இசைக்குப் பிரியாவின் சாயல்

1

அந்த மண்ணின் வாசனை இன்னும் என் நெஞ்சுக்குள் சுழல்கிறது. அது வெறும் மண் வாசனையில்லை. அது சுடுகாட்டின் புகை வாசனை. எரிக்கப்பட்ட கனவுகளின் சிதைவு வாசனை. இரத்தமும் இழப்பும் கலந்து கிளர்ந்த குருதியின் வாசனை. ‘நினைவுகளை அழிக்க முடியாதுதான். ஆனால், அதைப் பற்றிக் கதைக்கவே கூடாது எனக் கட்டுப்படுத்த முடியுமா, என்ன?

என் பெயர் மகிழவல்லி. இப்போது யாழில் ஆவணப்பட இயக்குநர். நான் வளர்ந்தது கிளிநொச்சியில். ஆனால், முள்ளிவாய்க்கால் எனது உளத்தின் ஒரு துண்டு. 2009 மே 18 – யுத்தம் முடிந்த நாளா? அல்ல, மரணத்தின் பிறந்தநாள். அந்த நாளில் நாங்கள் எல்லோரும் செத்துவிட்டோம். உயிரோடு இருந்தாலும் உயிரற்ற வேடத்தில் மூச்சுவிட்டுக் கொண்டிருந்தோம். இராணுவம் வந்தது. ‘செல்’கள் வெடித்து நம் உடல்களைத் தூக்கியது. பிள்ளைகள் நம் அருகேயே சாக, நாம் உயிருடன் இருக்க வேண்டிய ஒரு கொடுஞ்சாபம்.

அந்த இடத்தில்தான் கருப்புச் சட்டை அணிந்த, ஈர்க்கும் கண்களுடன், முகத்தில் புன்னகை ததும்பிய பெண்ணைப் பார்த்தேன். அவள் பிரியா. அவளது பெயரை நான் முதல் முறையாகக் கேட்டது வானொலி ஒளிபரப்பின் நடுவேதான். “பிரியா கதைக்கிறேன். இந்த நிலத்தில் நடந்தது போரல்ல. இது ஓர் இன அழிப்பு. இதற்கான சாட்சிகள் உங்களுடன் பேசிய குரல்களில் இருக்கின்றன.” அவளது குரல் தாய்ப்பால் போல் இருந்தது. ஆனால், அந்த மெல்லிய குரலுக்குள் ஈரத்தைக் கொதிக்க வைக்கும் தீயும் இருந்தது.

எல்லோருக்கும் அவளைப் பற்றி ஒரு மாயை இருந்தது. ஓர் ஊடகவியலாளராக இருந்தாலும் புலிகள் இயக்கத்தில் வலுவான இடத்தைப் பிடித்தவள். புத்தகம், வானொலி, காணொலி என எதிலும் தன்னைப் பதித்திருந்தாள். 

ஒருநாள் இரவில், தற்காலிக வைத்தியசாலை மாதிரியான இருபுறம் சுவர்கொண்ட கூரைக் குடிலில், நாங்கள் இருவரும் சிக்கியிருந்தோம். மழை அடித்து விழுந்தது. சுவர் உடைந்து, பலர் அதில் சிக்கினர். அவள் ஒருவனைக் கையசைத்து அழைத்தாள். பின்னர் எனக்குச் சிரிப்புடன் ஒரு கருத்தைத் தந்தாள் – “இங்கே எல்லாம் கமெரா வேணாம், மனசுதான் கமெரா. நம் மக்களின் முகங்கள் மனசுல ஒட்டிக்கணும்.” அந்த வார்த்தைகள் என் வாழ்நாள் முழுக்க உறைந்து போயின.

அவளிடம், “நீ இந்தப் பிறவியிலேயே போராளியா?” என்று கேட்டேன்.

அவள் சிரித்தாள். பின்னர் அவள் தன் பதிலையே ஒரு வினாவாக என்னிடம் தந்தாள். “நான் கண்ணைத் திறந்தநாள் முதல் இந்த நிலம் ரத்தமாகத்தான் இருக்குது. நான் வேற என்னவாகத்தான் ஆகவியலும்?”

அவள் மாதிரியானவர்கள்தான் போருக்குப் பின்னணிப் பணிகளில் தேவைப் பட்டனர். இவளைப் போன்றோர் குண்டுகள் போட மாட்டார்கள். ஆனால், உண்மையை வெடிக்க வைப்பார்கள்.

அந்தத் திகிலான வாரத்தில், அவள் இராணுவத்திடம் சிக்கினாள். அவள் கை கட்டப்பட்ட நிலையில் வீடியோ ஒன்று வெளியானது. அவளை அரை நிர்வாணமாக்கி இழுத்துச் சென்ற காட்சிகள். என் உள்ளக்கொடி அறுந்தது. வாழும் பெண்ணாக அந்த வீடியோவைப் பார்ப்பது அவ்வளவு எளிதல்ல.

