1.
கடல் அலைகள் தூரத்தில் நசுங்கிய சத்தத்தில் முறுக்கிக் கொண்டிருந்தன. அந்தச் சத்தத்துக்குள் தாயின் அழுகையும் பிள்ளையின் அச்சமும் மூதாட்டியின் தூக்கமில்லா இரவுப் பிதற்றல்களும் கலந்திருந்தன. மழையில் நனைந்த காலைப்பொழுது. கொக்கிளாய் கிராமத்தைச் சுற்றிப் பசுமை பரந்திருந்தது. 1984 ஆம் ஆண்டைச் சிங்கள மக்களின் அச்சமும் தமிழரின் சினமும் இணைந்து சுடுகாடாய் மாற்றியிருந்தது.
திகன்புர நாதனுக்கு வயது 45. கொக்கிளாய்க்காரர். சிறிய பள்ளியில் ஆசிரியர். தந்தை கடல் மீனவர். தாய் நடுநிலைப் பள்ளியின் சமையல் ஊழியர். திகன்புரனுக்குச் சிறு வயதிலிருந்தே தமிழர்களுடனும் சிங்களர்களுடனும் சமமான நட்பு வாழ்க்கைச் சூழல் வாய்த்திருந்தது.
முள்லைத்தீவின் வடகிழக்கே அமைந்த அந்தச் சிறிய கிராமம் இருவினத்தாருக்கும் சந்தித்தலமாகவே இருந்தது. ஆனால், அந்த சந்தித்தலமே, இரத்த ஓட்டங்களின் தளமாக மாறும் நாளுக்கான விதைகள் விதைக்கப்பட்டு விட்டன என்பதைப் பற்றிய உணர்வு யாருக்குமே இல்லை.
அன்னகோதை. மொட்டையடித்த தலை, பச்சைப் புடவை, கரைந்த குரல். அவள் கணவர் ரணசிங்க, கொக்கிளாயில் குடிநீர் வழங்கும் உத்தியோகத்தில் இருந்தவர். இருவரும் ஆறு வருடங்கள் ஆற்றங்கரையில் சிறு குடிசையில் வாழ்ந்தனர். அன்னகோதை சிறுவயதில் தமிழ்ப் பழகியவள்.
“நாங்கள் எல்லோரும் ஒரே மண் தானே?” என்று பலரிடமும் கேட்டிருப்பாள். அவளுடைய வினாவுக்குப் பதில் சொல்ல நினைத்தவர்கள் இன்று இல்லை. 1984இல் நடந்த கொலை, எந்த வினாவுக்கும் பதில் சொல்லும் வாய்ப்பைப் பறித்து விட்டது.
விடுதலைப் புலிகள், அந்த ஆண்டின் இறுதிக்காலம் வரை வடக்கின் பல பகுதிகளில் தங்களுடைய ஆதிக்கத்தை நிறுவ முயற்சி செய்து வந்தனர். இவர்கள் பெரும்பாலும் இளையர்கள். நெஞ்சில் நெருப்பும் புனித ஆவேசமும் அவர்களை உந்திக் கொண்டிருந்தன.
ஒரு பக்கம், அரசுப் படைகள் புலிமுகாம்களில் இரக்கமின்றித் தாக்குதல்களை நடத்திக் கொண்டிருந்தன. பாம்பின் தலையை வெட்டுவது போல, புலிகள், அரசு ஆதரவு கொண்டுள்ள பகுதிகளில் அச்சத்தை விதைக்க திட்டமிட்டிருந்தனர்.
கொக்கிளாய் ஒரு குறுக்குப் புள்ளி. இங்குச் சிங்கள கிராமங்கள் நெருக்கமாக இருந்தன. அரசுப் படைகள் நேரடியாகச் சென்று நுழைய முடியாத இடங்களில், அசாதாரண தாக்குதல்களுக்கான கணக்குகள் தீட்டப்பட்டன.
1984, டிசம்பர் 1. இரவு 11.00 மணி. பழைய கஞ்சிரை மரம் ஒரு பக்க சாய்ந்திருந்தது. அதனடியில் நாலு பையன்கள் இருளை வெட்டிக் கடக்கும் கண்களில் கூட்டாகச் சேர்ந்திருந்தனர். ஒருவன் செந்தூர்வீரன். சினத்தால் அவன் கண்கள் சுடர்விட்டு எரிந்தன. “இவர்களை நாம் விட்டுவிட முடியாது. நம்ம ஊர்ல நடந்தது உனக்கு நினைவில்லையா?” என்றான்.
அவருக்குப் பதிலளித்ததும் நிசப்தம்தான். அவர்கள் ஏற்கனவே திட்டமிட்டிருந்தனர். 13 சிங்கள வீடுகளுக்குத் தீவைத்து, ஆண்கள் இருப்பதை உறுதி செய்து, எச்சரிக்கையைவிட வேண்டும். ஆனால், அது எச்சரிக்கையாக முடியவில்லை. அது உச்சரிக்க முடியாத கொலையாக மாறிவிட்டது.
அந்த இரவில் 11 பேர் கொல்லப்பட்டனர். சிறுமி உயிருடன் எரிக்கப்பட்டாள். முதியவர், அங்கங்கே உடலில் வெட்டுக் காயங்களுடன் மறுநாள் அதிகாலையில் மரணமடைந்தார்.
கொழும்பில் அதே நேரம், சில அரசியல்வாதிகள் காகிதக் கோப்புகளைத் திருப்பித் திருப்பி “இது நல்ல சந்தர்ப்பம்” என்று கூறினர். “இதைக் கொண்டு தமிழ்த் தீவிரவாதங்களை அழித்துவிட முடியும்.”
மறுபுறம், யாழ்ப்பாணத்தில் சில புலிகள் தளபதிகள், “நாங்கள் எச்சரித்தோம். ஆனாலும், அவர்கள் எங்கள் நிலத்தில் நுழைந்தார்கள்” என்றனர். உண்மையில், எந்தப் பக்கம் உண்மையென்று யாரும் புரிந்துகொள்ள முடியாத நிலையே நிலவியது.
மறுநாள் காலையில் திகன்புர உயிருடன் இருந்த மூவரை மீட்டான். அதில் ஒருவருக்கு மட்டும் வலக்கை நெருப்பில் கருகி இருந்தது. அவர் இவனிடம் கேட்டார், “நாங்கள் எதையும் செய்யவில்லை. எதற்காக?” என்று.
