வீணாய்வு 

1

1987, ஏப்ரல் 17. நள்ளிரவு. பனிக்காற்று மரங்களை நசுக்கி நகரும் சத்தத்தில் ஒவ்வொருவருடைய நிம்மதியும் மலர்போலக் கொய்யப்பட்டது. ஹபரணா காட்டின் வெளிச்சமற்ற பகுதியில் மூன்று பழைய பேருந்துகள் நின்றிருந்தன. அவை ஒவ்வொன்றும் ஒரு திசையை நோக்கிச் செல்லும் விதமாகத்தான் பயணத்திட்டம் இருந்தது. ஒவ்வொரு பேருந்திலும் பயணிகள் மட்டும் மல்ல, அவர்களோடு பயணித்தவை அச்சமும் பதட்டமும் எதிர்காலத்தை நிலைகுலையச் செய்யும் தீக் கனவுகளும்தான்.

அப் பயணியருள் ஒருத்தியாக மலையகத்தைச் சேர்ந்த இளம் ஆசிரியை பத்மாவும் இருந்தார். கொழும்பு பல்கலைக்கழகத்தில் படித்து முடித்தவுடன்  கல்வித் திட்டத்தின் கீழ் மட்டக்களப்பில் பணிக்கு அனுப்பப்பட்டவர். அந்த இடம் இப்போது போர்க்களத்தின் அருகாமையில் உள்ளது. வீடு தூரத்தில். ஹட்டன் அருகே சிறிய தேயிலைத் தோட்டத்தில் உள்ளது. தந்தை சேகரப்பிள்ளை தோட்டக்காரர்.  

“அக்கா! இன்னும் எவ்வளவு நேரம் ஆவோ?” என அருகே அமர்ந்திருந்த 10 வயது சிறுவன் கேட்டான்.

“மூணு மணிக்குள்ள டிக்கினி யாவனே!” என்று சொல்லிவிட்டுப் பத்மா சிரித்தாள். 

ஆனால், அந்தச் சிரிப்பின் பின் உறுதியில்லை. அந்தச் சிரிப்புக்குள் பதற்றமும் மர்மமும் இருந்தன. நாடு திணறிக் கொண்டிருந்தது – கிழக்கில் புலிகள், வடக்கில் இராணுவம். இவர்களுக்கு மத்தியிலோ மக்கள் நரகத்தில் வாழ்ந்தனர்.

பேருந்தின் ஜன்னலில் கண்ணை வைத்தபடியே பத்மா நினைவுகளைக் கவ்விச் சென்றாள். பத்தாம் வகுப்பில் இருந்தபோதே தமிழ்த் திறனுக்காகப் பரிசு பெற்றிருந்தாள். ஆசிரியையாக வேண்டும் என்பது அவளுடைய விருப்பமில்லை. கவிஞராக வேண்டும் அல்லது எழுத்தாளர். ஆனால், ஒவ்வொரு முறையும் விதி அவளிடம், “இது தான் உன் வழி” எனக் கட்டாயப்படுத்தி ஏதோ ஒன்றை அவள் கையில் திணித்து வாழச் சொல்லிவிடுகிறது.

பேருந்து ஓரமாய் மெதுவாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. பக்கத்து காட்டின் நடுவேயிருந்து வாகனம் மெதுவாக வந்தது. அதன் பின் இராணுவச் சரக்கு வாகனம். இருட்டில் காட்சிகள் கிளர்ச்சியாகத் தெரிந்தன. அதன் ஒவ்வொரு சக்கரமும் உருளும்போது அவள் உள்ளத்தில் எதையோ எதையோ அது நெறித்தது போலத்தான் இருந்தது.

“அவங்க யார்?” என்று சிறுவன் மெல்லக் கேட்டான்.

“அரசாங்க மக்கள் போல இருக்கே…” என்றாள்.

அந்த வார்த்தை அவளுக்கே ஐயத்தை உருவாக்கியது. 

திடீரென ஒளிவட்டங்கள்! ஒரு நீண்ட ‘டோர்ச்’சிலிருந்து வெள்ளை ஒளி அவ்விடம் முழுவதும் விரிந்தது. ஓட்டுநர் வண்டியை நிறுத்தினார். இராணுவ ஆட்கள் நேராகச் சென்றனர்.

