சிந்தைக்குச் சிறகுகள் முளைத்த காலத்திலிருந்தே அது விரும்பிப் புழங்கும் இடமென மாறியிருந்தது அந்த மலர்வனம். அங்கே ஈரம்போர்த்தி நிற்கும் புற்களின் குளிர் தீண்டலும், குழல் கற்றையைச் சுண்டி விளையாடும் இளங்காற்றும், மெல்ல அசைந்து மலர்தூவி வாழ்த்தும் கொன்றையும், கால்விரல் இடுக்குகளில் ஊர்ந்து சிலிர்ப்பூட்டும் சிற்றெறும்பும், நீர்மைப் படிந்த விழிகளுடன் துள்ளியோடும் முயல்குட்டிகளும், இமைக்க நினைவூட்டும் வண்ணத்துப்பூச்சிகளும், கட்டுண்டு நோவுற்றிருக்கும் அவள் உடலை மிருதுவாய் நீவி, துயிலை ஆழம்பெறச் செய்யும்.
அரக்கு வளையல் அணிந்த வலக்கை செந்நிறப் போர்வையைக் கசக்கி உடலோடு பிணைத்திருக்க, மூக்கின் நுனியிலும் மேலுதட்டுக் குழிவிலும் வியர்வை முத்துக்கள் பூத்திருக்க, இறுக்கச் சாத்தியிருந்த இமைகளின் கீழே கருவிழிகள் உருண்டோடிக் கொண்டிருக்க, அன்றும் அவள் அந்த மலர்வனத்தில்தான் உழன்றுகொண்டிருந்தாள்.
சதுப்பில் நடக்கும்பொழுது பட்டாடையில் கறை படிவதையோ, நெருஞ்சி முள் குத்தி கணுக்காலில் குருதிச் சொட்டுவதையோ, கன்னத்தின் மென்சதையில் தேனீக்கள் கொட்டுவதையோ அவள் ஒருபோதும் பொருட்படுத்தியதில்லை. இன்பத்தைத் தவிர்த்த ஒன்றை உணர இயலாதவளாய் தோன்றுவாள் அக்கணங்களில். சில பொழுதுகளில் தோலுரிக்கப்பட்ட முயல்குட்டி ஒன்று அவள் விழியில் படும். சில வேளைகளில் அவள் உடம்பின் பச்சை நரம்புகள் அனைத்தும் விடைத்து வெடிப்பதைப்போல் அதிரும். சில தருணங்களில் அவள் எடுத்துவைக்கும் ஒவ்வொரு அடியிலும் ஒரு பொன்வண்டு நசுங்கிச் சாகும்.
அவள் அனைத்தையும் உணர்வாள். உணர்ந்த கணமே உதிர்த்துச் செல்வாள்.
“சங்கரன் கார்த்தாலேயே வந்துடுவான்னு சீனு கடுதாசி போட்டிருந்தானேடி! குழந்தைய காணுமே இன்னும்?” அடுக்களை இருந்த திசையில் இருந்து உதித்த விசாலாட்சி பாட்டியின் அரற்றல் சிற்றலைகளாய் திரிந்து அவளை அடைந்தபோது சுவாசம் சற்று இடறி, இமைகள் லேசாய் பிரிந்தன.
அரையிருளில் அமிழ்ந்திருந்த அந்த அறையின் இடமூலையில் கிடந்த இரும்புப் பேழையும், அதன் மேல் வைக்கப்பட்டிருந்த சிறிய முகம்பார்க்கும் ஆடியும் பார்வையில் விழுந்து சிறிய படபடப்பைக் கிளர்த்தியது. உறங்கும் முன் தலைமாட்டில் வைத்திருந்த மெழுகுவர்த்தி அணைந்திருக்க, சுவாசித்த காற்றில் எரிமணம் கமழ்ந்தது. அரைதுயில் நிலையிலும் இதழ்கள் லேசாய் சுழித்துக்கொள்ள மெதுவாக புரண்டு படுத்தாள். “அப்பா” என்று அவளை அறியாமலே முனங்கினாள். இமைகள் மீண்டும் அடைத்துக்கொண்டன.
