மடைமாற்றம் என்ற சொல் தமிழில் வாசலைத் தாண்டுதல், தடையை உடைத்தல், எல்லையை மீறுதல் என்ற பொருளில் பயன்படுகிறது. ஆங்கிலத்தில் இதனை transgression of thresholds என்று கூறலாம். வாசல் என்பது மனித வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு தருணத்திலும் காணப்படும் சின்னமாகும். பிறப்பு கருவறையிலிருந்து வெளியேறும் வாசல் யௌவனம் நோக்கி நகர்வது உடல் மற்றும் உணர்வு வாசல் திருமணம், மதம், சடங்கு ஆகியவை சமூக வாசல்கள் மரணம் வாழ்விலிருந்து மறுமை நோக்கிச் செல்லும் இறுதி வாசல். இவ்வாசல்களைத் தாண்டுவது சாதாரண மாற்றமல்ல அது அடையாளம் மற்றும் அனுபவத்தின் அடிப்படை சிதைவு.
பின்நவீனத்துவக் கோட்பாட்டில் மடைமாற்றம் என்ற கருத்து மையப்புள்ளியாகின்றது. பின்நவீனத்துவம் உண்மையை ஒரே கோணத்தில் காண மறுக்கிறது. நிலையான மையங்கள் அதிகாரத்தின் கட்டமைப்புகள் ஒரே வகையான அர்த்தங்கள் இவற்றை அனைத்தையும் சிதைத்து பல்வேறு சாத்தியங்களை வெளிக்கொணர்கிறது. லியோத்தார் கூறியது போல பெரிய கதைப்பாடுகள் நிராகரிக்கப்பட வேண்டும். ஒரே கதவு, ஒரே நுழைவு இல்லை பல கதவுகள், பல நுழைவுகள், பல அனுபவங்கள் இருக்கின்றன. மடைமாற்றம் என்பதன் மூலம் மனிதன் அந்தப் பல்வேறு சாத்தியங்களை அடைகிறான்.
டெரிடாவின் பிளவியலைக் கொள்கை மடைமாற்றத்துடன் நெருங்கிய தொடர்புடையது. ஒவ்வொரு வாசலும் கதவு எனப்படும் தடையும் எப்போதும் பிளவின் வழியே வேறு அர்த்தங்களை வெளிப்படுத்துகிறது. மடைமாற்றம் என்பது கதவின் முன் நின்று நுழைவு மற்றும் வெளியேறல் இடையே அலைந்து நிற்கும் நிலை. பாக்டின் கூறும் கர்னிவலிச் சிந்தனை சமூக ஒழுங்குகளை தலைகீழாக்குகிறது. அங்கு சிரிப்பு, காமம், பித்தல் ஆகியவையே வாசலைத் தாண்டும் மொழிகளாகின்றன. ஃபூகோ காட்டியது போல அதிகாரம் எப்போதும் வாசல்கள் கட்டுகிறது. சிறைச்சாலை, பள்ளி, மருத்துவமனை போன்றவை அனைத்தும் கட்டுப்பாட்டின் வாசல்கள். மடைமாற்றம் என்பது அந்த அதிகார வாசல்களை உடைத்து வெளியேறுதல்.
மடைமாற்றத்தை மூன்று பரிமாணங்களில் காணலாம். உடலியல் பரிமாணத்தில் பாலின எல்லைகள், பாலியல் அடக்குமுறை, உடல் மீதான கட்டுப்பாடுகள் அனைத்தும் thresholds. அவற்றைக் கடக்கும்போது உடல் தன் சுதந்திரத்தை அடைகிறது. மொழியியல் பரிமாணத்தில் சொற்கள் ஒரே அர்த்தத்தில் நிலைக்காது, பல அடுக்குகளில் பிளந்து நிற்கின்றன. கவிதை என்பது சொற்களைத் தாண்டிச் செல்லும் மடைமாற்றமே. அரசியல் பரிமாணத்தில் தேச எல்லைகள், சாதி எல்லைகள், மத எல்லைகள் அனைத்தும் thresholds of exclusion. மடைமாற்றம் என்பது அந்த எல்லைகளை உடைத்து வெளியேறும் புரட்சிச் செயல்.
