மிளிர்வாழ்வு (எஸ். ராமகிருஷ்ணனின் ‘மண்டியிடுங்கள் தந்தையே’ நாவலை முன்வைத்து)

ஒரு மொழியில் உருவான இலக்கியத்தை மற்றொரு மொழியில் வாசிப்பது என்பது எளிய செயல் அல்ல. குறிப்பாக, நமது வாழ்க்கை அனுபவங்களுக்கும் பண்பாட்டுக்கும் முற்றிலும் அந்நியமான நாட்டின் இலக்கியமாக இருந்தால், அந்தத் தயக்கம் மேலும் அதிகமாகும். ரஷ்ய இலக்கியம் அப்படிப்பட்ட ஒன்று. ரஷ்ய நாட்டின் புவியியல் அமைப்பு, அங்குள்ள கடும் குளிர், நீண்ட பனிப்பொழிவு, பரந்த வெளிகள், பழைய பண்ணைகள், அரசர் காலச் சூழல் ஆகிய அனைத்தும் தமிழ் வாசகனின் அன்றாட அனுபவத்திற்கு அப்பாற்பட்டவை.

தமிழ்நாட்டில் பிறந்து வளர்ந்த ஒருவருக்குப் பனி என்பது பெரும்பாலும் படங்களில் அல்லது கதைகளில் மட்டுமே காணப்படும் ஒன்று. வெயிலும் மழையும் மட்டுமே அறிந்த நமக்கு, பனியில் மூடப்பட்ட நிலக்காட்சிகள் மனத்தில் எளிதில் பதியாது. அதுபோலவே, ரஷ்யர்களின் பெயர்கள், அவர்களின் உடை அணிவது, உணவு பழக்கங்கள், குடும்ப அமைப்பு, சமூக நடைமுறைகள் ஆகிய அனைத்தும் நமக்கு புதுமையாகவும், சில நேரங்களில் குழப்பமாகவும் தோன்றும்.

இதனால்தான், ரஷ்ய படைப்புகளின் தமிழ் மொழிபெயர்ப்புகளை வாசிக்கும் போது வாசகன் திணறி திணறிப் படிக்க வேண்டிய நிலை ஏற்படுகிறது. கதாபாத்திரங்களின் பெயர்களை நினைவில் வைத்துக்கொள்வதே சிரமமாக இருக்கும். சூழலையும் நிகழ்வுகளையும் முழுமையாக மனக்கண்களில் உருவாக்கிக் கொள்வது எளிதல்ல. இந்த அந்நியத்தன்மை வாசிப்பில் ஒரு தடையாக மாறுகிறது.

ஆனாலும், இந்தச் சிரமங்களுக்கிடையேகூட ரஷ்ய இலக்கியம் வாசகனை ஈர்க்கும் தனித்துவமான சக்தி கொண்டது. அதுதான் “படைப்பு நயம்”. கதையின் ஆழம், மனித மனத்தை ஆராயும் விதம், வாழ்க்கையின் சிக்கல்களை நேர்மையாக வெளிப்படுத்தும் பாங்கு ஆகிய அனைத்தும் வாசகனை மயக்கிவிடுகின்றன.

வாசகன் திணறி திணறிப் படித்தாலும் அந்த மயக்கத்தின் காரணமாகவே மீண்டும் மீண்டும் அந்தப் படைப்புகளுக்குத் திரும்புகிறான். இது ஒரு விசித்திரமான அனுபவம். புரிதலில் சிரமம் இருந்தாலும் உணர்வில் ஈர்ப்பு இருக்கும். அந்த ஈர்ப்பே ரஷ்ய இலக்கியத்தின் பெருமை.

இந்தப் பின்னணியில்தான், ‘தமிழில் எழுதப்பட்ட ரஷ்ய நாவல்’ என்ற அறிமுகத்தோடு வெளிவந்த எழுத்தாளர் எஸ். ராமகிருஷ்ணனின் ‘மண்டியிடுங்கள் தந்தையே’ என்ற நாவலை வாசகன் அணுகுகிறான். ஏற்கனவே உள்ள தயக்கமும் அதே நேரத்தில் ரஷ்ய இலக்கியத்தின் மயக்கமும் ஒன்றாகச் சேர்ந்து அவனைத் தாக்குகின்றன. அதனால், இந்த நாவலையும் ஒரு விதமான அச்சத்துடனும் சந்தேகத்துடனும் வாசிக்கத் தொடங்குகிறான்.

ஆனால், இந்த அச்சத்தையும் தயக்கத்தையும் முறியடிப்பதில் எழுத்தாளர் எஸ். ராமகிருஷ்ணன் முழுமையாக வெற்றி பெறுகிறார். அவரின் எழுத்தாற்றல் மூலம் ரஷ்யாவின் பனிப்பொழிவும் மன்னர் கால ரஷ்யப் பண்ணைகளும் அந்த நிலக்காட்சிகளும் வாசகனின் மனத்திற்கு மிகவும் நெருக்கமானவையாக மாறுகின்றன.

இது ரஷ்ய சூழலைக் கொண்டு, ரஷ்ய வரலாற்றையும் மனிதர்களையும் அடிப்படையாகக் கொண்டு, ஆனால் தமிழ் மனத்திற்கேற்ற மொழி, உணர்வு, நடை ஆகியவற்றுடன் எழுதப்பட்ட படைப்பு. எஸ். ராமகிருஷ்ணன் ரஷ்ய நிலக்காட்சிகளை வெறும் விவரிப்புகளாக மட்டும் தரவில்லை. அவற்றை மனித உணர்வுகளோடு இணைத்துக் காட்டுகிறார். பனி என்பது வெறும் குளிர் அல்ல; அது கதாபாத்திரங்களின் தனிமை, உள்மனச் சிக்கல், வாழ்க்கையின் உறைநிலை ஆகியவற்றின் அடையாளமாக மாறுகிறது. பண்ணைகள் என்பது வெறும் இடங்கள் அல்ல; அவை மனித உறவுகளின், அதிகாரத்தின், உழைப்பின், முரண்பாடுகளின் மையங்களாக மாறுகின்றன. இந்த நெருக்கத்தை உருவாக்கியதே இந்த நாவலின் முதல் வெற்றி என வாசகன் உணர்கிறான்.

இந்த நாவல் ரஷ்ய எழுத்தாளர் லெவ் நிக்கலாயெவிச் டால்ஸ்டாயின் வாழ்வை அடிப்படையாகக் கொண்டது என்பதை அறிந்தவுடன், வாசகனின் மனத்தில் இயல்பாகவே சில கேள்விகள் எழுகின்றன.

