மஹா போதி 

பழைய அனுராதபுர புகை ரத நிலைய வடதிசைச் சுவரில் நரைசிகை விரிதலையைச் சாய்ந்தபடி “அங்கே… அங்கேயேதான் எம்மகள் இறந்தாள்…!” எனப் புலம்பிக் கொண்டிருந்த அந்த மூதாட்டி நடுங்கும் கரங்களால் தன் கண்களை இறுக்கமாக மூடிக்கொண்டாள். அவளது குரல் காலத்துக்குள் கரைந்து போன சத்தம் போல இருந்தது. அவளுடைய வார்த்தைகள் சுழன்று வந்து தனக்குள் மோதியதாகவே உணர்ந்தான் அர்ஜூணன். 

அவன் கொழும்பில் பிறந்தவன். அவனின் மூதாதையர் முல்லைத்தீவில் பிறந்த தமிழர்கள். தாய் மட்டும் சிங்களம். சிங்களத்தையும் தமிழையும் கலந்துவைத்த கலப்பினக் குடும்பம். ஆனால், அந்தக் கலவைக்குத் தன்னுள் இடமேயில்லை என்று மனத்துள் அழுத்தமாய்ப் பதித்திருந்தான். அவன் இங்கு இப்போது வந்தது, ‘எம் மக்கள் இங்குக் கொல்லப்பட்டார்கள். ஆனால், எதற்காக?’ என்ற வினாவுக்கு உரிய உண்மையான விடையைத் தேடித்தான்.

14.05.1985 ஆம் நாள் சனிக்கிழமை. அனுராதபுரம் நகரம் வழக்கம்போல் புனிதத்துடன் பரபரப்பாக இருந்தது. பௌத்தர்கள் போதிமரத்தடியில் தவமிருப்பது போல அமைதியாகக் கூடி இருந்தனர். ஜய ஸ்ரீ மஹா போதி ஆலயம் பௌத்தர்களின் நம்பிக்கையின் அடையாளம். கடும்விரதங்களோடு கூடிய ஆழமான பிரார்த்தனைகளின் மனவொலிகளில் ததும்பிய ஆன்மிக வளாகம் அது. அங்குச் சின்னஞ்சிறுவர்கள்கூடப் பூக்களுடன்தான் வந்திருந்தனர்.

இரவு 7:15 மணிக்கு, எதையும் எதிர்பாராத அந்தக் காட்சியிலே, இருண்ட வான் பொழுதில் இரு மோட்டார் சைக்கிள்கள் அந்த ஆலயத்தை நெருங்கின. புலிகள் மூவர். கண்களில் பயம் இல்லாதவர்கள். ஒருவர் மரியதாசன், இன்னொருவர் சுப்பையா, மூன்றாமவர் நந்தன். 

பதட்டமின்றி மூன்று துப்பாக்கிகள் உயர்த்தப்பட்டன. மூவரும் ஒருவாரமாக ஒரே சிந்தனையில்தான் இருந்தார்கள். ‘சிங்கள மக்கள்தான் நம் பகைவர். போதிமரத்தை அவர்கள் புனிதமாகக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால், நம் முல்லைதீவு அவர்களால் அழிக்கப்பட்டபோது…. இப்போது அதை எதைக்கொண்டும் ஒத்துக்கொள்ள இயலாது. நாம் அவர்களை நினைவில் வைத்திருக்கிறோம். ஆம்! நினைவில் பதித்து வைத்திருக்கிறோம். அதை அவர்களுக்கு நாம் இப்போது காட்ட வேண்டியது நம் கடமை…’

இந்தச் சிந்தனையை மீண்டும் மீண்டும் நினைத்துக்கொண்டு சுடத் தொடங்கினர். குண்டடிபட்டு பெண்கள் விழுந்தனர். குழந்தைகள் ரத்தம் சிந்தினர்.  முகத்தை மூடி அழுதபடியே ஓடிக்கொண்டிருந்த பௌத்த பிக்குவின் முதுகைத் துளைத்தது ஒரு குண்டு. வேழசந்நிதியின் வாசலில் இரத்தக் கறைகள். நூற்றுக்கணக்கான மக்கள் அவசரமாக ஓடினர். குரல்கள், அலறல்கள், பிணங்கள். ஓலம்.. ஓலம்… ஓலம்… இரத்தச் சிதறல்கள். 

146 உயிர்கள். 85 பேர் காயமடைந்தனர். மகா போதி மண்டபம் வன்முறை மூலம் அழிந்தது இல்லை. இன்றைக்கும் என்றைக்கும். ஆனால், அதன் அமைதி அழிந்தது. தற்காலிகமாக.