அந்த வினாவால் திகன்புர ஓரளவுக்கு மனம் பாதிக்கப்பட்டான். அவனுக்குள் பல வினாக்கள் எழுந்தன. அத்தனைக்கும் சேர்ந்து ஒரு விடையாக மீண்டும் ஒரு வினாதான் அவனுள் எழுந்தது. “இந்தப் பிரச்சனையின் வேர்தான் என்ன?”
அன்னகோதை, கணவனை இழந்த வலிநிறைந்த உள்ளத்துடன், “ஏன் இந்தச் சூழ்நிலை வந்தது?’ என்று பதில் தேட ஆரம்பித்தாள்.
இப்போது அவள் தமிழ்ப் பேசத் தயங்கினாள். பாவப்பட்டவர்கள் எப்போதும் மொழியற்றவர்களாகவே மாறுகிறார்கள். அன்னகோதை, தனது பிள்ளையுடன் தற்போது குருநாகலில் வசிக்கிறாள். அவள் இன்னும் நினைவில் வைத்திருப்பது பனிக்கட்டியான அந்த இரவுகளை மட்டுமே!
கொக்கிளாய் தாக்குதலுக்குப் பிறகு, அரசுப் படைகள் பல கிராமங்களைச் சுற்றி வளைத்து “புலிகள்” என்று ஐயத்தின் பேரில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட தமிழர்களைக் கைது செய்தன. இந்தக் கைதுக்கு அஞ்சி பலர் தலைமறைவாயினர். இந்தக் கைது நடவடிக்கை ஒரு தாக்குதலாகவே மாறியது. இது எண்ணற்ற எதிரொலிகளுடன் பல்லாயிரக்கணக்கானவருக்கு ஒரேநேரத்தில் ஓர் அச்சுறுத்தல் வலையை விரித்தது.
திகன்புர எழுதிக் கொண்டிருந்த புதிய புத்தகத்தில், “கொலை செய்தவர்களும் கொல்லப்பட்டவர்களும் இருவரும் மனிதர்கள்தான். ஆனால், அரசியல் மனிதத்தை இருதரப்பாக்கித் தள்ளி தள்ளி நிறுத்தியிருந்தது. ஒரு தரப்பு வெறுப்பு – மறு தரப்பு அச்சம்” என்று எழுதினான்.
பின்னர் சிந்தித்தான். மீண்டும் அவன் தொடர்ந்து எழுதினான்.
“கொக்கிளாய் கிராமம்தான். ஆனால், அது முகம்பார்க்கும் மாயக்கண்ணாடி. அதில் நாம் நம்மைப் பார்க்கிறோம் – ஒருவரை இன்னொருவர் எவ்வாறு பாதிக்கிறோம் என்பதையும் வன்முறைகள் எவ்வாறு ஒரே மனித சமுதாயத்தை இரு பகுதிகளாகப் பிளக்கின்றன என்பதையும் சேர்த்தே அது காட்டுகிறது”.
2
1984 – டிசம்பர் மாதத்தின் முதல் நாள். முல்லைத்தீவு மாவட்டத்தின் வடகிழக்கே அமைந்த, கடல் நெருங்கிய, மரங்களும் குடிசைகளும் கலந்திருந்த சிறிய கிராமம் கொக்கிளாய். மழைத்துளிகள் கூரையிலையைக் கடத்திச் சுருண்டு நிலத்தில் விழுந்து பரவிக் கொண்டிருந்தன. அந்தச் சிறிய கிராமத்தில், சாமான்ய வாழ்க்கையை நடத்திக்கொண்டிருந்த சிங்கள மக்களின் வீடுகள், ஐயக் கண்கள், பரிதாப கதைகள் மற்றும் அழிய முடியாத பயங்கரவாத நினைவுகளுடன் கலந்திருந்தன.
திகன்புர நாதன் ஒரு பாலமாக இருந்தார். ஆம்! இனங்களுக்கிடையேயான பாலமாக இருந்தார். அவருக்குத் தமிழ் நண்பர்களும் சிங்கள நண்பர்களும் இருந்தனர். அவருடைய மனசாட்சி இனம், மதம், மொழி அனைத்திற்கும் அப்பாற்பட்டது. அவருக்கு மனிதர்கள்தான் முக்கியம்.
அந்த இரவு வந்தது… 1984 டிசம்பர் 1 – இரவு 10:45. திகன்புர இன்னமும் தன் படுக்கையைச் சீரமைத்து முடிக்கவில்லை. ‘ஏதோ நடக்கப் போகுதுபோல இருக்கு…’ என்று நினைத்த அந்தக் கணமே கடலின் சத்தத்தில் ஏதோ ஓரம்பட்ட சத்தம் கலந்து ஒலித்தது. கொக்கிளாய் கிராமத்தின் வடமுனையில், நான்கு வாலிபர்கள் இருளில் கலந்திருந்தார்கள். அவர்களுள் ஒருவன் செந்தூர்வீரன். அவன் சிங்கள செய்தித்தாள் ஒன்றை மடித்துக் கொண்டிருந்தான்.
“இவர்கள் எங்கள் தோட்டங்களை எடுத்து விட்டார்கள். இப்போது எங்கள் உயிரையும் எடுக்கிறார்கள். நாம்தான் பதிலளிக்க வேண்டும்!”. அவர்களுடைய நோக்கம் ஓர் எச்சரிக்கையை இடமாற்றம் செய்வதாகத்தான் இருந்தது.
இரவு 11:15. முதல் வீட்டுக்குத் தீ வைக்கப்பட்டது. இரண்டாவது வீட்டின் இரும்புக் கொடுக்கையை உடைக்கப்பட்டது. மூன்றாவது வீட்டில் குழந்தை அலறும் குரல். அந்த இரவில் 11 பேர் கொல்லப்பட்டனர். இவர்கள் எவரும் எண்ணிக்கைகளாக இருந்தவர்கள் அல்லர்.
அன்னகோதையின் கணவர் ரணசிங்க, வெட்டுக்கத்தியால் தாக்கப்பட்டபின் வீட்டின் முன்னால் சாய்ந்திருந்தார். அவரது கைகளைப் பற்றிக் கொண்டிருந்த மகள் சசிரா ஒரு வார்த்தைகூடப் பேச முடியாமல் வெறித்துப் பார்த்தபடியே இருந்தாள்.