“எல்லோரும் அங்கனையே இருங்க!” என ஓர் இராணுவ அதிகாரி சத்தமாகக் கூவ, 

அவரைத் தொடர்ந்து ஐந்து ஆட்கள் ஏராளமான ஆயுதங்களுடன் வந்தனர். முகத்தில் கருப்புத் துணி. ‘புலிகளா? இராணுவமா?’ எனப் பத்மாவுக்கு எதுவும் புரியவில்லை.

“அட! identify card எல்லாம் கொடு!” என வந்தவர்களுள் ஒருவர் கொழும்புத் தமிழில் கத்தியபடிக் கேட்டபோது, பத்மா அச்சத்தில் சிறுவனை நெருங்கி அமர்ந்து, தன்னுடைய அடையாள அட்டையைப் பைக்குளிருந்து எடுத்தாள்.

தடித்துக் கறுத்து ஆள், “இவங்க எல்லாம் யாருடா?” எனக் கேட்டுக்கொண்டே பத்மாவிடம் வந்தான்.

“மட்டக்களப்பில் இருந்து வீடுக்குப் போறோம்…” என்றாள் தயக்கத்துடன் பத்மா.

அவன் உற்றுப் பார்த்தான். அடுத்த நிமிடம் பையனைச் சுட்டிக்காட்டித் தம் ஆட்களிடம் சைகைகாட்டினான். அவர்கள் தயங்கினர். 

அவர்களுக்கு நன்றாகப் புரியும்படியாக, “அவனைக் கொண்டு போங்க!” என்று கூறினான்.

உடனே பத்மா, “இல்லை! அவன் ஒரு பையன்தான்! பாவம் அவன் எதுக்கு, எங்க?” என்று பதறினாள். 

ஆட்கள் அவளை விலக்கி, பையனை இழுத்துச் சென்றனர். சிறுவன் கத்தினான். பத்மாவும் கத்தினாள். ஒருவன் அவளை அறைந்தான். பத்மா அமைதியானாள். சிறுவனின் கத்தல் ஓசை மட்டும் கேட்டது. 

இப்போதுதான் அவளுக்கு உண்மை புரிந்தது. இது பொய்யான இராணுவச் சோதனை. இவர்கள் இராணுவமோ, புலிகளோ இல்லை. எவராலும் கட்டுப்படுத்த முடியாத மூன்றாவது சக்தி. ‘பாதுகாப்பு’ என்ற பெயரில் நடக்கும் மூலவாதத் தாக்குதல்.

பயணிகள் கத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் கதவுகளைத் தட்டினார்கள். ஆனால், அவர்களின் குரலை அந்தக் காட்டில் எவரும் கேட்கவே முடியாது. சிறுவனின் அழுகைச் சத்தம் மட்டும் தூரத்தில் கேட்டு கேட்டு கேட்டு கேட்டு ஓய்ந்தது.

உடனே பத்மா விரைந்து கீழே இறங்கினாள். சத்தம் வந்த திசையில் ஓடினாள்.  இருட்டு அவளைக் குழப்பியது. பட்டாசுச் சத்தம் போல சத்தம் இருளில் அதிர்ந்து அடங்கியது. பின்னர் மௌனம். நீடித்த மௌனம். அவள் கால்கள் நடுங்கின. மரங்களைத் தாண்டிய நிலப் பரப்பில் குழுவினர் அந்தச் சிறுவனைத் தடுத்து வைத்திருந்தார்கள். அங்கே சென்று சிறுவனை விடுவிக்க நினைத்தாள். ஆனால்……

பொழுது விடிந்தது. ஹபரணா காவல் நிலையத்தில் பத்மா உட்கார்ந்திருந்தாள். முகத்தில் காயம். உடலில் புயலேறிய சோர்வு. அருகே இருந்த பெண்மணி தன் மகனைத் தேடி அங்கு வந்திருந்தாள். 

அங்கு வந்து நின்றிருந்த ஒவ்வொருவரும் ஒரேமாதிரியான போலி இரவு அனுபவத்தைப் பெற்றவர்தாம். இப்போது அந்தக் காட்டுப் பகுதியில் பேருந்துகளைக் காணவில்லை. மனித உடல்கள் இல்லை. மனிதர்களும் இல்லை. ஆனால், இப்போது இந்தக் காவல்நிலையத்தில் சாட்சிகளாக மட்டுமே பத்மாவும் இன்னும் சிலரும் வந்திருந்தனர்.

