எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் ‘வெண்முரசு’ எனும் மகத்தான நாவல் தொடரில் பதினொன்றாவது பாகமாக அமைந்துள்ளது ‘சொல்வளர்காடு’. இந்த நாவல் மனிதனின் உள்ளத்தின் ஆழத்தில் எழும் சிந்தனைகள், அவை வெளிப்படும் முதல் சொல், அறிவை நோக்கி எடுக்கும் ஆரம்ப முயற்சி என இவை அனைத்தும் ஒன்றிணைந்து உருவாக்கிய ‘புலமைக்காடு’ போல இது அமைந்துள்ளது. இது சொற்கள் வளரும் காடு. ஆனால், அவை வெறும் சொற்களாக அல்ல, அறிவும் சிந்தனையும் தத்துவமும் தழைத்து வளர்ந்த சொற்கள்.
இந்த நாவல் பல்வேறு வேதங்களையும் கல்விக் கோட்பாடுகளையும் கற்றுத்தரும் குருகுலங்களின் பெரும் கூட்டத்தைப் போல் தோன்றுகிறது. ஒவ்வொரு காடும் தனித்தனியான மரங்களைப் போல, ஒவ்வொரு குருகுலமும் தனித்துவமான முடிவுகளையும் கருத்துகளையும் முன்வைக்கிறது. இதனால் ‘சொல்வளர்காடு’ என்பது பல்வேறு சிந்தனைகள் மோதிக் கலக்கும், புதிதாக உருவாகும், அறிவு வளர்கின்ற ஒரு பெரும் உலகம்.
இந்த நாவலின் மையம் ‘அறிதல்’ — அதாவது அறிவைப் பெறும் செயல். இதிலுள்ள சொல்லாடல்கள் அனைத்தும் அறிவை நோக்கியே செல்கின்றன. நாம் வாழ்நாளில் உருவாக்கிக் கொண்ட நம்பிக்கைகள், பழக்கவழக்கங்கள், உறுதிப்பாடுகள் எல்லாவற்றையும் சிதைத்து, புதிதாகச் சிந்திக்கத் தூண்டும் வலிமை கொண்டது இது. ஒருவேளை நம் அறிவு நிலை உறைந்த குளமாக இருந்தால், ‘சொல்வளர்காடு’ அந்தக் குளத்தைக் கிளறி, புதிய நதிகள் பாயும் வழி காட்டும். பழைய முடிவுகளைக் கேள்விக்குள்ளாக்கி, புதிய முறைமைகளை முன்வைத்து, புதிய தத்துவத்தின் ஒளியில் நம்மை நடத்தும்.
இந்த நாவலின் சிறப்பு, அது வெறும் கதை சொல்வதில் இல்லை. அது வாசகனின் உள்ளத்தை நேரடியாகத் தொடுகிறது. நாவலைப் படித்து முடித்தவுடன், ஒருவர் தன்னை அறிவின் ஒளியால் பூசப்பட்டவர் போல உணர்வார். அது ஒரு தெய்விக மயக்கத்தைப் போல. உள்ளம் முழுவதும் புதிய எண்ணங்கள் பரவி, வாழ்க்கையைப் பற்றிய நம் பார்வையே மாறிவிடுகிறது.
‘சொல்வளர்காடு’ நம்மைச் சிந்திக்க வைக்கும். நம்மை நாம் அறிந்துகொள்வதற்கான வழியைத் திறக்கும். அறிவை நோக்கிய பாதையில் ஒரு மனிதன் எடுக்கும் முதல் அடியைப் போல இது தோன்றுகிறது. அது அகத்தேடல் — மனிதன் தன்னுடைய உள் உலகத்தைக் கண்டறியும் பயணம். அந்தப் பயணத்தில் உருவாகும் ஒவ்வொரு கேள்வியும், ஒவ்வொரு பதிலும் இந்தக் காட்டில் வளர்கின்ற மரங்களாக இருக்கின்றன.
மேலும், இந்த நாவல் மனிதனின் அறிதல் முறையையே மாற்றுகிறது. நாம் அறிந்திருக்கும் உலகை மீண்டும் பார்க்க வைக்கிறது. ஒரு மரத்தைப் புதிய கோணத்தில் பார்க்கும்போது அதன் அழகு மாறுவது போல, வாழ்க்கையைப் பற்றிய நம் புரிதலும் இந்நாவலைப் படித்தபின் மாறுகிறது. இது அறிவின் புரட்சியை உருவாக்கும் ஆற்றல் கொண்டது.