அவளது கண்களில் இருந்த அச்சமற்ற ஒன்றுதான் என்னை உள்ளிழுத்தது. அது எதையும் கேட்கவோ, கூறவோ இல்லை. அது ஒலிக்கவில்லை. அது பார்த்துக்கொண்டே இருந்தது. சில நிமிடங்கள் கழித்து வீடியோ நிறுத்தப்பட்டது. அவள் சுடப்பட்டாள்.

பின்னர் அந்த வீடியோவை உலகம் பார்த்தது. நீதியைப் புறந்தள்ளிய மிகப்பெரிய விசாரணைகள் நடந்தன. அவளுக்குரிய நீதி எங்கோ தன்னுடைய நறுமணத்தைப் பரப்பச் சென்றிருந்தது. இராணுவம், “அவள் ‘புலி” என்பதால், சுடப்பட்டாள்” என்றது. 

2020இல் நான், ‘இசைக்குப் பிரியாவின் சாயல்’ என்ற தலைப்பில் ஆவணப்படம் உருவாக்கினேன். அந்தப் படம் அரசுக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஆனால் மக்கள் – குறிப்பாகப் பெண்கள் அதை விரும்பினர். நான் கொழும்பில் திரையிட அனுமதி கேட்கவே இல்லை. யாழில், வவுனியாவில், திருக்கோணமலையில் – சிறிய மண்டபங்களில் ஓரமாகவே அது திரையிடப்பட்டது. பார்வையாளர்கள் அனைவரின் கண்களிலும் கண்ணீர்த்துளிர்த்தது.

மூத்த அத்தை பாணாவில் கண்களில் நீருடன் என்னிடம் சொன்னார் – “இவங்க மாதிரியான பெண்ணுங்களை யாரும் மறந்துடக்கூடாது. என் பொண்ணு போனதும் போலயே ஒரு பார்வை… எப்படியும் இந்த மாதிரி கதைகள்ல என் பொண்ணையும் நினைவுச் சொல்லிட்டு இரு.” அந்த வார்த்தைகள் என் ஆவணப்படங்களைத் திசைமாற்றின. எனது ஒவ்வொரு படத்திலும் பிரியா ஓர் ஊடுபிரதிநிதியாகவே மாறினாள். மறைந்த, மறைக்கப்பட்ட, தவிர்க்கப்பட்ட நீதி குறியீடாகவே மாறியிருந்தாள்.

இப்போது 2025. மே 18. நான் நினைவேந்தல் நிகழ்வில் பேச வந்துள்ளேன். மேடையில் சிறுமி வந்து நின்றாள். அவளுக்குப் பதினைந்து வயதாக இருக்கும். கூந்தல் பின்னப்பட்டு, கண்ணில் ஓர் ஈரம். 

அவள், “என் பெயர் அனுயா. என் அம்மா பிரியா” என்றாள். 

நான் உறைந்து போனேன். இவள் எப்படி பிரியாவுக்குப் பிறந்திருக்க முடியும்? இது காலப்பிழை. பிரியா சுட்டுக் கொல்லப்பட்டவளாயிற்றே! இவள் எப்படிப் பிரியாவுக்குப் பிறந்திருக்க முடியும்? 

பின்னர் நான் அந்தச் சிறுமியிடம் கேட்டறிந்தேன், பிரியாவும் அனுயாவின் அம்மாவும் உற்றதோழியர் என்பதனை. பிரியாவின் தியாகமே அனுயாவை இவ்வாறு கூற வைத்துள்ளது.

அனுயா சிறுவயதில் இலங்கை முகாமில் இருந்தவளாக, பின்னர் நோர்வே முகாமில் அனாதைப் பராமரிப்பு அமைப்பில் வளர்ந்தவளாக… இப்போது நீதிக்குரிய குரலாக நிற்கிறாள். 

அவள் உறுதியான குரலில் பேச ஆரம்பித்தாள், “என் அம்மாவின் குரல் வீசிய ஒலிகள் இப்போது எனது மூச்சாக இருக்கின்றன. நீதி என்பது சட்டத்தில் மட்டும் இல்லை. அது நினைவுகளில் இருக்கிறது.” 

அச்சிறுமியின் உரை எனது திரைப்படங்களையெல்லாம் பிழைத்தது. அவள் குரலே என் படங்கள். அந்த இரவில், என் அறையில், நான் ஒட்டியிருந்த புகைப் படங்களைப் பார்த்தேன். ஓரிடத்தில் பிரேமாவதி மனம்பெரியின் பளிச்சென்ற போர் முகம். வலதில் பிரியாவின் மெல்லிய சிரிப்பு. இரண்டுக்கும் இடையே நான். என் குரல் இல்லை. ஆனால், என் கண்கள் உள்ளன. என் கேமரா உள்ளது. 

