11 ஜூன் 1986. காலை 8 மணி. கந்தளாய்ப் பேருந்து நிலையம் பெருமதசான சந்தைமையாய் இருந்து வந்தது. வியாபாரிகள் வேகமாக நுழைந்தனர். மாணவர்கள் காரணமின்றிச் சத்தமாகச் சிரித்தார்கள். பெண்கள் குழந்தைகளின் கரம் பற்றி நடந்தனர். தூரத்து சின்ன சின்ன ‘பேக்கரி’களிலிருந்து எழுந்த ‘பாண்’ வாசனை காற்றில் கலந்து பேருந்து நிலையத்துக்குள் சுழன்றது.
22 வயது இளைஞர் செல்வன். சுருள் முடி, சிவந்த கண்கள், பசுமை நிறச் சட்டை. அவன் தன் தோழன் அசோக்குடன் பேருந்து நிலையத்துக்குள் நுழைந்தான். அவன் முகத்தில் ஓர் அற்புதமான நம்பிக்கை. நாடும் மக்களும் தாய்மண்ணும் தன்னுடைய கனவுகளும் என இவை எல்லாமே அவனது கண்களுக்குள் நிழல்போல் ஆடின.
“செல்வா, இந்த ஊர் எப்போ சுத்தி இருக்கா?” அசோக் கேட்டான். அவனது குரலில் சோர்வும் ஐயமும் இருந்தன.
“நம்பிக்கை வைக்கிறேன் அசோக், நம்ம குட்டி ஊர் ஒருநாள் சுதந்திரம் கண்டே போகிறது” என்றான் செல்வன், ஒரு நெஞ்சார்ந்த நம்பிக்கையுடன்.
அந்த நொடியில்தான்…
வெடிப்பு.
மண் நடுங்கியது.
காதுகளில் ஒலி அழுத்தி விட்டது. கண்ணில் புகை, இடியுடன் விழுந்த இரத்தம். மக்கள் கத்தல். கண்ணின் முன் மனித உடல்கள் துண்டுகள். கொடுரமான அழுகையுடன் விலகும் குழந்தைகள், தாய்களைத் தேடிவரும் கூச்சல்கள்.
“அசோக்! அசோக்!!”
செல்வன் கூவினான். ஆனால் பதில் இல்லை.
அவனது பக்கத்திலிருந்த அசோக் – இரத்தத்தில் விழுந்திருந்தான். கை கிழிந்திருந்தது. செல்வனின் கால்கள் நடுங்கின. ஆனால், அந்த அச்சமும் அந்த ஊரின் புலம்பலும் ஒன்றாய் அவனை நிமிரச் செய்தன.
பேருந்து நிலையம் இரத்தமே மிதந்த காடாகியிருந்தது. யாருக்கும் தெரியாது – இந்தக் குண்டு யாருடையது? ஏன் வெடித்தது? யார் செய்யலாம்? அரசுக்கும் கேள்வி, மக்களுக்கும் பதில் இல்லை.
திருகோணமலையில் இருந்து 30 கிலோமீட்டர் தூரத்தில் உள்ள அநுராதபுரத்திலிருந்து இராணுவத் தலைமையகம் புறப்படையை அனுப்பியது. நோக்கம் – கிளிநொச்சி வழியாகத் தமிழ்க் குடியேறிகளைக் கண்டுபிடித்து விசாரிக்க.
இந்தச் செய்தியைச் செல்வன் அறிந்திருந்தான். அவனது அண்ணன், ரவீந்திரன், இரகசிய தொழில்நுட்பக் கடையை வைத்திருந்தான். புலிகளுக்குத் தகவல்களைக் கோடியில் அனுப்பும் சாதனங்கள், குறிமுறைகள் எல்லாம் அந்தக் கடையில் திருத்தப்பட்டன.
“நமக்குள்ள புயல் வந்து காத்திருக்கு,” என்றான் ரவீந்திரன், செல்வனை உற்றுப் பார்த்து. “இப்போ எல்லா விஷயமும் உடனே மாறும். கவனமா இரு.”
நீர்வெளிக் காடுகளுக்கு உள்ளே ரகசிய முகாம். புலிகள், தங்கிக்கொண்டிருந்தனர். தலைவன் ‘சேகர்’ – கடுமையான தலைவர். அவருடைய கண்கள் எப்போதும் தீப்பற்றிய நிலை.
“கந்தளாயில் செருப்புப் பதிக்கப்பட்டது. வேற யாரும் இல்லை. அரசின் ரகசிய உளவாளிகள். நம்ம நடுவிலேயே நரக நாய் இருக்கிறது,” என்றார்.
அவருடன் இருந்தவர் – மாயா, ஒரு வீரவிமான குறியீடுகளை உடைக்கும் நிபுணர். “நாம் வெடிப்புக்குப் பின்னாடி இருக்கல. ஆனா, நம்ம மேல வீழ்ச்சி வரும். பொதுமக்கள் நம்ம மேல நம்பிக்கையை இழந்துடுவாங்க.”
மறுநாள் கந்தளாயில் இராணுவம் வந்தது. வீடுகள் சுற்றப்பட்டன. ஒரு சிறிய சிறுவனும் கூடத் தூக்கப்பட்டான். மன்றாடிய தாயின் குரலும், தண்டனை விதிக்கப்படும் நிச்சயத்தையும் உணர்ந்து மக்கள் பயந்தனர்.
“அது வெடிப்பை யார் செய்தாலும் சரி. நீர், உப்பும் வேற வேற இல்லன்னா நம்ம ஊருக்கு என்ன நடக்கப்போகுது?”
அந்த வினாவுக்கு யாருக்கும் பதில் இல்லை.
அசோக் இறந்துவிட்டான். அவனது தோழனின் இறப்பு செல்வனை உடைத்தது. ஆனால், கண்ணீரால் அல்ல – செயலில்.
அவன் ரவீந்திரனைச் சந்தித்தான். “அண்ணா, நாம் இப்படி இருக்கக்கூடாது. என்னால் என்ன செய்யமுடியுமோ செய்யணும்.”
“இது உனக்கான வேலை இல்லடா. நீ வாழணும். நான் தான் இவைகளைச் செய்யணும்,” என்றார் ரவீந்திரன்.
“நீங்கள் ரகசிய சிப்பாய். ஆனா என் உயிர் போனது உண்மை. நா கூட இருக்கப்போறேன்.”
ரவீந்திரன் அமைதியாக இருந்தார். சற்றுப் பின்னர், ஒரு பழைய சின்ன பெட்டியை எடுத்தார்.
“இதில ஒரு ரேடியோ குறிமுறை சாதனம் இருக்கு. இது முலமா நம்ம புலிகளைச் சந்திக்க முடியும். தயார் இருக்கியா?”
செல்வன் தலை ஆட்டினான். புயலுக்கு முன் ஒரு பூஞ்சிலை போல அவன் மனம் இருந்தாலும், கொதிக்கும் நெருப்பாக மாற்றிக்கொண்டான்.
ஒருபுறம் அரசு, ஒருபுறம் மக்கள், நடுவில் புலிகள். இந்த மூன்று கோணங்களும் ஒரே சதுரத்தில் விளையாடும் அட்டவணை.
செல்வன், இனிமேல் ஒரு வழிகாட்டியாக மாறினான். சின்ன வயதில் கனவுகளைப் பார்த்தவன், இப்போது சிக்கலான விளையாட்டு உலகில் இறங்கினான்.
அவன் கனவில் இன்று அசோக் வருகிறான். சிரிக்கிறான். “நீ பத்தரா இல்ல போராளியா?”
“இரண்டுமே இல்ல அசோக். நான் ஒரு குரல். என் ஊருக்குள் நெருங்கும் புயலுக்கு முன் ஒலிக்கிற நிச்சயமில்லாத சத்தம்” என்றான்.
கந்தளாயின் தூசியில் வீழ்ந்த ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒரு குரல். அந்தக் குரல்களில் ஒன்று செல்வன். மற்றொன்று நீங்களும்கூட. இது நிகழ்வின் தொடக்கம். புயலின் நிழல். ஒரே ஒரு வெடிப்பின் பின்னாலுள்ள ஆயிரம் கண்ணீர். “ஓர் உயிர் போனதாலே உலகம் நிற்காது… ஆனா அந்த உயிரை உண்மையா நேசிச்சவங்க, உலகம் போலவே உடைந்து போறாங்க.”
அந்த வெடிப்பு கந்தளாயில் நடந்த ஒரே ஒரு சத்தம் மாத்திரம் அல்ல. அது சத்தமில்லாமல் பலரது உள்ளங்களையும் உடைத்துச் சென்ற புயல்தான்.
அந்த நாள் அமுதாவின் வாழ்க்கையை இரண்டு துண்டுகளாக்கியது. ஒன்று “தாயுடன் இருந்த காலம்”, மற்றொன்று “தாயின்றி எதிர்கொள்ள வேண்டிய நரக நாட்கள்.”