மொத்தத்தில், ‘சொல்வளர்காடு’ மனித சிந்தனையின் வளர்ச்சிக் காடு. அதில் நுழைந்தவுடன் நாம் பழைய கருத்துகளைத் துறந்து, புதிய அறிதலின் ஒளியில் வளர்கிறோம். நம்மை நாமே அறிய உதவும் வழிகளைத் தருகிறது. வாசிப்பின் முடிவில் நாம் வெறும் கதை ஒன்றை அல்ல, நம் உள்ளத்தின் மாற்றத்தையே அனுபவிக்கிறோம்.
இந் நாவல் முழுக்கவே முக்கிய அறிவுத்தேடல், ஞானத்தேடல் பயணமாகவே அமைந்துள்ளது. இது மனிதனின் அகத்திற்குள் ஒளியை ஊற்றும் அறிவுக் காடு; அதில் நுழைந்தால், பழைய சிந்தனைகள் உதிர்ந்து புதிய சிந்தனைகள் மொட்டிடும். இதனால்தான் வாசகனின் உள்ளம் முழுவதும் அறிவின் புனித மயக்கத்தால் நிரம்புகிறது.
‘சொல்வளர்காடு’ என்பது சிந்தனை, அறிவு, தத்துவம் ஆகியவற்றின் வளர்ச்சி மண்டபம். இது வாசகனை ஒரு புதிய உலகுக்குள் அழைத்துச் சென்று, வாழ்க்கையைப் புரிந்துகொள்ளும் புதிய பார்வையை அளிக்கிறது.
இந்நாவலில் கதையைச் சொல்வதற்கு வழக்கமான ஓவியர்கள், சூதர்-பாணர்கள் போன்ற பரம்பரைக் கதைசொல்லிகள் மட்டும் அல்ல; சில நேரங்களில் முனிவர்கள் பேசுகிறார்கள், சில இடங்களில் எழுத்தாளர் தானே கதையைக் கூறுகிறார். இதனால் கதையின் மொழியும் கோணமும் மாறி, வாசிப்பில் பல அடுக்கு ஏற்படுகிறது. சூதர் அல்லது பாணன் போலப் பாடல் மொழியால் வரும் கதை ஓர் திருப்பத்தைத் தரும்; ஆனால், முனிவர் பேசும் போது அது தத்துவமயமான, சிந்தனை எழுப்பும் உரையாக மாறும். எழுத்தாளரின் நேரடி குரல் வந்தால் அது நாவலை ஒரு சுய-ஆவணம் போல உணரவைக்கும் — வாசகனை நாவலின் உள்நோக்கத்துடன் நேரடியாகக் காண்பித்து, கதை மற்றும் எழுத்து மீதான சிந்தனைக்குக் கதவுகளைத் திறக்கிறது. இதனால் கதைக்குள் சில இடங்களில் கருத்து-விவாதம், தத்துவ உரையாடல், மற்றும் ஆசிரியரான எழுத்தாளரின் கருத்து இடைநுழையும்; இது வாசகனுக்குக் கதையை அனுபவிப்பதிலும், அதைப் பற்றிச் சிந்திப்பதிலும் இரட்டை அனுபவம் அளிக்கும்.
வழக்கமான ‘வெண்முரசு’ தொடரில் திடீர்க்கதைப் பாய்ச்சல்கள் (unexpected plot bursts) நிகழும்; ஆனால் இந்நாவலில் மூன்று தனித்தனிப் பின்னல்களாக இருக்கும் சம்பவங்கள் (பாண்டவர்களின் வனவாசம், சூதாட்டத்திற்குப் பிறகு அஸ்தினபுரியில் நடந்த சில நிகழ்வுகள், இளைய யாதவரின் (ஸ்ரீகிருஷ்ணர்) குருகுலக் கல்வியும் துவாரகையில் நடந்த நிகழ்வுகளும்) ஒரே நேரத்தில் மாறி மாறி வெளிப்படுத்தப்படுகின்றன — பெண்களின் கூந்தல் ஜடைப்பின்னல்போல ஒரு சரட்டு இருந்து முறையே மாறி நகர்கிறது. இந்த முறை கதையை நேரே வரிசையில் சொல்லாமல், நேரம், இடம், நாயகர்கள் என்ற மூன்றையும் அடுக்கு அடுக்காக இழுப்பதால் வாசிப்பு ரிதம் வேறுபடுகிறது.
கதையின் தத்துவமும் உணர்ச்சியும் ஒரே நேரத்தில் வளர்கிறது; கூற்று மாதிரியான உரைகள் மற்றும் சம்பவக்கூட்டங்கள் ஒருங்கிணைந்து வருகின்றன.
வாசகன் ஒரே நேரத்தில் பல கோணங்களில் வாழும் நபர்களைப் பார்க்கிறார் — அது கதையைப் பலமுகமாக மாற்றி, பொது நீதிமுறை, வரலாறு, மனோவியல் ஆகியவற்றை இணைக்கிறது.
