இந்தியாவில் பிறந்த ஒவ்வொருவருக்கும் மகாபாரதம் குறித்த அடிப்படைப் புரிதல் இருப்பது இயல்பான ஒன்றாகக் கூறப்படுகிறது. காரணம், மகாபாரதம் இந்தியத் தொன்ம மரபில் இருந்து நீக்க முடியாத அடித்தளமாக விளங்குகிறது. குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே கதைகள், நாடகங்கள், தொலைக்காட்சி தொடர்கள், உரைகள், பாடல்கள் போன்ற பல வழிகளில் மகாபாரதம் நம் வாழ்க்கையில் கலந்து விடுகிறது. அதனால், இந்திய குடிமக்கள் அனைவரையும் ஒரே பண்பாட்டு நரம்பில் கோத்த மணிகளாக இணைத்து, அழகான மணிமாலையாக மாற்றி ஒளிரச் செய்வது மகாபாரதமே எனலாம்.
எஸ். ராமகிருஷ்ணன் அவர்கள் எழுதிய நாவல்களுள் ‘உப பாண்டவம்’ என்பது மிகவும் முக்கியமானதும் முதன்மையானதுமான படைப்பு. இந்த நாவலின் கதைக்களமாக அவர் தேர்ந்தெடுத்திருப்பது மகாபாரதம். மகாபாரதம் என்பது வெறும் ஒரு பழங்கதை அல்ல; அது இந்திய சமூகத்தின் பண்பாடு, அறம், அரசியல், உறவுகள், மனித மனம் போன்ற பல அடுக்குகளை உள்ளடக்கிய ஒரு மாபெரும் இலக்கிய மரபாகும்.
மகாபாரதம் அனைவரையும் இணைக்கும் சக்தியாக இருந்தாலும், அதை அறிந்திருக்கும் விதத்தில் இந்திய குடிமக்களை இரண்டு வகைப்படுத்தலாம். முதல் வகையினர், மகாபாரதத்தை முழுமையாக வாசித்தவர்கள் அல்லது தொடர்ச்சியாகக் கேட்டறிந்தவர்கள். இவர்கள் கதையின் முழு ஆழத்தையும் அதன் தத்துவங்களையும், மனித மனத்தின் சிக்கல்களையும் நன்கு புரிந்தவர்கள். இவர்களின் நெஞ்சில் மகாபாரதம் ஒரு பெருநதிபோல் ஓடிக்கொண்டிருக்கும். அதாவது, அது எப்போதும் அவர்களின் சிந்தனையில் இயக்கமுடன் இருந்து, புதிய பொருள்களையும் விளக்கங்களையும் வழங்கிக் கொண்டே இருக்கும்.
இரண்டாம் வகையினர், மகாபாரதத்தின் முழு உரையையும் அறியாமல், அதன் முக்கிய கதையோட்டத்தையும் கதாபாத்திரங்களையும் மட்டும் தெரிந்து வைத்திருப்பவர்கள். பாண்டவர்கள், கவுரவர்கள், கிருஷ்ணன், தருமன், கர்ணன் போன்ற பாத்திரங்கள் பற்றிய அடிப்படை அறிவு இவர்களிடம் இருக்கும். ஆனால், அதன் உள்ளார்ந்த தத்துவங்களையும் கேள்விகளையும் ஆழமாக சிந்தித்திருக்க மாட்டார்கள். இவர்களின் மனத்தில் மகாபாரதம் ஒரு பாறைக் கோட்டோவியம்போல் நிலைபெற்றிருக்கும். அதாவது, அது அசையாமல், ஒரே வடிவில் உறைந்து நிற்கும் நினைவாக இருக்கும்.
இந்த ஒப்பீட்டின் மூலம் நாம் உறுதிப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டியது மகாபாரதம் ஒரே கதையாக இருந்தாலும், அதை அணுகும் விதமே மனிதரின் சிந்தனை ஆழத்தையும் புரிதலையும் தீர்மானிக்கிறது என்பதைத்தான். ‘உப பாண்டவம்’ நாவல், இந்த மகாபாரதத்தைப் புதிய பார்வையில், சாதாரண மனிதர்களின் வாழ்க்கையோடு இணைத்து வாசகர்களுக்கு முன்வைக்கிறது. அதனால், மகாபாரதத்தை ஒரு பாறை ஓவியமாகப் பார்க்கும் வாசகரையும் பெருநதிபோல் அனுபவிக்கத் தூண்டும் படைப்பாக இந்த நாவல் விளங்குகிறது.
இந்தப் பத்திகளில் ஆசிரியர் மகாபாரதத்தைப் புரிந்து கொள்வதிலும், அதை வாழ்க்கையில் பயன்படுத்துவதிலும் உள்ள வேறுபாடுகளை மிக எளிய உவமைகளின் மூலம் விளக்குகிறார். முன்னதாகச் சொல்லப்பட்ட இரண்டு வகையான மனிதர்களின் மனநிலையையே இங்கு மேலும் ஆழமாக விவரிக்கிறார்.
