‘வெண்முரசு’ நாவல்தொடரில் இருபதாவது நாவலாகிய ‘கார்கடல்’ கீழ்மைகளின் கடலாகிய மனித மனத்தின் ஆழங்களைப் பற்றி விரித்துரைக்கிறது. பொதுவாக “கார்” என்றால் நாம் “மழை” எனப் பொருள்படுத்துகிறோம். ஆனால் இங்கு எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் “கார்” என்பதை “கருமை”, “இருள்” என்ற பொருளில் பயன்படுத்துகிறார். அதாவது “கார்கடல்” என்பது “கருமையான கடல்”, “இருள் நிறைந்த கடல்” என்பதைக் குறிக்கிறது.
இந்தக் கருமை என்ன? அது வெளி உலகின் இருள் அல்ல, மனித மனத்தின் உள்ளே பதிந்திருக்கும் இருளாகும். ஒவ்வொரு மனிதரின் உள்ளத்திலும், நம் அறிவுக்குப் புலப்படாத ஆழங்களில், தீரா வஞ்சங்கள், பொறாமைகள், வெறுப்புகள், ஆசைகள், பழிவாங்கும் உணர்வுகள் ஆகியவை ஒளிந்து கிடக்கின்றன. இவை வெளிப்படையாக அலையாடாமல், ஓர் உறைந்த கடலாக நம் மனத்தின் அடித்தளத்தில் தங்கியிருக்கின்றன. இந்த மறைந்திருக்கும் “கருங்கடல்” தான் “கார்கடல்”.
இந்தக் கடல் எப்போதும் அமைதியாக இருப்பதில்லை. மனிதர்கள் வாழ்க்கையில் சந்திக்கும் நிகழ்வுகள், உணர்வுகள், ஆசைகள் போன்றவை சில நேரங்களில் அந்த உறைந்திருக்கும் இருளை கிளறி, அலைகளாகச் சுழித்து வெளிப்படச் செய்கின்றன. அதாவது நம் உள்ளத்தின் கீழ்மைகள் சில சூழ்நிலைகளில் பொங்கி எழுந்து, சீற்றமாக வெளிப்படுகின்றன.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் இதையே மிகச் சிறப்பாகச் சொல்லுகிறார்: மனிதர்களின் மன ஆழங்களில் குடியிருக்கும் கீழ்மைகள் வஞ்சங்களாகிச் சுழித்துப் பொங்கி, தேவையான தருணங்களில் சீற்றத்துடன் வெளிப்படும் என்று. இதன் பொருள் – அந்த இருளை நாம் அடக்கிப் பிடித்துக் கொண்டிருக்க முடியாது; ஒரு நாள் அது எப்படியோ வெளிப்படும்.
‘கார்கடல்’ நாவல் இதையே மையமாகக் கொண்டு அமைந்துள்ளது. மனிதர்கள் தங்களின் வெளிப்பட்ட வாழ்க்கையில் காட்டும் செயல்களுக்குப் பின்னால் எத்தனை அடுக்குகள் கொண்ட மனஅழுக்குகள், கீழ்மைகள், துரோகங்கள், ஆசைகள் பதிந்துள்ளன என்பதை இந்த நாவல் காட்சிப்படுத்துகிறது. ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் தன் உள்மனத்தின் இருளோடு போராடி, சில சமயங்களில் அதனால் ஆளாக்கப்படுவதையும் இந்நாவல் வெளிப்படுத்துகிறது.
முக்கியமாக, எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் ஓர் ஆழமான தத்துவ உண்மையையும் இங்கு கூறுகிறார்: மனிதர்கள் தங்களுக்கே ஏற்ற “மாற்றறம் (மாற்று + அறம்)” என்ற ஒரு நெறியை உருவாக்கிக் கொள்கிறார்கள். “பேரறம்” என்றால் பிரபஞ்சத்தின் இயல்பான நெறி, நன்மை-தீமையின் அடிப்படைக் கோட்பாடு. ஆனால் மனிதர்கள் தங்களுக்குப் பிடித்தபடி அதை மாற்றி அமைத்து, அதைப் “பேரறத்துக்கு நிகராக”க் காட்ட முயல்கிறார்கள்.
இத்தகைய மாற்றறங்களை உருவாக்கும் போது, அவர்கள் உண்மையில் என்ன செய்கிறார்கள் என்றால் – தங்களுக்குள் பதிந்திருக்கும் கீழ்மைகளையே வெளிக்கொணர்கிறார்கள். அவர்களது புதிய நெறிகள் அந்தக் கீழ்மைகளின் “பசையால்” தற்காலிகமாக நிலைநிறுத்தப்படுகின்றன. இது ஒரு மிக ஆழமான குறிப்பு. அதாவது நாம் நல்லது என நினைத்து உருவாக்கும் விதிமுறைகள்கூட, பல நேரங்களில் நம் உள்ளத்தின் இருளின் விளைவாகவே உருவாகின்றன.
இதனால் ‘கார்கடல்’ என்பது வெறும் ஒரு நாவல் மட்டுமல்ல, அது மனித மனத்தின் அடித்தளத்தில் இருக்கும் இருளின் கடலைப் பற்றிய ஒரு தத்துவ ஆராய்ச்சி ஆகும். ஒவ்வொருவரின் உள்ளத்திலும் உறங்கிக் கிடக்கும் அந்த இருள் எப்போது கிளறப்படும், எப்படி வெளிப்படும், அது வாழ்க்கையையும் சமூகத்தையும் எவ்வாறு பாதிக்கும் என்பதை இந்த நாவல் ஆராய்கிறது.
‘கார்கடல்’ என்பது மனித இயல்பின் இருண்ட பக்கங்களையும் அவற்றின் வெளிப்பாடுகளையும் மிக ஆழமாக ஆராயும் நாவல். ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் உறைந்திருக்கும் அந்தக் கருங்கடல் எப்படிப் பொங்கி வெளிப்படுகிறது, அது எவ்வாறு “மாற்றறம்” என்ற பெயரில் வெளிப்படுகிறது என்பதையும் இது வெளிப்படுத்துகிறது. இதனால் இந்த நாவல் ஒரு கதை மட்டுமல்ல, மனித மனத்தின் ஆழத்தைக் காண வைக்கும் ஒரு தத்துவப் பயணம் ஆகும்.
‘கார்கடல்’ என்பது மனித மனத்தில் உறைந்திருக்கும் இருளையும் கீழ்மைகளையும் வெளிக்கொணரும் ஒரு கலைப்பயணமாகும். அது நம்முள் உறங்கிக் கிடக்கும் கடலைக் காட்சிப்படுத்தி, அதன் அலையால் உருவாகும் வாழ்க்கைச் சிக்கல்களையும் வெளிப்படுத்துகிறது.