“பொதுமக்கள் மீது நடந்த பயங்கரத் தாக்குதல்! தமிழர் ஆபத்தானவர்களாக மாறுகிறார்கள்!” – கொழும்பு செய்தி வெளியீடுகள்.

“பாதுகாப்புச் சேவையைப் பலப்படுத்த வேண்டும்.” – ஜனாதிபதியின் பார்வை.

“நாங்களே பணையம். ஆனால் சிங்களர்களின் கடும் பழிவாங்கும் சட்டத்தின் கீழ் நாம் குற்றவாளிகளாக மாற்றப்படுகிறோம்.” – தமிழ் மக்களின் ஓலம்.

தமிழர்க் கிராமங்கள் மீது சோதனைச்செயல்கள், அடிதடிகள், பெண்களின் கண்ணீரில் எழுதப்பட்ட மெய்க்கதைகள்.  அர்ஜூணன் இவற்றைத் தொடர்ந்து படிக்கும்போது, ‘இந்த வெறுப்புக்கு ஆரம்பம் ஒரு மரத்தில் இல்லை… ஆனா அந்த மரத்தின் அந்தப் போதி மரத்தின் கீழ் ஆரம்பமான உணர்வுகள், இன உணர்ச்சிக்கு திருப்பமாகி விட்டன…’ என்பதனை உணர்ந்தான்.

அர்ஜூணன் போதிமரத்தைப் பார்த்தான். அங்கே தற்போது சிரத்தையுடன் உயர்மட்ட பாதுகாப்பு. பௌத்த பிக்குகள் அங்கே இன்னும் பிரார்த்திக்கின்றனர். மாறாத அகப்பிரார்த்தனையில் புறப்பார்வை மட்டும் மாறியுள்ளது. 

அந்த மூதாட்டி அவனை நெருங்கி வந்தாள். அவளது கையில் சிறிய செங்கற்கல். அவளின் கண்களில் வெறுப்பில்லை. மூதாட்டி அவனை மிகநெருங்கி நின்று கேட்டாள்.

“நீ தமிழரா?” 

“ஓம்… ஆனால், நான் இருமொழியிலும் கதைப்பேன். இருமொழியினரின் உள்ளங்களையும் புரிந்துகொள்ளக் கூடியவன்.”

அவள் அவனையே உற்றுப் பார்த்துவிட்டு, “நீ மட்டும் இல்ல… இந்த நாடு முழுவதும் புரிந்துகொள்ளத் தொடங்கணும். இல்லையென்றா… போதிமரத்தின் கீழ் இன்னும் உயிர்கள் சரியும், சாயும். தமிழா, சிங்களமா என்ன வித்தியாசம்? இரத்தம் ஒரே நிறம்தானே, ஐயா?” எனக் கேட்டாள்.

1985-இல் நடந்த அந்த காயம் இன்றும் இளங்காய்களை விட்டு விடவில்லை. ஆனால், இப்போது மக்கள் கதைக்கிறார்கள். ‘அர்ஜூணன்கள்’, ‘நந்தினிகள்’, ‘அமலாக்கள்’, ‘சஞ்சீவ்கள்’, ‘திலீபன்கள்’ போன்ற இளைய தலைமுறையினர் இனங்களைக் கடந்த புரிதலுடன் எதிர்காலத்தைக் கட்டமைக்க முயற்சி செய்கிறார்கள்.

இன்று அர்ஜூணன் தன்னிச்சையான பத்திரிகையாளன். அவன் செய்தியின் பின்னால் உள்ள உண்மையைத் தேடுகிறான். அன்றைய புலிகளின் வன்முறையை வெறுப்புடனும் அதற்கு எதிரான அரசியல் பழிவாங்குதல்களையும் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறான்.

அவனுடைய ‘போதிமரத்தின்கீழ் இரத்தம்’ என்ற செய்திக் கட்டுரை பின்வரும் வாக்கியத்தில் முடிந்தது. “அமைதி என்பது ஓர் ஆலயம் போல. அதைப் பாதுகாக்க வேண்டியவர்கள், அதை உலுக்கியவர்களாக மாறினால், மக்கள் எங்கே பிரார்த்தனை செய்வார்கள்?”

