நேர்காணல்: வித்யா சங்கர்
பின்நவீனத்துவ எழுத்தாளர் மற்றும் கவிஞர் ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் இலக்கியப் புலத்தில் முக்கியமானவர். இவர் இலக்கிய உலகில் தனித்துவமான குரலாக உருவெடுத்து வரும் எழுத்தாளரும் கவிஞரும் ஆவார். 1974 ஆம் ஆண்டு இலங்கையின் கிழக்கு மாகாணம் கிண்ணியாவில் பிறந்தவர், இதுவரை கதை, கவிதையென 17 க்கு மேற்பட்ட தொகுப்புகளுக்கு சொந்தக்காரர். இவரது ‘நான் உமர் கய்யாமின் வாசகன்’ கவிதை தொகுப்பு 2022- 2023 க்கான இலங்கை அரசின் சாஹித்ய அகடாமி விருதைப் பெற்றது. தனது படைப்புகளின் வழியாக மனித வாழ்க்கையின் உட்பொருளை, அனுபவங்களின் நுணுக்கங்களை, மற்றும் காலத்தின் மாற்றங்களைக் கூர்மையான பார்வையில் ஆராய்கிறார்.
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் எழுதிய கவிதைகள் “பின்நவீனத்துவ” பண்புகளை வெளிப்படுத்துகின்றன. பின்நவீனத்துவ இலக்கியம் போலவே, அவரது கதைகளும் கவிதைகளும் நிர்ணயங்கள் அற்ற உணர்வுகளை, கலந்துரையாடல்களையும், சுயவிமர்சனக் கண்ணோட்டத்தையும் கொண்டவை. யதார்த்தத்தையும் கற்பனையையும் இணைத்து மனித மனத்தின் அடுக்குகளை வெளிப்படுத்தும் அவரின் பாணி, சாமான்ய வாழ்வின் பின்னணியில் மெய்யியல் கேள்விகளை எழுப்புகிறது.
அவரது ஆங்கிலக் கவிதைத் தொகுப்பு “The Narrator” (2020) இலக்கிய வாசகர்களிடையே குறிப்பிடத்தக்க வரவேற்பைப் பெற்றது. இதில் ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் “கதை சொல்லி” எனும் அடையாளத்தின் வழியாக மனித அனுபவங்களைப் பதிவு செய்கிறார். அவரது பாடல்கள் உண்மையையும் மாயையையும் மோதச் செய்து, மனிதர்கள் எதிர்கொள்ளும் தனிமை, நினைவுகள், மற்றும் அடையாளப் பிரச்சினைகளை ஆராய்கின்றன.
பின்நவீனத்துவ சிந்தனையின் அடிப்படை அம்சமான பலவாய்மை (plurality) மற்றும் சிதைந்த குரல்கள் (fragmented voices) அவரது எழுத்தில் வெளிப்படுகின்றன. ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் குறிப்பாக பிரதிகள் வாசகரை சிந்திக்கவும், தன்னுள் இறங்கவும் தூண்டுகின்றன. அதுவே அவரை ஒரு பின்நவீனத்துவ எழுத்தாளராக அடையாளப்படுத்துகிறது. மொத்தத்தில், ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் தனது பிரதிகளின் வழி நவீன வாழ்வின் சிக்கல்களை, நம்பிக்கையின் சிதைவையும், மனிதனின் உள்மனப் பயணத்தையும் வெளிப்படுத்தி, தமிழ், மலையாளம், ஹிந்தி, சிங்களம் மற்றும் ஆங்கில இலக்கியத்துக்குள் ஒரு புதிய குரலாக தன்னை நிலைநிறுத்தியிருக்கிறார்.அவரை நேர்காணல் செய்வதில் நான் மகிழ்கிறேன்.
01.கேள்வி: வாசகனின் பார்வையில் பின்நவீனத்துவக் கவிதைகளின் சமகால மதிப்பீடு?
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்: இலக்கியத்தின் வெளிப்பாடு காலத்திற்கேற்ப மாறிக்கொண்டே வருகிறது. கவிதை என்ற இலக்கிய வடிவம் மனிதனின் உள்மன அனுபவங்களை வெளிப்படுத்தும் ஆற்றல் கொண்டது. பின்நவீனத்துவக் கவிதைகள் எனப்படும் இன்றைய கவிதைகள், டிஜிட்டல் உலகின் பன்முகச் சிந்தனைகளையும், இணைய சமூகத்தின் மாற்றங்களையும் பிரதிபலிக்கின்றன. வாசகனின் பார்வையில் இந்தக் கவிதைகள் புதுமையும் சிக்கலுமாக தோன்றலாம்.
பின்நவீனத்துவ பிரதிகள் என்பது நவீனத்துவத்தின் தொடர்ச்சியாக உருவான ஒரு கவிதைச் சிந்தனை. இது மனிதனின் உள் அனுபவங்களை மட்டுமல்லாது, தொழில்நுட்ப சூழலை, இணையப் பரவலை, செயற்கை நுண்ணறிவை, மெய்நிகர் வாழ்க்கையை, சமூக ஊடகச் சுழற்சிகளை எல்லாம் தன் கருத்துச் சூழலுக்குள் இழுக்கிறது. இந்தக் கவிதைகள் பெரும்பாலும் இணைய தளங்களில், வலைப்பதிவுகளில், மின்னிதழ்களில், காணொளிக் காட்சிகளாகவும் வெளிப்படுகின்றன. சொற்களின் விளையாட்டையும் காட்சியமைப்பையும் ஒருங்கே இணைக்கும் தன்மை இதில் காணப்படுகிறது.
சமகால வாசகர் பழைய தலைமுறை வாசகரைப் போல ஒரு புத்தகத்தின் பக்கத்தில் மூழ்கும் வாசகர் அல்ல. அவர் திரையில் வாசிப்பவர்கள் சொற்களுடன் படங்களையும் ஒலிகளையும் அனுபவிப்பவர்கள் எனவே மின்நவீனத்துவக் கவிதைகளின் வாசிப்பு ஒரு பன்முக அனுபவமாக மாறுகிறது.