மகாபாரதத்தின் மையமாக அமைந்த குருஷேத்திரப் போர், முதலில் ஓர் உயர்ந்த நோக்கத்துடன் தொடங்கியது. அது அறம் தவறியவர்களை அழித்து, அறத்தைக் காப்பதற்காக எழுந்தது. ஆனால் போர் தொடங்கியபின்னர் அந்த உயர்ந்த நோக்கம் மெதுவாக மறைந்து, போரின் இயல்பே மாறிவிட்டது. இருதரப்பினரும் அறத்தைக் கொல்லும் போராக அதைப் மாற்றிவிட்டனர்.
அறத்தை நிலைநிறுத்தப் பிறந்த போர் தானே அறத்தை அழிக்கும் சக்தியாக மாறுகிறது. காரணம், இரு தரப்பிலும் அறம் தவறியவர்கள் தங்கள் சுயநலத்துடன் ஆயுதம் ஏந்தியுள்ளனர். யாரும் முழுமையாக நியாயத்தின் பக்கத்தில் இல்லை. இதன் விளைவாக, பேரறம் – அதாவது உலகைத் தாங்கும் அடிப்படை அறம் – இடையில் சிக்கி சிதறுகிறது.
இந்த நிலைமையால் ஓர் ஆழமான உண்மை வெளிப்படுகிறது: அறமும், மாற்றறமும், அறமீறலும் ஒன்றோடொன்று கலந்துவிட்டால் பேரறம் நிலைக்க முடியாது. சில நேரங்களில் அறத்தின் சிதைவுதான் அதன் மறுபிறப்புக்குத் தேவைப்படுகிறது. ஆசிரியர் அதையே கூறுகிறார் – இனி வரும் யுகத்தில் எல்லாக் காலத்திற்குமான பேரறம் எழ வேண்டுமெனில், இத்தகைய சிதைவு இப்பொழுதே நடக்க வேண்டியது அவசியம். இது இயற்கையின் ஒரு விதி போலவே – பழையது இடிந்தால் மட்டுமே புதியது பிறக்கும்.
இந்த நாவல் இதையே அடிப்படையாகக் கொண்டு பல தத்துவ உண்மைகளை வெளிப்படுத்துகிறது. இதுவரை ‘வெண்முரசு’ நாவல் தொடர்களில் அர்ஜுனனின் காண்டீபம் என்ற வில் பற்றியே பெரிதும் பேசப்பட்டது. காண்டீபம் அர்ஜுனனின் வீரத்தையும் தர்மப் போராட்டத்தையும் குறிக்கும் அடையாளமாக இருந்தது. ஆனால் இந்நாவலில் அதைவிட முக்கியமானது கர்ணனின் ‘விஜயம்’ என்ற வில்.
இங்கு ஆசிரியர் ஒரு புதுமையான கோணத்தில் பேசுகிறார்: விஜயம் வில் நுண்சொல்லிலிருந்து பருப்பொருளாக உருவானது, அதாவது அது வெறும் ஆயுதமல்ல, அதற்குள் தத்துவமும் அனுபவமும் நிறைந்திருக்கிறது. சில வகைகளில் அது காண்டீபத்தைவிடவும் மேலானதாகச் சுட்டப்படுகிறது. இதன் பொருள், கர்ணனின் போராட்டமும், அவனது நிலைப்பாடும் சாதாரணமானது அல்ல; அது மனிதனின் உட்பகையை, அவனது கடினமான நிலைகளை பிரதிபலிக்கிறது.
குருஷேத்திரப் போர் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு உச்ச நிலையைத் தொட்டு முடிவடைகிறது. ஒவ்வொரு நாளும் நடந்த போரும் முந்தையதைவிட கொடியதாகவும் தீர்மானமானதாகவும் மாறுகிறது. ஆனால் அதற்கும் மேலாக முக்கியமானது – போர் தொடங்குவதற்கு முன் நிகழும் நிமிடங்கள். அந்தச் சிறிய தருணங்களில்தான் இருதரப்பினரும் தங்கள் வஞ்சங்களையும் கீழ்மைகளையும் மீண்டும் திரட்டிக்கொள்கிறார்கள். அதாவது யுத்தத்தில் வெற்றி பெற வேண்டும் என்ற ஆசையோடு அவர்கள் தங்கள் மனத்தில் பதிந்திருக்கும் இருளையும், பழிவாங்கும் உணர்வுகளையும் மீட்டெடுத்து வருகின்றனர்.
இதுவே பேரறத்தை அழிக்கும் முக்கியக் காரணமாக மாறுகிறது. போர் என்பது வெறும் இராணுவ மோதல் அல்ல; அது மனங்களின் மோதல். இந்த மோதலில் அறத்தின் தூய்மையோடு சேர்ந்து அதன் எதிரிகளும் கலந்து, பேரறம் சிதைவதற்கு வழிவகுக்கின்றன. ஆனால் அந்தச் சிதைவிலிருந்தே புதிய அறத்தின் விதை முளைக்கிறது.
குருஷேத்திரப் போர் ஓர் அறத்தின் சோதனை மையமாக மாறியுள்ளது. ஆரம்பத்தில் அறத்தைக் காக்க உருவானது, ஆனால் அது சிதைந்து போகிறது. அந்தச் சிதைவிலிருந்தே அடுத்த யுகத்திற்கான புதிய பேரறம் பிறக்கிறது. கர்ணனின் வில் இந்தப் போராட்டத்தின் ஓர் ஆழமான தத்துவச் சின்னமாக நிற்கிறது. போர் தொடங்குவதற்கு முன் மனித மனம் எப்படி இருளில் திளைக்கிறது என்பதையும், அறமும் அறமீறலும் இணைந்து பேரறத்தை எவ்வாறு அழிக்கின்றன என்பதையும் இந்நாவல் நமக்கு உணர்த்துகிறது.
அறத்தை காக்கும் போரே அறத்தை அழிக்கும் சக்தியாக மாறும் போது, அதில் இருந்து புதிய அறம் பிறக்கும். குருஷேத்திரம் ஒரு போர் நிலம் மட்டுமல்ல – அது மனித மனத்தின் ஆழங்கள் வெளிப்படும் அரங்கம்.