முதல்வகையினர், மகாபாரதக் கதையை வெறும் ஒரு பழங்கதை அல்லது புராணமாக மட்டும் பார்க்காதவர்கள். அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கை இலக்குகள், நடத்தைகள், முடிவுகள் ஆகியவற்றில் மகாபாரதத்தின் விழுமியங்களை இயல்பாகவே இணைத்துக் கொள்கிறார்கள். தருமம், நீதி, பொறுப்பு, தியாகம், பொறுமை, மனிதநேய உணர்வு போன்ற பண்புகள் அவர்களது வாழ்க்கையின் அடிப்படையாக அமைகின்றன. மகாபாரதத்தில் வரும் தருமன், கிருஷ்ணன் போன்ற பாத்திரங்களின் செயல்களும் சிந்தனைகளும் இவர்களுக்குப் வழிகாட்டிகளாக இருக்கின்றன. அதனால், அவர்கள் வாழ்க்கையை உயர்ந்த லட்சிய நோக்கோடு வாழ முயல்கிறார்கள். மகாபாரதம் இவர்களுக்குக் கதையாக இல்லாமல், ஒரு வாழ்வியல் நூலாக மாறுகிறது.
இதற்கு மாறாக இரண்டாம் வகையினர் இருக்கிறார்கள். இவர்களும் மகாபாரதத்தை அறிந்தவர்கள்தான். ஆனால், அந்த அறிவு அவர்களது வாழ்க்கை நடைமுறையில் ஆழமாகப் பதிந்திருக்காது. அவர்கள் அன்றாட வாழ்வில் மகாபாரதக் கதாபாத்திரங்களையும் கதைக் கருத்துகளையும் பெரும்பாலும் எள்ளலுக்காகவோ, விமர்சனத்துக்காகவோ பயன்படுத்துகிறார்கள். ஒருவரின் செயலைக் கிண்டல் செய்ய “கர்ணன் மாதிரித் தானம்” என்று சொல்வதும், ஒருவரை விமர்சிக்க “துரியோதன மனசு” என்று கூறுவதும் இதற்குக் உதாரணம். இங்கு மகாபாரதம் ஒரு வாழ்க்கை வழிகாட்டியாக அல்ல; ஒப்பீடு செய்வதற்கான கருவியாக மட்டுமே பயன்படுத்தப்படுகிறது. பொதுமதிப்பீடு செய்யவும் சமூக விமர்சனத்தை வெளிப்படுத்தவும் மகாபாரதம் இவர்களிடம் பயன்படுகிறது.
இந்த இரண்டு வகையினருக்கும் இடையில் நிற்கும் ஒரு படைப்பாகத்தான் ‘உப பாண்டவம்’ நாவல் இருக்கிறது. இந்த நாவல், இரண்டு கரைகளுக்கு இடையில் ஓடும் நதியைப் போல எழுதப்பட்டுள்ளது. நதி என்பது அனைவருக்கும் பொதுவானது. அது ஒரு கரையைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, இரு கரைகளிலும் இருப்பவர்களுக்கும் பயனளிக்கிறது. அதுபோல, இந்த நாவலும் மகாபாரதத்தை வாழ்க்கை விழுமியமாகப் பார்க்கும் முதல்வகையினருக்கும், அதை சமூக விமர்சனக் கருவியாகப் பயன்படுத்தும் இரண்டாம் வகையினருக்கும் சமமாக உரையாடுகிறது.
ஒரு கரையில் அமர்ந்திருக்கும் முதல்வகையினர், இந்த நாவலைப் படிக்கும்போது மகாபாரதத்தின் ஆழமான வாழ்க்கைத் தத்துவங்களை மீண்டும் உணர முடியும். மறுகரையில் இருக்கும் இரண்டாம் வகையினர், தங்களுக்குப் பழகிய கதாபாத்திரங்களைப் புதிய கோணத்தில் பார்க்கலாம். இருவரும் அந்த நதியை ரசிக்கலாம், வியக்கலாம், தங்களுக்குத் தேவையான வகையில் பயன்படுத்தலாம், அதனருகில் சிறிது நேரம் இளைப்பாறலாம்.
ஆதலால், ‘உப பாண்டவம்’ நாவல் ஒரே வகை வாசகர்களுக்கானது அல்ல. மகாபாரதத்தை எப்படி அணுகினாலும், அந்த அணுகுமுறைக்கேற்ப அர்த்தம் தரும் ஒரு விரிந்த, திறந்த இலக்கியப் படைப்பாக இந்த நாவல் அமைந்திருக்கிறது என்பதே.