முறைமையாக மாறும் பின்னல்கள் வாசகனுக்குப் புதுமை அளிக்கின்றன; எப்போதும் எதிர்பாராத இடத்தில் புதிய தகவல் தோன்றுவதால் கவனமும் சிந்தனையும் தொடர்கிறது.
இந்த நாவலின் சுவாரஸ்யமான கதாபாத்திரக்கட்டமைப்பும், அதனுடைய தத்துவபூர்வ உரையாடல்களும் சந்தித்து, வாசகருக்கு ஒரே நாவலில் பல விதமான அறிவு அனுபவங்களைக் கொடுக்கின்றன. இந்த நாவல் சுயநிலைக் கதையோடு வரலாற்றையும் தத்துவத்தையும் ஒரே நேரத்தில் வெளிப்படுத்துகிறது. அதில் குறிப்பாக இளைய யாதவரின் குருகுலக் கல்வி மற்றும் துவாரகைச் சம்பவங்கள் முக்கியப் பாகங்களை வகிக்கின்றன. இவை கதையில் நேரம் மற்றும் இடம் மாறி மாறி வருவதால், வாசகர் நேரடியான வரிசையில் அல்லாமல், ஒரு வண்ணமயமான காட்சிப் படம் போல உணர்கிறார். இளைய யாதவர் குருகுலத்தில் படிப்பது, தத்துவமும் கலைச்செயல்களும் பயிற்சி பெறுவது என்பதற்கு முக்கியமான கட்டமாகக் காட்டப்படுகிறது. இதனால்தான் அவர் பிறர், உலகம், மனித மனம் ஆகியவற்றைப் புரிந்துகொள்ளும் திறனைப் பெற்றவர் என்று உணர்கிறோம்.
அதே சமயம் துவாரகை சம்பவங்கள் பின்னலாக வந்து, யாதவர்களின் வாழ்க்கையில் புதிய திருப்பங்களை உருவாக்குகின்றன. இவை நேரடியாகக் கதையோடு இணைக்கப்படாமல், வேறு நபர்களின் கண்ணோட்டத்தில் சொல்பவர்கள் மூலம் வெளிப்படுத்தப்படுவதால், வாசகர் மைய கதாபாத்திரத்திலிருந்து வெளியே பார்க்கும் அனுபவத்தைப் பெறுகிறார். இதன் விளைவாக, நாவலின் சம்பவங்கள் ஒரு நேர்த்தியான வரிசையில் இருக்காமல், வாசகரின் உள்ளத்தில் பல இடைவெளிகளோடும் நிழலோடும் ஒளிர்கின்றன.
பாண்டவர்களின் வனவாசம் என்பது மற்றொரு தனிக் கோணமாக விளக்கப்பட்டுள்ளது. இது ஒவ்வொரு காடாக நிகழும் நிகழ்வுகளாகச் சொல்லப்படுகிறது. ஒவ்வொரு வனமும், ஒவ்வொரு அனுபவமும் தனித்தனிக் கதைகளாக வாசகரின் மனத்தில் நுழைகின்றது. பாண்டவர்களின் வனவாசம் என்பது அவர்களின் பயணத்தின் தொடக்கம் மட்டும் அல்ல, அது அவர்களின் மனஉள்ளமும் வளர்ச்சி அடையும் பயணமாகவும் உள்ளது. இதனால், வாசகன் கதையின் ஒவ்வொரு பகுதியையும் தனித்தனி அனுபவமாகவும் மொத்தமாகவும் உணர முடிகிறது.
இளைய யாதவரின் செயல்கள் வாசகரில் கருணை மற்றும் இரக்க உணர்வுகளை உருவாக்குகின்றன. அவர் செய்த குடிப் பூசல், துவாரகைச் சம்பவங்கள் மற்றும் யாதவர்களை ஒன்றிணைக்கச் செய்யும் பெரிய நடவடிக்கைகள், அவருடைய உண்மையான செயற்பாடுகளையும் நீதிமானான மனத்தையும் வெளிப்படுத்துகின்றன. அதே சமயம், அவருக்கு எதிராகப் பிறர் உணரும் அகப்பகை, நெஞ்சில் ஏற்பட்ட பதட்டம், எதிரிகளின் குறைகள் ஆகியன கதையை மனச்சஞ்சலமாக மாற்றுகின்றன. இதனால் வாசகரின் மனத்தில் இளைய யாதவரின் மீது இரகமும் கருணையும் ஒரே நேரத்தில் உருவாகிறது.
