மெட்டா உண்மை (Metareality) என்பது பின்நவீனத்துவத்தின் பிம்ப உண்மைகளையும், மாய உண்மைகளையும் மீறி உருவாகும் ஒரு புதிய சிந்தனை நிலை. பின்நவீனத்துவம் itself உண்மையை நிராகரித்து, அதனை பிம்பம், மொழி, அதிகாரம் ஆகியவை உருவாக்கும் சமூக விளையாட்டு எனக் கூறியது. ஆனால் மெட்டா உண்மை இந்த நிலையைத் தாண்டி, உண்மையற்ற உண்மையின் மீதும் ஒரு மேல்நிலை விழிப்புணர்வை உருவாக்குகிறது. இதன் மூலம் அது பின்நவீனத்துவத்தின் உட்புற முரண்பாடுகளை வெளிக்கொண்டு வரும் தத்துவப் பிம்பமாக மாறுகிறது.
சமகாலத்தில் மெட்டா உண்மை ஒரு சுயவிமர்சன தளமாகச் செயல்படுகிறது. பின்நவீனத்துவம் உண்மையை சிதைத்தபோது, சமூக ஊடகங்கள், மெய்நிகர் தளங்கள், செயற்கை நுண்ணறிவு, தகவல் பரிமாற்றம் ஆகியவை அந்த சிதைவைக் கூட ஆழமாக்கின. இன்று நமது வாழ்க்கை மெய்நிகர் வடிவங்களில் நடந்துகொள்கிறது அதில் நாம் உருவாக்கும் தரவு, புகைப்படம், உரை ஆகியவை நம்மை விடப் பெரிதாக மாறிவிட்டன. இந்த நிலையில்தான் மெட்டா உண்மை இந்த பிம்பங்களின் மேலே உள்ள உண்மையெது?என்று கேள்வி எழுப்புகிறது. அது பின்நவீனத்தின் மாய கண்ணாடிக்குள் இன்னொரு கண்ணாடியை வைக்கும் முயற்சி. அதனால் இது ஒருவகையில் பின்நவீனத்துவத்தின் தன்னிலை உணர்வாகவும், அதற்கான தத்துவத் திருத்தமாகவும் பார்க்கப்படுகிறது.
மெட்டா உண்மை பின்நவீனத்துவத்தின் பிம்பப் பெருக்கத்திலிருந்து விலகி, உண்மை மீள்பிறப்பை நோக்கி நகர்கிறது. உண்மையைப் பற்றி பின்நவீனம் கூறிய இல்லை என்ற வாக்கியத்துக்குப் பின், மெட்டா உண்மை இருக்கலாம் என்ற சாத்தியத்தை முன்வைக்கிறது. அது முழுமையான நம்பிக்கையோ அல்லது நம்பிக்கையற்றவையோ அல்ல, ஆனால் இரண்டையும் தாண்டி ஒரு இணை நிலையாக உள்ளது. நம்முடைய அனுபவம், உணர்ச்சி, செயற்கை நுண்ணறிவு, தரவு ஆகியவை இணைந்து உருவாக்கும் புதிய உண்மை அதுவே மெட்டா உண்மையின் வடிவம்.
எதிர்காலத்தில் மெட்டா உண்மை மேலும் விரிவடையும். மனிதனும் இயந்திரமும் ஒன்றாகச் சிந்திக்கும் இணை நுண்ணறிவுக் காலத்தில், மெய்யும் மாயையும் ஒன்றிணைந்த ஒரு மேடைவியல் உலகம் உருவாகும். அதில் மெய்நிகர் உலகம் ஒரு பிம்பமாக அல்ல, உண்மை அனுபவத்தின் ஒரு பரிமாணமாகவே கருதப்படும். மெட்டாவெர்ஸ், செயற்கை நுண்ணறிவு, நியூரல் நெட்வொர்க் போன்றவைகள் மனித உணர்வின் புதிய விரிவுகளாக மாறும் போது, மெட்டா உண்மை அவற்றின் நெறி மற்றும் தத்துவ அடிப்படையாகச் செயல்படும்.
அந்த எதிர்காலத்தில் உண்மை என்பது ஒரு நிரந்தரமான ஒன்று அல்ல. அது மனிதனின் அனுபவம், இயந்திரத்தின் தரவு, கலையின் கற்பனை ஆகியவற்றின் ஒருங்கிணைவு ஆகும். அதனால் மெட்டா உண்மை ஒரு நெறி சிந்தனையாகவும் மாறும். பின்நவீனத்துவம் நம்பிக்கையற்ற உலகை உருவாக்கியபோது, மெட்டா உண்மை அந்த உலகில் மீண்டும் ஒரு அர்த்தத்தைக் கண்டுபிடிக்க முயல்கிறது. அதில் உண்மை என்பது ஒரே ஒன்றாக இல்லாமல், பல உண்மைகள் ஒன்றிணையும் ஒரு ஜால வடிவம் ஆகிறது.