2

குரல் மங்குவதில்லை. அது ஒலிக்கலாம், அதிரலாம், சிதறலாம் – ஆனால் மாயமாகாது. அந்தக் குரல்தான் பிரியாவின் குரல். இப்போது பல வருடங்கள் கடந்திருக்கின்றன. அவளது இறுதி வீடியோவைப் பார்க்கும் பொழுதும், என் காதில் அதே குரல். “நான் பிரியா. இது என் உடம்பு மட்டுமல்ல, என் எதிர்காலம்.” அந்தக் குரல் சுவரில் அடித்துத் தெரிந்த பேனாக் கோடுகள் போல் – அழியாத நினைவுச் சுவடுகள். 

பிரியா, ஈழ மக்களின் சிரமங்களை நேரில் நின்று பதிவு செய்த ஒரே பெண் ஊடகவியலாளர். அவளது பயணம் யாழ்ப்பாணத்தில் ஆரம்பமானது. வாழ்த்துகள், குடியுரிமைகள், அரசியல் தேடல்கள்… அவை எல்லாம் பின்தள்ளி, மனித குரல்கள் அவளுக்கு முக்கியமாகின. அவள் ஆரம்பத்தில் “வானொலி தமிழீழம்” என்ற ஒலிபரப்புத் தளத்தில் பணி புரிந்தவள். அங்கே அவள் செய்த ஒலிபரப்புகள் சாதாரண செய்தி வழங்கல்களாக இல்லாமல் புயலைக்கிளப்பின. காரணம், அவளது மொழியின் வல்லமை. “மண்ணின் மேல் சுடப்படும் குண்டு எல்லோரையும் இரையாக்கும். ஆனால் குரல் – அது எதை நோக்கிச் செல்கிறது என்பதே முக்கியம்.” அவளது ஒவ்வொரு உரைக்கும் பின்னாலும் தடம் ஒன்று இருந்தது. அந்த தடம் தான் – மனிதம்.

பிரியா கவிஞருமாவார். அவளது வரிகள் பல வீடியோவுகளின் பின்னணியில் ஒலிக்கின்றன. “இறந்த என் சிந்தனைகள் கண்ணீரில் கரைந்தன. வாழும் என் உடல் வெறுமனே நடக்கிறது, குருதியின் வழியே – ஒரு மக்களின் மொழியாக.” 

அவளுக்கு நேரடி போரில் பங்குபற்றாதவளாக இருந்தாலும், அவளது ஒவ்வொரு வார்த்தையும் குண்டு போன்ற தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. 2007ல் அவள் சிறிய ஆவணப்படத்தைத் தயாரித்தாள். தலைப்பு – ‘அழிவின் நிழல்களில் நாம்’. இது வெற்றிகரமான புலம்பெயர் ஈழத்தமிழர்கள் பணியுடன், யுத்தம் வாழும் மக்களின் கதைகளை ஒப்பீடு செய்தது. அது புலம்பெயர் வட்டங்களில் பரவியது. அந்தக் குரலுக்குப் பின்னால் யார் என்ற வினாவுக்கு, அவள் முகம் வரும்போது சிலர் அஞ்சினர்.

அவளுக்கு எதிரிகளும் இருந்தார்கள். அவளுக்குப் பாதுகாப்பும் இல்லை. அவளின் சினம் ஒருபோதும் மனிதரைக் காயப்படுத்தவில்லை; அவர்களின் மௌனத்தைத்தான் உடைத்தது. 2009ல், யுத்தத்தின் கடைசி நாள் வரை, அவள் தன்னுடைய கேமராவைச் சுமந்தாள்.

விடுதலைப் புலிகள் பின்னடையத் தொடங்கிய போதும், பல ஊடகங்கள் நாடு விட்டுப் புறப்பட்ட போதும் அவள் அந்த இடத்தை விட்டு நகரவேயில்லை. அதற்குக் காரணமாக அவள் கூறியது, “பின்னாலேயே போனதற்கு நான் பிறக்கல. எப்படியும் செத்தே போவேன். ஆனா, என் கேமரா உயிரோட இருக்கட்டும்” என்பதே!

அவளது கடைசி பணி – அஞ்சல் முகவரியில்லா வீடியோ. அந்த வீடியோவை யார் எடுத்தார்கள் என்றே தெரியவில்லை. அதில்தான் அவள் கடைசியாகக் கை கட்டப்பட்ட நிலையில் பேசியிருந்தாள். அவளது உடல் சோர்வாக இருந்தது. ஆனால், குரல் தளரவில்லை. “நான் ஊடகவியலாளர். நீங்கள் என்னைச் சுடலாம். ஆனால், நான் பார்த்ததைக் கூறியதை உங்களால் அழிக்க முடியாது. அதை உலகம் ஏற்க வேண்டும்.” அதற்குப் பின் வந்த காட்சிகள் – அடக்க முடியாதவை. அவளது உடலின்மீது செலுத்தப்பட்ட கொடுமைகள், அந்த நிலத்தின் எல்லாப் பெண்களின் இழிவுபடுத்தலுக்கான சின்னமாக மாறின.