இலங்கைத் தமிழ் பின்நவீனக் கவிதைகளில் மடைமாற்றம் பெரும் இடம் பெறுகிறது. உள்நாட்டுப் போர், அகதி நிலை, இடம்பெயர்வு ஆகியவை அனைத்தும் வாசலைத் தாண்டும் அனுபவங்களாகவே கவிதைகளில் வருகின்றன. அகதி முகாம்களின் கதவுகள், எல்லையைத் தாண்டும் இரகசியப் பாதைகள், மரணத்தின் வாசலில் நிற்கும் மக்கள்  are images of threshold crossing. கவிதைகளில் இரத்த வாசல்,  கடல் வாசல் , மரண வாசல் போன்ற உருவகங்கள் அதிகம் காணப்படுகின்றன. இதில் மடைமாற்றம் என்பது தனிப்பட்ட அடையாளத்தையே மாற்றுகிறது. ஒருவர் அகதியாக மாறுவது என்பது ஒரு வாசலைத் தாண்டி மற்றொரு உலகுக்குள் நுழைவதின் விளைவு.
மடைமாற்றம் கலைத்துறைகளிலும் ஆழமாகப் பிரதிபலிக்கிறது. சினிமாவில் கதவுகள் வழித்தடங்கள் இருள் மற்றும் வெளிச்ச இடையிலான பிளவுகள் அனைத்தும் symbolize threshold crossings. ஓவியத்திலும் இசையிலும் கூட ராக மாறுதல் அல்லது தாள மாற்றம் வாசலைக் கடக்கும் நிகழ்வாகக் கொள்ளலாம்.
மடைமாற்றம் இறுதியில் தத்துவ அனுபவம். நான் யார் என்ற கேள்வியே ஒரு வாசல். அந்த வாசலைத் தாண்டும் தருணம் தன்னைக் கடந்து புதிய சாத்தியங்களுக்குள் நுழைவது. மரணம் வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய மடைமாற்றம்.
இலக்கிய ஆய்வில் மடைமாற்றம் என்பது ஒரு விமர்சனக் கருவி. எந்தக் கதையிலும் வாசலைத் தாண்டும் தருணம் எப்படிப் பிரதிபலிக்கப்படுகிறது என்பதை ஆராய முடியும். இதன் வழியாக சுயவிமர்சனமும் சமூக விமர்சனமும் சாத்தியமாகின்றன. மடைமாற்றம் என்பது சிதைவு, பிளவு, ambiguity ஆகியவற்றின் கொண்டாட்டமாகும்.
இதனால் மடைமாற்றம் transgression of thresholds என்பது வெறும் சொல் விளையாட்டல்ல. அது பின்நவீனத்துவத்தின் மைய ஆன்மா. எல்லைகளைத் தாண்டி சுதந்திரமாக சிந்திக்கும் ஆற்றல். வாசலைத் தாண்டும் தருணம் எப்போதும் ஆபத்தானதுதான் ஆனால் அதுவே புதிய வாழ்க்கையின் சாத்தியம். கவிதை, கலை, அரசியல் அனைத்தும் threshold crossings. ஒவ்வொரு மடைமாற்றமும் மனிதனைத் தன் பழைய அடையாளத்திலிருந்து விடுவித்து புதிய சாத்தியங்களுக்கு வழிவகுக்கிறது. உண்மை என்பது ஒரே வாசலுக்குள் அடைக்கப்பட முடியாது. அது எப்போதும் மடைமாற்றத்தின் அனுபவத்தில்தான் வாழ்கிறது.
 தொடர்ச்சியாக சமகால பின்நவீனத்துவக் கவிதைகள் குறித்த விவாதத்தையும் இணைத்து விரிவுபடுத்துகிறேன்
மடைமாற்றம் என்ற கருத்து இன்று வாழும் சமகாலக் கவிதைகளில் மிகுந்த வலிமையுடன் பிரதிபலிக்கிறது. கவிதை என்பது எல்லைகளை உடைக்கும் கலை. பாரம்பரியக் கவிதை வடிவங்களில் ஓர் ஒழுங்கு, ஓர் பாங்கு, ஓர் இசைமுறை இருந்தது. ஆனால் பின்நவீனத்துவக் கவிதை அத்தகைய ஒழுங்குகளை நிராகரிக்கிறது. அது மொழியின் எல்லையைத் தாண்டுகிறது, பொருள் என்ற பெயரில் கட்டியிருக்கும் கதவுகளை உடைக்கிறது, வாசகரின் எதிர்பார்ப்பை முறியடிக்கிறது. இதுவே மடைமாற்றத்தின் கவிதை வடிவம்.
