாக அமைந்தது. யாதவர் குலத்தின் பேரரசு சிதைந்தது. மூத்த யாதவர் பாலராமரும் தன் வாழ்வின் இறுதியில் நாற்களத்தில் தன்னை ஆழ்த்திக்கொண்டார்.
இதிலிருந்து நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டியது, ‘போர் எந்தப் பிரச்சினைக்கும் தீர்வு அல்ல என்பதே!. போரில் வெற்றியடைந்த பாண்டவர்கள்கூட மகிழ்ச்சியை அடையவில்லை. அவர்கள் பெற்றது வெற்றியின் மாயை மட்டும். பாரதவர்ஷம் முழுவதும் அந்தப் போரின் விலை மிகப்பெரிய அழிவாக இருந்தது. உண்மையான அறம் என்பது எல்லாவற்றையும் அழித்தபின் உருவாகும் ஒன்று அல்ல. அது வாழ்வோடு கலந்து, மக்களை ஒன்றிணைத்து, வளர்ச்சியைக் கொடுக்கும் ஒன்று.
ஆனால் குருஷேத்திரப் போரின் பின்னர், அந்த உண்மையைப் புரிந்துகொள்ள யாரும் முன்வரவில்லை. பாண்டவர்கள் துயரத்திலும் சிந்தனையிலும் மூழ்கினர். யாதவர்கள் தங்களின் பெருமையாலும் அகங்காரத்தாலும் தங்களைத் தாமே அழித்துக்கொண்டனர். வரலாறு நமக்கு சொல்லுவது – அழிவு வழியே அறம் வரக்கூடாது; அழிவின்றி அமைதி, பொறுமை, ஒற்றுமை வழியேதான் அறம் நிலைத்திருக்க முடியும் என்பதே.
இதனால், ‘மகாபாரதம்’ ஒரு வீர காவியம் மட்டுமல்ல; மனிதன் எவ்வாறு தனது விரோதம், அகங்காரம், பழிவாங்கும் மனப்பான்மை ஆகியவற்றால் தன்னைத் தானே அழித்துக்கொள்கிறான் என்பதற்கான ஆழ்ந்த பாடமாகவும் அமைந்துள்ளது. குருஷேத்திரப் போர் பாண்டவர்களுக்கு வெற்றியை அளித்தாலும், உண்மையான மகிழ்ச்சியை ஒருபோதும் தரவில்லை.
மனித வாழ்வின் மிகப்பெரிய குறிக்கோள் என்ன என்றால், அது வெறும் உலகியலான வெற்றி, செல்வம், பதவி ஆகியவை அல்ல. வாழ்க்கையின் உண்மையான இலக்கு பேரறம் எனப்படும் உயர் நிலையை அடைவதுதான். இந்த உலகில் பிறக்கும் ஒவ்வொரு உயிரும், சிறிதளவாவது அந்தப் பாதையில் நடக்கத் தொடங்குகிறது. அத்தகைய ஒவ்வொரு முயற்சியும் உயிருக்குப் “பெருநிலை” எனப்படும் உயர்ந்த ஆன்மிக இலக்கை அடைய ஒரு வழியைத் திறக்கிறது.
இந்த பெருநிலையினை அடைவது எளிதல்ல. பல உயிர்கள் அந்தப் பாதையில் சென்று கொண்டிருந்தாலும் அவர்கள் பல தடைகளால் தடுமாறுகின்றனர். ஆசைகள், காமம், கோபம், அகங்காரம் போன்றவை மனிதனை வழிதவறச் செய்கின்றன. ஆனால், யார் தங்கள் வாழ்வில் அவற்றை அடக்கி, பேரறத்தின் பாதையில் உறுதியுடன் சென்று கொண்டிருக்கிறார்களோ, அவர்களுக்கே அந்த இலக்கை அடைய முடியும்.
‘வெண்முரசு’ நாவல்தொடரில் பல்வேறு கதாபாத்திரங்கள் வருகின்றன. ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனியான வாழ்க்கைப் பயணம் உள்ளது. அவர்களின் சிந்தனைகள், ஆசைகள், முயற்சிகள் அனைத்தும் மாறுபடுகின்றன. ஆனால், அவற்றை நெருக்கமாகக் கவனித்தால், அனைவரும் எப்படியோ அறம் நோக்கி நடக்கிறார்கள் என்று தோன்றும். ஒருவரின் ஆட்சியிலும், மற்றொருவரின் போராட்டத்திலும், இன்னொருவரின் தியாகத்திலும்கூட ஒரு விதமான பேரறம் கலந்து இருக்கும்.
