2020ஆம் ஆண்டின் ஒரு மாலை. உலகம் முழுவதும் போலவே இந்தியாவின் சிறிய நகரமான புதுக்கோட்டையிலும் மக்கள் அனைவரும் ‘கொரோனா’ அச்சத்தில் வீடுகளுக்குள் தஞ்சம் புகுந்திருந்தனர். வழக்கமான தெருவிளக்குகளைக் காட்டிலும் மக்களின் முகங்களை அதிகமாக ஒளிர வைத்தது செல்போன் திரைகளே. அந்த மாலை, பதினாறு வயது அகில் எந்திரம்போல செல்போனைக் கைகளிலே பிடித்தபடி உட்கார்ந்திருந்தான்.
அம்மா ரம்யா பலமுறை அழைத்தும் அகிலின் கண்கள் இன்னும் இணையத்திலேயே சுழன்று கொண்டே இருந்தன. ஒரு விஷயம் அவன் மனத்தை இழுத்துக் கொண்டிருந்தது. சமூக வலைதளத்தில் அவன் பல நாட்களாகக் கவனித்துக் கொண்டிருந்த ஒரு தொடர் – “Gandhi 3.0 – ServiceSpace Movement”.
அகிலுக்குக் காந்தியைப் பற்றித் தெரிந்தது, பழைய பாடத்தாள்களின் வழியாக மட்டுமே. அந்தந்த தேர்வு வாரங்களில், “சத்தியமும் அஹிம்சையும்” என்று வாய்விட்டுப் படித்தால் போதும். ஆனால், இப்போது இணையத்தில் காந்தியின் பெயர் வேறொரு வடிவில் காட்டப்பட்டிருந்தது —அன்பு, சேவை, பகிர்வு போன்ற சொற்களுடன். அவன் அந்த இணைய இயக்கங்களில் கலந்து கொள்ள முடிவு செய்தான்.
அந்த இணையச் சந்திப்பு உலகம் முழுவதும் இருந்து இணைந்திருக்கின்றவர்களால் நிரம்பியிருந்தது. சில்லியின் ஒரு விவசாயி, கனடாவின் ஓர் ஆசிரியர், ஜப்பானின் ஓர் ஓவியர், கேரளாவின் ஒரு நர்ஸ்… ஒவ்வொருவரும் ஒருவரையொருவர் பார்க்காதவர்கள் என்றாலும் ஒரே நெஞ்சு துடிப்புடன் இணையத்தில் சேர்ந்து இருந்தனர்.
கூட்டத்தை தொடங்கியவர், வெள்ளை தாடியுடன் புன்னகை விளித்த அமெரிக்க முதியவர்—நிபந்தா.
“அன்பு, ஒரு வைரஸ் போலப் பரவக் கூடியது” என்று அவர் ஆரம்பித்தார்.
“ஆனால் இந்த வைரஸ் காய்ச்சல் தராது. இது கொடுப்பதைக்கூடக் கொடுக்காமல், நம் உள்ளத்தைப் பெரியதாக்கும்.”
அகில் இந்த வரிகளைக் கேட்டதும் அவன் உள்ளத்தில் விசித்திரமான வெப்பம் எழுந்தது.
‘அன்பு வைரஸ்… என்று சொல்றது நல்லா இருக்கு. ஆனா, உலகம் அப்படி இருக்குமா?’ அவன் மனத்தில் எழுந்த ஐயம் அவனின் கண்களைச் சுட்டியது.
அதற்குள் மைகில் ஒருவர் பேச தொடங்கினார்—சிங்கப்பூரிலிருந்து ஐவீ.
“Gandhi 3.0 போதிப்பது ஒன்றுதான்” என்றார் அவள்.
“அன்பைப் பயன்பாடாகச் செய்யுங்கள்… App போல. ஒரு சொடுக்கில் ஒருவரின் வாழ்வில் ஒளி ஏற்படுத்த முடியும்.”
அகில் தன்னியல்பாகவே சிரித்தான். ‘அன்பு ‘ஆப்’ மாதிரி? இது புதிய உவமைதான்.’ என்று நினைத்துக் கொண்டான். மீண்டும் புன்னகைத்துக் கொண்டான். ஆனால், அந்த வார்த்தை அவன் மனத்தில் நிலைத்து நின்றது.