உச்சி வெயிலில் புற்கள் வறண்டு கருகும் நெடியை உணர்ந்தபோது வலதுகால் கொஞ்சம் பிசகி நிலைதடுமாறினாள். சுருக்கென்றொரு வலி பாதத்தில் ஜனித்து, பாசிபோல் படர்ந்து தொடை, இடை என கிளைபிரிந்தது. “ம்” என்று ஒலித்த அவள் விம்மல் விசித்திர எதிரொலிகளாய் ஆங்காங்கே சிதறியது. பக்கவாட்டில் நின்ற முதிர்ந்த மரம் லேசாய் அதிர, அதன் பிளவுண்ட அடிப்பகுதியில் நீர் கொதிப்பதைப்போன்ற ஓசைக் கேட்டது. செவிகூர்ந்தபோது அது அவள் வீட்டில் பணிபுரியும் கோதாவரி மாமியின் குரலென அவதரித்தது.
“வந்துடுவான் மாமி… அவன் என்ன குழந்தையா? பூனை மீசை வளந்தாச்சு… நீங்க கவலைய விடுங்கோ!”
செவிகள் அந்த அடிபிளந்த மரத்தின் கிளை ஒன்றுடன் தன்னைக் கோர்த்துக்கொள்ள உடல் மட்டும் வனத்தின் ஆழங்களோடு ஊடுகலப்பதைக் கண்டாள்.
அந்திமப் புள்ளிக்கு இட்டுச்செல்லும் அப்பயணத்தை அவள் விரும்பியிராதபோதிலும் அவளை மிஞ்சிய விசையொன்றால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு வழிநடத்தப்படுவாள். இன்னதென்று விளங்காத அச்சத்தையும், மொழிக்குள் அகப்படாத பேரின்பத்தையும் ஒருசேர வழங்கும் அந்த உச்சத் தருணம் எப்பொழுதும் ஒரு நீர்வீழ்ச்சியின் அருகாமையில் நிகழும். வானுயர மலையொன்றின் உச்சியில் இருக்கும் சிறு ஊற்றில் சிசுவென தோன்றும் நீர், வனத்தை அடையும்போது விராட வடிவம் பெற்றிருக்கும். அடிவாரத்தில் இருக்கும் வழுவழுப்பான பாறையில் அது மோதியதும் பலநூறாய் பிரியும் படிகத்துளிகளை அங்குள்ள காற்று உள்ளங்கையில் ஏந்தி, களிவெறியுடன் சுழற்றி எட்டுத்திக்கிலும் விசிறியடிக்கும்.
அங்கே வெவ்வேறு வடிவங்களில் குவிந்தும் படர்ந்தும் கிடக்கும் பாறைகள் ஒவ்வொன்றிலும் குருதிச்சிவப்பு நிற உள்ளங்கைத் தடங்கள் பதிந்திருக்கும். அதைப் பார்த்து முறுவல் செய்தபடி நடந்து அந்த நீர்வீழ்ச்சியை அணுகுவாள் அவள். படிகம்போன்ற அந்த நீர்த்திரையை நெருங்க நெருங்க அதன் பரப்பில் பிரதிபலிக்கும் ஒரு காட்சி மெல்லத் துலங்கி வரும்.
கருப்புக் குதிரை ஒன்று. அதன்மேல் நிழலே உருவான ஒருவன். அருவியின் எதிர்புறம் அசையாமல் நின்று வெறிப்பவனின் விழிகள் செம்மைக் கொண்டிருக்கும். அவள் அவனை நேராய் நோக்குவதேயில்லை. அற்பமான ஏதோவொன்றில் கவனத்தைக் குவித்தபடி கடைக்கண் பார்வையை மட்டும் அவன் பிம்பத்தின் மேல் படரச்செய்வாள். அவன் அங்கிருக்கும் பொழுதுகளிலெல்லாம் பாறை இடுக்குகளின் ஊடாக ஓடும் நீர் ஒருவிதமாய் நுரைத்துக் குமிழியிடும். அதை நுகரும்தோறும் அடிவயிற்றில் சின்ன பிரட்டலை உணர்வாள். திடீரென அவன் முன்னோக்கிச் சரிந்து அக்கருங்குதிரையின் கழுத்தைச் சுற்றி தனது கரத்தைப் பரவச்செய்து பிடியிறுக்குவான். அக்கணம் வனத்தினுள் ஏதேதோ விசித்திர ஓலங்கள் உதித்து நாத்திசையிலும் சிதறும். அச்சத்தில் அவள் கண்மூடிக் கண்திறக்கும்போது அக்குதிரையின் கால்கள் அகன்று அது மல்லாந்து விழுவது நீர்த்திரையில் புலமாகும்.