ஆனால், அந்த உயர்ந்த நிலையினை முழுமையாக அடைகிறவர் யார்? அதற்கு எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் தெளிவாகக் கூறுகிறார் – அவர் ‘தருமர் (யுதிஷ்டிரர்) மட்டுமே!’ என்று.
தருமரின் வாழ்வு பல சோதனைகளால் நிரம்பியுள்ளது. சிறுவயதிலிருந்தே அவர் உண்மையையும் நீதியையும் பிடித்து வாழ்ந்தார். சூதாட்டத்தில் தோல்வி அடைந்ததும், காட்டில் தவித்து வாழ்ந்ததும், போரில் சகோதரர்களை இழந்ததும் என வாழ்க்கை முழுவதும் துயரம் நிறைந்திருந்தது. இருந்தாலும், அவர் எந்த நிலையிலும் “அறம்” என்ற பாதையை விட்டு விலகவில்லை. நீதிக்கேற்ப வாழ்ந்ததே அவரின் மிகப்பெரிய பலம்.
மற்ற பாண்டவர்கள் வீரத்தில், துணிவில், அறிவில் சிறந்து விளங்கினாலும், அவர்கள் பேரறத்தின் உச்ச நிலையை அடையவில்லை. காரணம் – அவர்களிடம் கோபம், பழிவாங்கும் மனம், சில சமயம் பேராசை போன்ற மனிதத் தன்மைகள் இன்னும் நிலைத்திருந்தன. ஆனால் தருமர் அதனை முற்றிலும் கடந்து சென்றார். அவர் தன்னுடைய ஆட்சியைக்கூட பேராசையால் நாடவில்லை. சிம்மாசனம் அவருக்கு வந்தது கடமையினால் மட்டுமே; ஆசையினால் அல்ல.
அவர் எப்போதும் மனத்தில் ஓர் உயர்ந்த சமநிலையை வைத்திருந்தார். வெற்றி, தோல்வி இரண்டையும் சமமாக ஏற்றுக்கொண்டார். அன்பும் பொறுமையும் நிரம்பிய அவரது மனமே அவரை அந்த “பெருநிலை” எனப்படும் ஆன்மிக உச்சிக்குத் தள்ளிச் சென்றது.
இதிலிருந்து நமக்குக் கிடைக்கும் பாடம் – ஒவ்வொருவரும் வாழ்க்கையில் எதைக் கொண்டே நடந்தாலும் இறுதியில் நம்மை உயர்த்துவது அறம் மட்டுமே. புகழும் செல்வமும் அழிந்து போகும். ஆனால் பேரறத்தில் நிலைத்திருக்கும் ஆன்மா மட்டுமே நிலைத்திருக்கிறது.
அதனால்தான், ‘வெண்முரசு’ தொடரின் மத்தியில் ஒரே நபராக தருமர் பேரறத்தின் உச்சத்தை அடைகிறார். அவர் வாழ்க்கை மனிதர்களுக்கு ஒரு வழிகாட்டி. உண்மையையும் அறத்தையும் பிடித்துக் கொண்டால், எவ்வளவு சோதனைகள் வந்தாலும் இறுதியில் வெற்றி நிச்சயம் என்பதே அவர் வாழ்வின் பெரிய பாடமாகும்.
‘வெண்முரசு’ நாவல் தொடர் தனது இறுதி கட்டத்தை எட்டுகிறது. இந்த நாவல், முழு தொடருக்கும் ஒரு நிறைவு தரும் வகையில், பாண்டவர்களும் யாதவர்களும் தங்கள் வாழ்க்கையின் கடைசி நிலையை எவ்வாறு சந்திக்கிறார்கள் என்பதை விளக்குகிறது. குறிப்பாக, குருகுலத்தின் மூத்தோர்கள் ஒருவருக்கொருவர் உயிர் துறக்கும் தருணங்களையும் பாண்டவர்களின் இறுதி பயணத்தையும் மிகுந்த ஆழமுடன் சித்தரிக்கிறது.
பாண்டவர் ஐவரும் வாழ்க்கையின் முடிவை உணர்ந்து, தாங்களும் உயிர்துறக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் மனம் ஒருமித்துக் கொள்கின்றனர். அவர்களை ஒரு குகைக்குள் அழைத்துச் செல்லப்படுகிறது. அந்த இடத்தில், ஒவ்வொருவரும் தன்னுடைய அக விடுதலையை மட்டுமே நினைத்து, பிறரின் நிலையைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல் முன்னேறிச் செல்ல வேண்டும் என்று அவர்களுக்கு அறிவுறுத்தப்படுகிறது. வாழ்க்கையின் கடைசி கட்டத்தில், தனி ஆன்மாவின் சாந்தி (அமைதி) மட்டுமே முக்கியம் என்ற உண்மையை இந்தச் சம்பவம் வலியுறுத்துகிறது.