அன்னகோதை, தமிழ்ப் பேசத் தெரிந்தவள். ஆனால், அந்த நாளுக்குப் பிறகு அவள் தமிழை மறந்ததுபோல இருந்தாள். அந்த மொழியின் மீதே அவளுக்கு ஒரு வெறுப்பு குமட்டிக்கொண்டுவந்தது.
“நீங்கள் எல்லோரும் ஒரே மாதிரியா?” என்று சபித்தாள்.
திகன்புர அவளைப் பார்த்தான். நாணமும், வலியும் கலந்த முகம்.
“நான் தமிழ். ஆனால், இவை என் செயல்கள் அல்ல.”
கொழும்பு தேசிய பாதுகாப்பு அமைச்சகத்தில் ஓர் அதிகாரி, “இது நமக்கு நன்மை தந்துள்ளது. இந்தத் தாக்குதலால், உலகம் தமிழர்களைத் தீவிரவாதிகளாகப் பார்ப்பார்கள்” என்றார்.
யாழ்ப்பாணத்தில் புலி தளபதி நிருபர்களிடம், “நாங்கள் எச்சரிக்கையைக் கொடுத்தோம். எங்கள் நிலத்தில் அவர்கள் நுழைந்தார்கள்” என்றார்.
கணவனை இழந்த மனைவிமார், பெற்றோரை இழந்த பிள்ளைகள் என அந்த இரவுக்குப் பின்னர், கொக்கிளாய் வண்ணங்களற்ற கிராமமாக மாறியது. வீடுகள் எரிந்ததைவிட, நம்பிக்கைகள் முற்றிலுமாக எரிக்கப்பட்டுவிட்டன.
திகன்புர நாதன், நான்கு நாள்களுக்குப் பிறகு, அந்த இடத்தை விட்டுப் புறப்பட்டார். அவருடைய நினைவுகளில், சசிராவின் அழுகையும் அன்னகோதையின் சபிப்பும் சேர்ந்து கனமாகக் கிடந்தன.
ஆனால், ‘அந்த இடத்தை விட்டுச் சென்றதால்தான் அந்தக் காயங்கள் தீர்ந்தனவா?’ இல்லையே!. அவர் ஒவ்வொரு இரவிலும் தூக்கத்துக்குள் சென்று விழும் முன், ரணசிங்கவின் குரல் அவரது நெஞ்சைத் தாக்கிக் கொண்டேதான் இருந்தது.
அவரது பயணம் கிளிநொச்சி வழியாக யாழ்ப்பாணம் நோக்கி நகர்ந்தது. அது தமிழர்களால் நிரம்பிய ஓர் இடம்தான். ஆனால், ‘அங்குத் தமிழராக இருப்பது பாதுகாப்பானது’ என்ற அனுமானமும் குறையத் தொடங்கியிருந்தது.
அங்குக் குடியிருந்த முதியவர் இவரிடம், “நீங்க கொக்கிளாயிலிருந்தீங்களா?” என்று கேட்டார்.
திகன்புர தலையைக் கீழே தாழ்த்தினார். பின்னர் மெல்லிய குரலில், “ஆமாம்… நான் நாதன்” என்றார்.
முதியவர் மௌனமாக இருந்தார். வேறு எதுவும் இவரிடம் அவருக்குக் கேட்க வேண்டியதாக இல்லைபோலும்.
கொழும்பில், அரசினர் ஆதரவு முகாம்களில் மீதமிருந்த கொக்கிளாய் மக்கள் தங்க வைக்கப்பட்டனர். அன்னகோதையும் சசிராவும் அந்த முகாம்களில்தான் இருந்தனர்.
அவளது முகத்தில் ஏமாற்றத்தின் தடம் இருந்தது. அரசியல் பிரிவுகள், மனித உரிமை அமைப்புகள், ஊடகங்கள் என யாரும் முழுமையாக நெருங்க முடியாத ஓர் இடம் அது.
பத்திகைச் செய்தி: “கொக்கிளாயில் 11 உயிர்கள் பறிபோனதற்குத் தமிழ்த் தீவிரவாதிகளே காரணம்.”
அன்னகோதை அதைச் சசிராவிடம் கூறவில்லை. ஆனால், சசிரா அதை வாசித்திருந்தாள்.
“அம்மா! எல்லாத் தமிழரும் வெறுப்பானவங்கதான், இல்லையா?”
இதற்கு என்ன பதில் சொல்லவேண்டும் என்று அன்னகோதைக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால், சசிராவின் வார்த்தைகள் திகன்புரின் முகத்தை அவருக்கு நினைவூட்டின.
யாழ்ப்பாணத்தில், புலிகள் முகாமில் ஒரு கலந்தாய்வு நடைபெற்றது.
“இந்தத் தாக்குதல் சரியானதா?”
செந்தூர்வீரன் மரமேஜையில் தலையைக் கவிழ்த்தி அமர்ந்திருந்தான். தன் விரல்களில் இன்னும் அந்த இரத்தத்தின் வாசனை இருப்பது போல உணர்ந்தான். தன் தலையை நிமிர்த்தாமலேயே, “எனக்கு அந்தக் குழந்தையின் குரல் இன்னும் கேட்குது” என்றான்.
மற்றவர்கள் அவனைக் கடுமையாகப் பார்த்தனர்.
அதில் ஒருவர் எரிச்சலான தொனியில், “நீ அடங்கிட்டியா? இது இனப்போர். உணர்ச்சியோட வெற்றி பெற முடியாது” என்று கத்தினார்.
செந்தூர்வீரன் மௌனமாக இருந்தான். ஆனால், அவனது உள்ளம் பதிலளிக்கத் தொடங்கியது.
ஐ.நா. சபையில் இலங்கையின் நிலை விவாதிக்கப்பட்டது. ‘தமிழ்ப் பிரச்சினையைப் பற்றிப் பேசித் தீர்க்க வேண்டும்’ என்று சில நாடுகள் அழைத்தன. ஆனால், அந்த அழைப்புகளுக்குள் அரசியல் வியாபாரம், ஆயுதக் கொள்முதல் உள்பட இன்னபிறவும் சூழ்ந்திருந்தன.