முன்பு கவிதை வாசிப்பு தனிமையாக நடந்தது. ஆனால் இன்று வாசகர் கவிஞருடன் நேரடியாக இணையத்தின் மூலம் கருத்துப் பரிமாற்றம் செய்ய முடிகிறது. ஒரு கவிதை பற்றிய விவாதம் சமூக வலைத்தளங்களில் பரவும்போது, அந்தக் கவிதையின் பொருள் பல அடுக்குகளில் வெளிப்படுகிறது. வாசகர் இப்போது ஒரு வாசகர் மற்றுமல்ல கவிதை உருவாக்கத்தில் பங்கேற்கும் ஒருவராகவும் மாறியுள்ளனர்.
பின்நவீனத்துவக் கவிதைகள் சில முக்கிய மாற்றங்களை வெளிப்படுத்துகின்றன. அவை பாரம்பரிய வடிவங்களிலிருந்து விலகி, மொழியின் சுதந்திரத்தையும் உருவகத்தின் தளர்வையும் ஏற்றுக்கொண்டுள்ளன. தொழில்நுட்பப் பிம்பங்கள், இணையச் சொற்கள், புதிய வாழ்க்கை அனுபவங்கள் கவிதையின் மையமாக வருகின்றன. வாசகர் இதனை சுலபமாகப் புரிந்து கொள்ள முடியாமல் போனாலும், அதில் ஒரு புதுமையை உணர்கின்றனர்.
இந்தக் கவிதைகள் வாசகரிடம் செயற்பாட்டைத் தூண்டும் வகையில் அமைந்துள்ளன. வாசிப்பு ஒரு நிகழ்வாக மாறுகிறது. ஒலி, படம், இயக்கம், நிறம் ஆகியவை சொற்களுடன் கலந்து உணர்வை விரிவாக்குகின்றன. சிலர் இதை இலக்கியத்தின் எதிர்காலம் எனப் பாராட்டுகின்றனர். சிலர் இதை மனித உணர்வுகளை மங்கச் செய்யும் தொழில்நுட்பப் பாசாங்காகக் கருதுகின்றனர்.
பின்நவீனத்துவக் கவிதைகள் பல வாசகர்களுக்கு சிக்கலாகத் தோன்றலாம். வடிவம் மீதான அதிக கவனம் பொருளை மறைத்துவிடுகிறது என சிலர் குற்றம் சாட்டுகிறார்கள். தொழில்நுட்பம் மனித உணர்வை அடிமைப்படுத்துகிறது என்ற கருத்தும் நிலவுகிறது. கவிதையின் உண்மையான சக்தி அதன் சொற்களில் அல்ல, அதன் உணர்ச்சியில் இருக்க வேண்டும் என்ற அணுகுமுறை என்னிடம் உள்ளது.
பின்நவீனத்துவக் கவிதைகள் வாசகரையும் எழுத்தாளரையும் புதிய உறவொன்றில் இணைத்துள்ளன. இந்தக் கவிதைகள் உலகளாவிய அனுபவங்களைத் தமிழின் சொற்களால் வெளிப்படுத்தும் முயற்சியாகக் காணப்படுகின்றன. வாசகனின் பார்வையில், இவை நவீன வாழ்க்கையின் சிக்கல்களைப் பதிவு செய்யும் புதிய கலைமொழியாகத் தோன்றுகின்றன. ஒருபுறம் தொழில்நுட்பத்தின் வேகம், மறுபுறம் மனிதனின் உள்மன தேடல் இவை இரண்டிற்கும் இடையில் பாலமாக பின்நவீனத்துவக் கவிதைகள் செயல்படுகின்றன. இதனால் அவை சமகால இலக்கியத்தின் முக்கியமான வடிவங்களாக மதிக்கப்படுகின்றன.
02.கேள்வி: பின்நவீனத்துவக் கவிதைகளின் அரசியல் போக்கு?
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்: பின்நவீனத்துவம் என்பது நவீனத்துவத்தின் எதிர்வினையாக உருவான ஒரு சிந்தனைப்போக்கு. நவீனத்துவம் மனிதன் மற்றும் சமூகத்தின் முன்னேற்றம் என்ற நம்பிக்கையில் வளர்ந்தது. ஆனால் பின்நவீனத்துவம் அந்த நம்பிக்கையையே சந்தேகிக்கிறது. இதன் மையக் கருத்து ஒரே மையம், ஒரே உண்மை, ஒரே ஆளுமை என்று ஒன்றும் இல்லை உலகம் பல மையங்களாகப் பிளந்திருக்கிறது. இதனை கவிதை வடிவில் வெளிப்படுத்தும் போது, அது இயற்கையாகவே அரசியல் பரிமாணத்தை எடுக்கிறது.
பின்நவீனத்துவக் கவிதை பாரம்பரிய அரசியல் மொழியையும், பெரிய கொள்கைச் சித்தாந்தங்களையும் மறுக்கிறது. மார்க்சியம், தேசியம், மதம், இனத்துவம், பாலின ஒழுங்கு போன்ற ஒரே மையச் சிந்தனைகளின் அதிகாரத்தை இது கேள்விக்குட்படுத்துகிறது. இந்தக் கவிதை அரசியலைப் பேசும்போது அது நேரடி கோஷம் அல்ல, மெல்லிய உட்பொருளாக வெளிப்படும். சொல்லின் உட்புறத்தில் எதிர்ப்பும், ஒப்புதலும், நையாண்டியும் ஒன்றாக கலந்திருக்கும்.
பின்நவீனத்துவக் கவிதையின் அரசியல், ஒரு விலகல் அரசியலாகும். இது அதிகாரத்தின் மையத்திலிருந்து விலகி விளிம்பின் குரல்களை முன்வைக்கிறது. பெண்கள், தாழ்த்தப்பட்டோர், பாலின மாற்றத்தினரின் அனுபவங்கள், சிறுபான்மையினரின் மொழிகள் இவை எல்லாம் இதில் இடம்பிடிக்கின்றன. அரசியல் இங்கு ஒரு போராட்ட கோஷமாக இல்லாது, ஒரு அடையாளத்தின் தேடலாக மாறுகிறது.