“நீங்க யாருனு தெரியுதா உங்களுக்கு? நீங்கள் தமிழர். இதுதான் உங்க பிழை” என்று அந்த அதிகாரியின் பேச்சு இன்னும் பத்மாவின் உள்ளத்தைக் கிழித்துக் கொண்டுதான் இருந்தது.

அதுநாள் முதல் பத்மா மாறத் தொடங்கினாள். ‘இனிமேல் என்னை ஆசிரியையாக அல்லாமல், எழுத்தாளராகவே பிறர் பார்க்க வேண்டும்’ என்ற தீர்மானம் செய்தாள். ஆனால், அவள் கற்பனையால் எவற்றையும் எழுதப் போவதில்லை. உண்மைகளை மட்டுமே உண்மையாகவே எழுதுவாள். 

அந்த ஹபரணா இரவு முடிந்தது போலத்தான் தெரிந்தது. ஆனால், அது ஒரு தொடக்கமே. பத்மா இனித் தனிமையில் இருக்கமாட்டாள். அவள் தன்னையொத்த குழுவைத் தேடுவாள். அந்த இரவு நடந்ததைப் பதிவு செய்வாள். “இது யாருக்கும் நேரக் கூடாது” என்ற உறுதியுடன் எழுதுவாள். அவள் ஆயுதம் எடுத்தாள். அது எழுத்தாயுதம். இப்போது அவளுக்கு எழுத்தே ஓர் ஆயுதம்தான். அதுதான் அந்த இரவில் காணாமல்போன அந்தப் பையனின் ஞாபகத்திற்குப் புனித உந்துசக்தியாக மாறியது.

2

1987 ஏப்ரல் 17, இரவு 1:45. ஹபரணா காட்டின் நடுவே பேருந்துகள் மெதுவாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தன. இருள் நிரம்பிய அந்தச் சூழலில், வண்டியின் முன் லைட்டுகள் மட்டும் நம்பிக்கையைப் பேணின. அந்த நம்பிக்கையும் சில நொடிகளில் முற்றிலும் சிதைந்தது.

பெரிய நெல்லி மரம் திடீரென சாலையின் நடுவே விழுந்தது. ஓட்டுநர் பதறி விரைந்து வாகனத்தை நிறுத்தினார். பயணிகள் விழித்தனர், சிலர் பதற்றத்தில் சன்னல் கதவுகளைத் திறந்து வெளியே பார்த்தனர்.

“ஏன் வண்டி நின்னது?” எனக் திடுக்கிட்டு கேட்டார் ஒருவர்.

அடுத்த நிமிடத்தில், மின்சாரம் மங்கியது. பேருந்தின் உள்ளே ஒளியிழந்தது. பின்புறம் மட்டும் அல்ல, காட்டின் இருளில் இருந்து நுழைந்தது ஒரு முழு அணிவகுப்பு மர்மம்.

“வண்டியைவிட்டு எல்லாரும் கீழ இறங்குங்க!” என்ற கட்டளைத் துப்பாக்கி ஒலியோடு வந்தது.

துப்பாக்கித்தாரிகளின் முகத்தில் கருப்புக் கண்ணாடி, கையில் AK-47. பூட்ஸ் காலடி ஒலிகள் காட்டை ஆக்கிரமித்தன. அவர்கள் யாரென்பது சந்தேகத்திற்கிடமில்லாத உண்மை.

பத்மா ஒரு நொடி உறைந்தாள். வண்டியில் இருந்த மற்ற பயணியர் ஒருவரையொருவர் பீதியான பார்வையுடன் பார்த்துக்கொண்டனர். அவர்களில் குழந்தைகள், பெண்கள், வேலைக்குச் செல்லும் ஆண்கள் என ஆன்றாடத்தினரே இருந்தனர்.

ஒரு புலி மிகப் பெரிய கைப்பையைப் பின்தங்கிய வண்டியில் வைத்துவிட்டு, ஒவ்வொரு பயணியையும் கீழிறக்கச் செய்தான். மூன்று பேருந்துகளிலிருந்தும் மக்கள் வெளியில் வரிசையில் நிறுத்தப்பட்டனர்.

