உலக அளவில் இந்த நூற்றாண்டின் மிகப் பெரும் இலக்கிய முயற்சி ‘வெண்முரசு’ நாவல் தொடராகும். இது பெருமளவில் மகாபாரதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதப்பட்டுள்ளாலும், முழுமையாகத் தமிழர் பார்வையிலிருந்தும், நவீன இலக்கிய உணர்வோடு புனைந்து அமைக்கப்பட்டுள்ளது. இதன் 14ஆவது நாவல் ‘நீர்க்கோலம்’, இது வாழ்க்கையின் நிலையற்ற தன்மையையும், நம்மைச் சுற்றியுள்ள மனநிலைகளின் கடுமையையும் பிரதிபலிக்கிறது.
‘நீர்க்கோலம்’ என்றால், நீரின்மீது அல்லது நீரால் வரையப்படும் ஒரு கோலம். இது நீண்டநேரம் நிலைத்து நிற்காது. சிறிது நேரத்திலேயே அது அழிந்து விடும். இதுபோலவே நம்முடைய வாழ்க்கையிலுள்ள சிக்கல்கள், துன்பங்கள், வேதனைகள் எல்லாம் ஒருபோதும் நிரந்தரமல்ல. அவை சில காலம் தோன்றினாலும், கடைசியில் மறைந்து விடும் என்பது நாவல் தலைப்பின் அடிப்படை நோக்கமாக இருக்கிறது.
இந்தக் கருத்து நம்மை ஆழமாகச் சிந்திக்க வைக்கும். நம்மால் கடக்க முடியாததாகத் தோன்றும் பிரச்சனைகள்கூட, ஒரு காலக்கட்டத்திற்குப் பின்னர் நீங்கிவிடும். அதுபோலவே, மனிதர்களின் உறவுகளும், உணர்வுகளும்கூட, நிலைத்தவை அல்ல. அவை மாற்றத்துக்குட்பட்டவை, எப்போதும் ஓர் இடைவெளியைத் தவிர்க்க முடியாதவை என்பதையும் நாவலாசிரியர் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் உணர்த்துகிறார்.
இந்நாவலில் இடம்பெறும் ஆளுமைகள், குறிப்பாகப் பெண்கள், தங்கள் வாழ்க்கையில் எதிர்கொள்ளநேரிடும் வேதனைகளை, மனஉளைச்சல்களை, சமூக எதிர்ப்புகளை மிகவும் சாமர்த்தியமாகவும் சகிப்புத்தன்மையுடனும் ஏற்கின்றனர். அவற்றின் வெளிப்பாடாகவே அவர்களின் ‘கண்ணீர்’ நம்மைத் தொட்டுச் செல்கிறது. ஆனால், அதேநேரத்தில் ஆண்கள் எதிர்கொள்கின்ற உள் சங்கடமும், அவர்கள் வெளிப்படுத்தும் செந்நீரும் (இரத்தம், போராட்டம், வலிகள்) கவனிக்கத்தக்கவை.
இதில்தான் இந்த நாவலின் தனித்துவமும் இருக்கிறது. பொதுவாக நம்மைச் சுற்றியுள்ள சமூகத்தில், பெண்களின் துயரங்கள் மட்டுமே பெரிதாகப் பேசப்படுகின்றன. ஆனால், ‘நீர்க்கோலம்’ நாவல், ஆண்களின் உணர்வுகளுக்கும் சமவாய்ப்பினைப் பெற்றுக் கொடுக்கிறது. ஆண்களின் உள் மனத்தின் போராட்டங்கள், அவர்களும் உணர்வுள்ள மனிதர்களே என்பதையும் நாம் மறக்கக்கூடாது என்பதையும் நமக்குத் தெளிவாகக் கூறுகிறது.