‘போதிமரத்தின்கீழ் இரத்தம்’ என்ற தலைப்பு ஒரு காலத்தின் சுமையை மட்டும் கொண்டதல்ல; அது மனங்களின் சிதைவு, மக்களின் நம்பிக்கையின் அழிவு, இனங்களுக்கிடையேயான புரிதலின் தேடல் போன்றனவற்றையும் உள்ளடக்கியதே!. அந்த மரம் இன்றும் நிற்கிறது. அதன் அடியில் இரத்தக்கறை. அது என்றும் அழியப்போவதில்லை. காரணம், அதை அழிக்கும் முயற்சிகளை யாரும் மேற்கொள்ளவில்லை. அந்த மரத்தின் நிழலில் சிறுவனாக நிற்கிறான் அர்ஜூணன். அவன் இன்னும் அமைதியைத் தேடிக் கொண்டேயிருக்கிறான்.

அவன் தேடிக்கொண்டேதான் இருப்பான். மஹாபாரதத்தில் அர்ஜூணன் போலத்தான் இவனும் தேடலே தன் வாழ்க்கையெனக் கொண்டுள்ளான். எதையும் தொலைக்காமலேயே தேடிக்கொண்டிருக்கிறான். தான் அறியாதனவற்றை அறிவதற்காகவே தேடுகிறான். பிழையான புரிதல்களைச் சீர்ப்படுத்தத் தேடுகிறான். பொய்யால் சூழப்பட்ட உண்மையை வெளிக்கொணரத் தேடுகிறான். எதையும் எவற்றையும் தேடித் தேடியே அகநிறைவுகொள்வான்போலும். 

மே 14 நினைவு நாள் குறித்த தன் கட்டுரையை வலைப்பதிவில் வெளியிட்ட நாளிலிருந்தே, அர்ஜூணன் மின்னஞ்சல் பெட்டி ஒவ்வொரு நாளும் அஞ்சல்களால் பொங்கத் தொடங்கியது.

சிலர் சினத்துடன், “நீங்கள் தமிழரா? எங்களை வஞ்சித்து, எங்கள் ஆலயத்தைக் காயப்படுத்திய புலிகளை வெறுப்பில்லாமல் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்…!” என்று எழுதினார்கள்.

பலர் மகிழ்வாக, “நீங்கள் அந்த இரத்தக் காட்சியை மீண்டும் எங்களுக்கு நினைவுபடுத்தியதற்காக நன்றி!. எங்கள் சுமையை மட்டும் கதைக்காமல், சிங்கள மக்களின் புலம்பலையும் நாம் கேட்கத் தொடங்க வேண்டும்” என்று எழுதினர்.

அர்ஜூணனுக்குப் புரிந்தது, ‘நினைவுகள் வேறுபட்டாலும் துயரம் ஒரே வகையானதே!’ என்பது.

அன்று மாலை, அர்ஜூணன் கொழும்பு பல்கலைக்கழகத்தில் இருந்த தமிழ்ப் பேராசிரியர் கலாநிதி. பி.கே. கமலினி சுப்ரமணியம் அவர்களைச் சந்திக்கச் சென்றார். அவர் ஒரு சுதந்திர ஆராய்ச்சியாளர். 1983 முதல் 2009 வரையிலான அனைத்து இனவெறி சம்பவங்களையும் தொகுத்தவர்.

“கமலினி அம்மா!… அந்த அனுராதபுரம் சம்பவம் தவறல்லவா?” 

“தவறுதான். ஆனால் அந்தத் தவறு எங்கே தொடங்கியது தெரியுமா?” 

“தெரியாது”

“1981 யாழ் நூலகம் எரியடிக்கப்பட்டதால்தான். பல தமிழ் இளைஞர்களின் மனம் பொங்கி பொங்கி வெறுப்பு உருவானது. அந்த உணர்வை அரசியலில் சிலர் தங்கள் ஆயுதமாகப் பயன்படுத்தினார்கள்.”

“ஏன்?”

“அது வெறுப்பரசியல்”

“ஓ!”

“பாடசாலை போகிற பிள்ளைகளின் கையில் புத்தகங்கள் இருக்க வேண்டும். ஆனால், துப்பாக்கிகள் இருந்தன. எதனால் தெரியுமா? பாதுகாப்பில்லாத இன உணர்ச்சிதான்…”

அவனால் அவரிடம் வேறு எதையும் கதைக்க முடியவில்லை.

அர்ஜூணன் மன்னார் மாவட்டத்தில் ஒருவரைச் சந்தித்தான். அவர் சிவரூபன் – நந்தனின் மகன். 1985இல் ஜய ஸ்ரீ மஹா போதியில் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்திய மூன்று பேரில் ஒருவரின் பிள்ளை.