சமகாலக் கவிஞர்களில், குறிப்பாக இலங்கைத் தமிழ் கவிஞர்களிடம் இந்த மடைமாற்றப் பாவனை மிகத் தெளிவாகக் காணப்படுகிறது. அகதி வாழ்க்கையின் அனுபவம், இடம்பெயர்வு, வன்முறையின் நினைவுகள் என these push the poet towards new thresholds. ஏ. நஸ்புள்ளாஹ், றியாஸ் குரானா, பீமலா நாயர் போன்ற கவிஞர்களின் கவிதைகளில் வாசல் என்ற உருவகம் பலவிதமாக வரும். ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதைகளில் சிதைந்த மொழி, திடீர் தாவல்கள், சின்னச் சின்ன உரையாடல் துண்டுகள் அனைத்தும் வாசகனை வழக்கமான கவிதை வாசலிலிருந்து தள்ளி, புது அனுபவ வாசலில் நிறுத்துகின்றன. குரானாவின் கவிதைகளில் பறவை இறகு, பனிமுட்டை, சிதைந்த கனவு போன்ற உருவகங்கள் எல்லைகளைத் தாண்டிச் செல்லும் பின் நவீன காட்சிகளாகின்றன.
இந்தக் கவிதைகள் சமகால வாழ்வின் சிக்கல்களையும் அரசியல் முரண்களையும் வெளிப்படுத்துகின்றன. ஒரு கவிஞர் தன் கிராமத்தின் கதவைத் தாண்டி நகரத்துக்குள் நுழையும் அனுபவத்தை எழுதும்போது அது வெறும் இடமாற்றம் அல்ல அடையாள மாற்றம், மொழி மாற்றம், உலகப் பார்வை மாற்றம் அனைத்தும் மடைமாற்றம். புலம்பெயர்ந்த கவிஞர்களின் கவிதைகளில் தாய்மொழியின் வாசல் கலைந்து, ஆங்கிலம், சிங்களம் அல்லது பிற மொழிகள் வழியாகப் புதிய அனுபவங்கள் வெளிப்படுகின்றன. அதில் நான் யார் என்ற கேள்வி மீண்டும் மீண்டும் எழுகிறது.
சமகால பின்நவீனக் கவிதைகள் மடைமாற்றத்தைச் சின்னங்களின் வழியே மட்டுமல்லாமல் வடிவியல் முறையிலும் சோதிக்கின்றன. கட்டுரைகளாக, குறுநவீனக் குறிப்புகளாக, காட்சித் துண்டுகளாக எழுதப்படும் கவிதைகள்ன these blur the threshold between poetry and prose. கவிதை எங்கு முடிகிறது, கட்டுரை எங்கு தொடங்குகிறது என்பதை வாசகன் உணர முடியாது. இந்த வடிவியல் மடைமாற்றமே பின்நவீனத்தின் முக்கிய அடையாளமாகிறது.
இலங்கைப் போர் பிந்தைய தலைமுறை கவிஞர்களின் படைப்புகளில் மடைமாற்றம் வலுவான அரசியல் உரையாக வருகிறது. சிதைந்த வீடுகள், இடிந்த கல்லறைகள், கடந்து செல்ல முடியாத எல்லைகள் அனைத்திலும் become metaphors of thresholds. அந்த வாசல்களைத் தாண்டிப் புதிய உலகைக் காணவேண்டும் என்ற ஏக்கம் கவிதைகளில் வெளிப்படுகிறது. சில சமகாலப் பெண்கவிஞர்கள் தங்கள் உடல், குடும்பம், சமூக ஒழுக்கம் ஆகியவற்றை வாசல்களாகக் காண்கின்றனர். அவற்றைத் தாண்டும் முயற்சியே அவர்களது பின்நவீனச் சுதந்திரக் கவிதை.
மொத்தத்தில், சமகால பின்நவீனக் கவிதைகள் மடைமாற்றத்தை மூன்று வழிகளில் வெளிப்படுத்துகின்றன. ஒன்று, மொழியின் வாசலைக் கடந்து பல்வழிக் காட்சிகளைத் தருவது. இரண்டு, வடிவத்தின் வாசலைக் கடந்து கவிதை கட்டுரை, கலை அரசியல், கனவு உண்மை என்ற எல்லைகளைச் சிதைத்தல். மூன்று, அரசியல் மற்றும் சமூக அனுபவங்களின் வாசலைக் கடந்து புதிய அடையாளங்களைக் கண்டடைவது. இதனால் மடைமாற்றம் என்பது வெறும் உருவகம் அல்ல, சமகாலக் கவிதைகளின் உயிர்துடிப்பு இங்கு இரு ஙவிதைகள் குறித்து பேசலாம்.