இந்த மூலக்கட்டமைப்பின் மூலம் நாவல் ஒரு தனித்துவமான அனுபவத்தை வழங்குகிறது. சம்பவங்கள் நேரம் மற்றும் இடம் மாறி மாறி வருவதால், வாசகர் எப்போதும் கதை எதிர்பாராத வகையில் தொடர்கிறது என்று உணர்கிறார். கதையின் உள் மற்றும் புற கோணங்களின் மாறுபாடு வாசகனுக்குக் கதையை நேரடியாக அனுபவிக்கவும், அதன் பின்னணியை ஆராயவும் வாய்ப்பளிக்கிறது.
இந்நாவல் கதை, நேரம், இடம், மனநிலை, நட்பும் எதிரிகளின் உணர்வுகளும் ஆகிய அனைத்தையும் இணைத்து, வாசகரை நாவலின் மன அழுத்தத்திலும், மன நெகிழ்ச்சியிலும் மூழ்க வைக்கிறது. இளைய யாதவர் ஒரு சாதாரண கதாப்பாத்திரம் அல்ல; அவரின் செயல்கள், நிகழ்வுகள், மனநிலைகள் வாசகரின் உள்ளம் முழுதும் கருணை, இரக்கம், சிந்தனை ஆகியவற்றால் நிரம்பச் செய்கின்றன.
இளைய யாதவரின் குருகுலக் கல்வி, துவாரகை சம்பவங்கள் மற்றும் பாண்டவர்களின் வனவாசம் ஆகியன கதையின் ஒருங்கிணைந்த அமைப்பையும், வாசகனின் மன அனுபவத்தையும் ஒரே நேரத்தில் உயர்த்துகின்றன. இதனால் ‘சொல்வளர்காடு’ நாவல் வாசகனுக்கு கதை மட்டும் அல்ல, உணர்ச்சி மற்றும் அறிவின் பயணமாகவும் மாறுகிறது.
நாவலில் அஸ்தினபுரி சம்பவங்களை எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் ‘காலன்’ என்ற பாத்திரத்தின் கண்ணோட்டத்தில் வெளிப்படுத்துகிறார். காலன் தான் அந்த நிகழ்வுகளை நேரடியாகக் கண்டவர்; அவர் பார்த்தவற்றையும், அவர் எதிர்கொண்டவர்களின் உளவியல் உணர்வுகளையும், அந்தநேர சூழலின் புறச் சூழலையும் கலந்தே பாண்டவர்களிடம் உரைக்கிறார். இதன் மூலம் வாசகர் நேரடியாகச் சம்பவங்களை அனுபவிப்பது போல உணர்கிறார். காலன் கூறும் உரையிலிருந்து, கதையின் தனிப்பட்ட உணர்வுகளும், நாயகர்களின் மனநிலைகளும், சூழல் மற்றும் சமூக நிலைகளும் மிக நுட்பமாக வெளிப்படுகின்றன.
குறிப்பாக, குந்திதேவியுடன் நடந்த கலந்துரையாடல் எடுத்துக்காட்டாகும். காலன் குந்திதேவியைச் சந்தித்து உரையாடியபோது, அவன் கண்டவை, உணர்ந்தவை, எதிர்கொண்ட மனோவியல் மெய்ப்பாடுகள் ஆகியன அனைத்தும் உணர்ச்சிகரமாகவும், யதார்த்த வாழ்க்கை அனுபவங்களைப் போலவும் வாசகர மனத்தில் உயிர்ப் பெறுகின்றன. இதனால் வாசகர் கதையின் உள்ளம் மற்றும் வெளியை நன்கு உணர்கிறார்; இது கதையைச் சுயமாகவும், உணர்ச்சிகரமாகவும் அனுபவிப்பதற்கான வாய்ப்பைத் தருகிறது.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அவர்கள் சொல்வதுபோல், நகைச்சுவை இல்லாமல் தத்துவ உரையாடலை அறிவது சிரமமானது; அது வெறுமனே உளவியல் விவாதமாக மாறி, வாசகனுக்குத் தாக்கம் தருவதில் குறைவாக இருக்கும். இதனால், நாவலில் நகைச்சுவையைத் தத்துவ உரையாடலுடன் சேர்த்து பயன்படுத்துவது மிகவும் திறமையான கலை. இது வாசகனுக்குச் சிந்தனைக்குப் போதுமான சிக்கலான கருத்துகளை இலகுவாக எடுத்துச் செல்லும் வழியாக இருக்கும்.