“ID கார்டைக் காட்டு!”

ஒருவர் அட்டையை கொடுத்தார்.

“எந்த ஊரு?”

“ஹட்டன்…”

“சிங்களரா? தமிழரா?”

“தமிழர்…”

பத்மாவின் உள்ளம் சுழன்று கொண்டிருந்தது. அவளது பக்கத்தில் இருந்த ரோஹினி  சிங்கள பெண். அவள் பதற்றத்தில் அழ ஆரம்பித்தாள்.

“முன் வாருச்சி யன்னே… யன்னே…” என்று தவறாக உரைத்தாள். அவள் தடுமாறி தடுமாறித் தமிழில் கூவ முயன்றது அத்தனைபேர் மனத்தையும் தொலைத்தது. அவர்களில் சிலர் அவளை ஏமாற்றத்துடன் பார்த்தனர். ஆனால், பத்மா மட்டும் அவளது தோளில் கை வைத்து,

“சும்மா இரு, நம்ம ஒண்ணா இருக்கணும் இப்போ…” என்றாள்.

உயரமான புலி – முகத்தில் கருப்பு துணி, கையில் துப்பாக்கி – சமாதானமாகச் சிரித்தான்.

“நீங்கள் நமக்கு என்ன செய்தீங்கன்ணு தெரியுமா?” என்றான்.

மக்கள் பதறினர்.

“ஹபரணா யுத்தவீரர்கள் எவங்கன்ணு தெரியுமா?” அவன் குரலில் நெருப்பு.

அவர்கள் பதிலில்லாமல் நிற்பதை அவன் ரசித்தது போல இருந்தது.

“1985 – ஹபரணாவில் நம்முடைய 14 நபர்களை இராணுவம் பிடிச்சு, காட்டுக்குள்ளே கொண்டு போயிச் சுட்டுட்டாங்க. எதுக்குன்ணு தெரியுமா?”

அவன் முகத்தில் வந்த சிரிப்பு ஒரு புறக்கணிப்பல்ல; அது இறப்பின் இசை.

“இப்போது நீங்கள்தான் அதுக்கான விலையைச் செலுத்தப் போறீங்க.”

அவள் கண்கள் மூடியதுமே நினைவுகளின் வெள்ளம். தந்தை வீட்டில், சிறிய தூண்கள் இடையூறான தோட்டப்பாதைகள், அம்மாவின் அடுப்புப் புகை… ஒரு பூபாளி இசை போல் மனத்தில் ஒலித்தது. ஆனால், தற்போது அவளது உண்மை – ஓர் அடையாளம் இல்லாத போரின் நடுவே நின்ற சாட்சியாகவே.

“அக்கா… என்ன நடக்கப்போகுது?” சிறிய சிறுமி பத்மாவிடம் கத்தியபடியே கேட்டாள்.

“எதுவும் நடக்காது, நாம ஒண்ணா இருந்தாலே போதும்…”

அவள் குரல் தைரியமாயிருந்தது. ஆனால், உள்ளம் பிளந்தது.

புலிகள் ஒரு பட்டியலை எடுத்தார்கள். அவர்களில் மூன்று பேர் வாசிக்கத் தொடங்கினர்.

“முன்னாள் இராணுவ ஆட்கள் யாராவது இருக்கிறீர்களா?”

“வளர்ந்த ஊரிலேயே சிங்கள மக்கள் குடியிருப்பா?”

“வட்டார போலீசில் வேலை பார்த்தவர்கள் இருக்கிறீர்களா?”

மக்கள் மௌனமாய் நின்றனர். ஆனால் ரோஹினி… திடீரென்று கையெழுப்பினாள்.

“நான்… என் மாமா constable. ஆனா, நான் civilian.”

அவளின் குரல் திடமில்லை. பத்மா அவளைப் பார்த்தவாறு மெல்ல குரல் கொடுத்தாள்,

“சும்மா இரு ரோஹினி. உன் வாழ்க்கை பிறருக்குப் பிடிவாதம் ஆகக்கூடாது.”

அந்தச் சொல்லாடல் கேட்கப்பட்டது. புலிகள் ஒருவருக்கொருவர் பார்த்தார்கள். மூத்தவர் முன்னே வந்து, “அவளை மட்டும் பக்கத்துக்குக் கூட்டி வையுங்க.”