இந்தக் கவிதைகளில் அரசியல் என்பது ஒரு நிலைப்பாடு அல்ல, ஒரு பரிமாணம். அதில் எதிர்ப்பும் இரக்கமும், விரக்தியும் நம்பிக்கையும் ஒன்றாக இயங்குகின்றன. கவிதையின் மொழி சிதறிய, துண்டிக்கப்பட்ட, சுழன்ற, சில நேரங்களில் பொருள் இழந்ததாகத் தோன்றினாலும் அதற்குள் சமூகச் சிதைவின் உருவம் மறைந்திருக்கும். இதன் வழியே கவிஞன் அரசியலைப் பேசுகிறான்.
பின்நவீனத்துவக் கவிதைகள் அதிகாரத்தின் வெளிப்படையான விமர்சனத்தை விட, அதன் உள்மன உந்துதலை வெளிப்படுத்துகின்றன. அவை எது அரசியல்? என்ற கேள்வியைத் தூண்டும். அதற்கான ஒரே விடை பல வழிகளைக் காட்டும். இதன் மூலம் பின்நவீனத்துவக் கவிதை வாசகரை அரசியலின் புதிய பரிமாணத்துக்கு அழைத்துச் செல்கிறது அதில் உண்மை பல முகங்களுடன் நிலைகொள்கிறது.
அதனால், பின்நவீனத்துவக் கவிதையின் அரசியல் போக்கு என்பது எதிர்ப்பின் மென்மையான வடிவம். அது அதிகாரத்தை நிராகரிப்பதல்ல, அதை உடைத்து பல சிறிய குரல்களாகப் பிளக்கிறது. அந்தப் பிளவில்தான் கவிதையின் சுதந்திரமும் அதன் அரசியலும் தங்கியிருக்கின்றன.
03.கேள்வி: பின்நவீனத்துவக் கவிதை இலங்கை தமிழ் கவிஞர்கள் மற்றும் இந்தியத் தமிழ் கவிஞர்களின் அணுகுமுறைகள்?
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்: பின்நவீனத்துவம் என்பது இருபதாம் நூற்றாண்டின் இரண்டாம் பாதியிலிருந்து உலக இலக்கியங்களில் தோன்றிய சிந்தனைப் பாய்ச்சல். இது நவீனத்துவம் உருவாக்கிய ஒற்றைச் சிந்தனைகளையும் முழுமைப் பார்வைகளையும் சிதைத்து, பல்வேறு குரல்களையும் சிதறல்களையும் மையமாக்கியது. தமிழ் இலக்கியத்தில் பின்நவீனத்துவம், அரசியல், மொழி, அடையாளம், உடல், நகரம், போர், நினைவு ஆகிய தளங்களில் வெளிப்பட்டது. இதை இரு முக்கியப் பாய்ச்சல்களாகப் பார்க்கலாம்
இலங்கை தமிழ் கவிஞர்கள் பின்நவீனத்துவத்தை அரசியல் நினைவழிவு மற்றும் அடையாளச் சிதைவின் வெளிப்பாடாகக் கொண்டுள்ளனர். இந்தியத் தமிழ் கவிஞர்கள் அதனை நகர்மயமான தனிமை, உடல் அரசியல், தகவல் கலாச்சாரம் ஆகியவற்றின் வெளிப்பாடாகப் பயன்படுத்தினர்.
நவீனத்துவத்தின் தமிழ்ச் சூழல் சிறுபான்மை அனுபவங்களையும் எதிர்ப்பையும் முன்னிறுத்தியது. ஆனால் பின்நவீனத்துவம் அதனைத் தாண்டி “மையமற்ற” சிந்தனையாக மாறியது.
போரின் பின்விளைவுகள், இடம்பெயர்வு, ஊடகப் பரிமாணங்கள், இணையம் போன்றவை இந்த சிந்தனையின் மையமாக உருவாயின.
இதனால் தமிழில் பல புதிய குரல்கள் தோன்றின. மஜீத், றியாஸ் குரானா, ஏ. நஸ்புள்ளாஹ், சேரன், அனார், இமாம் அத்னான் போன்ற இலங்கை கவிஞர்கள், மற்றும் யுவன் சந்திரசேகர், யவனிகா ஸ்ரீராம், ப்ரியம், பாலைவன லாந்தர், நேசமித்ரன், இளங்கோ கிருஸ்ணன், ரமேஷ் பிரேதன், தமயந்தி போன்ற இந்தியத் தமிழ் கவிஞர்கள் இதன் பிரதிநிதிகளாகக் காணப்படுகின்றனர்.
மஜீத் கவிதைகள் போரின் பின்விளைவுகளை மனவியல் மற்றும் தத்துவ அடுக்குகளில் வெளிப்படுத்துகின்றன. அவர் நினைவின் அரசியலைப் பேசுகிறார். மறந்துபோகும் உரிமையும் நினைவில் தங்கும் வேதனையும் இணைந்து நிற்கும் நிலை. அவரின் மொழி சிதைந்த கண்ணாடி போல ஒளிர்கிறது. ஒவ்வொரு பிம்பமும் அர்த்தத்தின் ஒரு துண்டாக மட்டுமே திகழ்கிறது. இது பின்நவீனத்துவத்தின் அடையாளமான “சிதறிய அர்த்தம்” என்ற நயத்தை வெளிப்படுத்துகிறது.
றியாஸ் குரானா கவிதைகளில் மதம், இனப்பிரிவு, பாலினம் ஆகிய அடையாளங்கள் கலக்கப்பட்டுள்ளன. அவர் மொழியை பொருள் உருவாக்கும் கருவியாக அல்ல, அதை உடைக்கும் கருவியாகக் காண்கிறார். அவரின் கவிதைகள் வாசகரை வினாவும் மொழி மாயையை வெளிப்படுத்துகிறதா அல்லது மறைக்கிறதா? என காட்சிப்படும். இது பின்நவீனத்துவத்தின் தத்துவ அடிப்படை உண்மை தான் இன்னும் அலாதியான புனைவு.
