மறு வாசிப்பு – ‘வெண்முரசு’ – 12 – ‘‘கிராதம்”

ஜெயமோகனின் மிகப்பெரிய இலக்கியத் திட்டமான ‘வெண்முரசு’ தொடர், மகாபாரதத்தின் உலகத்தைப் புதிய பார்வையில் விரித்து எழுதும் மகத்தான, மாபெரும் நாவலாகும். இதில் பன்னிரண்டாவது பாகமாக வெளிவந்தது ‘கிராதம்’. இந்நாவலின் தலைப்பே அதன் ஆழமான பொருளை வெளிப்படுத்துகிறது. ‘கிராதம்’ என்பது ‘மோகத்தின் முதன்மைத் தெய்வம்’ என்பதைக் குறிக்கும். இங்கு ‘மோகம்’ என்பதன் பொருள் வெறும் காதல் அல்லது ஆசை அல்ல; உலகை இயக்கும் உந்துதல், உயிர்களை முன்னேற்றும் சக்தி என்பதே அதன் அடிப்படை. அந்தச் சக்தியின் பிரதிநிதியாகவே இந்த நாவலில் சிவன் கிராதனாகவும், காளி கிராதியாகவும் தோன்றுகின்றனர். 

சிவன் ஒரே உருவில் மட்டுமல்லாமல் பல்வேறு வடிவங்களில் கிராதனாக வெளிப்படுவது இந்நாவலின் சிறப்பாகும். ‘கிராதன்’ என்ற வடிவம் ஒரு காட்டுவாசியின் உருவத்தைக் குறிக்கும். இவ்வுருவம் பழமையான வேதங்களில் காணப்படும் அரண்மனைத் தெய்வங்களின் கோலத்தைவிட வேறுபட்டது. அது இயற்கையின் அடிப்படைச் சக்தியை, பழங்குடியின வாழ்க்கையையும், நிலத்தோடு கலந்த பண்டைய மனிதனின் ஆன்மிக நம்பிக்கைகளையும் பிரதிபலிக்கிறது. சிவன் இப்படிப்பட்ட காட்டுமிராண்டித்தனத்துடனும், பித்தலாட்டத்துடனும், உலகை மாற்றும் சக்தியுடனும் கிராதனாக வந்து நிற்பது, பழைய மரபுகளின் அடித்தளத்தை அசைக்கும் ஒன்றாகும். அதனோடு இணைந்து காளியும் ‘கிராதி’ வடிவில் தோன்றி, மோகத்தின் பெண் சக்தியை எடுத்துக்காட்டுகிறார்.

இந்நாவலின் மையக் கருத்து, வேத மரபுகளுக்குப் பதிலாகப் புதிய வேதத்தை உருவாக்க வேண்டும் என்ற இளைய யாதவரின் (ஸ்ரீகிருஷ்ணர்) ஆசை ஆகும். கிருஷ்ணர் பழைய மரபுகளை மறுப்பவர் அல்லர், ஆனால் அவற்றைப் புதிதாக மறுபரிசீலனை செய்து, காலத்திற்கேற்ற புதிய வடிவில் நிலைநிறுத்த விரும்புகிறார். பழைய வேதங்கள் நிலைநிறுத்திய கடவுள்கள், சடங்குகள், சமூக ஒழுங்குகள் அனைத்தும் பழைய உலகத்திற்கே உரியது. ஆனால், யாதவர் விரும்புவது புதிய மனிதனுக்கான புதிய வேதம் – அதாவது சமத்துவம், சுதந்திரம், ஆன்மிக அனுபவத்தின் நேரடி உண்மை ஆகியவற்றை மையமாகக் கொண்ட ஆன்மிக வழி.

இத்தகைய புதுமையை அவர் முன்வைக்கும் போது, அதை எதிர்த்து அனைத்துத் தெய்வங்களும் ஒன்றிணைந்து ஓர் அணியாக நிற்பது இந்நாவலின் முக்கியமான நிகழ்வாகும். இது ஒரு சாதாரண மத மோதல் அல்ல; பழைய உலகக் கட்டமைப்பும் புதிய சிந்தனையும் மோதும் வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க தருணம். பழைய தெய்வங்கள், தங்கள் நிலையை இழக்கக்கூடும் என்ற அச்சத்துடன் புதிய வேதத்திற்கு எதிராக நிற்கின்றன. ஆனால் இளையயாதவர் முன்வைக்கும் சிந்தனை வெறும் மறுப்பு அல்ல; அது உலகை முழுமையாக மாற்றும் ஒரு புரட்சிகரப் பார்வை.

இவ்வாறு ‘கிராதம்’ நாவல் மோகத்தின் தெய்வ சக்தியை மையமாகக் கொண்டு, பழைய மத மரபுகளுக்கும் புதிய ஆன்மிக சிந்தனைகளுக்கும் இடையிலான மோதலைச் சித்தரிக்கிறது. சிவன் பல வடிவங்களில் கிராதனாக வருவது, மாற்றம் பல உருவங்களில் நிகழும் என்பதையும், மாற்றத்தை ஏற்க இயற்கையும் தெய்வமும் தம்மை மாற்றிக் கொள்ள வேண்டியதையும் குறிக்கிறது. ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் புதிய வேதத்தின் நோக்கம் மனிதனின் ஆன்மாவை விடுவிப்பதாகவும், வெளிப்படையான சடங்குகளைத் தாண்டி உள்ளார்ந்த உண்மையை உணரச் செய்வதாகவும் உள்ளது.

அதனால், ‘கிராதம்’ என்பது வெறும் கதையல்ல; அது பழைய உலகம் மற்றும் புதிய உலகம் மோதும் ஒரு தத்துவப் போராட்டத்தின் கலைநயமான சித்திரம். சிவன்-காளி என்ற மோகத்தின் தெய்வ சக்திகளின் வடிவில் இயற்கைதான் இந்த மாற்றத்தைத் தாங்கி நிற்கிறது. புதிய வேதத்தை உருவாக்கும் யாதவரின் எண்ணம், மனிதன் எப்போதும் முன்னேறிக்கொண்டே இருக்க வேண்டிய தேவை என்பதை உணர்த்துகிறது. இதன் மூலம் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் மகாபாரதத்தின் கதையை நவீன காலத்திற்கேற்ற சிந்தனையாக மாற்றி நமக்குக் கொடுக்கிறார்.

