தீக் கிழித்த நாள்கள்

1983 ஜூலை 23. சனிக்கிழமை மாலையில் யாழ்ப்பாணம் நகரம் சற்றே அமைதியாகத்தான் இருந்தது. பரபரப்பாக இருந்த நகரத்தின் சுவாசம் மெல்லத் தாழ்ந்து கொண்டிருந்தது. அன்றிரவு ஒரு புண்பட்ட பக்கவாதம் போல் தமிழரின் வரலாற்றில் மாறியது.

யாழ்ப்பாணம்–மல்லாகம் சாலையில், விடுதலைப் புலிகளின் சிறிய குழு, ஒரு ரகசிய நடவடிக்கைக்குத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தது. அவர்கள் குறி இலங்கை இராணுவ வாகனம். அந்த வாகனத்தில் 13 இராணுவத்தினர் பயணம் செய்தனர். அவர்களுள் யாரும் தங்களது சிரிப்புகளுக்குப் பின்னால்தான் பெருங்கோர முடிவு ஒளிந்திருப்பதைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை.

“இது எங்களுக்கான பதில்… எங்கள் நாட்டுக்காக, எங்கள் மரணங்களுக்குப் பதிலடி!” என்று கமாண்டர் ரவீந்திரன் தீவிரமாகச் சொன்னார்.

அழகாயிருந்த அந்த மாலை, ரத்தமாய் மாறியது. வெடிக்கும் சத்தம், துப்பாக்கிச் சத்தம், இரத்தமும் துடிப்பும் ஒரே நேரத்தில் நிலத்தில் விழுந்தன.

இராணுவ வாகனம் தீக்குச்சியாய் மாறியதும், நாடு முழுக்க ஒரு பறவைக்கூட்டம்போல் செய்தி பரவியது – “13 சிங்கள இராணுவ வீரர்கள் தமிழரால் கொல்லப்பட்டனர்!”

கொழும்பு. ஜூலை 24 காலை. வெளிச்சம் இருந்தாலும் அரசியல் இருட்டில் முழுக்க மூழ்கி இருந்தது. அரசின் உள்ளார்ந்த வன்முறைத் தூண்டல்கள், பத்திரிகைகள் எழுப்பிய வேகமான அருவருப்புகள், பொய்யான நம்பிக்கைகள் என இவை அனைத்தும் இணைந்து மக்கள் மனத்தை நரகமாக மாற்றின.

“தமிழர்கள்தான் இதற்குப் பொறுப்பு! இவர்கள் நாட்டைப் பிரிக்கப் பார்க்கிறார்கள்!” என்றனர் அரசியல்வாதிகள் சிலர்.

கொழும்பு பேருந்து நிலையத்தில் பேருந்துகள் தீயிடப்பட்டு அழிந்தன. பட்டதாரி மாணவனான சிவலிங்கம், அந்தநேரம் தனது உறவுகளுக்காகப் பேருந்தருகில் காத்திருந்தான். சிறிது நேரத்தில் மாபெரும் கூட்டம் வந்தது. அவர்களிடம் கத்திகள், எரிபொருட்கள், தீப்பெட்டிகள் ஆகியன இருந்தன. “இவனும் ஒரு தமிழன்தான்!” என்று சத்தமிட்டு, அவனை இழுத்துச் சென்றார்கள்.

அந்த இரவுக்குள் நூற்றுக்கணக்கான தமிழர் வீடுகள் எரிந்தன. பெண்கள் கத்தியால் காயமடைந்தார்கள், குழந்தைகள் புகையால் மூச்சுத்திணறினர். சிவலிங்கம் கண்ணீர் விட்டபடியே, அருகிலுள்ள வீட்டின் கதவைத் தட்டினான். 

உள்ளிருந்து வந்த ஒருவர், “இங்கே ஒளியுங்கோ. வேகமாக!” என்று அவரை உள்ளே இழுத்தார்.

