தமிழ் நவீனக் கவிதையில் தனிப்புகழ்பெற்ற கவிஞரான விக்ரமாதித்யன் திகழ்கிறார்.
“நெஞ்சு படபடக்கிறது
நீர்வீழ்ச்சியென்று
அருவியை
யாராவது சொல்லிவிட்டால்”
இது அவரது மிகவும் சுருக்கமான, ஆனால் ஆழ்ந்த உணர்வுள்ள கவிவரிகளுள் ஒன்று. இங்கே “நெஞ்சு படபடக்கிறது” என்பது — அச்சம், உற்சாகம், காதல், துடிப்பு, எல்லாவற்றையும் குறிக்கக்கூடிய ஒரு மைய உணர்வு. ஆனால், “நீர்வீழ்ச்சி” என்ற சொல் அதைச் சொல்லும் விதத்தைக் மாற்றுகிறது. ஒரு சாதாரண மனித உணர்வை இயற்கை உருவகத்தால் உயர்த்துகிறார். இந்த வரியில் உள்ள உணர்வின் சுருக்கம்தான் அவரது கவிதையின் வலிமை.
ஒரு வரியிலேயே ஒரு முழு மனநிலையைப் பதிவு செய்கிறார். இது “அமையாமல் நிற்கும் உணர்வு” என்ற வகையில் நவீனக் கவிதையின் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. இங்கே எந்த விளக்கம், அலங்காரம் இல்லை. ஆனால், ஒரு காட்சி மனத்தில் உருவாகிறது.
இப்படி எளிய சொற்களிலேயே வாழ்வின் அருவருப்பையும் ஆழ்ந்த உணர்வுகளையும் அவர் காட்டுகிறார். இவர் நவீனக் கவிதை என்ற வகையில் சுருக்கமாக உருவகத்தைத் தருவதிலும் பழமையான தமிழ்க் கவிதையின் உணர்வையும் ஒருங்கிணைப்பதிலும் தனித்து நிற்கிறார்.
விக்ரமாதித்யன் கவிதைகளில் முதன்மையாகக் காணப்படும் தோற்றம் வாழ்க்கையின் அடிக்கடி மறைக்கப்படும் தருணங்கள். குறிப்பாக வீடு-விலக்கம், துன்பம், பெரிதல்லாத நடைகள், ஆளுமையற்ற மனிதர்கள் மற்றம் தவிப்பு.
விக்ரமாதித்யனின் கவிமொழிக் கூறு மிகவும் நேரடியானது. அரிய செம்மொழி சிக்கல்களோ, கடுமையான உருவகங்களோ அதிகமில்லை. அதற்குப் பதிலாக, இயல்பான வார்த்தைகள், அன்றாடமான வாழ்க்கை சூழலான மாற்றங்கள் அனைத்தும் எளிய சொற்களாகக் கவிதையில் இடம் பெறுகின்றன.
“கரடி சைக்கிள் விடும்போது நம்மால் வாழ்க்கையை அர்த்தப்படுத்த முடியாதா?” – இது சாதாரண உரையாடலைப் போலத் தோன்றினாலும் அதில் பதிந்துள்ள வாழ்க்கை உணர்ச்சி, பார்வை, அந்தரங்கம் மிக அசாதாரணமானது.
இதற்கு மாற்று நிலையாக, அவர் கோவில், ஐதிகங்கள், தலபுராணங்கள் போன்ற பாரம்பரிய உரையோடுகூட விளிம்புகளைப் பற்றி விவாதிக்கிறார்.
‘ஆகமம் ஆசாரம் தவறாத நியமம்
தெய்வமும் ஐதிகத்தில் வாழும்”.
நவீன வாழ்க்கை உணர்வுகள், பழமையான பாரம்பரிய உணர்வுகள் ஆகிய இரண்டும் அவர் கவிதையில் ஒத்துப்போகின்றன.
நவீனத் தமிழ்கவிதையின் உட்பிரிவுகளில் “புதிய மொழி”, “புதிய உருவகம்” என்று தேடப்படும் போதும், விக்ரமாதித்யன் அவருடைய வினா-விடை பாணியை அமைத்திருக்கிறார். அவை இன்றைய காலக்கட்டத்தில் நாமே சந்திக்கும் சமூகப் பிரச்சினைகள், அசாதாரண வாழ்வியல் நிலைகள் ஆகியனவற்றைக் கவிப் பொருண்மையாக்குகின்றன.
அதேவேளையில், மொழி தன்னுடைய தகுதியையும் அடையாளத்தையும் இழக்கக் கூடாது என்ற உணர்விலும் அவர் கவியைில் இயங்குகிறார். எனவே, அவரது கவிதைகளில் நவீன வாழ்க்கை உணர்வுகளும் மொழியுணர்வும் இணைந்தே அவருடைய கவிதைகளுக்குத் தனித்துவத்தை உருவாக்குகின்றன.