வீடியோ புலம்பெயர் ஊடகங்களுக்கு வெளியானது. பல்வேறு சர்வதேச மனித உரிமை அமைப்புகள் இந்த வீடியோவைத் “தொகுதி 5 சாட்சியாக” ஏற்றன. 2012ல், UN Human Rights Council கூட்டத்தில், அந்த வீடியோ ஒரு ‘கிளிப்’ வடிவத்தில் திரையிடப்பட்டது. நான் அங்கே இருந்தேன். ‘என் கண்ணால் அவளைக் கண்டு வாழ்ந்தவள்’ என்று நானே சாட்சியளிக்க வேண்டிய நேரம் அது. அங்கே ஓர் அமெரிக்க அதிகாரி என்னிடம் கேட்டார்:

“Are you sure this is the same priya?”

“Yes,” என்றேன்.

“I saw her, I heard her, and I lost her.”

அந்த விடயமே அவள் வாழ்ந்ததற்குத் தீர்வில்லை. பழிவாங்கும் முகத்தில், யாரும் மறுக்க முடியாத சாட்சி இருந்தாலும் அவள் மீதான நீதி ஒரு வெறும் கோரிக்கைதான்.

இலங்கை அரசு ஆரம்பத்தில் அதை fabrication என்றது. பின்னர் ‘individual excesses’ என்ற வார்த்தையோடு, சில இளம் வீரர்களின் மீது குற்றங்களை ஏற்றி விட்டது. ஆனால், இந்த நேர்த்தியான, திட்டமிட்ட கொலையை ஒப்புக்கொள்ள அரசு தயங்கியது. பிரியாவின் மரணம் ஓர் உயிரின் முடிவல்ல. அது ஒரு குரலின் அமைதி. அவள் காணாமல் போனதில் ஒலி தன்னை மறைத்து விட்டது. பிரேமாவதியைப் போல, சட்டமன்றம் அவளுக்காக உரையாற்றவில்லை. நீதிமன்றம் வழக்குப் பதிவு செய்யவில்லை. அவளது மகளுக்காக, எவரும் உரிமை கோரவில்லை. 

இப்போது, அந்தப் பேரன்னையின் குரல் அனுயாவுக்குள் வாழ்கிறது. அவளது வீடியோ அதே தெனியில்தான் ஒலிக்கிறது. பாடசாலைகளில் பட்டயம் வாங்கும் குழந்தைகள் பின்னணியில் அவளது பேச்சைக் கேட்கின்றனர். அவள் இன்னும் சாகவில்லை. பிரியா என்பது ஒருவரின் பெயரல்லவே?!. 

3

1971 – இலங்கையின் மழைக் காலம் தொடங்கிய வேளையில், நாடு முழுவதும் பரவி இருந்தது ஒரு பரபரப்பு. ஜே.வி.பி. என்ற இடதுசாரி மாணவர் அமைப்பு நாட்டைத் திருப்பிப் பார்க்க வேண்டிய இயக்கமாக விளங்கியது. அந்த இயக்கத்தில், ஒரு பெண் – பிரேமாவதி மனம்பெரி. அவள் ஒருபோதும் கைதானதில்லை. ஆனால், அவளது பெயர் ஒரு பட்டியலில் இருந்தது. அதுவே, அவளது அழிவிற்குக் காரணம்.  

பிரேமாவதியின் கொலையை நினைக்கும்போது, எனது உள்ளம் பிரியாவை நினைக்கிறது. இருவரும் தங்களது போராளிகளாக இருந்தாலும் பெரிய வேறுபாடு இருக்கிறது. அது நீதியின் முகம். பிரேமாவதி கைது செய்யப்பட்ட பிறகு, சட்டப்படி ஒழுங்கான விசாரணை நடந்ததில்லை. அவளைக் காணாமல் ஆக்கியவர் – அரசாங்கத்துக்கே பணிபுரிந்தவர்கள். அவளது உடல் பல நாட்கள் கழித்து ஏரியில் உலா வந்தது. அது நேரடி நிர்பந்தமாகும். சட்டத்தின் மீறல். அவள் இறந்தபின், தனிப்பட்ட தாயின் கதறல் நாடு முழுவதும் பேசப்பட்டது.

அவளது தாய் செல்வமணி மனம்பெரி, நீதிக்காக நீதிமன்றங்களில் அலைந்தாள். இறுதியில், 1990களில், அவளது மரணத்திற்குப் பொறுப்பாக இருந்த இராணுவ அதிகாரி ஒருவர் மீது வழக்கு தொடரப்பட்டது. அவர் குற்றவாளியாக நிரூபிக்கப்பட்டார். நீதி தாமதமானது. ஆனால், வந்தது. அது பெயரற்ற நீதிதான்.  பெயருக்கு நீதிதான். ஆனால், நீதி.