“தாய், நீ எங்கே போனாய்? நான் இங்கே காத்திருக்கிறேன்…”
அமுதாவுக்குப் பதினாறு வயது. இன்னும் குழந்தையின் கவிதை நிறைந்த மனம் கொண்டவள். ஆனா உலகம் அவளோட மெல்லிய நெஞ்சத்தை உருக்குமாறு தாக்கியது.
பூங்கா, அவர் தாத்தாவின் நிழலான நிம்மதிக் குடில். மரங்கள் பேசின மாதிரி தோன்றும் அவளுக்கு. அதனால்தான் அந்த மரங்கள் மேலேதான் அமர்ந்தாள்.
அவள் கண்களில் அந்தக் கண்ணீருக்கு சிறு வழி கூடக் கிடைக்கவில்லை. அந்த அழுகை மண்ணில் கலந்து போனது. காற்றில் சத்தமின்றிப் பறந்தது.
அவளது தாத்தா, சிவராஜா – ஓய்வு பெற்ற ஆசிரியர். தமிழ், வரலாறு, சுதந்திரம், மரபு – இவை எல்லாம் அவருக்கு இரத்தத்தில் கலந்து வந்தவைகள்.
“இது சுதந்திரத்தின் விலை, அமுதா,” என்று அவர் சொன்னார்.
“எந்த சுதந்திரம் தாத்தா? மக்களைக் கொல்லுற சுதந்திரமா?”
“இல்ல, மக்களை உயிரோடு வைத்திருக்க போராட வேண்டிய சுதந்திரம்.”
அமுதாவின் உள்ளத்தில் வலி இருந்தாலும், அந்த வலி ஓர் அரசியல் உணர்வாக மாறத் தொடங்கியது. அவளுக்குள் ஒரு வினா…
“என்ன தான் உண்மை?”
அரசு சொல்வது?
புலிகள் சொல்வது?
அல்லது மக்கள் துன்பத்தில் சொல்வது?
பள்ளி செல்லும் வழியில் சோதனைச் சாவடிகள்.
அவள் பள்ளிக்குச் செல்லும் சைக்கிள் வழியிலும் தற்காலிக இராணுவ முகாம்.
அவள் முகத்தில் சும்மா புன்னகை வைத்தாள். ஆனால், உள்ளம் வீழ்ந்தது. தாய் இல்லாத வாழ்க்கை எப்போதும் அர்த்தம் இன்றியது.
ஒருநாள் பள்ளியில், புதிய மாணவர் வந்தார் – திலீபன்.
மெல்லிய சொற்கள் பேசும் பையன். கடுமையான பார்வை. ஒரே பையன் பள்ளியில் அரசியல் பற்றி வெளிப்படையாகவே பேசிக் கொண்டிருந்தான்.
“இது எல்லாம் நாம நம்ம உரிமைக்காகக் காத்திருக்குறதால்தான். அஞ்சக் கூடாது!”
அமுதா அவனை வெகு நெருக்கமாக நோக்கினாள். அவருடைய சொற்களில் உந்துதல் இருந்தது. அவள் மனத்திலிருந்த உருகும் வலிக்கான பதில்கள் போல.
அமுதா நாளடைவில் திலீபனை எதிர்பார்த்து பள்ளிக்குச் செல்ல ஆரம்பித்தாள்.
அவள் வலியைப் பகிர்ந்த முதல் நபர் திலீபன்தான்.
ஒருநாள் பூங்காவில்தான், திலீபன் அவளிடம் கேட்டான்:
“உன்னோட தாயை இழந்தது… அது உனக்குப் புனிதமாக மாறலையா?”
அவள் பதில் சொல்லவில்லை.
அவனது கண்கள் அவளது கண்ணீரை உணர்ந்தது.
“அந்த வெடிப்பு யாரால் நடந்தது தெரியுமா?”
“யாரு?”
திலீபன் மெதுவாகச் சொன்னான்,
“அரசு தானடா செஞ்சது. நம்ம மக்கள் மேல பயம் கட்டணும் என்பதற்காக.”
அமுதா பயந்துவிட்டாள்.
அவளுக்கு முதன்முறையாக ஒரே நேரத்தில் சினம், அச்சம் எதையோ புரிந்துகொள்ள முடியாத குழப்பம் சேர்ந்தது. தாத்தா இந்நிலையை உணர்ந்தார்.
“அமுதா, இவனது வார்த்தைகள் உண்மையாக இருக்கலாம். ஆனால் உண்மை என்றது யார் சொல்றதுனு இல்ல, நாம எப்படி உணர்றோம்னுதான். தூக்கிக்கொள், ஆனால் சிந்தித்துக்கொள்.”
அமுதா நாளடைவில் எழுத ஆரம்பித்தாள். அவள் நாட்குறிப்பில் பிழையும் அரசும் கலந்த உணர்வுகள்.
“நான் வாழ்ந்த மண், என்னைக் காயப்படுத்திய மண். ஆனாலும் இந்த மண்ணையே நான் நேசிக்கிறேன். என் தாய் இங்கதான் விழுந்தாள். அதனால் இது என்னோட பூமி.”
ஒருநாள் இரவு, திலீபன் அவளிடம் திடீரென்று சொல்லிக்கொண்டான், “நான் புலிகளோட சேரப் போகிறேன் அமுதா.”
அவள் கண்களில் பனிக்கட்டி.
“நீயா?”
“ஆமாம். என்னோட அண்ணனை இராணுவம் தூக்கிச் சென்றதும் என் சித்தியின் வீடுகளை எரிச்சதும் – எல்லாம் பதில் கேட்க வேண்டிய விஷயம்தான்.”
“அதை நம்ம செய்யலாமா?”
“இல்லாம இருக்க முடியுமா?”
அமுதா பதில் சொல்லவில்லை. ஆனால், அந்த இரவு அவளது மனத்தில் புதிய பயணத்தை ஆரம்பித்தது.
ஒரு மாதம் கழித்து. திலீபன் அர்த்தமா இல்லாத ஒரு வழியில் மறைந்துவிட்டான். நிழலாய் மாறிவிட்டான்.
அமுதா சும்மா இல்லை. அவளது கண்கள் இப்போது சுடுகின்றது.
அவள் தாயின் கொலையை மறக்கவில்லை. திலீபனின் விருப்பத்தையும் மறக்கவில்லை.
அவள் தாத்தாவிடம் கேட்டாள்,
“நான் என்ன செய்யலாம்?”
தாத்தா மெதுவாய் பழைய பட்டுப்பையை எடுத்தார்.
அதிலே இருந்தது – கடிதங்கள், செய்தி வெட்டுகள், புலிகளால் அனுப்பிய இரகசியக் குறிமுறைகள்.
“நான் ஒருகாலத்தில் செய்தது போல் நீயும் செய்தால் அச்சமில்லை. ஆனால், உணர்ச்சிக்கு அடிமையாக வேண்டாம். புரிந்துகொண்டு செயல்படு.”
அமுதா தனது பள்ளி வாழ்வை ஓரங்கட்டி, தன்னுடைய புத்திசாலித்தனத்தை மக்கள் சேவைக்குத் திருப்பினாள்.
அவள் செய்தது புலிகளுக்கு இரகசிய தகவல்களைச் சொல்லும் ஒளி சிக்னல் குறிமுறை.
அவள் எழுதிய கவிதைகள் பத்திரிகைகளில் வந்தன. ஆனால், ஒவ்வொரு வரியிலும் கொஞ்சம் அரசியல் நெருப்பு இருந்தது.
“என் தாய் இங்கே விழுந்தாள்…
அவள் விழுந்த மண்ணை விற்றவர்கள் தாண்டியவர்களுக்கு மட்டும் இது நிலம் இல்லை.
இது ஒரு மண்ணும், ஒரு கதையும்!”
ஆண்டுகள் ஓடின.
அமுதா இப்போது உணர்வு எழுத்தாளர். ரகசியத் தகவல் பகிரும் போராளி. அவள் இன்று கண்ணீரின் குரல்.
அவளது குரல் மட்டும் இப்போது உலகத்திற்கு உரமாகியது.
அவளது நாட்குறிப்பில் இப்போதும் எழுதப்பட்டிருந்தது:
“வலி மாறல. ஆனா அது வன்மம் ஆனது இல்ல. அது விழிப்புணர்வானது.
என் தாயின் இரத்தம் இந்த மண்ணில் கலந்திருக்கிறது.
அதனால், இந்த மண் என் உயிர்.”
கல்முனைப் பக்கத்து ஓரத்தில் இருந்த பாம்பறைக் குடிசை, மார்த்தாண்டனின் ஊராயிற்று. வெப்பமும் புகையும் சேர்ந்த அந்த நிலத்தில், பொழுதெல்லாம் இராணுவத்தின் சாயலும் புலிகள் விடுதலை ஆசையும் மோதிக் கொண்டிருந்தன.