இவ்வாறு பார்க்கும்போது பின்நவீனத்துவம் பிளவின் தத்துவமாக இருந்தால், மெட்டா உண்மை இணைப்பின் தத்துவமாக மாறுகிறது. பின்நவீனத்துவம் எதையும் சந்தேகத்துடன் அணுகியபோது, மெட்டா உண்மை அந்த சந்தேகத்தின் நடுவே இருந்து ஒரு புதிய அர்த்தத்தை உருவாக்குகிறது. அது பிம்பங்களின் விளையாட்டை மறுக்கவில்லை, ஆனால் அந்த விளையாட்டுக்குள் மறைந்திருக்கும் அர்த்தத்தின் நிழலை தேடுகிறது. அதுவே மெட்டா உண்மையின் தத்துவப் பணி.
மொத்தத்தில், மெட்டா உண்மை பின்நவீனத்துவத்தின் தன்னைப் பார்க்கும் பிரதிபலிப்பும், எதிர்கால சிந்தனையின் தொடக்க புள்ளியும் ஆகும். அது நம்பிக்கையற்ற பின்நவீனத்தின் சிதைவிலிருந்து பிறந்த, இணைப்பும் மீள்பிறப்பும் கொண்ட ஒரு புதிய உண்மை தத்துவமாக உருவாகிக் கொண்டிருக்கிறது.
ஒரு மெட்டா உண்மை போன்ற சிக்கலான மற்றும் தத்துவபூர்வமான கருத்துகளை கவிதையில் பிரதிபலிக்கும் கவிஞர்கள் குறித்த தகவல்கள் சில்வேறு ஆய்வுகளில் காணப்படும். கீழே, பின்நவீனம் / பின்வரும் சிந்தனைகளை தங்கள் இலக்கிய உத்திகளில் எடுத்துக் கொண்ட சாதாரணமான மற்றும் குறிப்பிடத்தக்க சில தமிழ் கவிஞர்களையும், அவர்கள் இதுபோன்ற கருத்துகளை எவ்வாறு வெளிப்படுத்தியதையும் இனி பார்ப்போம்.
மெட்டா உண்மை (Metareality) என்ற கருத்து இந்தியா மற்றும் இலங்கை இரு இடங்களிலும் பின்நவீனத்துவத்தின் தொடர்ச்சியாக உருவான புதிய சிந்தனைப் பரிமாணமாகக் காணப்படுகிறது. பின்நவீனத்துவம் உண்மையை பிம்பங்களின் விளையாட்டாகக் குறித்தபோது, மெட்டா உண்மை அந்த பிம்பங்களையும் மீறி ஒரு மேல்நிலை உணர்வை உருவாக்க முயல்கிறது. இது கலை, இலக்கியம், சிந்தனை, மனித அடையாளம், தொழில்நுட்பம் ஆகிய தளங்களில் ஒன்றிணைந்த ஒரு தத்துவக் கட்டமைப்பாக உருவாகி வருகிறது. இந்தியாவிலும் இலங்கையிலும் இதன் பிரதிகள் கவிதை வடிவங்களில் வெளிப்பட்டுள்ளன.
இந்தியாவில் யுவன்,இளங்கோ கிருஸ்ணன்,சல்மா, சுக்கிர்தாரணி, லீனா,ரமேஸ் பிரேதன் போன்ற கவிஞர்கள் பின்நவீனத்துவத்தின் மைய கருவாகிய மொழியின் அவலத்தையும், அடையாளத்தின் சிதைவையும் வெளிப்படுத்தியுள்ளனர். சல்மாவின் கவிதைகளில் உண்மை ஒரு தனி இடத்தில் இல்லாமல், நினைவுகளின் அடுக்குகளில் பரவி நிற்கிறது. அவளது மொழி உள்நிலை உணர்வுகளையும் வெளிநிலை சமூகத்தையும் இணைக்கும் ஒரு ஒளியூட்டும் வழியாக மாறுகிறது. இது மெட்டா உண்மையின் சிந்தனையுடன் நெருக்கமாக பொருந்துகிறது, ஏனெனில் இங்கு உண்மை என்பது ஒரு நிலை அல்ல, பல அடுக்குகளாகப் பிரதிபலிக்கும் அனுபவம். சுக்கிர்தாரணி கவிதைகளில் உடல், வலி, பாலினம் ஆகியவை பிம்பங்களாக மட்டுமல்லாமல், அந்த பிம்பங்களின் பின்புறத்தில் இருக்கும் ஒரு மெய்யான அடையாள தேடலாகவும் வர்ணிக்கப்படுகின்றன. பின்நவீனத்தின் சிதைவு மனநிலையிலிருந்து மீண்டு, தன்னை மீண்டும் வடிவமைக்கும் முயற்சி இதுவே மெட்டா உண்மை நோக்கும் பாதை.