அவன் சொன்னான், “அப்பா 2008இல் இறந்தார். நான் அவரை முழுமையாகப் பார்த்ததே இல்லை. ஆனால், மக்களின் வெறுப்புகளால் என் பள்ளி வாழ்க்கை நசிந்தது. என் மீது சிங்களரும் சில தமிழர்களும் வெறுப்புடன் நடந்தனர். நான் அரசியல் புலி அல்ல. ஆனால், என் குடும்ப பெயர் புலியால் கறைப்பட்டது. நான் என்ன செய்யணும் அர்ஜூனா? என் அப்பா செய்த பாவங்களை வாழ்நாள் முழுக்கச் சுமக்க வேண்டுமா?”

அர்ஜூணன் கண்களில் நீர்ப் பூத்தது. அவன் சொன்னான், “நீ மட்டுமல்ல… நாமெல்லாம் ஒருவரின் பாவங்களை ஏந்திக்கொண்டே வருகிறோம். ஆனா, நாம்தான் முடிவெடுக்க முடியும் – அந்த இரத்தம் தொடர வேண்டுமா, இல்லையா என.”

அர்ஜூணன் பத்திரிகையில் ஒரு திறந்த அழைப்பை வெளியிட்டான் – “1985 மே 14 அனுராதபுரம் சம்பவத்தை நேரில் கண்டவர்கள், பாதிக்கப்பட்டோர், அரசியல் அனுபவங்கள், இருதரப்பினரும் ஒரு மேசைக்கு முன்பாக நேரிலோ அல்லது மறைமுகமாகத் தபால் அல்லது இணையத்தின் வழியாகவோ கதைக்க முன்வருக!”

அந்த அழைப்பு யாரும் எதிர்பாராத அளவுக்குப் பரபரப்பாகி, ஜப்பானில் உள்ள பௌத்த அமைப்புகள், கனடாவில் உள்ள தமிழர்களின் அமைப்புகள், கொழும்பு மக்கள் மற்றும் யாழ் நினைவலைக் குழுக்கள் ஆகியன கலந்து கொண்டனர்.

அந்தக் குழுவில் ஒரு புதிய முகமென வந்தாள் அமாலா. அவள் 1985ல் அனுராதபுரச் சம்பவத்தில் தப்பிய சிறுமி. இப்போது இலங்கை உள்நாட்டு உரிமை அமைப்பில் நிபுணர். அவள் சொன்னாள், “நாங்கள் அந்த நாள் பற்றிக் கதைக்கவே அஞ்சினோம். ஆனால், அந்த அச்சம் ஒரு நாளைக்கு ஒரு பிள்ளை எனத் தூக்கி விடும். அதை நீக்கி, நிறுத்தவேண்டிய பொறுப்பு நம்மிடமே இருக்கிறது” என. 

அர்ஜூணன் மறுபடியும் போதிமரத்தடியில் நின்றான். இப்போது அவனுடன் நந்தனின் மகன் சிவரூபனும் கமலினியும் அமாலாவும் இருந்தனர். அவன் மெதுவாகக் கைகளை நீட்டினான்.

“நாம் மன்னிக்க முடியாது என்றால், வரலாற்றை வெறும் பழிவாங்குதலாகவே உணர்வோம். ஆனால், மன்னிக்க முடிந்தால் வரலாறு எச்சரிக்கையாக மாற்றம் கொடுக்கும். இது என் தேடலின் முடிவல்ல. எளிய ஆரம்பம்.” அந்த மரம் இப்போது அவனின் மனத்திற்கு மட்டும் நிழலைக் கொடுத்தது. 

அர்ஜூணன் அடுத்த பயணமாக யாழ்ப்பாணம் சென்றான். அவனது காலடி எங்கே விழுகிறதோ, அங்கே தேடல் அவனைப் பக்கவாட்டில் நடக்கச் செய்தது. அந்த நகரம் 1983 ஜூலை 1ஆம் தேதி மட்டும் அல்ல… ஒவ்வொரு நாளும் அடங்காத கதைகளைக் கையெழுத்தாகச் சுமந்துகொண்டுதான் இருந்தது.

அர்ஜூணன் ஊர்காவற்துறைப் பேருந்து நிலையத்தில் ஒரு மூதாட்டியைப் பார்த்தான்.  அந்தப் பழைய ஆதித்தமிழ்ச் சாயல் முகத்தில் இழைபோன்ற நேர்மை முதுமையின் ரேகைகளாக இருந்தது.

“நீ யார் குட்டி?” 