ஐரோப்பாவில் தமிழ் அகதிகள் எழுச்சியுடன் போராட்டம் நடத்தினர். ஆனால், கொக்கிளாய் கொலை பற்றிய செய்தி வரும்போது சிலர் இருமனச் சுழற்சிக்குள் சென்றனர்.
“நாம் யார்? எதற்காகப் போராடுகிறோம்?”
முற்பகல் நேரத்தில் யாழ்ப்பாணம் சந்தையில் திகன்புர நாதன் வெண்ணெய் வாங்கிக் கொண்டிருந்தபோது, ஒரு குரல்.
“நாதன் ஐயா!”
அவன் திரும்பி பார்த்தான். அது சசிரா!
அவளது கண்ணாடி சட்டைகள், கொழும்பு நகரத்தில் வளர்ந்துவந்த பசுமை முகம், ஆனால், அந்தப் பசுமையில் ஒரு பழைய நிழல் இருந்தது.
“நான் உங்களை நினைவில் வைத்திருந்தேன். என் அம்மாவும்… இப்போது தமிழரிடம் வெறுப்புடன் இருக்கலை.”
திகன்புர அழுதேவிட்டான். பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவனது கண்ணீரும் நிம்மதியும் ஒரே நேரத்தில் வந்தன. ஆனாலும், 1984 கொக்கிளாய்த் தாக்குதல் அவனிடம் இன்னும் கேட்கிறது, “வன்முறையின் பின்னால் உள்ள மனிதர்களின் குரல் எப்போது கேட்கப்படும்?” என.
3
மழைத்தூவும் மாலை. யாழ்ப்பாணத்தின் பழைய வீட்டு மேல்மாடியில், திகன்புர நாதன் கடிதம் எழுதிக் கொண்டிருந்தார். எதிர்காலத்தில் யாரோ ஒருவருக்குப் புரிய வேண்டிய உண்மைகளுக்காக. ‘உண்மைகளை எழுதுவதே தவிர, தன்னைத் தானே மன்னிக்க வேறு வழியில்லை’ என்று அவர் உணர்ந்திருந்தார்.
“பிரியமான சசிராவுக்கு…
அவனது எழுத்துகள் மெதுவாகத் துளைக்கப்பட்ட மனத்தைப் போலவே தோன்றியது.
உன் அப்பா எப்படிக் கொல்லப்பட்டார் என்பது எனக்குத் தெரியாது. ஆனால், அந்த இரவில் நானும் அங்கு இருந்தேன். என் கண்களால் காணாமல், என் மனத்தால் உணர முடியாமல், ஓர் இனத்தின் பெயரில் ஒருவர் மீது இரக்கமில்லாமல் நடந்த ஒன்று அது என்பதனை நான் நன்கறிவேன்.
அந்த இரவு என்னை ஒருபோதும் விட்டு விடவில்லை. ரணசிங்கவின் அக்கா, யுவானி, தம்பி, எல்லோரும்…
தமிழர்களாகிய நாங்கள் யாரும் தப்பிச் சொல்லும் வீரர்களல்லர். எங்கள் மீதும் பிழைகள் உண்டு. ஆனால், அந்தப் பிழைகளை ஒருபோதும் என்னால் நியாயப்படுத்த முடியாது.”
இப்படியாக அந்தக் கடிதம் சில பக்கங்கள் வரை நீண்டுசென்றது.
ஆனால், இந்தக் கடிதத்தை அவன் அனுப்பவேயில்லை. நெடுநாட்கள் அது அவனிடமே இருந்தது. பின்னர் அதனைப் பிரதி எடுத்துக்கொண்டு, அசலை மட்டும் சசிராவுக்கு அனுப்பினான். பிரதியை அவர் அவருடைய மிகப் பழைய நண்பர் செந்தூர்வீரரிடம் கையளிக்க மிக ரகசியமாக ஏற்பாடு செய்தார்.
செந்தூர்வீரன், தற்போது புலிகளிடமிருந்து விலகி தனிமையில் வாழும் ஓய்வு பெற்ற போராளி. அவரைப் போலப் பலர் உள்ளனர். போரைச் சந்தித்தவர்கள். ஆனால், அதன் பயங்கரங்களை உள்ளத்தில் சுமந்தவர்கள். அதுமட்டுமா? அவர்கள், ‘கொக்கிளாய்த் தாக்குதலை இருவேறு சமூகங்களின் ஒழுங்கைச் சிதறடித்த சூதாக’ எண்ணி எண்ணிச் சிதைபவர்கள்.
செந்தூர்வீரர் அந்தக் கடிதப் பிரதியை வாசித்துவிட்டுச் சுவரில் சாய்ந்தார். ‘என் பாவமும் அதேதான். நம்ம அச்சம், நம்ம வெறுப்பு, நம்ம சிதைவு… இதை எழுத இவனுக்கு எத்தனை வருடங்கள் தேவைப்பட்டிருக்கும்!.’ என்று நினைத்து விம்மினார்.
சசிரா அந்தக் கடிதத்தைப் படித்துவிட்டு கனத்தமனத்துடன் அதனைத் தன் அம்மாவிடம் வாசிக்கக் கொடுத்தாள். முதலில் ஆர்வத்துடன் அதனை வாங்கினாலும் படிக்க படிக்க அவளது ஆர்வம் குறையத் தொடங்கியது. கழிவிரக்கம் அவளை உந்தித் தள்ளியது. ஆனால், அவளுக்குள் எதிர்த்துப் புறப்பட்ட வெறுப்பு அந்தக் கடிதத்தைக் கிழித்து எறியும்படிக் கோரியது. இருந்தாலும் பின்னர் அவள் அந்தக் கடிதத்தைப் படுக்கை அருகில் வைத்துக் கொண்டாள். அவளது கண்களில் நீண்ட நாட்கள் தேங்கி இருந்த ஆழ்க்கண்ணீர் துளிகளின்றிக் கசிந்தது.
மறுநாள் அவள் தன் மகளிடம், “இந்த நாட்டில் யாராவது ஒருவர் தான் செய்த தவறுக்காக மன்னிப்புக் கேட்பதை நான் இப்போதுதான் என் வாழ்நாளில் பார்க்கிறேன்” என்றாள்.