ஒரு எழுத்தாளரின் வாழ்வை நாவலாக எழுதும்போது, அது அந்த எழுத்தாளரின் படைப்புகளைப் போலவே வாசகனின் மனத்தில் இடம்பிடிக்குமா?

டால்ஸ்டாய் என்றால் உடனே நினைவுக்கு வரும் பெயர்கள் “War and Peace”, “Anna Karenina” போன்ற உலகப் புகழ்பெற்ற நாவல்கள். அவற்றின் ஆழமும் பரப்பளவும் மனித மனங்களை ஆராயும் திறனும் தனித்துவமானவை. அந்த எழுத்தாளரின் வாழ்க்கையைப் பற்றி எழுதப்படும் நாவல், அந்த உயரத்தை எட்டுமா என்ற சந்தேகம் இயல்பானதே.

டால்ஸ்டாயின் வாழ்வுக்கும் அவரின் எழுத்துக்கும் உள்ள உறவு என்னவாக இருக்கும்? அந்த உறவு வாசகனின் மனத்தில் எந்த மாதிரியான சித்திரத்தை உருவாக்கும்?

பல சமயங்களில், எழுத்தாளரின் வாழ்க்கையை அறிந்தால், அவரின் படைப்புகளை வேறு கோணத்தில் பார்க்கத் தொடங்குவோம். சில நேரங்களில் அது ரசனையை அதிகரிக்கும்; சில நேரங்களில் அது ஏமாற்றத்தையும் தரலாம்.

ஆனால், இந்த நாவல் இரண்டு கேள்விகளையும் முற்றிலும் தகர்த்துவிடுகிறது. ஏனெனில், இந்த நாவல் டால்ஸ்டாயின் வாழ்க்கை வரலாற்றைச் சொல்வதற்காக மட்டும் எழுதப்பட்டதல்ல. இது டால்ஸ்டாயின் அன்றாட வாழ்க்கை நிகழ்வுகளின் தொகுப்பாக இல்லை. அவர் எப்போது என்ன செய்தார், எங்கே சென்றார், யாரை சந்தித்தார் என்ற தகவல் பட்டியலாகவும் இது அமையவில்லை. அதேபோல, இது டால்ஸ்டாயின் எழுத்துக்களை விமர்சிக்கும் ஆய்வுப் படைப்பாகவும் இல்லை. அவரது நாவல்கள், கருத்துகள், இலக்கியப் பாணி ஆகியவற்றை பகுத்து ஆராயும் விமர்சன நூலாகவும் இது இல்லை. டால்ஸ்டாயின் வாழ்வுக்கும் அவரின் எழுத்துக்கும் உள்ள உறவை நேரடியாக விளக்கும் ஒரு கோட்பாட்டு நாவலாகவும் இது இல்லை.

அப்படியானால், இந்த நாவல் என்ன செய்கிறது? இந்த நாவல் டால்ஸ்டாயின் அகத்தை, அதாவது அவரின் உள்ளுலகத்தை நமக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறது. அவரின் எண்ணங்கள், சந்தேகங்கள், போராட்டங்கள், முரண்பாடுகள், ஆன்மிகத் தேடல்கள், சமூகக் கேள்விகள் – இவை அனைத்தையும் அவரின் அகவய (உள்மன) மற்றும் புறவய (வெளிப்புற) செயல்பாடுகளின் வழியாக வெளிப்படுத்துகிறது. டால்ஸ்டாய் பெரிய எழுத்தாளர் மட்டுமல்ல; அவர் ஒரு மனிதன். அந்த மனிதனுக்குள் இருக்கும் குழப்பங்கள், குற்ற உணர்வுகள், நம்பிக்கைகள், பயங்கள், தைரியம், தயக்கம் – இவை அனைத்தையும் இந்த நாவல் நமக்குக் காட்டுகிறது.

அதனால்தான், இந்த நாவலை, ‘டால்ஸ்டாய் மனத்தின் குறுக்குவெட்டுத் தோற்றம்’ என்று சொல்லலாம். குறுக்குவெட்டு என்றால், ஒரு முழுமையான வாழ்க்கை வரலாறு அல்ல; ஆனால் குறிப்பிட்ட தருணங்களில், பல கோணங்களில், மனத்தின் ஆழத்தை வெளிப்படுத்தும் படம்.

இந்த வகையான அணுகுமுறை வாசகனுக்குப் புதிய அனுபவத்தை அளிக்கிறது. அவர் டால்ஸ்டாயை ஒரு “மகத்தான எழுத்தாளர்” என்ற உயரத்தில் வைத்து மட்டும் பார்க்கவில்லை. அவரைத் தன்னுடன் போராடும், தன்னைக் கேள்வி கேட்கும், சமூகத்துடன் முரண்படும் ஒரு மனிதனாக பார்க்கத் தொடங்குகிறான்.

இதன் மூலம், வாசகனின் ரஷ்ய இலக்கியம் குறித்த அந்நியத்தன்மை குறைகிறது. டால்ஸ்டாய் ரஷ்யர் என்ற அடையாளத்தைத் தாண்டி, உலக மனிதனாக, பொதுவான மனித அனுபவத்தின் பிரதிநிதியாக மாறுகிறார்.

மொழி, நாடு, பண்பாடு போன்ற எல்லைகளைத் தாண்டி, சிறந்த படைப்பு மனித மனத்தை நேரடியாகத் தொடும் சக்தி கொண்டது. எஸ். ராமகிருஷ்ணனின் “மண்டியிடுங்கள் தந்தையே!” நாவல், ரஷ்ய இலக்கியம் குறித்த தயக்கத்தையும் அந்நியத்தன்மையையும் கடந்து, டால்ஸ்டாய் என்ற மனிதனின் மன உலகத்தை தமிழ் வாசகனுக்கு மிக நெருக்கமாகக் கொண்டு வருகிறது. அதுவே இந்த நாவலின் மிகப் பெரிய வெற்றி.

இந்த நாவல் வெறும் ஒரு மனிதரின் வாழ்க்கைக் கதை அல்ல; அது மனித உறவுகள், உறவுகளின் முரண்பாடுகள், மனப்போராட்டங்கள், அன்பு, புனிதம், நகைமுரண், சமூக மதிப்பீடு ஆகிய பல அடுக்குகளைக் கொண்ட ஒரு விரிவான மனித அனுபவச் சித்திரம். 