“பத்திரிகையாளர். உங்கள் கண்ணாடியின் பிளவுகளை வரலாறாக எழுத வந்தவன்.” அவளுக்குப் புரியவில்லை. ஆனாலும் அவள் புன்னகைத்துவிட்டுச் சொன்னாள், “1983… எம் கண் முன்னே நூலகம் எரிந்து கொண்டிருந்தது. அந்த மாதிரியான அழகுக் காட்சிகள் விலாப் பூக்களைக்கூடச் சூடேற்றும்.’ இதை நான் சொல்லலை. எங்கோ யாரோ எழுதி, யாரோ எங்கோ சொல்ல நான் கேட்டது. பின்னாளில் இன்னும் இதுபோல பலவும் சொன்னார்கள். “படிப்பு என்பது நம் இனத்தின் இமயம். அதைத்தான் முதலில் எரித்தார்கள். பின் நம் இளைஞர்கள் கைகளில் புத்தகமில்லாமல் பத்துப் புலிகள் உருவானார்கள்” இதையும் நான் கேட்டேன். உருவானது உண்மைதானே?” என்று.

அவன் மறுத்துக் கூறமுடியாமல் திண்டாடினான். 

அர்ஜூணன் மாலை நேரத்தில் யாழ் பல்கலைக்கழக நூலகத்தில் சிறு உரையாடற்கூட்டத்தை நடத்தினான்.

தலைப்பு: “நாம் எதைக் கொள்கையாக்கினோம் – கல்வியா? களவாய்மையா?”

அங்கிருந்த மாணவி ரூபிகா எழுந்து சொன்னாள், “அண்ணா… நான் ஒரு வார்த்தை கேட்டேன் – “மீள முடியாத மூச்சு”. அந்த வார்த்தையில்தான் என் அப்பா ஜூலை 23 அன்று நூலகம் எரியும் காட்சியைப் பார்த்துவிட்டு வீட்டுக்கே திரும்பாமல் எங்கோ சென்றுவிட்டார். இன்னாள் வரை அவர் மீள வரவில்லை எங்கள் வீட்டுக்கு” என்று.

அர்ஜூணன் ஏதும் கதைக்கவில்லை. அவனால் எதையும் கதைக்கவே முடியவில்லை. பார்வை மட்டும் வலிக்கின்ற ஒரு தீக்கவிதையாக மாறி அங்கேயே ஏதும் கதைக்காமல் நின்றிருந்தான்.

பின்னாளில் யாழில் மூன்றாவது வீதியில் பழைய முச்சந்தி பகுதியில் காவல்துறையால் சுடப்பட்ட முஸ்லிம் வணிகரின் மருமகன் முகீமைச் சந்தித்தான், அர்ஜூணன்.

முகீமை அர்ஜூனிடம், “நீங்கள் எப்போதும் தமிழருக்குச் செய்த கொடுமைகளை மட்டும் கதைத்துக் கொள்கிறீர்கள். ஆனால், முஸ்லிம்கள் மீது தமிழ்ப் புலிகள் செய்த துயரங்களை யாரும் கதைக்க மாட்டீர்களா?” என்று கேட்டார்.

அர்ஜூணன் அசந்து நின்றான். பின்னர் தன்னை ஒருநிலைப் படுத்திக்கொண்டு, “உண்மையை ஒளிக்க முடியாது. நீங்கள் சொல்வது சரிதான். அந்தப் பாவங்களும் குருதிபடலங்களும் இன்றைக்கும் அதே வண்ணத்தில் தோன்றி நிற்கின்றன” என்று பதிலுரைத்தான்.

அவரே இதற்கு ஒரு தீர்வாக, “நாம் ஒருவருக்கொருவர் வெறுப்பாக எழுதிக்கொண்ட வரலாற்றை, என்றாவதொரு நாளில் அதனைத் திருத்தி எழுதிப் புதுச் சிந்தனையாக மாற்ற வேண்டும்” என்று கூறினார்.

அர்ஜூணன் கொழும்புக்குத் திரும்பியவுடன், ஒரு பிற்பகல்வேளையில் இலங்கை பாராளுமன்ற பத்திரிகையாளர் மன்றக் கூட்டத்தில் கதைக்க அழைக்கப்பட்டான். அவன் அங்குக் கதைத்தான். உணர்ச்சி பொங்கக் கதைத்தான். கதைத்து முடித்தபோது கூட்டம், “நீ புலி ஆதரவாளர்!” “தீயினால் தீயை அணைக்க முடியாது. உன் சொல்லும் எழுத்தும் வெறுப்பரசியல்தான்!” என்று கூக்குரல் எழுப்பியது.

