‘வெண்முரசு’ நாவல்தொடரின் இருபத்து நான்காவது பாகம் ‘களிற்றியானை நிரை’. இந்த நாவலின் தலைப்பிலேயே ஆழமான பொருள் அடங்கியிருக்கிறது. ‘களிறு’ என்பது ஆண் யானையைக் குறிக்கும் சொல். யானை என்றாலே வலிமை, பெருமை, பொலிவு, அச்சுறுத்தும் ஆற்றல் என்பனவற்றைக் குறிக்கும். அந்த ஆற்றல் சமூகத்துக்கும் அரசாட்சிக்கும் தேவைப்படும் அடிப்படை சக்தியாக இந்த நாவலில் எடுத்துரைக்கப்படுகிறது. அரசின் வலிமை ஒருவனுடைய கையில் மட்டும் இருக்கக் கூடாது; மக்கள்திரளே அந்த அரசின் உண்மையான பலம். அதனால்தான் ‘களிறு’ என்ற சொல்லுக்கு இணையாக ‘நிரை’ என்ற சொல்லும் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. ‘நிரை’ என்பது கூட்டத்தை, மக்கள் திரளைக் குறிக்கும். ஒரு நாடு உயிர்ப்புடன் இருக்க வேண்டுமானால் மக்களின் அசைவும்தான் அதற்கு அடிப்படை.
குருஷேத்திரப் போரின் முடிவு இந்தக் கதையின் பின்னணியாக அமைகிறது. அந்தப் போரில் பாண்டவர்களும் கெளரவர்களும் இரு தரப்பினரும் பெரும் உயிரிழப்புகளைச் சந்திக்கிறார்கள். ராஜ்யத்திற்காக நடந்த யுத்தம் இரு தரப்பினரின் உயிர்களையும் வளங்களையும் முற்றிலும் அழித்துவிட்டது. போருக்குப் பின் அஸ்தினபுரியும் இந்திரப்பிரஸ்தமும் வெறிச்சோடிப் போகின்றன. முன்பு பெருமை மிக்க அந்த இரு நகரங்களும் இப்போது மக்கள் இல்லாமல் பாழ்நிலங்களாக மாறிவிட்டன. அரண்மனைகள் காலியாகின்றன, வீடுகள் காவலற்றுப் போகின்றன, தெருக்கள் சத்தமின்றி ஓய்ந்து விடுகின்றன. ஒருகாலத்தில் செழிப்புடன் இருந்த நகரங்கள் இப்போது உயிரற்றவையாகின்றன.
இந்த நிலையை மாற்றுவதற்கான பொறுப்பு பாண்டவர்கள்மீது விழுகிறது. யுத்தத்தில் வெற்றியைப் பெற்றாலும் மக்கள் இல்லாத நகரம் அவர்களுக்கு எவ்வித பெருமையையும் தராது. அதனால், பாழ்நிலமாக மாறிய நகரை மீண்டும் உயிர்ப்பிக்க வேண்டும் என்பது பாண்டவர்களின் குறிக்கோளாகிறது. ஆனால் கேள்வி ஒன்று எழுகிறது – வெறுமையான நிலத்தில், மக்கள் இல்லாத இடத்தில் புதிய நகரம் எப்படிக் கட்டப்படும்? பழைய பொலிவை மீட்டெடுப்பதற்கும் அதைக் கடந்த நிலைக்கு உயர்த்துவதற்கும் என்ன செய்ய வேண்டும்?
இந்தக் கேள்விக்கே ‘களிற்றியானை நிரை’ நாவல் பதில் அளிக்கிறது. மக்கள் எப்படித் திரளாக வந்து குடியேறுகிறார்கள், எப்படிப் புதிய வாழ்க்கை அமைக்கிறார்கள், பழைய நாகரிகத்தைத் தொடர்ந்து புதியதொரு நாகரிகத்தை உருவாக்குகிறார்கள் என்பதனை விரிவாக விளக்குகிறது.
எந்த அரசும், எந்த நகரமும் மக்களின்றி வெறுமைதான். மக்கள்தான் அரசின் அடிப்படை. அவர்கள் இல்லாமல் கட்டடங்களும் அரண்மனைகளும் வெறும் கற்கள் மட்டுமே. மக்கள்தான் நகரத்திற்கு உயிரூட்டுகிறார்கள். ‘களிறு’ எனும் வலிமையும் ‘நிரை’ எனும் கூட்டமும் இணைந்தால்தான் ஒரு நாட்டின் செழிப்பு நிலையானதாக அமையும்.
அதனால்தான் இந்த நாவல், யுத்தத்திற்குப் பிறகு ஏற்பட்ட வெறுமையை நிரப்பத் தேவையான மக்களின் உயிர்ப்பையும் நாட்டின் மறுகட்டுமானத்தின் அவசியத்தையும் எடுத்துக்காட்டும் வகையில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. மனிதர் ஒன்றுகூடி வாழும் சக்தியே சமூகத்திற்கும் அரசாட்சிக்கும் உண்மையான வலிமை என்பதை எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் இந்த நாவலின் மூலம் உணர்த்துகிறார்.
“மக்கள் இன்றி நாடில்லை” என்பது மனித வரலாற்றில் அழியாத உண்மை.. மக்களும் யானைகளும்தான் ஒரு பேரரசின் உண்மையான பலம் என்பதை இங்கு நினைவுபடுத்தப்படுகிறது. ஆனால் இத்தகைய நிலையிலிருந்து அஸ்தினபுரியை மீண்டும் உயிர்ப்பிக்க எப்படி முடியும்? இதற்கான விடை ‘சம்வகை’ என்ற பெண்ணின் நுண்ணறிவில்தான் இருக்கிறது.
சம்வகை பிறந்த குடும்பம் நான்காம் குலத்தைச் சேர்ந்தது. சமுதாயத்தில் உயர்ந்ததாகக் கருதப்படாத அந்தப் பின்னணியிலிருந்து வந்தவளுக்கு, எதிர்பாராத வகையில் மிகப்பெரிய பொறுப்பு வழங்கப்படுகிறது. அவள் அஸ்தினபுரி கோட்டைக் காவல் தலைவியாக நியமிக்கப்படுகிறாள்.