மார்த்தாண்டன் 25 வயது. இளம் வயதில் மூச்சடைக்கக் கூடிய கனவுகளைத் தேடி, ஆயுதம் தாங்கியவன். சின்ன வயதில் அம்மாவின் மார்பில் படுத்து, “சுதந்திரம்” என்ற வார்த்தையைக் கேட்ட அவன், இப்போது அதை அம்புகளால் எழுதுகிறான்.
போரை வெறும் கோபமாக எண்ணாதவன். அது அவனுக்கு ஒரு கடமை. ஒரு புனித யாத்திரை. உயிர் செல்லும் வரை தொடர வேண்டிய பக்கம்.
ஆனால், அந்தக் காத்திரமான உறுதி, அவனது குடும்பத்திற்கு இரவில் இறங்கிய புயலாயிற்று.
அவனது தங்கை, மாலினி, வீதியில் நடந்தது எல்லாம் பார்த்தவள். ஒருநாள் இரவு, அக்காலத்து விமானங்களின் சத்தத்தில் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தபோது, சன்னலுக்குள் நுழைந்த தூசியில் கண்ணீரும் கலந்து வந்தது.
“அண்ணா, நீ எதற்காக போற?” அவள் கேட்டாள்.
“நம்ம ஊருக்குச் சுதந்திரம் வேண்டாமா? உனக்கும், எனக்கும்?” மார்த்தாண்டன் அவளது கண்களில் நேராகப் பார்த்தான்.
“சுதந்திரம் பேரழுக்கா?” அவள் கத்தினாள். “நீ போறப்போ நானும் போறேனா? நம்ம அப்பா, இப்ப அம்மா இருக்கமாட்டேங்கரதா நீ நினைக்கற?”
அவன் மூச்சு இரண்டிரண்டு விட்டது.
அவளது குரலில் அழுகை இல்லை — பகை இருந்தது.
அடுத்த நாள் அதிகாலை. மார்த்தாண்டன் தனது அப்பாவை பார்த்தான்.
கேசவன் – சத்தமில்லாதவனாக இருந்தார். பெரும்பாலும் நிழல் போலச் சுற்றும் அவரது வாழ்க்கை காலத்தில் விவசாயம் செய்தது. இப்போது நிலம் சுடுகாட்டாக மாறிவிட்டது.
“அப்பா நான் போயிட்டு வாறேன்” என்று அவன் சொன்னான் சத்தம் இல்லாமல்.
அவர் பார்த்தார். ஒரு கண்ணோட்டம். கண்ணீர் இல்லாதது.
பிறகு சும்மா சொன்னார்,
“போய் செத்துடா. ஆனா நம்ம வீட்டப் பெயரை எடுத்துப் போடாத.”
மார்த்தாண்டன் கைகழுவும் நீர்த்துளியை மாதிரி அந்த வார்த்தைகளை எடுத்துவிட்டான்.
மனதுக்குள் பதிந்துவிட்டது.
இது அவன் சுதந்திரத்துக்கான செலவு என்று எண்ணினான்.
தனது அணி தலைமையகத்துக்கு திரும்பிய மார்த்தாண்டன், அந்த இரவில் தோழர் நந்தகுமாருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.
“மாறா, நம்மள சுத்தி எல்லாம் வேற மாதிரி ஆயுது வந்திருக்கு. இந்தமுறை ராணுவம் UAV பாவிக்குது.”
“வந்தால என்ன, நம்ம விடுப்பு ஒரு சாத்தியம்தான். ஒவ்வொரு நாளும் இது நம்ம பயணத்தை வலுப்படுத்துது.”
“ஆனா நம்ம ஊர்ல நம்ம வீட்டுக்குள்ளவும் ஒரு எதிர்ப்பு தான். நம்மள யாரும் புரிஞ்சிக்கிறதில்ல.”
மார்த்தாண்டன் மெதுவாய் புன்னகைத்தான்.
“உண்மைதான். ஆனா ஒருநாள் வருமா பாரு, நம்ம தாய்மொழி காற்றிலே நிமிர்ந்துச்சின்னு பறக்கும். நம்ம குழந்தைகள் இங்க படிக்க, பேசி, வாழும் நாள் வரும்.”
பாடசாலைகள் எரிக்கப்பட்டிருந்தன.
பூங்கா செறிந்த ஊர் அழிக்கப்பட்டிருந்தது.
மார்த்தாண்டன் தன்னுடைய குழுவுடன் இரவில் இராணுவ முகாமுக்கு எதிராகத் திட்டமிட்ட தாக்குதலுக்குத் தயாராகிறான்.
அப்போது ஒரு பையன் வந்து நின்றான். 12 வயதான சிவரூபன். சுரங்கங்களை உணரக்கூடிய திறமையுடன் இருக்கும் பையன்.
“அண்ணா, கிழக்கு பக்கம் மண் மென்மையா இருக்கு. அது வழியா போயி வெடிகுண்ட பத்தி வைச்சா, உங்க பக்கமா யாரும் தப்ப முடியாது.”
மார்த்தாண்டன் அசந்து பார்த்தான்.
இந்த மண்ணின் மீது இரத்தம் விழுந்தாலும், குழந்தைகள் மறக்கவில்லை. மண்ணும் கவனிக்கிறது. அது தான் இந்தப் பையனின் வழியாக பேசுகிறது போல.
தாக்குதல் வெற்றி பெற்றது.
அரசு பக்கம் இருவர் உயிரிழப்பு, ஆயுதக் களஞ்சியம் நாசம்.
ஊருக்குள் புலிகள் மீதான நம்பிக்கை மீண்டும் உயர்ந்தது.
ஆனால், மாறாத்தான் பின்விளைவுகளை நன்கு அறிந்தவனாக இருந்தான்.
அரசு பக்கம் இது ஒரு பரிகாரம் காத்திருக்கும் செய்தி.
நான்கு நாட்கள் கழித்து… குறுகிய நேரத்தில், மார்த்தாண்டனின் வீட்டுக்குச் சென்ற இராணுவ கும்பல், மாலினியை விலக்கிச் சென்றது.
அவளது திரும்பிப்பார்ப்பு ஒரு வர்ணனையில்லாத காட்சி.
தங்கை, நடுக்கத்துடன் இரு ராணுவ வீரர்களிடையே நசுங்கிக்கொண்டாள்.
மாறா ஓடியார். ஆனா திசைதெரியாது.
அவனுக்குள் அந்தக் குரல் மட்டுமே ஒலித்தது:
“அண்ணா! நீ நம்ம குடும்பத்த நீங்கிட்டியா?”
அந்த வார்த்தை பக்கத்தில் ஒரு வெடிப்பாகவே மாறியது.
அவன் விழுந்தான். ஆனால் மனம் விழவில்லை.
மாலினி சிறைப்பட்டாள். 3 மாதம்.
மார்த்தாண்டன் தேடி வந்தான்.
அவள் திரும்பியபோது, பேசவில்லை.
பார்வையில் மட்டும் இருந்தது – பச்சை தீ.
மாறா தன்னுடைய குழுவுக்குள் ஒரு மாற்றத்தை ஏற்படுத்தினான்.
தாயக விடுதலை என்பது வெறும் தோட்டமில்லை.
அதில் பெண்களும், குழந்தைகளும், சுயாதீனமும் இருக்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில், சமூக நெறிமுறைகள் மற்றும் நெறிப்பண்பாடு மீதான புதிய ஆய்வுகளை ஆரம்பித்தான்.
அவனது போராட்டம் இனி வெறும் ஆயுதப் போரல்ல – அது நாகரிகத்தின் மீதான தியாகப் பிரார்த்தனை.
ஒரு நாள், நந்தா கேட்டான், மாறா, நீ எப்போ ஓய்வெடுக்கப்போற?”
அவன் சிரித்தான்.
“சுதந்திரம் கிடைக்கும் நாள் மட்டும் தான் நான் சுவாசிக்கிற நாள். அதுக்குப்பிறகு நான் வாழனும்னு எனக்கு வேண்டாம். நான் இருக்குறதால ஒரு பிள்ளைக்கு படிக்க வாய்ப்பு கிடைக்கட்டும், ஒரு தாய்க்கு பொன்னம்பல பூ மாறி வாசிக்கட்டும் – போதும்.”
மாறா இன்னும் எங்கோ போராடிக்கொண்டிருக்கிறான் – புலம்பிய அந்த மரங்களில், பாய்ந்த அந்தச் சுவரில், சிதறிய காகிதக் கவிதைகளில்,
மாலினியின் மனக் குரலில்.“சில வலிகள் புறப்பட்டாலும், அந்த மண்ணே வணங்கி நம்ம கதைய சொல்லும்.”