அடுத்த சில நாட்களில் அகில் Gandhi 3.0, ServiceSpace, Laddership Circles போன்ற இணையக் குழுக்களில் அதிகமாகக் கலந்துகொண்டான். ஒருநாள் நடந்த ‘அன்பு செயல்முறை வகுப்பி’ல் அனைவரும் சிறிய பணியைச் செய்ய வேண்டும் என்று கூறப்பட்டது.
ஓர் அன்பான செயலை முற்றிலும் எதிர்பார்ப்பில்லாமல் ஒருவருக்குச் செய்யவும். அதை இணையத்தில் எழுத வேண்டாம். உங்கள் இதயத்தில் மட்டும் எழுதி வையுங்கள்.
அகில் இதைப் படித்தபோது அவன் சற்றும் நம்பவில்லை. “செய்தாலும் சொல்லக் கூடாதா? அப்போ எப்படி ஊருக்குத் தெரிவிப்பது, பிறரை ஊக்குவிப்பது?” என அவன் நினைத்தான். ஆனால், ‘சொல்லாத அன்பே சுத்தமானது’ என்பதை அவன் உணர ஆரம்பித்தான்.
அன்றே மாலை, இவரது அயலில் வசிக்கும் முதியவர் சுப்பிரமணிய ஐயா வழக்கம் போல நடைக்குச்சியைக் கொண்டு நடந்து வந்தார். வயதாகி விட்டதால் எப்போதும் பசலைகீரைப் பை, பால் பை ஆகியவற்றை எடுப்பது அவருக்குச் சிரமமாய் இருந்தது. பொதுவாக யாரேனும் இருந்தால் உதவி செய்வார்கள்; இல்லையெனில் ஐயா தானாகவே பிரயாசை எடுத்துக் கொள்வார்.
அகில் அவரைப் பார்த்ததும் தன்னையறியாமலே எழுந்து, “ஐயா, நான் எடுத்துக் கொடுக்கிறேன்” என்றான். அந்த நிமிடம் சுப்பிரமணிய ஐயா நெற்றி விரிந்து, இதழ்களில் சிறிய புன்னகை ஒளிந்தது.
“நன்றி பையா!…”
அதோடு எந்த உரையாடலும் அவர்களுக்குள் நிகழவில்லை.
ஆனால், அந்த ‘நன்றி’ என்ற இரண்டு எழுத்தே அகிலின் உள்ளத்தில் விசித்திரமான அமைதியை ஏற்படுத்தியது.
அந்த இரவு இணையச் சந்திப்பில் அகில் தனது அனுபவத்தைச் சொல்லவில்லை. ஆனால், மனத்தில் அது தீப்பொறியாக ஒளிர்ந்துகொண்டிருந்தது.
ஒரு வாரத்திற்கு பிறகு Gandhi 3.0 இயக்கத்தின் ஒருவர் இணைப்புச் சந்திப்பில் பேசினார் – “காந்தி ஒருவரே உலகை மாற்றவில்லை. அவரின் எண்ணங்களைக் கையாண்ட எண்ணற்ற அடையாளமற்ற மனிதர்களே மாற்றினர். இன்றும் அதே—இணையத்தில் பெயரில்லாமல் செய்யப்படும் அன்புதான் பெரிய புரட்சியை உருவாக்குகிறது.”
அகில் அந்தச் சொற்களைக் கேட்டதும் காந்தியைப் பாடப் புத்தகப் புகைப்படமாய் அல்லாமல், உருவமில்லாத ஆற்றலாய்க் காணத் தொடங்கினான்.
காந்தி 1.0—எதிர்ப்பின் காலம்
காந்தி 2.0—நாடுகள் மற்றும் இயக்கங்களின் காலம்
காந்தி 3.0—இணையத்தில் பிறக்கும் அன்பின் காலம்
இதுவும் ஒரு மென்பொருள் ‘அப்டேட்’ போலத்தான்! ஆனால், மனித உள்ளங்களின் ‘அப்டேட்’.
அகிலின் தந்தை முனைவர் ராஜேந்திரன், கிராமப்புற பள்ளிகளை ஆய்வு செய்யும் பணியிலிருந்தார். அவர் அவ்வப்போது அகிலிடம் பேசுவார் – “நம்ம ஊர்ல பல பேருக்கு இணையம் கிடைக்கல. கல்வி பின்தங்குதுன்ணு சொல்வதற்கெல்லாம் காரணமே அது.”