அதே நேரத்தில், பீமன் என்ற பாத்திரம் முக்கியமான இடத்தை வகிக்கிறார். பீமன் நகைச்சுவையின் வழியாகத் தத்துவக் கருத்துக்களை எடுத்துச் செல்லும் திறமை வாய்ந்தவர். அவரின் சொற்கள் கதையின் கலைத்தன்மையை மட்டுமல்ல, வாசகனின் புரிதலையும் எளிதாக்குகின்றன. பீமன் நகைச்சுவை, உண்மை மற்றும் எதிர்கொள்ளல் ஆகியவற்றைச் சமநிலைப்படுத்துகிறார். மனிதர்கள் அணியும் அக முகமூடிகளை அவர் கிழிக்கின்றார்; அதாவது வெளிப்படையாகவே உண்மையை வெளிச்சம் செய்யும் வழியாக அவர் செயல்படுகிறார்.
பீமனின் எதிர்விருப்பு சகாதேவன். சகாதேவன் எல்லாவற்றையும் சகித்துக் கொண்டே தன்னிலையில் உறைந்து நிற்கிறார். அதனால், தர்மரின் பெரும்பாலான முடிவுகள் சகாதேவனிடம் ஆலோசனை கேட்டே பெறப்படுகின்றன. ஆனால், அவை முழுமையாகச் செயல்படுத்தப்படாமல், சில நேரங்களில் தவிர்க்கப்படுவதும் கதையின் தனித்துவம். இதன் மூலம், நாவல் வெறும் கதாபாத்திரங்களின் செயல்பாடுகளைக் காட்டாமல், மனநிலை, உளவியல், தர்மம் மற்றும் நகைச்சுவை ஆகியவற்றின் நுண்ணறிவுப் பரிமாணங்களையும் உணர வைக்கிறது.
காலன், பீமன் மற்றும் சகாதேவன் ஆகியோர் மூலம் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அஸ்தினபுரி சம்பவங்களைச் சிந்தனையுடனும் உணர்ச்சியுடனும் வாசகனுக்குள் கொண்டு வருகின்றார். காலன் நிகழ்வுகளை நேரடியாகவும், உளவியல் அடிப்படையிலும் விவரிக்கிறார்; பீமன் நகைச்சுவை வழியாகத் தத்துவத்தை எளிதாக எடுத்துச் செல்லுகிறார்; சகாதேவன் சகிப்புணர்வு மூலம் தர்மத்தின் உண்மையான மதிப்பை வெளிப்படுத்துகிறார். இதன் மூலம், நாவல் சம்பவக்கதையின் சுவாரஸ்யம், தத்துவத்தின் ஆழம், மனநிலைகளின் நுண்ணறிவு ஆகிய அனைத்தையும் ஒரே நேரத்தில் வாசகனுக்குப் புரியவைக்கிறது.
இந்நாவல் மனித மனம், உணர்ச்சி, தத்துவம் மற்றும் நகைச்சுவை ஆகியவற்றின் நுண்ணறிவுப் பயணமாக அமைந்துள்ளது; கதாபாத்திரங்கள், சம்பவங்கள் மற்றும் உரையாடல்கள் ஒன்றிணைந்து வாசகரில் மன அழுத்தம், கருணை, சிந்தனை ஆகியவற்றை உருவாக்குகின்றன.
இந்நாவலில் இளைய யாதவர் ஒரு முக்கியமான பாத்திரமாக இருக்கிறார். அவர் திரௌபதியின் மனத்தை மிக நுட்பமாகத் தாக்கி, அவர் உணர்ச்சிகளை மாற்றும் விதத்தில் பேசுகிறார். இது மிக நுட்பமான சொல்லாடல் எனலாம். வாசகர் எதிர்பார்க்காத இடத்தில், எதிர்பாராத கோணத்தில் இளைய யாதவர் தன் கருத்துக்களை வெளிப்படுத்துகிறார். திரௌபதி உணர்ச்சிமிகுந்த உயர்ந்த நிலைமையிலிருக்கும் போது, இளைய யாதவர் கூரிய நடுநிலை சொற்களால் அவரைக் கட்டுப்படுத்துகிறார்.
குறிப்பாக, இளைய யாதவர் திரௌபதியை நேரடியாகச் சவால் செய்கிறார்: “சூதாட்டத்தில் உன்னைப் பணையப்பொருளாக வைத்தார்கள், அதற்காக நீ வஞ்சினச் சூளுரைத்து, மிகப் பெரிய போரைத் தொடங்கி, எண்ணற்ற உயிர்களைப் பணையமாக வைத்துள்ளாய்.” இந்நகரில், நாயகன் தன் சொற்களால் சம்பவங்களை அரசியல், மனித உணர்ச்சி, மற்றும் காரணம்-விளைவுகள் என்ற கோணத்தில் பரிசீலிக்கச் செய்கிறார். இதன் மூலம், திரௌபதியின் மனத்தில் புதிய சிந்தனைகள் வளர்கின்றன.