இது சாதாரண பொறுப்பு அல்ல. நகரம் உயிரற்ற நிலையில் இருக்கும்போது பாதுகாப்பை அமைப்பது, புதிய ஒழுங்குகளை உருவாக்குவது போன்ற பணிகள் மிகப் பெரிய சவாலாகும். ஆனால், சம்வகை தன் திறமையின் காரணமாகவே இவற்றைச் செம்மையாகச் செய்து முடிக்கிறாள். அவளது நுண்ணறிவு, வியப்பூட்டும் துணிவு ஆகியனவே நகரத்தை மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கப் பயன்படுகின்றன.
மேலும் ஒரு முக்கிய நிகழ்ச்சி நிகழ்கிறது. அஸ்தினபுரிக்குள் பாண்டவர் முதல்வரான தர்மர் நுழையும் தருணத்தில், அவரை எதிர்கொண்டு வாள்தாழ்த்தி வரவேற்கும் சடங்கு நடைபெற வேண்டும். இந்தச் சடங்கு அஸ்தினபுரியின் வரலாற்றில் மிக முக்கியமானதாகக் கருதப்படுகிறது. இதுவரை இந்த நிகழ்வில் பங்கேற்கும் உரிமை ஷத்ரிய பெண்களுக்குக்கூட அளிக்கப்படவில்லை. அது அரச வம்சப் பெண்களுக்கு மட்டுமே உரிய மரியாதை.
ஆனால் அந்த வரலாற்றுப் பொழுதில், சம்வகை — ஒரு நான்காம் குலத்தைச் சேர்ந்த பெண் — அந்தச் சடங்கை நிறைவேற்றும் வாய்ப்பைப் பெறுகிறாள். இது சமூக வரலாற்றில் ஒரு புரட்சிகரமான மாற்றம். சமூகத்தில் கீழ்நிலையில் இருத்தப்பட்டவளுக்கு அதிகாரத்தையும் மரியாதையையும் அளிக்கும் அந்த நிகழ்வு ஓர் அடையாளச் சம்பவமாக மாறுகிறது.
இது ஒருபுறம் பாழடைந்த அஸ்தினபுரியின் மறுவாழ்வைக் குறிக்கிறது; மறுபுறம் சமூகத்தில் சமத்துவத்தை நோக்கிச் செல்லும் ஒரு மாற்றத்தையும் காட்டுகிறது. போருக்குப் பின் நிலைமை வெறும் அரசர்களின் ஆட்சியால் மட்டுமல்லாமல், அனைத்து மக்களின் பங்களிப்பாலும் உருவாகிறது என்பதை உணர்த்துகிறது.
சம்வகையின் வருகை, ஒரு பெண்ணின் அறிவும் தைரியமும் நாட்டின் மறுகட்டுமானத்தில் எவ்வளவு முக்கியமானது என்பதையும் எடுத்துரைக்கிறது. மேலும், சமூக கட்டுப்பாடுகளை உடைத்தெறிந்து, புதிய சமுதாய மதிப்புகள் உருவாகும் தொடக்கத்தையும் இந்த நிகழ்வு காட்டுகிறது.
ஆகவே, “சம்வகைக்கு அளிக்கப்பட்ட இந்த வாய்ப்பு ஒரு வரலாற்று தருணமே” என்று கருதப்படுவதற்கு மிகுந்த காரணம் உண்டு. அது வெறும் ஒருபெண்ணின் வெற்றியை மட்டுமல்ல; சமூக ஒழுங்குகளின் மாற்றத்தையும் மக்களின் பங்களிப்பு இல்லாமல் நாடு நிலைக்காது என்ற உண்மையையும் வெளிப்படுத்துகிறது. அஸ்தினபுரி மறுபிறவி பெறுவதில் சம்வகையின் பங்கு மிகப் பெரிது.
“அறிவும் திறனுமே பெண்களுக்கு உயர்த் தகுதியையும் பெருமையையும் அளிக்கின்றன” என்ற கருத்து காலந்தோறும் உண்மையாகவே இருந்து வருகிறது. பெண்ணின் அழகு ஒருபோதும் உண்மையான நிமிர்வை அளிப்பதில்லை. அழகே பெண்ணின் சிறப்பும் புகழும் என்று கருதி அதை அவர்களுக்கே மனத்தில் ஊட்டி வைப்பது, ஆண்மையவாதிகளின் குறுகிய சிந்தனையைக் காட்டும் செயல் மட்டுமே. அழகு மாறுபடும், காலத்தால் அழியும். ஆனால், அறிவும் திறனும் நிலையானவை. அதுவே ஒருவரைச் சமூகத்தில் நிலைத்த இடத்தில் நிறுத்துகிறது.
வரலாற்றைப் பார்த்தால் பெண்கள் இடம்பிடித்திருப்பது அழகுக்காக அல்ல; அவர்கள் தனித்திறமையும், தனித்தகுதியும் காரணமாகத்தான். உலகின் பல்வேறு காலங்களில் பெண்கள் தங்கள் அறிவால் சமூகத்தில் திகழ்ந்துள்ளனர். மிகச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டாக மெய்யியல் தத்துவத்தில் பெயர் பெற்ற கார்க்கி, மைத்ரேயி ஆகியோர் குறிப்பிடப்படுகிறார்கள். இவர்கள் இருவரும் அழகால் அல்ல, தங்கள் ஆழ்ந்த சிந்தனை, அறிவின் செறிவு, தத்துவத் திறன்கள் மூலமாகவே வரலாற்றில் இடம்பிடித்தனர்.