இந்த நாவலின் மையமாக அமைந்திருப்பது தந்தை – மகன் உறவுப் போராட்டம். உலகில் மிகப் பழமையான, அதே நேரத்தில் மிகச் சிக்கலான உறவுகளில் ஒன்று தந்தை – மகன் உறவு. இந்த உறவில் அன்பும் அதிகாரமும், எதிர்பார்ப்பும் ஏமாற்றமும், மதிப்பும் எதிர்ப்பும் ஒன்றோடொன்று பின்னிப்பிணைந்திருக்கும்.

தந்தை பொதுவாக அதிகாரத்தின் அடையாளமாக விளங்குகிறார். அவர் குடும்பத்தின் தலைவனாகவும், வழிகாட்டியாகவும், சில சமயங்களில் கட்டுப்படுத்துபவராகவும் இருக்கிறார். மகன் அந்த அதிகாரத்துக்குள் வளர்ந்து, ஒருகட்டத்தில் அதிலிருந்து வெளியே வர விரும்புகிறான். இந்த விருப்பமே போராட்டமாக மாறுகிறது. தந்தையின் எண்ணங்களை ஏற்க மறுப்பதும், அவரின் மதிப்பீடுகளைக் கேள்வி கேட்பதும், தனக்கென அடையாளத்தை உருவாக்க முயல்வதும் இந்த உறவின் இயல்பான கட்டங்களாகும்.

இந்த நாவலில், இந்த தந்தை – மகன் உறவு வெறும் தனிப்பட்ட குடும்பப் பிரச்சினையாக மட்டும் காட்டப்படவில்லை. அது ஒரு மனப்போராட்டமாக, ஒரு மதிப்பீட்டுப் போராட்டமாக விரிவடைகிறது. தந்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் பழைய உலகம், பழைய நம்பிக்கைகள், பழைய ஒழுக்கங்கள் ஆகியவற்றுக்கும், மகன் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் புதிய சிந்தனைகள், கேள்விகள், எதிர்ப்புகள் ஆகியவற்றுக்கும் இடையிலான மோதலாக அது உருவெடுக்கிறது.

தந்தை – மகன் உறவுப் போராட்டம் நாவலின் மையமாக இருந்தாலும் அந்த மையத்திலிருந்து பல கிளைகள் விரிகின்றன. அவற்றில் முக்கியமான ஒன்று கணவன் – மனைவி உறவு.

‘திருமண உறவு’ என்பது வெறும் சட்டப்பூர்வமான பிணைப்பு அல்ல. அது இரண்டு தனி மனிதர்களின் மனங்களையும் வாழ்க்கைகளையும் இணைக்கும் ஒரு நுணுக்கமான உறவு. இந்த உறவை தக்கவைத்துக்கொள்வது எளிதானது அல்ல. புரிதல், பொறுமை, தியாகம், சமரசம் ஆகியவை தொடர்ந்து தேவைப்படுகின்றன.

இந்த நாவலில், கணவன் – மனைவி உறவு போராட்டமாகவே காட்டப்படுகிறது. ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொள்ள முடியாத நிலை, எதிர்பார்ப்புகள் நிறைவேறாத ஏமாற்றம், தனிமை, மௌனம் ஆகிய அனைத்தும் அந்த உறவின் உட்புறத்தில் நடக்கும் சிக்கல்களாக வெளிப்படுகின்றன. வெளிப்படையாக இணைந்திருக்கும் இந்த உறவு, உள்ளுக்குள் உடைந்து கொண்டிருக்கும் நிலை மிக நுட்பமாக சித்தரிக்கப்படுகிறது.

இந்த நாவலின் முக்கியமான இன்னொரு அம்சம் அங்கீகரிக்கப்படாத மனைவி – அங்கீகரிக்கப்படாத கணவன் உறவு. சமூகத்தில் அதிகாரப்பூர்வமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படாத உறவுகள் மனித மனத்தில் ஏற்படுத்தும் வலியை இந்த நாவல் ஆழமாகப் பதிவு செய்கிறது.

‘உறவு’ சமூக அங்கீகாரம் பெறவில்லை என்றால், அது இல்லாததாக ஆகிவிடுமா? இல்லை. அது இன்னும் ஆழமான வலியோடு மனித மனத்தில் வாழ்ந்துகொண்டே இருக்கும். அங்கீகாரம் இல்லாததால், அந்த உறவுக்கு உரிய மரியாதையும் பாதுகாப்பும் கிடைப்பதில்லை. அந்த உறவுக்குள் இருக்கும் அன்புகூட குற்ற உணர்வோடு கலந்துவிடுகிறது.

இந்த நாவலில், இப்படிப்பட்ட உறவுகள் ஒரு சமூக சிக்கலாக மட்டும் காட்டப்படவில்லை. அது அந்த உறவுக்குள் இருக்கும் மனிதர்களின் மன வேதனையாக, அடையாள இழப்பாக, நிரந்தரமான பயமாகச் சித்தரிக்கப்படுகிறது.

உறவுகள் என்றால் குடும்ப உறவுகள் மட்டுமல்ல. நட்பு என்பதும் மனித வாழ்க்கையின் முக்கியமான உறவு. இந்த நாவலில் தனிநபர்களுக்கிடையிலான ஆழமான நட்புறவுகளும் அவற்றின் பிரிவுகளும் முக்கியமான இடம் பெறுகின்றன.

நட்பு உருவாகும்போது, அது வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் தருகிறது. அந்த நட்பின் வழியாக மனிதன் தன்னை வெளிப்படுத்துகிறான், புரிந்து கொள்ளப்படுகிறான். ஆனால், அந்த நட்பு உடைந்தால் அல்லது பிரிவு ஏற்பட்டால், அது சிறிய மரணத்தைப் போன்ற வலியைத் தருகிறது.

இந்த நாவலில், நட்பும் பிரிவும் இயல்பான வாழ்க்கை நிகழ்வுகளாகக் காட்டப்படவில்லை. அவை மனித மனத்தில் ஆழமாகப் பதியும் அனுபவங்களாக, ஒருவரின் ஆளுமையை மாற்றும் சக்திகளாகச் சித்தரிக்கப்படுகின்றன.

மேற்கண்ட எல்லா உறவுகளையும் இணைக்கும் மையக் கருத்து ஒன்றுதான் – “உறவுகளாலும் உறவின்மைகளாலும் மனித மனம் படும்பாடு”. உறவு இருப்பதாலேயே மனிதன் மகிழ்ச்சியாகி விடுவதில்லை. சில சமயம், அந்த உறவுதான் அவனை அதிகமாக வலிக்கச் செய்கிறது. அதே நேரத்தில், உறவு இல்லாததும் மனிதனை வேதனைப்படுத்துகிறது. இருப்பதும் வலிக்கிறது, இல்லாததும் வலிக்கிறது – இதுதான் மனித வாழ்க்கையின் நகைமுரண்.