அவளைத் திடுக்குற்று விழித்தெழச் செய்யும் தருணம் அது.
நெஞ்சில் கைவைத்தபடி எழுந்தமர்ந்து அறையைச் சுற்றி விழியோட்டும்போது காரைப் பெயர்ந்தச் சுவர்களில் பல குதிரைக்குட்டிகளின் நிழலசைவுகள் தோன்றுவதைப்போல் ஒருகணம் மதிமயங்கும். ஏனென்று புரியாமல் தேம்பி அழுவாள்.
அரிதிலும் அரிதான சில சமயங்களில் அப்பிம்பம் தரும் திடுக்கிடலை விஞ்சியும் இருக்கிறாள் அவள். மயிலிறகெனச் சேகரித்த இனிமை அனைத்தும் சிதைவுற்றுப் போகும் அந்தக் கணத்தில், “நர்மதா!” என அவள் பெயர்சொல்லி அழைக்கும் ஒரு குரல். வீழ்வோம் என தெரிந்தபின்னும் இக்கட்டான இக்கட்டத்தை அவள் ஆழுள்ளம் விழைவதற்கு அக்குரல் தோன்றும் தருணம் வழங்கும் ஒப்பற்ற இன்பமே முழுமுதல் காரணம். பிஞ்சு முயலின் துர்நிலையையும், முட்களின் குத்தல்களையும், தேனீக்களின் விஷக் கொடுக்குகளையும் சித்தம் சட்டைசெய்யாதது இதன் பொருட்டுத்தான் என்று அப்போது புலப்படும்.
நீர்விழும் அந்த மலையின் பின்புறத்திலிருக்கும் அடர்வனத்தில் இருந்து அப்போது சங்கரன் தோன்றுவான். விழிகள் நான்கும் தொட்டுக்கொள்ளும் கணம் அன்னையைக் கண்ட குஞ்சுப் பறவையைப்போல் அவன் முகம் பிரகாசிக்கும். அதீத உற்சாகத்துடன் கையசைப்பான். அனைத்துப் பற்களையும் தயக்கமின்றி வெளிக்காட்டுவான். வேகநடையிட்டு அணுகி நீர்த்திரையின் பின் ஒருகணம் மறைந்து, அதைக் கிழித்தபடி அவள் முன் தோன்றும்போது அவன் கையில் மலர்ச்செண்டோ, பலாச்சுழையோ, மயிலிறகோ, கூழாங்கற்களோ இருக்கும். அன்பளிப்பின்றி அவள் முன் தோன்றுவதை அறவே விரும்பாதவன் அவன்.
அவன் அளிப்பதை அவள் சிறிய ஆணவத்துடன் பெற்றுக்கொள்வாள். இரண்டொரு கணங்கள் அதை விரலாலும், விழியாலும் வருடுவாள். பிறகு அதை ஓரம் வைப்பாள். அதன் பிறகு அவர்கள் இருவருமே அதை மறந்துபோவார்கள். அவர்கள் நிற்கும் இடத்திற்கு அருகே இருந்த பெரும்பாறை ஒன்றின் குழிவில் சேகரித்து வைத்திருந்த குழைத்தச் சாந்தினுள் கரங்களை அமிழ்த்தி காணும் இடத்திலெல்லாம் அவர்களின் சுவடுகளைப் பதிப்பதில் மும்முரமாவார்கள். ஓரப்பார்வையின் ஒருதுளி அப்போதும் நீர்த்திரையில் தென்படும் பிரதிபலிப்பைத் தொட்டு மீளும். அடிமனதில் அச்சம் துளிர்த்த கணம் வெடுக்கென திரும்பி எதிர்ப்படும் கரும்பாறைப் பரப்பில் ஒன்றோடொன்று உரசிக்கொள்ளும் அணுக்கத்தில் இருக்கும் இரு கைத்தடங்களை நோக்குவாள். கொதித்தவை எல்லாம் மாயமாய் அடங்கிப்போகும்.
அன்றும் நீர்த்திரையில் அந்த நிழலரக்கன் தோன்றினான்.
சங்கரன் வரவில்லை.
ஆனாலும் தன் உள்ளம் நிலையிழக்கமால் இருப்பதைக் கண்டு விந்தையுற்றாள் நர்மதா.