போர் தொடங்குவதற்கு முன்பே அதன் முடிவை நிர்ணயிக்கும் ஒரு “வெற்றிடம்” இருப்பதாக எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் குறிப்பிடுகிறார். இந்த “வெற்றிடம்” என்பது வெறும் களப்பகுதி அல்ல, அது ஓர் ஆழமான உளவியல் நிலை. போர் ஆரம்பிக்கும்முன்னரே யார் உயிருடன் இருப்பார்கள், யார் வீழ்வார்கள் என்பதெல்லாம் அந்த வெற்றிடத்தில் எழுதப்பட்டு விட்டது போல இருக்கிறது. உண்மையில் போரின் நிஜ முகம், “அந்தப் பட்டியலில் தன் பெயர் இருக்கிறதா?” என்ற மனக்கவலைதான். ஒருவிதத்தில் பார்த்தால், போரின் மையப் பொருள் – அந்த முடிவை அறிய மனிதனின் உள்ளார்ந்த போராட்டமே.
இந்த நாவலில் போரின் வெளிப்படையான வடிவத்தைவிட, அதற்குப் பின்னால் உள்ள மறைமுக சக்திகளை ஆசிரியர் மிக ஆழமாக ஆராய்கிறார். அவர் கூறுவது, போரின் நிகழ்வுகளை இயக்குவது மனிதர்கள் அல்லர் – நாகங்கள்தான். இது வெறும் புனைவு உருவகம் அல்ல, மாறாக மனித மனத்தின் ஆழங்களில் பதிந்திருக்கும் ஆசைகள், வஞ்சங்கள், கோபங்கள், பழிவாங்கும் உணர்வுகள் ஆகியவற்றை “நாகங்கள்” என்று குறிக்கிறார்.
இந்த நாகங்கள் படைக்கலமாகவும், வீரர்களாகவும் மாறுகின்றன. அதாவது போரில் பயன்படுத்தப்படும் ஆயுதங்களும் அவற்றை ஏந்தும் மனிதர்களும், உண்மையில் அந்த அடித்தள இருட்கடலிலிருந்து எழும் நாகங்களின் வெளிப்பாடே. மனித மனத்தின் அடியில் உறைந்திருக்கும் இருள், வஞ்சம் போன்றவை கிளர்ந்து வரும்போது, அவை நாகங்களாக உருவெடுத்து போரில் கலக்கின்றன.
இருள்செறிந்த பாதாளத்தில் அலையாடும் இருட்கடலிலிருந்து அலையலையாக நாகங்கள் வெளிப்படுகின்றன – பாதாளம் என்றால் மனித மனத்தின் அடித்தளம்; இருட்கடல் என்றால் அதன் கீழ்மைகள்; அவற்றிலிருந்தே நாகங்கள் உருவாகி வெளி உலகில் வெளிப்படுகின்றன. இதுவே போரின் அடிப்படையான சக்தி.
இந்த நாகங்கள் மண்ணின் மேல் பசும்புல் போல் தலைநீட்டி நிறைகின்றன. இதன் பொருள், அவை எங்கும் பரவி நிற்கின்றன; ஒவ்வொரு வீரனின் மனத்திலும் அவை உயிர்பெற்று நிற்கின்றன. இதனால் குருஷேத்திரம் இனி ஒரு சாதாரண போர்க்களம் அல்ல, அது நாகங்களால் ஆளப்படும் நிலமாக மாறுகிறது. மனிதர்களின் செயல் போலத் தோன்றினாலும், உண்மையில் அது அந்த நாகங்களின் இயக்கமே.
இந்த நாகங்களின் முக்கிய இயல்பு வஞ்சம். வஞ்சம் என்பது ஏமாற்றம், தந்திரம், சுயநலம் போன்ற அடிமனப் பண்புகள். இந்த வஞ்சமே அவர்களின் நஞ்சாகிறது – அதாவது அவர்கள் உயிர்ப்பதற்கும் தாக்குவதற்கும் அதுவே சக்தி. இவ்வாறு வஞ்சம் நிறைந்த எல்லா வகையான நாகங்களும் கௌரவர்களின் தரப்பில் அணி வகுக்கின்றன. இது சின்னமாகக் காட்டுவது, கௌரவர்களின் பக்கம் பெரும்பாலும் சுயநலமும் தந்திரமும் நிரம்பியதாக இருப்பதை.
இந்த நாகங்களுக்குத் தலைவராக நிற்பவர் கர்ணன். கர்ணன் இங்கு ஒரு சாதாரண வீரனாக அல்லாமல், அந்த நாக சக்திகளின் தலைமைக்குரிய அடையாளமாகக் காணப்படுகிறார். அவர் தன்னுடைய வாழ்க்கை முழுவதும் அனுபவித்த அநீதிகளும், மனக்கசப்புகளும், வஞ்சங்களும் அவரை இந்த இருள் சக்திகளின் முனையில் நிறுத்துகின்றன. அதனால் அவர் அந்த நாக படையின் தலைவனாக மாறுகிறார்.
இவ்வாறு எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் போரைக் கூறுவது வெறும் இராணுவ மோதலாக அல்ல, அது மனித மனத்தின் அடித்தளத்தில் எழும் இருள் சக்திகளின் வெளிப்பாடு. அந்த இருள் “நாகங்கள்” என்ற உருவில் வெளிப்பட்டு, போரையும் வீரர்களையும் இயக்குகிறது. மனிதர்கள் வெறும் கருவிகளாகின்றனர்; உண்மையான போர் நாகங்களுக்குள் நடக்கிறது.
குருஷேத்திரப் போர் வெளிப்படையாக ஓர் இராணுவப் போராட்டமாக இருந்தாலும், அது மனித மனத்தின் அடியில் உள்ள இருட்கடலின் எழுச்சியாகும். அந்த இருளே நாகங்களாக வெளிப்பட்டு, களத்தை ஆளுகிறது. இதை உணர்த்துவதன் மூலம் ஆசிரியர் போரின் உண்மையான இயல்பையும் மனித இயல்பின் அடிப்படையையும் நமக்கு வெளிச்சம் போடுகிறார்.
குருஷேத்திரப் போர் மனிதர்களால் நடத்தப்படவில்லை; மனித மனத்தின் அடியில் உறைந்திருக்கும் இருளான “நாகங்கள்” அதை நடத்துகின்றன. அவை வஞ்சத்தை நஞ்சாகக் கொண்டு போர்க்களத்தை நிரப்புகின்றன, அவர்களின் தலைவராகக் கர்ணன் நிற்கிறார்.
இந்தப் பகுதியில் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் மிக ஆழமான தத்துவ உண்மையை நமக்கு வெளிப்படுத்துகிறார். அவர் காட்டுவது வெறும் கர்ணனும் நாகங்களும் இடையேயான உறவு அல்ல, அதற்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு பெரிய மனித இயல்பின் சின்னமாகும்.