நேசமித்ரன் கவிதை
/
மூக்கு நுனி எண்ணெய் மினுமினுப்பு இல்லை
தோள்பட்டைவரை இழுத்துவிட்ட உள்ளாடை பட்டை இல்லை
முழங்கையில் சமையலில் எண்ணெய் தெறித்த தழும்பு இல்லை
சிசேரியன் தொப்பை இல்லை
ஒருகிராம் தங்கச் சங்கிலி
போட்டால் கழுத்தெல்லாம்
கருக்கும் அதன் அருகே
ஒரு மரு உண்டு
காணவில்லை
இதெல்லாம் இல்லாமல்
என்ன நீ
இந்த புனைபடம் நீயே இல்லை
அதிகாலை ஜன்னல்
வெளிச்சத்தில்
நெட்டி முறிக்கும்
அரிதாரம் அற்ற ஒருத்தி
உண்டு
அவள் போதும் எனக்கு
0
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் கவிதை
காற்றின் கைப்பேசி
/
ஜன்னலின் வழியே நுழையும் காற்று
திடீரென ஒரு கைப்பேசியாக மாறியது.
அது ஒலித்தது
ஆனால் அழைப்பாளர் யார் என்று தெரியவில்லை.
நான் ஹலோ என்றதும்
என் சொந்த சுவாசமே மறுமொழி சொன்னது.
நீ உயிரோடு இருக்கிறாய்
ஆனால் எதற்காக வாழ்கிறாய் என்று கேட்டது.
என் கைகள் நடுங்கின
கால்கள் தரையில் நடக்க மறுத்தன
என் அறை சுவர் கூட என் தோற்றத்தை சந்தேகித்தது.
அழைப்பு துண்டிக்கப்படவில்லை
என் இரத்தம் முழுவதும் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது.
பின்னர் காற்று சிரித்தது
அதன் சிரிப்பில்
என் உடல் முழுவதும் அழைப்பு வளர்ந்தது.
நான் இன்னும் அந்த அழைப்புக்குள் தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறேன்.
நேசமித்ரன் மற்றும் ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் ஆகியோரின் இந்த இரண்டு பின்நவீனத்துவக் கவிதைகளையும் மடைமாற்றம் என்ற கோட்பாட்டின் வெளிச்சத்தில் வாசித்தால், அவை ஆழமான பின்நவீனச் சாயலை வெளிப்படுத்துகின்றன.
நேசமித்ரனின் கவிதையில் பெண்மையின் உடல் அரசியல் ஒரு மையப்புள்ளியாகிறது. மூக்கு நுனி எண்ணெய் மினுமினுப்பு இல்லை, சிசேரியன் தொப்பை இல்லை, ஒருகிராம் தங்கச் சங்கிலி இல்லை போன்ற வரிகள் சமூகமே கட்டிய வாசல்களை சுட்டிக்காட்டுகின்றன. பெண்மையின் உடல் எப்படிப் புனைவுகளாலும் சின்னங்களாலும் அடைக்கப்படுகிறதோ, அவற்றை நீக்கிப் பார்த்தால் ‘உண்மையான அவள்’ யார் என்ற கேள்வி எழுகிறது. இங்கே மடைமாற்றம் என்பது அழகு, அலங்காரம், சமூக அடையாளம் ஆகியவற்றின் வாசலைத் தாண்டிச் சென்று, காலை வெளிச்சத்தில் நெட்டி முறிக்கும் எளிய ஒருத்தியின் காட்சியை அடைவதாகும். அது பின்நவீனத்தின் உடல் அரசியல் மடைமாற்றம்.