அவளது மனத்தில் அப்போதுதான் ஒரு மாற்றம் நிகழத்தொடங்கியது. வெறுப்பு தாழ்ந்து, இரக்கம் மேலிட்டது. தமிழ்-சிங்கள வெறுப்பின் இடையே, இந்தக் கடிதம் ஒரு பாலமாக மாறியது.
தமிழர்களும் சிங்களர்களுக்குமாகக் கொக்கிளாயில் மீண்டும் ஒரு குழு திரட்டப்பட்டது. அதில் திகன்புர நாதனின் கடிதம் பற்றிப் பேசப்பட்டபோது, பலர் அதை ஏற்க மறுத்தனர். சிலரோ சினத்துடன் கடுமையாக எதிர்த்தனர்.
“இவன் என்ன செய்வதற்காக இப்போ இதெல்லாம் எழுதறான்? நம்ம மண்ணை எரிச்சுட்டப்புறம் மன்னிப்பு கேட்டா போதுமா?” என்றெல்லாம் கூச்சலிட்டனர்.
அப்போது மூதாட்டி தடுமாறி எழுந்து, “மன்னிப்புக் கேட்டவங்க பாவங்களை மறைக்கலாம். ஆனா, சொல்ற ஆளோட கண்களில் உண்மை இருந்தாத்தான்… அது மாற்றத்துக்கான ஒரு தொடக்கமா அமையும். அந்த பையன் நம்ம கண்கள் முன்னாடி அழறான். அப்பவும் நாம வெறுப்பக் காட்டலாமா?” என்று பணிவுடன் கேட்டார்.
அடுத்த சில மாதங்களுக்குள் திகன்புர நாதன் இயற்கையாகவே மரணமடைந்தார். அவரது கடைசி நாள்கள் அமைதியுடன் கழிந்தன. அந்தக் கடிதம், பல இடங்களில் வாசிக்கப்பட்டது, பகிரப்பட்டது, விமர்சிக்கப்பட்டது. ஆனால், அதன் தாக்கம் சிலரது உள்ளங்களில் மட்டும் மெல்லிய இடைவெளியையும் ஏற்படுத்தத்தான் செய்தது.
பல ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் சசிரா மனித உரிமை மாநாட்டில் பேசுவதற்காகத் துணிவுடன் எழுந்தாள்.
“என் அப்பாவைத் தமிழர்கள் கொன்றார்கள். ஆனால், ஒருவன், ஒரேயொரு தமிழன், தன்னினத்தின் தவறை ஒப்புக்கொண்டு ஒரு கடிதம் எழுதினான். அந்த மனிதனின் பெயர் திகன்புர நாதன். அவனது கடிதம்தான் என் மனத்தில் இருந்த வெறுப்புகளை முற்றிலுமாக வேரறுக்க உதவியது. அந்தக் கடிதத்திலிருந்த சொற்களின் வழியாக நான் மனிதர்களை வேறொரு கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கத் தொடங்கினேன். அந்தக் கண்ணோட்டமே என்னை எங்கெங்கோ கொண்டுசெலுத்தி இங்குக் கொணர்ந்து நிறுத்தியுள்ளது. நான் மீட்படைந்தேன். பிறரையும் மீட்க இங்கு வந்துள்ளேன். நாம் இப்போதும் போராடுகிறோம். ஓர் இனத்தின் பெயரில் செய்யப்பட்ட பெரும்பிழை. அதை மனிதன் உணர்ந்ததோடு முடித்துக் கொள்ளலாமே. நான் இதை இப்படிச் சொல்வது இனங்களுக்கிடையில் கைகலப்பை ஏற்படுத்துவதற்காக அல்ல. அல்லவேயல்ல. உண்மையைச் சொல்லி, இனங்களுக்கு இடையே கைகளைக் கோப்பதற்காகத்தான். நிச்சயமாக அதற்காகத்தான். கொக்கிளாய் 1984 – ஓர் இழப்பு, ஒரு தாக்குதல், ஒரு கணம். ஆனால், அவை எல்லாம் ஒரு மனிதரின் நெஞ்சத்தில் எழுந்த கடிதமாக, மற்றொரு மனிதரின் நம்பிக்கையாகவும் சமூக மாற்றத்துக்கான முதல் முயற்சியாகவும் மாற வேண்டும். இது ஒரு முடிவல்ல. இது, ஒவ்வொரு மனத்திலும் தொடங்க வேண்டிய முடிவுறாத்தொடர் உரையாடல்” என்று பேசி முடித்தாள்.
4
முல்லைத்தீவில் அமைந்திருந்த சின்னஞ்சிறு வன்னி மகளிர் கூட்டத்தில், சசிரா உரையாற்றிவிட்டு, வித்தியாசமான அமைப்பைத் தொடங்கினாள். அதன் பெயர் ‘அறம்’ (இனங்களுக்கிடையேயான உணர்வுப் பரிமாற்ற மையம்).
இதன் நோக்கம், தமிழரும் சிங்களரும் ஒன்றாகக் கூடி தங்களின் வெறுப்புகளை, அச்சங்களை, அனுபவங்களை உரையாடலாக மாற்றுவது. ஒவ்வொரு வாரமும் ஒரே பந்தலுக்குள் இரு மொழிகளிலும் பேசப்படும் அந்தக் குழு, ஆரம்பத்தில் எதிர்ப்புடன்தான் எதிர்கொள்ளப்பட்டது.
“இது சிங்களருட கலாச்சாரப் பாசிசத்துக்கு வாயிலா?” என்று தமிழ்ப் பண்பாட்டாளர் கேட்டார்.
“இது தமிழ்ப் போராளிகளை வெள்ளையாக்க முயற்சியா?” எனச் சிங்கள ஊடகம் விவாதித்தது.
ஆனால், நன்கு நடத்தப்பட்ட ஒரு நிகழ்வில், ஒருவர் எழுந்து தன்னுடைய சொந்த அனுபவத்தைப் பகிர்ந்தார்.
களஞ்சி — கொக்கிளாயில் பிறந்து புலம் பெயர்ந்த இளைஞன். பத்தாம் வகுப்பில் இருந்தபோது அவனது தந்தை இராணுவம் வழியே மாயமானார். பின் அவன் வாழ்ந்தது பூமியற்ற ஓர் வாழ்க்கை. ஆனால், இன்று அவன் ‘அறம்’ மையத்தின் உதவி ஒருங்கிணைப்பாளர்.