இளங்கோ கிருஸ்ணன் கவிதைகளில் மொழி தன்னையே ஆராயும் ஒரு தத்துவமாக மாறுகிறது. அவரது கவிதைகளில் பேச்சு என்பதற்கு இரட்டை முகம் உண்டு அது ஒரு வெளிப்பாடு அதே சமயம் மறைவுமாகும். இதுவே மெட்டா உண்மையின் அடிப்படை நுணுக்கம் உண்மையை வெளிப்படுத்தும் வழி அதே நேரத்தில் அதை மறைக்கும் வழியாகவும் இருப்பது. இந்தியப் பின்நவீனப் பிரதிகளில், இந்த மூவரின் படைப்புகள் உண்மையின் பிம்பங்களையும், பிம்பத்தின் உண்மையையும் இணைக்கும் தத்துவநிலையாகக் காணப்படுகின்றன.
இலங்கையில் றியாஸ் குரானா, எம்.ஏ. நுஹ்மான், ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் போன்ற கவிஞர்கள் மெட்டா உண்மையின் சிந்தனையை சமூக மற்றும் அரசியல் அடுக்குகளுடன் இணைத்து எழுதுகின்றனர். றியாஸ் குரானவின் கவிதைகளில் நினைவு மற்றும் அழிதல் என்ற இரு பரிமாணங்கள் இணைந்திருக்கும். அவர் எழுதிய நினைவுகள் அல்லது மாயங்கள் போன்ற வார்த்தைகள் போர், அகலம், இழப்பு ஆகியவற்றின் நடுவே நவீனம் கடந்த சொற்களால் ஒரே நேரத்தில் உணர்வாகவும் பிம்பமாகவும் தோன்றுகிறது. இவ்வாறு உண்மையின் பல அடுக்குகள், நினைவின் மீதமைகள் ஆகியவற்றை மொழி மீட்கும் முயற்சி அதுவே மெட்டா உண்மையின் றியாஸின் காட்சி.
எம்.ஏ. நுஹ்மான் தனது கவிதைகளிலும் கட்டுரைகளிலும், மொழி மற்றும் கலாச்சாரம் இணைந்த அடையாளத்தின் சிக்கலை ஆராய்கிறார். அவரிடம் உண்மை என்பது புற உலகின் பிரதிபலிப்பு அல்ல, மனித அனுபவம், அரசியல், மதம், இன அடையாளம் ஆகியவற்றின் இணை வலைப்பின்னல். அவர் எழுதிய கவிதைகளில் சிலவற்றில், சமூக அடையாளம் பிம்பமாக மாறி, அந்த பிம்பம் மீண்டும் மனிதனின் நிஜ அனுபவமாக திரும்புகிறது. இதுவே மெட்டா உண்மையின் நுண்ணிய செயல்பாடு பிம்பமும் உண்மையும் ஒரே பரிமாணத்தில் மாறிமாறி தோன்றும் நிலை.
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் கவிதைகளில் பின்நவீனத்துவத்தின் அரசியல் நுணுக்கம் நன்கு உணரப்படுகிறது. அவர் எழுதிய கனவு மொழிகவிதைகள் வெறும் புனைவுவல்ல அவை ஒரு மாய உண்மையை மீறி, மனித வலியின் மெய்யை தேடும் தத்துவ வினாக்களாக மாறுகின்றன. இழந்தவைகள், மறைந்த இடங்கள், அழிந்த நினைவுகள் இவை அனைத்தும் ஒரு மேல்நிலை உண்மையைப் பற்றிய தேடலை உருவாக்குகின்றன. அதாவது, மாயம் மற்றும் உண்மை இடையே எழும் அதிர்வாக மெட்டா உண்மை அவரது படைப்புகளில் வெளிப்படுகிறது.
இந்தியாவிலும் இலங்கையிலும் உள்ள இக்கவிஞர்களின் படைப்புகளில் மெட்டா உண்மை என்பது ஒரு தனித்த கருத்தாக மட்டுமல்ல, கலை அனுபவத்தின் அடித்தளமாகவும் தோன்றுகிறது. அவர்கள் பின்நவீனத்துவத்தின் பிளவுகளைக் கடந்துசென்று, புதிய இணைப்புகளை உருவாக்குகின்றனர் நினைவின் துணுக்குகள், மொழியின் சிதைவுகள், உடலின் காயங்கள் ஆகியவற்றை இணைத்து மனிதனின் ஒருங்கிணைந்த அனுபவத்தைச் சொல்லுகின்றனர். இது உண்மை இல்லை என்ற பின்நவீன கூற்றின் பின்புலத்தில் பல உண்மைகள் ஒரே நேரத்தில் இருக்க முடியும் என்ற மெட்டா உண்மையின் அறிவை உருவாக்குகிறது.