ரோஹினியின் அழுகை காட்டையே அதிரச் செய்தது.

‘படுகொலை நடக்கப்போகிறதா?’ – பத்மா எண்ணினார். ஆனால், அவர்களின் நோக்கம் அத்தனை நேரடியானது அல்ல.

ஒருவர் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட குரலில், “நாங்க நீங்க யார் என்று தெரிந்து கொள்றோம். அஞ்சாதீங்க. ஆனால், நீங்க யாருக்காக இருக்கிறீங்கன்ணு மறக்காதீங்க” என்றார்.

அந்த வார்த்தைகள் பலருக்குத் தெளிவில்லை. ஆனால் பத்மாவுக்குத் தெரிந்தது – அவர்கள் ஓர் அடையாளம் தேடுகிறார்கள். அது “தமிழர்” என்ற பெயரில் இருக்கலாம். ஆனால், எல்லோரையும் ஓர் இனத்தால் மட்டும் வரையறுக்க முடியுமா, என்ன?

இரவு 3:30. புலிகள் பேருந்துகளைக் கைப்பற்றவில்லை. அவர்கள் ஒவ்வொருவரையும் திரும்பச் சென்று அமரச் சொன்னார்கள். ஒரு பக்கம் ரோஹினி மட்டும் காட்டுக்குள் கூட்டிப் போய்க் கொண்டிருந்தனர்.

“இல்லை! அவள் எதுவும் செய்யல! அவள் civilian!” பத்மா கத்தினாள்.

ஒரு புலி அவளை அமைதியாகப் பார்த்தான்.

“அவள் சிங்களமா இல்லையா?”

“ஆமாம். ஆனா, அவள் தப்பேனும் பண்ணலை!”

அவன் சில நொடிகள் பார்த்தான். பிறகு ஒலியை எழுப்பும் சத்தமொன்றும் இல்லாமல் சொல்லினான்:

“அவளோட இனத்தின் மௌனம் தான் அவளோட குற்றம்.”

அந்த இரவு – புலிகள் எதையும் கையாண்டுக் கொள்ளவில்லை. அவர்கள் குரலைக் கேட்டார்கள். அச்சத்தை விதைத்தார்கள். ஆனால், கைத்துப்பாக்கியை நீட்டிச் சுடவில்லை. ஆனால், அது போதுமானது – பயணிகள் அனைவரும் அந்த இரவின் பின் மற்றவர்களாகவே மாறிவிட்டார்கள்.

ரோஹினி காணாமல் போனார். பத்மா சாட்சி ஆனார்.

3

கொழும்பில் சில வாரங்கள் கழித்து, பத்மா எழுதிய முதல் கட்டுரையில் பின்வருமாறு குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

“நானும் ஒரு தமிழர்தான். ஆனால் எனது மொழி என் உயிரைக் குறிக்க மாட்டாது. என் இனத்தை எனது கனவுகளால் மாற்றவேண்டும் என்பதே என் அரசியல்.”

அந்தக் கட்டுரை ஒரு பத்திரிகையில் வெளிவந்தது. பலர் அதைப் பாராட்டினார்கள். சிலர் அவளைக் கண்டித்தார்கள். ஆனால் பத்மா துவங்கியிருந்தார் – ஓர் எழுத்தாளராக மட்டுமல்ல, ஒரு போர்க்காலத்தின் சாட்சியாக.

ஒருகாலத்தில் யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகத்தில் அரசியல் அறிவியலின் பேராசிரியராக இருந்தவர் தேவா. பச்சை பசுமையுடன் பேசியவர். அரசமைப்பின் சிக்கல்களைத் திருத்த வேண்டும், ஜனநாயகம் ஊடாகவே தீர்வுகள் தேட வேண்டும் என்று நம்பியவர்.

ஆனால், 1983இல் வெள்ளி வாரச் சங்கராந்தியில் 13 தமிழர் இளைஞர்கள் கொல்லப்பட்டபின், தேவாவின் கையில் புத்தகம் இருந்த இடத்தில் துப்பாக்கி வந்தது.