இந்நாவல், தத்துவ ரீதியாகவும், கதை ரீதியாகவும் ஆழமான பொருள்களைக் கொண்டுள்ளது. இந்நாவலின் கதைப்பின்னலாக இரண்டு முக்கியமான இழைகள் அமைந்துள்ளன. இந்த இரண்டு இழைகளும் ஒரே நேரத்தில் இரண்டு சக்திகளின் மோதலையும், இணைப்பையும் வெளிப்படுத்துகின்றன.

முதலாவது பெரிய இழையாக அமைவது அர்ஜுனனின் பயணம். இளைய யாதவர்  உலகில் உருவாக்க முயலும் புதிய வேதத்தின் சக்திக்கு நிகராகத் தன்னை உருவாக்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்று அர்ஜுனன் எண்ணுகிறான். அவனுடைய நோக்கம் வெறும் வீரராக இருப்பது மட்டுமல்ல; ஸ்ரீ கிருஷ்ணனுடன் சமமாக நின்று, அவருடைய உறுதியான தோழனாகவும் துணையாகவும் மாற வேண்டும் என்பதே அவன் எண்ணம்.

இதற்காக அர்ஜுனன் நாற்திசைகளையும் வென்று, ஒவ்வொரு திசையிலும் உள்ள திசைத் தெய்வங்களிடமிருந்து மெய்மைகளைப் பெற்றுக்கொள்கிறான். இந்த மெய்மைகள் வெறும் ஆயுதங்களோ வலிமைகளோ அல்ல, அவை பிரபஞ்சத்தின் அடிப்படை உண்மைகளைக் குறிக்கின்றன. ஒவ்வொரு திசையும் ஒரு தத்துவத்தை, ஒரு சக்தியைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறது. அவற்றை ஒன்றன் பின் ஒன்றாக அடைந்து, தன் உள்ளத்திலும் வலிமையிலும் சேர்த்துக்கொள்வதன் மூலம் அர்ஜுனன் ஒரு சாதாரண மனிதனிலிருந்து பரிபூரண வீரனாகவும் தத்துவ வீரராகவும் மாறுகிறான். இது ஒரு வெளிப்புறப் பயணம் அல்ல; அவனுடைய ஆன்மாவின் வளர்ச்சிப் பயணமாகும். அவன் ஒவ்வொரு திசையையும் வெல்வது, அவனுள் இருக்கும் அறியாமை, பயம், குறைபாடுகளை வெல்வதற்குச் சமம்.

இரண்டாவது முக்கியமான கதை இழை, இளைய யாதவர் உருவாக்க முயலும் புதிய வேதத்திற்கு எதிராகத் தெய்வங்கள் ஒன்றிணைவதே ஆகும். பழைய வேத மரபுகளின் மீது நிலைநிறுத்தப்பட்ட தெய்வங்கள் – குறிப்பாக இந்திரன் – புதிய சிந்தனையால் தங்கள் அதிகாரம் குறையுமோ என்ற அச்சத்தில் அதைத் தடுக்க முயற்சி செய்கின்றனர். இதற்காக அவர்கள் அர்ஜுனனையே ஸ்ரீ கிருஷ்ணனுக்கு எதிரான ஒரு சக்தியாக நிறுத்த விரும்புகின்றனர். அர்ஜுனனின் வீரத்தையும் ஆற்றலையும் அவர்கள் தங்கள் பக்கம் திருப்ப முயல்கின்றனர்.

இந்த மோதலின் உச்சியாகும் நிகழ்வாக, இந்திரன் அர்ஜுனனைத் தனது உலகமான இந்திரலோகத்திற்கு அழைத்து, வரவிருக்கும் குருஷேத்திரப் போரின் விளைவுகளை முன்கூட்டியே காட்டுகிறான். அவன் கூறுவது எச்சரிக்கையாகும் – இந்தப் போரில் இரத்தம் சிந்தப்படும், உறவுகள் அழிவடையும், உலகம் மாற்றப்படும். இதைக் கண்டு அர்ஜுனன் மனம் தளரலாம் எனத் தெய்வங்கள் நினைக்கின்றன. ஆனால் அர்ஜுனன் எளிதில் தளருவதில்லை.

அவன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணனை வெல்ல வேண்டுமென்று அல்ல, அவருடன் நிகராக நின்று அவரின் நண்பனாக இருப்பதே தன் குறிக்கோள் என்று உறுதியாகக் கூறுகிறான். இதனால் அவன் வீரத்தையும் நட்பையும் தெய்வங்கள் சோதனைக்கு உட்படுத்தினாலும், அவன் மனம் தளராது. இந்தப் பிடிவாதம் அவனை ஒரு சாதாரண வீரனிலிருந்து தத்துவ வீரனாக, கொள்கைப் பிடிப்புள்ள வீரனாக உயர்த்துகிறது.

இரண்டு கதைப்பின்னல்களான – அர்ஜுனனின் நாற்திசை பயணமும், தெய்வங்களின் எதிர்ப்பும் – நாவலின் மையத்தைக் கட்டமைக்கின்றன. ஒன்று மனிதனின் உள்ளார்ந்த வளர்ச்சியையும் தன்னிலை மேம்பாட்டையும் குறிக்கிறது; மற்றொன்று உலகில் நடைபெறும் சக்திகளின் மோதலையும் மாற்றத்தையும் குறிக்கிறது. இறுதியில், இந்த ஈரிழைகளும் ஒன்றாக இணைந்து புதிய வேதம் உருவாகும் முன்பகுதியை வெளிப்படுத்துகின்றன.