முன்னாள் அரச அதிகாரி அமரதுங்க, தன்னுடைய பங்காளி குடும்பத் தமிழர்களுடன் பிழைத்துக் கொண்டிருந்தவர். எப்போதும் நீதியின் பக்கம் நிற்பவர். ஆனால், இந்தக் கலவரக் காலத்தில் அவர் ஏமாற்றத்தால் மயங்கினார்.

“என்னங்க, நீங்கள் தமிழர்களுக்காக ஆதரவு தெரிவிக்கிறீர்களா?” என அவரிடம் கேட்டார் அண்டை வீட்டார்.

“நான் மனிதனுக்காக நின்றிருக்கிறேன். இனத்துக்காக அல்ல” என்றார் அவர்.

அந்த வாரத்தில் அவருடைய கடை எரிக்கப்பட்டது. அவரும், அவர் கிழவியும் அஞ்சியபடியே ஊரைவிட்டு வெளியேற வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது.

“எதற்காக நாம் இந்த நாட்டை நேசித்தோம்?” என்ற வினா, அவருடைய மனத்தில் ஓர் ஆயிரம் முறை சுழன்று உருண்டது.

கிழக்கு மாகாணத்தில், சிறிய கிராமம் ஒன்றில் வாழ்ந்திருந்த மூதாட்டி குலசுமி, அந்த நாள்களில் தன் பேரக்குழந்தைகளோடு ஒளிந்து கொண்டிருந்தாள். வீட்டுக்குள் அவர்கள் வாயையும் மூடியிருந்தனர், மனத்தையும் மூடியிருந்தனர்.

அந்தக் கிராமத்தில் வருகிற ஒவ்வொரு சப்தமும் மரண ஓலமாகவே கேட்டது. இரவு வந்ததும் தீயும் வந்தது. அவள் வீடு எரிக்கப்பட்டது. ஆனால், குலசுமி மட்டும், பேரன்களை வெளிச் சுவருக்குள் மறைத்து வைத்திருந்ததால் தப்பினர். அவளோ தெருவில் ஓடியதால் தப்பினாள். ஓடிக்கொண்டே அவள், “இந்த நாட்டில் பிறந்தது என் பாவமா?” என்று தனக்குள்ளேயே கேட்டுக் கதறினாள்.

ஜனவரி 1984 – ஆறு மாதங்கள் கடந்தும், நாடு இன்னும் அந்தத் துயர்வலியில்தான் இருந்தது. சிலர் நாடு விட்டுப் போனார்கள். சிலர் நாட்டையே வெறுத்தார்கள். சிலர் துயரத்தில் களையிழந்தனர்.

தனோஜன், தன் அப்பாவையும் தங்கையையும் இழந்து, தற்போது இந்தியாவில் புலம்பெயர்ந்தோர் முகாமில் அடைக்களமாகி, சிறு நாடகக் குழுவில் இணைந்திருந்தான். அவரின் புதிய நாடகத்தின் தலைப்பு: “தீக் கிழித்த நாள்கள்”. அந்த நாடகத்தின் கடைசி வசனம் – “நீ கொன்றாய்; நானும் கொன்றேன். ஆனால், இருவரின் கண்ணீர் ஒரே அளவுக்கு உப்பாகவே இருந்தது.”

2010, யாழ்ப்பாணம். பழைய சாலை அருகே, தற்போது நினைவுச்சின்னமாக்கப்பட்ட ஒன்றின் அடியில் எழுதப்பட்ட வாசகம் – “இங்கே அழிந்தவர்கள் இனத்தால் அல்ல, வெறுப்பால் மரணமடைந்தார்கள். இனி, வெறுப்பே இல்லை என்பதே எங்களின் உறுதி.”

தனோஜனும் சிவலிங்கமும் குலசுமியின் பேரன்களும் அந்த நினைவுச் சின்னத்துக்கு அருகில் நின்றனர். அவர்கள் தங்களின் எதிர்காலம் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கான கதையை எழுதத் தயாராக இருந்தனர்.