மொத்தத்தில், சல்மா, சுக்கிர்தாரணி, இளங்கோ கிருஸ்ணன்,பாலைவன லாந்தர், றியாஸ் குரானா, நுஹ்மான், ஏ.நஸ்பள்ளாஹ் ,யுவன் ஆகியோரின் கவிதைகள் அனைத்தும் மெட்டா உண்மையின் பிரதிகளாகப் பார்க்கப்படலாம். இவர்கள் தங்களின் மொழி, பிம்பம், அனுபவம் மூலமாக பின்நவீனத்துவத்தின் எல்லைகளைக் கடந்த ஒரு புதிய உண்மையை உருவாக்கியுள்ளனர். அந்த உண்மை ஒரே நேரத்தில் மெய்யும் மாயையும் ஆகும் அது அனுபவத்தின் துளியிலிருந்து பிறந்து, பிம்பத்தின் மேற்பரப்பில் ஒளிவிடும் நுண்ணுண்மை. இதுவே இந்தியா மற்றும் இலங்கைப் பின்நவீனப் பிரதிகளில் மெட்டா உண்மை எடுக்கும் நிலையும் எதிர்காலமும் ஆகும் இதுவே, அனுபவத்தின் உள் ஒளியில் மிதக்கும் நிதர்சனம். இதனை ஊடறுக்கும் இரு கவிதைகள்.
சல்மா கவிதை
/
மாலை நேரக்காற்று
முன்னிற்க
மணநாளில் பவ்யமாய்
விடை பெறுகிறாள்
மணப்பெண்
அவளது பர்தாவுக்குள்
முகம் புதைத்தபடி
மலர்களின் வாசனையோடிணைந்த
புணர்ச்சியைப் போதிக்கிறாள்
தமக்கை.
தானே அறிந்திராத
தடித்த புத்தகத்தின் பக்கங்களை
துரிதகதியில் புரட்டுகிறாள்
எந்த நாளில் புணர்ந்து
கருவைத் தள்ளிவைக்கலாம் எனவும்
ஹராமாக்கப்பட்டதெனவும்*
கூடவே
புணர்ச்சிக்குப் பிந்தைய
சுத்த பத்தங்களையும்
தன் குள்ள உருவத்திற்கேற்ற
குற்றக் கண்களில் குறுக்கிடுகிற
வாழ்வின் சுகவீனங்களையும்
நைந்து போன புணர்ச்சியின்
வெற்றுச் சூத்திரங்களையும்
தனக்குள்ளாக ஒளித்தபடி
அவ்வப்போது
வெட்கத்தில் துவண்டு
விழுகிற வார்த்தைகளை
சிறுமியின் அசட்டுத் தன்னம்பிக்கையுடன்
துடிப்போடு கடிவாளமிட்டபடி
தன் காதுத் தொங்கட்டானில்
சிக்கி மடங்கிய ஆலோசனைகளை
நீவி எடுத்து
அன்றைய முழு இரவுக்குமாக
படுக்கையில் படர்த்துகிறாள்
புது மணப்பெண்
0
/ ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் கவிதை
இன்று
நகரம் ஒரு பிளாஸ்டிக் நிழலின் கீழ்
மழையைக் கடந்து
தன் உலோகத் தோலை நனைத்துக்கொள்கிறது.
எல்லா சாலைகளும்
நிலையற்ற தத்துவங்கள் போல
ஒரு கடைசிப் பேருந்தைத் தேடிக்கொண்டு
அலைந்து திரிகின்றன.
என் குடையிலிருந்து சொரியும் தண்ணீர்
நேரத்தை அளக்கும் கடிகாரத்தைப்போல்
என் தோளில் விழுகிறது
நொடிகள் குளிர்வதைக் காண்கிறேன்.
முந்தைய இரவு கனவில்
என் சிறுபிள்ளைப் பருவத்தின் கடைசிக் காட்சியைப் பார்த்தேன்
ஒரு ரயில் நிலையம்,
அங்கு காத்திருப்போர் அனைவரும்
தங்கள் முகங்களை மாற்றிக் கொண்டிருந்தனர்.
நான் எழுந்தபோது
அந்த நிலையம் என்னுள் இருந்தது
அதன் சத்தம் என் நரம்புகளில் ஓடியது,
அங்கு காத்திருப்போர் அனைவரும்
என் உடலிலிருந்தே வெளியேறினர்.
ஜன்னலின் அருகே ஒரு துளி மழை
யாரோ ஓதுவது போலத் சத்தமிட்டது
அந்த ஒலிக்குள்
நான் என் பெயரைத் தேடினேன்.
பெயர் இல்லை
ஆனால் ஒரு அலை இருந்தது
அதை அடையாளம் கொண்டேன்.