வாசகருக்கும் இங்கு ஒரு முக்கிய அனுபவம் உருவாகிறது. வழக்கமான கற்பனைப் பார்வையில், திரௌபதி சூதாட்ட நிகழ்வில் அவமானப்பட்ட எளிய பெண்ணாகவே கருதப்பட்டார், இதனால் அவர்பால் வாசகர் பெரிதும் இரக்கமும், கருணையும் கொண்டனர். ஆனால், இளைய யாதவர் கூறுவது, அவர் பேரரசி, அரசியல் சூழலில் நிலை பெற்றவர் என்பதால் எளிய பெண் அல்ல — என்கிறது. இதனால் வாசகர் திரௌபதியை ஒருபடி மேலோங்கிப் பார்ப்பார்; அவர் உணர்ச்சி மட்டுமல்ல, அரசியல் நுட்பமும், பலத்தின் அடிப்படையிலான சிந்தனையும் கொண்டவர் என்பதை உணர்கிறார்.
இளைய யாதவர் திரௌபதிக்கு அரசியல் சம்பந்தப்பட்ட உண்மைகளை எடுத்துரைக்கிறார். பல பேரரசர்கள் அவமானப்படுத்தப்பட்டனர், தலை கொய்யப்பட்டனர், ஆனால் அரசியல் நிகழ்வில் ரத்தம் சிந்துதல் அல்லது அவமானப்படுதல் அத்தியாவசியம் அல்ல. அதாவது, இங்கு ஆண்-பெண் வேறுபாடு கடந்து, அரசியல் சம்பவங்களின் கோணத்தில் மட்டுமே நிகழ்வுகளைப் பார்க்க வேண்டும் என்பதே அவர் கொடுக்கும் பாடம். இது திரௌபதியை மட்டும் அல்ல, வாசகரையும் அரசியல் சம்பவங்களைப் புதிய கோணத்தில் சிந்திக்கச் செய்கிறது.
இந்த உரையாடல் திரௌபதியின் மனத்தில் மிகப்பெரிய மாற்றத்தை உருவாக்குகிறது. முதல் பார்வையில் பெரும் இரக்கத்துடன் பார்ப்பவர், இப்போது அவர் அரசியல், சிந்தனை, காரணம்-விளைவுகள் போன்ற தருணங்களில் மகளிர் மட்டுமல்ல, நடுநிலை வாய்ந்த செயல்பாடுகளை அடையும் பெண்ணாகத் தோற்றமளிக்கிறார். வாசகனும் இதனால் புரிதலில் மாற்றத்தை எதிர்கொள்கிறார்; முன்பு திரௌபதியைப் பற்றிக் கொண்டிருந்த மிகப்பெரிய இரக்கம் சற்றுக் குறையும், மாற்றம் ஏற்படும்.
இந்த நாவல் உரையாடலுக்குச் சிறந்த சான்றாக அமைந்துள்ளது. இளைய யாதவர் சொற்கள் நுட்பமாக அமைக்கப்பட்டு, திரௌபதியின் உளவியல் மாற்றத்தையும், வாசகரின் உணர்ச்சி மாற்றத்தையும் ஒரே நேரத்தில் உருவாக்குகின்றன. இது பாத்திரங்களின் ஆழமான மன நிலைகள், அரசியல் உணர்வு, உணர்ச்சி மாற்றம், வாசகரின் சிந்தனைத் திறன் ஆகியவற்றை ஒன்றிணைத்து, நாவலை சக்திவாய்ந்த அனுபவமாக மாற்றுகிறது.
இளைய யாதவரின் சொல்லாடல் திரௌபதியின் மனத்தில் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தும் விதமாகவே அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. வாசகரும் அதனை உணர்ந்து, கதையின் அரசியல் மற்றும் உளவியல் பரிமாணங்களை ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது.
இந் நாவல் வேதக்கல்வியின் ஆழமான கோணங்களை, சமூகப் பரிமாணங்களையும், பெண்களின் பங்களிப்பையும் வாசகருக்கு எடுத்துக் காட்டுகிறது. நாவலின் ஒரு முக்கியச் சிறப்பு, பெண்கள் வேதக்கல்வியில் பெற்ற இடத்தை விரிவாக விவரிப்பதாகும். திரௌபதி வைரோசனரிடம் கேட்கும் வினாவிலிருந்து இந்த உரையாடல் துவங்குகிறது. இதன் மூலம் வாசகர் தெரிந்து கொள்கிறார், பழைய சமுதாயத்தில் பெண்கள் அறிவில், கல்வியில் பங்கேற்கும் திறன் இருந்தது, ஆனால் அது பாரம்பரியமாக ஒளிப்படவில்லை.