2011 – திருகோணமலை. மழைநீர் படிந்த வாசலில், பழைய ஸ்கூட்டரில் பயணித்து வந்தான் சிவலிங்கம். பக்கவாட்டில் ஒரு கருப்புப் பை. அதற்குள் சில பழைய புகைப்படங்கள், 1983ஆம் ஆண்டின் பத்திரிகையின் சில முதன்மைக் கட்டுரைகள் மற்றும் தன் அம்மாவின் சாவுச் சான்றிதழ் ஆகியன இருந்தன.

அவன் தற்போது ஒரு சமூக ஊடகவியலாளராக இருந்தான். யாரும் பேச விரும்பாத காயங்கள் மீதான வினாக்களை முன்வைக்கும் மனநிலையை வளர்த்தவன். அவனது பயணம் இப்போது ‘புதுமை’ தேடும் பயணமாக இருந்தது.

“வணக்கம்!” என ஒரு குரல். இது புதிய குரல் அல்ல. ஆனால், பழையது போல் வலியுடையதும் இல்லை.

அது தனோஜன்!

“அதோ, என் நாடகத்துக்கான புதிய கதை தயார்” என்று சொல்லிக் கொண்டே அவன் இரண்டு கோப்புகளைச் சிவலிங்கத்திற்கு கொடுத்தான்.

“நாம் 1983இல் இழந்தது எதை?” என்று கேட்டான் தனோஜன். அதற்குரிய பதிலாக எல்லோருக்குள் பலவிதமான பதில்கள் முட்டிமோதின.

அவர்களது திட்டம் யாழ்ப்பாணத்தில் ஒரு திறந்த மேடை நாடகத்தை நடத்துவதே. அதன் பெயர் – மறைந்த நினைவுகள். அந்த நாடகத்தில், ‘1983 ஜூலை 23 முதல் அதன் பின்நிகழ்ந்த துயரங்களை, உணர்வுகளோடு மீட்டெடுக்கும் முயற்சி இருக்க வேண்டும்’ என்பதுதான் அவர்களின் நோக்கம்.

முகாம்களில் பிறந்த நந்தினி, குலசுமியின் பேரனின் மகள். இப்போது ஒரு சட்ட வழக்கறிஞராக, இடம்பெயர்ந்த தமிழர்களுக்காக வழக்கு நடத்தும் முக்கியமான நபராக விளங்குகிறாள். அவள், “நீங்கள் வெறுப்பை ஓர் ஆயுதமாகக் கொண்டு வளர்ந்தீர்கள். ஆனால் நாங்கள் அதே வெறுப்பைச் சிந்தனையாக மாற்றினோம்” என்றாள். அவளும் அந்த நாடகக் குழுவில் சேர்ந்தாள். அவளது கதாபாத்திரம் – ஒரு சிறுமி, தன் வீட்டை இழந்த பின்னும் மீண்டு வர முயற்சி செய்பவள்.

அரசியலோடு பின்னிய போராட்டங்கள் இன்னும் நாட்டில் நிறைவடையவில்லை. ஒரு புதிய அரசியல் இயக்கம், தமிழருக்கான உண்மையான வரலாற்று நியாயத்தைக் கேட்க முனைந்தது. இவர்கள் வழியில் வந்தது – சாதிபேதம், இனவெறி, வெறுப்பின் அரசியல் அற்ற ஒரு நிலைப்பாடு. மக்களின் மனங்களில் இன்னும் மறையாத நிழல்கள் இருந்தாலும், சிறு ஒளி தெரிவதாக இருந்தது.

இவர்களின் இந்த நாடகம், தேசியக் கலை விழாவில் தேர்வாகி நாடு முழுக்கப் பயணிக்க அழைப்பு பெற்றது. அதற்காகப் புதிய பதாகைகள் தயாரிக்கப்பட்டன.

“வெறுப்பால் தீக்கிழிந்த நாள்கள் – மீண்டும் பசுமையாய் வளர்கிறதா?”

அந்த வினாவிற்கான பதில், நாடகத்தின் கடைசி வசனத்தில் இருந்தது: “இறந்த நாளின் கனலை, இன்று நமக்கே விளக்காக மாற்ற முடியும்.”