செல்வன், அமுதா, மார்த்தாண்டன் – இவர்களுடைய முகங்கள் வேறு வேறு, ஆனாலும் இதயத்தில் ஒரு பொதுவான பிணைப்பு இருந்தது:
“நம்ம ஊர் வாழவேண்டும்.”
செல்வன், தனது அண்ணனின் கடை சிதைந்தபின், அதனை மறுபடியும் திறக்கவில்லை.
பதிலாக, பள்ளிக்கூடங்களுக்குச் சென்று, வெடிப்பு உயிரிழப்புகளின் பின்னணி பற்றி பேசத் தொடங்கினான்.
“மாணவனுக்கே நாட்டின் எதிர்காலம்” என்று சொல்லும் மூதாதையர் சொற்றொடருக்கு உயிர் கொடுக்க முயன்றான்.
அவனது கையில் சீருடை இல்லை, ஆனால் வார்த்தைகளில் ஒரு லெப்டினன்ட் இருந்தான்.
ஒருநாள், பள்ளிக்கூட மேடையில், பன்னிரண்டாம் வகுப்பு மாணவனான ஜெயந்தன் கேட்டான்:
“அண்ணா, நீங்க சொல்லுறதெல்லாம் நல்லதான். ஆனா நம்ம ஊர்ல யாரும் கேட்குறாங்களா?”
செல்வன் சிரித்தான்.
“நீ கேட்டதா போதும். இன்னொரு பையன் கேட்டா என் முயற்சி வெற்றி.”
அமைதி, பொறுமை, அறிவு – அவன் கற்பித்த மூன்று தெய்வங்கள்.
அமுதா – ஒரு பன்னிரண்டு வயதுப் பையன் போலவே, இன்னும் மனத்திலே தாயின் நினைவில் பிளந்தவள்தான்.
ஆனால் அந்த பிளவுகளை, வேலையாக மாற்றியவளாகவும் வளர்ந்தாள்.
அவள் ஆரம்பித்தது: “மாதர் மன்றம்.”
பெண்கள் இரவிலும் ஒன்றாக வந்து பேசும் ஓரிட. நாசமாய் போன வீட்டை மீட்ட இடம். அதே இடம் ஒரு காலத்தில் அவளது தாய் பூந்தோட்டம் வைப்பதற்காக பிழைக்கும் இடமாக இருந்தது.
“பேசாத பெண்களுக்கு வாய் தரவேண்டும்.”
“பயந்து வாழும் பெண்களுக்கு கண்ணாடி ஆகவேண்டும்.”
அவள் எழுப்பிய வாசகங்கள் சுவரில் மட்டும் இல்லை – பெண்களின் மனத்திலும் பதிந்தன.
ஒரு நாள், ஒரு மதபாசமான மூதாட்டி வந்தாள்.
“அம்மா, என் பேத்தி இப்ப நடக்கத் தயங்குறா. நீ அவளுக்குப் பேசக் கொடுத்துட்டா.”
அமுதா எழுந்தாள்.
பசுமை புடவை, வலிப்பட்ட பார்வை,
“அவ உனக்குப் பேத்தியா, எனக்குத் தங்கச்சி. நாளைக்கே அவ பக்கத்த வீதியில நின்னு பேசுவா. நான் உன்னால உறுதி செய்றேன்.”
மார்த்தாண்டன் – ஒரு காலத்தில் ‘தீ’யாகக் கருதப்பட்டவன். இப்போது தீயின் இடத்தில் ‘தீபம்’ ஏற்ற முயன்றவன்.
அவன் ஆயுதத்தை வைக்கவில்லை. ஆனால் கையிலே வைத்தது துப்பாக்கி இல்லை – வாக்குச் சாவடிகள், மக்கள் சந்திப்புகள், மற்றும் சிறு கூட்டங்கள்.
“வெளிச்சம் என்பது வெடிக்க வேண்டியதல்ல. விளங்க வேண்டியது.”
அவனது நம்பிக்கை இனி ஆயுதத்தில் இல்லை – மாற்றத்தில்.
பதிலுக்கு நகைச்சுவையுடன் கூடிய அரசியல் விழிப்புணர்வு செய்தான்.
“அரசாங்கம் நமக்குத் தந்தது என்னன்னு கேட்டீங்கனா… நம்ம வீட்டு உண்டியலை உடைச்சதான்!”
இந்த வார்த்தைகள் மக்கள் சிரிக்க வைக்கவில்லை, சிந்திக்க வைத்தது.
நகரில், பழைய பள்ளிக் கட்டடத்தில் அமைக்கப்பட்ட “மாற்றத்துக்கான மையம்” – Change Center – மக்கள் வாழக்கூடிய புதிய கனவுக்கு ஆதாரம் ஆகியது.
செல்வன் இளைய மாணவர்களுக்கான தலைமை வகித்தான். அமுதா பெண்களுக்கான கலாசார வாசல் அமைத்தாள். மார்த்தாண்டன், அரசியல் ஆய்வு குழுமத்தை உருவாக்கினான். அந்த மையத்தில், மனிதர்கள் தம்மையே மறுபடியும் கண்டனர். ஆனால், இந்த அமைதி யாருக்குமே பிடிக்கவில்லை.
பழைய அரசியல் தலைவர்கள், புதிய மாற்றத்தைப் பயமாகக் கொண்டனர்.
“பிள்ளைங்க வந்து பேசறாங்க, மக்கள் கேட்கறாங்க. இப்படி நம்ம சத்தம் மறந்துடும்!”
அவர்கள் மையத்தில் இரவு எச்சரிக்கைக் கடிதம் எறிந்தனர்.
“மீண்டும் பேசினால், மையம் சிதறும்.”
அந்த இரவு, அமுதா கதவைப் பூட்டவில்லை.
“நம்ம பயம் தடுக்கும்னா, நாம பிழைச்ச பயணமில்லை.”
கந்தளாய் நகரத்தில், நாளொன்று.
முக்கிய கூட்டம் – மாற்றத்திற்கு உரிமை என்ற தலைப்பில்.
மூன்று முக்கியமான பேச்சாளர்கள்: செல்வன், அமுதா, மார்த்தாண்டன்.
செல்வன், “ஒரு மாணவன் சத்தியம் செய்கிறான். அவன் நாளைய தலைவன். நம்ம ஊரின் முகம் அவன் மனசில இருக்குது.”
அமுதா, “பெண்கள் பேசும் சமயம் இது தான். அச்சம் போன பிறகு நம்ம குரல் ஒளிக்குது. நம் குரலுக்கு இடம் கொடுங்கள்!”
மார்த்தாண்டன், “போரம் ஒரு வழி. ஆனா அது மட்டும் எல்லாம் இல்ல. நம்ம மனசுக்குள்ள உந்துதலும், நம்ம சமூகத்துக்கு பொறுப்பும் வேண்டும்.”
இரவில் அந்த மேடைக்கு முன்பாக 200 பேர் நின்றனர். மழை பெய்தது. ஆனால், யாரும் ஒதுங்கவில்லை.
அடுத்த நாள் காலை, பேருந்து நிலையத்தில் ஒரு புதிய சுவரொட்டி:
“நாங்கள் பேசுவோம், எங்கள் புள்ளிகள் எழுதுவோம், எங்கள் பெண்கள் நடக்கட்டும் – கந்தளாய் வாழும் வரை, நாங்கள் மாறுவோம். விடியலை உருவாக்குவோம்.” – மக்கள் நம்பிக்கை இயக்கம்
குண்டுவெடிப்பு மூடிய கதவைக் கடந்துவிட்டது. இப்போது புதிய கதவு திறக்கப்பட்டது. மணல் ஊர்ந்து வந்தது. பசுமை வேறு வடிவமெடுத்தது.
செல்வன், அமுதா, மார்த்தாண்டன் – இவர்கள் மூவரும் இன்னும் போராடுகிறார்கள்.
ஆனால், அது கைக்கருவி கொண்டு அல்ல – அறிவுடன், மனப்பாடுடன், அறக்கொள்கையுடன்.
கந்தளாய் நகரம் வெடித்தது, விழுந்தது. இப்போது அந்த இடம் வாசிக்கிறது – வாழும் குரல்களை. “சில நாட்களில் குரல் இருக்காது. ஆனால் மண்ணே பேசும்.”
கந்தளாயின் அந்த ஒரே ஒரு வெடிப்பு நாள்… வாழ்க்கையை இரண்டாகப் பிளந்தது. மரணங்கள், அழுகை, பயம், சிதைவு… இந்த நான்கு வார்த்தைகள்தான் அன்றைய நாளின் சுருக்கம்.
ஆனால், அந்த இருளின் நடுவே, மூன்று இதயங்கள் – செல்வன், அமுதா, மார்த்தாண்டன் – ஒளியைக் கண்டனர். ஒளி இன்னும் தொலைவில் இருந்தாலும், அவர்கள் நெஞ்சில் நம்பிக்கை படர்ந்திருந்தது.