இதனால் ‘கிராதம்’ ஒரு போரின் கதை மட்டுமல்ல, அது மனிதனின் ஆன்மிகப் பயணமும், பழைய சக்திகளுக்கும் புதிய சிந்தனைகளுக்கும் இடையிலான மோதலும் ஆகும். அர்ஜுனன் தன்னை மாற்றிக் கொள்ளும் முயற்சியும், தெய்வங்கள் தங்கள் நிலையைப் பாதுகாக்கும் போராட்டமும், புதிய யுகம் உருவாகும் வரலாற்றை நமக்குக் காட்டுகின்றன.

இந்த நாவல், ஒரு தத்துவ நாவலாகவே திகழ்கிறது. இதில் முக்கியமாக பேசப்படும் மையக் கருத்து ‘வேதமெய்மைகள்’ பற்றியது. ‘மெய்மை’ என்ற சொல் இங்கே மிக முக்கியமானது. அது சாதாரண உண்மையோ அல்லது உண்மையானது போலத் தோன்றும் ஒன்றோ அல்ல; அது அறுதியான உண்மை, காலத்தால் மாற்றமடையாத நிலையான உண்மை.

மெய்மை என்ற சொல்லை சிலர் ‘மெய்ம்மை’ என்று குழப்பக்கூடும். ஆனால் இவை இரண்டும் வேறுபட்ட பொருள்கள். ‘மெய்ம்மை’ என்றால் உடலால் செய்யப்படும் செயல், அதாவது சொன்னதையும் எண்ணியதையும் செயலில் நிறைவேற்றுவது. ஆனால் ‘மெய்மை’ என்பது அதைவிட ஆழமானது. அது மனிதனின் உள்ளத்தில் பொய்யின்றி நிலைத்திருக்கும் உண்மை.

இதை மூன்று அடுக்குகளாகப் புரிந்துகொள்ளலாம்:

• உண்மை: மனத்தின் ஆழத்தில் பொய்யின்றி வாழ்தல்.
• வாய்மை: அந்த மனஉண்மை மாற்றமின்றி சொற்களாக வெளிப்படுதல்.
• மெய்ம்மை: சொற்களால் வெளிப்பட்ட உண்மை உடல் செயல்களாக நிறைவேறுதல்.

இந்த மூன்றையும் தாண்டி, ‘கிராதம்’ பேசுவது ‘மெய்மை’ எனப்படும் உயர் நிலை உண்மையைப் பற்றியது. இது உலகத்தின் இயற்கை சட்டங்களைப் போல மாற்றமில்லாமல் இருப்பது. அந்த மெய்மைதான் வேதங்களின் அடிப்படை.

முந்தைய நாவலான ‘சொல்வளர்காடு’ என்ற நாவலில் தர்மர் இந்த வேதமெய்மையை முற்றாக அறிந்துகொள்கிறார். அதாவது வேதத்தின் உண்மையான சாரம் என்ன, அதன் உள்ளார்ந்த பொருள் என்ன என்பதை அவர் உணர்கிறார். ஆனால், ‘கிராதம்’ நாவலில் கதையின் மையம் தர்மர் அல்ல – அர்ஜுனன். இங்கே அர்ஜுனன் அந்த வேதமெய்மைகளை ‘படைக்கலங்களாக’ (அதாவது போரின் ஆயுதங்களாகவும் வாழ்க்கையின் சக்திகளாகவும்) கைக்கொள்வது எப்படி என்பதைப் பற்றி விரிவாகப் பேசப்படுகிறது.

அர்ஜுனன் நாற்திசைகளுக்கும் சென்று திசைத் தெய்வங்களிடமிருந்து மெய்மைகளைப் பெறுவதை வெளிப்படையாகப் பார்த்தால் அது ஒரு வலிமை சேர்க்கும் பயணமாகத் தெரியும். ஆனால், அதன் ஆழம் வேறுபட்டது. ஒவ்வொரு திசைத் தெய்வமும் ஓர் உண்மையைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறது. அர்ஜுனன் அவற்றை ஏற்றுக்கொள்வதன் மூலம் தன் உள்ளத்தில் வேதமெய்மைகளை விதைத்து வளர்க்கிறான்.

இது மனிதனின் உள்ளார்ந்த வளர்ச்சியின் உவமையாகும். மனத்தில் உண்மையை நிலைநிறுத்தி, அதை சொற்களிலும் செயல்களிலும் வெளிப்படுத்தும் நிலை அடையும்போது தான் மனிதன் முழுமையானவராகிறார். அர்ஜுனன் இதைச் செய்கிறான் – அவன் வேதமெய்மைகளைக் கற்று மட்டும் நிற்கவில்லை; அவற்றைச் செயல்களில் வெளிப்படுத்தும் படைக்கலங்களாக மாற்றுகிறான். இதன் மூலம் அவன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணருடன் நிகராக நிற்கும் நிலையை அடைகிறான்.

‘கிராதம்’ நாவலில் மெய்மை என்ற சொல்லுக்குக் கொடுக்கப்படும் முக்கியத்துவம், மனித வாழ்வின் நோக்கம் எதுவென நமக்குக் காட்டுகிறது. வெளிப்புறச் சட்டங்கள், சடங்குகள், மரபுகள் எல்லாம் மாறக்கூடியவை. ஆனால், மெய்மை மட்டும் மாறாதது. அந்த மெய்மையை அறிந்து, அதை வாழ்வில் நடைமுறைப்படுத்தும் போது தான் மனிதன் உயர்ந்த நிலையை அடைகிறான்.

இதனால்தான் ‘கிராதம்’ ஒரு வீரனின் போராட்டத்தை மட்டும் சொல்லாது, மனிதன் தனது உள்ளார்ந்த உண்மையை உணரும் பாதையையும் காட்டுகிறது. தர்மர் அதை அறிவால் அடைந்தார்; அர்ஜுனன் அதைச் செயல் வழியாக வெளிப்படுத்துகிறான். இதுவே ‘கிராதம்’ நாவலின் சிறப்பும் மையப்பொருளும் ஆகும்.