ஏ. நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதையில் மடைமாற்றம் இன்னும் ஆழமான உளவியல் அனுபவமாகிறது. காற்று கைப்பேசியாக மாறுவது என்பது இயல்பின் எல்லையைத் தாண்டிய காட்சி. காற்று அமைதியான இயற்கைத் தன்மை திடீரென தொழில்நுட்ப சாதனமாக (மொபைல்) மாறுகிறது. இதுவே பின்நவீன உலகின் ஒரு மடைமாற்றம் இயற்கை மற்றும் தொழில்நுட்பம், உடல் மற்றும் இயந்திரம், சுவாசம் மற்றும் ஒலி இவற்றின் எல்லைகள் அழிகின்றன. கவிஞன் நான் ஹலோ என்றதும் என் சொந்த சுவாசமே மறுமொழி சொன்னது என்று சொல்வதில், வெளி உள், நான் மற்றவன் என்ற எல்லை கலைந்து விடுகிறது. உயிரோடு இருப்பதின் காரணத்தைச் சுவாசமே கேட்கும் அந்தச் சந்தர்ப்பத்தில், வாழ்வின் அடிப்படை வாசலைத் தாண்டிச் செல்கிறார் கவிதை சொல்லி.
இரு கவிதைகளிலும், மடைமாற்றம் வெறும் கதவு தாண்டல் அல்ல அது அடையாளத்தின் சிதைவு. நேசமித்ரனின் கவிதையில் அழகு  சமூக கட்டமைப்பு என்ற வாசல் உடைக்கப்படுகிறது. ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதையில் நான்  உயிரோடு இருப்பவன் என்ற வாசல் சிதைக்கப்படுகிறது. இரண்டிலும் பின்நவீனத்தின் மையக் கருத்தான ambiguity, multiple meanings, boundary-crossing ஆகியவை வெளிப்படுகின்றன.
முடிவாக, இவ்விரு கவிதைகளும் மடைமாற்றத்தின் பின்நவீன அனுபவத்தைப் பிரதிபலிக்கின்றன ஒன்று உடல் மற்றும் சமூகத்தின் எல்லைகளைத் தாண்டுவது, மற்றொன்று உள்ளமும் வெளியும், மனிதனும் இயற்கையும், உயிரும் தொழில்நுட்பமும் இடையே உள்ள தடைகளைத் தாண்டுவது. இந்தக் கடத்தல்கள் இல்லாமல் கவிதைகள் பின்நவீனத்துவ அனுபவத்தைப் பெறாது.
 நேசமித்ரன் மற்றும் ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் கவிதைகளை “மடைமாற்றம்” மற்றும் பின்நவீனத்துவ கோட்பாட்டின் வெளிச்சத்தில் ஒப்பீட்டு ஆய்வாக பார்க்கும்போது
நேசமித்ரன் மற்றும் ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் ஆகியோரின் கவிதைகள் இரண்டும் பின்நவீனத்துவக் கவிதைச் சாயலில் எழுதப்பட்டவை. இவற்றை ஒரே கோட்பாட்டின் அடிப்படையில், குறிப்பாக மடைமாற்றம் transgression of thresholds என்ற கருத்தை மையமாக வைத்து வாசித்தால், அவை இரண்டும் தனித்துவமான பின்நவீன அனுபவங்களை வெளிப்படுத்துகின்றன.
மடைமாற்றம் என்பது ஒரு வாசலைக் கடப்பது மட்டுமல்ல அது ஒருவரின் அடையாளம், உடல், நினைவுகள், மொழி, அரசியல், வாழ்க்கை அனுபவம் ஆகிய அனைத்திலும் நிகழும் ஆழமான மாற்றம். பின்நவீனத்துவக் கோட்பாட்டில் வாசல் அல்லது எல்லை என்பது நிலையானதல்ல. அது எப்போதும் மாறிக்கொண்டே இருக்கும், பிளவுகளால் நிரம்பியிருக்கும். எனவே வாசல் தாண்டுதல் என்பது ஒருவித சிதைவும், புதிய சாத்தியத்திற்குள் நுழைவுமாகும். இந்த அடிப்படையில், நேசமித்ரனின் கவிதையும், நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதையும் வெவ்வேறு பரிமாணங்களில் மடைமாற்றத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன.