இந்த அடிப்படையில் பார்த்தால், ‘வெண்முரசு’ நாவலில் வரும் சம்வகையும் தன் அழகால் அல்ல, தன்னுடைய அறிவாலும் ஆளுமைத் திறத்தாலுமே உயர்ந்த நிலையில் திகழ்கிறாள். அஸ்தினபுரியை மீண்டும் உயிர்ப்பிக்க வேண்டும் என்ற பெரும் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொள்ளும்படி அவளுக்குக் கிடைத்த வாய்ப்பு, அவளது அறிவின் வலிமைக்குச் சரியான அறைகூவல்தான்.
சம்வகையின் ஆளுமை அவளுக்கு வெறும் அதிகாரத்தையே அல்ல, சமூக மரியாதையையும் அளிக்கிறது. அவளை யுயுத்ஸு விரும்புவதும் அவளின் அழகுக்காக அல்ல; அவளுடைய அறிவு, தன்னம்பிக்கை, ஆளுமை ஆகியவற்றினால் அவன் ஈர்க்கப்படுகிறான். இது பெண்களை மதிக்கும் பார்வையை மாற்றும் ஒரு சின்னமாகவும் கருத்தில்கொள்ளலாம். ஒரு பெண்ணின் உண்மையான ஈர்ப்பு அவளது வெளிப்புற அழகில் இல்லை, அவள் கொண்டுள்ள அறிவில், சிந்தனையில், ஆற்றலில் இருக்கிறது என்பதையும் இது வெளிப்படுத்துகிறது.
அதனால், சம்வகை நிமிர்வைப் பெற்றதன் மூலம் ஒரு முக்கியமான உண்மையை நாவல் உணர்த்துகிறது: பெண்கள் எத்தகைய நிலைமையில் இருந்தாலும், அவர்களை உயர்த்துவது அறிவும் திறனுமே. அழகு ஒரு மேற்பரப்புச் சிறப்பு; ஆனால், அறிவு ஒருவரின் வாழ்க்கையை மட்டுமல்ல, சமுதாயத்தின் போக்கையும் மாற்றும் சக்தி கொண்டது.
ஒரு பெண் தன்னைச் சமுதாயத்தின் முன்னிலையில் ‘பேராற்றல் கொண்டவள்’ என்று நிலைநிறுத்துவது எளிதான வேலை அல்ல. அது புனைவிலும் குறிப்பாக இந்த நாவலிலும்கூடச் சிக்கல்தான். இது சாதாரணப் பெண்களின் வாழ்வில் பெரும் சவால். ஒருவரும் அப்படிப் பெரும் பொறுப்பை ஏற்கும்போது, அவளுக்குக் காலமும் சூழலும் உதவவேண்டும். நேரம் மற்றும் சூழல் சிறப்பாக இருக்கும்போது மட்டும் அவள் தனது திறனையும் அறிவையும் வெளிப்படுத்தி உண்மையான தலைமைச் செயல்பாட்டைக் காட்டு முடியும். அதுவரை அந்தப் பெண் காத்திருப்பது அவசியம். ஆனால், சில பெண்கள் நேரம் வரும்வரை காத்திருப்பது போல் தோன்றினாலும், வாழ்கையின் ஓட்டத்தில் காணாமல் போகக்கூடும். அதனால் சிலர் தன்னைத்தானே நிலைப்படுத்திக்கொள்வது, தன்னுடைய திறமையால் சூழலையும் சமயத்தையும் எதிர்கொள்வது அவசியம்.
இந்த நாவலில் சம்வகை அந்தக் கதாபாத்திரமாக திகழ்கிறாள். அவள் காலவோட்டத்தை எதிர்த்தும் தன்னை நிலைப்படுத்திக் கொண்டு செயல்படுகிறாள். ஆயிரம் இழப்புகளையும் குற்றங்களையும் தாண்டி நிற்கும் பெண்களே உண்மையானப் பெருமையை அடைவார்கள் என்று இந்த நாவல் காட்டுகிறது. அப்படி நின்று, வெறுமையான கோட்டை நகரத்தையும் மக்கள் இல்லாத நகரத்தையும் புதிதாக ஒருங்கிணைத்து முன்னெடுக்கும் பெரிய செயல்களில் முன்னிலை வகிப்பவர் சம்வகையே. அவள்தான் ‘முதிய பெண்யானை’ என்ற சொல்லுக்குப் பொருந்துகிறாள்.
இந்த நாவலைப் பார்க்கும் போது, சம்வகைதான் நாவல்நாயகி!. அவள் சாதாரண பெண்களுக்கு எடுத்துக்காட்டாகவும், மதிப்புரிமையை உணர வைக்கும் பாத்திரமாகவும் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் வடிவமைத்துள்ளார். சம்வகையின் செயல்கள் எளிய பெண்களுக்குப் பெரும் கற்றலாக அமைந்துள்ளது. பெண்கள் தங்கள் திறனினால், அறிவினால், தைரியத்தால் சமூகத்தில் எவ்வாறு உயர்ந்து திகழ முடியும் என்பதை இந்தப் கதாபாத்திரம் எடுத்துரைக்கிறது.
தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்கும் ஒரு பெண், தன் கீழேயும் தகுதியுடைய பெண்களைப் பணியில் அமர்த்துவதன் மூலம் பெண்குலத்திற்குப் பெருமையைச் சேர்க்கும் திறனும் கொண்டிருக்கிறாள். இது அவளின் உயர்ந்த நோக்கம். அதனால், சம்வகை ஆண்குலத்தைப் புறக்கணிக்கிறாள் என்று நினைக்கத் தேவையில்லை. அவள் செயல், பெண்களுக்கு மட்டுமே நிகராத உயரிய பொறுப்புகளை ஏற்கும் திறமையை வெளிப்படுத்தும் செயல்.
அதேநேரத்தில், சம்வகையின் செயல்கள் ஒரு சமூகப் பாடமாகவும் கருதப்படுகின்றன. பெண்கள் தங்கள் அறிவையும் திறனையும் பயன்படுத்தித் தலைமைப் பொறுப்புகளை ஏற்கும்போது, அவர்கள் தன்னுடைய சமூகத்திற்கும் நாட்டிற்கும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முடியும். இதைச் சம்வகையின் கதையைப் பயன்படுத்தி நாவல் மிகச் சிறந்த முறையில் எடுத்துரைக்கிறது.