வெடிப்புக்குப் பின், செல்வனின் மனம் தூங்கவில்லை. பல இரவுகள் கண்விழித்தவாறே கடந்தன. தூக்கம் வராத நேரத்தில், அவன் கேள்விகள் எழுப்பினான்.
“எப்படி ஒரு மனிதன் இன்னொரு மனிதனை இவ்வளவு இலகுவாக அழிக்க முடிகிறது?”
அவன் வலியை வார்த்தைகளில் வடித்தான். பள்ளியில் நின்று, மாணவர்களுக்கு பேசத் தொடங்கினான்.
“வன்முறை என்பது தீர்வு இல்லாத தேடல். அமைதியான உரையாடலால் மட்டுமே நம் சமுதாயம் சிறக்க முடியும்.”
அதனால் பள்ளியில் சிறிய அமைதிக்குழு உருவானது. அந்தக் குழுவில், மாணவர்கள் ஒவ்வொரு வாரமும் மனிதநேயத்தையும் ஒற்றுமையையும் பற்றிய உரையாடலில் ஈடுபட்டனர். செல்வன் அந்தக் குழுவின் நடுவில் நின்று, ஒவ்வொரு மாணவனிடமும் கேட்டான்:
“நீயே பேசு. நம்ம ஊருக்குப் பதில் நீயே.”
அமுதா, தாயின் இறப்புக்குப் பின் மனஅழுத்தத்துடன் போனாள். சத்தமில்லாமல் அழுத நாட்கள் ஏராளம். ஆனால், தாத்தா அவளிடம் சொன்னார், “நீ அழவேண்டிய நேரம் இது இல்லை, குழந்தை. நீ பேசவேண்டிய நேரம் இது.”
அந்த வார்த்தைகள் அவளுக்குள் உலுக்கியன. பெண்கள் சங்கத்தில் சேர்ந்தாள். அங்கு அவள் பெற்றவை – கல்வி பற்றிய புரிதல், தொழில்நுட்ப பயிற்சி, குடும்ப நலனுக்கான உரையாடல்கள்.
அவள் பெண்களுக்குப் சொன்னாள், “நம்ம துயரம் அழிக்கப் பட்டிருக்கும். ஆனாலும் நம்ம வாக்கு அழிக்க முடியாது.”
இளம் பெண்கள், அமுதாவின் வழியில் நடக்கத் தொடங்கினர். வீடுகளுக்குள் மூடப்பட்டிருந்த பெண்கள், விழாக்களில் பாடத் தொடங்கினர். கிராம வாசலில் நின்று, தங்களது உரிமைகளைப் பேசத் தொடங்கினர்.
மார்த்தாண்டன், முன்போல் வெடிகுண்டு வைத்தவன் இல்லை. அவன் கையில் இப்போது ஆயுதமில்லை. அதற்குப் பதிலாக, அரசியல் ஆய்வுகள், நூல்கள், மக்களுடன் உரையாடல்கள் இருந்தன.
ஒருநாள், மூன்று பழைய தோழர்கள் அவனைச் சந்தித்தனர்.
“நீ எங்களையும் ரத்தத்தையும் மறந்துவிட்டாய்!”
மார்த்தாண்டன் அமைதியாகப் பதில் சொல்லத் தொடங்கினான். “நான் ரத்தத்தை மறக்கலை. ஆனா, அந்த ரத்தம் சிந்தியதோட நமக்கு வீழ்ச்சி வந்துது. வெற்றி வரணும்னா, மக்களோட மனசுக்குள்ள நாம பேசணும்.”
அவன் நகர உள்ளாட்சியில் சுருக்கமாக ஒரு சிறிய பதவியில் சேர்ந்தான். அங்கிருந்து, குடிநீர்த் திட்டம், பெண் குழந்தைகளுக்கான கல்வி உதவி, தெரு விளக்குகள்… இவை போன்ற மாற்றங்களை வலியுறுத்தினான். மக்கள் அவனை ஒரு அரசியல்வாதியாக பார்க்கவில்லை. ஒருவரை போல பார்த்தனர் – தங்களையே பிரதிபலிப்பதாக.
செல்வனின் தாயாருக்கு உடல் வலிகள் அதிகரித்தன. அவள் மருந்தும், உணவுமின்றி இருந்தாலும், மகனின் பணி அவளுக்கு பெருமைதான்.
“எனக்கு வரும் மரணம் முக்கியமில்லை. என் பிள்ளையின் வழி மக்கள் வாழ்ந்தால் போதும்,” என்றாள்.
அமுதாவின் தாத்தா வயதானவர். அவர் ஓர் நாள் படுக்கையில் இருந்தபோது, அமுதா பக்கத்தில் கையைக் கோத்து அழுதாள்.
“நீங்கள் இல்லாத நிலையை நான் எதிர்பார்க்கவேயில்லை.”
தாத்தா சிரித்தார்.
“நீ மட்டும் இருந்தா போதும். என்னை உலகம் மறந்தாலும், உன் வழி எனக்குத் தொடரும்.”
மார்த்தாண்டனின் தங்கை திருமணத்தை விட்டுப் போனாள். அரசியல் தடைகள் காரணமாக, மக்கள் அவனைத் தவிர்த்தனர். ஆனாலும், அவன் அழுகையோடு சொல்லவில்லை. அவன், “இன்று என் தங்கை ஏற்கப்படவில்லை. நாளை, அவளுக்கே இந்தக் கிராமம் விழா நடத்தும்” என்றான்.
பள்ளிகள் ஒளிமயமாகின்றன. மாணவர்கள் நடனமாடுகிறார்கள். பெண்கள் இசை நிகழ்வுகள் நடத்துகிறார்கள். தேர்தலில் வாக்குச்சாவடிகள் அமைக்கப்படுகின்றன.
வன்முறையின் இடத்தில் விவாதம் பிறந்தது. அச்சம் இருந்த இடத்தில் பண்பாடு உருவானது. உணர்வுகள் கண்ணீராக இருந்த இடத்தில், இப்போது குரலாக இருக்கிறது.
ஒருநாள், மூவரும் கிராம புத்தகாலயத்தில் சந்தித்தனர். மழை பெய்துக் கொண்டிருந்தது. வெளியே குழந்தைகள் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர்.
செல்வன் கூறினான், “நம்ம குரல் இப்போ மக்கள் மனசுல இருக்கு.”
அமுதா கூறினாள், “நம் துயரத்தைப் பாடலா மாற்றியிருக்கும் என்று நினைக்கவேயில்லை.”
மார்த்தாண்டன் கை நீட்டினான். “இது வெறும் ஆரம்பம். எதுக்கும் வெறுப்பு இல்லாமல் பேசக்கூடிய நாடு உருவாகணும்.”
மூவரும் கைக் கோத்தனர். அந்த மேசையின் மீது, ஒரு நாள் மண்ணால் கறைக்கப்பட்டிருந்த கடிதம் ஒன்று இருந்தது.
“நாம் மீண்டும் பிறக்கிறோம். மண்ணுக்குள் உயிர் இருக்கிறது.”
பல வருடங்களுக்கு பிறகு, கந்தளாய் நகரம் மாற்றத்தைக் கண்டது. மக்கள் அரசியலில் பேசத் தொடங்கினர். பெண்கள் ஒரு பக்கம் அரசியல் பட்டப்படிப்பில் சேர்ந்தனர். வன்முறை இப்போது ஒரு பயங்கர கதை மட்டும்தான் – நிகழ்காலம் இல்லை. மார்த்தாண்டன் ஒருநாள் மேடையில் நின்று கூறினான் – “பேசாத மக்கள் பழைய கதைகளால் வாழ்ந்தார்கள். பேசும் மக்கள் புதிய வரலாறு எழுதுவார்கள்.”
செல்வன் கை நீட்டினான். “போருக்குப் பதிலாகப் பேச்சு. அவ்வளவுதான் என் கனவு.”
அமுதா புன்னகையுடன், “நாம் எங்கிருந்தோம் என்று நினைப்பதற்கான நாட்கள் இவை அல்ல. நாம் எங்கே செல்ல வேண்டும் என்பதே முக்கியம்” என்று பேசி முடித்தாள்.
கந்தளாயின் மண்ணில் வீழ்ந்த அந்த வெடிப்பு, மனித உடல்களை மட்டுமல்ல; மனங்களையும் தகர்த்தது. ஆனால் அந்த இடைவெளியில்தான், ஒரு புதிய பயணம் ஆரம்பமானது. நிழலிலும் முளைத்த நம்பிக்கையின் பயணம்.
செல்வன் பள்ளியில் பேச ஆரம்பித்துப் பல மாதங்கள் கடந்தன. ஆனால், ஒருநாள், அவரைப் பள்ளி தலைமையாசிரியர் அழைத்து, “நீ பேசுவதில் தவறில்லை, செல்வா. ஆனாலும், சில அதிகாரிகளிடம் உன் பெயர் அதிகமா வருது. கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையா இரு” என்றார்.