நேசமித்ரனின் கவிதையில் பெண்மையின் உடல் அரசியல் மையக்கருவாகிறது. மூக்கு நுனி எண்ணெய் மினுமினுப்பு இல்லை, தோள்பட்டை வரை இழுத்துவிட்ட உள்ளாடை பட்டை இல்லை, சிசேரியன் தொப்பை இல்லை போன்ற வரிகள், சமூகம் பெண்ணை எப்படி வரையறுக்கிறது என்பதைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றன. பெண்ணின் உடலில் சமூகமே சின்னங்களையும் அடையாளங்களையும் பதித்து, அவளை ஒரு “வாசல்” போலக் கட்டியமைத்துவிட்டது. அந்த வாசலைக் கடந்து செல்லாவிட்டால், உண்மையான பெண் என்று சமூகம் ஒப்புக்கொள்ளாது. ஆனால் கவிதை அந்த வாசலை நிராகரிக்கிறது. இதெல்லாம் இல்லாமல் என்ன நீ, இந்த புனைபடம் நீயே இல்லை என்று சமூக பார்வையை கேலி செய்கிறது. இங்கே மடைமாற்றம் என்பது அழகு மற்றும் பெண்ணியம் குறித்த புனைவைத் தாண்டிச் சென்று, அதிகாலையின் வெளிச்சத்தில் “அரிதாரம் அற்ற ஒருத்தி”யை உண்மையானதாக ஏற்றுக்கொள்வதாகும். பின்நவீன பார்வையில் இது சமூகக் கட்டுப்பாட்டை நிராகரிக்கும் விடுதலை.
ஏ. நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதையில் மடைமாற்றம் உளவியல் மற்றும் இருப்பியல் பரிமாணத்தில் வெளிப்படுகிறது. ஜன்னலின் வழியே நுழையும் காற்று திடீரென கைப்பேசியாக மாறியது என்பது இயற்கை மற்றும் தொழில்நுட்பத்தின் எல்லையைத் தாண்டும் பின்நவீனக் காட்சி. இயற்கை (காற்று) ஒரு இயந்திரமாக (மொபைல்) மாறுகிறது. இதன் மூலம் கவிதை நம்மை பின்நவீன உலகின் தொழில்நுட்ப அனுபவ வாசலில் நிறுத்துகிறது. ஆனால் அதுவே போதாது காற்றின் அழைப்பில் கவிதை சொல்லி தனது சொந்த சுவாசத்தை கேட்கிறான். அதாவது, வெளி உலகின் ஒலி உள்நோக்கிய சுவாசமாக மாறுகிறது. வெளி உள், நான் மற்றவன் என்ற எல்லை கலைந்து விடுகிறது. நீ உயிரோடு இருக்கிறாய், ஆனால் எதற்காக வாழ்கிறாய் என்ற கேள்வி வாழ்க்கையின் அடிப்படை வாசலைத் திறந்து விடுகிறது. இங்கே மடைமாற்றம் என்பது உடலின் சுவாசம் கூட தன் இருப்பை விசாரிக்கும் ஆழமான பின்நவீனச் சிதைவு.
இரு கவிதைகளிலும் பின்நவீனச் சாயல் தெளிவாகத் தெரிகிறது. நேசமித்ரனின் கவிதை சமூக அடையாளங்களின் வாசலைச் சிதைக்கிறது. பெண்மையை உடல் சின்னங்களின் அடிப்படையில் வரையறுக்கும்  சமூகத்தை நிராகரிக்கிறது. அது ஒரு அரசியல் மடைமாற்றம். ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதை, மனிதனின் அடிப்படை இருப்பைவே கேள்வி கேட்கும் அளவுக்கு அழைத்துச் செல்கிறது. இயற்கை, தொழில்நுட்பம், உடல், சுவாசம் ஆகியவற்றின் எல்லைகள் ஒன்றோடொன்று கலந்துவிடுகின்றன. அது ஒரு இருப்பியல் மடைமாற்றம்.
இவை இரண்டும் பின்நவீனத்தின் அடிப்படைச் சிந்தனைகளுடன் ஒத்துப்போகின்றன. பின்நவீனம் எப்போதும் ambiguity, fragmentation, boundary-crossing என்பவற்றை வலியுறுத்துகிறது. நேசமித்ரனின் கவிதை உடல் குறித்த ambiguity-யை வெளிப்படுத்துகிறது அழகு என்றால் என்ன? உடல் என்றால் என்ன? ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதை இருப்பின் ambiguity-யை வெளிப்படுத்துகிறது  உயிரோடு இருப்பது என்றால் என்ன? சுவாசம் என்றால் என்ன?