இதனால், சம்வகை ஒரு தலைமைப் பெண்ணின் முழுமையான வடிவமாக, அதோடு பெண்களின் மதிப்பை உயர்த்தும் வழிகாட்டியாக நாவலில் விளங்குகிறார். பெண்கள் தங்களுடைய திறனாலும் அறிவாலும் உயர்ந்து திகழ வேண்டும் என்பதையும் சமூகத்தில் ஒற்றுமையை உருவாக்கும் வழிகளை காட்டுவதையும் இந்தக் கதாபாத்திரம் உணர்த்துகிறது. நிகழ்வுகள் மட்டுமல்ல, அவளின் செயல், பொறுப்பு ஏற்றும் மனப்பாங்கு, மக்களுக்கு வழிகாட்டும் திறன் அனைத்தும் சிறந்தப் பாடமாக நம்மிடம் நிற்கிறது.
‘பாண்டி’யாடும் சிறுமி ஒவ்வொரு கட்டத்தையும் தாண்டி, ஒவ்வொரு தடுமாற்றத்தையும் வெற்றியைப் பெற்றுத் கடந்து இறுதிக் கோட்டைப் பூர்த்தி செய்வது போல, சம்வகையும் தனது வாழ்வில் ஒவ்வொரு பொறுப்பையும் ஏற்று, அதைப் வெற்றி பெறுகிறாள். அவள் எந்த ஒரு நிலையிலும் தங்கியிருக்காமல், அடுத்த நிலைக்குத் துணிவுடன் முன்னேறி தொடர்ந்து வளர்கிறாள். இங்கு அந்தச் சிறுமி அனுபவிக்கும் வெற்றி, பெருமை உணர்வு ஆகியன சம்வகையின் உள்ளத்திலும் பூர்த்தியாகின்றன. ஆனால், சிறுமி வெற்றியை வெளிப்படையாக அனைவருக்கும் காண்பித்து கொண்டாட முடியும்; சம்வகைக்கு அந்த வாய்ப்பு இல்லை.
சம்வகையின் வெற்றியைப் பகிர்ந்துகொள்ள அவளுக்கென யாரும் இல்லை. இவரது வாழ்வில் அவள் பெற்ற பெரும் சாதனைகள் தனக்கே மட்டும் உணரப்படுகின்றன. இது ஒரு முரணான நிலை. வெற்றி பெற்றாலும் அதை மனத்தில் மட்டுமே அனுபவிக்க வேண்டிய அவசியம், பெருங்களிப்பையும் சில நேரங்களில் வெறுமையாக உணரச் செய்யும். சமூகச் சூழல், பொது பார்வையாளர் இல்லாத சூழல் போன்ற காரணங்களால், சம்வகை தனது உயர்ந்த நிலைகளில் எவ்வளவு முன்னேறினாலும், அவளது பெருமை வெளிப்படையாக அங்கீகரிக்கப்படாது.
இந்த முரண்நிலை சம்வகையின் தனிப்பெருமை உருவாகும் ஒரு முக்கிய காரணமாகும். பெரும்பாலும் வெற்றியாளர்களின் வாழ்க்கை, அவர்கள் தனிப்பட்ட உழைப்பால் முன்னேறும்போது, முரண்நிலை காரணமாகவும் முன்னேறுகிறது. சம்வகை இதை உணர்ந்து, தனக்கே உரிய இந்தத் தனிமையும் பகிர்வற்ற வெற்றியும் எதிர்கொள்ளும் மனப்பாங்கை வளர்த்துக் கொண்டாள். அவள் வெற்றியை வெளிப்படுத்த காத்திருந்த சமூக ஆதரவு இல்லாத போதிலும் மனத்தில் உருவான பெருமை, தன்னம்பிக்கை, மற்றும் ஆளுமை மூலம் அவள் முன்னேறத் தொடங்கினாள்.
சம்வகை தன்னை இந்த நிலைக்கு ஆயத்தப்படுத்திக்கொண்டது, அவள் எப்படித் தன்னுடைய ஆளுமையை உருவாக்கியது என்பதற்கான பதில்கள் நாவலில் தெளிவாகக் காணப்படுகின்றன. அவள் வாய்மொழி, நடத்தைகள் மற்றும் சிந்தனைகள் மூலம் இந்தக் கற்றலை நாவல் வாசகர்களுக்கு வழங்குகிறது. சம்வகை வெற்றி பெறுவது வெறும் வாய்ப்பாக அல்லது நிகழ்ச்சியாக அல்ல; அது திட்டமிட்டு, தன்னம்பிக்கையுடன், பொறுப்புடன் செயல்பட்ட பிறகு கிடைத்த பெரும் சாதனை.
நாவலில், சம்வகையின் வாழ்க்கை ஒவ்வொரு கட்டத்தையும் வெற்றி பெற்றதன் வழியாக முன்னேறுவது போன்ற ஒரு தொடர்ச்சியாக விவரிக்கப்படுகிறது. அவளுடைய வெற்றி, ஆளுமை, மற்றும் மனப்பாங்கு அனைத்தும் ஒரே நேரத்தில் உள்ளார்ந்த உள்ளாட்சி, தனிப்பெருமை, மற்றும் முன்னேற்ற உணர்வின் சின்னங்களாக இருக்கின்றன. இது வாசகர்களுக்கு பெண்கள் அறிவும் திறனும் மூலம் எப்படி முன்னேற முடியும் என்பதை உணர்த்துகிறது.