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதைகள் கனவு, நினைவு, மாயை ஆகியவற்றின் இடைவெளியில் நிகழ்கின்றன. அவர் மனிதனின் மன நிலைகளை மெட்டா உண்மையின் கண்ணோட்டத்தில் வெளிப்படுத்துகிறார். கவிதையில் ஒரே வரி பலவிதமான உணர்வுகளைத் தூண்டும் வகையில் அமைந்துள்ளது. இதனால் வாசகர் பொருள் உருவாக்கும் பணியில் ஈடுபட வேண்டிய நிலை ஏற்படுகிறது இது பின்நவீனத்துவ வாசிப்பின் அடையாளம்.
இமாம் அத்னான் டிஜிட்டல் உலகத்தின் கலாச்சாரத்தை கவிதையின் பொருளாகக் கொண்டுவருகிறார். அவரின் வரிகளில் செய்தித் துண்டுகள், இணையப் பிம்பங்கள், தகவல் காட்சிகள் போன்றவை கலக்கப்பட்டுள்ளன. அவர் உண்மை மற்றும் தகவல் இடையேயான எல்லையைக் கேள்விக்குறியாக்குகிறார். அவரின் பின்நவீனத்துவம் தகவல் அரசியலாகவும் உண்மையின் பல்வேறு முகங்களாகவும் வெளிப்படுகிறது.
இந்திய தமிழ் பின்நவீனத்துவ கவிஞர்களில் யுவன் சந்திரசேகரின் கவிதைகள் நகரத்தின் உள்மனத்தைக் களமாக்குகின்றன. அவர் மனிதனின் உடல், மொழி, அன்பு, வலி, பரிதாபம் ஆகியவற்றை பின்நவீன மனநிலையில் ஆராய்கிறார். அவரின் கவிதைகள் பிம்பங்களின் மழையில் மூழ்கிய மனிதனின் தனிமையை வெளிப்படுத்துகின்றன. மொழி அவரிடம் ஒரு விளையாட்டாக அல்ல, ஒரு சிக்கலாக வெளிப்படுகிறது.
ரமேஷ் பிரேதன் கவிதைகள் நகர வாழ்க்கையின் வெறுமையை பிம்பங்களாக வெளிப்படுத்துகின்றன. அவர் “அடையாளமற்ற மனிதன்” பற்றிப் பேசுகிறார். அவரின் கவிதைகள் தகவல் மிகை உலகில் பொருள் தேடும் முயற்சிகளாக இருக்கின்றன. இது பின்நவீனத்துவதின் முக்கிய கூறான திசைமாறிய அடையாளம் என்ற சிந்தனையைக் காட்டுகிறது.
இளங்கோ கிருஷ்ணன் தனது எழுத்தில் அனைத்து மரபுகளையும் சிதைக்கும் வன்முறையைப் பயன்படுத்துகிறார். அவரின் மொழி எப்போதும் சவால் நிறைந்தது. அவர் பின்நவீனத்துவத்தை ஒரு எதிர்ப்புக் கருவியாகப் பயன்படுத்துகிறார். சமூக, பாலியல், அரசியல் எல்லைகளை உடைத்துப் போடுகிறார்.
தமயந்தி கவிதைகள் பெண்ணின் உடல், நினைவு, மற்றும் சமூக மரபுகளின் எதிர்ப்பாக எழுதப்பட்டவை. அவர் பின்நவீனத்துவத்தை பெண்ணிய சிந்தனையுடன் இணைக்கிறார். அவரின் கவிதைகளில் உடல் ஒரு மொழியாகவும், மொழி ஒரு போராட்டமாகவும் மாறுகிறது.
இலங்கை தமிழ் பின்நவீனத்துவ அரசியல் மற்றும் வரலாற்றுச் சிதைவின் விளைவாக உருவானது. அது போரின் நினைவுகளை, அடையாளத் தகராறுகளை, மொழியின் துயரங்களை மையமாகக் கொண்டது. இந்தியத் தமிழ் பின்நவீனத்துவம் நகரத்தின் தனிமை, தொழில்நுட்பம், உடல், அன்பு ஆகியவற்றின் வெளிப்பாடாக வளர்ந்தது.
இலங்கை கவிஞர்களுக்கு “மொழி ஒரு காயம்”;
இந்தியக் கவிஞர்களுக்கு “மொழி ஒரு விளையாட்டு”.
மஜீத் மற்றும் றியாஸ் குரானா நினைவின் அரசியலைப் பேசுகின்றனர் யுவன் சந்திரசேகர் மற்றும் ரமேஷ் பிரேதன் அனுபவத்தின் சிதைவை வெளிப்படுத்துகின்றனர். ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் மற்றும் இமாம் அத்னான் நவீன உலகின் மாயப் பிம்பங்களுடன் விளையாடுகின்றனர் இளங்கோ கிருஷ்ணன்,பாலைவன லாந்தர் மற்றும் தமயந்தி சமூக அடையாளங்களின் கட்டமைப்பை உடைக்கின்றனர்.
பின்நவீனத்துவக் கவிதை தமிழ் இலக்கியத்தில் ஒரு முக்கியமான மாற்றுத் தளத்தை உருவாக்கியுள்ளது. இது ஒரு தத்துவ இயக்கமாகவும், ஒரு அரசியல் பார்வையாகவும் விளங்குகிறது. இலங்கையிலும் இந்தியாவிலும் இது வெவ்வேறு அடித்தளங்களில் தோன்றினாலும், இரண்டிலும் மனிதனின் உள்மன வலி, மொழியின் சிதைவு, அடையாளத்தின் குழப்பம் ஆகியவை ஒரே வேரிலிருந்து முளைத்துள்ளன. பின்நவீனத்துவம் இங்கு ஒரு இலக்கிய நயமல்ல, வாழ்வியல் நிலை. அது மனிதன் தன்னைத் தானே கேள்விக்கெடுக்கும் ஒரு புதிய மனப்பயணம்.