ஆனால், அந்தத் தருணத்தில் திரௌபதியின் கால்கள் தளர்ந்து, அவள் அமர்ந்து விடுகிறாள். மற்ற நால்வரும் அவளைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல் முன்னேறிச் செல்கின்றனர். ஆனால், பீமன் மட்டும் அவளை விட்டுவிடாமல், அவளுக்காகத் தன் நடையை நிறுத்துகிறான். இதன் மூலம், பீமனின் ஆழ்ந்த அன்பும் உண்மையான கணவனாக இருந்த தன்மையும் வெளிப்படுகிறது. பாண்டவர்களில் திரௌபதிக்கான உண்மையான நேசன் பீமன்தான் என்பதை இதன் மூலம் உணர முடிகிறது.
திரௌபதிக்காகப் பீமன் மீண்டும் மீண்டும் அஸ்தினபுரியில் பிறப்பதற்கும் காட்டில் அலைந்து தவிப்பதற்கும் குருஷேத்திரத்தில் ரத்தத்தைச் சிந்துவதற்கும் தயங்காமல் இருந்தான். அவளுக்காக அவன் வாழ்க்கை முழுவதும் போராடினான். ஆனாலும், பெருநிலையை அடைய வேண்டிய அந்தக் கடைசி தருணத்தில், பீமனும் அவளுடன் அமர்ந்து விடுகிறான். இருவரும் முன்னேறாமல், தங்கள் பழைய காதல் நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொள்ளத் தொடங்குகின்றனர்.
இதில் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் மிக முக்கியமான ஓர் உண்மையைச் சுட்டிக் காட்டுகிறார். ‘பேரறம்’ என்ற இலக்கை அடைவது எளிதல்ல. அதை அடைய, மனிதன் தனது அனைத்து பிணைப்புகளையும், அன்புகளையும், நினைவுகளையும் கூட விட்டுவிட வேண்டும். ஆனால் பீமனும் திரௌபதியும் அந்தப் பிணைப்பைத் துறக்க முடியாமல், பாதியிலேயே அமர்ந்து விடுகிறார்கள். இதன் மூலம், மனித வாழ்வின் இயல்பான பலவீனத்தையும் அன்பின் வலிமையையும் காட்டுகிறது.
பாண்டவர்கள் ஐவரும் உயிர்துறக்கப் புறப்பட்டாலும் எல்லோருக்கும் அந்த உச்ச நிலையை அடைய முடியவில்லை. அறத்திற்காக வாழ்ந்தவர்கள்கூட இறுதியில் பிணைப்புகள், நினைவுகள் ஆகியவற்றால் தடுத்து நிறுத்தப்படலாம் என்பதே இந்த நாவல் தரும் தத்துவப் பாடம்.
இதனால், இந்த இறுதி நாவல் ‘வெண்முரசு’ தொடருக்குப் பெரும் நிறைவு அளிக்கிறது. இது ஒரு காவியத்தின் முடிவாக மட்டுமல்ல, மனித வாழ்வின் உண்மை, உன்னத நிலைகளை வெளிப்படுத்தும் கண்ணாடியாகவும் விளங்குகிறது. வாழ்வின் இறுதிப் பயணத்தில் ஒவ்வொரு உயிரும் தனித்துவமான அனுபவங்களைக் கொண்டிருந்தாலும் பேரறம் நோக்கிச் சென்றடைவது மிகச் சிலருக்கே சாத்தியம் என்பதை நினைவூட்டுகிறது.
‘வெண்முரசு’ நாவல் தொடரில் இடம்பெறும் ‘மாமலர்’ என்னும் நாவல் முழுவதும் ‘கல்யாண சௌகந்திகம்’ என்ற அதிசய மலரைச் சுற்றியே நகர்கிறது. அந்த மலர் சாதாரணமான ஒன்றல்ல. அது திரௌபதியின் உள்ளத்தில் நிலைத்திருந்த ஒரு கனவின் உருவாக்கம். வாழ்க்கையில் எதனாலும் அடைய முடியாத ஒரு விருப்பமாக அது அவளின் மனத்தில் வேரூன்றியிருந்தது. அந்த மலரைப் பெறுவதே அவள் ஆசை. அந்த ஆசையை நிறைவேற்றுவதே பீமனின் கடமையாகவும், அவனுடைய உண்மையான அன்பின் சான்றாகவும் மாறுகிறது.