முதலில் நாகருலகம் குறித்து கூறப்படுவது முக்கியம். நாகர்கள் என்பது வெறும் பாம்புகள் அல்லர்; மனித மனத்தின் அடித்தளத்தில் உள்ள வஞ்சம், ஆசை, பழிவாங்கும் உணர்வு, துரோகங்கள் போன்ற இருள்மிகுந்த சக்திகளின் உருவகமாக இவை காட்டப்படுகின்றன. அந்த நாகருலகம் பாதாள உலகில் இருக்கிறது, ஆனால் அது மண்ணுலகோடு துண்டிக்க முடியாத உறவு கொண்டுள்ளது. இதன் பொருள் – மனித உலகமும், மனத்தின் அடித்தளமும் ஒன்றோடொன்று இணைந்துள்ளன; அவற்றை பிரிக்க முடியாது.
கர்ணனுக்கும் நாகருக்குமான பிணைப்பு இந்த நாவலில் பல்வேறு வழிகளில் விரிவாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. நாகநச்சு அம்பு கர்ணனுக்கு கிடைப்பது இதன் அடையாளம். நாகங்களின் சக்தியை அவர் தன் ஆயுதமாக்குகிறார். இது ஒரு சாதாரண ஆயுதம் அல்ல – அது மனத்தின் அடியில் பதிந்திருக்கும் இருளின் சக்தியைப் பயன்படுத்துவதைச் சுட்டுகிறது.
அதேபோல, கர்ணனின் மனைவியை நாகினி அழைத்துச் செல்லுதல் என்ற சம்பவமும் ஒரு சின்னமாகவே பார்க்கப்பட வேண்டும். இதன் மூலம் நாகங்கள் அவரது வாழ்க்கையில் நெருக்கமாகப் பிணைந்திருப்பதை காட்டுகிறது. அவர் மனத்திலும், விதியிலும் நாக சக்தி ஆழமாக நுழைந்துவிட்டது என்பதை இது வெளிப்படுத்துகிறது.
நாகர்களுக்கும் மனிதர்களுக்கும் உள்ள தொடர்பு மரமும் அதன் வேரும் போல காட்டப்படுகிறது. மரத்தின் வேர்கள் மண்ணுக்குள் புதைந்திருப்பது போலவே, மனிதர்களின் வஞ்சமும் நாகங்களாக மண்ணுக்குள் புதைந்திருக்கின்றன. அதேபோல், விதை முளைத்து இளந்தளிராக மண்ணைத் துளைத்து வெளிவருவது போல, மனிதர்களின் அகவிழைவுகள் – ஆசைகள், சுயநலங்கள் – நாகங்களாக வெளிப்படுகின்றன.
இதனால் நாகங்கள் என்பது வெளி உலகில் தோன்றும் உயிரினம் மட்டுமல்ல; அவை மனித மனத்தின் ஆழங்களில் இருந்து எழும் சக்திகளும் ஆவாகின்றன. அவை தான் போரில் முன்னின்று செயல்படுகின்றன. குருஷேத்திரப் போரையும் மனிதர்களின் முடிவுகளையும் இயக்குவது இந்த நாக சக்திதான்.
ஆனால், இந்த நாக சக்தியை எதிர்க்க இன்னொரு சக்தி எழுகிறது – பறவையினங்கள். பறவைகள் இங்கு வானத்தைச் சின்னமாகக் குறிக்கின்றன. அவை உயர்ந்த ஆன்மிக உணர்வுகளையும், சிந்தனையின் உயரத்தையும் பிரதிபலிக்கின்றன. நாகங்கள் மனத்தின் அடித்தளத்தில் பதிந்திருக்கும் இருளைச் சுட்டினால், பறவைகள் மனித மனத்தின் மேன்மையான உயர்வுகளைக் குறிக்கின்றன.
இந்தப் பறவைகள் இருளுலகிலிருந்து பறந்து வருகின்றன என்று கூறப்படுவது மிக முக்கியம். அதாவது, அவை வெளிப்புறத்திலிருந்து வருவதல்ல, அதே மனித மனத்தின் வேறொரு பரிமாணத்திலிருந்தே எழுகின்றன. மனத்தின் இருளை எதிர்க்க மனத்தின் வெளிச்சமே எழுகிறது. இதனால் போரின் தன்மை வெறும் மனிதர்களுக்கிடையேயான மோதல் அல்ல, அது மனதின் இருளுக்கும் வெளிச்சத்திற்குமான மோதல் என்பதைக் காட்டுகிறது.
இந்தப் போரில் மனிதர்கள் ஒரு வகையில் அடிமைகளாக மாறுகிறார்கள். நாகங்களையும் பறவைகளையும் தாங்கி நிற்பவர்கள் மனிதர்கள்தான், ஆனால் அவர்கள் முடிவுகளை தாங்களே எடுக்கவில்லை. அவர்கள் மனத்தின் இருளும் வெளிச்சமும் இடையிலான போராட்டத்தின் கருவிகளாக மாறுகிறார்கள்.
இந்தப் பறவையினங்களுக்குத் தலைவராக நிற்பவர் அர்ஜுனன். அவர் இங்கு வெறும் போர்வீரன் அல்ல, உயர்ந்த சிந்தனையும் நீதியையும் தாங்கிய சக்தியின் தலைவராக விளங்குகிறார். நாகங்களின் இருளை எதிர்க்கும் வெளிச்சத்தின் வடிவம் அர்ஜுனனாக மாறுகிறது.
இந்த நாவலில் கூறப்படும் நாகங்களும் பறவைகளும் ஒரு சாதாரண உயிரினங்களல்ல; அவை மனித மனத்தின் இரு பக்கங்கள். நாகங்கள் இருளையும் கீழ்மைகளையும் குறிக்கின்றன; பறவைகள் உயர்வையும் சுத்தத்தையும் குறிக்கின்றன. கர்ணன் நாக சக்தியின் தலைவராகவும், அர்ஜுனன் பறவை சக்தியின் தலைவராகவும் நிற்கும்போது, குருஷேத்திரப் போர் ஓர் ஆழமான மனப் போராட்டத்தின் சின்னமாக மாறுகிறது.
நாகங்களும் பறவைகளும் மனித மனத்தின் இருளும் வெளிச்சமும்; மனிதர்கள் அவற்றின் கருவிகள். கர்ணன் நாகங்களின் பக்கம், அர்ஜுனன் பறவைகளின் பக்கம் நிற்பதால் குருஷேத்திரம் மனத்தின் அடிப்படை மோதலாக மாறுகிறது.