‘உப பாண்டவம்’ நாவலை வாசிக்கும் போது வாசகர்களில் உருவாகும் இரண்டு விதமான சிந்தனைப் போக்குகளை உணரமுடிகிறது. முன்னரே கூறப்பட்ட முதல்வகையினர் மற்றும் இரண்டாம் வகையினர் என்ற பிரிவே இங்கும் அடிப்படையாக அமைகிறது. ஆனால், இங்கு அவர்கள் நாவலை எவ்வாறு உள்வாங்குகிறார்கள், அதனால் அவர்களின் உள்ளத்தில் என்ன மாற்றங்கள் ஏற்படுகின்றன என்பதைக் கவனமாக எடுத்துரைக்கிறார்.
முதல்வகையினர் இந்த நாவலை வாசிக்கும் போது, அதில் காட்டப்படும் கதைமாந்தர்களின் வெளிப்படையான செயல்களை மட்டுமே கவனிப்பதில்லை. அவர்கள் அந்தக் கதைமாந்தர்களின் மனநிலைகளை, அந்த மனநிலைகளில் ஏற்படும் மாற்றங்களை, குழப்பங்களை, தயக்கங்களை, திடீர்த் தீர்மானங்களை எல்லாம் ஆழமாகக் கவனிக்கிறார்கள். ஒரே மனிதனுக்குள் ஏற்படும் நல்லதும் கெட்டதுமான எண்ணங்களின் ஊசலாட்டங்களை அவர்கள் உணர முயல்கிறார்கள். இவ்வாறு அவர்கள் காணும் மனநிலைகளை, தாம் ஏற்கனவே அறிந்துள்ள மகாபாரதக் கதாபாத்திரங்களோடு ஒப்பிட்டுப் பார்க்கிறார்கள்.
உதாரணமாக, ஒரு பாத்திரத்தின் தயக்கம் அவர்களுக்கு அர்ஜுனனின் மனக்குழப்பத்தை நினைவூட்டலாம். ஒரு பாத்திரத்தின் தியாகம், கர்ணனின் வாழ்க்கையை ஒத்ததாகத் தோன்றலாம். இவ்வாறு ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் போது, அவர்கள் தங்களுக்குள் உள் விவாதத்தை உருவாக்கிக் கொள்கிறார்கள். “இந்தச் சூழலில் அந்தக் கதாபாத்திரம் எடுத்த முடிவு சரியானதா?” “மகாபாரதத்தில் இதே போன்ற சூழலில் அந்தக் கதாபாத்திரம் என்ன செய்தது?” என்ற வினாக்கள் அவர்களது மனத்தில் எழுகின்றன.
சில நேரங்களில் இந்த விவாதம் வெளியில் சொல்லப்படாமல், அவர்களின் மனத்துக்குள் நடக்கும் உரையாடலாகவே அமைகிறது. இந்த உள் உரையாடல்களிலிருந்து அவர்கள் சில கருத்துகளை, சில வாழ்க்கைப் பாடங்களை எடுத்துக் கொள்கிறார்கள். அந்தப் பாடங்களைத் தங்களின் லட்சிய வாழ்வுக்கு உரமாக மாற்றிக் கொள்கிறார்கள். அதாவது, நாவல் அவர்களுக்கு ஒரு சிந்தனை உணவாகவும் வாழ்க்கை வழிகாட்டியாகவும் மாறுகிறது.
இதற்கு மாறாக, இரண்டாம் வகையினர் இந்த நாவலை வாசிக்கும் போது வேறொரு வகையான அனுபவத்தைப் பெறுகிறார்கள். இவர்களுக்கு மகாபாரதம் குறித்து ஒரு பொதுவான அறிவு இருக்கலாம். ஆனால், ‘உப பாண்டவம்’ நாவலில் வரும் புதிய கதைமாந்தர்கள் அவர்களுக்குப் புதுமையாகத் தோன்றுகிறார்கள். அந்தப் புதிய பாத்திரங்களைப் பற்றிச் சிந்திக்கத் தொடங்குகிறார்கள். அதே சமயம், தாம் முன்பே அறிந்திருந்த சில மகாபாரதக் கதாபாத்திரங்கள் இந்த நாவலில் மறுவிமர்சனத்துக்கு உள்ளாகும்போது, அவர்களது பழைய எண்ணங்கள் குலையத் தொடங்குகின்றன.
“இவரை இப்படியும் பார்க்க முடியுமா?” “இத்தனை நாளாக நினைத்தது தவறா?” என்ற வினாக்கள் அவர்களுக்குள் எழுகின்றன. இந்தச் சிந்தனையின் விளைவாக, அவர்களின் எள்ளல் உணர்வு மெதுவாக வளரத் தொடங்குகிறது. அந்த எள்ளல் சில நேரங்களில் சமூகத்தை நோக்கியும், சில நேரங்களில் மனிதர்களின் போலித்தனத்தை நோக்கியும் திரும்புகிறது. மகாபாரதக் கதாபாத்திரங்களை வைத்து மனிதர்களை விமர்சிக்கும் பழக்கம் இவர்களிடம் மேலும் கூர்மையாகிறது.