இந்த நாவல், இந்த மனப்பாட்டை மிக ஆழமாக ஆராய்கிறது. மனிதன் உறவுகளைத் தேடுகிறான். ஆனால், அந்த உறவுகளிலேயே சிக்கிக்கொள்கிறான். இந்த சிக்கல்தான் நாவலின் ஒட்டுமொத்த கருவாக விரிகிறது.

இந்த நாவல் டால்ஸ்டாயை மையமாகக் கொண்டு சுழல்கிறது. ஆனால், அவர் வெறும் கதாநாயகன் அல்ல. இந்த நாவலில் இடம்பெறும் எல்லா மாந்தர்களுடனும் டால்ஸ்டாய் நிழலுருவாய்ச் சுழல்கிறார்.

அதாவது, ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்திலும் டால்ஸ்டாயின் ஒரு பகுதி இருக்கிறது. அவரின் சந்தேகங்கள், முரண்பாடுகள், தேடல்கள், தவறுகள் – இவை அனைத்தும் வேறு வேறு மனிதர்களின் வழியாக பிரதிபலிக்கப்படுகின்றன. இதனால், டால்ஸ்டாய் தனி மனிதனாக மட்டும் இல்லாமல், காலத்தின் மனசாட்சியாக மாறுகிறார்.

சமூகத்தில் டால்ஸ்டாய் பெரும்பாலும் புனிதராக உருவகிக்கப்படுகிறார். மகத்தான எழுத்தாளர், உயர்ந்த தத்துவவாதி, நெறிமுறை போதகர் என்ற படிமம் அவரைச் சுற்றி உருவாக்கப்பட்டுள்ளது.

ஆனால், இந்த நாவலில் டால்ஸ்டாய் தன்னுடைய அந்தப் புனிதத்தன்மையைத் தானே தோலுரித்துக் கொள்கிறார். மக்கள் தன் மீது பூசும் புனிதச் சாயத்தை அவர் கழுவிவிடுகிறார். இது மிக முக்கியமான செயல்.

ஏனெனில், போலியான புனிதம் மனிதனை உயர்த்தாது; அது அவனைப் பொய்யான உயரத்தில் நிறுத்துகிறது. அந்த உயரத்திலிருந்து உண்மையைப் பார்க்க முடியாது. டால்ஸ்டாய் அந்த உயரத்திலிருந்து கீழே இறங்கி, உண்மைப் புனிதத்தை, மானுட விழுமியத்தை நோக்கி நடக்கத் தொடங்குகிறார்.

டால்ஸ்டாய் தன் எழுத்துகளின் வழியாகக் கண்டடைந்தது மானுட புனிதத்துவம். அது கடவுளின் பெயரில் கிடைக்கும் புனிதம் அல்ல. அது மனிதனின் உள்ளத்திலிருந்து பிறக்கும் புனிதம்.

அந்தப் புனிதத்தை அடைய ஒரே வழி அன்பு என்று அவர் முன்மொழிகிறார். அன்பு இல்லாமல் எந்த நெறியும் எந்தத் தத்துவமும் எந்த மதிப்பும் முழுமையடையாது என்ற உணர்வை அவர் அடைகிறார். அவரின் இறுதிக்கால மனப்பயணம் முழுவதும் இந்த அன்பை நோக்கிய பயணமாகவே அமைந்துவிடுகிறது.

ஆனால், இங்கே ஒரு பெரிய நகைமுரண் உள்ளது. டால்ஸ்டாய் அன்பைப் போதித்தவர். ஆனால், அந்த அன்பை அவர் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் தன் சுயதேவைக்காக மறைத்தே வந்தார் அல்லது தன் சுயதேவைக்கு ஏற்ப சிக்கனமாகச் செலவு செய்தார் என்ற குற்றச்சாட்டு எழுகிறது.

இது மனிதனின் மிகப்பெரிய முரண்பாடு. நாம் போதிப்பதையும் நாம் வாழ்வதையும் ஒரே கோட்டில் வைத்திருப்பது மிகக் கடினம். இந்த நாவல் அந்த முரண்பாட்டை மறைக்கவில்லை. மாறாக, அதை மிக நேர்மையாக எதிர்கொள்கிறது.

ஒருவகையில், இந்த நாவல் டால்ஸ்டாயை மதிப்பீடு செய்கிறது. அவரை ஒரு அளவுகோலாகக் கொண்டு, அவர் காலத்திய மானுட வாழ்வை விமர்சனம் செய்கிறது. அவரின் வாழ்க்கையின் வழியாகவே, அவரைப் பற்றியும் அவரின் காலத்திய ரஷ்ய அரசியலையும் சமூக நிலவரங்களையும் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர்களையும் இந்த நாவல் மதிப்பீடு செய்கிறது. இதனால், இது ஒரு தனி மனிதரின் வாழ்க்கை மட்டும் அல்ல; அது ஒரு காலத்தின் சித்திரமாக மாறுகிறது.

‘மனித வாழ்க்கை’ என்பது, உறவுகளின் போராட்டம். அந்தப் போராட்டத்தில் புனிதமும் அன்பும் நகைமுரணும் சுயநலமும் ஒன்றோடொன்று பின்னிப் பிணைந்திருக்கின்றன. இந்த நாவல், டால்ஸ்டாயின் வாழ்க்கையை முன்வைத்து, மனித மனத்தின் ஆழங்களை, சமூகத்தின் முரண்பாடுகளை, அன்பின் அவசியத்தை எளிய மொழியில், ஆனால் ஆழமான தத்துவத்தோடு வெளிப்படுத்துகிறது. அதுவே இந்த நாவலின் மிகப் பெரிய இலக்கிய வெற்றி.

இந்த நாவலில் வாசகரை மிகவும் ஈர்க்கும் மைய அனுபவமாக இருப்பது தந்தை – மகன் உறவில் நிகழும் பிறழ்வும் இணைவும்தான். பொதுவாக, தந்தை – மகன் உறவு என்பது நேரடியான அன்பும் அதிகாரமும் கலந்த உறவாகவே சமூகத்தில் புரிந்துகொள்ளப்படுகிறது. ஆனால் இந்த நாவல் அந்தச் சாதாரண புரிதலை உடைத்துப் போடுகிறது.