அவனது குரல் அந்த மையத்தில் ஒலித்தது. “கொக்கிளாய் எங்களுக்கு ஒரு மனக்காயம். பெருவடு. கொக்கிளாயின் பெயரே சிலருக்குப் அச்சம். ஆனால், இப்போது இந்த மண், இரு மொழிகளும் பேசும் நிலம். இது வெறும் துக்கத்துக்கு மட்டுமானதா? அல்ல, மகிழ்ச்சிக்கும்தான். மகிழ்ச்சிக்கு மட்டுமானதுதான்”
திகன்புரின் கடிதத்தை மையமாகக் கொண்டு, பலரது சுயசரிதைகள் வெளியாகத் தொடங்கின. ஊடகங்கள் குழப்பமடைந்தன. அரசியல்வாதிகள் குழம்பினார்கள். ஆனால், மக்களின் மத்தியிலேயான உரையாடல்கள் சாதியையும் இனத்தையும் மீறிச் செலுத்தப்பட்டன.
தனுஷ். ஓர் இளம் சிங்கள நூலாசிரியர். அவர் கட்டுரையில், “போர் என்பது வெற்றி-தோல்விக்குள் ஓர் விளையாட்டு அல்ல. அது, பேச முடியாத எதையாவது கத்தி எழுதும் முயற்சி. ஆனால், ஒருவன் கத்தினால்தான் மற்றவன் கேட்கிறானா, என்ன?” என்று எழுதினார்.
ஊடகங்களில் உருவாகும் இந்த வலிமையான ஒலி, அரசியலமைப்பைச் சற்று அசைக்க தொடங்கியது. சில கட்சிகள், இனச் சிக்கல்களை முடித்துவைக்க ஒருங்கிணைந்த மாநில அமைப்பை முன்மொழிந்தன.
அப்போது பழைய ஆளுநர், மேஜையின் மீது சினத்துடன் வலக்கையை அறைந்து, பேரொலியை எழுப்பியபடி, “மன்னிப்பு, அமைதி — இவை எல்லாம் தேர்தல் வெற்றிக்கு வழியில்லை. நம்மை இந்த ஆணவமே அழிவுக்கு இட்டது என்பதை உணரப் போவது எப்போது?” என்று கேட்டார். அந்த வினா வானில் அதிர்ந்தொலித்துத் தொங்கிக் கொண்டே இருந்தது – விடையின்றி.
திகன்புரின் பெயரில், புதிய இருமொழிப் பள்ளி ஒன்று திறக்கப்பட்டது — திகன்புர அத்தி அறிவாலயம். தமிழும் சிங்களமும் பேசும் சிறார்களால் நிரம்பியது.
சிறுவன் மற்றவனிடம், “நீ சிங்களம் பேசுற. நான் தமிழ்ப் பேசுற. நாம எப்படித் தோழமையோட இருக்க முடியும்?” என்று கேட்டான்.
“நான் சிங்களம் பேசுறேன். நீ தமிழ்ப் பேசுற. அப்போ, நாம ரெண்டு மொழியிலேயும் பேசுற நண்பர்கள்!” என்று கூறிச் சிரித்தான். இருவரும் புன்னகைத்துக்கொண்டர். இந்தப் புன்னகைக்கு மொழித்தடை ஏது?
சசிரா, அந்தப் பள்ளியின் வாசலில் சும்மாதான் நின்றிருந்தாள். அந்தச் சிறுவர்களின் உரையாடல் அவளுக்குள் சில உணர்வுகளைத் தூண்டியது. ‘நம்ம நாடு, ஒருநாள் உண்மையிலேயே, இருமொழியால் சிதைக்கப்பட்டதாக இல்லாமல் இருமொழியாலும் சிரிக்கத் தொடங்குவதாக இருக்க வேண்டும்’ என்று எண்ணிக் கொண்டாள்.
பாவங்களில் இருந்து மாறுபட்ட ஓர் இனப்பொறுப்பு இது. இன்று திகன்புரின் கடிதம் புனித மன்றாட்டு சார்ந்த வரலாற்று ஆவணமாக மட்டும் பார்க்கப்பட வில்லை. அது மனிதனின் புனித மனக்குரலாகவே தலைமுறைகள் தாண்டி எழுந்து வந்தவொன்றாகவே கருதப்படுகிறது.
5
2023 ஜனவரி மாதம், கொக்கிளாய் ஊராட்சியில் ஒருமுகமல்லாத தேர்தல் நடைபெற்றது. முதல் முறையாகத் தமிழரும் சிங்களருமான இரண்டு வேட்பாளர்கள் கூட்டமைப்பாகப் போட்டியிட்டனர் — களஞ்சி மற்றும் தனுஷ். இந்தக் கூட்டணி ஆரம்பத்தில் ஒரு கேலி மாதிரி பார்க்கப்பட்டது.
“ஓட்டு எதுக்கு இருதரப்புக்கும்? ஒருத்தரால நாம வோட்டு குடுக்கல. இருவராலயும் நாம கட்டுப்படக் கூடாது!”
ஆனால், மக்கள் மனத்தில் ஏற்கனவே விதைக்கப்பட்டிருந்த மாற்றத்தின் விதைகள் இப்போது துளிரடித்தன. தேர்தல் முடிவில், அந்த இரட்டையரின் வெற்றி வெறும் அரசியல் மாற்றமல்ல — அது ஒரு பண்பாட்டு புரட்சி.
ஊராட்சி மன்றத்தின் முதன்மை அறையில், சுவர் ஒன்றில் புதிய சித்திரக் கதை வைக்கப்பட்டது. அதில் இரு சிறுவர்கள், ஒருவர் சிங்களம் பேசுகிறார், மற்றவர் தமிழில் பதிலளிக்கிறார். அவர்கள் இருவரும் ஒரே மரத்தடியில் விளையாடுகின்றனர். இது சித்திரக் கதைமட்டுமல்ல, சரித்திரக் கதையும்கூட.
இந்தச் சித்திரக் கதையை வரைந்தது யார் தெரியுமா? வயதான தாதியார் — பிரபாகரன் அம்மா. 1984ஆம் ஆண்டு கொக்கிளாய்ப் படுகொலையினால் தன் கணவரை இழந்தவர். அந்த மரத்தில் அவரது கணவர் போர் முன்னணிப் போராளியாக மரணமடைந்தார்.