யாழ்ப்பாணம், 2011 டிசம்பர். “மறைந்த நினைவுகள்” நாடகத்தின் முதல் வெளியீடு. மேடையின் மையத்தில் நின்றது ஒரு சிறிய இரும்புத் தூண் – அதன் மீது தொங்கியிருந்தது எரிந்த வீடு போன்ற ஓர் அமைப்புக் கட்டமைப்பு. வெளிச்சங்கள் குறைந்து, இசை மெதுவாக எழுந்தது. அந்த இசை தீயாக இல்லாமல் தென்றாகவே எழுந்தது. 

தனோஜன் தனது கதாபாத்திரத்தில் – ஒரு 1983 காவல் அதிகாரி. அவனது வசனம்: “மன்னிப்பு என்பது அடிமைத்தனமில்லை. அது துணிச்சல். ஆனால், நாங்கள் அந்த துணிச்சலைக் காணவில்லை.”

மிகுந்த அமைதியுடன் வலம் வந்தது மேடை. மக்கள் சுவாசிக்க மறந்தனர் போலும். ஒவ்வொரு பாத்திரமும் 1983-இல் காயமடைந்த ஒருவரது நினைவுகளை விவரித்தது. நந்தினியின் கதாபாத்திரம், ஒரு சிறுமியின் உணர்ச்சிமிக்க கதையைப் பகிர்ந்தது: “என் வீட்டின் கதவுகள் எரிந்து போனது உண்மைதான். ஆனால், என் நெஞ்சின் கதவுகள் மட்டும் இன்னும் திறக்கவேயில்லை.”

நாடகம் முடிந்ததும், சிலர் எழுந்து நின்று அமைதிகாத்தனர். சிலர் அழுதனர். ஒரு முதியவர் மேடையின் பக்கம் வந்து கைகளை ஜெயமாக உயர்த்தினார்: “நாங்கள் இதை மறக்கவே மாட்டோம். ஆனால், இதேபோன்று மறைக்கவும் கூடாது.”

சிறுவர்கள், மாணவர்கள், சிங்கள நண்பர்கள், பழைய படைவீரர்கள், எல்லோரும் அந்த மண்டபத்தில் கண்ணீரோடு நின்றனர். இதுதான் உண்மையான சாட்சியம் – கலை உண்மையை எடுத்துச் சொல்லும்போது அதன் தாக்கம் எந்த ஆட்சி, எந்தச் செய்தியும் செய்ய முடியாத அளவு ஆழமாகத் தொழிற்படும்.

அடுத்த நாள் சில பத்திரிகைகளில் வெவ்வேறு தலைப்புகளில் செய்திகள் வெளியாயின.

“வீணானது கடந்த காலத்தை மறையச் செய்யும் முயற்சி”

“மன்னிப்பை வேஷ்டியில் மூட முயற்சிக்கும் குழு”

“மாணவர்களிடம் வன்முறையின் கலையைப் புகுத்தும் நாடகம்”

நாடகக் குழுவுக்கு அரசாங்கத்திலிருந்து விசாரணை வரவில்லை என்றாலும்கூட சில ஊடகங்களில் அவதூறுகள் புற்றீசல்போலப் புறப்பட்டன. சிலருக்கு அவை அச்சத்தை ஏற்படுத்தின. அந்த அச்சத்தை நீக்கும் வகையில் சிவலிங்கம் தன் கட்டுரையொன்றில், “நாம் சொல்கிறதே உண்மை என்றால், அதற்கு எதிர்வினை வரும். எதிர்வினை இல்லையெனில், அது உண்மையல்ல” என்று எழுதினான்.

நந்தினி சட்ட மாணவர்களுக்கான நிகழ்ச்சிகளில் ‘உண்மையைச் சொல்வது எப்படி?’ என்ற தலைப்பில் உரையாற்றுவதற்காகப் பேச்சாளராக அழைக்கப்பட்டாள். தனோஜன், கலைக் கல்லூரிகளில் நாடகப் பயிற்சியை நடத்தத் தொடங்கினான். சிவலிங்கம், தன் கட்டுரைகளை ‘வெறுப்பின் நிழலில் மலரும் புது மலர்கள்’ என்ற பெயரில் நூலாகத் தொகுத்து வெளியிட்டான்.