ஒருநாள் தந்தையுடன் அகில் அருகிலிருந்த மருதங்குறிச்சி என்ற கிராமம் சென்றான். அங்குக் குழந்தைகள் சிலர் பள்ளியின் பாழடைந்த மாடத்தில் உட்கார்ந்து சிறிய கரும்பலகையில் எழுதிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
அகிலின் மனத்தில் ஓர் உணர்வு பிறந்தது. “இவர்களுக்கும் இணையம் கிடைத்தால் நானும் கற்றுக்கொண்ட அறிவை பகிரலாம். நான் படிக்கிறேன்… நானும் கற்றுக் கொடுக்கலாம்.”
அந்த இரவு அகில் Gandhi 3.0-இன் Laddership Circle குழுவில் தனது கருத்தைப் பகிர்ந்தான். “என்னால் இயன்ற உதவி செய்யலாமா? நான் சிறுவன்தான். ஆனாலும் இணையத்தின் மூலம் கற்றுக்கொடுக்க முடியும்.”
அதற்கு உடனே பதில் வந்தது. “இந்த இயக்கத்தில் வயது தடையல்ல. உள்ளத்தில் அன்பு இருந்தால் போதும், அது மிகப்பெரிய சக்தி.”
அந்த வாரம் ServiceSpace குழுவிலிருந்து ஒருவர் அகிலுக்குச் சில வழிகாட்டுதல்கள் அனுப்பினார் — “அன்பு வகுப்புகள் நடத்துவது எப்படி”, “குழந்தைகளுக்கான கற்பித்தல் விளையாட்டுகள்”, “இணையச்சாதனங்கள் இல்லாதவர்களுக்கு மாற்று வழிகள்.”
அகிலின் உள்ளத்தில் ஏதோ முளைத்தது. அது ஒரு சாதாரண எண்ணமல்ல. சிறு விதை—அன்பின் விதை.
மருதங்குறிச்சி கிராமத்தில் ராகவன் என்ற சிறுவன் இருந்தான். அவனது கனவு—“வானத்தைத் தொடும் ராக்கெட் செய்யணும்.” ஆனால் அவனிடம் இணையமும் இல்லை, பள்ளியில் சரியான வழிகாட்டுதலுமில்லை.
ஒருநாள் அகில் தந்தையிடம் சொன்னான்: “அந்தக் கிராமத்தில இருந்த ராகவன் நினைவில் இருக்கா? அவனைக் கற்றுக்கொடுப்பதற்கு நம்ம வீட்டில பழைய ‘டேப்லெட்’டைத் தரலாமா?”
தந்தை சிரித்தார். “அது நன்றாக இருக்கும். அது பெரிய மாற்றமாய் இருக்கும்.”
டேப்லெட்டைப் பெற்ற ராகவன் முகத்தில் முழுநிலவு போல புன்னகை மலர்ந்தது. அகிலும் அவனுடன் இணையத்தில் கற்றுக்கொடுத்தான். சூரிய குடும்ப வரைபடம், ராக்கெட் பிரிவுகள், அறிவியல் விளக்கங்கள் எனப் பல.
ஒருநாள் ராகவன் சொன்னான் – “அண்ணா, உங்க உதவி சாதாரணது இல்ல. நான் பெரியவனாகி ராக்கெட் பண்ணும்போது நீங்கதான் அதற்குக் காரணமா இருப்பீங்க.”
அகிலின் உள்ளம் அந்த நொடியில் பெரும் பெருமை உணர்ந்தது. ஆனால், அவர் அதைத்தான் நாணத்துடனும் தாழ்மையுடனும் மனத்தில் வைத்துக் கொண்டான்.
அகில் ராகவனுக்கு மட்டும்தான் உதவவில்லை. அவன் தனது பள்ளி நண்பர்களுடன் சேர்ந்து ஆன்லைன் குழுவைத் தொடங்கினான் – “அன்பின் ஒலி – Love Waves”
இணையத்தின் மூலம் கல்வி, திறன், அன்பு ஆகியவை பகிர்ந்து பரப்புதலை நோக்கமாகக் கொண்ட குழு அது.