இந்தப் பகுதியில் ஆசிரியர் குருஷேத்திரப் போரின் வெளிப்படையான நிலையை விட அதன் உள்மனப் பொருளை நமக்கு வெளிப்படுத்துகிறார். அர்ஜுனனும் கர்ணனும் இடையேயான மோதல் என்பது சாதாரண வீரர்களுக்கிடையேயான போராக அல்ல, அது இரண்டு பெரிய சக்திகளுக்கிடையேயான மோதலாக மாறுகிறது.
அர்ஜுனன் பறவையினங்களின் தலைவராகவும், கர்ணன் நாகங்களின் தலைவராகவும் நிற்கும்போது, அவர்களுக்கிடையேயான போர் நாகங்களுக்கும் பறவைகளுக்கும் இடையேயான போரில் மாறுகிறது. இது ஒரு சாதாரண உருவகம் அல்ல – அது மனித மனத்தின் இரண்டு பரிமாணங்களின் அடையாளமாகும்.
நாகங்கள் பாதாள உலகத்தை ஆளும் சக்திகள். அவை மனித மனத்தின் அடித்தளத்தில் பதிந்திருக்கும் இருள், வஞ்சம், ஆசை, பழிவாங்கும் உணர்வுகள் ஆகியவற்றின் உருவகமாகின்றன. அவை கீழ்மையான சக்திகள் என்பதல்ல, ஆனால் அடியில் பதிந்திருப்பவை. பறவைகள் அதற்கே எதிர்மாறாக வானத்தில் பறக்கும் சக்திகள். அவை சிந்தனையின் உயரம், ஆன்மீக உணர்வு, நீதிமிகு நோக்கு போன்றவற்றின் உருவகம்.
இந்த இரு சக்திகளும் ஒன்றையொன்று இயற்கையாகவே எதிர்கொள்ளும். நாகங்கள் அடியில் இருந்து மேலே எழ முயல்கின்றன; பறவைகள் மேலிருந்து கீழே இறங்கி அதை கட்டுப்படுத்த முயல்கின்றன. இந்த எதிர்மறைச் சக்திகளுக்கிடையேயான மோதலின் களமாக குருஷேத்திர நிலம் அமைந்துள்ளது. இதனால் குருஷேத்திரம் வெறும் போர்க்களம் அல்ல, அது மனத்தின் இருளும் வெளிச்சமும் மோதும் உள்நிலைக் களம் ஆகிறது.
இந்த நாவலின் சிறப்பம்சம் என்னவெனில், இந்த மோதலையும் அதன் ஆழத்தையும் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் வெறும் ஒரு பார்வையிலிருந்து அல்லாமல் நான்கு வேறு நோக்குகளில் வெளிப்படுத்துகிறார். அந்த நால்வர்:
- பார்பாரிகன் – இடும்பர்களின் நோக்கில் நிகழ்வுகளை எடுத்துரைக்கிறார். இவர் வழியாக நாம் போரின் வேதனை, துன்பம், உயிர் இழப்புகள் போன்றவற்றின் பக்கத்தைப் பார்க்கிறோம்.
- அரவான் – நாகர்களின் நோக்கில் களத்தை விவரிக்கிறார். இதனால் நாகங்களின் சக்தி, அவர்களின் மனநிலை, பாதாள உலகத்தின் பங்குகள் நமக்குத் தெளிவாகின்றன.
- பேரரசி காந்தாரி – பெண் பார்வையில் போரின் நிகழ்வுகளைச் சொல்கிறார். அவரின் கோணத்தில் நாம் தாய் மனம், குடும்பம், விதி ஆகியவற்றின் கோணத்தில் போரை உணர்கிறோம்.
- சஞ்சயன் – பேரரசர் திருதராஷ்டிரருக்குக் கூறுகிறார். அவர் வழியாக நாம் தத்துவப் பார்வையிலும் அரசியல் கோணத்திலும் போரின் அர்த்தத்தைப் புரிந்துகொள்கிறோம்.
இந்த நால்வரும் வெறும் நிகழ்வுகளை மட்டும் சொல்லவில்லை. அவர்கள் அனைவரும் தெய்வமேறியவர்கள் போல, போரையும் அதில் போரிடுவோரின் உளநிலையையும் சேர்த்து உரைக்கின்றனர். இது மிகவும் முக்கியமானது. போர் என்பது வெறும் ஆயுத மோதல் அல்ல, அது மனங்களின் மோதல். ஒவ்வொரு வீரனின் உள்ளத்திலும் நிகழும் குழப்பம், பயம், ஆசை, வெறுப்பு ஆகியவை தான் வெளியில் வெளிப்படுகின்றன.
இந்த நால்வரின் பார்வைகள் ஒன்றோடொன்று சேர்ந்து ஒரு முழுமையான காட்சியை உருவாக்குகின்றன. நாகங்களுக்கும் பறவைகளுக்கும் இடையேயான மோதல் என்பது வெளிப்படையாகப் பார்த்தால் இரு படைகளின் மோதல் போல் தோன்றினாலும், உண்மையில் அது மனித மனத்தின் அடித்தளமும் உச்சமும் மோதுவதாகும். பாதாளமும் வானமும் மோதும் களம்தான் குருஷேத்திரம்.
இதனால், அர்ஜுனனும் கர்ணனும் இடையேயான போரைக் குறைத்து பார்க்க முடியாது. அது ஒரு சாதாரண வீரபோராட்டமல்ல; அது மனித மனத்தின் இருளும் வெளிச்சமும், கீழ்மையும் உயர்வும் மோதும் ஒரு தத்துவப் போர் ஆகும். நாகங்களின் இருளையும் பறவைகளின் வெளிச்சத்தையும் தாங்கி மனிதர்கள் இந்தப் போரில் பங்கெடுக்கின்றனர்.
குருஷேத்திரப் போர் என்பது நாகங்களும் பறவைகளும் இடையேயான மோதல் – பாதாளமும் வானமும் இடையேயான மோதல். நால்வரின் பார்வையில் சொல்லப்படும் இந்தக் கதை, போரின் வெளிப்படையான நிகழ்வுகளை மட்டுமின்றி, போரிடுவோரின் உள்மனக் கிளர்ச்சிகளையும் நமக்கு விளக்குகிறது. இதனால் இந்தப் போர் மனிதனின் உள்ளார்ந்த உலகை புரிந்துகொள்ளும் ஒரு ஆழமான தத்துவப் பயணமாக மாறுகிறது.