இந்த எல்லா முயற்சிகளும் வன்முறையின் எதிர்ப்பாக அல்ல, அமைதிக்கான எதிர்நோக்காக இருந்தது. அவர்கள் சொல்வதோ, “வெறுப்பைக் களைந்து விட்டோம்” என்பதல்ல, “அதை உணர்ந்து கட்டுப்படுத்துகிறோம்” என்பதே!

யாழ் பல்கலைக்கழகத்தில் நடத்தப்பட்ட ஓர் ஆய்வறிக்கையின் தலைப்பு: “1983-இன் கறுப்பு தீவிரத்திலிருந்து 2020-இன் கலந்துரையாடல் வரைக்கும்: ஒரு மனநிலை மாற்றத்தின் பயணம்.” 

அந்தக் கருத்தரங்கில், ஒரு மாணவி எழுந்து, “நாம் எப்போது உண்மையான சுதந்திரத்தைப் பெறுவோம்?” என்று கேட்டாள்.

நந்தினி மெதுவாகவும் நிமிர்வுடனும் சொன்னாள், “நீங்கள் இங்கே நிமிர்ந்து பேசுகிறீர்கள் என்றால், அதுவே அதன் ஆரம்பம்” என்று.

2022 – லண்டன். நந்தினி, தனோஜன், சிவலிங்கம் ஆகிய மூவரும் ‘மறைந்த நினைவுகள்’ நாடகத்தை இங்கிலாந்தில் தமிழ்-சிங்கள குடியிருப்பாளர்களுக்காக நடத்த அழைக்கப்பட்டிருந்தனர். இலங்கையின் வெறுப்பு நினைவுகளால் வாழ முடியாமல், நாடு கடத்தப்பட்டவர்கள், நாடு விட்டு வெளியேறிய அகதிகள், புலம்பெயர்ந்த தலைமுறையினர் என அனைவரும் அங்கு வந்து அமர்ந்திருந்தனர்.

மேடையில் காட்சி தொடங்கும் முன், ஒரு முதிய சிங்களப் பாட்டி நந்தினியிடம், கிசுகிசுத்த குரலில், “மகளே… எனது மகள் அன்றைக்குப் போனாள். ஆனால், இந்த நாடகத்தைக் காண நான் வந்திருக்கிறேன். ஏனென்றால், என் நெஞ்சிலும் சுமை இருக்கிறது” என்று கூறினாள். 

நந்தினியின் கண்கள் நனைகின்றன. இங்கே வன்முறை என்றால் அது இனத்தின் பெயரில் மட்டும் அல்ல – ஒவ்வொருவரின் மனசுக்குள் எரிகின்ற ஆழமான சோதனைகளும் அடங்கும்.

லண்டனில் நடந்த நாடகம் இரு மொழிகளில் நடந்தது – தமிழ், சிங்களம். ஒவ்வொரு வசனமும் ஒருவரால் கூறப்பட்டதும் மற்றொருவர் மொழிபெயர்த்துக் கூறினார். இது பார்வையாளர்களின் உள்ளத்தை நெகிழ வைத்தது. ‘வன்முறை மொழியைக் கடந்தும் பேசுகிறது. அதற்கான எதிர்வினையும் மொழியை மிஞ்சியதே!’ என்பதனை அங்கிருந்தவர்கள் உணர்ந்தனர்.

சிங்கள இளைஞன் நாடகம் முடிந்தபின் தன்னுடைய கைபேசியில் தட்டச்சு செய்து, யாருக்கோ ஒரு தகவலை அனுப்பினான். அந்தத் தகவல் – “இந்த நாடகம் எனக்குள் ஒரு சுடராய்த் தொற்றுகிறது. நான் இறுதியாக எப்போது என் சிறுமை நினைவுகளைப் பகிர்ந்தேன் என்று தெரியவில்லை. இப்போது என் பதறல் குறைந்து விட்டதுபோலவே இருக்கிறது.”