சம்வகையின் கதையைப் பார்க்கும்போது, வெற்றி பெற்றவர்களுக்கு அதனைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் நண்பர்கள் அல்லது பார்வையாளர்கள் இல்லாமையும் அதனால் தோன்றும் முரண்நகை, அதே சமயம் அவர்களை முன்னேற்றும் ஓர் சக்தியாகவும் இருக்கிறது என்பதைக் கவனிக்க முடிகிறது. சம்வகை இதனை உணர்ந்து, தனது வாழ்வை முன்முயற்சியுடன், பொறுப்புடன், அறிவுடனும் முன்வைத்து, வாழ்க்கையில் உயர்ந்த நிலைகளை அடைந்துள்ளார். இந்நிகழ்வுகள் அனைத்தும் நாவலில் பெண்களின் தனித்திறனையும் ஆளுமையையும் மற்றும் சமூகத்தில் நிலையான மதிப்பையும் வெளிப்படுத்துகிறது.
இந்த நாவல் அஸ்தினபுரி மற்றும் இந்திரப்பிரஸ்தம் ஆகிய நகரங்களின் மறுகட்டுமானச் செயல்களை விரிவாகக் காட்டுகிறது. குருஷேத்திரப் போரின் பின், பெரும் அழிவு ஏற்பட்டதால் அந்த நகரங்கள் மக்கள் இல்லாத வெறுமையான இடங்களாக மாறின. நகரங்களின் பழைய பெருமையும் செழிப்பும் காணாமல் போனது. இதை மீட்டெடுக்க நாவல் விவரிக்கும் விதமாக, மக்களை அங்கே கொண்டு வருதல், பழையவிட மேம்பட்ட நாகரிகத்தை உருவாக்குதல், குடியேற்ற திட்டங்களைச் செயற்படுத்துதல் போன்ற பல்வேறு நடவடிக்கைகள் இடம்பெறுகின்றன.
மக்களை அஸ்தினபுரிக்கும் இந்திரப்பிரஸ்தத்துக்கும் கொண்டு வருவது என்பது ஒரு சவாலான செயலாகும். அவர்கள் புதிய இடத்தில் அமைந்துகொள்ள, பழைய நினைவுகளையும் பழைய பழக்கவழக்கங்களையும் மறந்து புதிய வாழ்க்கையை ஏற்படுத்த வேண்டும். இதற்காகத் திட்டமிட்ட முறைகளும், வழிகாட்டும் செயல்களும் நாவலில் சித்தரிக்கப்படுகின்றன. பழைய நகரத்தின் அமைப்பு, மக்கள் இல்லாத வீடுகள், காலியான தெருக்கள் ஆகியவற்றை மேம்படுத்தி, புதிய ஒழுங்கு மற்றும் பாதுகாப்புடன் நகரம் வாழ்வை மீண்டும் பெற்றுக் கொள்ளும் நிலைக்குக் கொண்டு செல்லப்படுகிறது.
மற்றொரு முக்கிய அம்சம், பழைய உருவை முற்றிலும் மாற்றும் நடவடிக்கைகள். முந்தைய நகரத்தின் நினைவுகள் மற்றும் குருஷேத்திரப் போரின் பாதிப்புகள் மக்களின் மனத்தில் இருந்து நீங்கும் விதமாக நகர அமைப்பிலும் சமூக ஒழுங்கிலும் திருத்தங்கள் செய்யப்படுகின்றன. பழைய இடத்தின் சோகம், போர் நினைவுகள், மற்றும் மக்கள் இடமாற்றத்தின் பதற்றம் போன்றவை படிப்பினையாக அமைந்து புதிய தலைமுறை வாழ்வில் சிதறாமல் திகழும் வகையில் நகரங்கள் வடிவமைக்கப் படுகின்றன.
புலம்பெயர்தலும் குடியேற்றமும் நாவலில் அடிப்படைக் கதைத்தளமாக அமைந்துள்ளன. மக்களின் மனநிலையை, அவர்களின் பயம், தவறவிட்ட குடும்பங்கள் பற்றிய கவலை, புதிய இடத்தில் வாழ்வதற்கான முயற்சி, மற்றும் புதிய சமூக ஒழுங்கில் தாங்களே நிலைத்துக்கொள்ள வேண்டிய நிலை ஆகியவை விரிவாக வர்ணிக்கப்படுகின்றன. ஒரு போருக்குப் பின் மக்களிடையே ஏற்படும் மனநிலை, அவர்களின் எதிர்பார்ப்பு மற்றும் சமுதாயத்திற்கான பங்களிப்பு எவ்வாறு இருக்கும் என்பதை நாவல் உணர்த்துகிறது.
இதன் மூலம், நகரங்களை மீண்டும் வாழக்கூடியவைகளாக மாற்றுவது என்பது வெறும் கட்டிடங்களை பழுது பார்த்தல் அல்ல; மக்களின் வாழ்வையும் மனநிலையையும் மீட்டெடுப்பது என்பதையும் நாவல் காட்டுகிறது. மக்களின் புலம்பெயர்தல், புதிய இடங்களில் குடியேற்றம், புதிய வாழ்க்கை அமைப்பது போன்றவற்றில் அஸ்தினபுரியும் இந்திரப்பிரஸ்தமும் இணைந்து பழைய பெருமையை மீட்டெடுக்க உதவுகின்றன.
இந்த நாவல் ஒட்டுமொத்தமாகவே, ஒரு போருக்குப் பின் நகரங்களின் மறுகட்டுமானம் என்பது மக்கள் இல்லாமல் முடியாது, மக்கள் மட்டுமே நகரத்தின் உயிராக இருப்பார்கள். புலம்பெயர்தலும் குடியேற்றமும் சமூகத்தின் புதுப்பிப்புக்கான அடிப்படையாக இருக்கின்றன. நாவல் இதன் மூலம், மக்களின் மனநிலை, சமூக ஒழுங்கு, மற்றும் நகர வளர்ச்சி ஆகியவற்றின் தொடர்பையும் அழகாகச் சித்தரிக்கிறது. இது வாசகருக்கு நகரம், மக்கள், மற்றும் சமூக முன்னேற்றம் எப்படி ஒருவருக்கொருவர் இணைந்து செயல்படுகின்றன என்பதைக் காட்டுகிறது.