ஆதலால்தான் ‘உப பாண்டவம்’ நாவல் ஒரே மாதிரியான அனுபவத்தை எல்லோருக்கும் தருவதில்லை. ஒருவருக்கு அது வாழ்க்கையைச் சீர்தூக்கும் கண்ணாடியாக அமையலாம்; இன்னொருவருக்கு அது வினா எழுப்பும், எள்ளலைத் தூண்டும் விமர்சனப் படைப்பாக மாறலாம். வாசகரின் மனநிலைக்கும் புரிதலுக்கும் ஏற்ப, இந்த நாவல் பல்வேறு அர்த்தங்களை உருவாக்கும் என்பதே இந்தப் பத்தியின் மையக் கருத்தாகும்.
ஒரு விஷயத்தை ஆழமாகக் கவனித்தால்தான் அதில் உள்ள முரண்களையும் குறைகளையும் சுட்டிக் காட்ட முடியும். அதனால், எள்ளல் உருவாகுவதற்கு முன் விமர்சன பார்வை அவசியம். ஆனால், மகாபாரதத்தை அணுகும் விதத்தில் முதல்வகையினரும் இரண்டாம் வகையினரும் வேறுபடுகிறார்கள். முதல்வகையினர் மகாபாரதத்தை விமர்சன நோக்கோடு, வாழ்க்கையைச் சீர்தூக்கும் அடிப்படையாகத் தம் வாழ்நாள் முழுக்க சுமந்து செல்கிறார்கள். இரண்டாம் வகையினர் அதையே எள்ளல் நோக்கோடு, மனிதர்களின் போலித்தனங்களையும் சமூகத்தின் முரண்களையும் சுட்டிக்காட்டும் கருவியாகத் தங்கள் வாழ்வில் பயன்படுத்துகிறார்கள். இருவரும் மகாபாரதத்தைச் சுமப்பவர்கள்தான்; ஆனால், சுமக்கும் விதம் வேறுபடுகிறது.
இந்த ‘உப பாண்டவம்’ நாவலைத் தாங்கிப் பிடிப்பவை இரண்டு முக்கியத் தூண்களே!. முதல் தூண், கதைமாந்தர்கள் மற்றும் கதைநிகழ்வுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுத்தாளர் முன்வைக்கும் ஆழமான, கூர்மையான விமர்சனக் கருத்துகள். இந்த நாவலில் கதைகள் வெறும் சொல்லப்பட்டு விடவில்லை; அவற்றின் பின்னால் உள்ள மனித மனங்களும், சமூகச் சூழல்களும் விமர்சனமாக ஆராயப்படுகின்றன. இரண்டாம் தூண், கதைமாந்தர்களின் மனவோட்டங்களை அப்படியே நாவலின் வரிகளாக மாற்றியுள்ள எழுத்தாளரின் எழுத்துத் திறன். பாத்திரங்கள் பேசும் விதம், நினைக்கும் விதம், குழப்பமடையும் தருணங்கள் எல்லாம் வாசகருக்குப் நேரடியாக அனுபவமாகக் கிடைக்கின்றன.
கற்றோர் – கல்லாதோர் அல்லது படித்தவர் – பாமரர் என்ற இரண்டு எதிர்நிலைகளிலும் உள்ள வாசகர்களுக்கும் ஒரே நாவல் உவப்பாக, ரசிக்கத்தக்கதாக இருக்கிறது என்றால், அந்த நாவலின் மதிப்பு எவ்வளவு உயர்ந்ததாக இருக்கும்? இது சாதாரணமாக நிகழாத ஒன்று. எல்லோருக்கும் ஒரே நேரத்தில் பிடிக்கும் வகையில் எழுதுவது மிகக் கடினம். தமிழில் இப்படியான தன்மையுடன் எழுதப்பட்ட நாவல்கள் மிகக் குறைவு.
குறிப்பாக, தொல் கதைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதப்படும் மீட்டுருவாக்க நாவல்கள் இந்த வாய்ப்பை அதிகமாகக் கொண்டிருக்கின்றன. பழைய கதைகளைப் புதிய பார்வையில், இன்றைய மனிதர்களின் வாழ்க்கையோடு இணைத்து எழுத முடியும். ஆனால், அந்த வாய்ப்பை முழுமையாகப் பயன்படுத்தி எழுத முயன்ற எழுத்தாளர்கள் மிகக் குறைவு. அந்த வகையில், ‘உப பாண்டவம்’ சிறந்த முயற்சியாக மட்டுமல்ல, தமிழின் மிகச் சிறந்த மீட்டுருவாக்க நாவலாக அமைவுகொண்டுள்ளது.
ஒரு மீட்டுருவாக்க நாவலை உயரத்தில் தூக்கி நிறுத்துவது அதன் கதை சொல்லும் விதம்தான். ‘உப பாண்டவம்’ நாவலின் கதைகூறும் முறை மிகவும் சிறப்பானது. பழைய மகாபாரதக் கதையை அப்படியே சொல்லாமல், புதிய மொழியில், புதிய பார்வையில், ஆழமான உணர்வுகளுடன் சொல்வதால்தான் இந்த நாவல் இலக்கிய ரீதியாகவும் வாசக அனுபவ ரீதியாகவும் உயர்ந்த இடத்தைப் பெறுகிறது.
