நினைத்து நினைத்து ஏங்கி ஏங்கி உருகி உருகித் தன்னிலே திளைக்கும் இருமனங்களைப் பற்றிய பேரழகுக் காதல் கதையே ஜெயமோகனின் ‘அந்த முகில் இந்த முகில்’ நாவல்.
கறுப்பு-வெள்ளை காலக்கட்டத்தில் திரைப்படத்துறையே இந்த நாவலின் கதைக்களம். திரைப்பட உருவாக்கத்தின் பின்னால் உள்ள பல நூறு கைகளின் உழைப்பைப் பற்றிய சித்திரமும் அவற்றால் பலர் அடையும் பொருளாதார வளமும் சிலர் பெறும் தன்மானமிழப்பும் இணைந்து இந்த நாவலை யதார்த்த வகை நாவலாக மாற்றிவிடுகின்றன.
திரைப்படத் துறையில் துணைநடிகர்களைப் பற்றிக் குறிப்பாகப் பெண்களின் நிலை குறித்துக் கூர்மையான விமர்சனத்தை இந்த நாவல் முன்வைத்துள்ளது. அக்காலக்கட்டத்தில் நடிக-நடிகையரைக் ‘கூத்தாடிகள்’ என்று ஏளனமாகக் குறிப்பிடும் வழக்கம் இருந்தது. பிற்காலத்தில் அது மாறியது. ஆனால், திரைத்துறையைச் சார்ந்த பெண்கள் பற்றிய பார்வையில் எந்த மாற்றமும் ஏற்படவில்லை. இந்த நாவல் திரைத்துறைப் பெண்களின் வாழ்க்கைப் பாடுகளை ஒளிவின்றிக் காட்டிச் செல்கிறது.
காதல் என்றால் என்ன? அது இரு மனங்கள் ஒன்றை ஒன்று நோக்கி ஏங்கும் போது பிறக்கும் மெலிதான அலைவா? அல்லது இரண்டு உயிர்களின் நெஞ்சுக்குள் நிற்கும் ஒளிரும் வெப்பமா? அல்லது சொல்ல முடியாத ஒரு துடிப்பு, தொட முடியாத ஒரு முகில் போல பறந்து நிற்கும் விருப்பமா?
ஜெயமோகனின் “அந்த முகில் இந்த முகில்” நாவலில் காதல் இவற்றை எல்லாம் தாண்டிய ஒன்று. இரு மனிதர்கள் ஒருவருக்கொருவர் நினைத்து உருகி உருகி தன் உள்ளத்தைத் தானே கழுவிக்கொள்ளும் மென்மையான உணர்வின் பேரழகை இந்த நாவல் சொல்லுகிறது.
திரைப்படத் துறையினரின் உழைப்பு, பொதுமக்களின் பார்வை, சமூகத்தின் குற்றச்சாட்டுகள், பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் அவமானங்கள், கலைஞர்களின் உள்ளக்குமுறல் என எல்லாவற்றையும் ஊடுருவிக் கடந்து பிறக்கும் மனக்காதல் இங்கு உயிர்ப்பெறுகிறது.
கறுப்பு-வெள்ளை காலக்கட்டம்— ஒளியே ஒரு கலை, நிழலே ஓர் உயிர் திரைக் குடும்பம் ஓர் உலகம். அதில் பணிபுரியும் ஒவ்வொருவரும் ஒரு கனவு வீரர். அந்தக் காலத்தில் திரைப்படம் என்பது வெறும் காட்சி அல்ல; கனவு, போராட்டம், ஊதியத்தோடு வரும் அவமானங்கள் என எல்லாமே கலந்து இருந்த ஓர் ஒப்பற்ற வாழ்வு. அதற்குள்தான் ஜெயமோகன் தனது கதாபாத்திரங்களை நுழைக்கிறார்.
திரைப்பட உருவாக்கத்தில் பின்னால் இயங்கும் நூற்றுக்கணக்கான கைகள் உண்டு. ஒளிப்பதிவாளர், மேக்கப் மேன், உதவி இயக்குநர்கள், வழுக்கி விழும் ஒலிக் கம்பிகள், தவறாமல் ஓடி வரும் செட்டுப்பிள்ளைகள்— ஒவ்வொருவருக்கும் தனிப்பட்ட கதைகள் உண்டு.
இந்த அனைத்தையும் பின்னணியாக வைத்துக்கொண்டு, ஒரு நெஞ்சின் வலியும் ஒரு பெண்ணின் போராட்டமும் ஓர் ஆணின் ஏக்கமும் ஓர் அக உலகத்தில் மலருகிறது. இது கண்ணுக்குத் தெரியாத, கைகளால் தீண்ட முடியாத மனக்காதல்.