அந்த வார்த்தைகள் செல்வனின் உள்ளத்தை சிலிர்க்க வைத்தது.
“அமைதியைப் பேசுறதுக்கே கண் வைக்குறாங்களா?” எனக் கேள்வி எழுந்தது.
ஆனால் பயத்தால் அல்ல – பொறுப்பால் அவர் அமைதி கொண்டார்.
அந்த இரவு, தோழர்களுடன் அவர் புதிய திட்டம் வைத்தார். “ஒவ்வொரு தெருவிலும் பிள்ளைகள் பேசட்டும். என் குரல் ஒவ்வொரு வீட்டுக்குள்ளையும் சென்று சேரட்டும்.”
அமுதா, பெண்கள் சங்கத்தில் பெண்கள் உரிமைகளைப் பற்றிய பாடல்கள் எழுத ஆரம்பித்தாள்.
“வலியைப் பாட்டு ஆக்கணும். கண்ணீரைக் கலை ஆக்கணும்.”
அவள் எழுதும் ஒவ்வொரு வரியும் பெண்குழந்தையின் உயிர்க் குரலாக மாறியது.
அவளது பாடல்களைக் குழந்தைகள் பாடினர். குடும்பங்கள் முதலில் மௌனமாக இருந்தன. பிறகு, தாய்மார்கள் தங்கள் மகள்களோடு அந்தப் பாடல்களில் கலந்தனர்.
இது ஓர் இசைக் கிளர்ச்சி. ஓர் இசை விழாவில், அந்தப் பாடல்களில் ஒன்று நின்றபோது அமுதா மேடையில் நின்று சொன்னாள் –
“என் தாய் இறந்தது ஒரு குண்டில். ஆனா அவள் நம்பிக்கை இன்னும் உயிரோடு.”
அந்த விழா புலனாய்வுக் காவலர்களுக்கு அவளது பெயரையும் நினைவூட்டியது.
மார்த்தாண்டன், தற்போது மக்களுக்கு இலவச அரசியல் சொற்பொழிவுகள் நடத்தத் தொடங்கினார்.
“வாக்குரிமை என்பது குருதி வீச்சு இல்லாமல் கிடைக்கும் அதிகாரம்” என அவர் சொன்னார்.
ஒருநாள், இளைஞன் ஒருவன் கேட்டான், “அண்ணே!, நீங்க முன்னணிப் புலி. இப்போ மாறிட்டீங்க. ஏன்?”
“நானும் எரிந்தேன். இப்போ, ஒளியால எரிக்குறேன். அதான் மாறிச்சு.”
அதிகம் பேசுவதைத் தவிர்த்த அவன், இப்போது விடுதலை புலிகளின் பழைய யோசனையை, புதிய மக்கள் யோசனையாக மாற்ற முயன்றார்.
இவரது விழா ஒன்றில், ஒரு ரயில்வே அதிகாரி வந்திருந்தார்.
அவர் தனியே சென்று கூறினார் – “உங்க பேச்சு வன்முறையைக் குறைத்த மாதிரி இருக்கு. ஏனெனில், இப்போ யாரும் கையெறிகுண்டு பேசலை. எல்லோரும் வார்த்தையாலதான் எதிர்ப்புக் காட்டுறாங்க.”
மூவரும் வளர்ந்தார்கள். ஆனால், அதே நேரத்தில், அரசின் கண்களும் கூர்ந்தன.
செல்வனுக்குப் பள்ளியில் அடிக்கடி கண்டிப்புகள். அமுதாவை போலீசார் சில சந்திப்புகளில் ‘தொல்லை’ கொடுத்தனர். மார்த்தாண்டன் மேடைகளில் பேசும் வீடியோக்கள் சமூக ஊடகங்களில் திரண்டன. அவர்கள் பெயர்கள் அரசு பட்டியலில் இடம் பெற்றன.
ஒரு நாள், மூவரும் இரவில் சந்தித்தனர்.
செல்வன்: “நம்ம உயிருக்கு அபாயம் இருக்கலாம்.”
மார்த்தாண்டன்: “ஆனா நம்ம சொல்றதுல உண்மை இருக்கு.”
அமுதா: “நம்ம குரல் ஒரு நாள் கடந்து போகும். அதுக்கு முன்னாடி, இன்னும் பலரைக் குரலாக்கணும்.”
அந்த இரவில்தான், அவர்கள் ஒன்று தீர்மானித்தனர் –
“இனி, இது நம்ம வாழ்நாள் பணியாகவே இருக்கட்டும்.”
அந்த வருடம் கந்தளாயில் மாநாடு நடந்தது – மக்கள் விழிப்பு மாநாடு. ஏழை குடும்பங்கள், நடுத்தர மக்களும் பங்கேற்றனர். பெண்கள், முதியவர்கள் பேசத் தொடங்கினர். நாகரிகம் பற்றிய பயிற்சிகள் நடத்தப்பட்டது. மூவரும் முக்கிய விருந்தினர்கள்.
செல்வன் சொன்னார் – “பேச்சு என்பது மக்கள் போராட்டத்தின் முதலாவது ஆயுதம்.”
அமுதா சொன்னாள் – “ஒரு பெண் வெளியில் வரும்போது, ஊரே வெளிச்சமாவதைக் காணலாம்.”
மார்த்தாண்டன் சொன்னார் –
“சிந்தனையா பேசணும். பாசத்தோட எதிர்க்கணும். அப்ப தான் நம்ம வேருகள் வலுப்படும்.”
கந்தளாய் நகரம் தற்போது மாற்றத்தின் பாதையில். ஆனால், மறக்க முடியாதது ஒன்று – வெடித்திருந்த அந்த நாளின் சின்னங்கள். ஒரு புதிய நினைவிடம் அமைக்கப்பட்டது. அங்கே ஒரு கல்வெட்டில் எழுதியிருந்தது: “வெடித்தது எங்கள் உடல்கள். ஆனால், மலர்ந்தது எங்கள் நம்பிக்கை.”
மூவரும் அந்த இடத்தில் நின்றனர். அமுதா மண்ணைத் தொட்டாள்.
“தாயின் உடம்பு இங்கே… ஆனா, என் குரல் இங்கேயே பெரிதாகியிருக்கு.”
மார்த்தாண்டன் சொன்னான் – “இப்போ பாரு, ஒரு குண்டு விழுந்த இடத்திலே, குழந்தைகள் விளையாடுறாங்க.”
செல்வன் அந்த மண்ணை ஒரு கைப்பிடியில் எடுத்தபடியே கூறினான் – “இது தான் நம்ம நிலம். வலிக்கட்டும். ஆனா, உயிரோடு இருக்கட்டும்.”
மண் கொந்தளித்தாலும் உயிர் வெந்து தீராது. நம்பிக்கையின் நிழல் மட்டும் போதும் ஒரு தேசத்துக்குக் கோபுரம் கட்ட. கந்தளாயில் மாறுதல்களின் இடையில் புதிய தேடல் தொடங்கியது — தீராத தேடல்.
மூவரும் (செல்வன், அமுதா, மார்த்தாண்டன்) விழிப்பின் இடத்தில் நிலை பெற்றிருந்தாலும், அவர்களின் வாழ்க்கை நிரந்தர அமைதியில் இல்லை. ஒவ்வொரு மாற்றமும் புதுப் பிரச்சனைகளுடன் வந்தது.
கந்தளாய் நகர மையத்தில் ஒரு புதிய மக்கள் மேடையான “மௌன சபை” தொடங்கப்பட்டது.
அங்கே வாரம் ஒரு முறை, மக்கள் தங்கள் குரலை சொல்லாமல், எழுத்து, படம், நிழல் நாடகம் மூலமாக தங்கள் மனக்கசப்பை வெளிப்படுத்துவார்கள்.
இந்த மேடையை செல்வன் உருவாக்கினான்.
அந்த மௌனத்தின் வழியே ஒரு சிறுவன் சித்திரம் வரைந்தான் – ஒரு வீடே சாம்பல், பக்கத்தில் குழந்தை கண்ணீர் துளிகள் மட்டுமே.
செல்வன் அந்தச் சித்திரத்தைக் கையிலே பிடித்தான் – “இந்தச் சாம்பலில் நாமே எரிந்து கொண்டிருக்கிறோம். பேசாமலே அழும் குழந்தைகளுக்குப் பதிலாய், நாம் பேச வேண்டும்.”
அந்த வாரம், மௌன சபையில் பேசாத 10 பேர், பிற வாரம் குரலோடு திரும்பினர்.