இந்த நாவலில் சில முக்கியமான பெண்கள் வேதக்கல்வியில் பங்களித்திருப்பது குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. கார்க்கி, வதவா பிரதித்தேயி, அம்பை காத்யாயனி, சுலஃபை மைத்ரேயி ஆகியோர் மாணவிகளாக மட்டுமல்ல, தனது அறிவை வளர்த்து மற்றவர்களுக்கும் பரப்பியோர். அவர்கள் பெண்களுக்கான தனிப்பட்ட வேதக்கல்விப் பாடசாலைகள் அமைத்து, அங்கு ஆண்களுக்கு இடமில்லை என்பது, பெண்கள் கல்வியில் தனித்துவமான இடத்தைப் பெற்றனர் என்பதையும் வெளிப்படுத்துகிறது. இதன் மூலம், வாசகன் பழைய வரலாற்றையும், பெண்கள் அறிவிலும் பெற்ற பங்கு பற்றிய புரிதலையும் பெறுகிறார்.
இந்நாவலில் ‘காடு’ என்ற கருத்தாக்கம் மிகவும் முக்கியமானது. ‘காடு’ என்ற சொல் இங்கு ‘முழுமையாகக் காத்திருத்தல்’ என்ற பொருளில் தொழிற்படுகிறது. இது கற்பனையாகக் குறிக்கப்பட்ட ஓர் இடமல்ல, பண்டைய அனுபவங்கள், பயணங்கள், உளவியல் பயணங்கள் ஆகியவற்றின் குறியீடாகும். குறிப்பாக, பாண்டவர்களின் வனவாசம் மிக நீண்ட காத்திருப்பும் பயணமும் கொண்டது. அவர்கள் காடுகளில் அலைந்து அலைந்து தங்கள் அறிவையும், தத்துவத்தைப் பெறும் பயணத்தைத் தொடர்ந்தனர். இதன் மூலம் காடு ஒரு நேர்த்தியான ஆழ்ந்த காத்திருப்பு நிலையாக வடிவம் கொள்கிறது.
தருமனும், தனது உடன்பிறந்தவர்களோடும் மனைவியோடும் காடுகளைத் தோறும் அலைந்து அலைந்து செல்லும் பயணம் ஒரு ‘மெய்யறிவு’ பெறும் முயற்சி. இது முழுமையான காத்திருத்தல், உளவியல் சிந்தனை, அறிவுப் பயணம் ஆகியவற்றுடன் இணைந்துள்ளது. அதனால், நாவலில் முல்லைத்திணை சார்ந்த ‘காடு’ என்பது இயல்பாகவே பொருந்துகிறது; காடு, காத்திருத்தல் (முல்லைத் திணை ஒழுக்கம்) மற்றும் அறிவுப் பயணத்தின் குறியீடாகச் செயல்படுகிறது.
நாவல் பெண்களின் கல்விப் பங்கு, தனித்துவமான பாடசாலைகள், ஆண்கள் இல்லாத குருகுலங்கள் ஆகியவற்றை வெளிப்படுத்துகிறது. அதே சமயம், வனவாசம் மற்றும் காடுகள் அவர்களின் அறிவுத்திறனையும் தத்துவப் பயணத்தையும் உணர்த்தும் காட்சி அமைப்பாக உள்ளது. வாசகர், காடு மற்றும் காத்திருத்தல் என்பவற்றை, மனிதர்களின் உளவியல் மற்றும் அறிவுப் பயணங்களோடு இணைத்துப் புரிந்து கொள்வர்.
இந்த நாவலின் கதை, அறிவியல், தத்துவம், சமூக உரிமை, பெண்களின் பங்கு ஆகிய அனைத்தையும் ஒரே நேரத்தில் விளக்குகிறது. வாசகர் காடுகளைச் சுமந்து செல்லும் கதாபாத்திரங்களின் உளவியல், அதேநேரத்தில் வேதக்கல்வியில் பெண்களின் முக்கியத்துவம் ஆகியவற்றை உணர்கிறார். இது நாவலை ஆழமான அறிவுப் பயணமான படைப்பாக்குகிறது.
இந்த நாவல் வெறும் தத்துவச் சொற்பொழிவல்ல; அது வாசகனின் உள்ளம், மனோவியல், அறிவு, தத்துவம் ஆகியவற்றை ஒருங்கிணைக்கும் பெரும் புலமைக்காடு. நாவலைப் படிப்பது போல், ஒரு தனிநபரின் மனத்தில் வளர்கின்ற எண்ணங்களையும் உணர்வுகளையும் நாம் காணலாம். இங்குத் தத்துவம் மட்டுமல்ல, மனித இயல்பு சார்ந்த பல உணர்வுகளும் வெளிப்படுகின்றன.