‘நீர்க்கோலம்’ எனும் பெயரிலேயே கவித்துவமும் தத்துவமும் உள்ளன. எதுவும் நிலையானது இல்லை, எல்லாமே கடந்து போவதற்கானது. வாழ்க்கையின் உயர்ந்த உண்மை இதுவே. நம்மால் கட்டுப்படுத்த முடியாத சூழ்நிலைகள், இடையூறுகள், சோகங்கள் எல்லாம் நீர்க்கோலம்தான். அழியும், மறையும், மறுபடியும் வரையப்படும். அதேபோல், நாவலில் வரும் மனித உறவுகளும், சம்பவங்களும், நம்மை சிந்திக்க வைக்கும் வகையில் அமைந்துள்ளன. ஒருவரது கண்ணீர், இன்னொருவரின் செந்நீர் – இவை இரண்டும்கூட உணர்ச்சியின் வலிமையைச் சுட்டிக் காட்டும். இவை இரண்டும் இணைந்துதான் வாழ்க்கையின் முழுமையான நிலையை விளக்கும்.
எல்லாவற்றையும் இணைத்துப் பார்க்கும்போது, ‘நீர்க்கோலம்’ நாவல் உணர்வுப் புனைவாக, வாழ்வின் நுட்பங்களை நம்மிடம் பொறுமையுடனும் பொறுப்புடனும் சொல்லிச் செல்லும் ஓர் இலக்கியப் பயணமாகத் திகழ்கிறது.
இந் நாவல், பாண்டவர்களின் தலைமறைவு வாழ்க்கையை மையமாகக் கொண்டது. இந்த நாவலில், எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் வெறுமனே பாண்டவர்கள் அனுபவிக்கும் கஷ்டங்களையும், சதி சூழ்ச்சிகளையும் மட்டும் விவரிக்கவில்லை. அவற்றோடு இணைத்து நிஷத இனக்குழுவினர் எனப்படும் ஒரு சிறுபான்மைக் சமூகத்தின் எழுச்சி மற்றும் வீழ்ச்சியையும் விரிவாகக் கூறியுள்ளார். இவர்கள் போலி வாய்ப்புகளைப் பயனாகச் செய்துகொண்டு, பேரரசாக உயர முயற்சி செய்கின்றனர். ஆனால், அவர்களது சமூக, வரலாற்று அடையாளங்கள், குல மரபுகள் மற்றும் அதிகாரத்துக்கான பூசல்கள், அவர்களை முற்றிலும் பின்னடைய வைத்து விடுகின்றன. இந்நிலையில், மனித சமூகங்கள் தங்களின் அடையாளம், சுதந்திரம், அதிகாரம் ஆகியவற்றிற்காக எவ்வாறு போராடுகின்றன என்பதை இந்த நாவல் காட்டுகிறது.
இதேபோன்று, பாண்டவர்கள் தலைமறைவில் இருப்பது வெறும் உடலை மறைப்பதோ, வேஷம் போடுவதோ அல்ல. அது ஒரு முழுமையான மாற்றுரு வாழ்க்கை. உடலையும், உடல் மொழியையும் மட்டும் அல்லாமல், மனத்தையும், எண்ணங்களையும், பார்வையையும் மாற்றிக்கொண்டு புதிதான ஒரு நபராக வாழ்வதே அந்த வாழ்க்கையின் சிரமம். ஒருவன் தனது உண்மை நிலையை மறைத்து, மற்றொரு முகத்தில் வாழும் வாழ்க்கை என்பது எவ்வளவு கடினமானது என்பதையும் இந்த நாவல் வெளிப்படுத்துகிறது.
இந்த தலைமறைவு வாழ்க்கையின் பின்னணியில், மன்னர் நளனும் அவரது மனைவி தமயந்தியும் வரலாற்றுப் பாத்திரங்களாக நுழைக்கப்பட்டுள்ளனர். தர்மரின் வாழ்க்கை போலவே, நளனும் தனது ராஜ்யத்தை இழந்து, காட்டிலும் காட்டிலும் அலைந்து, தனது அடையாளத்தை இழந்து, மீண்டும் அதைப் பெற்றெடுக்கும் கதை. அவரின் மனைவி தமயந்தியின் நிலை, திரௌபதியின் வாழ்க்கையைப் பிரதிபலிப்பதாக அமைந்திருக்கிறது. இருவரும் பெண்கள் என்ற அடையாளத்திலும், துணிச்சலானவர்கள், உறுதியானவர்கள், தங்கள் வாழ்வின் பாதையை தாங்களே தேர்வு செய்தவர்கள் என்பதிலும் ஒப்புமைப்படுகிறார்கள்.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் வெறும் கதாபாத்திரங்களின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை மட்டும் பேசாமல், மனித சமுதாயத்தின் ஒருங்கிணைந்த உணர்வுகளை – விருப்பங்கள், ஆசைகள், தவறுகள், வலிகள் – அனைத்தையும் ஒரு பெருஞ்சித்திரமாக இந்த நாவலின் வழியாக வரைந்து காட்டுகிறார்.