இந்த நாவல், கதையின் ஆழமும் அமைப்பும் காரணமாக ஒரு சாதாரண புராண நாவலாக இல்லாமல், ஒரு பெரும் வாழ்க்கைப் பயணமாக மாறியுள்ளது. இந்நாவலின் சிறப்பு அதன் கதாபாத்திரங்களிலும், தத்துவத்திலும் மட்டுமல்ல, அதன் வழிநடைப் பயணங்களிலும் துணைக்கதைகளிலும் இருக்கிறது.

நாவலின் முக்கியமான கூறுகளில் ஒன்று, பிச்சாண்டவர், வைசம்பாயனன், மகாகாளர், கண்டன், ஜைமினி, பைலன், பிரசாந்தர், பிரசண்டன் போன்ற பல்வேறு பாத்திரங்கள் மேற்கொள்ளும் நீண்ட வழிநடைப் பயணம் ஆகும். இவர்கள் ஒவ்வொருவரும் தனித்தன்மையுடையவர்கள், அவர்களின் பார்வையும் அனுபவங்களும் வேறுபட்டவை. இவர்களின் கண்கள் வழியாகவே நமக்கு உலகம் பல பரிமாணங்களோடு திறக்கப்படுகிறது.

இந்தப் பயணத்தின் போது எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் நம்மை வெறும் கதை உலகில் மட்டும் நிறுத்தாமல், பண்டைய இந்தியாவின் வாழ்க்கை நெறிகளையும் வரலாற்றையும் நம்முன் விரித்துக் காட்டுகிறார். அவர்கள் கடந்து செல்கிற பாதைகளில் நாமும் அவர்களுடன் நடப்பது போல உணர்கிறோம். அவர்கள் செல்லும் இடங்களில் காணப்படும் வணிகப் பாதைகள், அக்காலத்தின் பொருளாதார இயக்கத்தை நினைவூட்டுகின்றன. வணிகக் குழுக்கள், வணிகப் பொருட்கள் ஆகியவற்றின் விவரங்கள் அந்தச் சமயத்தில் மக்கள் எப்படிப் பரிமாற்றத்தில் ஈடுபட்டனர் என்பதையும் வெளிப்படுத்துகின்றன.

அதேபோல், பயணத்தின் வழியில் நாம் காண்பது வெறும் மனிதர்கள் மட்டும் அல்ல – இயற்கையின் பெருமையும் கூட. பெருநிலங்கள், அடர்ந்த காடுகள், உயர்ந்த மலைகள் ஆகியவற்றின் சித்திரங்கள் நம்மை அந்தக் கால உலகில் அழைத்துச் செல்கின்றன. எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் உருவாக்கும் இந்த உலகம் வாசகனைக் கதையில் மட்டும் அல்ல, அதன் உயிருள்ள சூழலில் கலந்து விடுகிறது.

இந்த நாவலை முடித்து வைக்கும் போது, வாசகனுக்கு ஒரு பெரும் மனநிறைவு ஏற்படுகிறது. ஏனெனில் நாம் வெறும் வாசகர்கள் அல்ல, அந்த வழிநடைப் பயணத்தின் பங்குதாரர்களாக மாறி விடுகிறோம். அர்ஜுனனுடன் சேர்ந்து போருக்குத் தயாராகும் அனுபவத்தையும், பயணிகளுடன் சேர்ந்து உலகை கண்டுபிடிக்கும் உணர்வையும் நாமே உணர்கிறோம். இது எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் எழுத்தின் மிகப்பெரிய பலம் – வாசகனைக் கதையின் வெளிப் பார்வையாளராக அல்லாமல், அதன் உட்பகுதியாக மாற்றுவது.

இந்த நாவலின் மற்றொரு சிறப்பம்சம் அதன் துணைக்கதைகள் ஆகும். ஒரு பெரிய காட்டில் மரங்கள் ஒன்றோடொன்று சேர்ந்து அடர்ந்து வளர்வது போலவே, இங்குத் துணைக்கதைகள் ஒன்றையொன்று இணைத்து கதையைச் செழுமையாக்குகின்றன. அவை முக்கியக் கதையை விட்டு விலகுவது போல் தோன்றினாலும், அவை அனைத்தும் மையக் கருத்தை ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ள வழி செய்கின்றன. ஒவ்வொரு துணைக் கதையும் ஒரு புதிய கோணத்தையும் தத்துவத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது.

எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் கற்பனை இதனால் காட்டுச் சிலந்தி போலத் தோன்றுகிறது. சிலந்தி அதன் வாயிலிருந்து முடிவில்லாமல் வலிமையான நூலை நீட்டுவது போலவே, இவரின் சிந்தனை தொடர்ந்து புதிய கதைகளை உருவாக்கிக் கொண்டே இருக்கிறது. ஒவ்வொரு கதையும் மற்றொன்றோடு இணைந்து, ஒரு பெரிய கதைக்காடு உருவாகிறது.

இது ஒரு சாதாரண நாவல் அமைப்பல்ல – இது மகாபாரதத்தின் உலகத்தைப் போலவே பல அடுக்குகளுடன், பல பாதைகளுடன், பல உயிர்களுடன் கூடிய ஓர் அனுபவம். வாசகன் இந்தக் கதைக்காட்டில் நுழையும் போது, அவன் புதிய உண்மைகளைத் தேடும் ஆன்மிகப் பயணியாவான்.

இந் நாவல் ஒரு வீரனின் பயணத்தைச் சொல்லும் கதையாக மட்டுமல்ல, மனிதன் கடந்து செல்லும் வரலாறு, இயற்கை, சமூகம், பொருளாதாரம், தத்துவம் ஆகிய அனைத்தையும் ஒன்றாக இணைக்கும் ஒரு வாழ்க்கைப் பயணமாக மாறுகிறது. வழிநடைப் பயணங்களின் சித்திரங்களும், அடர்ந்த துணைக்கதைகளும், இந்த நாவலை ஒரு பெரும் கதைக்காடாக மாற்றுகின்றன. அதில் நாம் நுழைந்து நடக்கும் போது, நாமே அந்த உலகின் பாகமாக மாறி விடுகிறோம் – இதுவே எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் எழுத்தின் அதிசயம்.