“நானும் முதலில் வெறுத்தேன், பிறகு என் பேரன் ஒரு சிங்களப் பையனுடன் விளையாடும் போது, வெறுப்பின் பழைய வேர்கள் வாடத் தொடங்கின. இப்போது என் கணவரின் நினைவாக நானும் கதைச்சித்திரம் வரைகிறேன். அது இப்போது அனைவருக்கும் நிழல் தரும் மரமாக இருக்கட்டும்.”
‘அறம்’ மையத்தில் சசிரா ஏற்படுத்திய ‘திக்கொடு’ எனும் ஒரு விசேட திட்டம் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. இதில், இனவெறி சம்பவங்களில் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களும் மறுபக்கத்தில் அந்தச் சம்பவங்களுக்கு நேரடியாக ஒளிந்தோ அல்லது தெரிந்தோ தொடர்பானவர்கள் ஒன்றாகக் கூடி உரையாடுகிறார்கள். இது முற்றிலும் தருக்கத்திற்கு எதிரான திட்டம் போல இருந்தது.
“நாங்கள் எப்படிச் சிங்கத்தைப் பார்க்க முடியும்? அது எங்களைக் கிழித்தது!”
“ஆனால், நான் அந்தச் சிங்கத்தின் உடம்பிலிருந்த ஒரு பூச்சி மாதிரியே. அதில் எனக்கென்ன தவறு?”
இவ்வாறான உரையாடல்களால் உணர்ச்சிப்பூர்வமாகப் பலர் ஒன்றிணைந்தனர். சச்சரவுகளைவிட, அந்தச் சந்திப்புகள் மிகவும் மௌனமானதாக அமைந்தன. சில நேரங்களில் மௌனம் பேசும், வார்த்தைகள் தாங்க முடியாத வேதனையைத் தரும்.
ஊராட்சி பள்ளிகளில், புதிய பாடநூல் ஒன்று அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. அதன் பெயர் — “எங்கள் இரு வரலாறுகள்”. இதில் தமிழர்களின் வரலாறும் சிங்களர்களின் பாரம்பரியத்துடன் இணைந்து வழங்கப்பட்டது. மாணவர்கள் இரண்டு பார்வைகளையும் அறிந்து வளர, ஒற்றைப் பார்வையின் ஆபத்துகள் குறிக்கப்பட்டன.
பிரபாகரன் அம்மா, களஞ்சி, தனுஷ், சசிரா ஆகிய இவர்கள் யாருமே நாயகர்கள் அல்லர். இவர்கள் வெறும் காயங்களால் வழிகாட்டப்பட்ட மனிதர்கள். ஆனால், அவர்கள் வாழ்ந்த விதம், வாழும் நாட்டை மாற்றத் தொடங்கியது. ஒரு நாட்டின் வரலாறு என்பது வெறும் ரத்தக் கறைகள் அல்ல. சில சமயம் அது நம்மால் மாற்றப்படும் கையெழுத்துகளும் ஆகும்.
‘திக்கொடு’ நிகழ்ச்சிகள் தொடர்ந்து பல ஊர்களில் விரிந்தன. கொக்கிளாயின் நிழல், யாழ்ப்பாணத்தையும் திரிகுணாமலையும் தாண்டி தென்னிலங்கையிலும் பேசப் படத் தொடங்கியது. ஆனால், இந்தச் சவால்கள் இல்லாமல் நடக்கவில்லை.
ஒரு நிகழ்வின் முடிவில், ஒரு சிங்கள வயோதிபர் எழுந்து கண்களில் கண்ணீருடன் கேட்டார், “நாங்கள் நம்ம மக்கள் கொல்லப்பட்டதைப் பேசினால், நீங்கள் அதை நிராகரிக்கிறீர்கள். ஆனால், நீங்கள் பேசும்போது, நாங்கள் செவிமடையாக இருக்க வேண்டுமா?”
அந்த நேரத்தில் சசிரா அமைதியாக எழுந்து, “இருவருக்கும் உண்மை இருக்கிறது. ஆனால், அதற்கு ஒரு மேடை இல்லை. அதனால் நம்ம ஒவ்வொருவரும் ஒருவருக்கொருவர் மேடையாக இருக்க வேண்டும்” என்று பதிலளித்தாள்.
அந்த வார்த்தை அங்கே இருந்த அனைவருக்கும் தவிர்க்க முடியாத சிந்தனையைத் தந்தது.
கொக்கிளாய் மாவட்ட மேல்மட்ட நீதிமன்றத்தில், இனவெறி சம்பவங்களுக்குப் பதிலளிக்கும் சிறப்புச் சட்டம் ஒன்று உருவாக்கப்பட்டு, அரசியலமைப்பில் பதிவு செய்யப்பட்டது — மனநிலையின் நீதிக்கூறு சட்டம்.
இது உண்மையான நீதிபதிகள் இல்லாமல், சமூகத்தினரின் கலந்துரையாடல் களிலும் உணர்ச்சித் தீர்வுகளிலும் அமைந்தது. இது வழக்கமான நீதியின் குறிக்கோள்களைத் தாண்டி, காயங்களையும் நியாயப்படுத்த முயற்சி செய்யாமல் உணர்வுப்பூர்வ பூர்த்தியையும் தேடியது. இந்தச் சட்டத்தின் கீழ், தமிழ், சிங்கள குடும்பங்களுக்கு இடையே ஏற்பட்ட பழைய சண்டையைத் தீர்த்து வைத்தனர் — சட்டத்தின் மூலம் அல்ல, ஒத்துழைப்பின் மூலம்.
களஞ்சி மற்றும் தனுஷின் தலைமையில், கொக்கிளாய் ஊராட்சிக்குப் புதிய சின்னம் உருவாக்கப்பட்டது: ஒரு வண்ணமயமான மரம் — அதன் வேர்கள் இருவேறு மொழிகளில் எழுதப்பட்டுள்ளன. தமிழில் “மன்னிப்பு”, சிங்களத்தில் “உண்மை”.
இச்சின்னம், நாட்டின் தேசிய ஊடகங்களிலேயே பரவலாகப் பேசப்பட்டது. ‘இது வெறும் சின்னமா? இல்லை, இது ஒரு காயத்துக்குள் காட்சியாகும் கனவு.’