நகரத்தின் நடுவே ஒரு ரோடு லைட்
தன் வெளிச்சத்தைத் தன் மீதே வீசியது
அது எனக்கு நினைவூட்டியது
ஒரு மனிதன் தன் கடந்தகாலத்தை
விளக்காகப் பிடித்திருப்பதைப் போல.
மழை இன்னும் பெய்கிறது
அது மனிதர்களின் இரும்பை மென்மையாக்குகிறது
அது ஒரு புதிய குரலில் சத்தமிடுகிறது.
ஒரு காகம் தண்ணீரைத் தாண்டி பறந்தது
அதன் கருப்பு சிறகுகளில்
நான் என் இரவைப் பார்த்தேன்
அதன் நிழலில் நான் கரைந்தேன்.
இப்போது நகரம் முழுவதும்
ஒரு நீண்ட துயில்
அதில் ஒரு சிறு கனவு மட்டுமே உயிருடன் உள்ளது
நானும் இந்த மழையும்
ஒரே மொழியில் பேசும் சத்தத்தை
ஒரு வாசகன் அங்கு கேட்டுக்கொண்டிருந்தான்.
இந்த இரு கவிதை பிரதிகளினதும் மெட்டா உண்மை அல்லது மேற்பொருளுண்மை (Metareality) இனி பேசலாம்.பின்நவீனத்துவத்தின் பிந்தைய கட்டத்தில் உருவான ஒரு சிந்தனையியல் வட்டம். பின்நவீனத்துவம் உலகத்தை பல்வேறு பிம்பங்களாகப் பிரித்துச் சிதறடித்து, எந்த மையமும் இல்லாத ஒரு உரையாடலாக மாற்றியது. ஆனால் அதற்குப் பின் எழுந்த மெட்டா உண்மை சிந்தனை, பிம்பங்களின் அந்த சிதறலுக்குள் மறைந்திருக்கும் ஒற்றுமையை மீண்டும் காண முயல்கிறது. உண்மை ஒரு அடுக்கு அல்ல, பல அடுக்குகளின் மாறுபாடுகளால் ஆனது என்கிற தத்துவப் புள்ளி இதன் மையமாக இருக்கிறது. இந்த சிந்தனை, சமகாலக் கவிதைகளில் ஒரு புதிய உணர்வை உருவாக்கியுள்ளது. குறிப்பாக இந்திய மற்றும் இலங்கைத் தமிழ் பின்நவீனத்துவ கவிதை செல்லிகள், தங்கள் அனுபவ உலகங்களின் ஊடாக, பிம்பங்களின் மறைவிலிருந்து உண்மையின் ஆழத்தை ஆராயும் முயற்சியில் ஈடுபட்டுள்ளனர்.
சல்மாவின் கவிதை மணப்பெண் என்பது இதற்குக் குறிப்பிடத்தக்க எடுத்துக்காட்டு. வெளிப்படையாக இது ஒரு பெண்ணின் மணநாள் பற்றிய கவிதை. ஆனால் அந்த நிகழ்வு கவிதையின் அடிப்படைக் காட்சியல்ல, அது ஒரு பிம்பம் மட்டுமே. அந்த பிம்பத்தின் பின்னால் நம்மை நோக்கி மிளிர்கிறது ஒரு மறைலின் உண்மை ஒரு பெண்ணின் உள் உடல்மொழி, அவளின் கலாச்சாரச் பின்னணி, அவளது வெட்கத்தின் வழியே ஒளிந்திருக்கும் புணர்ச்சியின் உண்மையான வடிவம். சல்மா எழுத்தில் பர்தா, மலர், மணம், புணர்ச்சி போன்ற சொற்கள் அனைத்தும் சமூகச் சின்னங்களாக தோன்றினாலும், அவை ஒன்றின் பின்னால் மற்றொன்று ஒளிந்திருக்கும் ஆழமான அடுக்குகளை உருவாக்குகின்றன. மெட்டா உண்மையின் அடிப்படை வினை இதுவே.
சல்மா வெளிப்படுத்தும் மணப்பெண், சமூக அமைப்பால் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு பெண் அல்ல. அவளது பிம்பம் உடலில் இல்லை அது அவளது அனுபவத்தின் உள் உலகில். கவிதை பர்தாவுக்குள் முகம் புதைத்தபடி என்ற வரியில் தொடங்கும் அந்தச் சிறிய நிகழ்வு, உண்மையில் ஒரு முழு உலகத்தின் மறைவை அடையாளப்படுத்துகிறது. வெளிப்படையான அழகும், மத நெறியும், பெண்ணின் வாழ்வியல் ஆசையும் இவை அனைத்தும் ஒரே நேரத்தில் வெளிப்படும் மற்றும் மறையும். உண்மையென்பது இதற்குள் எங்கே உள்ளது என்ற கேள்வியே சல்மாவின் கவிதையை மெட்டா உண்மையின் வழியில் நகர்த்துகிறது.