இந்தப் பகுதியில் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன், மகாபாரதத்தின் போர்க்களத்தில் நிகழ்ந்த சில முக்கியமான நிகழ்வுகளையும், அவற்றில் வெளிப்பட்ட அறமீறல்களையும் சுட்டிக்காட்டுகிறார். குருஷேத்திரப் போர் வெறும் வீரத்தையும் வலிமையையும் சோதிப்பதற்காக மட்டுமில்லை; அது மனிதர்களின் உள்நிலையும், அவர்கள் எவ்வளவு தங்கள் தர்மத்திலிருந்து விலகிச் செல்ல முடியும் என்பதையும் வெளிக்கொணர்கிறது.
முதலில் குறிப்பிடப்படும் நிகழ்வு அபிமன்யுவின் மரணம். அர்ஜுனனின் இளம் மகன் அபிமன்யு பத்மவியூகத்தில் சிக்கிக்கொண்டு வீரமாகப் போரிட்டு இறந்தான். ஆனால் அவன் போரிடும் விதம் அறநெறியுடன் நடந்தாலும், அவனை எதிர்த்தவர்கள் அறநெறி மீறினர். ஒரே நேரத்தில் பல வீரர்கள் சேர்ந்து ஒரு இளம் வீரனைச் சூழ்ந்து தாக்கினர். இது போர் விதிகளுக்கே எதிரானது.
அடுத்து வரும் நிகழ்வு ஜயத்ரதனின் மரணம். அர்ஜுனன் ஜயத்ரதனை கொல்ல வேண்டிய காலம் முடிவதற்குள் முடியாமல் போவதைப் போல ஒரு மாயத் திரையைப் பயன்படுத்தி சூரியன் மறைந்தது போல் காட்டப்படுகிறது. இதனால் ஜயத்ரதன் தன்னைக் காப்பாற்றியதாக எண்ணி வெளியில் வந்தபோது, அர்ஜுனன் அவனை கொல்கிறான். இதுவும் ஒரு விதமான ஏமாற்றம், அறநெறிக்கு விரோதமான செயல்.
பூரிசிரவஸின் மரணம் மற்றொரு முக்கிய நிகழ்வு. சாத்யகி அவனை கொல்வதற்கு முன் அனுமதி பெறுகிறது. ஆனால் அனுமதி பெற்றவுடன், அவனை கொலை செய்கிறான். போரின் மரியாதையும் விதிகளும் இங்கு புறக்கணிக்கப்படுகின்றன.
கடோத்கஜனின் மரணம் – பீமனின் மகன் கடோத்கஜனை கர்ணன் தனது முக்கியமான நாகநச்சு அம்பை பயன்படுத்தி கொல்கிறான். இது தந்திர யுக்தியாக இருந்தாலும், போரின் சமநிலையை மாற்றும் ஒரு நிகழ்வாகும்.
மிக முக்கியமான அறமீறல் துரோணரின் மரணம். அவரிடம் “அசுவத்தாமா இறந்துவிட்டான்” என்ற பொய்ச் செய்தி கூறப்பட்டு மனம் உடைந்து களத்தில் அவர் வீழ்கிறார். துரோணரை வீழ்த்தப் பயன்படுத்திய இந்த ஏமாற்றம் போரின் தர்மநெறிகளை முற்றிலும் மீறுகிறது.
இவ்வாறாக, இந்த நாவலில் பல இடங்களில் அறம் மீறப்படும் நிகழ்வுகள் இடம்பெறுகின்றன. குருஷேத்திரம் தர்மத்தை நிலைநிறுத்துவதற்காக நிகழ்ந்த போராக இருந்தாலும், அதில் போர் வெற்றியை நோக்கி பலரும் தர்மத்தை விட்டு விலகுகிறார்கள் என்பதை இது வெளிப்படுத்துகிறது.
இந்த நாவலின் மற்றொரு சிறப்பம்சம் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் பயன்படுத்திய புதிய உத்தி. பொதுவாக வரலாற்று நிகழ்வுகள் முடிந்தபின் அவற்றை மீண்டும் நினைவு கூறும் ‘பின்னோக்கு உத்தி’ (flashback) பல நாவல்களில் காணப்படும். ஆனால் இங்கே எழுத்தாளர் அதே முறையில் அல்லாமல் ஒரு புதிய வடிவம் கையாண்டுள்ளார்.
அவர் நிகழ்ந்தவற்றைக் கடந்தகாலத்தில் கூறாமல், நிகழ்காலத்தில் நீட்டி உரைக்கிறார். அதாவது, ஏற்கனவே நடந்த நிகழ்வுகளை நம் கண்முன் இப்போது நடக்கிறதுபோல் காட்சிப்படுத்துகிறார். இதனால் வாசகர் அந்த நிகழ்வுகளை மீண்டும் அனுபவிப்பதுபோல் உணர்கிறார். இது வெறும் நினைவுக் கூறலாக இல்லாமல், நிகழ்ச்சிகள் உயிருடன் மீண்டும் நிகழ்வதைப் போல தோற்றமளிக்கிறது.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் இதை “ஒருவகையான பின்னோக்கு உத்தி” என்று அழைக்கிறார், ஏனெனில் இது வழக்கமான பின்னோக்கு உத்தியிலிருந்து வேறுபட்டது. இதன் மூலம் போர்க்களத்தில் நடந்த ஒவ்வொரு விஷயமும் வாசகருக்கு தெளிவாகவும் முழுமையாகவும் தெரிகிறது. போரில் யார் எப்படிப் போரிட்டு மாண்டார்கள், எந்தத் தருணத்தில் என்ன நடந்தது என்பதெல்லாம் நேரடியாக வாசகரின் முன்னிலையில் நிகழ்வதைப் போலச் சித்தரிக்கப்படுகிறது.
இந்த வகை கையாளுதல் நாவலின் ஆழத்தையும் ஈர்ப்பையும் அதிகரிக்கிறது. வாசகர் ஒரு பார்வையாளராக மட்டும் அல்லாமல், களத்தில் நிற்கும் ஒருவரைப் போலவே அந்த நிகழ்வுகளை உணர்கிறார்.
இந்த நாவல் குருஷேத்திரப் போரில் நடந்த பல அறமீறல்களையும் வெளிக் கொணர்கிறது. அதேசமயம், எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் பயன்படுத்திய புதிய ‘ஒருவகையான பின்னோக்கு உத்தி’ வாசகரை போர்க்களத்தின் நடுவே நிறுத்தி, அந்த நிகழ்வுகளை உயிருடன் அனுபவிக்க வைக்கிறது. இதனால் வரலாற்று நிகழ்வுகள் வெறும் கடந்தகாலமாக அல்லாமல், நிகழ்கால உணர்வோடு நம் முன் விரிகின்றன.