இதன் மூலம், நமக்குத் தெரியவருவது, மனிதர்கள் எந்தச் சூழ்நிலையிலும் வாழ முடியும், மாற்றுரு வாழ்க்கை எளிதல்ல, ஆனால் அவசியமென்றால் அது ஒரு விடியலுக்குத் தூண்டுகோல் ஆகும் என்பதுமே. அரசியல், சமூக ஒடுக்குமுறைகள், அதிகார ஆசை, மனித உறவுகள் ஆகியவை எவ்வாறு ஒருவரின் வாழ்க்கையைச் செதுக்குகின்றன என்பதும் தெளிவாக நமக்குப் புரிகிறது.
‘வெண்முரசு’ நாவல் தொடர் புராணங்களைப் புதிய கண்ணோட்டத்தில், ஆழமான மனித உணர்வுகளுடன் நமக்குக் கொடுத்திருக்கும் அபூர்வமான படைப்பாகும். இலக்கியத்திலும், பழமையான கதைகளிலும் நாம் சந்திக்கும் பல்வேறு கதாபாத்திரங்கள் அவர்களது தனித்துவமான பண்புகளால் மட்டுமின்றி, வாழ்க்கையின் வலிமைகள், சவால்களை எதிர்கொண்டு மாறிவரும் முறையாலும் பிரபலமாக உள்ளனர். பல புகழ்பெற்ற பெரும் கதாபாத்திரங்கள் ஒரே நேரத்தில் பலவிதமான மாற்றுரு வாழ்க்கைகளை அனுபவிக்கிறார்கள். சான்றாக, திரௌபதி ‘சைரந்திரி’ என்ற பெயரில் அரண்மனைச் சேடியாகவும், மாயாஜாலம் மிகுந்தவளாகவும் இருக்கிறார். தர்மர் ‘குங்கன்’ என்ற பெயரில் சூதாட்டத்தில் வல்லவராகவும், அறிவார்ந்த சொல்லாளுமையாகவும் திகழ்கிறார். இது அவருடைய பல்வேறு திறமைகளையும், வாழ்க்கையின் பல பரிமாணங்களையும் பிரதிபலிக்கிறது. அதேபோல், பீமன் ‘வலவன்’ என்ற பெயரில் போர்க்கலையும் அறிந்தவர் என்ற வகையில் தனிப்பட்ட திறமைகளை இணைத்து முன்னிலை பெற்றுள்ளார். இப்படி, ஒவ்வொரு பெரும் கதாபாத்திரமும் தனக்கென ஒரு மறைமுக வாழ்க்கையை ஏற்று, அந்த மாற்றுரு வாழ்வில் பலவிதமான அனுபவங்களைக் கைகோக்கின்றனர். இந்த மாற்றுரு வாழ்க்கை, உடலோடு மட்டுமல்ல; மனமும், பார்வையும், சமூக உறவுகளும் மாறுவதாகவும், சில நேரங்களில் ஒரேநேரத்தில் பல முகங்களைக் கையாள வேண்டிய சூழ்நிலையையும் வெளிப்படுத்துகிறது.
இதனால், இவர்கள் தங்கள் ஒரே வாழ்க்கையில் வெவ்வேறு பண்புகளும், தன்மைகளும் கொண்டவர்களாக மாறி நிற்கிறார்கள். ஓர் ஆண்டுவரைகூட இந்தப் பலவழி வாழ்க்கையை முழுமையாகக் கையாள இயலாமை, அவர்களுக்கு ஒரு பெரிய சவால் மற்றும் ஒப்பனையாக அமைகிறது.