அர்ஜுனன் பாரதப் பெருநிலத்தின் நான்கு திசைகளிலும் சுற்றி அலைந்து, திசைத் தெய்வங்களிடமிருந்து மெய்மைகளைப் பெறுகிறார். இந்தப் பயணம் வெளிப்படையாகப் பார்த்தால் ஒரு வீரனின் வெற்றிக்கரமான யாத்திரையாகத் தெரிந்தாலும், அதன் அடிப்படையில் அது ஓர் ஆன்மிகத் தேடலாகவும் உள்மாற்றத்தின் பயணமாகவும் உள்ளது. ஒவ்வொரு திசையிலும் அவன் பெறும் மெய்மைகள் வெறும் ஆயுத சக்திகள் அல்ல; அவை உலகின் அடிப்படை உண்மைகளாகவும் மனிதனின் வளர்ச்சிக்குத் தேவைப்படும் தத்துவங்களாகவும் இருக்கின்றன.

இப்பயணத்தின் வழியாகவே எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் ஒரு நுண்ணிய கதை உத்தியைப் பயன்படுத்துகிறார். பாண்டவர்கள் வனவாசத்தில் கழிக்கும் ஆண்டுகள் சிறிது சிறிதாகக் குறைகின்றன என்பதை நேரடியாகக் கூறாமல், அர்ஜுனனின் அலைச்சலின் வழியே வாசகனுக்கு உணர்த்துகிறார். இது வெறும் காலநிலை குறிப்பிடும் நுட்பம் அல்ல; இது காவியப் புனைவின் சிறந்த உத்தி. இத்தகைய உத்திகள் கதை சொல்லலில் உயிரூட்டுகின்றன, வாசகனைக் கற்பனையில் பங்கேற்பாளராக ஆக்குகின்றன.

எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் பாண்டவர்களை மனிதக் கைவிரல்களுடன் ஒப்பிட்டு அழகான உவமை அளிக்கிறார். நடுவிரல் – மிக முக்கியமான விரல் – தர்மரை குறிக்கிறது, ஏனெனில் அவர் பாண்டவர்களின் மையமும் நெறிப்பாதையும். மோதிர விரல் நகுலனைக் குறிக்கிறது, சுண்டு விரல் சகாதேவனைக் குறிக்கிறது – இருவரும் எப்போதும் இணைந்த சகோதரர்கள். ஆட்காட்டி விரல் பீமனைக் குறிக்கிறது, ஏனெனில் எப்போதும் முன்னேறிச் செயலில் இறங்கும் வீரர் அவர். ஆனால் கட்டைவிரல் – அதாவது பெருவிரல் – அர்ஜுனனைக் குறிக்கிறது. கட்டைவிரல் மற்ற விரல்களுடன் சேர்ந்து செயல்பட்டாலும், எப்போதும் ஒரு தனித்துவத்தையும் தூரத்தையும் தக்க வைத்திருக்கும். இதுவே அர்ஜுனனின் வாழ்க்கையின் தன்மை.

அர்ஜுனன் எப்போதும் தனிமையில் தவிக்கும் மனிதர். அவனிடம் அளவில்லாத் திறமைகள் இருந்தாலும், அவன் உள்ளத்தின் ஆழத்தில் ஒரு தனிமை உணர்வு நிலைத்திருக்கிறது. அவன் ஒரே இடத்தில் அமைவுகொண்டு வாழ இயலாது. காற்றில் அலைந்து செல்லும் உலர்ந்த சருகைப் போல, அவன் எப்போதும் புதிய காரணங்களை உருவாக்கி அலைந்து திரிகிறான். இந்த அலைச்சல் வெறும் உடலின் அசைவல்ல – அது அவனுடைய ஆன்மாவின் ஓயாத தேடலைக் குறிக்கிறது. அவனுடைய தனிமை அவனை அமைதி இழக்கச் செய்கிறது, ஆனால் அதே தனிமை அவனை உயர்ந்த நிலைக்கு இட்டுச் செல்கிறது.

அர்ஜுனன் எப்போதும் தோல்வியை ஏற்க விரும்பாதவர். அவரது வாழ்க்கை நோக்கம் வெற்றியடையுதல், முன்னேறுதல். எந்தச் சூழலிலும் பின்னடையாமல், எப்போதும் உயர்நிலையை நோக்கி முயற்சி செய்வது அவரின் இயல்பு. அதனால்தான் அவர் மெய்மையையும் அதேபோல் காண்கிறார் – மெய்மை என்பது தோல்வியற்ற வெற்றி, அது நின்றுவிடாமல் வளர்ந்து கொண்டே இருக்கும் உண்மை. அவர் பெறும் மெய்மை, அவரின் வாழ்க்கைப் பாதை போலவே, வெற்றிக்கான சின்னமாகவும் ஆன்மிக முன்னேற்றத்தின் அடையாளமாகவும் விளங்குகிறது.

இந் நாவலில் அர்ஜுனனின் நான்கு திசை மெய்மைத் தேடல், அவனுடைய உள்மனப்பயணத்தையும் ஆன்மீக வளர்ச்சியையும் வெளிப்படுத்துகிறது. அவனுடைய தனிமை அவனைத் தள்ளிப்போடுவதில்லை; மாறாக, அது அவனை மேலும் தேடச் செய்கிறது. அவன் தோல்வியை மறுக்கும் மனநிலை அவனை ஒரு சாதாரண போர்வீரனாக அல்லாமல் மெய்மையைத் தேடும் ஆன்மிக வீரனாக மாற்றுகிறது. எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் பயன்படுத்திய கதை உத்தி – காலத்தின் நகர்வை அலைச்சலின் வழியே காட்டுவது – காவியக் கலைநயத்தின் சிறந்த உதாரணமாகத் திகழ்கிறது. இதுவே ‘கிராதம்’ நாவலை ஒரு சாதாரண புராணப் படைப்பிலிருந்து உயர்ந்த இலக்கியமாக மாற்றுகிறது.