அவர்களுக்குப் பதிலுரைப்பதற்காகவே அர்ஜூணன் திடமான குரலில் மீண்டும் கதைத்தான்.

“நான் ஆதரிக்கிறேன் – அந்தப் புனித ஆலயத்தில் சுடப்பட்ட சிங்கள குழந்தைகளையும் நூலகத்தோடு எரிந்த தமிழ்ப் புத்தகங்களையும் சுடுகாடாக மாற்றப்பட்ட பனை நிலங்களையும். நான் புலி இல்லை. ஆனால், என் நினைவில் சில புள்ளிகளில் புலி இருப்பது உண்மையே.”

அவனது குரல் மெதுவாக இருந்தாலும் வார்த்தைகள் நேர்மையுடன் ஒலித்தன. 

அந்த இரவு… அர்ஜூணன் தன் நாட்குறிப்பில் எழுதினான்:

“1983 யாழ் நூலகம் – 1985 அனுராதபுரம் – 1990 கத்தான்குடி – 2009 முல்லைத்தீவு… இந்த நாட்கள் எப்போதும் நம்மைப் பின்னால் இழுக்கும் நிழல்கள்தான். ஆனால், அதனுள் இருந்து பயணிக்க ஒரு விடிந்த காலையும் இருந்தால், அதை உருவாக்க வேண்டியது நாம்தான்.” 

அவன் கண்கள் சொர்க்கக்காடுகள் போலச் சுடர்ந்தன.

2009 மே மாதம். அர்ஜூணன் வடக்குக் கடற்கரையில் விழுந்திருந்த ஒவ்வொரு சுடுகாட்டிலும் சாம்பல் பூச்சிகளைத் தட்டிவிட்டுக் கொண்டிருந்தான். முள்ளிவாய்க்கால் – மௌனத்துக்குப் பிறந்த ஊர். 

அங்கே இருந்த பத்துவயது சிறுவன் மகிழ்வன் அர்ஜூணனைப் பார்த்தவுடன் ஓர் ஆழ்ப் பார்வையுடன், “அண்ணா… என் அம்மாவும் அப்பாவும் இங்கேயே இருந்தார்கள்… இப்போ எங்க இருக்காங்கன்னு தெரியல… என்னால் அழக்கூட முடியல… என்னால் அழ முடியல… நீங்க இதை எழுதுவீங்களா?” என்று கேட்டான். அர்ஜூணன் மெதுவாகத் தலைநிமிர்ந்தான். அந்தச் சிறுவனின் கண்களில், ஓர் எதிர்காலம் அழுது கொண்டிருந்தது.  

அடுத்து அவன் சந்தித்தவர் பழைய புலிகள் செய்தித் தொடர்பாளர் சிவரூபன். ஓய்வு பெற்றவர். தற்போது பேருந்து நிலையத்தில் பொழுதைக் கழிக்கிறார். அவரிடம் அர்ஜூணன், “அண்ணா! அனுராதபுரத்தில சிங்களர்கள் மீது நடத்திய 1985 படுகொலையை நீங்க எப்படி நியாயப்படுத்தினீர்?” என்று நேராகக் கேட்டான்.

சிவரூபன் மழலைபோல் சிரித்தார். பின்னர் மெதுவாக அண்ணாந்து பார்த்துக் கதைத்தான். “அது ஒரு பழிக்குப் பழி. ஆனால், பழிவாங்கும் பிழைதான் நம் இழப்பு என வரலாறு நெடுக ஆனது. நீங்கள் அறிந்ததெல்லாம் ஒரு பகுதி. ஆனால், எங்கள் நினைவுகளில் அவற்றின் முழுத்தொகையும் உள்ளது. பழி எடுத்தது போல் தெரிந்தாலும் நம்மைத்தான் சுழித்துவிட்டுப் போனது அந்த எரிச்சலின் உள்நெருப்பு.”

அர்ஜூணன் குறும்பட இயக்குநர் போல அவனுடைய முகத்தைப் பார்த்து உரத்த குரலில், “மன்னிப்பு எங்க போச்சு? மனிதத்தை நாம் ஏன் மறந்துவிட்டோம்?” கேட்டான்.

சிவரூபன், “மன்னிப்பு வர நியாயம் ஏற்கனவே நடந்திருக்கணும். அது வராம, பதிலுக்கு ராவணா போல சாவதைத்தான் பழக விட்டீங்க” என்றார்.