அவர்கள் வாரம் ஒருமுறை கதைகள் வாசித்துக் காட்டினர், கணித விளையாட்டுகள் நடத்தினர், கவிதை, கதை, நாடகம் போன்றவற்றை நடத்தினர், சிறுவர்களுக்கான நேரலை அறிவியல் முயற்சிகளையும் செய்தனர்.
அதே சமயம் நிபந்தா, ஐவீ போன்றவர்கள் தங்களின் அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து வழிகாட்டினர். இதெல்லாம் நடந்து கொண்டிருக்கும்போது உலகம் முழுவதும் Gandhi 3.0 இயக்கம் பெரிய அலைபாய்ச்சலை உருவாக்கியது.
அன்பு செயல்கள் இணையத்தில் புயல் போலப் பரவின. ஒருவரின் காலை உணவை மற்றொருவர் ரகசியமாக வாங்கி வைப்பது, ஆசிரியருக்குச் செல்லும் நன்றிக் கடிதம், அறியாத ஒருவருக்கு நூலை அனுப்புவது, பலரும் மறைமுகமாகச் செய்த நல்ல செயல்கள்.
அகில் நினைத்தான்— “இது தனிப் புரட்சிதான். ஆனா, இது மோசமான ஆயுதங்களால் செய்யப்படும் புரட்சி இல்லை. அன்பினாலான புரட்சி.”
ஒருநாள் இரவு அகில் தூங்கியபோது, அவன் கனவில் விசித்திரமான காட்சியைப் பார்த்தான். பெரும் திரை போல வானத்தில் ஒளிர்ந்தது. அந்தத் திரையிலே சின்ன கண்ணாடி வட்டக் கண்ணாடி மற்றும் வெண்ணிற மேல்துண்டு அணிந்த ஒருவர் தோன்றினார்—காந்தி!
ஆனால், இது பாடப்புத்தக படத்தில் இருக்கும் அதே காந்தி அல்ல. இந்த காந்தி அழகான புன்னகையுடனும் சற்றே நவீனமாகவும் தோன்றினார் — அதி நவீன மொபைல் போனுடன்!
“அகில்” என்று அவர் அவனை மெதுவாக அழைத்தார். “நீ என்னைப் பற்றிப் படித்தபோது நான் எவ்வளவு பழையவன் போலிருந்தேனோ, இன்று எனது கொள்கைகளை நீ இணையத்தில் உயிரோடு வைத்திருக்கிறாய்.”
அகில் அச்சத்துடனும் அன்புடனும் கேட்டான் – “காந்திஜி… நானெல்லாம் என்ன பெரிசு? சிறிய உதவி மட்டுமே செய்திருக்கேன்.”
காந்தி சிரித்தார்.
“மகனே, உலகத்தை மாற்றுவது பெரியவர்கள் மட்டும் அல்ல. கருவறையில் இருக்கும் குழந்தைகூட உலகின் ஓசையை மாற்றும். நீ செய்த சிறிய அன்புச் செயல் பலரின் இதயத்தில் அலைகளை உருவாக்கும். அதுதான் Gandhi 3.0.”
அகில் கண்விழித்து எழுந்ததும் அவன் உள்ளத்தில் பெரும் ஒளி ஓடுவது போல உணர்ந்தான். அது கனவு என இருந்தாலும் அது அவனை மாற்றியது.
சில நாட்களுக்குப் பிறகு மருதங்குறிச்சி கிராம பள்ளியில் சிறிய விழா நடத்தப்பட்டது. அங்கிருந்த குழந்தைகள், பெற்றோர்கள், ஆசிரியர்கள் அனைவரும் அகிலுக்கு நன்றிக் கூறினர். ஆனால், அகில் கைகளை உயர்த்தி அவர்களை அமைதிப்படுத்திவி்டு மென்மையாக பேசினான் – “நான் ஒன்றும் இல்லை. இணையத்தில் உள்ள ஆயிரக்கணக்கான அன்புள்ள மனிதர்கள் இதை எனக்குச் சாத்தியப்படுத்தினார்கள். ServiceSpace-இல் இருந்தவர்கள், Gandhi 3.0-இல் இருந்தவர்கள்—அவர்கள் எல்லாரும் என் ஆசிரியர்கள்.”