அமுதா தற்போது “மரபார்ந்த பெண்கள் மையம்” என்ற பெயரில் புதிய திட்டத்தை ஆரம்பித்தாள். இதன் நோக்கம், மூதாதையர்கள் வாழ்ந்த கலை, மருத்துவம், சமைப்பழக்கம், கட்டட வழிகள்… இவற்றைப் பதிவு செய்து, இளம் பெண்களுக்கு வழங்குவது.
“நம்ம மரபு வலிமை. அதை ஏன் மறந்து விடணும்? அதை எழுத வேண்டும். எடுத்துச் சொல்லணும்” என அமுதா கூறினாள்.
அவளின் இந்த முயற்சியால், நிறைய பெரியவர்கள் மீண்டும் சமூகம் பக்கம் திரும்பினர்.
வயதான அம்மாள் அழுதுகொண்டே சொன்னாள் – “இத்தனை நாள் என் வாக்கெல்லாம் வீண் போல இருந்துச்சு. இப்போ என் சொல்லுக்கு மீண்டும் மதிப்பு வந்திருக்கு.”
மார்த்தாண்டன், தற்போது நகர மேம்பாட்டு குழுவில் உறுப்பினராக இருந்தாலும், எவ்வளவு புறமையாகவும் அவர் உள்ளடக்கமாக இருந்தது சிந்தனையாளராகத் தான்.
அவர் ஒரு வார இதழ் தொடங்கினார் – “ஊராசி”.
இதில் மக்கள் எழுதிய கட்டுரைகள், புகார் எழுதும் இடம், அரசியல் தகவல்கள், சட்ட விளக்கங்கள் அனைத்தும் இருந்தன.
அவர் எழுதிய முதல் கட்டுரையில் ஒரு வரி – “வெடிப்பால் உலகம் நழுவாது; விலகும் மனிதனால்தான் உலகம் வீழும்.”
இதழ் வந்த வாரம், அது 300 பிரதிகள் மட்டுமே அச்சிடப்பட்டது. ஆனால், அடுத்த வாரம் 900 பிரதிகள். மூன்றாவது வாரம், அது இணையத்திலும் பரவத் தொடங்கியது.
மார்த்தாண்டன் சொன்னான் – “சுடுகாட்டுக்குப் பதிலாக, ஒரு பக்கம் எழுத்து ஏந்தும் போது… அது மக்களுக்கு ஓர் எழுச்சி தரும்.”
மூவரின் செயல்களில் மக்களும், புதிய இளைஞர்களும் இணைந்தனர். ஒரு புதிய தலைமுறை உருவானது. திலினி என்ற சிறுமி, பாடலின் மூலம் பெண்கள் கல்வி விழிப்பை உருவாக்கினாள்.
அஸ்வின் என்ற இளைஞன் வாகன ஓட்டுநர்களுக்கான தொழிற்சங்கத்தை அமைத்து உரிமைக்குரல் கொடுத்தான்.
நிஷாந்த், போரில் தனது பெற்றோர்களை இழந்தாலும் “போரினால் மட்டும் தீர்வு இல்லை” என்று பள்ளியில் பேசத் தொடங்கினான்.
இவர்கள் மூவரும், செல்வன், அமுதா, மார்த்தாண்டன் – மூவரின் உதவியுடன் மேடை பெற்றனர்.
முடிவாக அமுதா கூறினாள் – “நம்மக் குரல் ஒரு நாளைக்கு மட்டும் இல்லை. இது ஒரு தலைமுறை பயணம்.”
செல்வன், ஒரு நாள் பள்ளி வலைப்பதிவில் எழுதியது – “நம்ம வாழ்வு போரின் முடிவல்ல. அது பயணத்தின் ஆரம்பம். ஒரு வெடிப்பால் நாம் விழுந்திருக்கலாம். ஆனால், ஓர் உரையால், ஓர் உரையாடலால் நாம் எழுந்திருக்கிறோம்.”
அந்தப் பதிவை நூற்றுக்கணக்கான மாணவர்கள் பகிர்ந்தனர். அதன் பின்னர், பல்லாயிரம் மாணவர்கள் #UyirinVedippu என்ற ஒட்டுடன் சமூக ஊடகங்களில் தங்களது அமைதிப் பயணங்களை பதிவு செய்யத் தொடங்கினர்.
மனிதர்கள் எழுந்தார்கள். முழு கந்தளாயில், ஓர் “அமைதி ஊர்வலம்” நடந்தது. வாழ்வில் முதன்முறையாக, அந்த ஊர்வலம் புலனாய்வு வண்டிகளின்றி நடந்தது.
வயதானவர் அந்த ஊர்வலத்தில் நடந்துகொண்டு சொன்னார் – “நம்ம ஊர்ல வெடிக்குறத விட, இப்போ சிரிக்கிற குரல் அதிகமா இருக்கு.”
பல வருடங்களுக்குப் பின், கல்லூரி விழாவில் மூவரும் முதன்மைப் பேச்சாளர்களாக அழைக்கப்பட்டனர். அங்கே இளைய தலைமுறை மாணவர்கள் நூற்றுக்கணக்கில். செல்வன், அமுதா, மார்த்தாண்டன் மேடையில் நின்றனர்.
செல்வன்: “பயத்தோட பேசினேன். இப்போ நம்பிக்கையா பேசறேன்.”
அமுதா: “துன்பம் என்னை கண்ணீராக்கவில்லை. அது என்னைப் பாடலாக்கியது.”
மார்த்தாண்டன்: “கண்ணீரோட ஆரம்பித்த போராட்டம் இப்போ புத்தகமா மாறியிருக்கு.”
அந்த மன்றம் முழுவதும் ஒரே கையில் இருந்தது – நம் எதிர்காலம் நம்ம கையில். கந்தளாயில் அமைதி ஓர் வாசல் போலவே தோன்றியது. வெடிப்புகளின் இடைவெளியில் இப்போது வீசும் காற்று நம்பிக்கையைச் சுமந்தது. ஆனால், அந்தக் காற்றில் இன்னும் சில மறைநிழல்கள் ஊர்வலம் சென்றுகொண்டிருந்தன.
வெளியில் அமைதி இருந்தாலும், உள்ளார்ந்த சமூகச் சிக்கல்கள் மீண்டும் மெதுவாக தலையெழுப்பத் தொடங்கின.
செல்வன் நடத்திவரும் “மௌன சபை”–இல், ஒரு புதிய சித்திரம் எல்லாரையும் உலுக்கியது.
பள்ளி மாணவி வரைந்த படத்தில் — வெடிப்பு நடந்த இடத்தில் பெரிய வீடு கட்டப்பட்டுள்ளது. பக்கத்தில் மூன்று சிறு குடிசைகள் புழுதியுடன்.
“இந்த வீடு யாருக்கு?” என்று செல்வன் கேட்டான்.
அவள் பதில்: “அந்த வீடு போருக்குக் கட்டப்பட்டது. இந்தக் குடிசைகள் பொழுதுபோக்கு மாதிரி வைக்கப்பட்ட நம்ம வாழ்க்கை.”
அந்தக் குழந்தையின் வார்த்தைகள் செல்வனை உள்நோக்கிப் பார்த்தபடியே சிந்திக்க வைத்தன.
அமைதி வந்ததா? அல்லது வெறும் அமைதிப் பிம்பமா?
அமுதாவின் “பரம்பரை பெண்கள் மையம்” வளர்ந்தபோதிலும், சில பழமைவாதிகளிடம் அவள் எதிர்ப்பு சந்திக்கத் தொடங்கினாள்.
ஒரு நாள் மூத்தார் கூறினார் – “பெண்கள் வெளி வேலை பார்க்க ஆரம்பிச்சாலே வீட்டில குழப்பம் வரும்.”
அமுதா சிரித்தபடியே பதிலளித்தாள் – “வீட்டுக்குள்ள இருந்தால்தான் பெண்கள் அழப்படாங்க. வெளியே வந்தால்தான் பெண்கள் வாழ்கிறாங்க.”
அந்த வாரத்திலேயே, அவள் மையத்துக்கு சில தொல்லைகள் வந்தன – அச்சுறுத்தல் கடிதங்கள், தொலைபேசி அழைப்புகள்.
ஆனால், அமுதா தைரியத்துடன் கூறினாள் – “நம்ம முன்னோர்கள் நம்ம மரபைப் பாதுகாத்து இருந்தாங்க. நாம இப்போ நம்ம உரிமையைப் பாதுகாக்கணும்.”
“ஊராசி” என்ற வார இதழ் பிரபலமாக இருந்தபோதும், ஒரு கட்டுரை அரசியல் பிரச்சனையைத் தூண்டியது.
அந்தக் கட்டுரையில், மார்த்தாண்டன் பின்வருமாறு எழுதியிருந்தார் – “ஒரு தேசத்தின் வெற்றி, அதன் அரசியல்வாதிகள் பேசும் உண்மையில் இருக்கிறது — வெறும் வாக்குறுதிகளில் அல்ல.”