இந்த நாவலில் ஆதனும் அழிசியும் முக்கியமான கதாபாத்திரங்களாக, நெடும்பயணிகளாக சித்தரிக்கப்படுகிறார்கள். அவர்களுக்குப் பெரும் கனவு அஸ்தினபுரி நகரம். இந்த நகரத்திற்குச் செல்லும் நெடுங்காலப் பயணம், வெறும் பயணம் மட்டுமல்ல, அந்த நகரத்தின் உயிரின் மரபையும் அதன் பாழடைந்த காலத்தையும், நிகழ்காலத்தின் முயற்சிகளையும் இணைத்து காட்டும் ஒரு முக்கியக் கதைகோப்பாக அமைந்துள்ளது. எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் இந்தப் பயணத்தின் வழியாக அஸ்தினபுரியின் அழிந்த காலத்தையும் மீண்டெழுந்த வாழ்வையும் ஒரே தொடராக வாசகர்களுக்கு உணர்த்துகிறார்.
நாவலில் அரசியலையும் மக்களையும் இணைக்கும் ஒரு முக்கியக் கொள்கை காணப்படுகிறது. அது, “மக்களுக்காவே அரசு” என்ற கொள்கை. இதன் பொருள், அரசும் மக்களும் ஒரே தாளத்தில் நடக்க வேண்டும் என்பதாகும். பூர்வ கால அரசியல் முறைகள், மக்கள் கருத்தைப் புறக்கணித்துப் பணி புரிந்ததனால் தோல்வியடைந்ததை இந்த நாவல் காட்டுகிறது. அதேநேரத்தில், மக்கள் பேசும் மொழியே அரசுக்கும் பாலமாக அமைந்தால் மட்டுமே அரசும் மக்களும் இணைந்து செயலாற்ற முடியும் என்று எழுத்தாளர் உணர்த்துகிறார். “எந்த அரசும் மக்களின் மீது ஒரு மொழியைத் திணிக்க முடியாது” என்ற கோட்பாடும் இதன் மூலம் விளங்குகிறது.
அஸ்தினபுரியை மீட்டெடுக்க பாண்டவர்கள் செய்யும் நடவடிக்கைகள் அரசியல், பொருளாதாரம் மற்றும் ஆன்மிகக் கட்டமைப்புகளை ஒருங்கிணைக்கும் வகையிலும் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளன. அஸ்வமேதம் மற்றும் ராஜசூயம் போன்ற யாகங்கள், மக்களுக்கு அரசின் மீண்டெழுச்சியை காட்டும் முக்கிய நிகழ்வுகளாக அமைந்துள்ளன. அவற்றின் வழியாக ஆட்சி மற்றும் அரசியல் மாற்றங்கள், வணிக மற்றும் பொருளாதார முன்னேற்றங்களுக்கான அடிப்படையாகவும் அமைகின்றன.
இந்த நாவலில், எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் பல்வேறு காட்சிகளின் வழியாக அந்த மாற்றங்களை விவரிக்கிறார். ஆதனும் அழிசியும் நெடும்பயணிகளை மேற்கொண்ட வழிகளும் அந்த நகரத்தை மீண்டும் வாழ்வுக்குக் கொண்டு வரும் செயல்பாடுகளும் விரிவாகக் காணப்படுகின்றன. பயணத்தின் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் மக்கள், நகரம் மற்றும் பண்டைய நினைவுகள் ஒரே நேரத்தில் வலிமையாக இணைக்கப்படுகின்றன. மிக விரைவாக அஸ்தினபுரி மீண்டெழுகிறது. பண்டைய பெருமையை மீண்டும் அடைந்து, பாரதத்தின் அதிகார மையமாகத் திகழ்கிறது. இது பாண்டவர்களின் தரப்பினருக்கு முதன்மையான அறைகூவல் ஆகும். அஸ்வமேத யாகத்தின் வழியாக அவர்கள் நகரின் ஒவ்வொரு திசையையும் மாய்ந்து, வேள்விக்குதிரைகளைப் பின்தொடர்ந்து சென்று நகரத்தின் முழுமையான கட்டமைப்பை உறுதி செய்கிறார்கள். இதனால், அஸ்தினபுரி மீண்டும் ஆட்சிக் கட்சிகளுக்கும் மக்கள் வாழ்வுக்கும் இணைந்த ஒருங்கிணைந்த நகரமாக மாறுகிறது.
நகரத்தின் மீண்டெழுச்சி மக்களுக்கான அரசின் உண்மையான நோக்கத்தைக் கொண்டுள்ளது; மக்களின் பங்கேற்பும் மொழியும் கலாச்சாரமும் அதன் அடிப்படை. நாவல் சித்தரிக்கும் வழியாக, பூர்வப் பெருமை, கலாச்சாரம், அரசியல் மற்றும் மக்களின் உறவு அனைத்தும் ஒரே ஓட்டமாக நகரத்தின் மீண்டும் வாழ்வில் இணைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இதனால், வாசகர் அஸ்தினபுரி மீண்டெழுச்சியின் அரசியல், சமூக மற்றும் ஆன்மிக முக்கியத்துவத்தைத் தெளிவாக உணர முடிகிறது.
இந்த நாவலில், பாண்டவர்களின் நால்வரும் தம்பியர்கள் தங்கள் அண்ணன் தர்மருக்காக நான்கு திசைகளிலிருந்தும் அரிய பரிசுப் பொருட்களைக் கொண்டு வருவது முக்கியமான நிகழ்வாகச் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த நான்கு பரிசுகள், ஒவ்வொன்றும் தனித்துவமானவை, சிறப்பானவை. அவை தர்மரின் அகவயமான அறஊசலாட்டத்தை மேம்படுத்துகின்றன.