திரைத்துறையில் உள்ளோரின் அழுகையும் துன்பமும் யாருக்கும் தெரியாது. திரை மீது தோன்றும் ஒரு நடிகரின் அல்லது நடிகையின் சிரிப்புக்குப் பின்னால் எத்தனை இரவுகள் அவர்கள் கண்ணீர்ச் சிந்தி கழிந்திருப்பார்கள் என்பதும் யாருக்கும் தெரியாது. குறிப்பாகப் பெண் நடிகையர், துணை நடிகையர். அந்தப் பெண்களின் நிழல்வாழ்வை ஜெயமோகன் மிக நேர்மையாகக் காட்டுகிறார். அது கண்ணுக்குத் தெரியாத கொந்தளிப்பு. ஒவ்வொரு காட்சியின் பின்னும் மனக்காயம்.
இத்தகைய சூழலில்தான் நாவலின் நாயகி ஸ்ரீபாலா வாழ்கிறார். அவர் காதல் வேண்டும் என விரும்பவில்லை. அவர் அன்பு கேட்கவில்லை. அவர் ஏக்கம் கொள்ளவும் இல்லை. ஆனால், அவள் பார்க்கும் தையற்காரர் ராமாராவ் அவளின் உள்ளத்தை மென்மையான இசையைப் போலத் தொட்டு விடுகிறான். அது காதலா? அல்லது ஏக்கம்தான் காதலாக மாறுகிறதா? நாவல் இதற்கெல்லாம் மென்மையான பதிலைத் தருகிறது.
இனிப்புக் கட்டியை எந்தப் பக்கத்திலிருந்து கடித்தாலும் ஒரே இனிப்புத்தான். காதலும் அதுபோலவே. ஆனால், இந்த நாவலின் காதல் வேறு. இவர்கள் இருவரும் அந்த இனிப்பைக் கடிக்க விரும்பவில்லை. அவர்கள் விரும்புவது அதன் கற்பனையான சுவை மட்டுமே. அந்த இனிப்பின் வாசனையை மாத்திரம் நுகர்ந்து “இதுவே போதும்” என்று உணரும் நெஞ்சங்களே அவர்களுடையவை. அதுவே இவர்களின் காதல்.
அவர்கள் சேர்ந்து வாழ விரும்பவில்லை. அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் தொட விரும்பவில்லை. உறவு, உடல், சொந்தம்—இவற்றில் எந்த ஒன்றையும் தங்களுக்குள் வர மனது வைத்துகொள்ளவில்லை. அவர்கள் இருவரும் ஒரே உணர்வு— “மனம் மட்டும் கூடட்டும்… அதில் திளைத்தால் போதும்.”
இது காதலின் மிக உயர்ந்த வடிவம். உடல் அங்கே இல்லை. ஆர்வம், ஆசை, உரிமை—எதுவும் அங்கே இல்லை. வெறும் மெல்லிய விருப்பம். வெறும் வருத்தத்தின் இனிப்பு. ஒரு நினைவின் நடனம்.
ஜெயமோகனின் ஸ்ரீபாலாவும் ராமாராவும் “கூடி வாழவேண்டும்” என்று விரும்பவில்லை. அது சாதாரண காதல் ஜோடிகளைப் போன்றது. ஆனால் இவர்கள்? அவர்களின் காதல் நிலம், காற்று, நேரம் கொண்ட எல்லைகளையும் மீறி செல்கிறது. இது ‘காதல்’ என்ற சொற்கே ஒரு புதிய அர்த்தம் தருகிறது. உடலை விட்டு ஓடிப் போய் மனம் மட்டும் சேர்ந்து ஒருவரை ஒருவர் நினைத்துக்கொண்டு நெஞ்சை உருகவைத்துக் கொள்வது…இதுதான் இவர்கள் விரும்பும் காதல்.
இப்போது உலகம் காதலின் பெயரில் எத்தனை உறவுகளையும், உரிமைகளையும், துன்பங்களையும் உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறது. ஆனால், இந்த நாவலின் இரு மனங்கள் காதலை மிகச் சுத்தமாகவும் குற்றமற்றதாகவும் வைத்துக் கொள்கின்றனர்.
கருவேல மரத்தில் மழைத் துளி விழுந்து சறுக்கிப் போகும் சத்தம் போல, அவர்களின் காதல் மென்மையானது, குறுகியது, ஆனால் நிரந்தரமானது.
காதல் நாவலின் இறுதியில் வருகிற கதாபாத்திரம்— ஜானகி. தூய்மையான பனி போலவும் அன்பால் உருகும் பால் போலவும் அமைதி, கருணை, எளிமை ஆகியவற்றால் சூழப்பட்ட இல்லத்தலைவி. அவர் நாயகனின் வாழ்க்கையில் தோன்றும் போது ஸ்ரீபாலா என்ற பெண்ணின் நினைவு அங்கிருந்து மெதுவாக மங்குகிறது.