தனோஜன் புதிய முயற்சியைத் தொடங்கினான். ‘தீக்கிழிந்த நாள்கள்’ என்ற ஓர் ஆடியோ பத்திரிகை நிகழ்ச்சியைத் தொடங்கினான். ஒவ்வொரு வாரமும்  பாதிக்கப்பட்ட ஒருவரெனத் தேர்ந்தெடுத்து, பேட்டியெடுத்தான். அனைவரும் தங்களுடைய குரலில் 1983, 1985, 2009 என மூன்று காலக்கட்டங்களில் தங்களின் மனக்காயங்களைப் பகிர்ந்துகொண்டனர்.

முதலாவது நிகழ்வில், யாழ் பல்கலைக்கழக ஆசிரியர் பேட்டியில், “நாங்கள் அடைந்த இழப்புகள், இன்று எங்களுக்குள் நீதியை அடைய ஆசையையும் உண்மையைக் கேட்கும் உரிமையையும் வளர்த்துள்ளன” என்று தெரிவித்தார்.

இந்த ஆடியோ பத்திரிகை நிகழ்ச்சி லண்டனில் மட்டுமல்ல, கனடா, மலேசியா, ஆஸ்திரேலியா, சென்னை வரை கேட்கப்பட்டது. 

சிவலிங்கத்தின் நூலான ‘வெறுப்பின் நிழலில் மலர்ந்த மலர்கள்’ பல்கலைக்கழக பாடத் திட்டமாக ஏற்கப்பட்டது. மாணவர்கள் குழுக்களாகப் பிரிந்து அந்த நூலைப் பற்றி விவாதிக்கத் தொடங்கினர்.

அதைப்பாடமாகப் பயிலும் மாணவி ஒருவர் சிவலிங்கத்துக்குத் தனிப்பட்ட மடல் எழுதினார். அதன் இறுதி வரி – “என் தந்தை 1983-இல் சென்னைக்கு ஓடியவர். அவர் யார் மீதும் சினமில்லை என்றார். அப்போது அது எனக்கு அதிர்ச்சியைத் தந்தது. இப்போது எனக்கு என் தந்தையின் பக்குவம் உண்டு” என இருந்தது.

இலங்கையிலுள்ள ஒரு சிங்கள மாணவர் அந்த நூலைச் சிங்களமொழியில் மொழிபெயர்த்து ‘சமாதான மலர்கள்’ என்ற பெயரில் வெளியிட்டார். 

2024 – யாழ்ப்பாணம். நந்தினி, தனோஜன், சிவலிங்கம் மூவரும் பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு மீண்டும் யாழில் சந்தித்தனர். பண்டைய நாடக அரங்கம் பழுது பாராட்டப்பட்டுள்ளது. புதிய மேடை, நவீன ஒளி-ஒலியமைப்புகள், மாணவர்களால் உருவாக்கப்பட்ட முப்பரிமாண சுவரொட்டிகள் எனப் பழைமையின்  நிறம் பலவண்ணமாகியிருந்தது.

அவர்கள் மேடைக்கு வந்தபோது, மக்கள் எழுந்து நின்று கையசைத்தனர். அன்றைக்குச் சட்டெரிக்கப்பட்ட வீடுகளின் முற்றத்தில் இன்றைக்கும் மகிழ்ச்சியின் பூக்கள் பூத்துக் குலுங்கிச் சிரிக்கின்றன.

“நாங்கள் எரிக்கப்பட்டோம். ஆனால், நாங்கள் நின்றோம். நாங்கள் இழந்தோம். ஆனால், எங்கள் சொற்கள் வாழ்ந்தன. ‘வெறுப்பு வென்று விட்டதா?’ என்று நீங்கள் கேட்கிறீர்கள். ஆம்! அதைத்தான் நாங்கள் நாடகமாக்கியிருக்கிறோம்” – என்ற அறிவிப்போடு அவர்களின் அந்தப் பழைய நாடகம் இந்தப் புத்தாக்க மேடையில் மாறா நம்பிக்கையுடனும் புதுப்பொலிவுடனும் அரங்கேறியது. 

– – –