நாவலில் தூரதேசவாதி விரிந்த இந்திய நிலப்பரப்பில் பயணம் செய்கிறான். அவன் சாதாரணமாக நடந்து செல்லவில்லை; அவன் செல்லும் ஒவ்வொரு பாதையும் அவனை ஏதோ ஒரு வகையில் மகாபாரதத்தோடு தொடர்புடைய இடங்களுக்கே அழைத்துச் செல்கிறது. அவன் கால்கள் மண்ணில் பதியும்போது, அந்த மண் மகாபாரத நினைவுகளைத் தாங்கிய மண்ணாக இருக்கிறது. இந்தப் பயணம் வெளிப்படையாக இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடத்துக்குச் செல்லும் பயணமாக இருந்தாலும் உள்ளார்ந்த அர்த்தத்தில் அது மகாபாரத உலகுக்குள் செய்யும் பயணமாகும்.
அவன் சந்திக்கும் மனிதர்களும், பிற இன உயிர்களும், அவனைச் சூழ்ந்த இயற்கையும் அவனுக்குப் பல்வேறு தளங்களில் மகாபாரதக் கதைகளை நினைவூட்டுகின்றன. ஒரு மனிதரின் பேச்சு ஒரு கதாபாத்திரத்தை நினைவுபடுத்தலாம்; ஒரு விலங்கின் நடத்தையில் ஒரு பழங்கதை தெரிந்திருக்கலாம்; ஆறு, காடு, மலை ஆகிய அனைத்தும் மகாபாரதத்தில் நடந்த நிகழ்வுகளின் சாட்சிகளாக அவனுக்குத் தோன்றுகின்றன. இவ்வாறு, மகாபாரதம் வெறும் நூலுக்குள் இல்லாமல், நிலம், மனிதன், இயற்கை எல்லாவற்றிலும் ஊடுருவி நிற்கிறது.
இந்தப் பயணத்தில் அவன் அஸ்தினாபுரம் நோக்கிச் செல்ல விரும்புகிறான். அஸ்தினாபுரம் என்பது மகாபாரதத்தின் மையமாகவும் அதிகாரத்தின் சின்னமாகவும் விளங்கும் இடம். அப்போது படகோட்டி, அவனை நதியைக் கடக்கச் செய்து கரையேற்றுவதாகச் சொல்கிறான். ஆனால், நாவல் முடியும் வரை அந்தப் படகோட்டி அவனைக் கரையேற்றவில்லை. அவர்களின் பயணம் முழுவதும் நதியின் நீரோட்டத்திலேயே நடைபெறுகிறது. இந்த நிகழ்வு ஒரு முக்கியமான உவமையாக அமைகிறது. நதி என்பது தொடர்ச்சியான ஓட்டம், வாழ்க்கையின் போக்கு. கரை என்பது ஒரு முடிவு அல்லது இலக்கு. ஆனால், இங்கு இலக்கை விடப் பயணமே முக்கியமாகிறது.
அவன் கரையை அடையவில்லை என்றாலும், அவன் அஸ்தினாபுரத்தைப் பலமுறை வலம்வந்துவிடுகிறான். அதாவது, இடத்தை அடையாமல் இருந்தாலும், அதன் சுற்றியுள்ள அனைத்தையும் அனுபவிக்கிறான். மகாபாரதம் முழுவதுமாக நடந்த ஒட்டுமொத்த நிலப்பரப்பையும் அவன் சுற்றிவந்துவிடுகிறான். அதில் பெருநதிகள், அடர்ந்த வனங்கள், பள்ளத்தாக்குகள், மலைச்சிகரங்கள் போன்ற பல்வேறு நிலவியல் அமைப்புகள் அடங்குகின்றன. இது மகாபாரதத்தின் பரந்த பரப்பையும், அதன் பல்வேறு அடுக்குகளையும் சுட்டிக்காட்டுகிறது.
இவ்வாறு ஒரு பெருங்கற்பனை வெளிக்குள் வாசகரை அழைத்துச் சென்று, மகாபாரதத்தை விமர்சனக் கண்ணோட்டத்தோடும், மிகுந்த எள்ளலோடும் உணர்த்துகிறார் எழுத்தாளர். வாசகர் இந்தப் பயணத்தில் கலந்து கொண்டு, மகாபாரதத்தை புதிய கோணத்தில் பார்க்கத் தொடங்குகிறார். பயணம் முடிந்தபோது, அவர் பெரும் திகைப்புடனும் சிந்தனை சுமையுடனும் திரும்புகிறார்.