இந்தப் பகுதி அர்சுணனின் வீரத்தையும், அவர் மேற்கொண்ட ஆழமான ஆன்மிகப் பயணத்தையும் உணர்ச்சிகரமாகச் சித்தரிக்கிறது. அர்சுணன் நாற்திசைத் தெய்வங்களிடமிருந்து பெற்ற அதி வல்லமையான அம்புகளைப் பயன்படுத்திப் பல இடங்களில் வெற்றி பெற்றாலும், ஒரே இடத்தில் அவர் தோற்கிறார் – அது கிராதரான சிவனிடம் மட்டுமே. இந்தத் தோல்வி சாதாரணமானது அல்ல. கிராதியான காளி இதைப் பற்றிக் கூறும்போது, இது ஒரு தோல்வியல்ல, மாறாக ஒரு பயிற்சி, ஒரு கல்வி என்று விளக்குகிறார். அதாவது, சிவன் போன்ற பேரறிவுடைய தெய்வத்தின் முன்னிலையில் தோல்வியடைதல் என்பது உண்மையில் தோல்வியல்ல, அது வளர்ச்சிக்கான பாதை. அந்தத் தோல்வி அர்சுணனை இன்னும் மேம்பட்ட நிலைக்குக் கொண்டு சென்று, அவரை முழுமைப்படுத்தும் வாய்ப்பாக மாறுகிறது.

இதன் மூலம் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் ஒரு முக்கியமான உண்மையை நமக்குக் கூறுகிறார் – வாழ்க்கையில் நாம் சந்திக்கும் சில தோல்விகள் தோல்விகளல்ல; அவை நம்மை உயர்த்திக் கொண்டுச் செல்லும் படிகள். அர்சுணன் சிவனிடம் தோற்றது அவர் தன் குறைகளை உணர்ந்து மேலும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டியதற்காகத்தான். அந்தப் போர் அவருக்குப் பாடமாகவும், அவரது ஆன்மிகப் பயணத்தில் ஒரு முக்கியப் படியாகவும் அமைகிறது.

அடுத்து, ஜாததேவனின் குழந்தையை மீண்டும் உயிர்ப்பிக்க அர்சுணன் மேற்கொண்ட யமலோகப் பயணமும் நாவலில் மிகுந்த உணர்ச்சிகரமாக சித்தரிக்கப்படுகிறது. யமலோகம் என்பது இறப்பின் உலகம். மனிதர்களுக்கு அச்சமூட்டும் இடம். ஆனால், அர்சுணன் அச்சமின்றி அந்த உலகிற்குச் சென்று விடுகிறார். “பரிச்சேதம்” எனப்படும் 28 வாயில்களைக் கடந்து செல்வது மிகப்பெரிய சோதனை. இது வெறும் உடல் பயணமல்ல, அது மனத்தின் உறுதியையும், ஆன்மாவின் வலிமையையும் சோதிக்கும் பயணமாகும். அர்சுணன் அந்த வாயில்களைக் கடந்து, யமனிடமிருந்து அன்பின் அடையாளமாக ‘தண்டகை’ எனப்படும் அரிய பரிசை பெற்றுக்கொள்கிறார்.

இந்தச் சம்பவத்தில் அர்சுணனின் தியாக உணர்ச்சியும் வெளிப்படுகிறது. ஜாதவேதனின் இறந்த குழந்தையை உயிர்ப்பிக்க அவர் தன் மகனின் உயிரையே ஈடாக வழங்குகிறார். இது ஒரு தந்தை செய்யக்கூடிய மிகப் பெரிய தியாகம். இதன் மூலம் அர்சுணன் வெறும் போர்வீரன் மட்டுமல்ல, ஆழமான அன்பும் கருணையும் கொண்ட மனிதர் என்பதும் தெளிவாகிறது. அவரது இந்தச் செயலால் “மற்றவர்களின் நலனுக்காகத் தன்னை அர்ப்பணித்தல்” என்ற உயர்ந்த மனித மதிப்பும் வெளிப்படுகிறது.

இந்நாவலின் வழியாக எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அர்சுணனின் உள்ளுணர்வை வாசகரின் உள்ளத்துக்குள் கொண்டு வருகிறார். யமலோகத்தில் அவர் எதிர்கொள்ளும் சோதனைகள், பயணத்தின் போதைய பதற்றங்கள் ஆகியன வாசகரையும் அதே உணர்வுக்குள் இழுத்துச் செல்கின்றன. வாசகர் அர்சுணனின் பயணத்துடன் ஒன்றிப்போகிறார்; அவரது பதட்டம், அச்சம், உறுதி ஆகிய அனைத்தையும் அனுபவிக்கிறார்.

மொத்தத்தில், இந்தப் பகுதி அர்சுணனின் வாழ்வின் இரண்டு முக்கிய அம்சங்களை வெளிப்படுத்துகிறது: 

• தோல்வி என்பது வளர்ச்சியின் ஒரு வடிவம் – சிவனிடம் தோற்றதன் மூலம் அவர் கற்றுக் கொள்கிறார், மேலும் உயர்கிறார்.
• தியாகம் மற்றும் கருணை – யமலோகப் பயணத்தின் மூலம் அவர் மனித வாழ்க்கையின் உயர்ந்த மதிப்புகளை வெளிப்படுத்துகிறார்.

இவ்வாறு எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அர்சுணனின் ஆன்மிகப் பயணத்தை நம்மை ஆழமாகத் தொட்டுவிடும் வகையில் எழுதி உள்ளார். இது வெறும் வீரக்கதை அல்ல, மாறாக மனித வாழ்க்கையின் அர்த்தம், வளர்ச்சி, தியாகம் போன்ற உயர்ந்த கருத்துகளை எடுத்துரைக்கும் ஒரு நாவல் பகுதி ஆகும். அர்சுணனின் அனுபவங்களும் சோதனைகளும் நம்முடைய வாழ்க்கையிலும் சிந்திக்க வேண்டிய பல பாடங்களை நமக்கு அளிக்கின்றன.