பிரியாவும் அரசின் கையிலேயே சிக்கினார். பிரேமாவதியைப் போலவே, அவர் மீது வழக்குகள் இருந்தன. ஆனால், நேரடிச் சாட்சிகள் இல்லை. அவளது இறப்புக்குப் பிறகு, அவளைத் தாண்டி, அது மக்களின் பழிவாங்கல் என உலகம் நினைத்தது. அதற்கும் சாட்சிகள் இருந்தன. காணொளிகள், புகைப்படங்கள், சுதந்திர ஊடகங்களின் அறிக்கைகள். ஆனால், இங்கு நீதியின் முகம் திரும்பியது.

பிரேமாவதியின் வழக்கில், புலனாய்வு அதிகாரிகள் நடுவர் அறிக்கைகளை ஏற்றனர். அவளது கொலையை ஒப்புக்கொள்வதற்காக, நாடு துன்பத்துடன் ஏற்றது. பிரியாவுக்கான வழியில், உலகம் உந்தியும், இலங்கை அரசின் பதில் அழுமத்தமான மௌனம் மட்டுமே. அந்த மௌனம்தான் எல்லோரையும் அச்சுறுத்துவதாக இருந்தது.

அந்த இருவருக்கும் இடையே காட்சி ஒப்புமைகள் இல்லை. பிரேமாவதி, சிங்களச் சமூகத்தில் இருந்து வந்தவர்; பிரியா, தமிழரசு அரசியல் வழியில் பயணித்தவர். அவர் மீது இருந்த பாவங்கள், பார்வைகளை மாற்றின. இருவரும் பெண்கள். இருவரும் கொல்லப்பட்டனர். இருவரும் நியாயம் தேடினார்கள். ஆனால், ஒரு நியாயம் வந்ததுவிட்டது. மற்றொன்று சென்றதுவிட்டது.

பிரியாவின் கொலையை உலகம் கண்டது. YouTube, Wikileaks, Channel 4 – அனைத்தும் அந்தக் காணொளிகளை ஒளிபரப்பின. மூன்று நாட்கள் நான் உறங்கவில்லை. அந்த வீடியோக்களைத் தொடர்ந்து பார்த்தேன். என் உள்ளத்தில் ஓர் ஒப்புமை நிலைத்து. ‘பிரேமாவதி ஒரு புனித சாவு. பிரியா ஒரு நாச சாவு’ – அப்படித்தானே? அந்த இரண்டு மரணங்களும் ஒரே அக்கினியிலிருந்து வந்தன. ஆனால், ஒளியளித்தது ஒன்று மட்டுமே.

2015ல், மீண்டும் அரசியல் மாற்றம் ஏற்பட்டது. மக்கள் எதிர்பார்த்தார்கள் – இப்போது நீதி வரும் என, பிரியாவுக்கான தீர்ப்பு வருமென. ஆனால், கடந்த மூன்று அரசுகள் அதை மறந்தன. நியாயவிதானங்களை ஆரம்பித்து, இடை நிறுத்தினர். சாட்சியங்கள் இருந்தும் வழக்குகள் பதிவு செய்யப்படவில்லை. அந்த நேரத்தில், பிரேமாவதியின் கொலை வழக்கில், உயர் நீதிமன்றம் புகழ் பெற்ற தீர்ப்பை மீண்டும் வாசித்தது. பிரியாவுக்குக் கிடைக்கவில்லை.

இது நீதியின் இருமுகமா? இல்லை. இது நீதியின் இனம், மொழி, அரசியல் முகம் என்பதை நிரூபிக்கும் சாட்சி. இலங்கையின் நீதிமன்றம் சிலருக்குக் கடவுள்; சிலருக்குப் பிசாசு. பிரியாவின் மரணம், அதற்குப் பின் அமைந்த மௌனம் யாரையும் தனியாகப் பழிவாங்கும் ஒன்றல்ல. இது மக்களின் அடையாளத்தை அழிக்கத் திட்டமிட்ட முயற்சி.

ஆனால், என்னிடம்ம் ஒரு நம்பிக்கை இருக்கிறது. நீதியைப் பார்ப்பது மனிதர்கள்; உண்மையைச் சுமப்பது காலம்.  பிரேமாவதியின் மரணம் 20 வருடம் கழித்து நீதிக்காக நின்றது. பிரியாவுக்காக நின்ற நாள் இன்னும் வரவில்லை. ஆனால், அந்த நாளுக்காக நாம் எழுதுகிறோம் – வாழ்கிறோம் – நினைவில் இருத்தியுள்ளோம். 

4

மண் பேசுவதை நீங்கள் நம்புகிறீர்களா? முள்ளிவாய்க்கால் மண்ணில் நடக்கும் போது, உங்கள் காலடிகளில் ஏதோ ஒர நடுக்கம் தோன்றும். அது சாதாரண நிலம் அல்ல. அது கல்லறைகளைக் கொண்டிருக்காது. அது சாட்சிகளைக் கொண்டிருக்கும். இது மண்ணின் நாள்குறிப்பு. பிரியாவின் இறுதித் துளிக்குரிய நுழைவாயில். அங்கு ஒவ்வொருவருள்ளும் எழும் ஓர் அவசரமான, சத்தமில்லாக் குறும்படம்.