ஏன் எனும் வினாவை விண்ணோக்கி எய்தபோது மலர்வனத்தின் மறுபுறத்தில் அடிபிளந்த அந்த மரத்தின் உச்சிக்கிளையுடன் பிணைந்திருந்த அவள் செவிகள் லேசாய் விதிர்த்தன. பாதங்களின் கீழ் உருண்டோடும் சிற்றோடைப் பரப்பில் துளிர்த்த பெருத்த குமிழி ஒன்று பாறை உரசி வெடித்த கணம் அதனுள்ளிருந்து சில குரல்கள் வெளியேறின.
“வாடா குழந்தை… இம்புட்டு நாழி ஆயிடுத்தே… பசி தாங்காதே நோக்கு!” என ஆர்பரிக்கிறாள் விசாலாட்சி பாட்டி.
“வாப்பா” என்கிறாள் அம்மா.
“வாடா அம்பி! உங்க பாட்டிக்கு இருப்பு கொள்ளலை போ!” என்கிறாள் கோதாவரி மாமி.
“வந்துட்டேன்… எங்க போயிட போறேன்?” என்கிறான் சங்கரன்.
விசாலாட்சி பாட்டி, “அதானே… என்ன இருந்தாலும் ஆத்துக்காரி ஆம்னா இது நோக்கு!” என்று பரிகாசம் செய்கிறாள்.
“போங்கோ பாட்டி” என்று வெட்கத்துடன் முனங்குகிறான் சங்கரன்.
“என்னடா முகத்த திருப்பிக்கற? நீ பொறந்த அன்னிக்கே உங்க தாத்தா உன்ன நேரா கொண்டுபோயி மாமா மடில போட்டு, இந்தாடா கிட்டு, உனக்கு மருமகன் பொறந்தாச்சுன்னு சொல்லிட்டார்… அடுத்த ரெண்டு நாள்ல அறுவடை கவனிக்க போனவர் அங்கேயே விழுந்து ஒரேடியா போயிட்டார்… ஒரு வழில இது அவர் கடைசி ஆசையாக்கும்” என்ற பாட்டி அதன் பிறகு தன்னை மறந்த நிலையில் பழங்கதைகளைப் பிதற்றத் துவங்குகிறாள்.
பிறகு இல்லத்துப் பெண்கள் அனைவரும் அவனை நடுக்கூடத்தில் அமர்த்தி உணவு விளம்பினார்கள்.
திகட்டத் திகட்ட உண்டு முடித்த சங்கரன், பெண்கள் அனைவரும் அவரவர் அலுவல்களில் மூழ்கியதும், மெல்ல நடமாடத் துவங்கினான். குழந்தைமையின் குறுகுறுப்பை இழந்திராத அவன் கருவிழிகள் இரண்டும் எதையோ தீவிரமாக நாடின. பிறகு புழக்கடையை ஒட்டியிருந்த அறை சாத்தியிருப்பதைக் கண்டு அதை நோக்கி எட்டுவைத்தான். சென்ற கார்த்திகையில், குழைத்த அரிசிமாவில் கை நனைத்துப் பதித்த இரு உள்ளங்கைத் தடங்கள் அந்த அறையின் கதவில் அப்படியே இருந்தது.
வியர்த்துக் குளிர்ந்திருந்த கரத்தை அதன் மேல் வைத்து, “நர்மதா!” என்றான்.
நீர்திரை அருகே இமைமூடி நின்ற நர்மதா சட்டென அதைக் கிழித்துக்கொண்டு மறுபுறம் பாய்ந்தாள். நாணத்துடன் முறுவலித்தபடி அவள் கண்திறந்தபோது மெத்தை விளிம்பில் அமர்ந்திருந்தான் சங்கரன்.
“என்னடி ஒளிஞ்சுண்டிருக்க? உடம்பு முடியலையா? வா தோப்புக்கு போகலாம்!” என்றான்.
நர்மதா மிரண்டுபோனாள்.
மறுகணம் வெளியே, “இந்த புள்ளைய எங்கடி?” என்று அம்மாவின் குரல் கேட்டது.
“ஓ! அங்க போயிட்டானா பாருங்கோடி!” என்று விசாலாட்சி பாட்டி அபாயக்குரல் எழுப்பினாள்.
சங்கரன் துணுக்குற்றான். பிறகு அவளிடம் அதைக் காட்டலாகாது என்று எண்ணியவனைப்போல் கொஞ்சம் தருக்குடன் நிமிர்ந்து வளர்ந்த ஆண்மகனைப்போல் சிரிக்க முற்பட்டான்.