ஜானகி தன் கணவர் ராமாராவைத் தனது கருணையால், அன்பால், பொறுமையால், அமைதியால் மீட்டெடுக்கிறாள். அவர் கணவன் மீண்டும் வாழ்கிறான், மீண்டும் நிமிர்கிறான், மீண்டும் சிரிக்கத் தொடங்குகிறான். இது பெண்களின் அன்பின் ஆற்றல்.
அவர் ஸ்ரீபாலாவைப் போட்டி போடுவதில்லை. அவர் வெல்ல முயலுவதில்லை. அவர் சமூகவியல் சொற்களால் சிக்காமல், ஒரு பெண்ணின் மென்மையால் மட்டுமே கதையை மாற்றுகிறார். அவரது வருகை ஒரு பெரிய திரைச்சீலை போல் ஸ்ரீபாலாவின் நினைவை மறைத்துவிடுகிறது.
அப்பொழுது ராமாராவ் பல ஆண்டுகள் மனத்தில் தாங்கி வந்த ‘கற்பனை இனிப்புக்கட்டி’யின் சுவையை மறந்து ஒரு புதிய வாழ்வை கற்றுக் கொள்கிறான்.
இந்த நாவல் காதலை மட்டுமல்ல, திரைப்பட உலகையும் காண்பிக்கிறது. அரசியலும், பணமும், காமமும் கலந்த ஓர் உலகம் அது. ஒரு சின்ன உதவியாளர் தோல்வியடைந்தாலே வேலை போகும் உலகம். ஒரு துணை நடிகைக்குப் பேச முடியாத அவமானங்கள் வாரி வாரி வரும். அத்தகைய வலிகளால் ஆன கட்டுமானத்தில் ஜெயமோகன் தனது கதாபாத்திரங்களை நடக்க வைக்கிறார்.
அவர்கள் மனத்தில் காதல் ஒரு துடிப்பைப் போல இருக்கிறது. ஆனால், அதை நிஜமாக்க முயற்சி செய்யவில்லை. அது அவர்களது உள்ளத்தில் மட்டுமே வாழும். இந்த விதமான காதலை எழுத ‘நயம்’ தேவை. ஜெயமோகன் அதைத் தேர்ந்த தையற்காரன் போல நூல் நூலாகப் பின்னுகிறார்.
இந்த நாவல் கற்பனைக்காக எழுதப்பட்டது போல அல்ல. இதன் உள்ளே ஓர் ஆழமான செய்தி இருக்கிறது. காதலை உடலோடு இணைத்து பார்க்க வேண்டாம். காதல் என்பது மனத்திற்குள் உருவாகும் ஒளி. அந்த ஒளியை கையில் பிடிக்க முடியாவிட்டாலும் அது நெஞ்சை நிறைத்துவிடும்.
ஜெயமோகன் உறவின் மென்மையையும் பெண்மையின் கண்ணீரையும் ஆணின் மனக்குழப்பத்தையும் திரைத்துறையின் போராட்டத்தையும் ஒரே திரைச்சீலையில் வரைந்து சென்றுள்ளார். அசோகமித்திரனின் “கரைந்த நிழல்கள்” போல, இந்த நாவலும் திரைப்படத் துறையின் நிழல்களைப் புகைப்படத்திற்குப் புறம்பாகக் காட்டுகிறது.
“அந்த முகில் இந்த முகில்” — இரண்டு முகில்கள். இரண்டும் ஒரே வானத்தில். ஒரே மனப்பாலைவனம் மீது. ஆனால், ஒன்றும் ஒன்றைத் தொடாது. அந்த நெருக்கத்தை விரும்பியே, அந்தத் தொலைவைப் பேணியே
அவர்கள் வாழ்கின்றனர். இதுதான் இந்த நாவலின் உச்சம். காதல் எப்போதும் சேர்வதல்ல. சில காதல்கள் சேராமலே அழகாக இருக்கும். சேராமலே, தொட்டு விடாமலே, மனம் ஓர் ஓசையைக் கேட்டு, உள்ளங்கையில் வெப்பத்தை உணர்ந்து, ஏக்கத்தில் திளைக்கிறது. அதுபோலவே இந்த நாவலின் இரு மனங்கள். அவை காதலின் உயர்ந்த வடிவங்கள் — உடலைத் தேடாத காதல், உரிமையை நாடாத காதல், மனத்தை மட்டும் தழுவும் காதல். காதல் மட்டுமே கால்பாவிய காதற்கதையைக் கொண்டது இந்த நாவல்.
(அந்த முகில் இந்த முகில் (நாவல்), ஜெயமோகன், விஷ்ணுபுரம் பதிப்பகம், கோயம்புத்தூர், இந்தியா. பக்கங்கள்- 199, விலை – ரூ.250. இரண்டாம் பதிப்பு.)
– – –