இந்தக் கதை பீமனின் மிகப்பெரிய பயணத்தை விவரிக்கிறது. அந்த மலரைத் தேடி அவன் காட்டிலும் மலைகளிலும் அலைந்து செல்கிறான். அந்த மலரை அடைவதற்காக அவன் எதிர்கொண்ட சிரமங்கள், போராட்டங்கள் எல்லாம் பீமனின் அன்பின் ஆழத்தையும் அவன் அர்ப்பணிப்பையும் வெளிப்படுத்துகின்றன. ‘மாமலர்’ என்ற நாவல் பீமனின் தியாகம், உறுதி, உற்சாகம் ஆகியவற்றைக் கொண்டு அவனின் அன்பு எவ்வளவு வலிமையானது என்பதை உணர்த்துகிறது.
பீமன் இறுதியில் அந்த மலரைக் கைப்பற்றுகிறான். அந்த வெற்றி ஒரு சாதாரண வெற்றியல்ல. அது திரௌபதியின் உள்ளத்தில் பீமன் என்றென்றும் நிலைத் திருப்பதற்கான சின்னமாகிறது. அந்த மலர் திரௌபதியின் நெஞ்சில் இடம்பிடித்தது போலவே, பீமனும் அவளின் உள்ளத்தில் அழியாதவராகி விடுகிறான். இங்கு மலர் ஒரு குறியீடாக உள்ளது. பீமனின் அன்பு, உறுதி, போராட்டம் ஆகியவை அந்த மலரின் மூலம் நிலைத்திருக்கின்றன.
ஆனால், பீமனும் திரௌபதியும் அடைந்த பெருநிலை இத்துடன் நிறைவடைகிறது. அவர்கள் பெற்ற மகிழ்ச்சி, அவர்கள் எய்திய நிறைவு இந்த அளவில்தான் என்று எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் கூறுகிறார். அதாவது, மனிதர்களின் வாழ்வில் சில விருப்பங்கள், சில அன்புகள் நிறைவேற்றப்பட்ட தருணமே அவர்களுக்கு பெருநிலையாக மாறுகிறது. எல்லோரும் சித்தி பெற வேண்டும் அல்லது பரம நிலையை அடைய வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை. ஒருவரின் உள்ளத்தை நிறைவேற்றும் ஓர் அனுபவமே அவருக்குப் பெருநிலையாக அமையலாம்.
திரௌபதியின் விருப்பமான மலரைப் பீமன் கொண்டு வந்தான். அதனால் அவளின் மனம் நிறைந்தது. பீமனும் அவளின் மகிழ்ச்சியிலேயே தன் நிறைவைக் கண்டான். அவர்கள் வாழ்க்கையின் பூரணத்தையும் அங்கேயே அடைந்தனர். அதற்கு அப்பால் அவர்களுக்கு வேறு எதுவும் தேவையில்லை. இதுவே அவர்களின் ஆனந்த, பேரானந்த நிலை.
இந்த நிகழ்வு ஒரு பெரிய தத்துவ உண்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. மனித வாழ்க்கையில் ‘பெருநிலை’ என்பது ஒரே மாதிரியாக எல்லோருக்கும் வருவதில்லை. ஒருவருக்கு அது பரம விடுதலையாக இருக்கலாம். இன்னொருவருக்கு அது ஒரு கனவு நிறைவேறிய தருணமாகவும் இருக்கலாம். பீமனுக்கும் திரௌபதிக்கும் ‘பெருநிலை’யாக வாய்த்தது அவர்கள் கல்யாண சௌகந்திக மலரை அடைந்த தருணமே. அவர்கள் அதனைத் தங்கள் வாழ்வின் உச்சமாக ஏற்றுக்கொண்டனர்.
இவ்வாறு, ‘மாமலர்’ நாவல் பீமனின் அன்பையும் திரௌபதியின் உள்ளக் கனவையும் ஒன்றிணைத்து, அவர்களின் வாழ்க்கையின் நிறைவை வெளிப்படுத்துகிறது. வாழ்க்கையின் சிரமங்களுக்கிடையேகூட அன்பு தான் மனிதனுக்குப் பெருநிலையாக மாறும் என்பதை இந்தக் கதை தெளிவுபடுத்துகிறது.
மகாபாரதம் என்ற பேர்காவியத்தை நமக்கு வழங்கியவர் வியாசர். அவர் காட்டிய பாதை பேரறத்தின் பாதையாகும். மனித வாழ்வின் உயர்ந்த தருணங்கள், போராட்டங்கள், தவறுகள், அறம், பாசம், அன்பு, தியாகம், எல்லாவற்றையும் ஒருங்கே கொண்ட காவியம்தான் மகாபாரதம். அது சாதாரண வரலாற்றுக் கதை அல்ல; மனிதர்களின் உள் வாழ்வையும் சமுதாய வாழ்வையும் ஆழமாக வெளிப்படுத்தும் நூல்.