இந்தப் பகுதி, அர்சுணனின் ஆன்மிகப் பயணத்தின் மற்றொரு முக்கியமான அடுக்கையும், அவர் எதிர்கொள்ளும் ஆழமான மனநிலையையும் நமக்கு வெளிப்படுத்துகிறது. இதன் மூலம், நாவலின் பின்னணியில் மறைந்து இருக்கும் பல தத்துவங்களையும், உறவுகளின் சிக்கல்களையும் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

முதலில், ஸ்ரீராமரின் அம்பால் கொல்லப்பட்ட வாலி இப்போது இந்திரலோகத்தில் “பாலி” என்ற பெருமையுடன் அமர்ந்திருக்கிறார். வாலி, அர்சுணனைப் போலவே இந்திரனின் மகனாக இருக்கிறார். இதன் மூலம் எழுத்தாளர் ஒரு முக்கியமான உறவை சுட்டிக்காட்டுகிறார் – அர்சுணனும் பாலியும் சகோதரர்கள் போன்றவர்கள். ஆனால், அவர்கள் இருவருமே ஒரே தெய்வத்தின் மகன்களாக இருந்தாலும், ஒருவருக்கொருவர் நேரடியாக எதிரிகளாக மாறுகிறார்கள். இதற்குக் காரணம் இளைய யாதவர் (ஸ்ரீ கிருஷ்ணர்). அவர் முன்பு ஸ்ரீராமராக இருந்தவர்; அதாவது, பாலியின் மரணத்துக்கும் அவர் காரணம். இப்போது அர்சுணனுடனும் அவர் எதிர்பார்க்கும் நிலை உருவாகிறது. இதனால் இளைய யாதவர், அர்சுணனுக்கும் எதிரியாகத் திகழ்கிறார்.

இளைய யாதவர் இந்திரனின் மகத்துவத்தைக் குறைத்து, அவரை வெறும் திசைத் தெய்வமாக மட்டுமே அமரச்செய்கிறார். இதன் மூலம் தெய்வங்களுக்குள் இருக்கும் சக்திப் போட்டி, ஆதிக்க நிலைமைகள், மரபு மாறும் நிலைகள் ஆகியவை வெளிப்படுகின்றன. இது ஒரு சாதாரண சம்பவம் அல்ல; பழைய வேத உலகின் அதிகார மையங்கள் புதிய மதிப்புகளால் சவாலுக்கு உள்ளாகும் ஓர் அடையாளம்.

இதன் பின்னர் கதையில் சிக்கல் மேலும் ஆழ்கிறது. விஸ்வாமித்திர வம்சத்திலிருந்து வந்த காலவர், தன்னை இழிவுபடுத்திய கந்தர்வனான சித்தரசேனனைக் கொல்வதற்காக இளைய யாதவரைத் தேர்ந்தெடுக்கிறார். இதே சமயம், சித்தரசேனனின் மனைவி தனது கணவரைக் காப்பாற்ற அர்சுணனை நாடுகிறார். இங்கே எழுத்தாளர் மனித வாழ்க்கையின் நுண்ணிய நெறிப்பிரச்சினையை வெளிப்படுத்துகிறார்: ஒரே சம்பவத்தில் இரு தரப்பினருக்கும் நியாயம் இருக்கிறது, இருவரும் தங்கள் கடமையைச் செய்கிறார்கள்.

இளைய யாதவர் சித்தரசேனனைக் கொல்வதாக ஏற்கனவே வாக்களித்திருப்பதை அர்சுணன் பின்னர் தான் அறிகிறார். வாக்களித்துவிட்டதால் அவர் அதை நிறைவேற்ற வேண்டிய கடமையில் சிக்கிக்கொள்கிறார். இதனால், அர்சுணன் தனது பழைய தோழனான இளைய யாதவரையே எதிரியாக எதிர்கொள்ள வேண்டிய நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறார்.

அஸ்வபக்ஷம் எனப்படும் இடத்தில் இருவருக்கும் இடையே கடுமையான போராட்டம் நிகழ்கிறது. இது வெறும் இரு போர்வீரர்களுக்கிடையேயான சண்டை அல்ல; இது தர்மம், கடமை, நட்பு, வாக்குறுதி ஆகியவற்றின் மோதலாகும். ஆனால் காலவரும் சித்தரசேனனும் பின்னர் சமரசம் செய்து கொள்கிறார்கள். இதனால் அந்தப் போர் பாதியிலேயே முடிவடைகிறது. அர்சுணன் உயிர்ப் பிழைக்கிறார். இது ஒரு வெளிப்படையான வெற்றி தோல்வி அல்ல; மாறாக, சமரசத்தின் மூலம் சமாதானத்தை அடையும் மனித மதிப்பை இது வெளிப்படுத்துகிறது.

இந்த நிகழ்வின் பின்னர் தான் அர்சுணன் இளைய யாதவருக்கு நிகராக நிற்க புதிய படைக்கலங்களைப் பெற நான்கு திசைகளுக்கும் பயணம் செய்கிறான். வெளிப்படையாகப் பார்த்தால் இது ஒரு வீரனின் சாதனைக்கான தேடல் போலத் தெரிந்தாலும், உண்மையில் அவனது நோக்கம் வேறு. அவர் தன்னுள்ளே தேடுவது தன்னுடைய குறைகளை உணர்ந்து, தன்னை முழுமைப்படுத்தும் பாதை. இதை நாம் இந்திரலோகத்தில் பாலியைச் சந்தித்து திரும்பும் அவரது மனநிலையிலிருந்து உணர முடிகிறது.