04.கேள்வி: நவீன மற்றும் பின்நவீனத்துவ கவிதைகள் ஒர் எழுத்தாளன் பார்வை?
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் : இலக்கிய உலகில் கவிதை என்றது நம் மனத்தின் நேரடி பிரதிபலிப்பு. மனிதன் உலகைப் புரிந்துகொள்வதற்கும், தனது உள்மனத்தை வெளிப்படுத்துவதற்கும் கவிதை ஒரு மையக் கருவியாக செயல்படுகிறது. காலத்தைப் பொருத்து, தமிழில் கவிதை இரண்டு முக்கிய பரிமாணங்களில் வளர்ந்துள்ளது. நவீன மற்றும் பின்நவீனத்துவம் நவீன கவிதை நேர்த்தியான வெளிப்பாட்டின் மூலம் வாசகருக்கு உண்மையைக் காட்ட முயற்சிக்கும், பின்நவீனத்துவ கவிதை அவசியமான ஒரே உண்மையை தரவில்லை வாசகர் அதில் பல அர்த்தங்களைத் தேடிக்கொண்டு சேர்ந்து செல்ல வேண்டும்.
நவீனத்துவம் 19ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் பிறந்தது, 20ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதிவரை பெரும்பாலான கவிதைகளில் தோன்றியது. இதில் கவிஞர் ஒரு புரிந்த மனிதனாக, உலகின் அமைப்பு, மனித மனம், இயற்கை, சமூக முன்னேற்றம் ஆகியவற்றை கவிதையில் வெளிப்படுத்தினான். நவீன கவிதையின் முக்கிய அம்சம், மொழியின் கட்டமைப்பு, பாணியின் ஒழுங்கு மற்றும் சிற்றொலி போன்றவை. கவிஞன் மனதில் உருவான உணர்வை நேரடியாக வாசகரிடம் கொண்டு செல்ல முயற்சிக்கிறான். இது வாசகருக்கு ஒரு தெளிவான அனுபவமாகிறது குறிப்பாக உண்மை ஒரு மையக் கருத்தாக உள்ளது.
எடுத்துக்காட்டாக, பி.வருண், உ.வெ.சுப்பிரமணியம் போன்ற தமிழ்க் கவிஞர்கள் இயற்கை, மனித மனம், காதல், சமூகப் பின்னணி ஆகியவற்றை கவிதைகளில் நேரடியாகப் பிரதிபலித்தனர். இத்தருவில் கவிதை வாசகரை ஒரு பின்தொடரும் பார்வையாளராக வைத்து, மனதில் உருவான உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தும் கருவியாக இருந்தது.
20ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் தோன்றிய பின்நவீனத்துவம், நவீனத்தின் ஒரு தெளிவான உண்மையை ஒப்புக்கொள்ளாது. பின்நவீனத்துவ கவிதையில் மொழி சிதைந்தது, அர்த்தங்கள் இடையூறுகளால் நிரம்பியுள்ளன, கதாபாத்திரங்கள் மற்றும் பிம்பங்கள் ஒரே நேரத்தில் பல அர்த்தங்களை வெளிப்படுத்துகின்றன.
இதில் கவிஞன் ஒரு முழுமையான உண்மையை வழங்குவதற்கில்லை. அவன் வாசகரை செயல்பாட்டாளராக வைத்துக் கொண்டு, பல நிலைகளில் அர்த்தங்களை இணைத்து உருவாக்கச் செய்கிறான். பின்நவீனத்துவ கவிதை அதிகாரப் பூர்வமான விளக்கத்தை தவிர்க்கிறது அது வாசகரின் சிந்தனை, அனுபவம் மற்றும் எதிர்பார்ப்புகளை ஊக்குவிக்கும் ஒரு அமைப்பாகும்.
உதாரணமாக, இலங்கை தமிழ் கவிஞர்கள் மஜீத், றியாஸ் குரானா, ஏ.நஸ்புள்ளாஹ், இமாம் அத்னான் போன்றோர், பின்நவீனத்துவத்தை போரின் பின்னணியில் ஏற்பட்ட நினைவழிவு, அடையாள சிதைவு மற்றும் அரசியல் விளைவுகளுடன் இணைத்து பயன்படுத்தினர். இவர்களின் கவிதைகளில் மையமற்ற மொழி, கனவுகளின் மடிப்பு, தகவல் மிகை போன்ற பிம்பங்கள் முதன்மையாக உள்ளன.
இந்தியத் தமிழ் பின்நவீனத்துவ கவிஞர்கள் யுவன் சந்திரசேகர், ரமேஷ் பிரதான், தமயந்தி, இளங்கோ கிருஷ்ணன் போன்றோர், நகர்மய வாழ்க்கை, உடல் அரசியல், காதல், தகவல் பரிமாற்றம் ஆகியவற்றை பின்நவீன முறையில் வெளிப்படுத்துகிறார்கள். அவர்களின் கவிதை ஒரு விளையாட்டுப்போலவும், சிதறிய அர்த்தங்கள் மூலம் வாசகரை ஈர்க்கும் முயற்சியாகவும் உள்ளது.
எனது புரிதலின்படி, நவீன கவிதை ஒரு வெளிப்பாடாகும். அது வாசகருக்கு உண்மையைத் தருகிறது. பின்நவீனத்துவ கவிதை ஒரு சிந்தனை சிக்கலாகும் வாசகரின் பங்களிப்புடன் அர்த்தம் உருவாகிறது.
நவீன கவிதை ஒழுங்கும் தெளிவும் கொண்டுள்ளது. பின்நவீனத்துவ கவிதை சிதைந்த பிம்பங்கள் மற்றும் மொழியுடன், வாசகரை சவால் நிறைந்த ஒரு மனப்பயணத்தில் ஈடுபடுத்துகிறது. மேலும் நவீன பிரதி வெளிப்பாடு பின்நவீனத்துவ பிரதி சிந்தனைச் மாற்றம் என நான் உணர்கிறேன். இவ்விதமாக நவீனம், பின்நவீனத்துவம் மனிதனின் மனம், அடையாளம், சமூக, நகரம், தகவல் என பல பரிமாணங்களில் தனித்துவமான கவிதை அனுபவத்தை வழங்குகிறது.