இங்கு தந்தையும் மகனும் ஒருவரை ஒருவர் தனித்தனியே நேசிக்கிறார்கள். அதே நேரத்தில், அந்த அன்பை வெளிப்படுத்த முடியாமல், காலச்சூழல் காரணமாக ஒருவரை ஒருவர் வெறுப்பதுபோல் நடக்க வேண்டிய நிலை ஏற்படுகிறது. இந்த இரட்டை நிலைதான் – நேசமும் விலகலும் – நாவலின் மையமான மனப்போராட்டமாக உருவெடுக்கிறது. அன்பு இருக்கிறது; ஆனால் உறவு இல்லை. உறவு இருக்கிறது; ஆனால் அங்கீகாரம் இல்லை. இந்தப் பிளவுதான் நாவலின் உணர்ச்சி மையம்.

டால்ஸ்டாய் திமோஃபியை வெறுக்கவில்லை. அதே நேரத்தில், அவனைத் தன் மகனாக அங்கீகரிக்கவும் இல்லை. இந்த நிலை மிகவும் முக்கியமானது. ஏனெனில், வெறுப்பு என்பது வெளிப்படையான மறுப்பு. ஆனால், அங்கீகாரம் இல்லாமை என்பது மௌனமான, ஆனால் மிகவும் வலிமையான மறுப்பு.

டால்ஸ்டாயின் மனத்தில் திமோஃபிக்கான அன்பு இருக்கலாம். ஆனால், அந்த அன்பைச் சமூக ரீதியாகவும், குடும்ப ரீதியாகவும் வெளிப்படுத்த அவர் தயாராக இல்லை. இதற்குக் காரணம் அவர் தனிப்பட்ட மனநிலையல்ல; அது அவர் வாழும் காலம், சமூக அமைப்பு, பொருளாதார சூழல் ஆகியவை.

அதனால், டால்ஸ்டாய் ஒரு தந்தையாக இருப்பதையும் மறுக்கவில்லை; முழுமையாக ஏற்றுக் கொள்வதையும் மறுக்கிறார். இந்த இடைநிலைதான் அவரை  மிக மனிதமான கதாபாத்திரமாக மாற்றுகிறது.

திமோஃபி, தன்னுடைய தந்தையை இழந்த மனிதன். அந்த இழப்பு அவனுக்குள் வெற்றிடத்தை உருவாக்குகிறது. அந்த வெற்றிடத்தை நிரப்ப வேண்டும் என்ற உள் உந்துதலே அவனை விதவையான ஓல்காவின் மகன் கிரிபோவைத் தன் மகனாக ஏற்கச் செய்கிறது. 

இங்கு ஒரு முக்கியமான மாற்றம் நிகழ்கிறது. டால்ஸ்டாய் செய்யத் தவறியதை திமோஃபி செய்கிறான். டால்ஸ்டாய் தன் மகனை அங்கீகரிக்கவில்லை. ஆனால், திமோஃபி மற்றொருவரின் மகனைத் தன் மகனாக அங்கீகரிக்கிறான். இதன் வழியாக, திமோஃபி தன்னுள் ஒரு தீர்வைக் காண்கிறான். தான் இழந்த தந்தையின் அன்பை, இன்னொரு குழந்தைக்கு வழங்க முடியும் என்று நம்புகிறான். இந்த நம்பிக்கையே அவனை மனிதநேயத்தின் உயரத்தில் நிறுத்துகிறது.

இந்த நாவலில் ‘அங்கீகாரம்’ என்பது முக்கியமான சொல். ரத்த உறவு இருந்தாலும் அங்கீகாரம் இல்லையெனில் அது முழுமையான உறவாக மாறாது. அதே நேரத்தில், ரத்த உறவு இல்லாவிட்டாலும் அங்கீகாரம் இருந்தால் அது உண்மையான உறவாக மாறிவிடுகிறது. டால்ஸ்டாய் – திமோஃபி உறவில் ரத்தம் இருக்கிறது; அங்கீகாரம் இல்லை. திமோஃபி – கிரிபோ உறவில் ரத்தம் இல்லை; அங்கீகாரம் இருக்கிறது. இந்த எதிர்மறைநிலைதான் நாவலின் மனிதநேயப் பார்வையை வெளிப்படுத்துகிறது.

டால்ஸ்டாய் தன்னுடைய எழுத்துலகைத் தனக்கான தனி உலகமாகவே கருதுகிறார். அது அவருக்கான தஞ்சம். அவர் வாழ்க்கையின் குழப்பங்களிலிருந்து தப்பிச் செல்லும் இடம். 

அந்த உலகத்தை அவர் யாருக்காகவும் விட்டுத்தர விரும்பவில்லை. சோபியாவிடம்கூட அவர் இதை மிகத் தெளிவாகக் கூறிவிடுகிறார். எழுத்து என்பது அவருக்குப் பொழுதுபோக்கு அல்ல. அது அவரின் உயிர். இதன் மூலம், டால்ஸ்டாய் ஒரு மிகக் கடுமையான முடிவை எடுக்கிறார். உறவுகளைவிட எழுத்து முக்கியம் என்ற முடிவு. இந்த முடிவே அவரின் வாழ்க்கையில் பல பிளவுகளுக்குக் காரணமாகிறது.

வாசகனுக்குத் தோன்றுவது போல, இந்த நாவலில் இரு டால்ஸ்டாய்கள் உள்ளனர். எழுத்துலகில் வாழும் டால்ஸ்டாய். பண்ணையில் உலாவும் டால்ஸ்டாய். இவற்றை நாம் உருவகமாக இப்படிச் சொல்லலாம்: எழுத்து – அவரின் அகம் (உள்ளுலகம்). பண்ணை – அவரின் புறம் (வெளியுலகம்).

இந்த இரண்டுக்குள்ளும் அவரின் மனம் இடையறாது ஊசலாடுகிறது. எழுத்தில் அவர் மனிதநேயத்தையும் அன்பையும் போதிக்கிறார். ஆனால், புறவுலக வாழ்க்கையில் அந்த அன்பை முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்த முடியாமல் தவிக்கிறார். இந்த அக – புற முரண்பாடுதான் டால்ஸ்டாயின் மிகப்பெரிய மனப் போராட்டம்.