“நீதி என்பது புத்தகத்தில் மட்டும் இருக்கக் கூடாது. அது நிலத்திலும் இருக்க வேண்டும்” என்றார் தேவா. இன்று புலிகளுக்கு ஒரு கமாண்டர். ஹபரணா பகுதியில் நடக்கும் ‘சுத்திகரிப்பு இயக்கத்தின்’ தலைவர்.

மணிக்கூடு காலை 4:30 எனக் காட்டியது. காட்டின் மையப் பகுதியில் புலி முகாமில் தேவா பேசிக் கொண்டிருந்தார். அவரெதிரில் பத்மா அமர்ந்திருந்தாள் – கட்டுப்படுத்தப்பட்டபடி அல்ல; கசப்புடன்.

“எல்லாத்துக்குமே அரசியல் காரணம் இருக்குது!” – தேவா

அவர் குரலில் துணிவு மட்டுமில்லை, வலியும் இருந்தது. ஆனால், பத்மாவுக்குச் சில வினாக்கள் இருந்தன.

“அரசியலின் பெயரில் மக்களைத் தாக்கலாமா?” “அந்தச் சிறுவன் என்னதான் செய்துவிட்டான்?”

தேவா பதறவில்லை. நிதானமாகப் பதிலளித்தார். “அவர்கள் எங்களை அழிக்குறாங்க. எங்கள் மொழி, எங்கள் நிலம், எங்கள் மரபு – எல்லாம் அழிக்கப்படுகிறது. அதற்கு இதுவெல்லாம்தான் எங்கள் எதிர்வினைகள்.”

பத்மா கண்ணீரோடு எழுந்தாள். அழுத்தமான குரலில், “நீங்கள் செய்யுறது இனவாத அழிப்பு அல்ல. இது இன்னொரு இனவாதம்தான். நாம எப்படி நியாயம் கேட்கும் போது நியாயமற்றவங்காக மாறிடுறோம்? இது வெறும் பழிவாங்கல்தான்” என்றாள். 

அவள் குரலில் பிறக்காத வருங்காலத்தின் ஓசை இருந்தது. ஆனால், தேவா உச்சமாகப் பதிலளித்தார்.

“நீ அவங்களோட பக்கம் நிக்கிறியா? நாங்க இனவாதத்தை அழிக்க போராடுறோம். நீயும் நம்ம பக்கம் வரணும். இல்லன்னா வரலாறு உங்களைப் போன்றவர்களை மன்னிக்காது.”

அந்தக் கலக்கத்தின் நடுவே ஒரு கதறும் குரல். சிறுவன் ஒருவர் – சந்தீப், வயது 11 – அவனது அப்பாவுடன் தாயிடம் சேர அமர்ந்திருந்தான். இரவு முழுக்க பேசாமலிருந்தவன், சத்தம் கேட்டதும் கதறினான்.

புலி கோபத்தில் அவனை இழுத்தான். அவன் காலில் விழுந்த அம்மா கத்தினாள் – “தயவு பண்ணுங்க சார்… அவன் குழந்தைதான். அவன் எதுவும் தெரியாது!”

அவள் குரல் காட்டைக் கிழித்தது. ஆனால், அதற்கான பதில் – சுடுகாடின் அமைதி. மறுநிமிடம், ரத்தம்.

127 பேர் – அந்த இரவின் இருண்ட முடிவில் மறைந்து போனவர்கள். அவர்களில் 84 பேர் பொதுமக்கள், 23 பேர் மாணவர்கள், 9 பெண்கள், 11 குழந்தைகள். ஒரு பட்டியல், இழப்புப் புத்தகம்.

தேவா நிலைகுலைந்தவன் போலவும் இல்ல. அவர் முகத்தில் போராளியின் அமைதி.

“இது தியாகம். வருங்காலம் இந்த இரத்தம் கண்டு கலங்கும். ஆனால், புரியும் – இது அவசியம் இருந்ததென்று.”

அது வீரம் அல்ல எனப் பத்மா எண்ணினாள். அது வீணாய்வு.

பத்மா ஒரு வார்த்தையும் பேச முடியாமல் மூச்சுவிட்டாள். அவளுடைய உள்ளம் இருபுறமும் அழுத்தப்பட்டது போலிருந்தது.