தமிழ் இலக்கியத்தில் நவீன மற்றும் பின்நவீனத்துவ கவிதைகள் ஒரே தொடரில் இருந்தாலும், அவைகளின் நோக்கு, நடை, வாசகரின் பங்கு ஆகியவை வேறுபட்டவை. நவீன கவிதை உண்மை வெளிப்பாடு பின்நவீனத்துவ கவிதை மனசாட்சியையும் சிந்தனையையும் கனவுமொழி மற்றும் மாயமொழியென இணைத்து வாசகரை ஒரு பங்களிப்பாளராக பிரதிக்குள் மாற்றும் முயற்சியை செய்கிறது. எனவே பின்நவீனத்துவ கவிதை ஒரு இலக்கிய இயக்கமாக மட்டுமல்ல, ஒரு புதிய வாழ்வியல் பார்வையாகவும் புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டும்.
05. கேள்வி: பின்நவீனத்துவ இலக்கியத்தின் சுதந்திரப் போக்கு அல்லது பிரதிகளின் சுதந்திரப் போக்கு?
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்: இலக்கியம் மனித மனம், உணர்வு, சமூக வாழ்வியல் ஆகியவற்றின் பிரதிபலிப்பாகும். காலத்தின் ஓட்டத்தில் கவிதை, கதை, குறுங்கதை, கட்டுரை ஆகியவை மாறும் சூழல்களை பிரதிபலித்து வந்துள்ளன. நவீனத்துவம் நேர்த்தியான வெளிப்பாடு, ஒழுங்கு ஒரே மையச் சிந்தனை ஆகியவற்றை வலியுறுத்தியது. ஆனால் பின்நவீனத்துவம் அதற்கு மாறாக, ஒற்றை உண்மை, கட்டமைப்பு, மரபு ஆகியவற்றை சந்தேகிக்கும் ஒரு சிந்தனையாகவும் செயல்படுகிறது.
இவ்வழியில், பின்நவீனத்துவ இலக்கியம், குறிப்பாக கதை, கவிதை எழுதும் போது எழுத்தாளருக்கு மிகுந்த சுதந்திரத்தை அளிக்கிறது. இது வடிவம், மொழி, கதாப்பாத்திரம், வாசகன் பங்கு ஆகிய எல்லைகளையும் சோதிக்கும்.அனைத்தும். உதாரணமாக இலங்கை தமிழ் பின்நவீனத்துவ கவிஞர்கள் ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் மற்றும் றியாஸ் குரானா,மிஹாத் பிரதிகளில் நேர்மறை நிகழ்வுகளை நேரடியாக காட்டாமல், நினைவு, அடையாள சிதைவு மற்றும் மனநிலை மூலம் பிரதிகளை உருவாக்குகிறார்கள். இந்திய தமிழ் கவிஞர்கள் யுவன் சந்திரசேகர், ரமேஷ் பிரேதன், சுகிர்தராணி நகரக் பிரதிகளில் பலநிலை அனுபவங்களை வெளிப்படுத்துகிறார்கள்.
பிம்பங்கள் மற்றும் மொழி சிந்தனை மாற்றம் வார்த்தைகள் ஒரே அர்த்தத்தை தரவில்லை. ஒலி, இடைவேளை, குறியீடுகள் வாசகரைச் சிந்திக்கச் செய்கின்றன.
நடுநிலை அனுபவம் வாசகர் கவிதையில் பங்கேற்று, அர்த்தத்தை உருவாக்குகிறான்.
மல்டிமீடிய அம்சங்கள் டிஜிட்டல் எழுத்து, குறும்படங்கள், இணையக் குறிப்பு போன்றவை கவிதையில் இணைக்கப்படலாம். உதாரணமாக ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் மற்றும் இமாம் அத்னான் ஆகியோரின் கவிதைகளில் கனவு, நினைவு, தகவல் மிகை ஆகியவற்றை ஒருங்கிணைத்து வாசகரின் சிந்தனையை ஈர்க்கின்றனர்.
பின்நவீனத்துவ எழுத்து என்பது எழுத்தாளருக்கு வரையறையற்ற சுதந்திரத்தை வழங்குகிறது. நேரடி சமூக நெறி அல்லது வரலாற்று கட்டுப்பாடுகள் பின்பற்றப்பட தேவையில்லை. கதாபாத்திரம், மொழி, படிமம், இடம் ஆகிய அனைத்தும் நிரந்தர அடையாளமற்றதாகவும் சிதறியவையாகவும் இருக்கலாம். வாசகர் பங்களிப்பு இல்லாமல் பின்நவீனத்துவ எழுத்து முழுமையாக செயல்பட முடியாது.
இதன் மூலம் எழுத்தாளன் இலக்கியத்தை ஒரு சிந்தனைச் மாற்றமாகவும், பல அர்த்தங்களைக் கொண்ட ஒரு உலகாகவும் மாற்றிக் கொள்ளுகிறான். எனது அனுபவத்தில், பின்நவீனத்துவ எழுத்து சுதந்திரம் இதுவே. நான் அனைத்தையும் சொல்லவேண்டியதில்லை. வாசகன் என் கதையிலும் கவிதையிலும் பங்கேற்று அர்த்தத்தை உருவாக்கட்டும். நவீன கவிதை அல்லது கதை வாசகருக்கு தெளிவான உண்மையை வழங்கும் பின்நவீனத்துவம் வாசகரை செயற்பாட்டாளராக மாற்றி மொழியின், கதையின், கவிதையின் சிதறிய அமைப்பின் வழியாக சிந்திக்க வைக்கிறது.
06.கேள்வி: இலக்கியத் தளத்தில் கருத்து மோதல்கள் மற்றும் முரண்பாடுகள் அவசியமா?