2024ஆம் ஆண்டில், கொக்கிளாயில் நடைபெற்ற கலாச்சார விழாவில், தமிழும் சிங்களமும் இணைந்த ஓர் இசைநிகழ்ச்சி அரங்கேறியது. அந்த நிகழ்ச்சியின் இறுதிக் கட்டத்தில், சசிரா, களஞ்சி, தனுஷ், மற்றும் பிரபாகரன் அம்மா மேடையில் ஒன்றாக நின்றனர்.
அங்கே அவர்கள் பேசாமல், வெறும் கைகளை ஒன்றோடு ஒன்று இணைத்துக் கொண்டனர். அந்த மௌனம், 1984-ஆம் ஆண்டு பிளந்த ரத்த ஓசைகளை மூடிக்கொள்ளும் புதிய தடுப்பாக, காப்பாக இருந்தது.
“எல்லாப் போரின் முடிவும் எப்போதும் ஒரு சத்தமில்லாப் புரட்சிதான். அந்தச் சத்தத்தை நாம் உணர்ந்தோம். நாளை அது உங்கள் வீட்டின் வாசலுக்கு வரும். தயவு செய்து அதைத் திறந்து விடுங்கள்.”
1984-ம் ஆண்டு டிசம்பர் 1-ஆம் நாளை நினைவுகூர்தல் நிகழ்ச்சி டிசம்பர் 2024இல் மிகவும் மென்மையான அணுகுமுறையில் தயாரானது.
முதலில் விடுதலைப் புலிகளால் தாக்கப்பட்ட சிங்களக் குடும்பங்களின் நிலை பற்றிய செய்திக் குறிப்புகள் வாசிக்கப்பட்டன. அதனைத் தொடர்ந்து, ‘தமிழினப் படுகொலைகள்’ என்ற புத்தகத்திலிருந்து பின்வரும் செய்திக் குறிப்பு வாசிக்கப்பட்டது.
கொக்கிளாய், கொக்குத்தொடுவாய், கருநாட்டுக்கேணி போன்றன தமிழ் மக்களின் பூர்வீகக் கிராமங்களாகும். இவை மீன்பிடிக்குப் புகழ்மிக்க பிரதேசங்கள். இம்மக்களும் நல்ல செல்வச் செழிப்புடன் வாழ்ந்து வந்தார்கள். 1984.12.15ஆம் திகதி இராணுவச் சிப்பாய்கள் முல்லைத்தீவு மாவட்டத்திலுள்ள கொக்கிளாய், கொக்குத் தொடுவாய், கருநாட்டுக்கேணி, நாயாறு, குமுழமுனை, அளம்பில் ஆகிய கிராமங்களுக்குள் நுழைந்து, சொத்துக்களை நாசம் செய்ததுடன், மக்களைப் படுகொலையும் செய்தனர். இச்சம்பவத்தில் கருநாட்டுக்கேணி, கொக்கிளாய், கொக்குத்தொடுவாய் ஆகிய கிராமங்களைவிட்டு இரண்டாயிரம் தமிழ்க் குடும்பங்கள் கையில் கிடைத்த பொருட்களை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு இடம்பெயர்ந்தனர். இச்சம்பவத்தின்போது இதில் முப்பத்தொரு பெண்கள், இருபத்தொரு குழந்தைகள் உள்ளடங்கலாக நூற்று முப்பத்தொரு பேர் உயிரிழந்தனர்.
இந்த அறிக்கை வாசிப்புகள் எந்தவொரு இனத்தையும் குற்றம்சாட்டுவதற்கும் அல்ல, நினைவுகளைப் பகிர்ந்து வைப்பதற்கு மட்டுமே!. இந்த நிகழ்ச்சியில் பங்கு பெற்ற முதியவர்களுக்கு இது முதல் முறையாக அந்தப் பாசிப் படிந்த பீடங்களை மீள்பார்ப்பது போலத்தான் இருந்தது.
களஞ்சியின் சிறுவயது தோழன் ரவீந்திரன், தற்போது மனநல மருத்துவர். அவர் விழாவில் ஆற்றிய உரை அனைவரின் மனத்தையும் பதைப்பாக்கியது. “நாம் ஒருவருக்கொருவர் மீது எழுதிய கதைகள் சோகமாக இருந்தாலும் அவை முடிவடையலாம். ஆனால், அவற்றை மறக்க முடியாது. நம் பிள்ளைகள் இந்தக் கதைகளில் சிக்காமல் இருக்க, நாம் அந்தக் கதைகளை நேர்மையாகச் சொல்லிக்காட்ட வேண்டும்.”
கொக்கிளாயின் பின்புறக் கடற்கரையில், ஒரு புதுமையான நினைவுத்தூண் உருவாக்கப்பட்டது. இது வெறும் கற்களாலான அமைப்பல்ல. நினைவுகள் எழும், அழிக்கப்படும், திருத்தப்படும் ஒரு வகை தொன்மம் மூலம்.
பள்ளி மாணவர்களால் நடத்தப்பட்ட “நாம் மறந்துவிட்ட பக்கம்” என்ற நாடகம் மிகவும் உணர்ச்சிப் பெருக்கத்துடன் அமைந்தது.
அதில் இரண்டு சிறுவர்கள் ஒரு பழைய ரேடியோவைச் சீரமைக்கும் முயற்சியில் ஈடுபட்டு, அதன் உள்ளே பதுங்கியிருந்த குரலைக் கண்டுபிடிக்கின்றனர். அந்தக் குரல் ஒரு பாடலாக மாறி, இறுதியில் அந்த இரண்டு சிறுவர்களின் பாடலாகவே இசைக்கப் படுகிறது. மகிழ்ச்சியில் சிறுவன் கூக்குரல் எடுத்து, “அம்மா! இந்த ரேடியோ வேலை செய்யுது! தமிழ்ப் பேசுது. சிங்களத்துல பாடுது” என்றான். மற்றொரு சிறுவன், “ஆமாம்! ஆனா, இது நம்மலோட குரல்தான். நமக்கு ரெண்டு மொழி!” என்று கூறி மகிழ்ந்தான்.
‘புத்தாண்டு 2025 இல் இந்த நாடகம் தேசிய மேடைகளிலும் அரங்கேறும்’ என்று இருமொழியினராலும் எதிர்பார்க்கப்பட்டது.
– – –