ஒரு புறம்: போராளிகளின் குரல் – எங்கள் உரிமை, எங்கள் நிலம், எங்கள் எதிர்வினை.

இன்னொரு புறம்: மௌனமான சாட்சிகள் – குழந்தைகள், பெண்கள், பொதுமக்கள்.

அவள் நினைத்தாள், “எதற்காக இவர்கள் எங்களை ரத்தம் விட்டுத் தியாகம் செய்ய சொல்றாங்க? நம்ம உயிர் அந்த லட்சியத்துக்குத் தக்கதா? இல்லையா?” என்று.

அந்தப் பின்னிரவில் தேவா தனியாகப் பழைய ‘டைப் ரைட்டரை’ எடுத்து, கடிதத்தைத் தட்டச்சு செய்தார்.

“இன்று நான் 127 பேரை இழந்தேன். ஆனால், எதிர்காலம் சுயநலமில்லாத் தேசத்தை உருவாக்கும். அந்தத் தேசம் என்னை நினைக்கும் போது அஞ்சாமல் சிந்திக்கட்டும்.” 

அவர் எழுதியது மன உளைச்சல் அல்ல. அது வரலாற்றைக் கட்டடி வைக்கும் சவாலான முயற்சி.

ஊடகங்களில் புலிகளின் அறிக்கை வெளியானது – “ஹபரணா நடவடிக்கையில் எதிரிகளை அழித்தோம் – சிங்கள இன வெறியாளர்கள் மற்றும் அதற்கு ஒத்துழைத்த தமிழ் நாடாளுமன்ற ஏஜென்ட்கள் ஆகியோர்… எச்சரிக்கை விடுக்கப்பட்டது.”

பாதிக்கப்பட்டவர்கள் பொதுமக்களே. அவர்கள் யாரும் அரசியல்வாதிகள் அல்லர். ஆயுததாரிகளும் அல்லர். அவர்கள் பொதுமக்கள் மட்டுமே.

ஒரு மாதம் கழித்து, பத்மா எழுதுகிறாள் – “நான் பார்த்தேன், ஒரு மொழி காத்திட ஒரு மொழியைச் சுடும் காட்சியை. நாங்கள் பாதுகாப்பைத் தேடினோம். ஆனால், அச்சம் மட்டுமே கிடைத்தது. யாரது தவறு? அரசா? போராளியா? இல்ல நம்ம மௌனமா?” அவளது குரல் கண்களில் தீப்பிழம்பாக எழுந்தது.

முடிவில், ஹபரணா காட்டின் மூலையில் 127 மலர்கள் வைக்கப்பட்டன. ஒவ்வொன்றும் ஓர் உயிரின் நினைவாக. 

பத்மா பக்கத்தில் மனிதநேய பத்திரிகையாளர் நிற்கிறார். அவளிடம், “இந்த மலர்கள் இன்னொரு முறையும் பூக்கும். ஆனால் அவை நினைவாக மட்டுமே – மாற்றமாக இல்லை. மாற்றத்தை நாம்தான் உருவாக்கணும்” என்றார்.

4

1987 ஏப்ரல் 17. ஹபரணா காட்டின் இருளில், பத்மா மட்டும் உயிரோடு தப்பியவளாக இருந்தாள். புலிகளின் தாக்குதலில் 127 பேர் உயிரிழந்தனர். அவளது உயிர் காக்கப்பட்டது புலி உறுப்பினரின் தயவால். அவன் ஜீவன்.

“நீயும் தமிழர்தான். போ… ஓடிப் போய்விடு!” என்று அவன் அவளைத் தள்ளி விட்டான். அந்த வார்த்தைகள் பத்மாவின் மனத்தில் எப்போதும் ஒலித்தன.

ஜீவன், ஒருநேரத்தில் விடுதலைப் புலிகளின் உறுதியான உறுப்பினராக இருந்தான். அவன் மனத்தில் வினா எழுந்தது – “உண்மையான விடுதலையை வன்முறையால் பெற முடியுமா?” அவனது உள்ளத்தில் போராட்டமே நடந்தது. அவன் செய்த செயல்கள் அவனைச் சிந்திக்க வைத்தன.