இதனால்தான், ‘உப பாண்டவம்’ நாவலின் வெற்றிக்கு அடிப்படையே இந்தத் தனித்துவமான கதைகூறும் முறை என்கிறேன். பழைய மகாபாரதக் கதையை நேரடியாகச் சொல்லாமல், பயண அனுபவமாகவும், கற்பனைப் பயணமாகவும் மாற்றியமைத்ததே இந்த நாவலைத் தனித்துவமானதும் மறக்க முடியாததுமான படைப்பாக மாற்றியுள்ளது.
‘மகாபாரதம்’ என்ற மாபெரும் தொல்கதையை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதப்பட்ட இந்த நாவலில் எண்ணற்ற கதைமாந்தர்கள் இடம்பெற்றிருந்தாலும், ஆசிரியருக்குப் பிடித்தவர்களாக மூன்று பேர் குறிப்பிடப்படுகிறார்கள். அவர்கள் மயன், சஞ்சயன், வெண்பசு வேண்டிய அந்தணர். இந்த மூவரையும் ஒரே கோட்டில் இணைக்கும் இரண்டு முக்கிய அம்சங்கள் உள்ளன. ஒன்று – அவர்கள் வஞ்சிக்கப்பட்டவர்கள்; மற்றொன்று – அவர்கள் தனியர்கள். இந்த இரண்டு பண்புகளும் இவர்களை மற்ற கதாபாத்திரங்களிலிருந்து வேறுபடுத்துகின்றன.
இந்த மூவருமே வெளிப்படையாகப் பெரும் அதிகாரம் கொண்டவர்களாகத் தெரியவில்லை. ஆனால், நாவலின் உள்கதையோட்டத்தில் இவர்கள்தான் ஊடுபாவாக, அதாவது கதையின் அடிப்படை நரம்புகளாகத் திகழ்கிறார்கள். இவர்களில்லாமல் மகாபாரதமும், அதனை அடிப்படையாகக் கொண்ட இந்த நாவலும் இயங்க முடியாது என்ற அளவிற்கு இவர்களின் பங்கு ஆழமானது.
மயன், மாயசபாவை அமைத்தவன். அந்த மாயசபா இல்லையென்றால், துரியோதனனின் அகந்தையும், அவமானமும், அதிலிருந்து உருவான பகையும் வேறுவிதமாக இருந்திருக்கும். மாயசபாவே குருகுல அரசியலில் ஒரு பெரும் திருப்புமுனையாக அமைகிறது. ஆனால், அந்த மாயசபாவை உருவாக்கிய மயன், அதன் பலனை அனுபவிப்பவன் அல்ல. அவன் தன் திறமையால் வரலாற்றை மாற்றுகிறான்; ஆனால், அந்த வரலாற்றில் அவன் ஒரு ஓரக்கதாபாத்திரமாகவே நிற்கிறான். இதுவே அவனது வஞ்சனை.
சஞ்சயன், திருதராஷ்டிரனுக்குப் போர்க்கள நிகழ்வுகளை தொலையுணர்ந்து உரைக்கும் மனிதன். அவன் இல்லையென்றால், குருசேத்திரப் போர் ஒரு அரசருக்குப் புலப்படாத இருளாகவே இருந்திருக்கும். போரின் ஒவ்வொரு தருணத்தையும் சொற்களாக மாற்றி, அரசரின் மனத்தில் பதியச் செய்பவன் சஞ்சயன். ஆனால், அவன் சொல்வதைத் தீர்மானிக்கும் அதிகாரம் அவனுக்கில்லை. உண்மையைச் சொன்னாலும், அதை ஏற்கவும் மறுக்கவும் அதிகாரம் கொண்டவன் வேறு. இதனால், அவனும் ஒரு வகையில் தனிமையானவனாகவும், வஞ்சிக்கப் பட்டவனாகவும் மாறுகிறான்.
மூன்றாவது பாத்திரம், வெண்பசு வேண்டிய அந்தணர். அவன் சொல் உச்சரித்து சூதாட்டத்தை நடத்தச் செய்கிறான். அந்த ஒரு சொல், ஓர் உச்சரிப்பு, மகாபாரதத்தின் பெரும் அழிவுக்கு விதையாகிறது. ஆனால், அவன் ஒரு கருவியாக மட்டுமே பயன்படுத்தப்படுகிறான். அவனது வாழ்க்கை, அவன் விருப்பம், அவன் நெஞ்சம்—all இவை கணக்கில் கொள்ளப்படவில்லை. அவனும் தனியனாக, வஞ்சிக்கப் பட்டவனாக நிற்கிறான்.
இந்த மூவரும் இல்லையென்றால் என்ன நடந்திருக்கும் என்று வாசகர் சிந்தித்தால், இந்த ‘உப பாண்டவம்’ நாவலுக்கு இவர்கள்தான் உண்மையான “துணைக்கால்கள்” என்பதை உணர முடியும். கட்டடத்தின் துணைக்கால்கள் வெளியில் தெரியாது; ஆனால், அவை இல்லையென்றால் கட்டிடம் நிற்காது. அதுபோலவே, இந்த மூவரின் பங்களிப்பு.