வியாசர்தான் இக்காலத்தில் ஜெயமோகனாகப் பிறந்துள்ளார் என்று நினைக்கிறேன். இதன் பொருள், வியாசரின் படைப்பாற்றலும் பார்வையும் இன்றைய காலத்தில் ஜெயமோகனின் எழுத்துகளின் வழியே புது வடிவில் நமக்கு வந்து சேர்ந்திருக்கின்றன என்பதே!. ‘வெண்முரசு’ நாவல் தொடர் இதற்குச் சிறந்த சான்று. மகாபாரதம் எப்படிப் பாரதவர்ஷத்து மக்களின் வாழ்வை உள்மனதோடு இணைத்ததோ, அதேபோல வெண்முரசு பாரதத்தின் நவீன மனிதர்களின் வாழ்வோடு இணைந்துப் பேசுகிறது.
‘வெண்முரசு’ என்பது சாதாரண நாவல் தொடர் அல்ல. அது நம் காலத்தில் எழுதப்பட்ட ஒரு நவீனப் பெருங்காவியம். மகாபாரதம் மனித வாழ்க்கையின் அடித்தளத்தை அறத்தோடு இணைத்துக் காட்டியதைப் போலவே, வெண்முரசும் நவீன சூழலில் அதே அறத்தை, அதே பேரறத்தின் சிக்கல்களை, மனிதர்களின் பிணைப்புகளை, சமூக முரண்பாடுகளை, ஆசைகள், விருப்பங்கள், தியாகங்கள் அனைத்தையும் நமக்கு வலியுறுத்துகிறது.
இந்த காவியத்தின் பெருமையை உணர்த்துவதற்காகவே, “இது நம் காலத்தில் எழுதப்பட்ட நவீனப் பெருங்காவியம்” என்று கூறப்படுகிறது. அதாவது, இலக்கிய உலகில் இத்தகைய பரந்துபட்ட, ஆழமான, பல அடுக்குகள் கொண்ட காவியம் உருவாகுவதற்கு பல நூற்றாண்டுகள் தேவைப்படும். எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் ‘வெண்முரசு’ அதைச் சாதித்து விட்டது.
இந்தக் காவியம் சுமார் 26 நாவல்களைக் கொண்டுள்ளது. ஒவ்வொரு நாவலும் மகாபாரதக் கதையை ஒரு புதிய கோணத்தில் விளக்குகிறது. பாண்டவர்களின் வாழ்வும், யாதவர்களின் உள் முரண்பாடுகளும், துரியோதனனின் ஆட்சியும், குருஷேத்திரப் போரின் விளைவுகளும், மனிதர்களின் காதலும் தியாகமும் அனைத்தையும் ஒருங்கே சித்தரிக்கிறது. இதன் வழியாக மகாபாரதத்தின் ஆழமான கருத்துகளை நமக்கு அணுக்கமாக உணரச் செய்கிறது.
மகாபாரதத்தை நாம் வியாசரின் குரலில் கேட்டோம். அந்தக் கதையை எழுத்தானர் ஜெயமோகன் இக்கால மனிதர்களின் உணர்வுகளோடு பிணைத்து நமக்குத் தந்துள்ளார். அதனால்தான், இந்த ‘வெண்முரசு நாவல் நிரை’ ‘வியாசரே ஜெயமோகனாகப் பிறந்தார்’ என்று நம்மை உணரச் செய்துவிடுகிறது.
இந்த உண்மை நமக்கு ஒரு பெரிய செய்தியைத் தருகிறது. ‘செவ்விலக்கியம்’ என்பது, காலம் கடந்தும் பாயும் வற்றாத புனித நதி. ஒரே உண்மைகள், ஒரே பேரறங்கள் பல்வேறு காலங்களில் பல்வேறு வடிவங்களில் வெளிப்படுகின்றன. மகாபாரதம் போல ‘வெண்முரசும்’ மனித வாழ்வின் கண்ணாடியாக நிற்கிறது. அடுத்த சில நூற்றாண்டுகள் வரை, இதை வெல்லக் கூடிய காவியம் தோன்றுவது அரிது. அதனால், ‘வெண்முரசு’ நம் தலைமுறையின் பெருமையாகும். இது வியாசரின் மரபைத் தொடர்ந்து, அறத்தையும் பேரறத்தையும் நவீன வடிவில் நமக்குக் கொடுத்த அரிய காவியம்.
– – –