இவரின் கவிதையாக்கத்தின் சிறப்புக் கூறுகளுள் ஒன்றாக இயல்பெழுச்சி (Spontaneity) யைக் குறிப்பிடலாம். கவிஞரே எழுதியதாகத் தோன்றாத உணர்ச்சியுடன் எழுதும் ஒருவகையான நடை. ஆனால், மொழி நேரானதுதான். சற்றுச் சுறுசுறுப்பானதுங்கூட. மிக நீளமான உருவகங்கள் அல்லது விரிவான சொல்லளப்புகள் இல்லை. ஆனால் உரையாடல் போலத் தோன்றும் இவரின் கவிமொழி வாசகருக்கு அணுக்கமாகிவிடுகிறது.
கவிப்பொருளை நம்பிக்கை அல்லது அவநம்பிக்கை என்று பிரித்து விவாதிக்காமல், ‘இருப்பதைச் சொல்வதே என் பாணி’ என்பதுபோல அவர் சமூகச் சிக்கல்களையும் பண்பாட்டுச் சிடுக்குகளையும் கையாள்கிறார். அவரது மொழி எளிமையானது என்றாலுங்கூட அவர் கவிதைகளில் பதித்துள்ள மாறுபட்ட உருவகங்கள் எக்காலத்துக்கும் மறையாது.
அவரின் பல கவிதைகள் வெறும் கூற்றுகளாக முடிந்துவிடுகின்றன. அந்தக் கூற்றிலிருந்து கவிதையை வளர்த்தெடுப்பது வாசகரின் கடனாகிறது. அவர் படைப்புகளில் முழுமை, நிறைவு ஆகியனவற்றைத் தேடாமல் உணர்வுத் தன்மை, வாசிப்பு வசதி எனப் பார்க்கும் போது அவர் கவிதைகள் வலிமையாக இருக்கின்றன.
இவரின் எந்தக் கவிதையையும் சிலமுறை, சிலநாள்களின் இடைவெளியில் வாசித்துப் பார்த்தால் அதில் மறைந்திருந்த உணர்வுகள், புதிய அர்த்தங்கள் நமக்குப் புரிய வரும். வாசித்த பின்னர், இந்த வரியில் என்ன உணர்வு எனக்குள் எழுந்தது? அதை நான் உணர்ந்துள்ளேனா? இதே கவிதை என் நண்பருக்கு எத்தகைய உணர்வைத் தந்தது? எனச் சோதித்தால், ஒரே வகையான உணர்வைத்தான் அது தந்திருக்கிறது என்ற விடை கிடைக்கிறது. இது நமக்கு நிம்மதியைத் தந்தாலும் ஒரு வகையில் அது கவிதையின் ஆற்றல்குறைவாகவும் கருதநேர்கிறது.
“நவீன வீடுகள்
வசதியானவை நவீன ஆடைகள்
அழகானவை நவீன பணியிடங்கள்
அருமையானவை நவீன வாகனங்கள்
சொகுசானவை நவீன மருத்துவமனைகள்
சிறப்பானவை நவீனத்தை
எப்படிக் கொண்டாடலாம் நவீன கவிதை
எழுதி?”
இங்குக் கவிஞர் “நவீனத்தன்மை” என்ற சமூக-மனநிலையை சுட்டிக்காட்டுகிறார்: நவீனமெல்லாம் நன்றாகவே தோன்றுகிறது, ஆனால் அதைவிட கவிதை எப்படி “நவீனம்” எனக் கொண்டாடப்படுகிறது என்ற வினாவை அவர் எழுப்புகிறார். பன்முறை வார்த்தைகள் நடுநிலையில் வருமாறு (“வசதியானவை”, “அழகானவை”, “அருமையானவை”) கொண்டு சமூக வாழ்வில் உள்ள “புதுமை இனிமை”-அஸ்திரம் சம்பந்தப்பட்ட விமர்சனமே இங்கே இணைக்கப்பட்டுள்ளது. இது சமூகமயமாக்கப்பட்ட நவீன வாழ்வியல்-வேண்டுதலுக்குச் சென்று, அதைப் பற்றிக் கவிதை எவ்வாறு பதிலளிக்க வேண்டும் என்பதற்கான சிந்தனையைத் தொடுகிறது.