மகாபாரதத்தில் வரும் சில மீநிகழ்வுகள் (அசாதாரணமான, தர்க்கத்துக்குப் புறம்பான நிகழ்வுகள்) வாசகருக்கு குழப்பத்தை ஏற்படுத்தக் கூடியவை. ஆனால், அவற்றை ஏதோ ஒரு வகையில் அமைதிகொள்ளச் செய்யும் நுட்பம் எழுத்தாளருக்குக் கைவரப் பெற்றுள்ளது. அதாவது, வாசகர் “இது எப்படி சாத்தியம்?” என்று கேள்வி எழுப்பும் முன்பே, அந்த நிகழ்வை ஏற்றுக்கொள்ளும் மனநிலைக்கு அவர் இட்டுச் செல்லப்படுகிறார்.
இதற்கான சிறந்த உதாரணமாக ப்ரீதா (குந்தி) சம்பவம் சொல்லப்படுகிறது. குந்தி, நியோக முறையில் முதற்குழந்தையைப் பெற்றெடுக்கிறார். அதன் பிறகு, தாம் மீண்டும் கன்னியாதலைப் பெறுவது குறித்து சிந்திக்கும்போது, ஒரு அசரீரி குரல் ஒலிக்கிறது. இந்த இடத்தில் எழுத்தாளரின் நுட்பம் மிக அழகாக வெளிப்படுகிறது. “ஒரு தாய் எப்படிக் கன்னியாகக் கருதப்பட முடியும்?” என்ற இடர்ப்பாடு வாசகருக்குள் எழாதவாறு, அந்தக் குரல் செய்தி அமைக்கப்பட்டுள்ளது. குந்தியின் மனக்குழப்பத்தையும், சமூக நியதிகளையும், தெய்வ நம்பிக்கையையும் ஒன்றாக இணைத்து, இந்த நிகழ்வு இயல்பாக வாசகருக்குள் பதியச் செய்கிறார் எழுத்தாளர்.
முதன்மைக் கதைமாந்தரின் மனவோட்டத்தைப் பின்தொடர்ந்து வரும் வாசகர், அந்தக் கதைமாந்தர் எதிர்கொள்ளும் சாத்தியமற்ற சூழல்களில் மிரட்சியடையக் கூடும். ஆனால், அந்த மிரட்சியைத் தணித்து, அந்தச் சூழலை வெகு இயல்பாகக் கடந்து செல்லும்படி எழுத்தாளர் தன் எழுத்தின் வழியாக வாசகரை வழிநடத்துகிறார். இதுவே சிறந்த கதை சொல்லியின் தனித்த அடையாளம் என்பேன்.
கர்ணனின் பிறப்பு பற்றிய விவாதம் எடுத்துக் கொள்ளப்படுகிறது. கர்ணனின் பிறப்பை அறிந்தவர்கள் ஏன் மௌனம் காத்தனர்? அந்த ரகசியம் குந்தியின் வாயிலாகவே வெளிப்பட வேண்டும் என்பதற்காகவா? என்ற கேள்வி எழுகிறது. ஆனால், இதே நேரத்தில் சகுனி, பாண்டவர்கள் ஐவரின் பிறப்பைப் பற்றியும் கேள்வி எழுப்பிக் கொண்டிருந்தான். “பாண்டவர்கள் பாண்டுவின் மகன்கள் அல்ல; அவர்கள் குந்தியின் புத்திரர்கள்” என்று அவன் உரக்கக் கூறினான். இந்தக் குற்றச் சாட்டுகளை விதுரர் தன் சொற்திறத்தாலும், அறிவாலும் மழுங்கச் செய்துவந்தார். இந்த நுணுக்கமான அரசியல், வாதம், மௌனம், எதிர்வாதம் ஆகிய அனைத்தையும் எழுத்தாளர் குறிப்பிட்டுச் செல்கிறார்.
இதன் மூலம், ‘உப பாண்டவம்’ நாவல் மகாபாரதத்தை வெறும் கதைமாக அல்ல; மனித மனம், அதிகார அரசியல், வஞ்சனை, மௌனம், தனிமை போன்ற ஆழமான வாழ்க்கை உண்மைகளின் பிரதிபலிப்பாக முன்வைக்கிறது. அதனால்தான் இந்த நாவல் ஒரு சாதாரண மீட்டுருவாக்கமாக இல்லாமல், சிந்தனைக்கு உரமாகும் பெரிய இலக்கியப் படைப்பாக விளங்குகிறது.