2009 ஏப்ரல்-மே. விடுதலைப்புலிகளின் தடுப்புப் பகுதி மெல்ல ஒட்டிக்கொண்டு வந்தது. மூன்று பக்கங்களும் இலங்கை இராணுவத்தின் பலமான ராணுவக் கட்டுப்பாட்டில் வந்துவிட்டன. சில ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் — நோயாளர்கள், பெண்கள், குழந்தைகள் — கடல் மணலில் பஞ்சாகத்தான் வாழ்ந்தனர். வானவில் உடைந்தது. மழை எதுவும் பெய்யவில்லை. பதற்றம் மட்டும் மேகமாகப் பரந்திருந்தது.

மே 15 – இரவு. இராணுவம் கடலை நோக்கிச் சுரண்டி வரும்போது, உள்ளே சிக்கியிருந்தவர்கள் பதுங்கிடவும் முடியாத நிலை. அங்கே இருந்து யாரும் வெளியே செல்ல இயலவில்லை. 

மே 16 – காலை. ஃபீக்கர் ஒலித்தது. “சமாதானமானோர் வெளியே வாருங்கள். உயிர் பாதுகாக்கப்படும்.”  அந்த வார்த்தைகளை நம்பி, சிலர் நிழலைவிட்டு வெளியில் வந்தார்கள். அவர்களில் ஒருத்தி பிரியா. அவளது கை கட்டப்பட்டு, கடலருகே நிறுத்தப்பட்டிருந்தார். அவளது உடல் வலுவிழந்திருந்தது. அவளது கண்கள் மட்டும் உயிரோடு இருந்தன. அதற்குப் பின் நிகழ்ந்தது மௌனக் கொலை. வீடியோவில் இல்லாத இடைவெளி. ஆனால், அதுவே மாறாத குருதிச் சுவடு. மரணத்திற்கும் முன் அவளிடம் ராணுவம் “விளையாட்டாக” பேசியதைச் சிதறிய காணொளிகள் காட்டின. “நீ பிரபலமான ஊடகவியலாளர்தானே?. புலி போல கத்துவியா?”. அவள் இறுகிய மௌனத்துடன் இருந்தாள். உடலை ஏமாற்றக் கூடாது என்பதுபோல, அவள் மூச்சு கடைசிவரை தாழவேயில்லை.

மே 18 – அதிகாலை. முள்ளிவாய்க்கால் முழுவதும் சிதைந்தது. மண்ணின் மீது குருதி வடிந்தது. பிரியா பற்றி Channel 4, Human Rights Watch உள்ளிட்ட அமைப்புகள் வெளியிட்ட வீடியோவை பார்த்த உலகம் உறைந்தது. அந்த வீடியோவில், பிரியாவின் உடல் அரைநிர்வாணமாகக் கிடந்தது. அவளது கண்கள் மூடியிருந்தன. அவளின் ‘அக’ காமிராக் கண்கள் விழித்தே இருந்தன.

முள்ளிவாய்க்கால் பற்றிய சர்வதேச விசாரணைகளில் அவளது பெயர் மூன்று முறை வந்தது. UN OISL Report – (Office of the High Commissioner for Human Rights) அதில் அவர் “journalist and potential detainee killed while unarmed” என்று குறிப்பிடப்பட்டார். அதை மையமாக வைத்து வழக்குத் தொடங்க முடியுமா? எனக் கேட்டேன். அதற்கு ஓர் அரசியல்வாதி, “அந்த வீடியோ உண்மையா என்னென்று இன்னும் நிச்சயமில்லை.  அவளது பெயர் பிரியா. ஆனால், சட்டப்படி பதிவு பண்ணப்பட்டதா எனத் தெரியவில்லை” என்றார். நான் வாயடைத்து விட்டேன். இறந்துவிட்ட மனிதரைப் பெயரில்லாத ஆவணமாகச் சொல்வதே மரணத்தை அவமதிப்பதுபோலத்தான்.

முள்ளிவாய்க்கால் என்பது ஓர் இடம் அல்ல. அது ஒரு தாயின் கருவறை. அங்கே புதைக்கப்பட்ட உயிர்கள் துளிர்த்து எழவேண்டும். அவைகளுக்கு நீதி கிடைக்காவிட்டால் அந்த மண் எப்போதும் ஈரமாகவே இருக்கும். அந்த மண்ணில் உலாவும் ஒவ்வொரு காலடிக்கும், சத்தமில்லாத குரல் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறது: — ‘என்னை மறக்காதீர்!.’ பிரியா அந்த மண்ணில் கலந்து விட்டார். அவளது குரல் – ஓர் எச்சரிக்கை மட்டுமல்ல; அவளது மௌனம் – ஒரு பெரும் குற்றச்சாட்டு. 