அர்சுணனின் போராட்டங்கள் வெறும் வெளிப்புற எதிரிகளுடனானவை அல்ல; அவை அவனது உள்ளத்தோடும், கடமையோடும், உண்மையோடும் உள்ள மோதல்கள். அவனது தேடல் புதிய ஆயுதங்களைப் பெறுவதற்காக மட்டுமல்ல, தனது உள்ளத்தை அறிந்து, தன்னை முழுமைப்படுத்துவதற்காகவும் ஆகும். இதுவே நாவலின் ஆழமான தத்துவக் கருத்தாகவும் அமைகிறது.

அத்ரி முனிவரின் மனைவி மகாகாலரைக் குழந்தை வடிவில் காண்பது எனும் நிகழ்வைப் பற்றிக் கூறவிரும்புகிறேன். மகாகாலர் என்பது கோபத்தையும் அழிவையும் குறிக்கும் பெரும் சக்தி. ஆனால் அவர் குழந்தை வடிவில் தோன்றும் தருணத்தில், அந்தக் கோபம் கரைந்து விடுகிறது. ஏனெனில், ஒரு தாயின் பார்வையில் குழந்தை என்பது கோபத்தையும் பகையையும் தாண்டிய பரிசுத்தமான அன்பின் உருவம். இந்தக் காட்சியின் மூலம், எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் ஒரு முக்கியமான உண்மையை எடுத்துரைக்கிறார் –

• பெரிய சினம்கூட அன்பின் பார்வையில் கரைந்து விடும்.
• அழிவையும் வெறியையும் உருவாக்கும் சக்திகூட தாய்மையின் நெகிழ்ச்சியில் குழந்தை வடிவாக மாறும்.

இதன் வழியாக அத்ரி முனிவரின் மனைவி தன் கணவரின் கோபத்திலிருந்து தப்பி விடுகிறாள். இது வெறும் குடும்ப நிகழ்வு அல்ல; வாழ்க்கையில் எத்தனை பெரிய சினம், வெறுப்பு, பகை இருந்தாலும், அதை மாற்றக்கூடியது அன்பின் பார்வைதான் என்பதற்கான குறியீடு இது.

அர்சுணனை இந்திரகீலத்திற்குச் செல்ல வழிநடத்தும் மத்யை என்ற இளம்பெண் சிறுமியாக மாறுவது குறித்துக் கூற விரும்புகிறேன். இந்திரகீலம் என்பது அர்சுணனின் வாழ்க்கைப் பயணத்தின் மிக முக்கியமான உச்சிப் புள்ளி. அங்குச் செல்வதற்கு முன் அவர் கடக்க வேண்டிய இறுதிச் சோதனை மத்யை வழியாகவே வருகிறது. சிறுமியாக மாறிய மத்யையை அர்சுணன் தூக்கிக் கொண்டு மலையேறுகிறார். இதுவும் ஒரு சாதாரண நிகழ்வு அல்ல; இதன் பின்னால் மிக ஆழமான தத்துவம் உள்ளது.

அர்சுணன் வாழ்க்கை முழுவதும் வீரனாக, போர்வீரனாக, சக்தியின் உருவாகவே திகழ்ந்தவர். ஆனால், இறுதித் தடையைக் கடக்க வேண்டிய நேரத்தில் அவரை வழிநடத்துவது ஒரு சிறுமியின் வடிவிலான மென்மையும், குற்றமற்ற அன்பும் தான். இது மனித வாழ்வின் முக்கியமான உண்மையை வெளிப்படுத்துகிறது – 

• மிகப் பெரிய இலக்கை அடைய போர்வீரனின் வலிமை மட்டும் போதாது; குழந்தையின் மென்மையும் தூய்மையும் தேவை.
• கடுமையான வாழ்க்கைச் சோதனைகளையும், கருணை மற்றும் குற்றமற்ற பாசம்தான் கடக்கச் செய்கிறது.

இங்கே இரண்டு நிகழ்வுகளும் இருநிலை எதிர்வுகளாக அமைந்துள்ளன. ஒரு புறம், மகாகாலர் என்ற கோபத்தின் உருவம் குழந்தை வடிவில் மாறி அமைதியை ஏற்படுத்துகிறது. மறுபுறம், இளம்பெண் மத்யை சிறுமி வடிவில் மாறி அர்சுணனை உயர்வின் உச்சிக்கு அழைத்து செல்கிறாள். இவை இரண்டும் சேர்ந்து மனித வாழ்க்கையின் இரண்டு முகங்களையும் வெளிப்படுத்துகின்றன. 

• கோபமும் வலிமையும் அன்பால் தணிக்கப்படுகின்றன.
• வலிமை மற்றும் வீரமும் குழந்தையின் குற்றமற்ற பாசத்தால் முழுமை பெறுகின்றன.

இதன் மூலம் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் சொல்வது, மனித வாழ்வில் முன்னேற்றம் பெற கடுமை மட்டுமல்ல, மென்மையும் அவசியம் என்பதே. அர்சுணன் தன் வீரத்தாலும் வலிமையாலும் பல இடர்பாடுகளை வென்றிருக்கிறார். ஆனால் இந்திரனைச் சந்திக்க வேண்டிய இறுதி நிலையை அடைய, அவருக்கு குழந்தையின் மென்மையான பாசமும், சிறுமையின் தூய்மையான வடிவும் தேவைப்பட்டது.

இந்த இரண்டு நிகழ்வுகளும் சேர்ந்து ஆழமான தத்துவ உண்மையை நமக்குக் காட்டுகின்றன:

• மனிதனின் ஆன்மிகப் பயணம் கோபத்தையும் வெறியையும் தாண்டிச் செல்ல வேண்டும்;
• வீரமும் வலிமையும் குற்றமற்ற அன்பின் வழியாக மட்டுமே நிறைவை அடையும்.

இதனால், அர்சுணன் அந்த இறுதித் தடையையும் கடந்து, இந்திரனைச் சந்திக்கும் நிலையை அடைகிறான். இதுவே அவரது ஆன்மிகப் பயணத்தின் உச்சி, வீரத்தையும் மென்மையையும் இணைக்கும் பெரும் பாடமாகும்.

– – –