இந்த நாவலில் குறிப்பிடப்பட்ட பெண்கள், மிகப்பெரும் ஆளுமைகளாகவும், அவர்களது விழைவுகளும் ஒரே மாதிரியானது என்பதை உணர முடிகிறது. அவர்களின் விழைகள் பொதுவாக ‘பாரத வர்ஷத்தின் மேல் இடக்காலை வைக்கவேண்டும்’ என்ற உயர்ந்த இலக்காக இருக்கிறது. இதன் பொருள், நாட்டின் பாதுகாப்பு, வளர்ச்சி மற்றும் சுதந்திரம் போன்ற பெரும் அரசியல், சமூகப் பணிகளுக்காக அவர்கள் ஒருபோதும் மறைந்துகொள்ளவில்லை என்பதை உணர்த்துகிறது. சான்றாக, தேவயாணி, தமயந்தி, சத்தியவதி, குந்திதேவி, திரௌபதி, மாலினிதேவி போன்ற பெண்கள் அனைவரும் இந்தப் பண்பின் ஒரேமாதிரியாகவே காணப்படுகின்றனர்.
இந்த நாவல், கதாபாத்திரங்களின் வாழ்க்கையில் ஏராளமான மாற்றங்கள் ஏற்படுவதால் பல முகங்களை அணிய வேண்டிய நிலையையும், பெரும் ஆளுமைகளின் உறுதியான விழைகள் மற்றும் சமூக பொறுப்புகளுக்குத் தங்களை முழுமையாக அர்ப்பணிப்பதன் சித்திரத்தையும் அழகாகக் காட்டியுள்ளது. ‘மாற்றுரு’ என்பது, வெறும் மாற்றம் அல்ல; அது ஒரு புதிய அடையாளத்தை ஏற்றுக்கொண்டு, பழைய உடலை, மனத்தையும், பார்வையையும் முற்றிலும் மாற்றிக் கொண்டே வாழ்வதே என்பதையும் இந்நாவல் நமக்கு எடுத்துரைக்கிறது. இது வாழ்க்கையின் சிக்கல்களை நேர்மையாகப் புரிந்து கொண்டு அவற்றை எதிர்கொள்வதற்கான ஒரு நம்பிக்கையைக் கொடுக்கும் முக்கியமான செய்தி ஆகும்.
நாவலின் இந்தப் பகுதி நமக்குச் சூதாட்டம் என்ற ஒன்றின் அடுக்குகளைப் பற்றி ஆழமான புரிதலைத் தருகிறது. எல்லாச் சூதாட்டங்களும் பிறிதொரு பெருஞ்சூதாட்டத்திற்குள் நிகழ்கின்றன. ஒன்றின் நெறியை அது அமைந்திருக்கும் பிறிதின் நெறி கட்டுப்படுத்துகிறது. மிகப் பெரிய சூதாட்டம் எப்போதும் நடந்து வருகிறது. ‘சூதாட்டம்’ என்பது, வெறும் ஒரு விளையாட்டுக் கருவி அல்ல; அது வாழ்க்கையின் சிக்கல்களையும், அரசியல் போட்டிகளையும், மனித மனத்தில் நடக்கும் வஞ்சகமும் திட்டங்களையும் குறிக்கிறது. இந்த அடுக்குகளின் ஒவ்வொன்றும் மற்றொன்றின் கீழ் இருக்கும்படி நம்மைச் சுற்றி அமைந்துள்ள சூழ்நிலைகள் எப்படி ஒருவரைப் பாதிக்கின்றன என்பதைக் காட்டுகிறது. ஒருவருடைய செயல் மற்றொருவரின் செயல்களால் கட்டுப்படுத்தப்படுவதும், ஒருவேளை அதன் காரணமாக மற்றொரு பெரிய மாயவிளையாட்டு உருவாகுவதும் இங்கே சொல்லப்படுகிறது.