அர்ஜூணன் கொழும்பில் மக்கள் உரிமை ஆணையத்தில் புகாரளிக்கப் போன விக்னேஸ்வரனைச் சந்தித்தான்.  அவர் மௌனமாக இருந்தார்.

அவன் கேட்டான், “முள்ளிவாய்க்காலில் நடந்தவற்றை அரசு ஏற்கின்றதா? விசாரணை நடக்குமா?” என்று.

அவர் சிரித்து விட்டார். பின்னர் தீவிரமான குரலில் எள்ளலாக, “விசாரணை ஒருநாள் நடக்கும். ஆனால், அதற்குள் நினைவுகள் ஓய்ந்துபோகும். அந்த நம்பிக்கையில், இன்று யாரும் அதைப் பற்றிச் சத்தமாய்க் கதைக்க மாட்டார்கள்” என்றார்.

அர்ஜூணன் தன் நினைவடுக்கில் பின்வருமாறு குறிப்பெழுதிக்கொண்டான். “இரத்தம் வடிந்த தரைகளில் நீதிக்கு இடமில்லை என்றால், அந்த தேசத்துக்கு வெற்றியும்கூட இரத்தத்தில்தான் வரவேண்டும்”.

முள்ளிவாய்க்கால் நினைவிடத்தில் அர்ஜூணன் வாசித்த ஒரு கல்வெட்டு வாசகம், “இது யாருடைய படுகொலை என்றும் யாருக்காக இந்த நினைவுகள் என்றும் தெரியாத நாள் வந்துவிட்டது. ஆனால், இங்குப் பூக்கள் வீழ்ந்தன. வீழ்ந்த பூக்கள் மீண்டும் மலருமா?” என்பதுதான். இதனைத் தன்குறிப்பேட்டில் எழுதிக்கொண்டான்.

அர்ஜூணன் வழிப் பயணத்தில் அருட்செல்வியைச் சந்தித்தான். அவள் மூன்றாவது வாரத்தின் ‘கரு’வை ஏந்தியவள் போலச் சொல்லத் தொடங்கினாள். “என் மகன் புலி. ஆனால், அவன் முதல் கவிதை ஒரு சிங்கள ஆசிரியைக்கு எழுதிய காதல் தோய்ந்த பத்து வரிகளே. இனக் கோபம் எப்போதும் பசியுடன் வருகிறது. ஆனால், காதல் வரும்போது மட்டும் எதைத் தேடுகிறது?.”

அர்ஜூணன் தன் குறிப்பேட்டில் பின்வருமாறு எழுதினான். “மௌனங்கள் கத்தும் நாட்கள் வரலாம். ஆனால், வரலாறு எழுதப்பட வேண்டும். அப்போதுதான் மௌனங்களை மீறிக் கதைக்க இயலும்”.

அந்த இரவு அர்ஜூணன் கடலோரத்தில் நடந்தான். அவனது நாட்குறிப்பின் இறுதிப் பக்கத்தில் இவ்வாறு எழுதியிருந்தான்.

“1985 முதல் 2009 வரை, இரத்தம் ஓர் ஆழமான உரையாடல் நடத்திக்கொண்டே இருந்தது. இனி, அது நம் சிந்தனைகளில் குருதி அல்ல. அது இனிக் கருணையாக இருப்பது எப்படி? வரலாற்று வார்த்தைகள் பழிவாங்க வேண்டிய ஆயுதமல்ல – மனிதநேயம் தேடும் ஒலி அல்லவா?” 

அர்ஜூணன் புத்தகம் எழுதும் திட்டத்தில் இருந்தான். அதன் தலைப்பை முடிவு செய்தான். “மௌனம் கதைத்த நாள்கள்” – அதில் முதல் பக்கம் இவ்வாறு தொடங்கியது. “புனித ஆலயத்தில் சுடப்பட்ட 146 சிங்களர்கள், நூலகத்தோடு எரிந்த 97,000 புத்தகங்கள், மூன்றாம் உலகப் போர் போல அழிந்த தமிழர்கள், மறுக்கப்பட்ட முஸ்லிம்கள்… அனைத்தையும் ஒரேயொரு வரி சொல்கின்றது – ‘மன்னிப்புக் கேட்பதற்கும் மனந்திருந்துவதற்கும் மனிதம் மட்டுமே போதுமானது’.”