இந்தப் பகுதியில் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் குருஷேத்திரப் போரின் இன்னொரு ஆழமான பரிமாணத்தை வெளிப்படுத்துகிறார். இதுவரை தங்கள் மனத்திலேயே எதிரிகளைக் கற்பனை செய்து, வஞ்சங்களைத் திட்டமிட்டுக் கொண்டு போருக்குத் தயாரான பெருவீரர்கள், இப்போது அந்த வஞ்சங்களையே தாமாக மாறி, உண்மையான எதிரியை நேரில் எதிர்கொள்ள நிற்கிறார்கள். இதன் மூலம் எழுத்தாளர் கூற விரும்புவது, போரின் முக்கியமான மாற்றம் மனநிலையில்தான் நிகழ்கிறது என்பதே.
முன்னர் வீரர்கள் தங்கள் எதிரிகளை “பகற்கனவுகளில்” (imagination) தோற்கடித்து வந்தனர். அதாவது, தங்கள் திட்டங்கள், யோசனைகள், தந்திரங்கள் அனைத்தையும் மனதுக்குள் உருவாக்கி வைத்திருந்தனர். ஆனால், இப்போது நிலை மாறிவிட்டது. அந்த யோசனைகள், வஞ்சங்கள், தந்திரங்கள் அனைத்தும் நிஜமாக மாறி அவர்களின் ஆயுதங்களாகவும் சக்திகளாகவும் உருவெடுத்துள்ளன. இதுவே போரின் உண்மையான நிலை – சிந்தனையிலிருந்த சக்தி நிஜ உலகில் வெளிப்பட்டு செயல்படுவது.
இங்கே எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் மிக முக்கியமான கருத்தைச் சொல்லுகிறார்: “தடையற்ற மனநிலை” (unhindered state of mind) கூடப் போருக்கான ஒரு படைக்கலம் என்று. போரில் வாள், வில், தேர்கள் மட்டுமே படைக்கலம் அல்ல; வீரனின் மனநிலையே மிக வலிமையான ஆயுதமாகிறது. மனத்தில் குழப்பம் அல்லது பயம் இருந்தால் எந்தவித வெற்றியும் சாத்தியமில்லை. ஆனால் மனம் முழுமையாக தைரியத்துடனும் தெளிவுடனும் இருந்தால் அது போரில் வெற்றியை உறுதி செய்கிறது. இந்தக் கருத்து மிக முக்கியமானது. ஏனெனில், இது போரின் உளவியல் அம்சத்தை வெளிப்படுத்துகிறது.
அதன்பின் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் குருஷேத்திரப் போரின் இன்னொரு முக்கியமான பகுதியை எடுத்துரைக்கிறார் – அது இரவுப்போர். இதுவரை மகாபாரதப் போர்கள் பெரும்பாலும் பகலில் நடந்தன. ஆனால் இந்த நாவலில் பாண்டவர்கள் தொடங்கிய இரவுப்போர் (night battle) மிகவும் சிறப்பாகவும் புதுமையாகவும் சித்தரிக்கப்படுகிறது. பகலில் போராடிய வீரர்கள் இரவில் ஓய்வெடுப்பார்கள் என்று எதிர்பார்த்த கௌரவர்கள், பாண்டவர்களின் இந்த புதிய உத்தியை எதிர்கொள்ள முடியாமல் திணறுகின்றனர்.
இரவில் போரிடுவது என்பது வெறும் நேர மாற்றமல்ல. அது மனத்தையும் தந்திரத்தையும் முற்றிலும் வேறு நிலைக்கு கொண்டு செல்கிறது. பகலில் தெளிவாகத் தெரிந்த எதிரி, இரவில் மங்கலான ஒளியில் அடையாளம் காண்பது கடினம். கண்களுக்கு தெரியாத சவால்களை எதிர்கொள்ள வீரனின் மனமும் அதிக சக்தியுடனும் தெளிவுடனும் இருக்க வேண்டிய அவசியம் உண்டு.
இங்கே எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் இடும்பர் (பாண்டவர்களின் தரப்பில் போராடும் வீரன்) நிகழ்த்திய இரவுப்போரின் தாக்கத்தை அழகாக விவரிக்கிறார். அவன் நடத்திய இரவுப்போரை எதிர்கொள்ள வழி தெரியாமல் கௌரவர்களின் படைகள் சிதறி நொறுங்குகின்றன. இது ஒரு சாதாரண தோல்வி அல்ல; தந்திரத்தையும் மனநிலையையும் சரியாக சமன்செய்யாத ஒரு படையின் முழுமையான சிதைவாகும்.
இரவு என்றால் இயல்பாகவே இருள், பயம், குழப்பம் ஆகியவை மனித மனதில் எழும். ஆனால் அதையே பாண்டவர்கள் தங்கள் ஆதரவாக மாற்றிக் கொண்டார்கள். அவர்களின் வீரர்கள் தடையற்ற மனநிலை என்ற உளவியல் ஆயுதத்தைப் பயன்படுத்தி இரவிலும் போராடத் தொடங்கினர். இதனால் எதிரிகளின் தந்திரங்கள் செயலிழந்து, அவர்கள் மனத்தில் குழப்பம் நிலவியது.
இந்தப் பகுதி குருஷேத்திரப் போர் வெறும் வாளும் விலும் கொண்ட போரல்ல, அது மனதின் போர் என்பதையும் வெளிப்படுத்துகிறது. தங்கள் சிந்தனையை வலிமையாக மாற்றி, தைரியத்துடனும் தெளிவுடனும் எதிரியைச் சந்திக்கும் வீரர்களே வெற்றிபெறுகின்றனர். அதேபோல், போரின் நேரம், இடம், சூழல் ஆகியவற்றையும் தந்திரமாக பயன்படுத்தும் திறன் வெற்றியின் அடிப்படையாக மாறுகிறது.
இதனால், எழுத்தாளர் போரின் வெளிப்புற ஆற்றல்களை மட்டும் அல்லாது, அதன் உள்நிலை ஆற்றல்களையும் – மனநிலை, தைரியம், உளவியல் தந்திரம் – ஆகியவற்றையும் அழகாக வெளிப்படுத்துகிறார். இதுவே குருஷேத்திரத்தின் இரவுப் போரையும் அதன் தாக்கத்தையும் வாசகருக்குத் தெளிவாக உணர்த்துகிறது.