புணர்ச்சியைப் போதிக்கும் மணப்பெண், தமக்கைச் சம்மதிக்க வைக்க முயலும் அதே தருணத்தில், ஹராமாக்கப்பட்டதெனவும் கூறும் சமூகக் குரலைக் கேட்கிறாள். இங்கு இரு உண்மைகள் ஒன்றுடன் ஒன்று மோதுகின்றன உடலின் உண்மை மற்றும் மதத்தின் உண்மை. இதனை கவிதை ஒற்றுமைப்படுத்துவதில்லை மாறாக, அவை இரண்டும் மோதும் இடத்திலே கவிதையின் உயிர் தோன்றுகிறது. பிம்பம் ஒரு நெறியாக மாறும் போது, உண்மை அவ்விடத்திலிருந்து தப்பிக்கிறது. சல்மா அந்த தப்பிச் செல்லும் உண்மையைப் பிடிக்க முயல்கிறார் அவரது மொழி, வெட்கத்தின் உடல்மொழியாக மாறுகிறது.
கவிதையில் வெட்கத்தில் துவண்டு விழுகிற வார்த்தைகள் என்ற வரி, மெட்டா உண்மையின் முக்கியத்துவத்தைச் சிறப்பாக வெளிக்கொணர்கிறது. வார்த்தை என்பது வழக்காக பொருள் சொல்லும் கருவி. ஆனால் இங்கு வார்த்தை தானே ஒரு உடலாக மாறுகிறது. வார்த்தைகளுக்கு வெட்கம், நடுக்கம், துடிப்பு இவை எல்லாம் மனிதக் குணங்கள் வழங்கப்படுகின்றன. இதனால், மொழியும், உடலும், உண்மையும் ஒரு தொடர்ச்சியாக மாறுகின்றன. இதுவே மேற்பொருளுண்மையின் மைய உணர்ச்சி உண்மையையும் பிம்பத்தையும் பிரிக்க முடியாத நிலை.
சல்மாவின் பெண் கதாபாத்திரம் தனது உடலில் மட்டுமல்ல, அந்த உடலின் வழியே சமூகச் சட்டங்களையும், மதத்தில் பெண்ணின் பாதுகாப்பையும், குடும்பத்தின் எதிர்பார்ப்புகளையும் தாண்டிப் பேசுகிறது. அவளது உண்மை, அவளுக்குள் மட்டும் இல்லை அது அந்த பிம்பங்களின் வழியே வெளிப்படுகிறது. இது தான் பின்நவீனத்தின் பின்புலத்தில் தோன்றும் மெட்டா உண்மையின் அடையாளம். உண்மை ஒன்றே அல்ல அது பல அடுக்குகளில் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ளும் சக்தி.
இதை ஒப்பிட்டுப் பார்க்க ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் கவிதையை எடுத்துக் கொள்ளலாம். அவரது நகரம் ஒரு பிளாஸ்டிக் நிழலின் கீழ் என்ற கவிதை, வெளிப்படையாக ஒரு நகரக் காட்சியைக் காட்டுகிறது. ஆனால் அந்த நகரம் நிஜமான இடம் அல்ல அது மனிதனின் நினைவிலும் மனநிலையிலும் உருவான ஒரு பிரதிபலிப்பு. கவிதை நகரத்தை உயிருள்ளவையாக மாற்றுகிறது நகரம் ஒரு பிளாஸ்டிக் நிழலின் கீழ் மழையைக் கடந்து தன் உலோகத் தோலை நனைத்துக்கொள்கிறது. இந்த வரி, ஒரு இயற்கை நிகழ்வை (மழை) ஒரு தத்துவ நிகழ்வாக மாற்றுகிறது. நவீன நகரத்தின் உலோக தோல், மனிதனின் செயற்கை வாழ்க்கையைப் பிரதிபலிக்கிறது. ஆனால் அந்த பிளாஸ்டிக் நிழலுக்குள் கூட, மழை என்ற இயற்கைத் தன்மை நுழைந்து கொண்டிருக்கிறது. இதுவே உண்மை மற்றும் பிம்பத்தின் சந்திப்பு மெட்டா உண்மையின் தத்துவ வடிவம்.
கவிதையின் அடுத்தடுத்த வரிகளில் நேரம், நினைவு, அடையாளம் ஆகியவை ஒன்றுடன் ஒன்று கலக்கின்றன. என் குடையிலிருந்து சொரியும் தண்ணீர் நேரத்தை அளக்கும் கடிகாரத்தைப்போல் என் தோளில் விழுகிறது என்று வரும் வரிகள், பின்நவீன காட்சியையும் மீறி, ஒரு உள்ளார்ந்த அனுபவமாக மாறுகின்றன. நேரம் என்பது இங்கு ஒரு கருவி அல்ல அது அனுபவமாக மாறுகிறது. மெட்டா உண்மை என்ற சிந்தனை இதையே குறிக்கிறது உண்மை என்பது அளவிடும் பொருளாக அல்ல, அனுபவமாகவே விளங்குகிறது.