ஒவ்வொரு மே பதினெட்டும் முள்ளிவாய்க்கால் நினைவுநாள்தான். இதனைத் தென்னிலங்கை சாதாரண நாள் போலவே கொண்டாடும். அவர்களுக்கு அந்தத் திகதியின் புனிதம் புரியாது. ஆனால், யாரோ சிலரின் குரலொலிகள், கண்பார்வைகள் என அவை அனைத்தும் மண்ணுடன் ஒத்துப் போயிருக்கின்றன. அந்த மண் பேசுகிறது. அதை நம் காதுகள் கேட்டாக வேண்டும்.

5

நான் காலையில் எழுந்தவுடனேயே அந்தக் காணொளியைத்தான் பார்த்தேன். பிரியாவின் முகம் – காலம் கடந்தாலும் மறையாத உருவம். அவளது கண்கள் நேராகப் பார்க்கின்றன. வெறும் ஒரு செகண்டில் அந்தப் பார்வை என் சுவாசத்தைக் கவர்ந்துவிட்டது. அந்த ஒரு கணம் ஒரு நாட்டின் பொறுப்பை வரையறுக்கும் நேரம். ஆனால், அந்த நாடு நிமிரவில்லை. தன் பாவங்களை மறைக்கத் தீர்மானித்தது. பரிதாபமாக, ஒவ்வொரு ஆண்டு மே 18 வந்ததும் – அவளின் முகம் மீண்டும் கடலிலிருந்து எழுந்தது போலவே இருக்கும்.

நாங்கள் அவளை யார் என்று அழைக்கிறோம்? ஊடகவியலாளர், கலைஞர், போராளி, நாட்டின் குரல், மனித குருதியின் சாட்சி, அவள் ஒரு சொல் அல்ல – அவள் ஒரு நினைவு.

பிரியாவின் வாழ்க்கையில் உள்ள கலைநுணுக்கங்கள் பன்முகப்பட்டவை. அவள் பாடிய வீரப்பாடல்களும் செய்தி வாசித்த முறையும் தமிழீழ மக்களின் அன்றாட உணர்வுகளைப் பிரதிபலித்தது. அவளின் இசை CD-க்கள் பலர் வீடுகளில் இருந்தாலும், இன்று அவை கிடைக்காமல் போயுள்ளன. ஆனால்… சிலர் அவற்றை இணையத்தில் பதிவேற்றியுள்ளனர். அந்தக் காணொளிகளில் அவள் பதிந்துள்ள, “இது தமிழீழத்தின் குரல். இன்று நாம் வாழ்கிறோம், நம்மை அறிந்துகொள்வோம்” என்ற கூக்குரல் அனைவரையும் அவளின் பக்கம் திருப்பியது. அந்த நேரத்தில் நான் யாராக இருந்தாலும் அது என்னை வெட்கப்படச் செய்தது. நான் சும்மா இருந்தேன். அவள் பேசினாள். 

2010க்கு பிறகு, நாடு மௌனமாயினும் மக்கள் இல்லை. சிறுபிள்ளைகள் பள்ளிகளில் அவளது பெயரை எழுதி வாசித்தனர். இளைஞர்கள் அவளது படங்களை ட்விட்டர், ஃபேஸ்புக் பக்கங்களில் வெளியிட்டனர். அவை இணைய வலை சார்ந்த அரூப நினைவுத் தூணாக உயரத் தொடங்கியது.

இளம் திரைப்பட இயக்குநர், ‘பிரியாவின் வாழ்க்கைதான் தனது முதல் படமாக இருக்க வேண்டும்’ என்று தீர்மானித்தார். ஆனால், அதற்கு அனுமதியைப் பெற முடியவில்லை. அனுமதி மறுப்புக்குக் காரணமாக, ‘இலங்கையின் அமைதி பாதிக்கப்படும்’ என்று பதில் அளிக்கப்பட்டது. அமைதிக்கு நினைவுகள் ஆபத்தா, என்ன? 

விளம்பரங்கள், நூல்கள், சிறுகதைகள், கவிதைகள்… எங்குப் பார்ப்பதற்கும் – பிரியா ஒரு தாக்கம். இளம் பெண் கவிதையாளர் எழுதினார் – “உனது கண்களில் தோன்றிய வானம் என் கவிதையின் வாடகை வீடு.” நாம் போர் பற்றிப் பேசும் போதும் அவளது பெயர் ஓர் அடையாளமாக வந்து நிற்கிறது. நாம் மௌனம் பற்றிப் பேசும் போதும் அவளது உரக்க அழுகை வந்து விடுகிறது. அவள் உயிரோடு இல்லை. ஆனால், அவளது குரல் ஒலிக்கிறது.