இந்தப் பகுதியில் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் ‘கார்கடல்’ நாவலின் மிக நுண்ணிய உணர்வுகளையும் உளவியல் ஆழத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறார். முக்கியமானதாக அமையும் நிகழ்வு யாதவ அரசி குந்திதேவியும் கர்ணனும் இடையே நிகழும் உரையாடல். இந்த உரையாடலின் மூலம் குந்திதேவியின் தன்மை, அறிவு, தந்திரம், சூழ்நிலை உணர்வு ஆகிய அனைத்தும் வெளிப்படுகின்றன.
குந்திதேவி மற்ற பெண்மணிகள் சத்தியவதி, திரௌபதி ஆகியோரைவிட சூழ்ச்சியிலும் சொல்வீச்சிலும் மிகுந்த திறமை கொண்டவர். அவர் யோசிப்பதை (சிந்திப்பதை) முழுமையாக்கும் திறன் கொண்டவர். எந்த நிலையிலும் தன்னைக் கட்டுப்படுத்தித் தருக்கத்துடன் நிற்கவும், தேவையெனில் தாழ்ந்து பேசவும் முடியும். இதுவே அவரை ஒரு சாதாரண அரசியாக அல்லாமல், ஒரு பெரும் உளவியல் நிபுணராக மாற்றுகிறது. தந்திரமும் தாழ்மையும் சேர்ந்த மனநிலைதான் அவரை எப்போதும் வெற்றியடையச் செய்கிறது.
கர்ணனுடனான உரையாடல் அதன் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. தன் மகனாக இருப்பதையும், பாண்டவர்களின் தரப்பில் சேர்ந்து போராடுமாறு கேட்டுக் கொள்வதையும் அவர் மிக நுணுக்கமாகச் செய்கிறார். தாய்மையின் பாசமும், அரசியலின் நுணுக்கமும், தர்க்கத்தின் வலிமையும் கலந்த அந்த உரையாடல் இந்த நாவலின் ஆழமான தருணங்களில் ஒன்றாகிறது. இதன் மூலம் குந்திதேவி ஒரு தாயாகவும், அரசியாகவும், தந்திரவாதியாகவும் எவ்வளவு பலமிக்கவர் என்பதை வாசகர் உணர்கிறார்.
அடுத்து, எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் தந்தை – மகன் உறவை நாவலின் மைய உணர்வாக எடுத்துக்காட்டுகிறார். பிருஹத்காயர், அர்ஜுனன், பீமன், துச்சாதனன், துரோணர், சாத்யகி, பூரிசிரவஸ், திருஷ்டத்யும்னன் போன்றோர் தங்கள் மைந்தர்களுடன் கொண்ட உறவு வாசகரை நெகிழச்செய்கிறது. இது வெறும் இரத்த உறவாக மட்டுமல்ல; அன்பு, பெருமை, பாதுகாப்பு, எதிர்பார்ப்பு போன்ற அனைத்தும் கலந்த ஆழமான பிணைப்பாகும்.
இந்த உறவு மனித வாழ்க்கையின் அடிப்படை உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துகிறது. தந்தையரின் வாழ்க்கை தங்கள் மைந்தரின் வாழ்க்கையோடு பின்னிப் பிணைந்து உள்ளது. அவர்களின் புகழிலும் சாதனையிலும் தந்தையர் நிறைவை அடைகிறார்கள். தந்தையின் வாழ்வின் பொருள் மகனின் வாழ்விலேயே இருக்கிறது என்ற உண்மை இங்குத் தெளிவாகிறது.
ஆனால் இதே இடத்தில் துரியோதனன் ஒரு விதத்தில் வேறுபடுகிறார். அவரது மகன் லட்சுமணன் போரில் வீழ்ந்தபின் அவர் அனுபவித்த மனக்கசப்பு எழுத்தாளரால் விரிவாக சித்தரிக்கப்படவில்லை. இது இரண்டு வகையில் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. ஒருபுறம், துரியோதனன் தன் மனத்தை இழப்பால் சிதைக்காமல் உறுதியுடன் வைத்திருக்கிறார். மறுபுறம், அவர் அனைத்து மைந்தர்களையும் தன் மைந்தராகக் கருதும் பரந்த உளவிரிவை உடையவராகவும் இருக்கலாம். அவரது பார்வையில் அபிமன்யுவும் லட்சுமணனும் ஒரே நிலை. இதற்குக் காரணம், துரியோதனனின் தந்தை திருதராஷ்டிரரின் பெரும் உளவரிவு அவரிடம் இருப்பதாலாகும்.
எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் இங்கு ஒரு மிக ஆழமான கருத்தைக் கூறுகிறார்: “தந்தையர் நிறைவுபெறும் இடம் மகனின் புகழில்தான்.” தந்தையின் வாழ்நாள் கடன் மகனைப் பாதுகாப்பதில்தான் நிறைவு பெறுகிறது. மகனை இழப்பது தந்தையரின் வாழ்நாளில் ஒருவித வெற்றிடத்தை ஏற்படுத்துகிறது. மகனின் மரணத்திற்குப் பிறகு தந்தையர் வாழும் நாட்கள் வெறும் வெற்று நாட்கள் போல தோன்றுகின்றன.
இந்த உணர்வை எழுத்தில் முழுமையாக வெளிப்படுத்த இயலாது என்று எழுத்தாளர் நெகிழ்வுடன் ஒப்புக்கொள்கிறார். உண்மையில், மகனை இழந்த தந்தையின் மனநிலை எந்த வார்த்தையாலும் முழுமையாக விவரிக்க முடியாது. அது மனித வாழ்க்கையின் மிக ஆழமான, தாங்க முடியாத துயரங்களில் ஒன்றாகும்.
இந்தப் பகுதி குருஷேத்திரப் போரின் உளவியல் பரிமாணத்தையும் மனித உணர்ச்சிகளின் ஆழத்தையும் நம்மை உணரச் செய்கிறது. குந்திதேவியின் அறிவும் தந்திரமும், தந்தை – மகன் உறவின் பாசமும் வலிமையும், துரியோதனனின் மன நிலையும் அனைத்தும் சேர்ந்து மனித வாழ்க்கையின் சிக்கலான உண்மைகளை நமக்கு வெளிப்படுத்துகின்றன. இதன் மூலம் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் போரின் மேடையில் மனிதனின் உள்ளுணர்வுகளையும் பாசங்களையும் மனவலிமையையும் மிக ஆழமாக வாசகருக்கு உணர்த்துகிறார்.
– – –