இதே போல், பாண்டவர்களும் கௌரவர்களும் நடத்திய சூதாட்டத்திலும் இதே போன்று பல அடுக்குகள் இருந்தன. அந்தச் சூதாட்டத்தில் சகுனி, கணிகரோடு, தர்மர் குங்கன் மற்றும் விராட மன்னர் போல பலர் அடுக்குகளில் தங்களுடைய பாத்திரங்களை விளையாடினர். இவ்வாறு பலவர்கள் ஒரேநேரத்தில் பல இடங்களில் பல காட்சிகளால் ஒரே நேர சூதாட்டத்தில் ஈடுபட்டனர்.
சகுனி தனக்கு மட்டும் தான் விளையாடும் சூதாட்டமும் இதற்கே உகந்த எடுத்துக்காட்டு. ஒருவன் தனக்குத் தனக்கே வஞ்சகம் செய்து, பிறரை ஏமாற்றித் தனது கோலத்தை விளையாடுகிறான். இதுதான் மனித வாழ்வில்கூட ஏற்படக்கூடிய ஆபத்தான நிலை. ஒருவன் நம் எதிரிகளோடு மட்டும் அல்லாமல், நம்மை நாமே வென்று வஞ்சித்து பாதிப்பதும் சூதாட்டத்தின் மிகப் பெரிய துரதிர்ஷ்டமான விளைவாகும்.
சூதாட்டத்தில், நம் நிமிடப் போராட்டங்கள், நம் முயற்சிகள் எல்லாம் கூட மற்றொரு பெரிய சூதாட்டத்தின் ஒரு பகுதியாகவே இருக்கலாம். நம்மால் கட்டுப்படுத்த முடியாத சூழ்நிலைகள், அரசியல் சதிகள், குடும்பத்தில் உள்ள மாறுபாடுகள், வாழ்க்கையின் நான்கு வழிகளிலிருந்து வரும் சிக்கல்கள் போன்றவை எல்லாம் ஒரேநேரத்தில் நிகழ்கின்றன. நாமே அந்தச் சூதாட்டத்தில் கலந்து, நம்மைத் தவிர வேறு யாரும் இல்லாது போல் தோன்றினாலும், உண்மையில் அந்த விளையாட்டில் நம் பங்கு மிகச் சிறியதல்ல, அதேசமயம் நம் அச்சம், நம் எண்ணம், நம் நடவடிக்கைகள் எல்லாம் அந்தப் பெரிய சூதாட்டத்தைத் தொடர வைத்திருக்கின்றன.
இந்தச் சூதாட்டத்தில் வெற்றியும் தோல்வியும், சதியும் நேர்மையும் ஒரேநேரத்தில் கலந்துள்ளன. அதனால் மனிதன் எப்போதும் எச்சரிக்கையாகவும், ஆராய்ச்சியோடும், கவனத்தோடும் நடக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால், நம்மையே நாமே மாய்த்துக்கொள்ள வாய்ப்பு இருக்கும்.
வாழ்க்கை ஒரு பெரிய சூதாட்டம். அதில் எப்போதும் பல அடுக்குகள் இருக்கும். நாமும் அடுத்தவர்களும் அந்த அடுக்குகளுக்கு உட்பட்டு நடக்கின்றோம். அதனால், நம் செயல்கள், நம் எண்ணங்கள் எப்படி அந்த பெரிய விளையாட்டைப் பாதிக்கின்றன என்பதை நன்கு புரிந்து கொண்டே நம்முடைய வாழ்க்கையை முன்னெடுக்க வேண்டும். இதுவே வாழ்க்கையின் சிக்கல்களை நேர்மையாகப் புரிந்து கொண்டு அவற்றை எதிர்கொள்வதற்கான ஒரு நம்பிக்கையையும், தற்காப்பையும் கொடுக்கின்றது.
நமது பழமையான வரலாற்றில் பல இனங்களும், அரசகுடிகளும் தனித்தனியாகவும் ஒன்றிணைந்தும் போராடி, வாழ்ந்து வந்தன. அதேபோல் இந்த நாவலில் ‘குருதிப் பூசல்’ என்று அழைக்கப்படும் நிகழ்வுகள் அனைத்தும் சில முக்கியமான கதாபாத்திரங்களான புஷ்கரன், கீசகன், பீமத்துவஜன் வழியாக நிகழ்கின்றன. இவர்களை வெறும் மனிதர்களாக இல்லாமல், கலித்தெய்வம் தன் ஊர்தியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்கள் என நினைக்கலாம். இது அந்தக் கதையின் தனித்துவத்தையும், அதில் வெளிப்படும் தெய்விக சக்திகளையும் உணர்த்துகிறது.