டால்ஸ்டாய் தன்னுடைய வாழ்வைப் புரிந்துகொள்ள தன்னுடைய எழுத்தைத்தான் நாடுகிறார். அவர் வாழ்க்கையை நேரடியாக வாழ்வதைவிட, எழுத்தின் வழியாக அதை ஆராய்கிறார். ஆனால், அவரது எழுத்து கற்பனையிலிருந்து மட்டும் உருவாகவில்லை. அவர் தன்னுடைய புறவுலகிலிருந்துதான். சமுதாயத்தில் உள்ள எளிய மனிதர்களிடமிருந்து. குறிப்பாகத் தன்னுடைய பண்ணையில் பணியாற்று வோரிடமிருந்து. தன்னுடைய கதைமாந்தர்களை உருவாக்கிக் கொள்கிறார். இதனால், அவர் வாழ்க்கையும் எழுத்தும் ஒன்றை ஒன்று பிரிக்க முடியாத அளவுக்கு இணைந்து விடுகின்றன.

‘அவரும் அவருடைய எழுத்தும் – ஒரு பொருளும் அதன் நிழலும்.’ பொருள் இல்லாமல் நிழல் இல்லை. நிழல் இல்லாமல் பொருள் முழுமையடையாது. அதேபோல், டால்ஸ்டாய் இல்லாமல் அவரின் எழுத்து இல்லை. அவரின் எழுத்து இல்லாமல் டால்ஸ்டாயும் இல்லை. இந்த உருவகம் அவரின் வாழ்க்கையின் சாரத்தை மிக எளிமையாகவும் ஆழமாகவும் சொல்கிறது.

டால்ஸ்டாய் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் எழுத்தைக் கொண்டாடும் மனிதராகவே வாழ்ந்தார். அவர் வாழ்க்கையின் எல்லா சந்தோஷங்களையும் துக்கங்களையும் சந்தேகங்களையும் எழுத்தின் வழியாகவே எதிர்கொண்டார். அவர் மடிந்த பிறகு, இப்போது உலகம் அவரின் எழுத்தைக் கொண்டாடுகிறது. இது ஒரு விதமான நீதி போலத் தோன்றுகிறது. மனிதன் தன் வாழ்நாளில் தேர்ந்தெடுத்ததை உலகம் அவன் மறைந்த பிறகு மதிக்கிறது.

திமோஃபி இளமையில் தன் தந்தையைப் பற்றி அறிந்துகொள்ளத் துடிக்கும் காட்சி நாவலில் மிகவும் நுட்பமாகச் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது. அது வெறும் தகவல் தேடல் அல்ல; அது அடையாளத் தேடல். அவனுக்கு உண்மையைக் கூறாமல் மறைக்கும் அவனின் அன்னையின் மனப்பக்குவம் வாசகரை வியக்க வைக்கிறது. அவள் பொய் பேசவில்லை; முழு உண்மையையும் சொல்லவில்லை. இந்த மௌனம் அவள் மகனைப் பாதுகாக்கும் முயற்சியாக அமைகிறது.

திமோஃபி தன் தந்தையைப் பற்றிக் கேட்கும் போதெல்லாம், அன்னை டால்ஸ்டாயைப் பற்றி மிகவும் உயர்வாகவே பேசுகிறார். அவர் எந்தத் தருணத்திலும் அவரை விட்டுக் கொடுக்கவில்லை. அவள் தன் மகனிடம் தன்னை ஒரு தாயாக நிறுவிக்கொள்வதைவிட, டால்ஸ்டாயை விரும்பும் எளிய பெண்ணாகவே தன்னை நிலைநாட்டிக் கொள்கிறாள். இது ஒரு மிகப்பெரிய தியாகம். தாயாகத் தன்னை முன்னிலைப்படுத்தாமல், தன் காதலை முன்னிலைப் படுத்துகிறாள்.

அதேபோலவே, டால்ஸ்டாயும் தன்னைத் திமோஃபியின் தந்தை என்பதை எந்தத் தருணத்திலும் வெளிப்படுத்திக் கொள்ளவில்லை. இந்த மௌனம்  பாதுகாப்பாகவும் தண்டனையாகவும் செயல்படுகிறது.

இங்கு முக்கியமான வினா எழுகிறது. இருவரும் சேர்ந்து யாருக்குத் துரோகம் செய்தார்கள்? யாருக்காக இந்தத் தியாகத்தைச் செய்தார்கள்? இந்த வினாக்களுக்கு நாவல் தரும் பதில் மிகவும் கடுமையானது. பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வுதான். இங்கு உறவு முறைகள்கூடப் பொருளாதாரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டே நிர்ணயிக்கப்படுகின்றன. டால்ஸ்டாய் சோபியாவைத் திருமணம் செய்துகொண்டதற்குக்கூடப் பொருளாதாரமே மையமாக இருக்கிறது. மனித உறவுகள் அன்பால் மட்டும் உருவாகவில்லை; அவை சமூகமும் பொருளாதாரமும் கட்டமைக்கும் சூழலில்தான் வடிவமைக்கப் படுகின்றன. 

இந்த நாவல் வெறும் கதையாக இல்லை; அது வாழ்க்கையைப் பற்றிய தீவிரமான சிந்தனைப் பயணம். சமூகத்தில் எழுத்தாளரின் இடம், இலக்கியத்தின் பங்கு, மனித விதி, அன்பு–மூர்க்கம், சொர்க்கம்–நரகம், மனித செயல்களின் அர்த்தம் போன்ற பல அடிப்படை வினாக்களுக்கான விடைகளை இந்த நாவல் வாசகரிடம் முன்வைக்கிறது. 

இந்த நாவலில் மிக முக்கியமான பகுதியாகக் கருதப்படுவது டால்ஸ்டாய் – டன்ஸ்கோவ் சந்திப்பு. இந்தச் சந்திப்பு வெறும் இரண்டு மனிதர்களின் உரையாடல் அல்ல. அது எழுத்தாளரும் சமூகமும் நேரடியாக சந்திக்கும் தருணம். அந்த உரையாடலின் வழியாகத்தான் நாம், ‘டால்ஸ்டாய் என்ற எழுத்தாளரை ஏன் உலகம் கொண்டாடுகிறது?’ என்பதற்கான பதிலை தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. 

டன்ஸ்கோவ், ஒரு தனிநபராக இருந்தாலும் அவர் சமூகத்தின் பிரதிநிதி. அவர் கேட்கும் வினாக்கள் தனிப்பட்ட சந்தேகங்கள் அல்ல; அவை பொதுச் சமூகத்தின் வினாக்கள். டால்ஸ்டாய் அளிக்கும் பதில்கள் வெறும் விளக்கங்கள் அல்ல; அவை வாழ்க்கையைப் பற்றிய தத்துவப் பார்வைகள்.