அந்த நிமிடம் கிராமத்தின் மேல் வானத்தில் தட்டையான வானவில் உருவானது. அது மழை காரணமாக அல்ல. நெஞ்சு உருகும் சூழ்நிலையின் காரணமாக. சிறுமி பக்கத்தில் வந்து அகிலிடம் கேட்டாள் – “அண்ணா… அன்பு இப்படி எப்படிப் பரவுது?”
அகில் நிதானமாகச் சொன்னான் – “அன்பு ஒரு வலை மாதிரி. ஒரு நூலிலே இழுத்தால் மற்ற நூலும் அசையும். அப்படி எல்லாரையும் இணைக்கும் பெரிய வலைதான் – ‘அன்பு வலை’.”
சிறுமி ஆச்சரியமாய்க் கேட்டாள் – “அப்போ நீங்க அந்த வலையில் எந்த இடத்தில் இருக்கிறீர்கள்?”
அகில் சிரித்தான்.
“நான்? அந்த வலையில் சிறிய முடிச்சுதான். ஆனா, அந்த முடிச்சு இல்லனா வலை துண்டாகிடும்.”
2021 முதல் 2023 வரை, அகிலின் குழு Love Waves உலகளவில் பலரால் அறியப்பட்டது. Gandhi 3.0 இயக்கத்தால் உலகின் பல பகுதிகளில் குழந்தைகள், இளைஞர்கள், முதியவர்கள்—அனைவரும் அன்பினை சமூகமாகப் பகிரத் தொடங்கினர். ஒருநாள் ServiceSpace குழுவிலிருந்து ஒரு மடல் வந்தது – “அகில், உங்களின் ‘அன்பின் ஒலி’ உலகின் 50 சிறந்த சிறிய மாற்ற இயக்கங்களில் ஒன்றாகத் தேர்வு செய்யப்பட்டுள்ளது.”
அகில் உள்ளத்து அளவில் மயங்கி போனான். அவன் இதில் பிரபலமானவனாக வேண்டும் என்று நினைத்ததில்லை. ஆனால், அன்பு தன்னுடைய வெகுமதியைத் தனியாகத் தேடிக் கொள்ளும் என்பதை உணர்ந்தான்.
2024க்குள் மருதங்குறிச்சி கிராமத்தில் 17 மாணவர்கள் இணையக் கல்வியைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கினர், 4 குழந்தைகள் மாவட்ட அளவிலான போட்டிகளில் வென்றனர், அறிவியல் மற்றும் சமூகக் கலைக்களஞ்சியம் அமைக்கப்பட்டது, பலர் தங்கள் திறனை இணையத்தின் மூலம் உலகத்துடன் பகிரத் தொடங்கினர். இந்த மாற்றத்தின் பின்புலத்தில் அச்சிறுவனின் அன்புச் செயல் மட்டுமே இருந்தது.
அகில் இப்போது 22 வயது இளைஞன். அவன் இன்னும் Love Waves குழுவை வழிநடத்துகிறான். அவன் வாழ்க்கையின் மிக முக்கியமான நம்பிக்கை ஒன்று— “அன்பு என்பது ‘லேப்டாப் சார்ஜர்’ போல. அதை நம்ம வாழ்க்கையில் தொடர்ந்து இணைத்துக் கொண்டே இருக்கணும். அதிலிருந்து ஆற்றல் புது முகமாக வரும்.”
இன்று உலகில் யாராவது ஒருவருக்கு ரகசியமாக நல்ல செயல் செய்யும்போது, அவர்களுக்குத் தெரியாமலேயே அகிலும் Gandhi 3.0 இயக்கமும் அவர்களுடன் பக்கத்தில் நிற்கிறார்கள். புன்னகை, நன்றி, உதவி, பகிர்வு—இவை எல்லாம் இணையத்தின் புதிய நாணயங்கள்.
காந்தி நடந்து சென்ற பாதையில் இன்று இணையத்தளங்களின் டிஜிட்டல் தடங்களில் அன்பு செல்கிறது. அது இன்னும் இன்னும் இன்னும் எனச் சென்றுகொண்டே இருக்கும் – உலகளாவிய அன்புப் புரட்சியின் தொடர்ச்சியென.
– – –