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் நகரத்தின் காட்சிகளை ஒரு கனவு போல் அணுகுகிறார். முந்தைய இரவு கனவில் என் சிறுபிள்ளைப் பருவத்தின் கடைசிக் காட்சியைப் பார்த்தேன் எனும் வரியில் தொடங்கும் பகுதி, நினைவையும் கனவையும் ஒரே உலகாக இணைக்கிறது. அவர் நான் எழுந்தபோது அந்த நிலையம் என்னுள் இருந்தது என்று கூறும் போது, வெளிப்புற உலகம் உள்ளார்ந்த உலகாக மாறுகிறது. இதுவே மெட்டா உண்மையின் வெளிப்பாடு உண்மை வெளியில் இல்லை, அது மனிதனின் உணர்ச்சியின் பிரதிபலிப்பாக உள்ளது.
கவிதையின் முடிவில் பெயர் இல்லை ஆனால் ஒரு அலை இருந்தது என்ற வரி வருகிறது. இதுவே ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் எழுத்தின் மையக் கோடு. பெயர் என்பது அடையாளத்தின் சின்னம். ஆனால் அவர் அடையாளத்தை மறுக்கிறார் அதற்குப் பதில் ஒரு அலை யைக் கண்டுபிடிக்கிறார். அலை என்பதே நிமிடமாற்றத்தையும், நிலைவிலக்கத்தையும், தற்காலிகத்தையும் குறிக்கிறது. இதன் வழியே அவர் பின்நவீனத்தின் நிலையற்ற அடையாளம் என்ற சிந்தனையைக் கடந்து, மெட்டா உண்மையின் புள்ளியில் நின்று விடுகிறார் உண்மை என்பது பெயரில் அல்ல, அதிர்வில் உள்ளது.
இரு கவிதைகளையும் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது, சல்மா பெண்ணின் உடல், மதம், ஆசை போன்ற சமூகப் பிம்பங்களின் வழியே உண்மையை வெளிக்கொணர்கிறார் ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் நகரம், மழை, ஒலி, நினைவு போன்ற நவீனப் பிம்பங்களின் வழியே அதையே செய்கிறார். இருவரும் வெளிப்புற உண்மையை உடைத்து, அதன் கீழிருக்கும் அனுபவ உண்மையைப் பார்க்க முயல்கிறார்கள். இதனால் இருவரின் கவிதைகளும் பின்நவீனத்துவத்தைத் தாண்டிச் செல்லும் பிரதிகளாகும்.
சல்மாவுக்கு மெட்டா உண்மை பெண்ணின் உடல்மூலம் வெளிப்படும். அவளது வார்த்தைகள் உடலின் இயக்கங்களாக மாறுகின்றன. வெட்கம், புணர்ச்சி, நெறிமுறை, ஆசை இவை அனைத்தும் பிம்பங்களாகவும் உண்மைகளாகவும் மாறி ஓடுகின்றன. அவரது மொழி ஒரு உயிருள்ள பொருள் போல நடக்கிறது. இதன் வழியே உண்மை ஒரு நுண்மையான சுழற்சியில் மாறிக்கொண்டே இருக்கிறது.
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் எழுத்தில் உண்மை ஒரு நிழலாக, ஒலியாக, நினைவாக மாறுகிறது. நகரத்தின் வெளிச்சம், மழையின் துளி, காகத்தின் சிறகு இவை அனைத்தும் மனிதனின் உள் உலகை பிரதிபலிக்கின்றன. மழை மனிதர்களின் இரும்பை மென்மையாக்குகிறது என்ற வரி, மெட்டா உண்மையின் மைய வாக்கியமாகப் படிக்கலாம். உண்மை என்பது இங்கு இயற்கையின் மென்மை அல்ல மனித மனத்தின் பிம்பத்தை மாற்றும் திறன்.
இருவரும் எழுதும் மொழிகளில் ஒரு முக்கிய ஒற்றுமை உண்டு அவர்கள் பிம்பங்களை உருவாக்கி அதிலிருந்து தப்புகின்றனர். சல்மா சமூகத்தின் மத பிம்பங்களைக் கொண்டுவந்து அவற்றை உடைத்துவிடுகிறார்.ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் தொழில்நுட்ப நகரத்தின் பிம்பங்களைக் காட்டி அவற்றை கனவாக மாற்றுகிறார். இதுவே மெட்டா உண்மையின் நடைமுறை. உண்மை தன்னை மீறி தன்னை அறியும்போது, அது கலைக்குள் தன்னை வெளிப்படுத்துகிறது.