இந்த உரையாடலின் வழியாக எழும் முதல் முக்கியமான கேள்வி, சமுதாயத்தில் ஓர் எழுத்தாளரின் இடம் என்ன? எழுத்தாளர் வெறும் கதை சொல்பவனா? அல்லது சமூகத்தின் மனசாட்சியா? டால்ஸ்டாய் பார்வையில், எழுத்தாளர் என்பது மக்களை மகிழ்விப்பதற்காக மட்டும் எழுதுபவன் அல்ல. அவர் சமூகத்தின் வலிகளை உணர்ந்து, அவற்றைச் சொல்லும் பொறுப்புள்ள மனிதன்.

எழுத்தாளர் தன் காலத்தின் உண்மைகளைப் பதிவு செய்கிறான். அவற்றை அழகுபடுத்தாமல், மறைக்காமல், நேர்மையாகச் சொல்கிறான். அதனால், எழுத்தாளர் சமுதாயத்தின் கண்ணாடி போன்றவன். அந்தக் கண்ணாடியில் சமூகமே தன்னைப் பார்க்கிறது.

அடுத்த கேள்வி, எழுத்தாளரின் சமூகப் பங்களிப்பு என்ன? டால்ஸ்டாய் பார்வையில், எழுத்தாளரின் பங்களிப்பு சட்டம் இயற்றுவது போல வெளிப்படையானது அல்ல. அவர் புரட்சி செய்வதுபோல குரல் எழுப்பாமல் இருக்கலாம். ஆனால், அவர் மனித மனத்தில் மாற்றத்தை உருவாக்குகிறார்.

ஒரு மனிதன் ஒரு கதையை வாசிக்கும்போது, அவன் மற்றொரு மனிதனின் வாழ்க்கையை வாழ்கிறான். அவன் தன் எல்லைகளைத் தாண்டி, இன்னொருவரின் வலியை உணர்கிறான். இந்த உணர்வே சமூக மாற்றத்தின் முதல்படி. அந்த மாற்றத்தை உருவாக்குவதுதான் எழுத்தாளரின் மிகப்பெரிய பங்களிப்பு.

‘புனைவிலக்கியங்களால் உலகைப் புரட்டிப்போட முடியுமா?’ என்பது ஒரு பழமையான வினா. டால்ஸ்டாய் இதற்கு அளிக்கும் பதில் மிகவும் நுட்பமானது. ஒரு நாவல் அரசை உடனே கவிழ்க்க முடியாது. ஒரு கவிதை ஒரு சட்டத்தை உடனே மாற்ற முடியாது. ஆனால், ஒரு நல்ல இலக்கியம் மனிதனின் மனத்தை மாற்றும். மனம் மாறினால் செயல் மாறும். செயல் மாறினால் உலகம் மாறும். அதனால், இலக்கியம் உலகை நேரடியாக மாற்றாது; ஆனால், உலகை மாற்றும் மனிதர்களை உருவாக்குகிறது.

ஒரு மனிதனின் மனமாற்றத்துக்கு இலக்கியங்கள் எவ்வாறு உதவுகின்றன? இலக்கியம் உபதேசமாக இருந்தால், அது மனத்தைத் தொடாது. ஆனால், அது  அனுபவமாக மாறும்போது, மனிதன் தன்னை அறியாமல் மாறுகிறான். டால்ஸ்டாயின் எழுத்துக்கள் அப்படிப்பட்டவை. அவர் கதாபாத்திரங்களை நமக்கு நெருக்கமாக்குகிறார். அவர்களின் தவறுகள், வலிகள், சந்தேகங்கள் நம்முடையதாகவே தோன்றுகின்றன. அந்தப் புள்ளியில்தான் வாசகன் தன்னை மாற்றிக்கொள்ளத் தொடங்குகிறான். இதுவே இலக்கியத்தின் உண்மையான சக்தி.

இந்த நாவலில் மிக முக்கியமான தத்துவப் புள்ளி உள்ளது. அது அன்பும் மூர்க்கமும் ஒன்றிணையும் புள்ளி. ‘அன்பு’ என்பது, மென்மையானது. ‘மூர்க்கம்’ என்பது, கடுமையானது. பொதுவாக நாம் இவற்றை எதிர்மறைகளாகவே பார்க்கிறோம். ஆனால், மனித வாழ்க்கையில் இவை இரண்டும் பல நேரங்களில் ஒன்றாகவே செயல்படுகின்றன.

ஒரு மனிதன் தன் நேசித்தவர்களைப் பாதுகாக்கும் போது, அவன் மூர்க்கமாக மாறக்கூடும். அதேபோல், மூர்க்கமான செயலும் அன்பிலிருந்து பிறக்கக்கூடும். இந்த முரண்பாடுதான் மனித இயல்பு.

இந்த அன்பு–மூர்க்கம் ஒன்றிணையும் புள்ளியில் திமோஃபி நிறுத்தப்படுகிறான். அவன் வாழ்க்கை காலத்தின் கட்டுப்பாட்டில் சிக்கியுள்ளது. அவன் செய்யும் ஒவ்வொரு முயற்சியும், காலத்தையும் விதியையும் எதிர்த்துப் போராடும் முயற்சியாகவே அமைகிறது.

அவன் வாழும் சமூக அமைப்பு, பொருளாதார நிலை, குடும்பச் சூழல் – இவை அனைத்தும் அவனைக் குறிப்பிட்ட பாதையில் தள்ளுகின்றன. அந்தப் பாதையிலிருந்து வெளியே வர அவன் முயல்கிறான். ஆனால், காலம் அவனை விடுவதில்லை.

இந்த நாவலில் ‘வைக்கோற்பொம்மை’ ஒரு முக்கியமான குறியீடாக (symbol) பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. அது யதார்த்த வாழ்வின் பிரதிநிதி. வைக்கோற்பொம்மையை நாம் எரிக்கலாம். அது அழிந்துவிடும். ஆனால், அது குறிக்கும் யதார்த்தம் அழிவதில்லை. வைக்கோற்பொம்மை என்பது ஒரு பொருள். ஆனால், அது குறிக்கும் விதி, காலம், சமூக அமைப்பு ஆகியவை எரியாதவை. யதார்த்தத்தை மறைக்கலாம். அழிக்கலாம் என்று நினைக்கலாம். ஆனால், அது இல்லையென்றாகிவிடாது. அது காலம். அது விதி.

திமோஃபி வைக்கோற்பொம்மையை எரிக்கும் நிகழ்வு, அவன் தன் விதியை மாற்றியமைக்க முயன்றதற்கான குறியீடு. அவன் யதார்த்தத்தை ஏற்க மறுக்கிறான். அதை அழித்துவிட்டால், புதிய வாழ்க்கை தொடங்கிவிடும் என்று நம்புகிறான்.