இந்த நான்கு திசைகளும் தர்மரின் மையத்தன்மையை வெளிப்படுத்தும் விதமாக அமைந்துள்ளன. நான்கு திசைகளின் இழுத்துக்கேற்ப, தர்மர் தனது மையத்திலேயே நிலைத்திருப்பதை உறுதி செய்கிறார். இதன் மூலம், ஒரு பேரரசின் தலைவராக நடக்கும் முற்போக்கு நடவடிக்கைகள் மற்றும் அதிகாரம் போன்ற அம்சங்கள் வெளிப்படுகின்றன. தர்மர் கொள்ளும் முன்முடிவுகள் எல்லாம் திட்டமிடப்பட்ட, தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட செயல்களாக இருப்பதால் அவர் அரசியல் மற்றும் சமூக முன்னேற்றத்தில் மையமாக இருப்பார் என்பதை நாவல் உணர்த்துகிறது.
இதில் மேலும் குறிப்பிடத்தக்கவர் சத்யபாமை. அவருடைய ஆளுமை நாவலில் மிகவும் கூர்மையாக வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. சத்யபாமை எடுக்கும் முன்முடிவுகள் அனைத்தும் சரியான தீர்மானங்களாகவும், ராஜதந்திரத்திற்கே உரியவையாகவும் அமைந்துள்ளன. பாண்டவர்களின் குடும்பத்தின் எதிரிகளுடன் போராடும் பொறுப்பில், அவருடைய செயல்கள் அவனை மட்டுமல்ல, நர்பிரபஞ்சத்தில் உள்ள அனைவரையும் பாதிக்கும் முக்கிய நிகழ்வாக அமைந்துள்ளது.
அதாவது, அபிமன்யூவின் மகனைக் காக்கும் பொறுப்பில் சத்யபாமை மேற்கொள்ளும் செயல்கள் அவரது ஆளுமையை உயர்த்துகின்றன. அவர் எடுக்கும் நடவடிக்கைகள் தைரியம், நுண்ணறிவு, மற்றும் நீதிமான்மை ஆகியவற்றின் ஒற்றுமையைக் காட்டுகின்றன. இதனால், வாசகர் மனதில் சத்யபாமை ஒரு உயர்ந்த அரசியல்வாதி, நியாயவானின் ஆளுமை கொண்டவர் என நிலைநிறுத்தப்படுகிறார்.
நிகரற்ற பேரரசிகளின் வரிசையில் சத்யபாமையை உயர்ந்த இடத்தில் நிறுத்துவதும் இதன் மூலம் விளங்குகிறது. சத்யபாமையின் ஆளுமை, தைரியம், மற்றும் அரசியல் சிந்தனை இவரை தனிப்பட்ட சக்தி வாய்ந்த தலைவராக அமைக்கிறது. அவர் தனது முன்முடிவுகள் மற்றும் செயல்களால், பெரும் பேரரசின் முன்னேற்றம் மற்றும் மக்கள் நலனுக்கான பாதைகளைத் திறந்து காட்டுகிறார்.
மொத்தத்தில், இந்த நாவல் தர்மரின் மையத்தன்மையை, சத்யபாமையின் ஆளுமையை ஒரே நேரத்தில் சித்தரிக்கிறது. நான்கு திசைகளிலிருந்தும் பரிசுகளைக் கொண்டு வருவது, மையத்திசையிலேயே தர்மரை நிலைநிறுத்துவது, சத்யபாமையின் முன்முடிவுகள் ஆகியன நாவலின் கதையையும் அரசியல் பார்வையையும் வாசகருக்குத் தெளிவாக வெளிப்படுத்துகின்றன. இதனால், பாண்டவர்களின் குடும்பம் மட்டுமல்ல, அதோடு சமூகத்தில் அதிகாரம், நீதிமான்மை மற்றும் ஆளுமை ஆகிய அம்சங்களும் மனத்தில் ஆழமாக நிற்கும் வகையில் வாசகரிடம் படிக்க வைக்கப்படுகிறது.
இந்த நாவலில், பெண்கள் மற்றும் அவர்களின் பிறந்த வீட்டுக்கு இடையிலான ஆழமான பெரும்பற்றுநிலை மிக விரிவாகச் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது. பொதுவாக, பெண்கள் கணவன் வீட்டுக்குச் சென்ற பிறகு, அவர்களது பிறந்த வீடு அவர்கள் மனதில் ஒரு கனவு இல்லமாக மாறிவிடுகிறது. அந்த வீட்டின் நினைவுகள், அதன் அமைப்பும், அங்கு இருந்த அனுபவங்களும் பெண்களுக்கு ‘பூலோக சுவர்க்கம்’ போல் ஒரு கனவு நிலையாகும். இதனால், அவர்கள் பிறந்த வீடு எப்போதும் மனத்தில் சிறப்பாக நிலைத்திருக்கிறது; அது அவர்களுக்குப் பாதுகாப்பும் அன்பும் மற்றும் தாய்மன அழகையும் உணர்த்தும் இடமாக அமைகிறது.
நாவலில், இந்த உணர்வு சிறப்பாகத் துச்சளையின் வழியாக வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. துச்சளை மற்றும் சம்வகை இடையிலான உரையாடல்கள், பெண்களின் மனநிலை, அவள் பிறந்த வீடு குறித்தும் அன்பு மற்றும் பாசத்தின் பரிமாணங்களை நுண்ணுணர்ந்து காட்டுகின்றன. இந்த உரையாடல்கள், இந்தியப் பெண்கள் பொதுவாகத் தங்களது பிறந்த வீட்டிற்கும் மனப்பதிவை உணர்த்தும் மாதிரியாக அமைந்துள்ளன. வாசகர், துச்சளையின் அனுபவங்கள் மற்றும் மனநிலையின் ஆழத்தைக் கொண்டு, பெண்களின் மனக்குழப்பம், பிரிவின் வலி, பழைய நினைவுகளின் இனிமை ஆகியனவற்றை உணர முடிகிறது.