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்: இலக்கியம் மனித மனம், உணர்வு, சமூக அனுபவம், கலாச்சாரம் ஆகியவற்றின் பிரதிபலிப்பாகும். இது ஒரு நேர்த்தியான, ஒரே கருத்தை கொண்ட தகவல் பரிமாற்றம் அல்ல. பலவிதமான மனநிலைகள், கருத்துக்கள், உண்மைகள் மற்றும் அடையாளங்களை ஒரே நேரத்தில் வெளிப்படுத்தும் தளம். இதனால் கருத்து மோதல்கள் மற்றும் முரண்பாடுகள் இலக்கிய தளத்தில் இயற்கையான ஒரு அம்சமாக தோன்றுகின்றன.
இலக்கியத் தளத்தில் முரண்பாடுகள் இல்லாவிட்டால், படைப்புகள் ஒற்றைப் பார்வை, ஒரே நிலைப்பாடு கொண்ட விவரணங்களாக மாறும். ஆனால், வாசகர் மற்றும் சமூக சிந்தனைக்கான இடம், படைப்பாற்றல் வளர்ச்சி, புதுமை ஆகியவை அதில் இல்லாமல் போகும். எனவே, முரண்பாடுகள் இலக்கிய வளர்ச்சிக்கு தேவையானவை.
பல்வேறு கருத்துக்களை வெளிப்படுத்துதல்-ஒவ்வொரு எழுத்தாளரும் தனித்துவமான அனுபவம், மனநிலை மற்றும் பார்வையை கொண்டுள்ளனர். முரண்பாடுகள் இவற்றை ஒரே தளத்தில் இணைக்க உதவுகின்றன. வாசகர் ஒரே கருத்து மட்டுமல்ல, பலவிதமான கோணங்களில் சிந்திக்க கற்றுக்கொள்கிறார்கள்.
சமூக சிந்தனைக்கு தூண்டுதல் -சமூக பழக்கவழக்கங்கள், மரபுகள், அரசியல் நிலைகள், இனப்பிரிவு, பாலினம் போன்றவை முரண்பாடுகளின் மூலம் வெளிப்படுகின்றன. வாசகர் நேரடி எதிர்பார்ப்புகளுக்கு மாறாக, புதிய பார்வை கொண்டு விசாரணை செய்ய வலியுறுத்தப்படுகிறார். குறிப்பாக புதிய வடிவங்களையும் கருத்துக்களையும் உருவாக்குதல் முரண்பாடுகள் புதிய எழுத்து வடிவங்கள், பாணிகள் மற்றும் பிரதிக்கட்டமைப்புகளை உருவாக்க உதவுகின்றன. எழுத்தாளர் பழைய வடிவங்களை சோதித்து, புதிதாய் அமைப்பதற்கும் வாய்ப்பு பெறுகிறார்.
இலக்கியத்தில் முரண்பாடுகள் என்பது நவீன மற்றும் பின்நவீனத்துவ முரண்பாடுதான்
நவீன இலக்கியம் ஒரே உண்மை, கட்டமைப்பில் தெளிவாக வெளிப்படும். பின்நவீனத்துவ இலக்கியம் பல அர்த்தங்களை, சிதறிய மொழியையும், மையமற்ற அனுபவத்தையும் வலியுறுத்துகிறது. இந்த முரண்பாடு வாசகரை சிந்திக்கச் செய்யும் வகையில் சுதந்தரமான படைப்பாற்றலை உருவாக்குகிறது. அடையாள, சமூக மற்றும் அரசியல் முரண்பாடு தனித்துவ அடையாளங்கள், இனப்பிரிவுகள், பாலினம், மதம் போன்றவை மோதல்களின் காரணமாக வெளிப்படுகின்றன. எழுத்தாளர் சமூகத்தை பிரதிபலிக்கும் போது, முரண்பாடுகள் அவசியமாக மாறும்.
மொழி மற்றும் வடிவ முரண்பாடு – மொழியின் சீரான பயன்பாடு மற்றும் சிதறிய மொழி, நேர்மறை மற்றும் விமர்சன பாணிகள் ஆகியவற்றில் முரண்பாடு தோன்றுகிறது. வாசகர் மொழியின் பல அர்த்தங்களை உணர்வதாகும்.
முரண்பாடுகள் இலக்கியத்தில் தேவையான காரணங்களில் ஒன்றுதான் சிந்தனை வளர்ச்சிக்கு உதவி அமைகிறது. வாசகர் அல்லது எழுத்தாளர் ஒரே கருத்தில் பிணைக்கப்படாமல், பலமுக சிந்தனைக்குத் தூண்டப்படுகிறார். இது சமூக மற்றும் தனிப்பட்ட மாற்றங்களுக்குப் பாதையாகும்.
புதுமை மற்றும் படைப்பாற்றல் வளர்ச்சி முரண்பாடு புதிய கருத்துக்களை, புதிய சாயல்களை, புதிய கதைக்கட்டமைப்புகளை உருவாக்குகிறது. இதன் மூலமாக இலக்கியம் தானாகவே வளர்கிறது, புதுமை ஏற்படுகிறது. உண்மை மற்றும் பரிமாண விவேகத்தை வலுப்படுத்துதல் ஒற்றை கருத்து மட்டுமே இல்லாததால், வாசகர் உண்மை, நியாயம், தர்மம் போன்றவற்றை பரிசீலிக்க கற்றுக்கொள்கிறார்கள்.
எழுத்தாளன் பார்வையில், கருத்து மோதல்கள் மற்றும் முரண்பாடுகள் இலக்கியத்தை உயிர்வாழும் அமைப்பாக மாற்றும் முக்கிய அம்சம் என சொல்ல விரும்புகிறேன் இவை ஒரு சுற்றுப்பாதை அல்ல திருத்தப்பட்ட, ஒழுங்கான உலகத்திற்கு பதிலாக, நம்மை சிந்திக்கச் செய்யும் ஒரு மாற்றமாகும். மேலும் வாசகரையும் எழுத்தாளரையும் ஒரே நேரத்தில் புதிய அனுபவத்திற்கும் சிந்தனைக்குத் தூண்டுகிறது.