இந்த நாவலில் நாகங்கள் மற்றும் நாகவிஷம் முக்கியப் பங்கு வகிக்கின்றன. நாகங்கள் என்றால் பொதுவாக நாம் எண்ணும் சிறு உயிரினங்கள் அல்ல, நாகங்கள் ஒரு குறியீடு, அடையாளமாகவும், மாயாஜால சக்திகளின் சின்னமாகவும், தீமையை அழிக்கும் பேரறத்தின் தலையாய சின்னமாகவும் இருக்கின்றன. குறிப்பாக, நாவலின் முக்கிய திருப்புமுனைகளில், தமயந்தி முதுமையுருவை பெறும் பொழுது அல்லது கரவுக்காடு போன்ற இடங்களின் காட்சிகளில் நாகங்கள் தோன்றுவது வாசகர்களுக்கு அதிர்ச்சி அளிக்கிறது. இது கதையின் உண்மையான ஆழத்தையும், மனித மனத்தில் உள்ள ஆழமான உளமாற்றங்களையும் காட்டுகிறது.
நாகம் என்பது தோன்றாத் தோழனாகவும் இருக்கிறது. சில நேரங்களில் நாம் எதிர்பாராத நேரங்களில் உதவி செய்யும் வல்லமை கொண்டது, அதேசமயத்தில் தீமைக்கும் போராடும் வீரனாகவும் இருக்க முடியும். இதனால், கதையின் மனதளவில் சில மாற்றங்கள், வலிமைகள், ஆழமான கருத்துக்கள் நாகங்களின் மூலம் வெளிப்படுத்தப்படுகின்றன.
இந்த நாவலில் நடனக்கலை, சமையற்கலை, குதிரை மற்றும் யானைகளைப் பழக்குதல், இசைக்கலை, நிமித்த நூற்கலை போன்ற பல கலைகளும் விரிவாக விவரிக்கப்பட்டுள்ளன. இந்தக் கலைகள் நாவலின் கதாபாத்திரங்களின் வாழ்க்கையில் முக்கியப் பங்கு வகிக்கின்றன. சான்றாக, நடனக் கலையின் மூலம் உணர்வுகள் வெளிப்படுவதை, சமையற்கலையின் மூலம் குடும்ப வாழ்க்கை மற்றும் பண்பாட்டு வாழ்வை, குதிரை மற்றும் யானையைப் பழக்குதல் மூலம் போராட்ட கலைகளை வெளிப்படுத்துவது போன்றன நாவலை மேலும் வண்ணமயமாக்குகின்றன.
நாவலின் கதைமாந்தர்களின் பார்வையில், இவை வெறும் கலைகள் மட்டுமல்ல; அவை மனித வாழ்வின் அங்கங்களும், அவர்களின் வாழ்க்கை முறை மற்றும் மன உறவுகளின் பிரதிபலிப்புகளும் ஆகின்றன. இந்தக் கலைகள் மூலம் வாழ்க்கையின் நெருக்கடிகள், மனநிலைகள், குணங்கள் அனைத்தும் விரிவாக வெளிப்படுகின்றன.
இந்த நாவல் பாரதவர்ஷத்தில் உள்ள மக்களின் வாழ்வியல், கலாச்சாரம், அரசியல் மற்றும் தெய்வீக சக்திகளை ஒருங்கிணைத்து ஒரு முழுமையான பார்வையைத் தருகின்றது. ‘குருதிப் பூசல்’ சார்ந்த உபகதைகள், நாகங்கள் குறியீடுகள் மற்றும் பல்வேறு கலைகள் அனைத்தும் இணைந்து இந்த நாவலை மகத்தான படைப்பாக மாற்றியுள்ளன.
– – –