“எல்லோருக்கும்
வாய்ப்பதில்லை மொழி
அதுவும் கவிதைமொழி
அமைவது பெரும்பேறு
கவிதை மொழியே
கவித்துவம் போல
யாருக்குக் கொடுக்கலாமென
பார்த்துக் கொண்டேயிருக்கிறான் கடவுள்
நூலறிவாளர்களை
நிச்சயமாய் ஒதுக்கிவிடுகிறான்
மரபறியாதவர்களை
பெரிதாய் மதிப்பதில்லை
ஆங்கிலத்தில் சிந்திப்பவர்களை
ஒரு பொருட்டாய் கருதுவதில்லை
மொழிப்பற்று நிரம்பிய பித்துக்குளி அகப்பட்டதும்
மடியில் கட்டிவிட்டு ஓடிப்போகிறான் சந்தோஷமாய்”
“மொழி” என்ற சொல்வலிநிலை மூலம் கவிஞர் சொல்கிறார் – எல்லோருக்கும் “மொழி” (அறிவும், உணர்வும், வரலாறும்) கிடைக்காது. அதையே கவிதை மொழி என்றால் இன்னும் குறைவான வாய்ப்பு. இது கவிஞரின் தனிப்பட்ட மொழிப்பற்று, கவிதையின் மொழியால் வெளிப்படவேண்டிய கடமை ஆகியவற்றைப் பற்றிச் சிந்திக்க வைக்கிறது. மொழியின் உரிமை, மொழியின் அடையாளம் ஆகியவை இங்குக் கேள்விக்குட்படுத்தப் படுகின்றன.
விக்ரமாதித்யனின் மொழிநடை சுலபமானது. ஆனால், அதில் முழுமையாகக் கருத்துப் படிந்துள்ளது. அவர் பழமையான சொற்களைத் தவிர்த்து, புதிய உணர்வுகளைக் கொணர்கிறார். மொழி எளிதாகப் பாய்ந்தாலும் அதன் அடியில் வலிமையான ஆழம் உள்ளது.
அவருடைய கவிதைப் பாணியைப் பின்வருமாறு வரையறை செய்யலாம். குறைந்த சொற்களில் மிகுந்த உணர்வு. உரையாடல் போன்று தோன்றும் கவிதை. சிறிய உருவகம், பெரிய பொருள். தனிமை, துக்கம், நினைவு, ஏக்கம் ஆகியவை மையப் பொருட்கள். அவரின் கவிதைகள் வாசிக்கும்போது சுருக்கமாக இருந்தாலும் மனதில் நீண்டநேரம் நிற்கும். அது ஒரு வரியில் பல அர்த்தங்களை உருவாக்கும் திறன் கொண்டது.
விக்ரமாதித்யனின் கவிதைகளின் பலம் எனப் பின்வருவனவற்றைக் குறிப்பிடலாம். அவை வாசகனிடம் “நேரடியாகச்” சென்று அடைகின்றன. எந்த அலங்காரமுமின்றி மனதைத் தொடுகின்றன. ஒரே நேரத்தில் தத்துவமும் உணர்ச்சியும் ஒன்றாக நிற்கின்றன.
விக்ரமாதித்யனின் கவிதைகளின் பலவீனம் எனப் பின்வருவனவற்றைக் குறிப்பிடலாம். அவரது சில கவிதைகள் மிகச்சிறிய காட்சியாக முடிவடைகின்றன; பெரிய உணர்வுகள் சில நேரங்களில் சுருக்கத்தில் மறைந்து விடுகின்றன. ஆனால், அதுவும் விக்ரமாதித்யனின் பாணிக்கே உரியதுதான்.
விக்ரமாதித்யனின் கவிதைகள் நவீன தமிழ் இலக்கியத்தில் ஒரு புதிய வழியைத் திறந்தன. அவர் எளிமையால் ஆழத்தைக் கற்றுக்கொடுத்தார். அவருடைய வரிகள் வாசகனிடம் வினாக்களை எழுப்புகின்றன; சில சமயம் பதில்களைத் தருகின்றன. அவர் கவிதைகள் பெரிய வார்த்தைகளால் நிறைந்தவை அல்ல. ஆனால், பெரிய உணர்வுகளைத் தரவல்லவை. மனிதனின் உள்ளே ஒளிந்திருக்கும் அமைதியையும் துன்பத்தையும் அழகாக வெளிப்படுத்துபவை.
கவிஞர் விக்ரமாதித்யனின் கவிதைகள் மொழியில் எளிமையுடனும் நேர்மையுடனும் இருப்பதால், புதிய வாசகர் எளிதில் அணுகக் கூடியவை. வாழ்க்கையின் வென்று வராத, மறைக்கப்பட்ட, மறுபக்கமான படிவங்களையும் இக் கவிதைகளில் காணமுடியும். பரவலான வாசிப்பில் இவரின் கவிதைகள் உணர்வுச் சிறப்பை மிகுதியாகப் பெற்றுள்ளன. தமிழ்க் கவிதை மரபையும் அதன் புதிய முனைகளையும் இணைத்துப் போகும் வகையில் இவரின் கவிதைகள் உள்ளன.
எனவே, விக்ரமாதித்யனின் கவிதைகள், இன்றைய வாழ்க்கையில் நாம் காணாதவற்றையும் உணராதவற்றையும் எளிதில் நமக்குத் தந்துவிடும். கவிஞர் விக்ரமாதித்யனின் கவிதைகள் நவீனத் தமிழ்க் கவிதையில் ஒரு மைல்கல்.
– – –