பின்நவீனத்து இலக்கியத்தில், இது முக்கியமாக வெளிப்படுகிறது மாற்று மொழி, இடையூறு நிறைந்த கட்டமைப்புகள், மையமற்ற காட்சிகள், பல அர்த்தங்கள் ஆகியவை முரண்பாடுகளால் வளரும். ஆகவே இலக்கியத் தளத்தில் கருத்து மோதல்கள் மற்றும் முரண்பாடுகள் மிக அவசியம்.
குறிப்பாகவாசகரை சிந்திக்கச் செய்கிறது, எழுத்தாளரின் படைப்பாற்றலை விரிவாக்குகிறது, புதிய வடிவங்கள், சாயல்கள் மற்றும் அனுபவங்களை உருவாக்குகிறது, சமூக, அரசியல், மொழி, அடையாளம் போன்ற பரிமாணங்களில் உண்மையை விவேகப்படுத்துகிறது.
எனவே, முரண்பாடுகள் இலக்கியத்தின் இயல்பான மற்றும் அவசியமான அம்சங்களாகும். இவை இல்லாமல், இலக்கியம் சீரான, ஒரே கருத்துடன் மட்டுமே செயல்படும் ஒரு தரவரிசை தகவல் பரிமாற்றமாக மாறும். முரண்பாடுகள் வாசகரையும் எழுத்தாளரையும் சிந்திக்கும் இடத்தில் சந்திக்கச் செய்வதால், இலக்கியத்தில் சுதந்திரமும், படைப்பாற்றலும் வளருகிறது.
பின்நவீனத்துவ இலக்கியம் தனிப்பட்ட அனுபவங்கள், மனநிலை, அடையாளம், சமூக சூழல் மற்றும் அரசியல் சூழல்களை சிதறிய வடிவங்களில் வெளிப்படுத்துகிறது. சிறுகதை வடிவில், பின்நவீனத்துவம் அரசியலை நேரடி முறையில் காண்பிப்பதற்குப் பதிலாக, வாசகரை சிந்திக்கச் செய்யும் ஒரு மையமற்ற, சிக்கலான அமைப்பில் கொண்டு வருகிறது.
பின்நவீன சிறுகதைகளில் அரசியல் பொதுவாக மூன்று நிலைகளில் வெளிப்படுகிறது
1.அரசியல் அடையாளங்களில் பின்நவீனத்துவ சிறுகதைகள் அடையாளத்தை ஒரே நிலை அல்லது ஒரே உண்மை எனக் கருதவில்லை. இனம், மதம், மொழி, பாலினம் போன்ற அடையாளங்கள் சிதறியவையாகவும், பலமுகமானதாகவும் காணப்படும்.
அரசியல் சூழல் இந்த அடையாள சோதனையின் பின்னணியாக அமைந்துள்ளது.
வாசகர் கதாபாத்திரங்களின் அரசியல் நிலைப்பாடுகளை நேரடியாக அறிவதில்லை அவை முற்றிலும் சிக்கலான, மனநிலை, நினைவு, சூழல் ஆகியவற்றின் வெளிப்பாடுகளாக இருக்கின்றன.
உதாரணமாக இலங்கை தமிழ் பின்நவீனத்துவ கவிதைகளில் மஜீத் மற்றும் றியாஸ் குரானா, போரின் பின்னணியில் அடையாள சிதைவையும் அரசியல் அவசியங்களையும் இணைத்து கவிதைகளை அமைக்கின்றனர்.
2. அதிகாரம் மற்றும் குழப்பம் – பின்நவீனத்துவ சிறுகதைகள் அதிகாரத்தை ஒரே மையத்தில் இருந்து நிலைநிறுத்தப்படும் முறையாகக் காணவில்லை.
அரசியல் அதிகாரம் பல வடிவங்களில் பாகுபட்டது, சிக்கலானது, நேர்மறை மற்றும் எதிர்மறை விளைவுகளை ஒரே நேரத்தில் தருகிறது. அதிகாரம் பற்றிய கதைகள் வாசகரை ஒரே தளத்தில் உணரச் செய்யாமல், பல இடைவெளிகளில், மறைமுகமாகவும் சிந்திக்க வைக்கின்றன. உதாரணமாக ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் மற்றும் அறபாத்,நா சத்தியபாலன் சிறுகதைகளில் நகரம், போரின்பின்னணி, அதிகாரம், ஊடகங்கள் ஆகியவை நுணுக்கமாக காட்சியளிக்கப்படுகின்றன வாசகர் சிக்கலான அரசியல் சூழலை உணர்கிறார்.
3. சமூக அரசியல் மற்றும் வரலாற்று பின்னணி என பார்க்கும் போது பின்நவீனத்துவ சிறுகதைகள் சமூக அரசியல் மற்றும் வரலாற்றுப் பின்னணியை நேரடி வரலாறு போலக் கூறாமல், சிதறிய நேர வரிசையில், நினைவுகள் மற்றும் மனநிலைகள் வழியாக வெளிப்படுத்துகின்றன.
இது வாசகருக்கு அரசியல் அனுபவத்தை சிந்திக்கக் கூடிய இடமாக மாற்றுகிறது.
உதாரணமாக இந்திய தமிழ் பின்நவீனத்து பிரதிகள் யுவன் சந்திரசேகர், ரமேஷ் பிரேதன் பாலைவன லாந்தர்,நேசமித்ரன்,தேன்மொழிதா
இதனூடாக அடையாளம் மற்றும் காட்சி பின்னணி மூலம் சிக்கலானது,அதிகாரம் மற்றும் சமூக கட்டமைப்புகள் சிதறிய வடிவில் வெளிப்படும், வாசகரின் சிந்தனை மற்றும் பங்களிப்பு மூலம் அர்த்தமாகிறது. எனவே, பின்நவீனத்துவ சிறுகதைகளில் அரசியல் நேரடியாகக் கூறப்படுவதில்லை அது மையமற்ற, சிக்கலான, வாசகரை சிந்திக்கச் செய்யும் ஒரு அரசியல் அனுபவமாக உருவாகிறது.
நன்றி-
நேர்காணல் செய்தவர்: வித்யா சங்கர்