அந்த வாரம், பத்திரிகை தடை செய்யப்பட்டது. அவனது அலுவலகத்தில் சோதனை நடத்தப்பட்டது.
மார்த்தாண்டன் சட்டரீதியாகப் போராடத் தொடங்கினான். மக்கள் கடிதம் எழுதி ஆதரவு தெரிவித்தனர். மாணவர்கள் கைப்பிடித்து ஊர்வலமாக அவருடைய வீட்டு வாசலில் வந்தனர்.
அவன், “அழுத்தம் வந்தா பயப்பேன் நினைச்சாங்க. ஆனா இப்போ நான் மட்டுமில்ல. மக்கள் பேசறாங்க” என்று கூறிச் சிரித்தான்.
நகரத்தில் புதிய அரசியல் கட்சி உருவானது — “புதிய தோற்றம்” என்ற பெயரில். இது புறக்கணிக்கப்பட்ட இளைஞர்களால் அமைக்கப்பட்டது.
அவர்கள் செய்தி வெளியீட்டில் சொன்னார்கள் – “முன்னோர் முயற்சி போதாது. நாங்கள் நேரில் அரசியலில் பேச விரும்புகிறோம்.”
அந்த இயக்கத்தில் திலினி, அஸ்வின், நிஷாந்த் ஆகிய இளம் தலைவர்கள் இணைந்தனர். ஆனால், அவர்கள் வழியில் வந்தது — பழைய சண்டைகள், அரசியல் சூழ்ச்சிகள், அடக்குமுறைகள்.
அவர்கள் ஒரு நாள் செல்வனைச் சந்தித்தனர்.
திலினி: “நீங்கள் தொடங்கின பாதை நாங்களும் தொடருறோம். ஆனா வழியெல்லாம் தடைகள்.”
செல்வன்: “தடைகள் இல்லாத வழி வெறும் கதைகள்ல தான் இருக்குது. உங்க பயணம் தான் நம்ம வெற்றி.”
அமைதி வார விழாவுக்கு முன்னணி பேச்சாளராகச் செல்வன் அழைக்கப்பட்டார்.
அங்குள்ள மேடையில் அவர் சொன்னார்: “ஒரு குண்டுவெடிப்பு நம்ம ஊரைக் கிழிச்சிச்சு. ஆனால், அதே வெடிப்புல நம்ம ஓசை பிறந்துச்சு. இந்த ஓசையை யாரும் அடக்க முடியாது.”
அதற்குப் பின்னர் அவருக்குக் கடிதம் வந்தது — அது படுகாயமடைந்த போராளியின் மகனிடமிருந்து – “நான் என் அப்பாவை இழந்தவன். உங்களைக் கேட்டு என் கோபம் குறைந்தது. ஆனாலும், என் தாயை இழந்த வலி குறையல.”
அந்தக் கடிதத்தை வாசித்த செல்வன், அமுதா, மார்த்தாண்டன் மூவரும் சில நிமிடங்கள் பேச முடியவில்லை.
அமுதா,“நாம் வெறுப்பைத் தள்ளிப் பார்த்தாலும் இன்னும் சிலருக்கு அது உயிருள்ள வலியாக இருக்கிறது” என்றாள்.
புதிய முயற்சி உருவானது — “நிழலில் ஒளி” என்ற குழு. இது போரில் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களின் உண்மைக் கதைகளைப் பதிவு செய்வதற்கான திட்டம். மூவரும் இந்தத் திட்டத்தைகத் தொடங்கினர். குழந்தைகள், பெற்றோர், அரசியல் கைதிகள், இடம்பெயர்ந்த மக்கள் – அவர்களின் குரல்கள் பதிவு செய்யப்பட்டன. கிராம விழாக்களில் அந்தக் குரல்கள் ஒளிபரப்பப்பட்டது. ஒவ்வொரு கதையும்: போருக்கு எதிரான ஓர் ஆவணமாக மாறியது.
மூவரும் நூறாண்டு மரத்தடியில் உட்கார்ந்திருந்தனர். சுற்றிலும் பசுமை, சில குழந்தைகள் விளையாட்டுக் குரல், சில இடங்களில் பறவைகள்.
மார்த்தாண்டன்: “நாம் எப்பவும் பேசினோம். இப்போ மக்கள் பேசுறாங்க.”
அமுதா: “நம்ம பாடல்கள் இப்போ பழக்க வழக்கமாயிற்று.”
செல்வன்: “வெடித்ததோட மட்டும் கதையை முடிக்க முடியாது. இப்போ ஒவ்வொரு ஓசையும் புதிய கதையின் ஆரம்பம்.”
அந்த மரத்தின் கீழ் அவர்கள் மூவரும் அமைதியாக இருந்தார்கள்.
மழை தொடங்கியது — அந்த மழையில் அவர்கள் பேசவில்லை.
ஆனால், அந்த மழை சொன்னது: “வெடிப்பு முடிவல்ல. அது வாழ்வின் வாசல்.”
கந்தளாய் கிராமம் இப்போது வெவ்வேறு பருவங்களை கடந்தது. வெடிப்பின் நெருக்கடியிலிருந்து, நம்பிக்கை வளர்ந்தது. இறுதியில், அந்த நம்பிக்கை ஒன்று இன்றைய ஒளியாக மாறியது.
கிராமத்தின் பள்ளி மைதானத்தில், குழந்தைகள் தங்கள் குரலில் பாடுகின்றனர். அவர்கள் பேச்சில், அன்றைய போர்வெடிப்பு, அடுத்த நாள் ஒளியாய் மாறிய கதைகள் ஒலிக்கின்றன.
செல்வனின் மகன் அரவிந்த், அமுதாவின் மகள் கீர்த்தனா, மார்த்தாண்டனின் தம்பி பிரகாஷ் — இவர்கள்தாம் இன்றைய தலைமுறையினர்.
அவர்கள் கூறுகிறார்கள் – “நம் அப்பங்களும், அத்தைமாமாக்களும் செய்த போராட்டங்கள் நம்மில் ஒளியாக வசியமாகி இருக்கிறது. அது நமக்கு வழிகாட்டும் நட்சத்திரம்.”
கந்தளாய் முழுவதும் பெண்கள் மற்றும் ஆண்கள் இணைந்து பணியாற்றி, புதிய திட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்தினர். ஊரில் சுற்றுச்சூழல் பராமரிப்பு, பெண்கள் தொழில் வளர்ச்சி மையம், மாணவர்களுக்குக் கல்வி உதவி திட்டங்கள் எனப் பல உருவாகின. அமுதா, இப்பொழுது கிராமத்தின் பெண்கள் முன்னேற்ற சங்கத்தின் தலைவியாக இருந்தார். அவர் கூறினார் – “நாம் தனித்தனியாக அல்ல, ஒன்றிணைந்து கொண்டே முன்னேற வேண்டும்.”
மார்த்தாண்டன், செல்வன் ஆகியோர் கிராமம் முழுவதும் ஒற்றுமையை வலியுறுத்தி, அமைதியான அரசியல் நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டனர்.
காந்தியக் கொள்கையை பின்பற்றி, பிரச்சினைகளை உரையாடலால் தீர்க்கும் வழிகள் உருவாகின.
புதிய தலைமுறையினர் அரசியலில் பங்கு கொண்டு, ஊரை மாற்றத் தொடங்கினர்.
கிராமம் முழுவதும் கலை மற்றும் கல்வி விழாக்கள் நடக்கின்றன. படிப்பதற்கும் பாடுவதற்கும் பேசுவதற்கும் இடங்கள் உருவாகின. பழைய வன்முறை நினைவுகள் கலைப்படங்கள் மற்றும் நினைவுச் சின்னங்கள் மூலம் மாணவர்களுக்குக் கற்பிக்கப்படுகின்றன.
செல்வன் ஒரு நாள் கிராமத்தைச் சுற்றி நின்று, அமுதாவுடன் பேசினான்.
“நம்ம ஊர் இப்போது முன்னேறி இருக்கு. ஆனாலும், நம்ம பார்வை மாறணும்.”
“ஆம். நம்ம பார்வை மாற்றத்துடன், அடுத்த தலைமுறைக்கு மேலான சிந்தனையைக் கொடுக்கணும்.”
மார்த்தாண்டன் வந்து, “நாம் இங்கே நிறுத்தமில்லை. ஒளி தொடர்ந்தே செல்லும்” என்று நம்பிக்கையுடன் கூறினான்.
கிராமத்தின் மையத்தில் மரம் வளர்ந்து பெருமரமாகியது. பூத்தது. அந்த மரம் போலவே இனி எக்காலத்திலும் மக்களும் வளர்வர், பூப்பர். சிறுவன் அம்மரத்தின் கீழ் அமர்ந்தான் – பிறிதொரு தலைமுறையின் பிரதிநிதியாக.
– – –