மேலும், இரு கவிதைகளிலும் காட்சித்தொடர்கள் பின்நவீனத் துண்டுகளாகப் படைக்கப்பட்டுள்ளன. நேசமித்ரனின் கவிதையில் உடலின் சின்னங்கள் ஒவ்வொன்றும் பட்டியலிடப்பட்டு, திடீரென அதிகாலை வெளிச்சத்தின் காட்சிக்குள் நுழைகிறது. ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதையில் காற்று மொபைல் சுவாசம் இரத்தம் என்ற தாவல்கள் இடம்பெறுகின்றன. இவை அனைத்தும் பின்நவீனக் கவிதையின் துண்டாக்கம் (fragmentation) மற்றும் திடீர் மாறுதல் (discontinuity) ஆகிய பாங்குகளுடன் இணைகின்றன.
மடைமாற்றம் என்ற கருத்து இவ்விரு கவிதைகளிலும் வெவ்வேறு வழிகளில் வெளிப்பட்டாலும், அவை ஒரே நோக்கைக் கொண்டிருக்கின்றன நிலையான எல்லைகள் இல்லை என்பதைச் சொல்ல. சமூகம் கட்டிய எல்லைகள் (நேசமித்ரனின் கவிதை), இயற்கை மற்றும் இருப்பின் எல்லைகள் (ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதை) இவை அனைத்தும் சிதைந்து, புதிய சாத்தியங்களைத் திறக்கின்றன.
இவ்வாறு, நேசமித்ரனின் கவிதை சமூகக் கட்டமைப்புகளை எதிர்க்கும் அரசியல் மடைமாற்றமாகவும், ஏ. நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதை இருப்பின் அடிப்படைத் தன்மையைச் சிதைக்கும் உளவியல் மடைமாற்றமாகவும் வாசிக்கப்படுகின்றன. இரண்டும் சேர்ந்து பின்நவீனக் கவிதையின் பல்வழிப் புலன்களை வெளிப்படுத்துகின்றன. பின்நவீனத்துவத்தின் மையக் கருத்தான உண்மை என்பது ஒரே கதவு அல்ல, பல கதவுகள் என்ற நிலைப்பாடு, இந்த இரு கவிதைகளிலும் வெவ்வேறு வடிவங்களில் உயிர்பெறுகிறது.
 நேசமித்ரன் மற்றும் ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் கவிதைகளின் பின்நவீனக் கவிதை மொழியின் தனித்துவம் பற்றிய சிறப்பு பகுதியையும் சேர்த்து விரிவுபடுத்துகிறேன்.
பின்நவீனக் கவிதைகளின் வலிமை அவர்களின் மொழியில்தான் இருக்கிறது. நேசமித்ரன் மற்றும் ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் இருவரின் கவிதைகளிலும் மொழி வெறும் தொடர்பாடல் கருவியாக இல்லை. அது சிதைக்கப்படும், புதுப்பிக்கப்படும், திடீரென வாசலைத் தாண்டிச் செல்லும் உயிராகிறது. இந்த மொழி தான் மடைமாற்றத்தின் முதன்மையான தளம்.
நேசமித்ரனின் கவிதை மொழி அன்றாட வாழ்க்கையின் சின்னங்களை நேரடியாகக் கொண்டு வந்து வாசகரின் முன் வைக்கிறது. சொற்கள், நம் வீட்டில், தெருவில், குடும்ப உரையாடல்களில் கேட்கப்படும் சாதாரண வாக்கியங்களை நினைவுபடுத்துகின்றன. ஆனால் அவை கவிதைக்குள் வந்தபோது, சமூக அழுத்தங்களையும் பெண்ணியம் மீதான பார்வைகளையும் வெளிப்படுத்தும் அரசியல் மொழியாக மாறுகின்றன. நேசமித்ரன் கவிதையின் தனித்துவம் அங்கேயே இருக்கிறது புனைவு இல்லாத சாதாரண மொழியை அவர் பயன்படுத்துகிறார், ஆனால் அதுவே எல்லைகளை உடைக்கும் கவிதைச் சுவாசமாகிறது.