ஆனால், இந்த முயற்சி அவனுடைய இயலாமையின் மறுவெளிப்பாடாகவும் காட்டப்படுகிறது. அவனால் விதியை மாற்ற முடியவில்லை. ஆனால், அவனால் இயன்றது இதுதான். இந்த இரட்டை உண்மை – முயற்சியும் தோல்வியும் – மனித வாழ்க்கையின் உண்மை நிலையைச் சுட்டிக்காட்டுகிறது.

இந்த நாவலில் எல்லாப் பக்கங்களிலும் காதலைக் காண முடிகிறது. தந்தை–மகன் காதல், பெண்–ஆண் காதல், மனித–மனித காதல், மனித–மனிதநேய காதல் என பல வடிவங்களில் அது வெளிப்படுகிறது.

அதே நேரத்தில், அந்தக் காதலின் நிழலாக இழப்பும் தொடர்ந்து நம்மைத் தொடர்கிறது. காதல் இருக்கிறது; ஆனால், அது முழுமையடைவதில்லை. இணைப்பு இருக்கிறது; ஆனால், பிரிவும் தொடர்கிறது.

இந்த நாவலில் எண்ணற்ற சோக நிகழ்வுகள் இடம்பெற்றுள்ளன. அவை தனித்தனியாக வருவதில்லை. கடல் அலைபோல ஓயாமல் வந்து வந்து மனித உறவுகளைத் தாக்கிச் சிதைக்கின்றன.

சோகத்திலிருந்து மனிதன் மீள்வதற்குள், இன்னொரு சோகம் அவனைச் சூழ்ந்து கொள்கிறது. இந்தத் தொடர்ச்சியான துயர அனுபவங்களே மனித வாழ்க்கையின் யதார்த்தம் என்பதை நாவல் உணர்த்துகிறது.

இதனால், வாசகனுக்கே ஒரு வினா தோன்றுகிறது, ‘மனித மனம் ஒருகால் இன்பத்திலும் மறுகால் துன்பத்திலும்தானே நிலைநாட்டப்பட்டுள்ளதோ?’. 

இந்த நாவலில் வரும் சொர்க்கம் பற்றிய சிந்தனை மிகவும் முக்கியமானது. ‘சொர்க்கம்’ என்பது ஓர் உலகமில்லை. அது நிகரற்ற கற்பனை. இன்பங்களும் சந்தோஷங்களும் மட்டுமே நிரம்பிய உலகமாக சொர்க்கத்தை சிருஷ்டி செய்தவன் கவிஞனாகத்தான் இருக்க வேண்டும். உண்மையில் அப்படிப்பட்ட உலகம் எங்கும் இல்லை.

சொர்க்கம் நிச்சயம் வானில் இருக்க முடியாது. அது மனிதனின் மனத்திற்குள் இருக்கிறது. மனித மனமே சொர்க்கத்தின் நுழைவாயில். அதே மனமே நரகத்தின் நுழைவாயிலும்கூட. சொர்க்கத்திற்கும் நரகத்திற்கும் ஒரே நுழைவாயில் தான் இருக்கிறது. அதன் பெயர் செயல். நமது செயல்களே நமக்கு சொர்க்கத்தையோ, நரகத்தையோ தீர்மானிக்கின்றன. மனிதர்கள் தங்களது இழிவான, கொடூரமான, சுயநலமான செயல்களால் நரகத்தின் கதவுகளைத் திறந்துவிடுகிறார்கள். அதே நேரத்தில், அன்பும் கருணையும் கொண்ட செயல்களாலே மனிதர்கள் சொர்க்கத்திற்குள் நுழைய முடியும்.

நற்செயல்களே மனிதனுக்குச் சிறகுகளை அளிக்கின்றன. இந்தச் சிறகுகள் விரியத் தொடங்கினால், மனிதன் மகத்தானவன் ஆகிவிடுவான் என்று டால்ஸ்டாய்க்குத் தோன்றுகிறது. இங்கு மகத்துவம் என்பது புகழ் அல்ல. அது அதிகாரம் அல்ல. அது மனிதநேயத்தின் உச்சம்.

வீட்டை அறிய பல வழிகள் உள்ளன. தலைவாசல் வழியாகச் செல்லலாம். கொல்லைப்புறம் வழியாகச் செல்லலாம். சன்னல் வழியாக எட்டிப் பார்க்கலாம். அதேபோல், டால்ஸ்டாய் என்ற ஆளுமையை அறியவும் பல வழிகள் உள்ளன. இந்த நாவலின் வழியாக எழுத்தாளர் எஸ். ராமகிருஷ்ணன், டால்ஸ்டாய் என்ற ஆளுமையை நமக்கு உணர்த்துவதற்காக, நம்மை டால்ஸ்டாயின் கதைமாந்தர்களின் வழியாகவும் டால்ஸ்டாயின் வாழ்க்கை நிகழ்வுகளோடும் தன்னுடைய இனிய புனைவுவெளியின் ஊடாகவும் அழைத்துச் செல்கிறார். இதனால், நாம் டால்ஸ்டாயை ஒரு வரலாற்றுப் புத்தகத்தில் பார்க்கவில்லை. ஒரு உயிருள்ள மனிதனாக, மனம் கொண்ட மனிதனாக உணர்கிறோம்.

இந்த நாவலை முடித்தபோது, நாம் கண்டடைவது, லெவ் நிக்கலாயெவிச் டால்ஸ்டாய் என்ற மாபெரும் எழுத்தாளரையும் அவரைப் பற்றித் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் உருகி உருகிப் பயின்றுவரும் எஸ். ராமகிருஷ்ணன் என்ற மாபெரும் வாசகரையுந்தான்.

இலக்கியம் மனிதனை மாற்றுகிறது. மனிதன் மாறினால் உலகம் மாறும். “மண்டியிடுங்கள் தந்தையே!” நாவல், டால்ஸ்டாயின் வாழ்க்கையையும் சிந்தனையையும் முன்வைத்து, மனித மனத்தின் ஆழங்களை, அன்பின் சக்தியை, செயல் என்பதன் முக்கியத்துவத்தை மிக எளிய மொழியில், ஆனால் மிக ஆழமான தத்துவத்தோடு நமக்கு உணர்த்துகிறது. அதுவே, இந்த நாவலின் என்றும் நிலைக்கும் இலக்கிய வெற்றி.

– – –