இந்த நாவலில் வழக்கமான பாண்டவர்கள்–கௌரவர்கள் என்ற எதிர்முனை அமைப்பில் மட்டும் நின்றுவிடவில்லை. அதற்கு அப்பால், கதையின் ஓரங்களில் மறைந்து போன பல மனிதர்களையும் அவர்களது மனநிலைகளையும் மையமாகக் கொண்டதாக இது அமைந்துள்ளது. இந்த நாவலில் உப பாண்டவர்கள் மற்றும் உப கௌரவர்கள் இடம்பெற்றுள்ளனர் என்று கூறப்படுவது, பிரதான வீரர்களின் நிழலில் வாழும், அவர்களின் செயல்களின் விளைவுகளைச் சுமக்கும் மனிதர்களைக் குறிக்கிறது. பாண்டவர்களுக்கும் கௌரவர்களுக்கும் அருகில் இருந்தவர்கள், அவர்களுக்காகப் போராடியவர்கள், அவர்களின் முடிவுகளால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் ஆகியோரே இங்கு உப பாண்டவர்களாகவும் உப கௌரவர்களாகவும் வருகிறார்கள். மகாபாரதத்தில் பெரிதாகப் பேசப்படாத, உதிரிக் கதாபாத்திரங்களாகக் கருதப்பட்ட பலரும் இந்த நாவலில் இடம் பெறுகின்றனர். இதன் மூலம், ஒரு பெருங்கதையின் பின்புறத்தில் நிற்கும் சிறிய மனிதர்களின் வாழ்க்கையும் எவ்வளவு முக்கியம் என்பதை எழுத்தாளர் உணர்த்துகிறார்.
இந்த நாவலை வாசகர்கள் சஞ்சயனின் மனநிலையில் இல்லாமல் அணுகுவது எளிதல்ல என்றே தோன்றுகிறது. சஞ்சயன் என்பது போர்க்களத்தில் நடக்கும் அனைத்தையும் பார்த்து, உணர்ந்து, அதைச் சொற்களாக மாற்றி சொல்லும் மனிதன். அவன் போரில் நேரடியாகப் பங்கேற்கவில்லை; ஆனால், போரின் ஒவ்வொரு வெற்றியும் தோல்வியும் அவன் மனதில் ஆழமாகப் பதிகிறது. அதுபோலவே, ‘உப பாண்டவம்’ நாவலை வாசிப்பவர் நேரடியாக நிகழ்வுகளில் கலந்துகொள்ளாமல், ஒரு சாட்சியாக, ஒரு பார்வையாளராக, உள்ளார்ந்த உணர்வோடு வாசிக்க வேண்டும்.
இந்த நாவலின் முக்கியமான கருத்தாக, எல்லா வெற்றிகளுக்குப் பின்னாலும் ஒளிந்திருக்கும் வெறுமை சுட்டிக்காட்டப்படுகிறது. குறிப்பாக, வெற்றி பெற்றவர்களுக்கே தெரியும் அந்த வெறுமை மிக முக்கியமானது. போரில் வென்றாலும், அதிகாரத்தை அடைந்தாலும், அதற்குப் பின்னால் நிற்கும் மனிதனின் மனத்தில் ஒரு காலியிடம் உருவாகிறது. இழப்புகள், தியாகங்கள், உயிர்ப்பலி ஆகியனவற்றின் நினைவுகள் அந்த வெற்றியின் மகிழ்ச்சியை முழுமையாக அனுபவிக்க விடுவதில்லை. இந்த ஆழமான உணர்வை ‘உப பாண்டவம்’ நாவல் வழியாக எழுத்தாளர் வாசகர்களுக்குக் காட்டுகிறார்.
நாவலில் வரும் தூரதேசவாசி மற்றும் அவரின் பயணம், இந்த உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தும் முக்கியமான கதைநுட்பமாக அமைகிறது. அந்தப் பயணம் வெளிப்படையில் இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடத்துக்குச் செல்லும் பயணமாக இருந்தாலும், உள்ளார்ந்த வகையில் அது மகாபாரதம் முழுவதையும் சுற்றிவரும் மனப்பயணம். அந்தப் பயணத்தை வாசகர்கள் சஞ்சயனைப் போல, அமைதியாகக் கவனித்து, ஒவ்வொரு நிகழ்வையும் மனதில் பதிய வைத்து, அதன் அர்த்தத்தை உணர்ந்தால் மட்டுமே முழுமையாக உள்வாங்க முடியும்.
இதனால், ‘உப பாண்டவம்’ ஒரு சாதாரணமாக வாசித்து முடித்துவிடும் நாவல் அல்ல. அது வாசகரிடம் ஒரு குறிப்பிட்ட மனநிலையையும் பொறுமையையும் உணர்ச்சி ஆழத்தையும் எதிர்பார்க்கிறது. சஞ்சயனைப் போல நின்று பார்த்தால், இந்த நாவல் மகாபாரதத்தின் பிரம்மாண்டத்தின் பின்னால் மறைந்திருக்கும் மனித வெறுமையையும் வாழ்க்கையின் மெல்லிய உண்மைகளையும் நமக்குத் தெளிவாக உணர்த்துகிறது.
(உப பாண்டவம் – நாவல், எஸ். ராமகிருஷ்ணன், தேசாந்திரி பதிப்பகம், சென்னை. விலை ரூபாய் 375.00)
– – –