Channel 4 ஒளிபரப்பிய வீடியோ வெளியான பின்னர், உலகம் பதறியது. UK, Canada, Germany – மனித உரிமை அமைப்புகள் இலங்கை அரசை நெருக்கத் தொடங்கின. UNHRC தீர்மானங்களில் அவளது கொலை தன்னிச்சையானது என்று குறிப்பிடப்பட்டது. ஆனால், அதற்குப் பின்னால் விசித்திரமான யதார்த்தம் இருந்தது. அவளது பெயரை வழக்கில் இடுவது, அவளை ஓர் அதிகாரப்பூர்வமான ஆவணமாக்க முடியாமல் தடுக்கும் பிணைப்பு ஒன்று இருந்தது. இலங்கை அரசு தொடர்ந்து சொன்னது, “அது தீவிரவாதிகளால் தயாரிக்கப்பட்ட காணொளி. உண்மையானது என்பதை நிரூபிக்க முடியவில்லை” என்று.

மனித உரிமைகள் என்பது ஆவணங்களை பொருத்தது அல்ல; நீதி தேடும் உளச்சத்தம். பிரியாவின் இறப்பு, பெண்ணின் உயிரை மட்டும் அழிக்கவில்லை; சமூகத்தின் குரலைத் தூக்கி எடுத்துச் சென்றது. அவளது கொலையின் மீது அரசியலைக் கொண்டுவந்தது – அது மனித உரிமைகளைப் பற்றிப் பேச முடியாத சூழ்நிலை. அதுவே அவளை மறக்கவே முடியாத காரணம்.

இன்று இளம் தலைமுறைக்கு அவள் பெயரைச் சொல்லும் போது, அவர்கள் கேட்கிறார்கள் –

“அவங்க யாருங்க?”

“வெறும் ஊடகவியலாளிதானே?”

“அவங்க காணாம போனாங்களாமே?”

இவ்வினாக்கள் ஒரு வாழ்வு எப்படி ஓர் எண்ணமாக மாறுகிறது என்பதற்கான சான்றுகள். நாமெல்லாம் நினைவுகளாகவே உயிர்வாழும் நாடுகளில்தான் இருக்கிறோம்.

சுவரில் நான் பார்த்த வாசகம்: “priya didn’t die. She’s waiting.” 

எங்கே அவள் காத்திருக்கிறாள்? அவளது காணொளிகளில், அவளது குரலில், அவளது உடல் கிடந்த அந்த மண்துளியில், மிக முக்கியமாக – நீதி வழங்கப்படாத அனைத்து உயிர்களின் சுவாசத்தில். அவள் ஒரு குரல் அல்ல. அவள் ஓர் எதிர்பார்ப்பு. எல்லாம் நினைவுகள்தான். அவையன்றி நாமெல்லாம் வெறும் மெழுகுவர்த்திகளே. 

போரின் இறுதிக் கட்டங்களைப் பற்றி யாராவது நேர்மையாக எழுதினார்களா? போரின் முடிவு என்பது ஒரு தலைமுறையின் தோல்வி.  பிற ஊடகங்கள் பிரியாவை ஒரு தோல்வியாக அறிவிக்கலாம். அவள் கொல்லப்பட்டு விட்டாள். அவளது குரல் துண்டிக்கப்பட்டது. அவளது கலை அழிக்கப்பட்டது. ஆனால், உண்மையில்? அவள் குரல் தொடர்ந்து ஒலிக்கிறது. அவள் நினைவு எங்கும் இருக்கிறது. அவள் மரணம் மாறுதலுக்கான மரபணு.

இன்று, 2025. முள்ளிவாய்க்கால் படுகொலைக்கு 16 ஆண்டுகள். பிரியாவின் புகைப்படம் உலகளாவிய வலைப்பக்கங்களில் தெரிகிறது. அவளது பெயர் தீர்மானங்களில் வருகிறது. படங்கள், கதைகள், கைவண்ணங்கள், திரைப்படங்கள்– எல்லாம் பிரியாவின் பாதையில் நடக்கின்றன. ஆனால், அவளுக்கான நீதி இன்னும் கிடைக்கப்பெறவில்லை. ஆனால், அவளுக்கான நினைவுகள், மொழிகள், கலை, எதிர்ப்புகள் இருக்கின்றன – காத்திருக்கின்றன.

மௌனத்தின் மரபணுக்களை மாற்றுவது எதிர்காலம். முன்னைய தலைமுறைகள் தம் அச்சத்தால் பேசவில்லை. இந்த தலைமுறைக்குப் பேசும் உரிமை அதீதமாகவே இருக்கிறது. அதைப் பாதுகாக்கும் பொறுப்பும் இருக்கிறது. பிரியா பேசி பேசி ஓய்ந்துவிட்டாள். பிரியாவின் மரணம் நீதியைப் பெறவில்லை. ஆனால், நீதியை வலியுறுத்தும் வாழ்வாக மாறிவிட்டது. அவள் குறித்து நாம் பேசும் பொழுதெல்லாம் அவளின் மறைக்கப்பட்ட குரலை மீட்டெடுக்கிறோம். அவள் இறுதியாக என்ன பேசினாள் என்பது தெரியவில்லை. ஆனால், இன்று நாம் பேசும் ஒவ்வொரு சொல்லிலும் அவளது குரல் இருக்கிறது – நிழற்குரலாக. 

– – –