ஏ. நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதை மொழி முற்றிலும் வேறு தன்மையுடையது. அவர் கவிதைகளில் அன்றாடச் சொற்கள் திடீரென கற்பனைக்குள் பாய்ந்து, எதிர்பாராத சிதைவுகளை ஏற்படுத்துகின்றன.ஜன்னலின் வழியே நுழையும் காற்று திடீரென கைப்பேசியாக மாறியது என்ற வரி, வாசகரை அதிர்ச்சி அடையச் செய்கிறது. காற்று என்பது இயற்கை, கைப்பேசி என்பது தொழில்நுட்பம் இரண்டின் எல்லை சிதைந்துவிடுகிறது.  ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் மொழி சின்னச் சின்ன காட்சித் துண்டுகளின் வழியாகக் கதையை முன்னெடுக்கிறது. வாசகன் எப்போதும் எதிர்பாராத சிதைவுகளை சந்திக்கிறான் அதுவே பின்நவீனத்தின் fragmented language.
இரு கவிதை சொல்லிகளின் மொழியையும் ஒப்பிட்டால், நேசமித்ரன் நிஜ வாழ்வின் சாதாரண சொற்களை எடுத்து, அவற்றின் பின்னால் மறைந்திருக்கும் சமூகச் சிக்கல்களை வெளிக்கொணர்கிறார். அதேசமயம்,ட ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் கற்பனை மற்றும் உளவியல் பிளவுகளின் வழியே, மொழியைத் தானாகவே அந்நியப்படுத்துகிறார். நேசமித்ரனின் மொழி வாசகனை “இது தான் நம் வாழ்க்கை” என்று சுட்டிக்காட்ட, ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் மொழி “இது தான் உன் உள்ளம்” என்று சவால் செய்கிறது.
இருவரின் பின்நவீனக் கவிதை மொழி ஒரே திசையில் ஓடினாலும், அதன் நடைமுறை வேறுபட்டது. நேசமித்ரனின் மொழி அரசியல் மற்றும் சமூக விமர்சனத்தின் தளம் நஸ்புள்ளாஹ்வின் மொழி உளவியல் மற்றும் இருப்பியல் சிக்கல்களின் தளம். ஆனால் இரண்டிலும் பொதுவானது மொழியின் வாசலைத் தாண்டிச் செல்லும் துணிச்சல்.
இதுவே மடைமாற்றத்தின் கவிதை வடிவம். கவிதை மொழி பாரம்பரிய ஒழுங்குகளிலிருந்து விடுபட்டு, சிதைவின் வழியே, ambiguity யின் வழியே, புதுமையான சாத்தியங்களை நோக்கிச் செல்கிறது. பின்நவீனக் கவிதை என்பதே, வாசகன் இது கவிதையா? உரையாடலா? கனவா? நிஜமா?” என்று சந்தேகம் கொள்ளும் இடைவெளியில்தான் வாழ்கிறது. நேசமித்ரன் மற்றும் நஸ்புள்ளாஹ் இருவரும் தங்கள் கவிதை மொழியின் வழியே அந்த இடைவெளியைப் பெரிதாக்குகின்றனர்.
0
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் (1974)
கிழக்கிலங்கையின் திருகோணமலை மாவட்டம் கிண்ணியாவில் பிறந்தவர்.தற்போது நீர் வழங்கல் மற்றும் வடிகாலமைப்புச் சபையில் கடமையாற்றி வருகிறார்.
தொகுப்புக்கள் துளியூண்டு புன்னகைத்து(கவிதை 2003),நதிகளைத் தேடும் சூரிய சவுக்காரம் (கவிதை 2009),கனவுகளுக்கு மரணம் உண்டு (கவிதை 2011),காவி நரகம் (சிறுகதை 2014), இங்கே சைத்தான் இல்லை (கவிதை 2015),ஹிட்லர் சிலருக்கு பிடிக்காத பெயர் (கவிதை அமேசான் 2016),மின்மினிகளின் நகரம் (கவிதை அமேசான் 2017,ஆகாய வீதி (கவிதை அமேசான் 2018)
A.Nasbullah Poem’s (ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு கவிதைகள் 2018),டாவின்ஸியின் ஓவியத்தில் நடனமாடுபவள் (கவிதை 2020),நான் உமர் கய்யாமின் வாசகன் (கவிதை 2021-2022 அரச சாகிதய அகாதமி விருது பெற்றது),யானைக்கு நிழலை வரையவில்லை ( கவிதை 2022),பிரிந்து சென்றவர்களின் வாழ்த்துக்கள் (மொழிபெயர்ப்பு சிறுகதைகள் 2024), ஃபிதா (கவிதை 2025),மந்திரக்கோல் (கவிதை 2025)
A.Nasbullah,
Faizal Nagar,
Kinniya,
Srilanka.
Tel:0094776751510
…….