பத்மா, தப்பிய பிறகு, தனது ஊருக்குத் திரும்பினாள். ஆனால், அவளது மனத்தில் அந்த இரவின் நினைவுகள் தொடர்ந்து வந்தன. அவள் தனது குடும்பத்தினருடன் மீண்டும் சேர்ந்தாலும் அந்த அனுபவம் அவளது வாழ்க்கையை மாற்றியது.

ஆண்டுகள் பல கழிந்தன. இப்போது பத்மா, கனடாவின் டொராண்டோ நகரில் ஒரு மனித உரிமை வழக்கறிஞராகப் பணியாற்றி வருகிறாள். பத்து ஆண்டுகளாக, அவள் தனது கடந்த காலத்தை மறக்க முயற்சித்தாலும் அந்த இரவின் நினைவுகள் அவளது மனத்தில் எப்போதும் இருந்தன.

ஒருநாள், அவள் பத்திரிகையில் புகைப்படத்தைப் பார்த்தாள். அதில், தேவா கைப்பிணையப்பட்ட நிலையில் சிரித்தபடி இருந்தார். அந்தச் சிரிப்பு, பத்மாவுக்கு அந்த இரவின் பயங்கரத்தை மீண்டும் நினைவூட்டியது.

தேவா, ஒருகாலத்தில் விடுதலைப் புலிகளின் கமாண்டர். போர் முடிந்த பிறகு, அவர் அரசியலில் ஈடுபட்டார். ஆனால், அவரின் கடந்த கால செயல்கள் குறித்து விசாரணை தொடங்கப்பட்டது. அவரின் கைது, பலருக்கும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது.

பத்மா, அந்தச் செய்தியைப் பார்த்ததும் அவளது மனத்தில் ஒரு வினா எழுந்தது – “நீங்க என்ன பண்ணீங்கன்னு உணர்ச்சி இல்லாமலே உயிரோட இருக்க முடியுமா?”

பத்மா, தனது மனத்தில் குழப்பத்துடன் இருந்தாள். 

தேவா, ஒரு காலத்தில் அவளின் உயிரைக் காப்பாற்றியவர்தான். ஆனால், அவர் செய்த கொடூரச் செயல்கள் அவளது மனத்தை வலியுறுத்தின. அவள், நீதியின் பெயரில் தேவா மீது சாட்சியம் அளிக்க வேண்டுமா அல்லது அவரது தயவை நினைத்து மௌனமாக இருக்க வேண்டுமா?

பத்மா, தனது மனக்குழப்பத்தைத் தீர்க்க, ஒரு தீர்மானத்தை எடுத்தாள். அவள், தேவா மீது சாட்சியம் அளிக்க முடிவு செய்தாள். அவளது சாட்சியம், தேவாவின் கடந்த கால செயல்களை வெளிப்படுத்தியது. அவள், நீதியின் பாதையில் நடந்தாள். 

பத்மா, பத்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, தனது பிறப்பிடமான இலங்கைக்கு திரும்பினாள். அவள், ஹபரணா காட்டின் அருகே சென்றாள். அந்த இடம் தற்போது அமைதியான காட்டுப் பகுதி. ஆனால், அந்த மரங்களும் பசுமையும் கடந்த காலத்தின் இரத்தத்தின் வாசனையை மறைக்கவில்லை.

அந்த இடத்தில், பத்மா தனது கடந்த கால நினைவுகளை மீட்டுக்கொண்டாள். அவள், அந்த இரவில் நடந்த கொடூரத்தை நினைத்தாள். அவளது மனத்தில், அந்த நேரத்தில் அவளுக்கு உதவிய ஜீவனின் முகம் தோன்றியது.

அவளோடு அந்த பயணத்தில் இருந்த சிறுவன், இப்போது பெரிய ஆசாரியாக இருந்தான். அவன் பத்மாவுக்கு அருகில் நின்று சொன்னான், “அக்கா, அவர்களோட போராட்டம் வெல்லாமலே முடிஞ்சது. ஆனா, நாம இன்னும் உயிரோட இருக்கோம். நம்ம நிலம் இன்னும் இரத்தம் குடிக்குறது. ஏன் அக்கா? ஆனா, ஒருநாள் அது நல்லதாய் மலரும் இல்லயா?” என்று.

அந்த வார்த்தைகளால் தன் மனத்தில் நம்பிக்கை நிறைவதை உணர்ந்தாள் பத்மா. 

– – –