அப்போது டமால் என மரக்கதவு அதிர்ந்தது.
“சங்கரா!!” என அம்மா அலறினாள்.
“அடேய்! கிராதகா… புத்தி இல்லாதவனே!” என்று பாட்டி கூச்சலிட்டாள்.
சங்கரன் நடுக்கத்துடன் எழுந்துகொண்டான். அவன் விழிகள் திகைப்பை வெளிக்காட்டின.
நர்மதா தனது கைகளை மார்போடு இடுக்கிக்கொண்டாள். அவளுக்கு குளிரெடுத்தது. இம்மாதம் உதிரப்போக்கு மிகுதியாக இருந்ததால் தலை லேசாய் கிறுகிறுத்தது.
இல்லத்துப் பெண்கள் அனைவரும் சங்கரனை வெளியேறச் சொல்லி அறை நுழைவில் நிற்க வைத்தார்கள். பிறகு ஏதேதோ ஆணைகளை உச்சக்குரலில் பிறப்பித்து அவனை அடிபணியச் செய்தார்கள்.
நர்மதா செவிகளைப் பொத்திக்கொண்டாள். நிமிர்ந்தபோது அவள் அறையின் பாதித் திறந்திருந்த மரக்கதவில் சங்கரனின் நிழல் படிந்திருந்தது. அதிலிருந்த வெள்ளை நிற கைத்தடங்கள் அவன் கழுத்தைப் பிடித்திருப்பதைப்போல் தோன்றின.
சங்கரன் அவன் ஆடைகளை மொத்தமாய் கலைந்துகொண்டிருந்தான். சட்டையும் வேஷ்டியும் உள்ளாடையும் சிறு குவியலாய் அறை வாயிலில் வந்துவிழ, நீண்ட கழி ஒன்றை பிரயோகித்து அதை கிணற்றடிக்கு கொண்டுசென்றாள் கோதாவரி மாமி.
பெண்கள் கூட்டத்தின் மத்தியில் வெற்றுடம்பாய் நின்று கிடுகிடுத்துக்கொண்டிருக்கும் சங்கரனின் நிழலுருவை வெறித்துக்கொண்டிருதாள் நர்மதா.
புழக்கடையில் இருந்து திரும்பிய கோதாவரி மாமி சங்கரன் மீது அரை வாளி நீரை அடித்து ஊற்றினாள்.
குளிர் தாளாமல் அவன், “அம்மா! அம்மா!” என்று கூச்சலிட்டான். அவன் வெகுகவனமாய் பாதுகாத்து வந்த திடத்தோற்றம் முற்றாய் கரைந்து சிறு துரும்பெனச் சுருங்கிப்போனான்.
“திறந்த ஆத்துக்குள்ள ஏதோ நுழைஞ்ச மாதிரி, இப்படியா நுழைவா? போடா… போய் ஸ்நானம் பண்ணிண்டு வா…” என்று அவனை அதட்டி ஓடச்செய்தாள் விசாலாட்சி பாட்டி.
அவமானம் பொறுக்காமல் அவன் தடதடவென ஓடும் சத்தம் நர்மதாவின் நெஞ்சில் இடியென விழுந்தது. தள்ளாட்டத்துடன் எழுந்துகொண்டு அறையின் ஜன்னலை லேசாய் திறந்து வெளியே நோக்கினாள்.
கிணற்றடியில் நின்று விசும்பி அழுதுகொண்டிருந்தான் சங்கரன். அழுகையின் இடையே ஒருவித ஆத்திரத்துடன் பற்களையும் கடித்துக்கொண்டான். அவன் கைவிரல்கள் நீர்குவளையை மூர்க்கமாய் பிதுக்கிக்கொண்டிருந்தன.
நர்மதாவிற்கு அழுகை வந்தது.
சட்டென அவள் பார்வையை உணர்ந்து திரும்பினான் சங்கரன்.
அவன் விழிகளில் இருந்த செம்மையை, அதில் கொப்பளித்த அகங்காரத்தை அதன் மேல் இழையோடிய அருவருப்பை என்றும் கண்டிராத நர்மதா திடுக்குற்றவளாய் பின்னகர்ந்து மெத்தைமேல் சரிந்தாள்.
தலைச்சுற்றியது. பார்வை மங்கியது.
விழிமூடி விழிதிறந்தபோது அறையெங்கிலும் குதிரைக்குட்டிகளின் நிழலசைவுகள் தோன்றின.
***