இலங்கை மற்றும் இந்தியப் பின்நவீனக் கவிஞர்கள் இருவரின் எழுத்துகளும் ஒரே திசையில் நகர்கின்றன. இருவருக்கும் காட்சிகளின் வெளிப்பாடு ஒரு கருவி ஆனால் அந்தக் கருவி உண்மையின் நிலையைப் புதிதாக சிந்திக்க வைக்கிறது. சல்மா தனது பெண் கதாபாத்திரங்களின் வழியாக சமூகத்தின் ஆழமான அடுக்குகளில் புதைந்த உண்மையை வெளிப்படுத்துகிறாள். ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் நகரத்தின் செயற்கை ஒளியையும் பிளாஸ்டிக் நிழலையும் உடைத்து மனிதனின் உள் ஒலியைப் பிடிக்கிறார்.
இருவரின் கவிதைகளிலும் நம்மால் காண முடிவது, உண்மை என்பது வெளியில் பார்க்கக் கூடிய ஒன்று அல்ல, அது அனுபவத்தின் வழியே உருவாகும் நுண்மையான சிந்தனை. இது தான் மெட்டா உண்மையின் அடிப்படை வாதம். பின்நவீனத்துவம் உண்மையை சந்தேகிக்கிறது ஆனால் மெட்டா உண்மை அந்த சந்தேகத்துக்குள் ஒற்றுமையைக் கண்டுபிடிக்கிறது.
இருவரும் எழுதும் கவிதைகள் ஒரே திசையில் நகரும் ஒரு நுண்மையான நம்பிக்கையை வெளிக்கொணர்கின்றன அதாவது, உண்மை முற்றிலும் அழிந்துவிடவில்லை அது வடிவங்களை மாற்றிக்கொண்டு இன்னும் உயிரோடு இருக்கிறது. சல்மாவின் மணப்பெண் தனது பர்தாவின் பின்னால் அந்த உண்மையைப் புதைத்திருக்கிறார் ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் நகரத்தின் மழையிலே அதை மறைத்து வைத்திருக்கிறார். ஆனால் இருவரும் அந்த மறைவை வெளிக்கொணர்கின்றனர். இதுவே மெட்டா உண்மையின் கவிதைநிலை.
மெட்டா உண்மை சிந்தனை பின்நவீனத்துவத்தின் நிழலிலிருந்து வெளிவந்த ஒளியாகக் கூறலாம். அது பிம்பங்களின் பிம்பத்தை உருவாக்கவில்லை மாறாக, பிம்பங்களின் பின்னால் இருக்கும் உயிரைத் தேடுகிறது. சல்மாவும் நஸ்புள்ளாஹும் தங்கள் கவிதைகளில் அந்த உயிரின் ஒலியைப் பிடித்துள்ளனர். ஒருவரது பெண் உருவமும், மற்றொருவரது நகர உருவமும் இரண்டுமே மனிதனின் நுண்மையான இருப்பை வெளிக்கொணரும் கருவிகளாகின்றன.
இவ்வாறு பார்த்தால், இன்றைய இந்திய மற்றும் இலங்கைப் பின்நவீனக் கவிதைகள் மெட்டா உண்மையின் திசையில் நகர்கின்றன என்பது தெளிவாகிறது. உண்மை, பிம்பம், அனுபவம், நினைவு, ஆசை, மொழி இவை அனைத்தும் ஒரே நரம்பில் இணைந்திருக்கும் அந்த நிலை, இக்கவிஞர்களின் உலகத்தை விளக்குகிறது. உண்மை என்பது இங்கு ஒரு வெளிப்புற பொருள் அல்ல அது மனித அனுபவத்தின் பிரதிபலிப்பு, அதாவது ஒரே நேரத்தில் உண்மையுமாகவும் பிம்பமுமாகவும் இருக்கும் நிலை.
மெட்டா உண்மை என்பது, சிந்தனைக்குள் இருந்து மீண்டும் உண்மையைக் காணும் ஒரு தத்துவ நிலை. சல்மாவின் பெண் அந்த சிந்தனையை தனது உடல்மூலம் வெளிப்படுத்துகிறாள். ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் தனது நகரத்தின் பிளாஸ்டிக் ஒளியிலே அதை கண்டுபிடிக்கிறார். இருவரும் உண்மையை மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கின்றனர் ஆனால் அதை நேரடியாகச் சொல்லாமல், அதன் நிழல் வழியே உணர வைக்கின்றனர். அதுவே அவர்களது கவிதையின் ஆழம், அவர்களது பின்நவீனத்துவத்தின் பிந்தைய நிலை, அவர்களது மெட்டா உண்மை.