முதலில், நாவல் வளர்க்கும் உணர்வுகளின் பட்டியல் பார்ப்போம். தனிநபர் கழிவிரக்கம் — அதாவது தீயவாழ்க்கை, பழிவாங்கும் மனப்பாங்கு, குறுகிய செயல்கள் ஆகியன பகை, வஞ்சம், ஆணவம், பிடிவாதம் போன்ற உணர்வுகளாகக் கதாபாத்திரங்களின் செயல்பாடுகளில் வெளிப்படுகின்றன. இவை மனிதரின் இயல்பான உணர்ச்சிகள்; இந்த நாவல் அவற்றைச் சொல்லும் போது, வாசகர் தனது மனத்தில் உள்ள ஒற்றுமை, வேற்றுமை மற்றும் விரோதங்களைப் புரிந்துகொள்வர்.
இவற்றோடு இணைந்தே புதிய சிந்தனை மரபு மற்றும் அறிதல் நிலைகள் ஆகியவை நாவலில் வளர்கின்றன. அதாவது, பழைய சிந்தனைகள் மட்டும் அல்ல; புதிய சிந்தனைகள், புதிய தத்துவப் பார்வைகள், புதிய கற்றல்கள் கதையின் வழியாக வாசகரின் உள்ளத்தில் உருவாகுகின்றன. இதனால் நாவல், மனிதன் தனது பழைய உறுதிப்பாடுகளை கேள்விக்குள்ளாக்கி, புதிய எண்ணங்களை அறிந்து, வளர்ந்து கொள்வதற்கான பாதையைக் காட்டுகிறது.
இந்நாவலில் மெய்யறத்தைப் பெறும் செயல்முறை பெரும் முக்கியத்துவம் உடையது. தர்மர் என்ற பாத்திரம், இந்த மெய்யறத்தைப் பெறும் வழியைச் செய்கிறார். அவர் சமூகம், நிகழ்வுகள், அரசியல் சம்பவங்கள், மனநிலை மாற்றங்கள் ஆகிய அனைத்தையும் நேர்த்தியாகக் கடந்து, இறுதியில் பிரபஞ்சப் பெருநெருப்பினை எதிர்கொள்கிறார். இதில், அவரின் உடல், உள்ளம் மற்றும் மனம் அனைத்தும் ஒரேநேரத்தில் பரிசோதிக்கப்படுகின்றன.
இந்த பெருநெருப்பை எதிர்கொள்வதில், தர்மர் தன்னையே உவந்தளித்து, அகத்திலும் புறத்திலும் எரிந்து, கடுமையான சூழலை அனுபவிக்கிறார். இதனால், மனிதன் உள்ளும் வெளியும் (அகமும் புறமும்) சுத்தம் அடையும் என்பதை நாவல் காட்டுகிறது. நரகச் சூழல், போராடும் காலம், மன அழுத்தம் அனைத்தும் கடந்து, இறுதியில் அவர் ‘புடம்போடப்பட்ட தங்கமாக’ மீண்டு வருகிறார். இங்குத் ‘தங்கம்’ என்பது உணர்ச்சியியல், அறிவியல், தத்துவ அனுபவம் ஆகியவற்றின் ஒருங்கிணைந்த பரிணாமம் என்று கொள்க.
இந்த நாவல் நகைச்சுவை, தத்துவ உரையாடல், மனித இயல்பு உணர்வுகள், புதிய கற்றல், மெய்யறிவு, அகமும் புறமும் சுத்தம் அடைவது ஆகிய அனைத்தையும் ஒரே கட்டமைப்பில் இணைக்கிறது. வாசகர் கதைப் பகுதியில் கண்ணால் காணும் சம்பவங்களையும், மனநிலையில் உணரும் மாற்றங்களையும் அனுபவிக்கிறார்.
இந்த நாவல் வாசகனின் மனத்தில் புதிய சிந்தனைகளை வளர்க்கும் திறன் கொண்டது; பழைய உணர்வுகளைச் சிந்திக்கச் செய்யும் சக்தியும் கொண்டது. நாவலில் தத்துவ சொற்கள் மட்டுமல்ல, மனிதன் வாழ்வில் ஏற்படும் அனைத்து உணர்ச்சிகளும் வளர்கின்றன. இதன் விளைவாக, ‘சொல்வளர்காடு’ மனநிலை, அறிவு, உணர்ச்சி, தத்துவ பயணத்தை ஒரே நேரத்தில் வழங்கும் படைப்பாகிறது.
– – –