நள்ளிரவு நேரம்
ரயில் நிலையத்தில் கூட்டம் இல்லை.
தொலைவில் சிலர் பையுடன் அமர்ந்திருந்தார்கள், ஆனால் அவர்கள் யாரும் பேசவில்லை.
அவர் ஒரு பெஞ்சில் அமர்ந்திருந்தார்
கையில் பழைய டிக்கெட்.
டிக்கெட்டில் எந்த தேதி, எந்த நேரம், எந்த ரயிலின் பெயரும் தெளிவாக இல்லை.
ஆனால் அவர் அதை கையில் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார், அது தான் அவரின் ஒரே ஆதாரம்.
நீங்கள் எப்போதாவது ஒரு நிலையத்தில் யாரையும் எதிர்பார்த்து, அவர்கள் வராத நேரத்தில், நேரமே நின்றுவிட்டது போல உணர்ந்திருக்கிறீர்களா?
லௌட்ஸ்பீக்கர் சத்தம் எழுந்தது
“கவனம்… அடுத்த ரயில் பிளாட்ஃபார்ம் எண் மூன்று…”
அவருக்குப் புரியவில்லை.
அறிவிப்பு மொழி அவர் அறிந்த மொழியல்ல.
ஆனால் அதில் உள்ள ஒலி நேராக அவரின் காதுகளுக்கு உள்ளுக்கே புகுந்தது போல இருந்தது.
அவர் நினைத்தார் “இது ரயில் வருவதாகச் சொல்கிறதா, அல்லது நான் செல்ல வேண்டியதாகச் சொல்கிறதா?”
பிளாட்ஃபார்மில் அடிக்கடி காலடிகள் கேட்கின்றன
அவர் சுற்றிப் பார்த்தார்
ஆனால் யாரும் இல்லை.
மணலில் போல கான்கிரீட்டில் கூட காலடிகள் அச்சடிக்கப்பட்டிருந்தன.
சில சிறியவை, சில பெரியவை.
அவை அனைத்தும் ஒரே திசையில் நகர்ந்தன.
அவர் அவற்றைப் பின்தொடர்ந்தார்
ஆனால் எங்கு சென்றாலும், மீண்டும் அவர் அமர்ந்திருந்த பெஞ்சுக்கே திரும்பிவிட்டார்.
அவருக்கு அருகில் யாரோ உட்கார்ந்தது போலத் தோன்றியது
அவர் பார்த்தார்.
ஆனால் அங்கே வெறும் பை மட்டுமே இருந்தது.
அவர் பையைத் திறந்தார்
அதில் பல புகைப்படங்கள்
சில முகங்கள் அவர் அறிந்தது போல இருந்தது.
ஆனால் யார் என்று நினைக்க முடியவில்லை.
சில முகங்கள் அவர் வாழ்க்கையில் ஒருபோதும் சந்திக்காதவர்கள் போல இருந்தது.
ஒவ்வொரு புகைப்படத்திற்கும் பின்புறம் ஒரே வார்த்தை எழுதப்பட்டிருந்தது
“காத்திருப்பு.”
நிலையக் கடிகாரம் நின்றுவிட்டது.
அது பன்னிரெண்டு மணிக்குள் சிக்கிக் கொண்டது.
அவர் மணியைக் கவனித்தார்
“இந்தக் கடிகாரம் நின்றுவிட்டால், ரயில் எப்படி வரும்?”
அடுத்த நொடி, கடிகாரம் பக்கத்தில் ஒரு சிறுவன் நின்றிருந்தான்.
அவன் சொன்னான்
“நேரம் எப்போதும் நின்றுவிடாது
ஆனால் நீ எங்கே இருக்கிறாய் என்பதைப் பொறுத்து, அது நகர்கிறதா என்று தெரியும்.”
அவர் கண் சிமிட்டிய போது சிறுவன் மறைந்து விட்டான்.
ரயில் நிலையத்தின் சாளரங்கள் எல்லாம் மூடப்பட்டிருந்தன.
ஆனால் அவர் அணுகியபோது, ஒரு சாளரத்தில் வெளிச்சம்
அவர் உள்ளே பார்த்தார்.
அதில் ஒரு அறை
அறையில் அவர் தான் அமர்ந்திருந்தார்.
அதே பெஞ்சில், அதே டிக்கெட்டுடன்.
ஆனால் அந்த அறையிலிருந்த அவர் நேராகப் பார்த்து சிரித்தார்.
“நீங்கள் யார்?” என்று அவர் கேட்டார்
சாளரத்தில் இருந்த அவர் பதிலளிக்கவில்லை.
ஆனால் கையை உயர்த்தி, ரயில் பாதையை நோக்கிக் காட்டினார்.
திடீரென்று நிலம் அதிர்ந்தது
ரயில் வரும் சத்தம்.
அவர் எழுந்தார்
ஆனால் பிளாட்ஃபார்மில் எதுவும் வரவில்லை.
சத்தம் மட்டும்
நிழல் மட்டும் இருந்தது.
நிழலில் அவர் பாய்ந்து இறங்கினால் உண்மையான ரயிலில் அமர்ந்துவிடுவார் போல உணர்ந்தார்.
ஆனால் அவர் பாயவில்லை.
அவர் உங்களைப் பார்த்தார்
“நீங்கள் இருந்தால், நீங்கள் பாய்வீர்களா?”
அவர் மீண்டும் அமர்ந்தார்.
கையில் டிக்கெட் இன்னும் இருக்கிறது.
அவர் மெதுவாகப் பேசினார்
“நீங்கள் வாசிக்கிறீர்கள்
நீங்கள் வாசிக்காமல் இருந்தால் இந்த ரயில் நிலையம் இல்லை.
நீங்கள் வாசிக்கிறீர்கள் என்பதால் தான், நான் இன்னும் காத்திருக்கிறேன்.”
அவரின் குரல் நேராக உங்களிடம் வந்தது போல இருந்ததா?
அவர் திடீரென பையில் இருந்த ஒரு கடிதத்தைக் கண்டார்.
அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது.
“நீ எப்போதும் காத்திருக்கிறாய்
ரயில் வராது.
ஆனால் காத்திருப்பதே உன் பயணம்.”
அவர் கடிதத்தை மூடிவிட்டார்
ஆனால் அந்த வார்த்தைகள் அவர் மனதில் தொடர்ந்துகொண்டே இருந்தன.
ரயில் வரவில்லை
அறிவிப்புகள் நிற்கவில்லை
காலடிகள் தொடர்ந்தன
நிழல்கள் நகர்ந்தன.
அவர் இன்னும் பெஞ்சில் அமர்ந்திருந்தார்.
அவர் இன்னும் உங்களை நோக்கிக் கொண்டிருந்தார்.
“நீங்கள் வாசிக்கிறவரை, இந்த நிலையம் உயிரோடு இருக்கும்.
நீங்கள் நிறுத்தினால், நான் மறைந்து விடுவேன்.”
ரயில் சத்தம் மீண்டும் வந்தது
ஆனால் அந்த ரயில் ஒருபோதும் பிளாட்ஃபார்மில் நின்றது இல்லை.
0