அர்ஜூணன் முள்ளிவாய்க்காலில் தனது கடைசி நடைப்பயணத்தை மேற்கொண்டான். அப்போது அவன், ‘என் குரல் என்பது புலி ஆதரவு அறிக்கையா? இல்லை. இது ஓர் அரசை விமர்சிக்கிறதா? இல்லையே. இது ஒரு சும்மா கேட்கும் எண்ணம் தானே? நாம் யாரையும் வெல்லவில்லையே. ஆனால், நாம் நம்மையே தொலைத்துவிட்டோம். மீண்டும் நம்மைத் தேடுவோமா?’ என நினைத்துக் கொண்டான்.

நனைந்த மணல்வழியில், பழைய சுடுகாட்டின் வாசலில் ஒரு சிறிய கல்லில் வெண்நிறச் சாயத்தால் எழுதப்பட்டிருந்தது. “நாங்கள் இங்கே விழுந்தோம். நீங்கள் ஏறிச் செல்வதற்காக.” இது சிங்கள இளம்பெண் எழுதிய வாசகம்.

பின்னர் அவன் கிளிநொச்சிக்குச் சென்றான். அங்கு அரசு அமைத்திருந்த நவீனத் தொழிற்பயிற்சி மையத்தில், முன்னாள் புலிகள் தையல், கணினி, விவசாயம் ஆகியவற்றில் பயிற்சியைப் பெற்றனர். அவர்களுள் ஒருவர் வெண்ணிலா. முன்னாள் பெண் புலி. அவளிடம் அர்ஜூணன் கதைக்கத் தொடங்கினான். அவள் தயங்கித் தயங்கிக் கதைத்தாள். என் கையில் ஒருகாலத்தில் AK47 இருந்தது. இன்று என் கைகள் ஜன்னலுக்கான திரைச்சீலையை வடிவமைக்கின்றன. என் மகள்தான் என் முதன்மை யுத்தம். அவள் சிரிக்கணும். அதுக்கு நான் என்னையே வெல்லணும்” என்றாள்.

அர்ஜூணன், “அமைதிவேண்டி உங்களைத் துரத்தியவர்களை நீங்கள் மன்னிக்க முடியுமா?” என்று கேட்டான். 

வெண்ணிலா சிரித்தவாறே, “மன்னிப்பு என்பதே எங்களை நாங்களே கொலை வெறி ரத்தத்தில் இருந்து வெளியே கொண்டு வருவதற்கான செம்பாதைதானே?!” என்று கேட்டாள்.

அர்ஜூணன் அடுத்து சென்ற இடம் அம்பாறை. அங்குப் பல முஸ்லீம் கிராமங்களில், யுத்தத்தின்போது உறவிழந்தோர் மறுவாழ்வு இயக்கங்களில் ஈடுபட்டிருந்தனர்.

அப்துல் ஜலீல், இளைஞர் தலைவர். அவர் சொன்னார், “யுத்தம் ஒட்டுமொத்த தமிழர்களுக்கு எதிரானதா? இல்லை. ஆனால், முஸ்லீம் மக்களை அகதிகள் ஆக்கியதுதான் என் வாழ்நாள் வலி. ஆனால், இப்போது நான் தமிழ் மக்களோடு ஒரு வணிகக் கூட்டு ஸ்தாபனம் உருவாக்கியுள்ளேன்” என்று.

அர்ஜூணன் வீடு திரும்பியதும் பின்வருமாறு குறிப்பெழுதி வெளியிட்டான். “இனி, எல்லா இனங்களும் கூடிக் கதைக்க வேண்டும் – வெடிக்காமல், வழிகாட்ட. ஒருவரின் கண்ணீரை இன்னொருவர் அஞ்சி துடைத்தால்தான், அமைதிக்கு வழி கிடைக்கும்.”

அர்ஜூணன் இப்போதெல்லாம் கட்டுரைகள், புத்தகங்கள் போன்றவற்றை எழுதுவதில்லை. இணையப்புரட்சியெனும் அதிநவீனக்காலத்தில் சமூக ஊடகங்கள் ஏற்படுத்திவரும் ஆழமான வீச்சினைப் புரிந்துகொண்டான். இப்போது அவன் ‘யூ டியூபில்’ (YouTube) ‘நீங்கள் கேட்கத் தவறிய மாற்றுக்குரல்கள்’ என்ற பொதுத் தலைப்பில் தொடர்க் காணொலிப் பதிவுகளை வெளியிடுகிறான். அவை எந்தக் குரலையும் தூக்கிப் பிடிப்பவையல்ல.  அவை ஒவ்வொரு மாற்றுக்குரலையும் இணைத்து, ஒரு புதிய தேசிய இசைக்குரலை உருவாக்குபவை.

– – –