பிறந்த வீட்டின் நினைவுகள் பெண்கள் வாழ்க்கையின் அடுத்த படிகளில் முன்னேறுவதற்கான ஆதரவாகவும் அமைக்கின்றன. கணவன் வீட்டில் புதிய பொறுப்புகளை ஏற்கும்போது, அந்த நினைவுகள் அவர்களை மனப்பூர்வமாக வலுப்படுத்தும். மனநிலை சமநிலையுடன் செயலாற்ற உதவும். இதனால், அவர்களின் தனிப்பட்ட வளர்ச்சி, ஆளுமை, மற்றும் சமூக பங்களிப்பின் திறன் மேம்படும்.
இந்த நாவல், தனிப்பட்ட அனுபவங்கள், குடும்பத்துடனான உறவுகளின் ஆழத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. பிறந்த வீட்டின் நினைவுகள், அந்த இடத்தில் பெற்ற ஆன்மிக, கலாச்சார மற்றும் சமூகப் பாரம்பரியங்களுடன் இணைந்து பெண்களின் மனத்தில் நிலைத்திருக்கும் விதம் சித்தரிக்கப்படுகிறது. இந்த உணர்வு, பெண்கள் வாழ்க்கையில் எவ்வளவு முக்கியமான ஆதரவாக இருக்கிறதோ அதே நேரத்தில் அவர்களின் உள்மன உறுதிமுறையையும் வலுப்படுத்துகிறது.
மொத்தத்தில், இந்த நாவல் பெண்கள் மற்றும் அவர்களது பிறந்த வீட்டிற்கிடையிலான ஆழமான தொடர்பையும் மனநிலை மற்றும் தனிப்பட்ட வளர்ச்சி மீது அதன் தாக்கத்தையும் அழகாகக் காட்டுகிறது. இது, இந்தியப் பெண்களின் மனநிலை, குடும்ப பாசம், மற்றும் வாழ்க்கை அனுபவங்களின் ஒற்றுமையையும் வெளிப்படுத்தும் முக்கியக் கதைகோப்பாகும். வாசகருக்கு, ஒரு பெண்ணின் பிறந்த வீடு என்பது இடமல்ல; அது அவர்களின் மனநிலை, அடையாளம் மற்றும் ஆன்மிகத்திற்கான ஓர் அடிப்படையான ஆதாரமாகும் என்பதை இந்த நாவல் உணர்த்துகிறது.
மனிதர்களின் இடம்மாற்றங்கள் மிக முக்கியமான அம்சமாக விளங்குகின்றன. கங்கையின் மைந்தர் பிதாமகர் பீஷ்மர், பிறந்தவுடன் இடம்மாற்றப்பட்டார். இவருடன் இணையாக ஸ்ரீகிருஷ்ணர் என்கிற இளைய யாதவர், கர்ணன், அபிமன்யூவின் மகன் பரீக்ஷித்தும் பிறந்தவுடன் இடம்மாற்றப்பட்டனர். இந்த நிகழ்வுகள், பெரும் போருக்குப் பிறகு குடும்பங்களின், குலங்களின் மற்றும் சமூக அமைப்பின் அமைதியற்ற சூழலைப் பிரதிபலிக்கின்றன.
இந்த இடம்மாற்றங்கள் ஒருவகையில் கதாபாத்திரங்களின் நாயகத்தன்மையை நிலைநிறுத்தும் வழியாகவும் இருக்கின்றன. முதலாமவர் போர்க்களநாயகர் என அறியப்படுகிறார்; இரண்டாமவர் யுகநாயகர், மூன்றாமவர் கொடைநாயகர், நான்காமவர் அடுத்த தலைமுறையின் நாயகர் என வரிசையாக ஒவ்வொருவரும் தனித்துவமான பங்களிப்பையும், சமூகத்திற்கான பொறுப்பையும் ஏற்றுக் கொள்கின்றனர். இவர்களின் வாழ்க்கை பாதைகள், நகரத்தின் மறுகட்டமைப்புக்கான முயற்சிகளுடன் இணைந்து, நாவலில் ஒரு நெடுங்கால வளர்ச்சிக் கதையாக உருவாகின்றன.
அஸ்தினபுரியும் இந்திரப்பிரஸ்தமும், குருஷேத்திரப் போருக்குப் பிறகு முற்றிலும் அழிந்து போன நிலையில் இருந்தது. ஆனால், நகரத்தின் பழைய பெருமையை மீட்டெடுக்க மெல்ல மெல்ல முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்படுகின்றன. பழைய உருவினத்தை அடைவது, அதனைப் புதுப்பிப்பது, மக்களை மீண்டும் நகரத்திற்குக் கொண்டு வந்து ஒரு ஒழுங்கான சமூக அமைப்பை உருவாக்குவது ஆகிய அனைத்துப் படிநிலைகளும் நாவல் மூலம் நுண்ணுணர்ந்த முறையில் காணப்படுகின்றன. நகரத்தின் மீண்டும் வளர்ச்சி, மனிதர்கள் மற்றும் சமூக அமைப்பின் இணைப்பில் தனித்துவமாக வெளிப்படுகிறது.
இடம்மாற்றங்கள், வரிசை மற்றும் தலைமுறை மாற்றங்கள், நகரத்தின் மறுகட்டமைப்பை மிக நுட்பமாக இந்த நாவலில் இணைக்கின்றன. கதாபாத்திரங்கள் மற்றும் நகரம் ஒருவருக்கொருவர் நேர்த்தியுடன் ஒத்திசைந்துப் முன்னேறுவது, வாழ்க்கையின் மெல்ல மெல்ல வளர்ச்சி, பெரும் பேரரசின் மறுகட்டமைப்பில் நேர்த்தியான நடவடிக்கைகள் ஆகிய அனைத்தும் வாசகர்களுக்கு அழகாக விளக்கப்படுகின்றன. இனிவருங்காலத்தில் பெரும் உலகப்போர்கள் ஏற்பட்டு உலகில் பல நகரங்கள் முற்றழிந்தாலும் அவை மீ்ண்டும் இதுபோலவே மீண்டெழும்.
– – –